Gdy tylko Hannskjald rzucił zaklęcie mające zamaskować ślady, bohaterowie ruszyli w las, by jak najbardziej oddalić się od fortu Ristin, zanim zapadną kompletne ciemności. To, że korredy wyruszą za nimi w pogoń było mało prawdopodobne, ale przez ostatnie miesiące nauczyli się ostrożności, dlatego przystanęli dopiero, gdy nocne niebo iskrzyło już od gwiazd, w miejscu z którego blask ognia z pewnością nie byłby dostrzegalny dla besiadujących feyów. Dość szeroki lej otoczony zadrzewionymi pagórkami wydawał się idealny na spędzenie nocy.
W czasie, gdy część grupy zajęła się przygotowaniem obozowiska, pozostali skupili się na niziołku. Więzień feyów zasnął, albo stracił przytomność, podczas marszu, ale według Laury jego życiu nie zagrażało niebezpieczeństwo, był za to zagłodzony i wycieńczony. Docucenie go nie było więc żadnym problemem - kiedy otworzył oczy, wychrypiał słabo:
- Ha, czyli to jednak nie były majaki… Dzięki - widać było, że mówienie sprawia mu trudność.
W końcu też można było się mu przyjrzeć. Niziołek był raczej młody, jednak wyczerpanie, a także paskudna, stara blizna na policzku postarzały go. Jego ciemne włosy były w zupełnym nieładzie, podobnie jak i ubrania - poniszczony skórzany pancerz w szarozielonych barwach. Mimo dość żałosnego teraz stanu, oczy w kolorze orzecha zerkały po wszystkich z bystrością.

Laura przez cały czas drogi do postoju co cały czas doglądała ich “zdobycz”. Niczym padlinożerczy gawron interesujący się czy już niziołek przeszedł na inną płaszczyznę istnienia poza cielesnego. Miała nadzieję że nie bo inaczej cały ich ratunek był tylko wysiłkiem bez żadnych zdobyczy. Ani informacji ani sojuszników.

Na szczęście ich mały uratowany zdawał się być tylko wycieńczony i upadek podczas walki nie zrobił mu więcej krzywdy niż czas w niewoli Fey. Wystarczyło go opatrzyć, nakarmić dać mu odpocząć…zasugerować kąpiel bo jednak maluch śmierdział jak coś co od tygodnia zdechło i pies właśnie to przytargał na podwórku by się w tym tarzać.
Z uwagi na bliskość twierdzy Laura nie przygotowywała nic specjalnego do jedzenia, może Rufus albo Mikel upolują coś podczas drogi i zrobi się coś pożywniejszego kolejnego wieczora. Dziś muszą wystarczyć racje prowiantowe które już posiadają.

No i jeszcze chłopaki na pewno będą chcieli jak najwięcej się dowiedzieć. Laura postanowiła na razie obserwować czy nie przemęczają niziołka i ewentualnie przerwać to przesłuchanie jeśli wiedziałby że jest to za dużo na stan w jakim były więzień był.

Kiedy w końcu się zatrzymali i rozbili obóz złodziej poczekał aż Laura obudzi ich “informatora”. Pierwsze słowa nie napawały zbytnim optymizmem. Podzielił się z nim wodą, ale nie pozwolił mu wypić jej za dużo. Nie od razu. Tak samo z jedzeniem. Niziołka trzeba wręcz było odrywać od bukłaka, a podany kawałek chleba pochłonął w mgnieniu oka.
- Desna się do ciebie uśmiechnęła. Zaraz dowiemy się czy do nas również, należysz do łowców z Chernasardo? Kharrick rozpoczął rozmowę

- Ba! - więzień przełknął przeżuwany kęs i popił jeszcze odrobiną wody. Mówił już znacznie wyraźniej, ale głos nadal miał słaby - Można nawet powiedzieć, że jestem oficerem dowodzącym w Forcie Ristin, biorąc pod uwagę to, że jako jedyny jeszcze żyję. Nazywam się Cirieo Thessadin.

- Kharrick Lepperov - przedstawił się złodziej z pewną ulgą w głosie. Następnie przedstawił pozostałych. - Ocaleńcy z Phaendar… większość. Szukamy Fortu Trevalay. Liczyliśmy, że hobosy do was jeszcze nie dotarły. Co się tam do cholery stało? - zapytał wskazując gdzieś w kierunku z którego w jego mniemaniu przyszli.

- Nie mam pewności, ale brzmi jak dobra balanga, więc zgaduję, że hobgobliny ruszyły gdzieś dalej. W każdym razie, jakieś dwa tygodnie temu zostaliśmy zaatakowani przez hordę hobgoblinów, którym towarzyszyła zgraja trolli i zwierząt. Nie mam pojęcia, skąd się wzięli - zwiadowcy nigdy nie wspominali o aż tak dużym oddziale. Pewnie byśmy ich odparli, gdyby z nieba nie zwalił się rzygający kwasem smok, który rozwalił północną wieżę. Udało mi się zgrabnie trafić mu w szczękę, za co konkretnie mi się odgryzł - gestem wskazał na kikut lewej nogi.

- Kto był w forcie w chwili ataku? - druid włączył się do rozmowy i rozsiadł się na liściach, przepakowując się do dalszej podróży.

- Jakieś dwa tuziny nas były - Cirieo sposępniał na wspomnienie - Rannych wrzucili do celi, widzieliście zresztą. Chyba miałem szczęście z tym smokiem, lepiej mnie zabandażowali, a i pewnie od tego kwasu tak się nie paprało jak reszcie. Chociaż bolało jak diabli.

- Smok powiadasz.. a duży był?-Rufus wyraźnie ożywil się na wzmiankę o wielkim gadzie.

- Desno miej nas w opiece… jakiego koloru był ten smok? - złodziej z kolei zbladł na wzmiankę o gadzie.

- Ogromny jakoś nie był, inaczej nie wykpiłbym się tylko jedną nogą… Trochę od konia większy, no i czarny jak noc. Ale to mu nie przeszkodziło w załatwieniu fortu i nas przy okazji.

- Czarne, zakrzywione rogi wokół pyska, szczupła wężowa sylwetka, błoniaste szpony? - upewnił się Jace przyglądając kikutowi nogi niziołka, który przytaknął.
- Zdecydowanie czarny smok, prawdopodobnie dorosły, one nie są tak duże jak pozostałe ale nadal dość niebezpieczne.

- Gdyby znalazł naszą jaskinię...też byłoby po nas - krasnolud także nie był zachwycony tą informacją, bo spoważniał jak rzadko - W forcie było was dwudziestu, a gdzie reszta? Przyda się każda para rąk.

- Trzeba by też ostrzec tych z Trevalay. Znasz drogę do niego? - dorzucił się złodziej.

- Znam, pozostali pewnie będą tam, albo w forcie Nunder. Nie licząc tych rozproszonych po Fangwood. Mogę was zaprowadzić, jeśli tylko podzielicie się kolacją. Albo ośmioma.

- No, nie dziwię się, pewnie po tym co przeżyłeś zjadłbyś konia z kopytami, w małym ciele mężny duch, co? - Rufus klepnął Thessadina w ramię, po czym zaczął wyciągać zapasy jedzenia z pakunków.

- Tylko powoli bo się porzygasz - mruknął złodziej patrząc na niziołka.

- Dobra dobra, powoli - Cirieo patrzył chciwie na wyciągany prowiant
- Co to znaczy, że jesteście ocaleńcami z Phaendar?

- Powoli, bo zaraz to wszystko oddasz - Hannskjald mówił z własnego, przykrego doświadczenia. - Mamy jeszcze jakieś jagódki od Sulima? Po nich się nie rzyga z przejedzenia - wyjaśnił i wreszcie odpowiedział na pytanie - Niektórzy są z Phaendar.

- Ale czemu "ocaleńcy"? Coś tam się wydarzyło?

- Phaendar zostało zajętę przez armię hobgodlinów. Żelazne Kły. Prowadzą inwazję na te tereny. Zniszczyliśmy jeden z ich obozów w puszczy. Widać za późno… - złodziej prześwidrował spojrzeniem niziołka.

- O kurwa… - jęknął Cirieo - Ale to by miało sens. Wiem, że to oni zajęli fort, ale to nie jest operacja Molthune, prawda? Zwykle po uderzeniach takich najemników wchodziły oddziały ludzi.

- Molthune, o czym ty gadasz? Te hobgobliny raczej nie były żadnymi cholernymi najemnikami, w ludziach widzą tylko niewolników.- Rufus spoważniał, marszcząc gniewnie brwi.

- To jest armia hobosów przychodząca… skądś. Mają własną generał, propagandę przeciw ludziom i ich uciskowi, oraz plany na inwazję. A przynajmniej tak to wygląda. Się cholery teleportują za pomocą jakiejś czarnej wieży. Phaendar przerobili na swoją fortecę. Części mieszkańców udało się uciec, ale pozostali zostali zniewoleni albo… - złodziej zająknął się i spojrzał na Jace'a. - … albo zniewoleni. Liczyliśmy, że wy będziecie w stanie nam pomóc.

- Gristledawn też zostało zniszczone, a pewnie o wielu innych atakach jeszcze nie wiemy - co kilka zdań druid w bardzo prostych słowach tłumaczył rozmowę na język fey stojącej w środku obozowiska brzózce, a ta kiwała gałęziami.

- Żelazne Kły były jedną z band najemników pracujących dla Molthune - wyjaśnił niziołek - Ale z tego, co mówicie, teraz pewnie działają dla siebie… Ta teleportacja by tłumaczyła, czemu ich nie zauważyliśmy wcześniej… - Cirieo zamilkł, chyba znowu wspominając atak na fort.

- To by było spójne - zasępił się Jace. - Rozbice łowców było konieczne, żeby rozchwiać równowagę w puszczy i zminimalizować próby powstrzymania inwazji. Ciekawe jak udało im się przekonać czarnego smoka do współpracy? Musimy jak najszybciej dostać się do pozostałych łowców i ich ostrzec!

Kharrick kiwnął potwierdzająco głową.
- Wezmę środkową wartę. Wy się wyśpijcie.

- Leszy ci pomoże, on i tak nie śpi - druid wskazał na drzewko, upewniając się że wszyscy rozpoznają małego liściastego towarzysza i nikt nie spróbuje go wrzucić do ogniska - Travelay czy Nunder, gdzie dotrzemy szybciej? -

- Nunder jest troszkę bliżej, mamy tam też ukryty arsenał z bronią, którą chętnie się podzielimy. Dawno temu Łowcy przepędzili z okolicy parkę zielonych gadzin, może będzie tam coś na smoki.

- Bliżej, czyli ile dni i w którym kierunku? -

- Trzy do czterech dni sprawnego marszu na zachód stąd odpowiedź niziołka najwyraźniej zadowoliła druida, bo mruknął pogodnie i wrócił do przepakowywania.

- No to jak dla mnie nie ma sensu się wracać, jedynie co to będziemy musieli wrócić do jagódek - zażartował krasnolud. Jeszcze w jaskiniach nasłuchał się historii o jagódkach Sulima i irytacji brakiem różnorodnego jedzenia.

-No, oczywiście, że ruszamy dalej, Nunder brzmi nieźle. Nie będziemy wracać prawie z niczym, jak te hobosy wszędzie się panoszą. Ja mogę wziąć którąkolwiek z wart... - Poł-ork skwitował dobitnie, rozglądając się czy przypadkiem jacyś fey nie ruszyli jednak z pościgiem.

~ Leśny! ~ odezwał się mentalnie do krasnoluda. Zatem nie byli to ludzie, ani hobgobliny. Któż zatem? ~ Jakieś zagubione korredy? Raczej nie. Zbyt głupie. ~ zadał pytanie i odpowiedział sam sobie.
Nie czekając na odpowiedź, psionik zaczął budzić resztę umówionym gestem wskazując nadchodzące niebezpieczeństwo.
Podejrzewał duże i prymitywne leśne stworzenia, takie jak np. Trolle? Choć z drugiej strony nie kojarzył by trolle mówiły w języku leśnym.

~ Budź ich, a ja ich odciągnę ~ druid przetarł oczy i wypełzł spod kocy. W przebłysku złośliwości sięgnął do plecaka i wyjął małą figurkę i z szerokim uśmiechem zaczął się przemieniać w sowę. Widok krasnoluda jedynie w portkach - ale za to całego w piórach, z wielkimi sowimi oczami - a potem szeroko uśmiechniętej sowy był...czymś co można wspominać opijając tą przygodę.
~ Jak to będzie ktoś wrogi, to zrzucę im wściekłego rosomaka na głowy. To kupi nam czas ~ przesłał kolejną myśl, chwycił figurkę w szpony i wzleciał ponad człapiące istoty, lekko od boku by nie zdradzać pozycji obozowiska.

Jace zaklął, ale było zbyt późno - druid odleciał. Ciekawe jak w tym stanie będzie rzucać czary? Nadal nieświadomy z czym przyjdzie im się zmierzyć, Jace obudził Mikela i Rufusa, a potem Kharricka i Laurę. Nie mieli zbyt dużo czasu, chłopak zagasił ognisko i zaczął pakować sprzęt, dając czas wojownikom na przygotowanie się do ewentualnej obrony, lub kontrataku.

Poparzony, ciężko ranny Rufus był ostatnim z ich grupy, który stał na nogach, ale skrzydlaty gad też krwawił z wielu ran. Tak jak przeczuwał, to jemu dane będzie skończyć ten bój. Skupił się na swym toporze, wizualizując jak ten bez problemu przecina potworny łeb i wtedy poczuł płynącą z niego moc, silną jak nigdy wcześniej. Wnosząc promieniujący karmazynowym światłem oręż, skoczył na smoka, który otwierał właśnie paszczę, by dobić Laurę.

I kiedy zamierzał się do zadania decydującego ciosu, świat wokół niego zawirował gwałtownie i poczuł że spada. "Myślisz że taki jesteś wspaniały szczeniaku? Wiele się jeszcze musisz nauczyć...albo zginiesz marnie". - Rufus usłyszał nagle szyderczy głos dziadka.

I wtedy otworzył oczy, widząc potrząsającego nim Jace'a, któremu zawdzięczał wyrwanie ze snu. Na szczęście tamten zdołał uniknąć jego wymierzonego nieświadomie kopniaka. Pół-ork burknął pod nosem przekleństwo, ale kiedy Jace wyjaśnił o co chodzi, szybko poderwał się, gotowy do działania.

-Nie ma co się ukrywać, wróg to czy nie, pewnie się czegoś dowiemy... - Odparł do gaszącego ognisko psionika, wysuwając się do przodu.

Kharrick spędził w spokoju noc. Jego warta minęła bez wydarzeń. Mimo to całą noc podskakiwał na różnego rodzaju dźwięki. Infirmacja o smoku go przeraziła. Skoro był e stanie zniszczyć wieżę forty to co się stanie jak ich to spotka? Pytanie było bez odpowiedzi, ale bujna wyobraźnia robiła swoje. Do tego pytanie czy fey za nimi nie poszły. Czy zdąży w mroku kogokolwiek zobaczyć nin zostaną zaatakowani? Nie mogąc wytrzymać presji mężczyzna usiadł, wyjął kartki i zaczął pisać. Niezbyt rozsądnie odciął się na kilka chwil od rzeczywistości.

Inwazja Żelaznych Kłów – kroniki wydarzeń

Wiedz drogi czytelniku, że jestem przybyszem spoza tych krain. Opisane przeze mnie wydarzenia są na tyle obiektywne na ile mogą być widziane oczami obcokrajowca. Byłem ich częścią tak jak każdy inny mieszkaniec Phaendar i okolic. Okryję jednak swoją osobę tajemnicą i pozostanę dla ciebie enigmą.

Nieznajomy

Dnia pierwszego Arodusa przybyłem do Phaendar...

Ocknął się od pisania i z przerażeniem zobaczył gdzie się podział księżyc. Syknął na siebie i skoczył budzić następną osobę.

***

Trochę nieprzytomnie podniósł się na nogi kiedy obudził go Jace. To była miła pobudka. Zlodziej zdążył się głupio uśmiechnąć nim się opamiętał i zrozumiał sytuację. Przetarł twarz i zaczął pospiesznie się zbierać.
- Wstawaj ślicznotko. - Pospieszył dodatkowo wiedźmę.