Myszołów zamyślił się, pytanie krasnoluda było znacznie głębsze niż mogło by się wydawać, a szaman poczuł się w obowiązku nie pozostawić w tej materii żadnych niedopowiedzeń.

- Duchy lubią kości - niziołek odezwał się zarówno werbalnie jak i za pomocą myślmowy - czaszka jest najważniejsza, te są z silnych zwierząt. Myszołów zrobił z nich potężne amulety, duchom się podobają, chętniej przychodzą, chętniej pomagają. Jeśli Drack chce, Myszołów może mu zrobić amulet.

Ledwo opuścili Blasingdell, a tropiciel i Harad wysforowali naprzód, skupiając się na przepatrywaniu okolicy, w końcu żadne z towarzyszy nie znało się na tym tak jak elf i jego zwierzęcy przyjaciel. Nie mieli za dużo roboty podczas podróży, bo i nic ich nie zaatakowało, a Varandel wykorzystywał swoje umiejętności głównie przy dostarczaniu kompanom i sobie jedzenia, czerpiąc z hojnych zasobów Rillifane Rallathila. Schemat działania z Haradem zawsze był taki sam - wilk zachodził jelenia, czy inną sarnę z flanki, płoszył ją, a elf czekał już ze strzałą na cięciwie. To była dobra praca drużynowa, a Harad otrzymywał zawsze słuszną część upolowanej zwierzyny.

Dwa dni później byli już na starej, krasnoludzkiej drodze do fortecy. Las kochał, góry nieco mniej, ale i tak liczyło się to, co zastaną na szczycie i w środku, bo w to, że dostaną się do twierdzy nie wątpił. Puścił Harada przodem, by ten miał uszy i węch na wszystko, co nienaturalne, a sam trzymał się nieco z tyłu. Gdy Kieł Wilka ujrzał porozrzucane po ścieżce przeróżne przedmioty, szybko doszedł do wniosku, że to pewnie pozostałości po poprzednich śmiałkach próbujących zdobyć ukrytą twierdzę. Tym tutaj się nie udało, ale im się uda - był tego pewien.

Po jakimś czasie Harad dał mu znać swoim zachowaniem, że coś jest nie tak, a gdy Varandel wychylił się zza skały, która dawała wszystkim idealną zasłonę, ujrzał czwórkę debatujących nad czymś orków. Mądrość życiowa podpowiadała mu, że nie są tutaj przypadkowo, na szczęście nie zwracali zupełnie uwagi na to, co dzieje się wokół nich. To była ich szansa.
- Proponuję załatwić ich po cichu, w razie, gdyby gdzieś wyżej czekali ich pobratymcy. Będę strzelał, ktoś się przyłączy? - Zapytał z delikatnym uśmiechem, ściągając z pleców łuk i wyciągając kilka strzał z kołczanu, by były pod ręką.

Nałożył pocisk na cięciwę i naciągnął ją, celując do najgłębiej schowanego orka, biorąc poprawkę na wiatr i ich pozycję. Liczył na celny strzał, który wyłączy brzydala z zabawy. Potem miał zamiar strzelać do pozostałych, wspierając w walce dystansowej towarzyszy.

Nizołkowi droga nie sprawiła żadnego problemu, głównie dlatego, że większą jej część pokonał na grzbiecie Wilkogryza. Zadowolony, że polowanie przypadło elfowi skupił się na odczytywaniu nowin leśnego życia.
Nie raz zdarzało się, że zostawiał Wilkogryza by zniknąć w gąszczu leśnej roślinności. Dla postronnego obserwatora wyglądało to tak jakby chaszcze same się przed nim rozstąpiły i zamknęły za nim nie pozostawiając najmniejszego śladu, że ktoś tamtędy przechodził. Myszołów wracał z takich krótkich wypadów zwykle z garścią ziół, jagód, a raz nawet z pokaźnym plastrem miodu którym podzielił się z każdym kto tylko miał na to ochotę. Mówiąc krótko, las był dla Myszołowa domem, a droga przezeń przypominała raczej przechadzkę przez spiżarnię niż próbę przetrwania przeciwności losu.

- A może zwabić ich w zasadzkę? - Zaproponował kiedy jego towarzysze gotowali się do walki. I choć głównym uzbrojeniem szamana była krótka włócznia to nie ją przygotował do walki, a procę która do tej pory owinięta była mocno wokół jego lewego nadgarstka. Załadował pocisk i zakręcił nią sprawdzając stan broni. Potem położył dłoń na grubym karku Wilkogryza i oczekiwał na sygnał do ataku, lub przygotowania zasadzki.

Miło się siedzi w karczmie przy płonącym ogniu racząc się ciepłą strawą i popijając przedniej jakości piwem. Co dobre jedna szybko się kończy, a środowiskiem naturalnym poszukiwaczy przygód jest przecież szlak. No przynajmniej większości z nich. Natomiast o tych, którzy większość swojego życia spędzają po zajazdach nie opowiadają legend.

Byli już w drodze od dwóch dni. Dwóch nad wyraz spokojnych dni. Dzięki Varandelowi i jego wilkowi nie brakowało im jedzenia. To było wbrew pozorom bardzo ważne, bo na racjach podróżnych szybko spada morale.

Pierwsze przeszkody, a ściśle mówiąc pierwszych przeciwników napotkali gdy podróżowali mając z jednej strony ścianę skalną z drugiej przepaść. Z za załomu szła w ich kierunku grupa czterech orków. Draugdin podziękował tylko w duchu bogom. Orki były przeciwnikiem, w którego eliminacji się wyspecjalizował.

Co prawda był mistrzem walki mieczami jednak z łukiem radził sobie nie najgorzej. Dlatego też ochoczo podjął rzuconą przez elfa propozycję by zaatakować ich na dystans. Płynnym ruchem zdjął z pleców długi refleksyjny łuk, dobył strzały i po chwili z naciągniętą cięciwą celował już w kierunku grupy orków. Byle się nie powielali z celami...
- Ja od prawej ty od lewej - Szepnął do Varandela.

statnia noc w karczmie była dla Eruda niespokojna. Przyczyną takiego stanu rzeczy nie było bynajmniej piwo, czy strawa, co nabyte przez lata przyzwyczajenia. Mianowicie wolał sypiać za dnia, a działać od wieczora po ranek. Tak się jakoś dziwnie złożyło, że właśnie ten fragment doby był dlań najlepszym, jeżeli chodzi o kreatywne myślenie, a takiego potrzebował zwłaszcza, kiedy pracował nad czymś nowym, bądź coś badał. Wprawdzie już od jakiegoś czasu powoli przystosowywał się do innej organizacji dnia, co okazywało się być niezbędne, by w miarę bezpiecznie podróżować. Niestety organizm jeszcze do tego nie przywykł i sporo czasu upłynęło, nim wreszcie zasnął.

as nie był dla niego czymś wyjątkowym, czy zajmującym. Jego stary dom leżał na takiego skraju i zdawał sobie sprawę, czym tamten mógł grozić, lecz również czym ofiarować. Ostatecznie wiedza ta doprowadziła do tego, że lasy zupełnie go nie interesowały. Oczywiście nie licząc wypadków, kiedy można w nich było znaleźć portal, czy inny jeszcze przejaw magii. Wówczas stawał się on czymś nad wyraz ciekawym.

upiecie napotkane na drodze dość jednoznacznie wskazywały na to, że nie byli jedynymi rozumnymi istotami w tej okolicy, przynajmniej biorąc pod uwagę niedaleką przeszłość. Nieudane wcześniejsze ekspedycje? Ślady rabunku? Napaści? Nierozgarnięcia potencjalnych napastników? To ostatnie zapewne. Co do pozostałych koncepcji to śmieci było za mało i były zbyt niecharakterystyczne, by rzec coś więcej, to też nie było sensu się zatrzymywać tylko ruszyć dalej.

rkowie… Tutaj… Przypadek to nie mógł być, a przynajmniej prawdopodobieństwo nań było bardzo niewielkie. Interesujący był fakt, że toczyli jakąś zażartą debatę na sobie jedynie znany temat, co można było w dość prosty sposób zmienić. Niestety pozostali najwyraźniej uznali, że nie ma sensu dochodzić tego, cóż ci orkowie tutaj robią. Niemniej był tutaj jeszcze on i mógł to zmienić.
– Wstrzymajcie się nieco. Znam orkową mowę. Może uda mi się dowiedzieć czegoś, co pomoże nam w wyprawie – rzekł do reszty kompanii stając przed tymi najbardziej gotującymi się do bitki. Zamierzał podejść do krawędzi skał wykorzystując fakt, że umiejscowione po obu stronach drogi skały będą odbijały dźwięki, dosłyszeć o czym to rozprawiali zielonoskórzy. Oczywiście jeżeli nikt go wcześniej nie powstrzyma.

Bromir dbał o bezpieczeństwo zarówno swoje, jak i Ogryzka. W dniu wyruszenia nie zapomniał, włożyć swemu pupilowi skórzni, którą wykonał dla Ogryzka pewien ludzki płatnerz, specjalizujący w zbrojach dla zwierząt, nawet bardziej egzotycznych od psów wspinaczy. Z początku kapłan nawet myślał by wyposażyć Ogryzka w zbroję wyglądającą jak napierśnik. Nawet przymierzył mu taką, jednak gdy tylko spostrzegł jak niezdarnie wspinał się w niej na drzewa, natychmiast wybrał taką, która nie krępowała ruchów zwierzaka.


Volamtar Bromir, czyli we wspólnej mowie „przecierający nowe szlaki”, jak nazywają kapłanów Marthamora Duina ziomkowie, równie dobrze czół się na szlaku, jak i w mieście. Potrafił zadbać na szlaku zarówno o siebie, jak i o towarzyszy. Pierwszego dnia polowanie jednak nie wyszło mu, wrócił więc do obozu tylko z grzybami, które dodano do gulaszu. Dzięki nim oraz znalezionym przez Myszołowa, jagodom, jadalnym korzonkom i ziołom był to jeden z lepszych gulaszy jakie zdarzały się na szlaku.

Następnego dnia Znający Szlaki był bardziej łaskawy. W czasie marszu udało się Ogryzkowi wypłoszyć dwa dorodne dzikie indyki, które swobodnie zaspokajały głód czterech ludzi. Bromir stosował się do rad tresera Ogryzka i zgodnie z jego radami polował. Najczęściej ogryzek przemieszczał się po drzewach lub stromych skalnych ścianach by zaskoczyć zwierzynę atakiem z góry. Czasami, gdy brakowało drzew, naganiał zwierzęta na Bromira, poruszając się po ziemi. Z dzikimi indykami było zaś tak, że jednego zagryzł już na drzewie Ogryzek, drugiego wypłoszonego z drzewa zabił Bromir strzałką wyszarpniętą z bandoletu.



Bromir dawno nauczy się ufać zmysłom Ogryzka, tutaj zaś drużyna została zaalarmowana przez aż trzy zwierzęta potrafiące polować. Dłonią dał znak Ogryzkowi by pozostał przy nim. Z cichym szczękiem orzechu bełt wszedł w bruzdę kuszy.
- Pierwszego. Na wasz sygnał. - wycelował w najbliższego z orków licząc na to, że dokładnie celowanie pozwoli trafić przeciwnika pierwszym bełtem. Zawsze mógł spudłować a dzięki temu, że celował w pierwszego miał szanse trafić w stojących za nim.
- Przeklęte orki. - mruknął cicho do siebie.
Słysząc Eruda burknął cicho tylko.
- Pewnie o niczym ciekawym, też znam ich plugawą mowę, dlatego dobrze było by, jeśli uda się nie dobijać za szybko rannego, o ile jakiś taki będzie i pociągnąć za język.

Rozejrzał się po członkach drużyny. Każdy miał przy sobie jakąś broń miotającą pociski i aż głupio mu się zrobiło, że nie sprawił sobie kuszy. Już był bliski tego, żeby podnieść z ziemi kamień i nim rzucić, ale w ostatniej chwili zrezygnował. Zamiast tego ściągnął z pleców tarczę, a prawicą chwycił mocno topór i przeszedł na czoło ich wyprawy.
- Będę na przedzie, gdyby wasze strzały bogowie w diabli posłali - mruknął cicho.
Kucnął, żeby nikomu nie zasłaniać widoku i przygotował się, by w razie potrzeby przyjąć na siebie pierwszy impet kontrataku orków.