Lord Niclas z kamienną miną obserwował poczynania Malcolma i Halvara. Spoglądał to na jednego, to na drugiego. Z jego twarzy niepodobna było wyczytać cokolwiek.
Nawet znajdujący się w sali jadalnej żołnierze wyglądali na mocno zdezorientowanych przebiegiem wydarzeń.
Stojący najbliżej księcia żołdak, aż wzdrygnął się ze strachu, gdy błyskawica rozdzierająca właśnie niebo, rzuciła upiorną poświatę na lico władyki.

Lord uniósł prawą dłoń w górę, jakby chciał uciszyć rozwrzeszczany tłum.
- Zaiste doceniam waszą troskę, panowie - przemówił książę Niclas. Jego słowa z pozoru spokojne i wyważone, kryły w sobie ładunek wielkich emocji, które niewątpliwie kipiały teraz w jego duszy - Zapewniam was jednak, że doskonale znam i potęgę i możliwości tego zdawać, by się mogło niepozornego klejnotu. Zatem niebezpieczeństwo o którym mówisz, drogi Malcolmie, mi w żadnym razie nie zagraża. Jako odkrywcy i ludzie poszukujący przygód, macie na pewno głęboko zakorzeniony instynkt samozachowawczy i zmysły wyczulone na niebezpieczeństwo. W tym jednak konkretnym wypadku, wasze lęki są całkowicie bezpodstawne.

Lord Niclas zrobił krok w stronę stołu na którym leżał przykryty srebrnym kielichem klejnot. Pomiędzy nimi stał rosły i barczysty Halvar, który hardo spoglądał na władykę.
W tym momencie książę, jakby się rozluźnił i wrócił do humoru i postawy, którą prezentował na samym początku wieczerzy.
- Aby jednak uspokoić wasze obawy i rozwiać wątpliwości, mogę powiedzieć, że całkowicie źle interpretujecie fakty. Ptak o którym wspominasz Malcolmie, to jeden z moich kruków. Tylko dzięki niemu odzyskałem moja własność. Klejnot ma wielką moc i być Gharth nie podołał tej magii i stąd mylne wrażenie, że ktoś nim manipuluje. W moich rękach będzie on całkowicie bezpieczny i nie groźny.

Książę nie doczekał się żadnej odpowiedzi na swoją tyradę. Zamiast tego Malcolm nachylił się w stronę srebrnego pucharu pod którym spoczywał purpurowy klejnot.
Wiatr zaskowyczał w okiennych szparach, niczym wściekłe stado ożywionych truposzczy. Deszcz chłosta szyby, jakby za wszelką cenę pragnął je zbić i dostać się do środka.
Magiczny kamień pulsował hipnotyzującym blaskiem, a wewnątrz dało się dostrzec wirujący czarny kłąb dymu. Dziwne opary budziły różne skojarzenia i o zgrozo wydawało się, że mają one pozory życia i własnej woli.

- Nie radzę! Sam wszak ostrze.... -zdążył krzyknąć lord Niclas, nim Malcolm położył swą dłoń na klejnocie.
Kolejna błyskawica przeszyła nocne niebo. Potworny trzask wypełnił salę. Rozbite na tysiące drobin szkło rozbryzło się po całej sali. Blask pioruna rozświetlił twarz Malcolma, odmalowując na niej iście diabelską i szkaradną maskę. Lodowaty wiatr zakręcił kilka hołubców pośród stołów i krzeseł jadalnej sali, gasząc przy tym wszystkie świece i kandelabry.

Nieprzenikniony mrok spowił całą salę.

Wiatr zawodził upiornie, a rozbite okno trzaskało niczym stado dusz potępionych z dna Dziewięciu Piekieł Baator.
Na szczęście burzowe chmury zdawały się oddalać od zamkowego wzgórza Kirchlagern. Pioruny stały się rzadsze, a i deszcz jakby stracił na swej sile.
Burza jaka przetoczyła się nad wyspą poczyniła wiele szkód. Połamane drzewa, zerwane dachy, wybite okna, ale także ofiary wśród zwierząt i ludzi. Wśród tych pierwszych kilka mlecznych krów ze słabszymi sercami odeszło z tego świata, ku niebiańskim pastwiskom. Wśród tych drugich odnotowano kilka siniaków, złamań, a także zaginięć.
O tym jednak mieszkańcy i goście zamku mieli przekonać się dopiero o świcie.

Teraz na ustach służby, żołnierzy, jak i gości przewijało się tylko jedno słowo odmieniane przez wszystkie przypadki.

Wilkołak!
Wilkołak na zamku!

Gdy Korneliusz Rokita w towarzystwie sześciu zbrojnych wbiegł do sali jadalnej, po rzeczonej bestii nie było ani śladu.
Wszystko jednak wokół wskazywało, że izba w której zwyczajowo książę spożywał posiłki była świadkiem niewątpliwie burzliwych i gwałtownych wydarzeń.

Poprzewracane krzesła, poprzesuwane stoły, zerwany ozdobny kilim i czterech mężczyzn leżących bez czucia na ziemi. Pośrodku nich zaś znajdował się niepozorny, purpurowy klejnot.

Korneliusz i żołnierze przystąpili do cucenia wszystkich, poczynając od lorda Niclasa. Na to wszystko wbiegł Halvar odziany w zbroję i mieczami gotowymi do walki. Po jego twarzy spływał pot, jakby stoczył on już poważną walkę lub przebiegł, co najmniej z pół mili.

Lord Niclas otworzył oczy i zamglonym wzrokiem powiódł po sali.
- Książę, co się tu wydarzyło? - spytał zatroskanym głosem Rokita.
- Kamień! Gdzie jest kamień? - odpowiedział władyka starając się podnieść z ziemi.
Na jego twarzy potworne zmęczenie mieszało się z bólem i wielkim przerażeniem.
- Kamień! Niech nikt go nie dotyka! - rozkazał Rokita, niemal krzycząc na całe gardło.

Malcolm zamrugał kilka razy wgapiając się w sufit. Czy on widział, to co widział?
To miejsce miało na prawdę zły wpływ na jego psychikę. Powoli usiadł wydając z siebie obolałe stęknięcie.
Zerknął na Halvara i Gherta.
- Wilkołak nie ma zamiaru zabić księcia... przynajmniej nie miał zamiaru... - potrząsnął głową, aby oczyścić myśli - Zwlonij Halvarze, zwolnij. - Malcolm powoli wstał - Zakładałybym, że Vuk uciekł już z zamku, jego plan nie wypalił. Jeżeli opuścimy zamek, to co chcesz konkretnie zrobić z kamieniem? I gdzie się udać?

- Z mojego punktu widzenia wraz z lordem byliście wewnątrz kryształu - powiedział Gharth. - Zapewne przeniosły się tam wasze dusze lub umysły. A kamienia nie ruszajcie.