Z każdą upływająca sekundą lord Niclas, dochodził do siebie. Po jego twarzy znać jednak było, że ostatnie wydarzenie mocno nim wstrząsnęły, a nawet przeraziły. Charyzma i majestat, jakie biły zazwyczaj od jego osoby, jakby się ulotniły. Teraz stojąc pośrodku zdemolowanej sali jadalnej, książę zdawał się być zwykłym śmiertelnikiem, a nie potężnym władcą.

Korneliusz Rokita spojrzał po wszystkich zebranych oraz na leżący u jego stóp purpurowy kamień. Bijące od niego jeszcze nie tak dawno magiczne światło zgasło niemal zupełnie. Jedynie drobne błyskawice pojawiały się jeszcze, to na jednej, to na drugiej ściance klejnotu.
- Za pozwoleniem - rzekł Rokita, skłaniając głowę ku swemu przyjacielowi i władcy - Halvarze weź tych tych czterech ludzi i przeszukajcie zamek. Tylko w miarę dyskretnie. Mamy na zamku licznych gości. Służba i te spanikowane niedojdy zdążyły już zasiać ziarno paniki. Musimy działać ostrożnie, aby jeszcze bardziej nie wystraszyć naszych uczestników jutrzejszych uroczystości.

Lord NIclas przytaknął na tę decyzję głowę i dodał:
- Tylko pamiętaj Halvarze, że vuk to zmiennokształtna bestia. Bardzo prawdopodobne, że po tym ataku na nas, na powrót przybrał ludzką postać.
- Racja książę - wtrącił Rokita - Szukajcie strzępów ubrań, śladów krwi i futra. To na pewno zdradzi bestyję, jeśli tylko nadal jest na zamku.
Wskazani żołnierze stanęli u boku rozgorączkowanego i gotowego do walki z krwiożerczą bestią Halvara, oczekując na jego rozkazy.

W tym czasie książę wstał i chwyciwszy srebrny kielich, jednym sprytnym ruchem umieścił magiczny kamień w jego wnętrzu.
- Korneliusie - rzekł lord wręczając sekretarzowi kielich - odnieś proszę kamień w asyście Ghartha do mego laboratorium. Dla ochrony weź ze sobą dwóch żołnierzy. Zawołajcie też Mirko i Dragana. Niech zajmą się tym biedakiem - zakończył książę, wskazując głową leżącego nadal bez przytomności Gerta.
Sługa i wyznawca Sokara zapadł najwyraźniej w śpiączkę. Nie było w tym wszak nic dziwnego, biorąc przebieg wydarzeń i ilość magicznej energii, jak jeszcze przed chwilą wirowała w powietrzu.
Dumny i pewny siebie Gert zasłabł i potrzebował szybkiej pomocy medycznej.
Mirko i Dragan zdawali się idealnie w tym względzie.Wszak nie dalej, jak wczoraj wybudzili znajdującą się w podobnym stanie młodą dziewczynę. Co prawda jeszcze żaden z członków Bród Mocy nie mógł się przekonać o tym na własne oczy, ale przecież nie wypada powątpiewać w słowa szlachetnie urodzony.

- Zaś my, drogi Malcolmie - książę zwrócił się na koniec do Tormity - Musimy się rozmówić. Gdyby nie twoja odwaga, zapewne nie byłoby mnie już tutaj. Wielce wdzięczny ci jestem za uratowanie życia i pragnę ci podziękować na osobności, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

Gharth z chęcią poeksperymentowałby z kamieniem, lecz w mniejszym gronie. No ale nie sądził, by książę z radością wyraził na to zgodę.
Ale miał do powiedzenia parę rzeczy na inne tematy.

- Skoro na zamku jest wielu obcych, to dość trudno będzie znaleźć wilkołaka, jeśli przybierze ludzką postać i ubierze szaty, jakie znajdzie w jakiejś szafie - powiedział.
- Mam jeszcze pytanie dotyczące dziewczyny, która przybyła z nami na zamek - zmienił temat. Trochę. - Czy jest bezpieczna? Jest przecież możliwe, że vuk zechce ją znaleźć.
- Czy dostała już z powrotem swój pierścień? - dodał. - A tak w ogóle, to chętnie zamieniłbym z nią kilka słów, jeśli to możliwe. Oczywiście po dostarczeniu kryształu do laboratorium.

Gdy Gharth zadał swoje pytania, Korneliusz zrobił się wyraźnie rozdrażniony.
- Chodź - ponaglił - Należy umieścić klejnot w bezpiecznym miejscu. Tam, gdzie powinien być od samego początku. To zbyt niebezpieczny przedmiot, aby znajdował się w niekompetentnych rękach.
Lord Niclas uniósł dłoń, dając znak sekretarzowi, aby powstrzymał się od swoich zbędnych komentarzy.
- Nasi przyjaciele - zaczął, mocno podkreślając ostatnie słowo - mają prawo wiedzieć Wszak to dzięki nim dziewczyna żyje. Z radością muszę powiedzieć, że dziewczyna ma się coraz lepiej. Odzyskała już świadomość, ale jest na razie zbyt słaba, abyście mogli ją zobaczyć. Nic jej nie grozi. Pod drzwiami cały czas stoi dwóch żołnierzy. A co do jej pierścienia, to nie mam pojęcia o czym mówisz. To jednak może poczekać.
Po czym zwrócił się do Halvara, który wraz z żołnierzami stał już progu
- Wielce doceniam twoja troskę o moją osobę, Halvarze. Zapewniam cię jednak, że moje komnaty to najbezpieczniejsze miejsce na zamku. Żaden vuk, czy inny stwór, choćby chciał nigdy się tam nie dostanie. Szkoda czas. Ruszajcie.

Książę rozkazał, zatem wszyscy po kolei zaczęli opuszczać salę jadalną. Po chwili w środku zostali tylko Malcolm i lord Niclas.
Za zamkniętymi drzwiami rozpoczęła się poważna rozmowa.


***
Halvar wraz z grupą żołnierzy przeszukali cały zamek. Po złowieszczym vuku nie było ani śladu. Poza strażnikami nikt inny bestyji w sumie nie widział, a ci przecież uciekli na jej widok. Nie było, więc żadnych tropów, gdzie wilkołak mógł się udać. Fakt, że bestyja była zmiennokształtna czynił sprawę jej poszukiwań, praktycznie pozbawioną widoków na powodzenie.
Może gdyby Halvar dostał prawo przeszukania wszystkich pokoi byłoby inaczej. Niestety takiej zgody nie otrzymał. Książę nie chciał po pierwsze wzbudzać paniki, a po drugie gościnność miała swoje prawa i po prostu nie wypadało organizować rewizji ich komnat niemal w środku nocy.

Halvar musiał zatem uznać, że poszukiwania nie przyniosły rezultatu, a vuk uciekł z zamku.

***
Korneliusz Rokita dzierżąc w dłoni srebrny kielich z magicznym kryształem prowadził Gartha krętymi schodami prowadzącymi na ostatnią kondygnację zamku. Wyżej znajdowała się już tylko wieża.
Sekretarz księcia milczał cała drogę, ale całą swoją postawą ciała wyrażał absolutną niechęć wobec zaklinacza.
W końcu obaj stanęli przed wąskimi drzwiami wykonanymi z czarnego drewna. Całą ich powierzchnię pokrywał skomplikowany geometryczny relief Pomiędzy figurami wyryte różne symbole. Gharth nie musiał nawet sprawdzać, żeby mieć pewność o magicznym charakterze wejścia prowadzącego do książęcego laboratorium.
Rokita położył dłoń na klamce, którą była wyrzeźbiona z wielką precyzją czaszka z czerwonego kamienia.
Sekretarz wyszeptał jakieś zaklęcie i po chwili zamek zazgrzytał metalicznie, a drzwi lekko się uchyliły.
- Ufam, że to co tutaj zobaczysz zostawisz dla siebie, a nie rozpalasz wszystkim, jak to masz w zwyczaju - ostrzegł sekretarz, po czym wszedł do środka..


***
Po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój, jak mówią słowa pieśni, popularnej w karczmach rozsianych wzdłuż Wybrzeża Mieczy. Nie inaczej było i na wyspie Coma Gorcina.
Żywioł, jak szalał przez całą noc poczynił poważne szkody w zatoce Patnija. Zatem od bladego świtu ludzie księcia Niclasa mieli ręce pełne roboty. Oprócz ostatnich przygotowań do wielkiego święta, musieli zająć się także porządkowaniem bałaganu, jakie poczyniła burza i porywisty wiatr.
Głównym tematem rozmów tego poranka były dwie kwestie. Po pierwsze z ust do ust przekazywano sobie plotkę o nocnym ataku vuka na zamek. Krążyły bardzo różne wersje tej samej historii. W jednej z nich vukiem okazał się jeden z żołnierzy, który po krótkiej walce został zgładzony. W innej miał to być jakiś zamachowiec, który porwał się na życie księcia Niclasa, ale dzięki bohaterskiej postawie Bród Mocy musiał salwować się ucieczką. W jeszcze innej wersji vuk był pijackim omamem strażników, którzy zupełnie niepotrzebnie podnieśli nocny alarm. Wszyscy z niecierpliwością czekali na oficjalną wersję, którą przekaże sam książę. Któż bowiem mógł wiedzieć lepiej co wydarzyło się tej nocy, niż sam gospodarz.
Tego niestety jeszcze nikt nie widział. Korneliusz, sekretarz i przyjaciel lorda twierdził, że ten zajęty jest ważnymi sprawami i jeszcze przed sextą przywita osobiście wszystkich gości.

Drugim tematem rozmów było przybycie sławnego zamorskiego cyrku sir Oricka Von Vorina. Legenda trupy wyprzedzała ją samą i o jej występach i popisach mówili nawet ci, którzy nigdy nie widzieli ich przedstawień.
Cyrkowcy rozbili swój obóz u podnóża zamkowego wzgórza i jak mówiła plotka mieli wystąpić ze specjalnym przedstawieniem na świątecznym balu.

Zatem mimo nocnej poruty, wszyscy w napięciu oczekiwali nadejścia zmroku i rozpoczęcia świętowania.

Nocne torilitów rozmowy trwały prawie do bladego świtu. Członkowie Bród Mocy już dawno tak szczerze i otwarcie ze sobą nie dyskutowali. A przecież było o czym opowiadać.
Chwila refleksji i spojrzenia na całą ich obecną sytuację z dalszej perspektywy okazała się niezwykle wartościowa.

Po zreferowaniu odbytych rozmów z księciem i jego sekretarzem okazało się, że na stole znajdują się dwie oferty.
Lord Niclas proponował współpracę i polowanie na vuka, który dokonał ataku na zamek. Nagrodą za udane łowy miała być podróż na ojczysty plan.. Z drugiej strony Korneliusz oferował nieokreśloną sumę pieniędzy oraz pomoc w znalezieniu pracodawcy. Brody Mocy ze swojej strony mieli tylko opuścić zamek.

Padły różne argumenty za i przeciw, ale przed podjęciem ostatecznej decyzji Gharth, Malcolm i Halvar, postanowili porozmawiać jeszcze raz z Rokitą.


***
Sekretarz księcia Korneliusz Rokita, przyjął awanturników w swoich pokojach. Komnata urządzona została dość skromnie, jak na zamkowe warunki, ale od razu znać było smak i gust gospodarza.
Jedyne umeblowanie izby stanowiło szerokie łoże z czarnym baldachimem, ciężkie i masywne mahoniowe biurko na którym w równych rzędach ułożono pięć stosów opasłych ksiąg. Trzeci mebel najbardziej przykuwał uwagę.
Drewniana skrzynia z metalowymi okuciami zajmowała praktycznie jedną całą ścianę. Długa na ponad trzy metry, szeroka na półtora i wysoka na prawie metr, budziła skojarzenia z pokaźnych rozmiarów sarkofagiem. Złudzenie to podkreślały tajemnicze ryty na powierzchni skrzyni. Przypominały one trochę piekielne znaki, jakimi posługiwali się mieszkańcy Dziewięciu Piekieł, Gehenny, czy Acheronu. Podobieństwo to jednak było tylko powierzchowne i kompletnie złudne.

Na gości Korneliusz czekał, ubrany już w reprezentacyjny strój. Jego ciało zdobił bogato haftowany srebrną nicią, czarny kontusz z długimi, rozciętymi do łokcia rękawami, które zwisały swobodnie na podobieństwo dodatkowej pary kończyn. Iście pogrzebową barwę stroju przełamywał karmazynowo złoty szeroki pas ze skomplikowanym roślinny ornamentem. Całości stroju dopełniała zakrzywiona szabla w wysadzanej kamieniami pochwie.

Na widok wchodzącej trójki, Korneliusz ukłonił się ceremonialnie.
- Witajcie panowie. Wielce rad jestem, że zaszczyciliście mnie swoją obecnością. Jak mniemam wasze przybycie zwiastuje, że zaakceptowaliście moją propozycję. Nie mam wiele czasu, ale myślę na omówienie szczegółów nie potrzeba go zbyt wiele. Wybaczcie nie wygody - Rokita powiódł ręką wokół, niewątpliwie nawiązując do braku krzeseł dla gości - Nie nawykłem do przyjmowania wizyt, a po prostu nie lubię obecności zbędnych mebli w moim otoczeniu. Przechodząc jednak do rzeczy. Oferuje wam pięćset złotych dinarów, konie oraz listy polecające do osoby, która jeżeli się dogadacie stanie się waszym nowym pracodawcą, a być może i orędownikiem. Suma ta wystarczy wam na wystawne życie przynajmniej przez miesiąc, a jak będziecie bardziej oszczędni to pewnie i na ponad pół roku. A jak będziecie sknerami, to za te pieniądze przeżyjecie i rok cały. To wszystko będzie wasze jeśli tylko jeszcze dzisiaj opuścicie zamek Kirchlagern. Najlepiej przez zmrokiem, coby nie kłopotać lorda. Czy takie warunki wam odpowiadają? - zakończył pytaniem Korneliusz.

“Niech żyje bal!
Bo to życie to bal jest nad bale!”

W sali balowej huczało, jak w ulu w pierwszy dzień wiosny. Gwar rozmów ponad setki zaproszonych gości niósł się od piwnic, aż po zamkowe poddasze. Wśród odzianych w karmazyn, złoto i purpurę dostojników i magnatów, członkowie Bród Mocy czuli się niezbyt komfortowo. Każdy z nich bardziej przywykł do obozowania w głuszy przy ognisku niż do paradowania wśród srebrnych kandelabrów i wystrojonych w liberię służących.
Poczucie zagubienia potęgowały liczne spojrzenia, jakie goście lorda kierowali w stronę awanturników. W wejrzeniach tych mieszała się ciekawość z obrzydzeniem, fascynacja z politowaniem i wzgarda z podziwem.
Halvar, Malcolm i Gharth dzielnie znosili tę nawałnicę i popijając musujące wino z kryształowych kieliszków oczekiwali na pojawienie się lorda i oficjalne rozpoczęcie uroczystości.

Gospodarz kazał bardzo długo na siebie czekać. Orkiestra pod batutą wyjątkowo szczupłego elfa, ubranego w czarny surdut z srebrnymi lampasami, dawała z siebie wszystko, aby umilić gościom oczekiwanie.
Kolejne melodie wygrywane na skrzypcach, waltorniach i klawesynie tylko coraz bardziej irytowały zebranych.
Coraz częściej zaczęły podnosić się głosy oburzenia, a nawet złości.

Muzycy z niezwykłym artyzmem prezentowali właśnie utwór pod tytułem “Tama”, stanowił on drugą część cyklu “Tri sezona” skomponowanego przez wybitnego kompozytora Vovildiego na cześć pór roku, gdy do sali wszedł powolnym krokiem lord Nicalas

Orkiestra w momencie zaprzestała gry, ale książę uniósł dłoń dając dyrygentowi znać, aby kontynuował. Melodia na nowo popłynęła wypełniając całą salę podniosłym nastrojem. Każda nuta wydobywająca się ze skrzypiec i klawesynu poruszała i budziła wielkie rozczulenie. Goście w skupieniu i ciszy słuchali utworu. Muzycy dawali z siebie wszystko i wspinali się na wyżyny swego rzemiosła.

Za oknami powoli zapadał zmrok, a falujące płomienie świec wypełniały salę balową, ciepłem i aurą bezpieczeństwa. Miękkie cienie, które kołysały się w takt melodii, zdawały się żyć własnym życiem.

Ostatnia przeciągła nuta wybrzmiała i genialna kompozycja dobiegła końca. Przez kilka chwil trwałą absolutna cisza. Nawet wiatr za oknem zamilkł, jakby i on chciał oddać cześć geniuszowi kompozytora i kunsztowi muzyków.
Lord Niclas wstał i unosząc wysoko dłonie zaczął oklaskiwać artystów. W ślad za nim poszli pozostali biesiadnicy.

- Brawo, brawo, brawissimo! - zakrzyknął lord, a dyrygent i jego orkiestra ukłonili się nisko władyce.
Lord wyszedł na środek sali i powiódł wzrokiem po zebranych. Paradny szafirowy kaftan ze złotymi zdobieniami oblekał jego szczupłą sylwetkę. Długie kruczoczarne włosy spływały mu na ramiona, niczym smoliste strugi. Podkreślały one wyjątkowo bladą cerę księcia, ale trudno było orzec, czy wynika ona z nałożonego pudru, czy jakiś zdrowotnych kłopotów.
- Panie i panowie! Przyjaciele! I wszyscy czcigodni goście! Rad jestem wielce, widząc was tak licznie zgromadzonych w mych skromnych progach. Aura za oknem dobitnie nam mówi z jakiego powodu się tutaj zebraliśmy. Słońce Vruciny zaszło już za horyzont i otulił nas mrok Tamy. Dzisiejszej nocy oddamy cześć Mrocznej Pani, oby jej rządy był dla nas łaskawe i litościwe. Niech mrok oczyści nasze dusze i obumrze w nas wszystko, co złe. Niech zgnije wszystko, co zgnić ma. Niech rozkład wypleni, co ku śmierci swe oblicze zwraca. Vlada tama! Żivio tama! Slava tama!

- Vlada tama! Żivio tama! Slava tama! - powtórzyli chóralnie wszyscy goście.
Lord Niclas wzniósł kielich w górę i ponownie krzyknął:
- Vlada tama! Żivio tama! Slava tama!
Goście zawtórowali i również wznieśli kielichy w górę
- Vlada tama! Żivio tama! Slava tama! - po raz trzeci wrzasnął książę i jednym haustem wychylił zawartość kielicha.
Goście uczynili to samo, aby po zakończonym toaście rozbić kielichy o ziemię.


***
Grad drobinek przetoczył się głośną falą poprzez parkiet. Jazgot sfer kosmicznych wybrzmiał niczym uderzenie dzwonu. Niebiosa się rozwarły i mrok wychlusnął z przestworzy. Lodowaty wicher zaskomlał, niczym zbity pies i przegonił precz wszelkie ciepło.
Mróz siarczysty zawładnął powietrzem, a z kątów sali wypełzać zaczęła gęsta, siwa mgła.
Nie minęło chwil kilka i szare, lepkie sploty błąkać się zaczęły pośród gości, otulając ich swym wilgotnym ciałem.

Elfi skrzypek uniósł swój instrument i przyłożył do niego podbródek. Smyczkiem przeciągnął po strunach i rozlał się wokół dźwięk przejmujący, smutny i żałosny, niczym zawodzenie zrozpaczonej matki.

Nocturn


Gharth poczuł, czyjąś dłoń na swym ramieniu. Dłoń smukła i lekką, niczym zefir. Obrócił głowę i jego wzrok skrzyżował się ze spojrzeniem lazurowych oczu. Błękitne wejrzenie wprost go sparaliżowało i zmroziło duszę.
- Czy można? - szepnęła aksamitnym głosem urocza brunetka w szmaragdowej sukni. Uniosła dłoń zapraszając zaklinacza, aby ją poprowadził w tańcu.

Stojące obok pary także zaczynały już wirować w takt smętnej melodii.

Ktoś chwycił Malcolma za biodra i obrócił ku sobie. Blondynka w długi warkoczach uśmiechnęła się do niego i bez pardonu porwała do tańca.

Mgła opatuliła wszystkich. ściany sali balowej zatraciły się w jej siwych kłębach. Wirujące pary stały się dla Halvara li tylko odległymi cieniami, które orbitowały mu przed oczami.
Paladyn stał osamotniony i porzucony przez wszystkich. Zagubiony w mdłym krajobrazie miał poczucie, że stoi pośród wielkiej polany. Wiatr smagał jego twarz i niósł ze sobą słony zapach morza i zepsucia.
Nagle z mgły wyłoniła się korpulentna kobieta. Jej twarz skrywał gęsty woal. Kwiecista, wielobarwna suknia, wyraźnie kłóciła się z panująca na balu modą. Bardziej pasowała do wiejskiej dziewczyny niż szlachetnej damy.
- Oto jesteś - rzekła i chwyciła dłonie paladyna i ruszyła w pląsy.

Kasserio poczuł mocny zawrót głowy. Mgła, muzyka i mocarna kobieta, która obracała go jakby nic nie ważył.
Melodia płynąca z elfich skrzypiec nie nakłaniała wcale do tańca. Mimo to ciało Malcolma, wtulone w atletyczne ciało kobiety odnajdywało w smętnych dźwiękach przedziwną harmonię i czar.
- Ime je Elvira
- Malcolm. - odparł Tormita. Teraz przypomniał sobie wizję z zawalającej się jaskini. Trzeba będzie się wyrwać z tego tańca, ale grzecznie. Był pewny, że kobieta byłaby w stanie złamać go w pół.
- Ti vilce krasivy. Ti vilce snagi. Ia vidjet tebe io davo tiemu. Ia tebe ljubav. - wyszeptała na jednym wdechu i mocniej przycisnęła ciało Malcolma do siebie.
Wokół wirowały inne pary, które majaczyły li tylko jako blade półcienie.
Świetnie kobieta w rui,,, westchnął.
- Ja podróżnik moja droga. Niedługo opuszczam te ziemie. Wielcem rad jednak, że... wzbudziłem zainteresowanie.
- Ne! - zaprzeczyła głośno i dobitnie Elvira - Ti stajati tu na uvik.
Westchnął.
- Nie mogę, moja pani. Jestem odpowiedzialny za mych towarzyszy. Nie mogę ich tak zostawić.
- Ti se ne troskuj o ne. TI je moi. Noć ie nas. Slava tama, zapamieti.
Kobieta zarzuciła ramiona na szyję Malcolma i nadal wirując w tańcu zbliżyła do niego swe rozpalone usta. Wokół mgła gęsta niczym mleko, otulała ich szczelnym kordonem. Co i rusz lodowate porywy wiatru chłostały ich ciała. Niebo nad ich głowami pozbawione było choćby jednej gwiazdy. Jedynie smętna melodia przypominała, że nadal trwa bal.
Podniósł palec, aby zatrzymać zbliżające się czerwone potwory.
- Najpierw się napijmy, więc. Ku chwale Tamy! - po czym delikatnie spróbował odsunąć się od kobiety i ruszyć w kierunku gdzie nie ma mgły.
Malcolm odepchnął kobietę od siebie. Był delikatny, jak na dżentelmena przystało. Mimo, gdy tylko ją popchnął kobieta dosłownie zniknęła porwana przez wirująca wokół mgłę.

***

Malcolm ku swemu zdziwieniu znalazł się poza szary tumanem w którym w szaleńczym tańcu wirowali goście księcia.
Chłodny wiatr otrzeźwił Malcolma. Spojrzał on spokojnie wokół i ujrzał wielki cyrkowy namiot rozstawiony pośrodku rozległej polany. Wesoły karzełek ubrany w kraciaste spodnie i srebrną koszulę, uśmiechnął się krzywo w stronę awanturnika.
- Witaj! Zapraszamy do środka. Za chwilę rozpocznie się przedstawienie.
Tuż obok wejścia Malcolm zauważył Rokitę, który rozmawiał z jakimś potężnym dryblasem.
- Za chwilę. - Malcolm podszedł do Korneliusza. Pozwalając mu dokończyć rozmowę.
- Więc, tak tutaj świętujecie. Zaklinając gości do tańca na śmierć?
Korneliusz z uśmiechem spojrzał na Malcolma. Gestem ręki dał znać swemu rozmówcy, że dokończą później.
- Śmierci? - zapytał zdziwiony - Przecież żyjesz Malcolmie?
- Ja tak, ale inni goście? Nie żebym miał coś przeciwko, co kraj to obyczaj. Mogłeś o TYM wspomnieć przy naszej ostatniej rozmowie.
- Nie obawiaj się. Nikomu nie stanie się krzywda. To taniec ku czci Tamy. Czcimy Panią Ciemności,tańcem życia. Wierzenia tutaj są dość skomplikowane. Mniejsza jednak z tym. Nadal macie szansę skorzystać z mojej oferty. To ostatni dzwonek. Gdy wejdziesz do namiotu będzie za późno.
- Dobrze, a co się stanie w namiocie? Czy tego też nie powiesz? - Malcolm pstryknął palcami coś sobie przypominając - A właśnie, bo kompletnie zapomniałem o tej sprawie. Prywatne pytanie. Słyszałem, że tak jak my jesteś obcy w tej krainie. Mogę zapytać skąd się wywodzisz?
- Szczerze mówiąc, to nie wiem co w tym roku przygotował mistrz von Vorin. Mogę jednak zapewnić, że za każdym razem jest to coś ekscytującego. Widzę, że szukasz guza, drogi Malcolmie. Po co ci wiedza, która może przynieść tylko cierpienie. Ty i twoi kompani, zachowujecie się jak ćmy. Ogłupiali pikujecie ku płomieniowi świecy i jeszcze jesteście z tego dumni. Jeszcze do niedawna było mi was żal. Teraz? Mogę wam jeszcze pomóc, ale wy nie chcecie pomocy.
- Guza? Nie, zastanawiam się po prostu jakiego kalibru osobą jesteś, że trafiłeś na ten plan. Ja… powiedzmy, że tu pasuję. Moi towarzysze nie, ale są użyteczni, więc trzymam się ich morałów. Co do "nie chcecie pomocy". Nie ufamy ci Korneliuszu, Niclasowi też nie, ale on ma więcej kasy niż ty.
- Za mało wam zaoferowałem? Naprawdę? Trzeba było tak od razu. - odparł z szerokim uśmiechem Rokita - Ile wam trzeba? Muszę jednak powiedzieć, że mnie zainteresowałeś. Co masz na myśli mówiąc, że tutaj pasujesz?
- Wiem, że istoty, do których pasuje przydomek "Dobre" tu się na ogół nie znajdują, a na pewno nie są tu sprowadzane. Wiesz, dobrzy samarytanie, altruiści, pomocne wnuczki. Ja jestem jedną istot najdalej od tego przydomku.
- Mów dalej - zachęcił Korneliusz.
- Ty pierwszy. Nic w tej rzeczywistości nie jest darmowe. A te informacje są zbyt cenne, aby oddać ci je tak na "powiedz". - Malcolm założył ręce za sobą, czekając na ruch Rokity,
Sekretarz księcia zamyślił się na dłuższą chwilę.
- Dlaczego nie mówiłeś w tym toni wcześniej? Jeżeli mówisz prawdę i jeżeli masz zamiar powiedzieć, to co przeczuwam, to myślę, że znajdziemy platformę porozumienia. Teraz jednak mamy trochę za mało czasu na tak interesujące dyskusję.

***

Jakby na potwierdzenie słów Rokity z tumanu mgły wyłoniły się dwie pary. Wszyscy byli rozedrgani, spoceni i nieśli ze sobą woń rozkoszy i spełnienia. Kołyszącym krokiem weszli do namiotu, uprzednio ukłoniwszy się Korneliuszowi i Malcolmowi. Ich figlarne uśmiechy sugerowały dość dwuznaczne połączenie stojącej w progu dwójki mężczyzn.
- Zróbmy tak. Mówisz tylko za siebie, czy także w imieniu swych kompanów.?
- Mówię tylko za siebie. Nie podejmę jednak decyzji bez nich. Tak jak powiedziałem, użyteczni. Poczekam tu na nich, mam nadzieję, że się wyrwą z tej mgły. Więc jaką teraz masz propozycję?
- Już mówiłem, żebyś się o nich nie martwił. W tańcu moga zaznać tylko szczęscia i spełnienia, nic więcej. To taniec dla Pani Ciemności. Taniec życia, rozumiesz? Nie ma czego się bać.
Kolejna trzy pary wyszły z gęstej mgły. Półnadzy, roześmiani i ociekający potem. Wytworne damy wyzbyte wstydliwości, dumnie prężyły obnażone piersi mijając dyskutujących mężczyzn.
- Panowie nie wchodzą? - zapytał wychudzony, ale uśmiechnięty i promieniujący szczęściem mężczyzna.
- Za chwile, lordzie (sprawdzę imię później) - odparł Rokita.
Grupa zniknęła wewnątrz namiotu, a Korneliusz podjął ucięty wątek.
- Dobrze! Niech ci będzie, że rozegramy to po twojemu. Szczerze mówiąc próbowałbym zagrać tak samo na twoim miejscu. Tak więc słuchaj uważnie, bo nie będę dwa razy powtarzać. To miejsce to więzienie. Dla takich jak ja, nie ma stąd ucieczki. Ty się możesz łudzić, ale jeżeli instynkt mnie nie myli, to jedziemy na tym samym wózku. Moja propozycja jest następująca. Książe chce na balu oświadczyć się pewnej damie. Wy, zapewne nieświadomie przeprowadziliście pewną młódkę, która wpadła mu w oko. Jeżeli pomożecie mi doprowadzić do skandalu z udziałem owej panny i księcia, to rozpoczniemy grę, która może nas wynieść bardzo wysoko. W tej chwili mogę tylko powiedzieć, że książęcy tron, to najbardziej błahe z trofeów, jakie możemy zdobyć. Rozumiemy się? Mam nadzieję, że tak.
Malcolm delikatnie zachichotał.
- Dobrze się na tobie poznałem. Sądziłem, że chcesz wygryźć Niclasa ze stołka, albo wybić się jego kosztem. Chyba to uda mi się sprzedać bardziej niż twoje dotychczasowe sugestie. Co do twojej intuicji.. szczerze wątpię, abyś mógł odgadnąć w pełni. Dam ci coś, żebyś zaczął snuć teorie. Byłem więźniem zanim trafiłem na ten plan.
- Zatem dobrze się wyczuliśmy. Oby to wróżyło nam dobrą przyszłość. Na ten moment to tyle. Zapraszam do środka. Spotkamy się po przedstawieniu.
Malcolm kiwnął głową i wkroczył do namiotu.