Pięknie. Pięknie, pięknie, pięknie.
Sprawę trzeba było ratować na już. Druid przeleciał na gałąź po drugiej stronie fey, tak żeby kiedy ruszą w jego stronę, oddalały się pod sporym kątem od obozowiska, ale kiedy je zgubi, mogły iść w dalszą drogę bez wracania w stronę podróżników.

Bezpiecznie odległą gałąź, rzecz jasna. Na dobre względy fey nie było co liczyć. Huknął ile pary w krasnoludzkich płucach, co dało...dość zabawny efekt w sowim dziobie. Grunt żeby zwrócić na siebie uwagę. I w długą, wgłąb lasu, udając rannego i słabo latającego żeby nie zniechęcić ich pościgiem za ptaszyną.

A jak już wyciągnie ich daleko, to zrzuci im jeszcze tego oszalałego rosomaka w krzaki.

Olbrzymy wzdrygnęły się, słysząc hałas, ale momentalnie wypatrzyły druida.
- Dawaj ptaszysko, będzie miazga! -
W stronę Hannskjalda poleciało kilka improwizowanych pocisków - kamienie i ciężki konar, które obiły go mocno po skrzydłach.

Nie pozostało nic innego jak zgodnie z planem wiać - i to w pośpiechu, raz po raz nurkujac w niskie poszycie i kryjąc się za drzewami. Dopiero po kilkudziesięciu metrach spuścił figurkę rosomaka, odczynił swoje zaklęcie uwalniając zeźlone zwierzę i zaczął umykać w niemniejszym pośpiechu.

Wzbił się między korony drzew by zniknąć prześladowcom z oczu i pomknął w stronę obozowiska. Z trzaskiem gałęzi wylądował między towarzyszami, wrócił do krasnoludzkiej postaci i trzymając się za mocno obity bok zaczął opisywać sytuację.
- Trzy fey, ohancanu idą do Ristin i rozbiliśmy im się na trasie. Jeszcze o nas nie wiedzą. Ale jak się dowiedzą, to topory pójdą w ruch, nawet sowie nie odpuścili -

- Cholera - zaklął cicho złodziej. Mieli niewiele czasu aby się przygotować, a druid wyglądał na mocno obitego.

- Właź na drzewo i się schowaj. Spróbujmy ich zaskoczyć i zatłuc. Potrzebny nam ten fort i jego mieszkańcy - rzucił do druida i pozostałych.

Odwrócił się aby pomóc niziołkowi ukryć się w dobrym miejscu. Nie miał żadnej broni aby mu dać, ale za to użył różdżki niemego obrazu aby ukryć go dodatkowo za iluzorycznymi krzakami. Pozostałym wskazał ręką gdzie w jego mniemaniu najlepiej będzie jak się pochowają. Jak do tej pory kiedy atakowali z zaskoczenia mieli najlepsze szanse na wygraną. W pośpiechu złodziej nie zastanawiał się dlaczego już słyszy odgłosy walki, ale wolał jeszcze nie sprawdzać.

-Tylko trzej fey? Robią hałasu jakby ich więcej było - Rufus wzruszył ramionami, poprawiając swoją zbroję.

-Dobra robota - skinął głową złodziejowi, który zajął się niziołkiem, po czym rzucił na siebie zaklęcie niewidzialności i zajął pozycję koło Mikela. Zastanawiał się jakim wyzwaniem będą nowi wrogowie, może sądzać po reakcji druida nie powinien nie doceniać tego przeciwnika... dziadek ostrzegł go właśnie we śnie przed nadmierną zuchwałością, choć nie wiedział czy był to naprawdę duch, czy tylko senny majak. Ale teraz czas było zająć się nadchodzącym starciem.

Jace, który ogarnął w międzyczasie obozowisko.

- Jeśli podążają do fortu, który chcielibyśmy w przyszłości odbić, to powinniśmy ich w jakiś sposób wyeliminować, ograniczyć obsadę fortu, tym bardziej, że alkohol się skończy i nie wiadomo co się stanie z fortem. czy korredy zechcą go opuścić, czy wręcz przeciwnie, zdecydują się zostać i terroryzować okolice? -
Widząc, jak reszta szykuje się do walki wiedział, że nie obejdzie się przez zejście fey'om z drogi. Wyciągnął różdżkę i przywołał wokół siebie ochronny pancerz z czystej magicznej mocy.
- Ktoś potrzebuje więcej wsparcia zanim stworzę iluzję skrywającą nas przed przeciwnikiem? - spytał drużynę.

~ Cholera! ~ przeszło przez myśl Jace'a, gdy najwyraźniej przeciwnicy usłyszeli czającą się w krzakach Laurę. Utworzona wielka iluzja lasu jaką utworzył pomiędzy ohancanu a nimi dobrze spisała się w postaci ukrycia ich, jednak nie mogła stłumić dźwięków.


Pierwszy zareagował Kharrick wynurzając się z przeciwnej strony i zwracając na siebie uwagę krwiożerczych istot baśniowych. Beleren sapnął widząc jak ogromne stworzenia odwracają się z olbrzymimi toporami w rękach. Poczuł jak pot zbiera się na czole, gdy strach zakradł się do serca.

- Ludź! Rozwalmy go! - krzyknął ten, który stał najbliżej ruszając w stronę Kharricka. Mikel wypadł zza iluzorycznej zasłony i zamachnął się szablą, chlastając zaskoczonego olbrzyma idącego w kierunku Laury w udo. W półmroku jednak źle ocenił odległość i spudłował. Nad szarżującym bliźniakiem poleciała wystrzelona przez Rufusa strzała wbijając się w brak, jednak gigant zdawał się nie zauważyć tego. Jace widział rzuconą przez wiedźmę klątwę, a stojący za nim druid utworzył ognistą sferę pośrodku trójki przeciwników, jednak o dziwo każdy z nich odskoczył.

Jace skupił się na najbliższym przeciwniku i jednocześnie jedynym będącym w bezpośrednim zasięgu niszczycielskich mocy umysłu psionika. Chłopak sięgnął do prostego umysłu ohancanu. Wejście do mrocznego i brutalnego świata było jak zanurzenie się w posoce mordowanych niewinnie ludzi i zwierząt. Smurd i metaliczny posmak krwi uderzył go niczym obuch, jednak Beleren był na to gotowy. Przyjął postać drobnej myszki prześlizgując się pomiędzy olbrzymimi toporami, pałkami i tasakami, unikając niezgrabnych prób obrony jakimi dysponował prymitywny umysł bez większych problemów. Wspiął się po pniach powykręcanych i zniekształconych drzew do korony, gdzie ostrymi ząbkami przeciął prosty tok myślowy kierując złość w zupełnie inną stronę.

W tym samym czasie pozostała dwójka ruszyła dalej. Pierwszy z jednookich zamachnął się toporem ścinając drzewo za którym skrył się Kharrick. Łotrzyk odskoczył instynktownie i tylko to uratowało mu życie. Potężne, wyszczerbione ostrze minęło szyję o włos. Spadające drzewo uderzyło łotrzyka w bark dotkliwie. Mężczyzna wywinął fikołka wymykając się poza zasięg śmiertelnego ostrza.
Tymczasem kontrolowany przez Jace'a "cyklop" zamachnął się toporem, jednak ku zaskoczeniu niemal wszystkich, uderzenie skierowane było w drugiego ohancanu, jednak brak odpowiedniego ustawienia i przełożenia ciężaru ciała spowodowało, że spudłował.
Psionik zaklął w myślach skupiając się na skłóceniu dwóch ohancanu na raz. Krew pociekła mu z nosa gdy złamał słabe osłony obu przeciwników kierując ich przeciwko sobie. ~ Te dwa zajmą się sobą. ~ rzucił do towarzyszy.

W tym czasie Mikel z Rufusem i Lawiną otoczyli jednego z ohancanu okładając go bez litości. Z daleka wyglądało to niesamowicie - Mikel potężnym kopnięciem i uderzeniem barkiem powalił potężnego fey na ziemię. Jednak zbyt pewny siebie po udanym manewrze, ciął zbyt niepewnie i w efekcie uderzenie które posłał w kark olbrzyma, pudłuje.
Półork w ułamku sekundy zmaterializował swój duchowy topór i ruszył na leżącego ohancanu. Uniknął niezdarnego machnięcia toporzyskiem, wyskakując w powietrze uderzył z znad głowy wbijając mocno w plecy feya.

Na koniec, ku zaskoczeniu chyba wszystkich zza pleców Jace'a poleciały dwa bełty wystrzelone precyzyjnie przez Cirieo.

Jace czuł jak traci obu przeciwników. Nigdy wcześniej nie koncentrował się na dwóch umysłach na raz, w efekcie tracąc skupienie i chwilę moment kontrolę nad przeciwnikami.
Opuścił ich głowy aż zataczając się i łapiąc drzewa by złapać równowagę.
~ Straciłem ich. Uważajcie! ~ "zawołał" do drużyny.