Sulim starannie zakopał rysia, po czym pomógł spalić szczątki Kelocha. Zmówił jeszcze raz na koniec ogólne modły. Oby natura wybaczyła mu ten występek. Złe uczynki lubiły powracać, coś mogło napsocić Sulimowi w lesie. Druid o tym nie zapomni.
Pracę z pochówkiem skończyli w samą porę przed przybyciem reszty kompanii, Sulim wyrównał ziemię na grobie rysia i pomógł trawie na nowo wyrosnąć w tym miejscu, nie idealnie co prawda, ale nie rzucało się to szczególnie w oczy. Siedział przez cały wieczór w pobliżu ze swoim niedźwiedziem, co skutecznie odstraszało niechcianych ciekawskich. Dosyć szybko zasnął, ale też wcześnie wstał. Chwile przed wschodem słońca. Chciał pójść do lasu, ale nie sam. Niektórzy również zaczęli się budzić, ale Sulimowi zależało, żeby potowarzyszył mu Kharrick. Postanowił go obudzić.

Sulim obudził Kharricka, który poturbowany wczoraj przez rysia nie wstał tak wcześnie jak zazwyczaj.
- Wstawaj, śpiochu, Sulim potrzebuje pomocy w lesie… I chce porozmawiać - dodał po chwili.
Złodziej raptownie otworzył oczy patrząc zdezorientowanym wzrokiem.
- Co? Co? A, dobra… już - wygramolił się niezgrabnie spod swojej derki. Przecierając twarz spojrzał na jaśniejące niebo i opuścił głowę spoglądając na krasnoluda.
- Poważnie? Co ja ci w tym lesie mam pomóc? - zapytał zrezygnowany. Nie oponował przed tym aby druid go za sobą ciągnął.
- Sulim chce sprawdzić te ślady, które wczoraj Sulimowi pokazałeś. I przy okazji zastawić jakieś sidła i zebrać coś przydatnego. Sulimowi wydaje się, że są to ślady małych goblinów, może koboldów. Łatwo wytropimy, skąd się biorą i przekażemy reszcie.
Kharrick powoli pokiwał głową w zrozumieniu.
Druid ruszył w las, zostawiając z tyłu powoli wybudzające się obozowisko. Przez dłuższą chwilę milczał, idąc tropem. Gdy ten nie sprawiał już większych problemów w śledzeniu, rzekł cicho:
- Sulim zauważył coś dziwnego… Kharrick się zmienił - dodał zdawkowo.
Złodziej wciągnął raptownie powietrze. Sięgnął do twarzy zaraz drapiąc się po brodzie.
- No wiesz, nie żebyśmy się znali długo, ale to nie są dla mnie najlżejsze warunki. To normalne, że mogę… zachowywać się inaczej.
Zmierzył druida spojrzeniem szukając wskazówek co wie.
- Nie, nie - pokręcił głową krasnolud. - Chodzi Sulimowi o wygląd, a nie zachowanie. Sulim zauważył coś dziwnego, kiedy cię opatrywał. Jakby twoja twarz… się zmieniła.
Kharrick oblizał usta i rozejrzał się dookoła.
- Zmieniła? Jak? Nie rozumiem. Co się stało?
- Umm, masz inny kolor oczu, wcześniej, Sulim jest tego pewien, były szare, a teraz czarne…
Kharrick zbladł. Jego dłoń przesunęła się do oka. Nie miał lustra, nie mógł sprawdzić.
- A więc zaczyna się - szepnął do siebie w przerażeniu. - Ja… słuchaj. Nie wiem czy reszta zauważyła… ale chciałbym abyś trzymał to w tajemnicy.
- Sulim potrafi dochować tajemnicy. Nigdy nikomu nie wyjawił, że w młodości jego mamusia podczas wyjazdów tatusia… - zaczął dosyć swawolnie, zapominając na chwilę o powadze sytuacji, w porę jednak się opamiętał. - Sulim chętnie wysłucha i zachowa dla siebie. A jeśli będzie w stanie to pomoże.
Złodziej nie był w stanie nie uśmiechnąć się na wspomnienie “mamusi i wyjazdów tatusia”. Jednak wahał się aby powiedzieć coś więcej. W końcu kiwnął głową na wspierające słowa druida.
- No bo widzisz… ja… różne rzeczy w życiu robiłem. Nie ze wszystkich jestem zadowolony. Problem w tym, że doczekałem się też konsekwencji swoich akcji. Podczas… napadu na chatę pewnej kobiety khm… rzuciła na mnie klątwę. Była wiedźmą. Nie słyszałem dokładnie co mówiła, ale zdaje się że coś wspominała o potworze..? Zmianie? Nie wiem. Nie znam się na tym. Wyciągali mnie stamtąd. Ogień huczał. Bajzel był.
Złodziej jeszcze raz odchrząknął zastanawiając się jak dobrotliwy druid zareaguje na jego wątpliwą przeszłość. Krasnolud wyczuł, że opowieść Kharricka nie była szczera.
- Sulimowi wydaje się, że Kharrick coś umyślnie pominął. Ale Sulim nie będzie drążył. Kharrick opowie, kiedy będzie gotowy. A teraz… pora zastawić sidła na króliki.

Lepperov tego wieczora zamierzał się udzielać. Zaczął od uroczej Rhyny. Miał plan, chciał ją namówić do tego aby podniosła ludzi na duchu. Jego słowa niczym ziarno nie padły na żyzną ziemię. Młoda akolitka kompletnie nie zrozumiała intencji złodzieja. Kiedy jemu chodziło o zwykłe rozmowy, może modlitwy, przy ognisku to akotlika myślała tylko o potrzebie posiadania figury i ołtarza - a na to przecież nie ma teraz czasu. Kharrick musiał zrewidować swoje, chyba zbyt romantyczne, pojęcie o tym jak działają kapłani dobrych bóstw. Może się mylił... a może to dziewczynie zbrakło wyobraźni. Sam by to zrobił, ale nie czuł się w mocy do tego typu zachowań.... no i zdecydowanie brakło mu wiedzy o dogmatach. Dlatego też odpuścił i skierował swoje kroki pomiędzy resztę. Farrow i Clidon nie wyglądali najlepiej i nie umknęło to uwadze Kharricka.
- Potrzeba wam czegoś? - zapytał siadając obok nich na pieńku.
- Miękkiego posłania, dachu nad głową i flaszki wina - mruknął Farrow.
- Jakaś chętna dziewka też by się przydała - dodał jego wspólnik, dając mu sójkę w bok.
Złodziej cmoknął i zaśmiał krótko.
- Może jakaś będzie jeśli ładnie poprosicie. Posłanie z liści, albo traw da się chyba zrobić… ale na robieniu wina się nie znam. Ale jeden z miejscowych umie warzyć mikstury. Może wino też.
Obaj mężczyźni parsknęli śmiechem. Kharrick zauważył, że Farrow na moment zawiesił wzrok na siedzącej niedaleko Silvie.
- Dobry pomysł! Jak tylko znajdziemy jakieś owoce, złożymy Oreldowi propozycję biznesową - rzucił Clidon.
- Póki co trzeba zacząć od derek nie? Trochę traw widziałem, może rolnicy by wam poradzili co najlepiej się nada… o ile opowiadania o spaniu w sianie są prawdziwe - Kharrick wolał przemilczeć, że miał problemy z zapamiętaniem imion wszystkich osób. W przeciwieństwie do kupców większość dnia spędzał z pozostałą czwórką “bohaterów”.
- Jasne, jasne, ale to już nie dzisiaj, dobrze?
- Nie dzisiaj - Kharrick mrugnął porozumiewawczo okiem do kupców i wstał. Otrzepując spodnie pożegnał się na ten moment z Farrowem i Clidonem i zawieruszył się przy szlachciance.
- Madam. Wyglądacie wspaniale jak na warunki w jakich przyszło nam spędzić czas.
Półelfka uśmiechnęła się, słysząc komplement.
- To miłe, że jest ktoś, kto mimo tej sytuacji stara się trzymać konwenansów, choćby i drobnymi kłamstewkami - delikatnym gestem wskazała na swój strój podróżny, który z pewnością widywał już lepsze czasy. W końcu, jak wszyscy, maszerowała w nim od kilku dni. - Doceniam to, ale dotarło już do mnie, że moje pochodzenie nie ma tutaj znaczenia. Mów mi proszę Erasena.
- Ach, jak łatwo mnie przejrzeć. - mężczyzna zaśmiał się krótko - Dobrze, Erasena, bardzo ładne imię. Jeśli to nie tajemnica podzieliłabyś się ze mną swoim celem podróży? Sam nie jestem stąd i przyznam się, że potrzeba mi jakiejś koneksji. Oni się tutaj znają i są wśród swoich, a my… co my w zasadzie o sobie wiemy?
Kharrick delektował się mogąc bawić się słowem. Zauważył już, że do tutejszych lepiej działa mówienie wprost, co było dla niego znacznie trudniejsze. O ironio.
- Z chęcią pogawędzę na inne tematy, ale szczegóły mojej podróży pozostawię dla siebie.
- Jak sobie życzysz Madam. Żaden z tutejszych nie sprawiał ci… większych kłopotów?
- Nie, Vitale wciąż wywiązuje się ze swoich obowiązków.
Kharrick bezgłośnie westchnął. Ta rozmowa tez nie będzie najłatwiejsza. Los go pokarał. Postanowił jednak wziąć się za siebie i kontynuował wymianę zdań. Rozmowa była niestety nie za długa i nic poza to co już mógł wiedzieć się nie wywiedział. Dał za to okazję szlachciance trochę ponarzekać. Niech sobie ulży, jemu było wszystko jedno.

Kiedy już postanowił się położyć zasnął momentalnie. Jego ciało potrzebowało regeneracji po tym jak go ryś poszarpał. Złodziej starał się nie myśleć, że prawie umarł. W tak głupi i beznadziejny sposób. Zostać zagryzionym przez dzikie zwierze. Na to się woła wypadek, a nie śmierć.

Ledwo po tym jak Kharrick zamknął powieki ktoś go okrutnie postanowił rozbudzić. Przecież ledwo co zasnął! Jaśniejące niebo sugerowało jednak co innego. Mężczyzna wstał i otrzepał się i zniknął wraz z druidem w lesie. Niedługo potem tego pożałował. Sulim coś widział! No i cholera zmienił kolor oczu! Mógł tylko zakląć bezsilnie w duchu, a na zewnątrz odgrywać co innego. Nawet pomyślał, że może powinien pozbyć się pociesznego druida... tylko co wtedy? Nie wróci do obozu, bo byli w środku lasu. Jak niby miał też wytłumaczyć brak krasnoluda? Był przydatny, znał się na dziczy i umiał leczyć. Jego dobroduszność także ewidentnie też sprawiała, że ludzie czuli się bezpieczniej.... No i w zasadzie to szkoda było go zabijać. W zadzie nic jeszcze nie wiedział i może byłoby mu wszystko jedno. Tylko, że Kharrickowi jeszcze nie było. Bił się z myślami, bo przyznać się nie chciał, że polubił kompletnie nieznana mu osobę. Prawdopodobnie dlatego druid wyczul, że coś jest nie tak w jego historyjce.

Po ustawieniu pułapek, wciąż unikając tematu, dwójka zagłębiła się dalej w las idąc za małymi śladami. Podróż zaczynała się dłużyć i Kharrick w pewnym momencie chciał zawrócić. Tylko, że właśnie wtedy druid zobaczył obozowisko. Złodziej chciał po cuchu wejść i zrobić przeszpiegi, ale Psotnik miał inne plany. Niedźwiedź druida zafiksował się na zapachu i parł do przodu. Na szczęście obóz był pusty, lecz niedługo za nim pojawiły się ślady z tego samego dnia. Znowuż Kharrick chciał zawrócić i powiadomić resztę, ale Psotnik miał inne plany. Nie pozostało nic innego jak podążyć za nim dalej.

VI dzień miesiąca Arodus, Fangwood, 5 dni po ucieczce z Phaendar

Jak przyjemną odmianą było spędzenie nocy poza bagnem - sucho, wygodnie, bez wszędobylskich insektów! Większość phaendarczyków zmieściła się, chociaż ciasno, wewnątrz chatki, tylko kilku chętnych spędziło wciąż ciepłą arodusową noc pod gołym niebem. Teraz nie było to problemem, jednak później konieczne będzie przygotowanie kilku szałasów. Ten zewnętrzny spokój nie wszędzie przełożył się na spokojny sen – wiele osób cały czas prześladowanych było przez koszmary, zapewne z hobgoblinami w roli głównej. Tej nocy nawet Torve, dotychczas niesamowicie opanowany, wołał przez sen swoją rodzinę. Także Rathan nie spał lekko, wciąż czuł nienaturalność słabość i ból po ciosie strzygi, mimo że rana została uleczona.

Na szczęście rześki i słoneczny poranek pomógł szybko otrząsnąć się po nocy. Wyglądało to tak, jakby w uciekinierów wstąpiły zupełnie nowe siły – odnalezienie w miarę bezpiecznego miejsca na dłuższy pobyt zdecydowanie poprawiło nastroje i dało wszystkim nową dozę nadziei i energii. Jego towarzysze zagłębili się w las wraz ze wschodem słońca, więc tylko Jace był świadkiem, a także uczestnikiem, wiru aktywności w obozie. Część osób także ruszyła zbierać jedzenie, ale ci pozostali na miejscu też nie próżnowali. Zapadnięty dach chatki, dobrze widoczny w świetle dnia, szybko stał się obiektem zgryźliwych komentarzy Kylo, który w młodości był zdolnym cieślą. Razem z młodym Belerenem szybko oszacowali uszkodzenia i wzięli się do pracy z pomocą Porvyna, Irvana i Vitale. W tym czasie inni porządkowali polanę, szykowali miejsce pod nowe szałasy i pod komendą Jet przygotowywali część zapasów do zakonserwowania i uwędzenia, by mogły starczyć na dłużej. Wystarczy kilka dni takiej intensywnej i entuzjastycznej pracy, a dawna samotnia Kelocha przemieni się w prosperujący obóz - tylko co dalej?


Jace i Rathan

- Medyka! Szybko! - od ranka nie minęło wiele czasu, gdy z lasu wypadł Rufus, niosąc na rękach nieprzytomną Maecię, która wyruszyła wcześniej zbierać jedzenie. Krzyk półorka zadziałał skutecznie - rozwieszający właśnie zioła do suszenia Vane rzucił wszystko i popędził w ich stronę ze swoją torbą lekarską. Położona na ziemi kobieta wciąż oddychała, ale niewielka rana na jej piersi cały czas krwawiła. Na szczęście Oreld potrzebował tylko chwilę na ocenę jej stanu i zatamowanie krwotoku. Zanim ktokolwiek inny zdążył się zbliżyć, było już po wszystkim – mężczyzna westchnął z ulgą i wytarł zakrwawione dłonie w swój roboczy fartuch, a Rufus, dotąd klęczący obok w napięciu, zaklął zadowolony i klapnął ciężko na trawę. Maecia była nieprzytomna, ale najwyraźniej jej życiu nie groziło już niebezpieczeństwo.
- Candus się ucieszy, kiedy wróci… - mruknął Vane do siebie, po czym zwrócił się do półorka - Mało brakowało. Gdzie ją znalazłeś? -
- Mały kawałek stąd, biegła w naszą stronę jakby ją jakiś demon gonił, a potem po prostu upadła. Lało się z niej jak z dziurawego bukłaka. - słowa Rufusa potwierdzały spore plamy na jego ubraniach. Vane przyjrzał się im, po czym roztarł odrobinę krwi między palcami.
- To musi być jakaś toksyna, która utrudnia krzepnięcie, stąd takie gwałtowne krwawienie. W okolicy jest coś niebezpiecznego.


Kharrick i Sulim

Drobne ślady, tym razem bardzo świeże, prowadziły przez młodnik, aż pod rosnący niedaleko ogromny, prastary dąb, którego korzenie ciągnęły się po ziemi, podobne do macek jakiejś podziemnej bestii. Głęboki cień pod drzewem wyznaczał wylot nory wykopanej głęboko w miękkiej ziemi. Tu i tam widoczne były kłaki jasnoszarego futra, a w powietrzu czuło się ciężki, zwierzęcy zapach. Zza konarów słychać było mieszankę piskliwych skamleń, warczenia oraz wysokich, skrzekliwych śmiechów. Dołączył do nich głęboki warkot Psotnika – niedźwiedź musiał wyczuć coś, co mu się bardzo nie podobało.

Wystarczyło podejść kawałek bliżej, by zobaczyć, co tam się dzieje. Pięć drobnych humanoidów oganiało się malutkimi pochodniami i raniło nożami poparzonego, mocno poranionego wilka. W tym czasie stojący za nimi szósty trzymał w ręku wilcze szczenię i z piskliwym rechotem smagał je wierzbową witką. Stwory, które Sulim podejrzewał o bycie goblinami lub koboldami, miały z nimi z pewnością dwie rzeczy wspólne: rozmiary i urodę. Różnic było jednak więcej: sinoniebieska skóra, krótkie, patykowate kończyny i wielkie, stanowiące chyba większość ich małych ciałek głowy ze szpiczastymi uszami. Ich brzydkie, jakby napuchnięte twarze były rozciągnięte w szalonych, okrutnych uśmiechach, jakby zamęczanie zwierząt było dla nich przednią zabawą.

Rathan

Opatrzony Rufus był w stanie iść sam, więc szybko wrócili do chatki Kelocha. Maecia odzyskała już przytomność, lecz wciąż była bardzo osłabiona – leżała wewnątrz chatki pod opieką swojego męża i Olgi. Pozostali dalej pracowali nad przygotowaniem noclegów, by nie trzeba było już tłoczyć się w jednej izbie. Co jakiś czas zaglądali tylko do rannej, sprawdzając czy wszystko w porządku.

Vane posadził Rufusa, wbrew jego protestom, koło Maecii i kazał odpocząć, zaś Rathan zabrał starą łopatę Kelocha i porządną siekierkę, po czym wrócił na feralną polankę, by dla pewności unieszkodliwić morderczy krzak. Roślina, nawet pocięta na kawałeczki, nie chciała się porządnie palić, więc musiał poczekać, zanim do końca spłonęła. Zdążyłby nawet nazbierać jeżyn przed zakopaniem resztek i powrotem do pozostałych.

Kharrick i Sulim

Objuczeni zdobycznym workiem i zebranymi zapasami mężczyźni wrócili późnym popołudniem. Kilka osób podeszło do nich, zaciekawionych przyniesionymi rzeczami, chociaż resztki żółtawej juchy wszaków na ich ubraniach i futrze Psotnika wciąż śmierdziały.

Trzy belki bawełny i zestaw przyborów do szycia zostały przyjęte z zaskakującym entuzjazmem – kobiety delikatnie, acz stanowczo odebrały im je i od razu zaczęły planować, czyje ubrania potrzebują pilnych poprawek, i co zrobić z pozostałym materiałem. Cztery dni ciągłego marszu przez las odbiły się wyraźnie nawet na porządniej wykonanych strojach, nie mówiąc o tych odświętnych, zakładanych specjalnie na Święto Targu.


Wszyscy

Do wieczora kilka miejsc na nocleg było już gotowych – proste ziemianki przykryte daszkami z świerkowych i dębowych gałęzi powinny ochronić przed deszczem czy chłodami nawet przez kilka tygodni. Irvan i Diethard pod nadzorem Kylo naprawili też zapadnięty dach chatki. Obozowisko wciąż było w budowie, ale różnica między nim a poprzednimi miejscami noclegu była już zauważalna. Rzucane dotąd byle gdzie toboły teraz zostały porządnie poukładane, a posłania przygotowano bardziej starannie niż rzucając koce i płaszcze na ziemię.

Kiedy zapadła już noc, ciemność rozświetlało kilka małych ognisk, wokół których siedziały grupki uciekinierów, piecząc upolowane króliki i ptactwo nad płomieniami. Mniej zmęczeni niż wcześniej, do tego zachęcani przez Jet, dzielili się opowieściami i anegdotami. Prym wiódł przybyły z daleka ciemnoskóry Shagari, który opowiadał, mówiąc we wspólnym z ciężkim akcentem, niesamowite historie ze swojego ojczystego Mwangi. Phaendarczycy chłonęli je z pełną uwagą, na krótką chwilę zapominając o całym świecie, a raczej o tym, jak niedawno cały ich świat został zniszczony przez armię hobgoblinów, prawdopodobnie wciąż stacjonującą zaledwie dwa dni drogi stąd, a ich bliscy są jej niewolnikami, jeśli w ogóle żyją.

Między ogniskami przechadzała się powoli Aubrin, rozmawiając z każdym przez chwilę. Dała też znać Jace’owi, Rathanowi, Sulimowi i Kharrickowi, by usiedli z nią przez chwilę. Kiedy wszyscy już usiedli przy jednym z ognisk, napiła się wody ze swojego kubka, skrzywiła się i zaklęła cicho.
- Caiden nie będzie ze mnie zadowolony, kolejny dzień nie modliłam się w odpowiedni sposób. Ale nie o tym chciałam mówić. Powtórzę się, ale uratowaliście nas, i wszyscy będziemy wam dozgonnie wdzięczni. I wolałabym, żeby to jak najdłużej potrwało. Będziemy tu mogli zostać przynajmniej do jesieni, a wtedy pewnie będziemy już wiedzieć, co robić i gdzie udać się dalej. No, chyba że macie teraz jakieś plany? Jeśli nie, to chciałabym was prosić, żebyście wybrali się do Gristledawn i ostrzegli drwali. To dzień, może dwa dni drogi stąd. My jesteśmy tu ukryci i w miarę bezpieczni, ale oni mogą nic nie wiedzieć–

Drapieżne roślinki...
Rathan jedną spotkał i miał nadzieję, że więcej takich na jego drodze się już nie znajdzie. Ale na wszelki wypadek zabrał ze sobą jedną wić i kilka liści, by ostrzec pozostałych mieszkańców obozu przed nietypowym niebezpieczeństwem, czającym się wśród niewinnych roślinek.

A potem wrócił na miejsce starcia z drapieżną roślinką, wykopał korzenie tak głęboko, jak zdołał, a potem zrobił piękne ognisko...
No, może piękne nie było, bo badyle nijak się palić nie chciały, ale wystarczyło nieco zdecydowania i wreszcie się udało.
Za to okazało się, że roślinka nie próżnowała. W okolicznych krzakach znalazło się nieco zwierzęcych kości i truchło niedawno zabitej sarny, do cna pozbawionej krwi.
Roślinka-wampir...
Rathan z niechęcią pokręcił głową, po czym dorzucił garść gałęzi do ogniska, a gdy ostatnie resztki wojowniczej rośliny zamieniły się w popiół, ruszył w stronę obozu, niosąc kilka garści jeżyn.