Lao w ciszy przypatrywała się procesowi wyważania drzwi, spoglądając w kierunku wejścia, którym się tu dostali. Cóż.. ktoś zawsze musiał być z tyłu. Była wdzięczna za uleczenie ale wiedziała też, że będzie lepsza chwila na podziękowania.

W ciszy pogładziła głównę A’Tuina. który gdy zapadła w pomieszczeniu cisza, ponownie wychylił się ze swojego koszyczka.
- Nadmiar grzeczności nikogo nie obrazi. - Szepnęła cicho tak by tylko chowaniec ją usłyszał. Była ciekawa historii tego miejsca. Tego Ekat Kassena. Gdyby tylko mieli chwilę na rozejrzenie się na rozmowy. Ciche… bez pośpiechu i pretensji jakimi obarczył ich Cygnar. No ale cóż.. Aasamirka i tak się z nim jakoś dogadała. Elfka uśmiechnęła się pod nosem. Fascynowała ją energiczność jej towarzyszy i wiele radości sprawiało obserwowanie ich. Och! Weszli. Powoli podeszła do drzwi i tuż przy ramieniu Hiry zajrzała do środka w ślad za Yutu i Quarą.

Qara mruknął z uznaniem widząc pomieszczenie. Proste w swej konstrukcji mogło w każdej chwili stać się wyzwaniem. Naraz wspomniał nauki mistrza.
- Labirynt istnieje tylko w naszym umyśle… jeśli mu pozwolimy, żaden ze zmysłów nie przyjdzie na ratunek - zacytował tajemniczo unosząc wyprostowaną pazurzastą dłoń na wysokość oczu.
Każdy krok pomiędzy kolumny, mógł sprawić że straciłby z widoku swych towarzyszy. Na szczęście był… byli na to przygotowani.
- Ichi - rzekł stosunkowo głośno przy pierwszym kroku jaki postąpił do środka, skręcając w prawo.
- Za dużo się nasłuchałeś Mistrza Dwadzieścia Palców - mruknęła Yutu. Akurat tego powiedzenia nie lubiła. Na księżyc nie mogła powiedzieć czemu, ale z jakiegoś powodu wszystko związane z umysłem drażniło. Ruszyła za pandołakiem posyłając mu ostatnie spojrzenie nim odwróciła się w przeciwnym kierunku co on.
- Ichi - powtórzyła trzymając muszkiet opierając go o ramię aby łatwo i szybko móc go dobyć. Pomodliła się do Tsukyio aby ujawnił jej kręcącą się w okolicy magię, żadne aury jednak się nie ukazały.
- Ni - mnich kontynuował liczenie kroków zawijając wokół kolumny i uważnie obserwując otoczenie, przyglądając się kolumnom, nasłuchując innych dźwięków i swoich towarzyszy.
- Ni - powtórzyła za Qarą aasimarka niczym papuga zawijając po drugiej stronie kolumny. Co krok powtarzali kolejne cyfry zagłębiając się w labirynt. Szare króliki czmychały przed spojrzeniem białopiórej kusząc ją aby rozglądała się dookoła.
Gdy tylko Yutu i Qara dostrzegli się ponownie po wyminięciu pierwszych kolumn, pandołak zauważył, że coś jest nie tak z podłogą między nimi - szczeliny pomiędzy sąsiednimi kamiennymi płytami były minimalnie zbyt szerokie i głębokie. Wniosek był prosty - zapadnia! Pytanie tylko, jak głęboka i co znajdowało się na jej dnie: woda, węże, a może kolejni nieumarli? W tej samej chwili bystremu wzrokowi aasimarki nie umknął niewielki przełącznik, znajdujący się na ścianie za plecami mnicha. Wyglądało na to, że nikt nie próbował go specjalnie ukrywać.

Hira trzymał się z tyłu, gotów w każdej chwili odciągnąć zagrożonych towarzyszy z pułapki. Sam, świadom ograniczeń swoich i ciężkiego pancerza, wolał zostać z tyłu i wspierać ich modlitwami.
- Erdan! Słyszysz nas? - zawołał, szukajac wzrokiem chowańca który gdzieś tu powinien być.
Kruk nadleciał z prawej strony pomieszczenia i zaczął niecierpliwie postukiwać w pancerz samuraja, a chwilkę po okrzyku Hiry dobiegł stamtąd odległy, przytłumiony i niezrozumiały krzyk - jego źródło musiało być gdzieś dalej, za tym labiryntem.
- Błąd chwili staje się troską całego życia. - Lao odezwała się szeptem stojąc tuż obok Hiry. Przyjrzała się nietypowemu pomieszczeniu zastanawiając się jak poszukiwany przez nich mag dostał się na jego drugą stronę. Czy zagubił się w labiryncie? Toż.. musiało być bezpieczne przejście.
- Przełącznik za tobą. - Yutu rzuciła krótko do Qary. Zrobiła krok w bok. - San
Qara skinął głową.
- Zapadnia między nami - dodał swoje spostrzeżenie i skupił uwagę na przełączniku próbując ocenić do czego może służyć, i czy może jest związany z zapadnią.
Przycisk był niewielki, ale wyraźnie widoczny z bliska - mnichowi nie wydawało się, by miał cokolwiek wspólnego z pułapkami, wtedy byłby lepiej ukryty. Rozglądając się, dostrzegł kolejną zapadnię, tym razem na zachód od niego. Miał teraz do wyboru: cofnąć się albo wdepnąć w pułapkę.
- U mnie czysto - rzuciłą do pozostałych aasimarka zachęcając ich do wejścia głębiej.
- Brak działania wobec potrzeby zostanie wyrzutem na pokolenia; potrzebny jest umiar - odpowiedział Yutu.
Hira poruszał się wolniej i - przynajmniej w swoim mniemaniu - ostrożniej niż pozostali. Ciągłe modlitwy o wsparcie były jednym powodem, ale też bardzo uważnie oglądał każdy kawałek ściany który mijał.
Lao weszła za nim i rozejrzała się za jakimikolwiek śladami, se ktoś tędy przechodził.
- Nacisnę ten przycisk. Uważajcie! - rzucił głośniej Qara zapamiętując przy którym kroku ostatni raz słyszał Yutu.
Dał chwilę towarzyszom na przygotowanie i nacisnął mechanizm. Elfka rozejrzała się szybko po pomieszczeniu szukając tego co uruchamiałby przycisk. Mnich usłyszał delikatne szczęknięcie mechanizmów w ścianie, ale nic poza tym się nie wydarzyło.
Hira uszedł kilka kroków, rozglądając się uważnie, lecz nie dostrzegł żadnych pułapek. Zauważył za to coś równie ważnego: masywne drzwi prowadzące na północ, zabezpieczone czterema potężnymi zamkami. W tym czasie Yutu badała południową część pomieszczenia. Dotarła na sam jego skraj i już miała skręcać w prawo, gdy o mało nie nadepnęła na królika, który znikąd pojawił się pod jej stopą. Gdy cofnęła się i przyjrzała dokładniej okazało się, że o mało nie weszła na kolejną zapadnię.
Aasimarka przykucnęła i pogłaskała zwierzątko uśmiechając się do niego. Ostatni jej krok był dziewiąty więc skończyła mówić przy “nana” teraz zaś pod wpływem nagłego kaprysu uznała, że sama musi być jak królik i zwyczajnie przeskoczy nad zapadnią. Nawet bez rozbiegu udało się się przeskoczyć nad płytami kryjącymi zapadnię.
Lao podążała przez chwilę za Hirą. Spoglądała to na zaobserwowane przez niego drzwi to na korytarz prowadzący w kierunku Yutu. Uszła zaledwie dwa kroki, gdy zauważyła kolejną pułapkę tuż przed sobą.
- Tutaj są drzwi, to stąd słyszeliśmy ten głos - paladyn wielokrotnie upewnił się czy między nim a drzwiami nie znajduje się zapadnia - wszak Qara nieopodal znalazł dwie
- I są całkiem solidne zamki
- Zamek nie jest przeszkodą, lecz okazją do otwarcia - rzekł Qara cytując Mistrza Trzy Sztuczki - Po co jednak ktoś budowałby pozostałą część pomieszczenia? Yutu?
Skoczył przez zapadnię poruszając się na zachód licząc głośno “San, Shi”.
Hira nie dostrzegł niczego wskazującego na to, by obok znajdowała się jakakolwiek pułapka, więc z pewnością ruszył przed siebie. Coś jednak było nie tak - jakiś głos w głowie nakazał mu skoczyć, co zrobił dosłownie w ostatnim momencie, kiedy podłoga pod jego stopami załamała się, otwierając na kilkumetrowy dół. Samuraj rzucił się do przodu, wpadając na Qarę, który - właśnie przeskakiwał przez zapadnię z prawej.
Lao cofnęła się i obejrzała w kierunku Hiry. Widząc kotłujących się samuraja i pandę, postanowiła obejść zapadnie dookoła. Ta droga na szczęście była bezpieczna.
Tymczasem Yutu, mniej świadoma tego co się dzieje po drugiej stronie labiryntu, podążyła dalej wyznaczoną przez siebie ścieżką. Ciągle głośno licząc. Tuż za rogiem dostrzegła przycisk, identyczny jak ten który widziała wcześniej.
- Oj… - Qara złapał Hirę w niedźwiedzi uścisk i korzystając z impetu zakręcił się wraz z nim wokół wspólnej osi, by nie odbili się od siebie - jojoj…
W końcu przystanął i z szeroko otwartymi oczami patrzył dookoła upewniając się, że wpadli na zapadnię. Puścił towarzysza.
- Czy jesteś cały?
- Tak, szczęśliwie słudzy Tsukiyo akurat przechodzili koło nas - samuraj ostrożnie stanął na nogach i zaparł się o filar pomiędzy zapadniami by ustać na niewielkiej bezpiecznej płycie.
Po odzyskaniu równowagi obaj mężczyźni mogli przyjrzeć się drzwiom - szybko dostrzegli, że jeden z czterech zamków jest odblokowany.

Wchodząc ostatnią Yutu obejrzała szybko okolice aby sprawdzić czy nie ma zagrożeń.
- Twój chowaniec przysłał nam wiadomość. Byliśmy akurat w twojej wiosce i odpowiedzieliśmy na wezwanie. Ktoś jeszcze przeżył, czy jesteś sam? - zapytała sucho. Choć się martwiła o stan chłopaka jej uwaga była podzielona na niepokojące znaki jakie mogły się ujawnić w trakcie ich rozmowy.
Chłopak zerknął na kruka, który usadowił się wygodnie na jego ramieniu.
- Mara, ukryła się razem ze mną, ale nie wierzyła, że Raster wróci i sama poszła szukać innego wyjścia. Mi kazała zostać, bo bez księgi bardziej przeszkadzam niż pomagam…- stwierdził słabym głosem. Widać było w nim ślady strachu i rozpaczy, ale zmęczenie skutecznie przysłaniało te emocje.
Lao oparła się o ścianę nieco dalej spoglądając w kierunku, z którego przyszli. Nie odzywała się pozwalając by to inni prowadzili rozmowę, sama nasłuchiwała jakichś podejrzanych odgłosów.
- Widziałeś gdzie poszła? Gdzie straciłeś księgę? - Yutu kontynuowała serię pytań.
Qara ucieszył się na widok chłopaka. Ich gospodarze z karczmy ucieszą się, gdy ich syn wróci cało do domu. To było pewne. Tylko wpierw należało go wyprowadzić…
Nagle pandołak uświadomił sobie, że chłopak ogląda go w jego zwierzęcej formie. Qara sam zrobił zdziwioną minę nie mogąc zapanować nad mimiką, ale po chwili otrząsnął się, dosłownie potrząsając niedźwiedzią głową na boki.
Postanowił zamarkować swoje zdziwienie brakiem zdziwienia. Sięgnął pazurzastą łapą do sakiewki i zaskakująco zręcznie wydobył z niej długi, bardzo zielony liść. Jedzenie uspokajało nerwy. Czekając na odpowiedź chłopaka wpatrywał się w niego żując przekąskę.
- Kim jest Mara? - wychrypiał nie przestając poruszać żuchwą.
Hira, nie chcąc powtarzać już zadanych pytań, jedynie położył rękę na ramieniu chłopaka i zachęcająco kiwnął głową. Sama obecność niebiańskiego samuraja pozwalała przezwyciężyć strach wszystkim dobrym ludziom, a jego dotyk - oprócz zamykania powierzchownych ran - usuwał zmęczenie.
- Mara to przyjaciółka, nasz “zwiadowca” - wpływ Hiry sprawił, że chłopak zaczął mówić pewniej, a na jego twarz wróciły kolory - Ja jestem Erdan Silvers, terminowałem u Holgasta, czarodzieja w Kassen. Mara poszła w głąb krypty, szukać wyjścia, w którym nie ma umarlaków, a księgę musiałem zgubić w którejś zapadni, kiedy uciekaliśmy - powiedział, czerwieniąc się ze wstydu.
Yutu spojrzała na pozostałych.
- Nie zaszkodzi znaleźć. Minęliśmy kilka zapadni.
- Możemy to zrobić - Lao przytaknęła ruchem głowy. - Tylko może najpierw sprawdźmy, czy ta zwiadowczyni nie wpakowała się także w kłopoty?
- Jak dawno wyruszyła? - Hira z psem u nogi ruszył do korytarza który minęli podążając za chowańcem - Jak na razie, nie spotkały jej kłopoty które my już spotkaliśmy
- Kilka godzin temu? Pół dnia? Przepraszam, ale straciłem tu rachubę czasu. Zawsze dobrze się skradała, może jeszcze żyje?.
- Poszukajmy jej. Po księgę zawsze można tu wrócić. - Lao poprawiła łuk na ramieniu, gotowa wyruszyć jeszcze nie odkrytym przez nich korytarzem.
Yutu przemyślała decyzje innych i kiwnęła twierdząco głową.
- Macie rację. Nie ma co czekać. Księgę znajdzie się później. Qara, pójdziesz przodem?
Pandołak skończył przekąskę czując jak liściasty aromat rozchodzi się po przełyku i nozdrzach.
- Oczywiście. Tylko pilnujcie też tyłów - dodał po chwili. Spoglądając na chłopaka chciał coś jeszcze powiedzieć lecz po namyśle wstrzymał się.
Korytarze nie były zbyt szerokie więc musiał się poprzeciskać. Wpierw odsunął na bok chłopaka. Potem wciągając brzuch próbował zmieścić się obok Hiry. W efekcie zbroja paladyna zgrzytnęła nieprzyjemnie o kamień, a zimny dotyk ściany nieprzyjemnie przedarł się przez futro pandołaka. Z jego gardła słychać było niezadowolone stęknięcia przemieszane z cichym przeprosinami. Potem przyszła kolej na Lao, lecz tutaj nawet nie musiał specjalnie wciągać brzucha. Drobna elfka zniknęła na moment za cielskiem mnicha by po chwili pojawić się bez szwanku nie licząc lekko przekrzywionego nakrycia głowy. Na koniec została aasimarka. Qara próbował się przecisnąć, ale co próbował to nabijał się policzkiem na lufę jej samopału. W końcu złapał ją za ramiona i jakoś prześlizgnął się szorując zębami o lufę broni.
- Uf… - sapnął w końcu i drapiąc się po boku ruszył korytarzem, tam gdzie prawdopodobnie poszła Mara.

Hira delikatnie popchnął drzwi pochwą miecza, sprawdzając czy są otwarte. Bądź co bądź, nie zawsze trzeba było wyważać otwarte drzwi. Jednocześnie nasłuchiwał uważnie czy ktoś - lub coś - nie reagowało na jego kroki zza drzwi lub ze skrzyni.

Dopiero po tych ostrożnościach wskazał Dao krople krwi i gestem nakazał tropienie.
- Ten korytarz schodzi w dół, a nie sprawdziliśmy jeszcze jednego korytarza za tym zamkiem - stwierdził - Dao może poprowadzić na tropem tej krwi, czyjakolwiek by była

Lao przytaknęła ruchem głowy i zerknęła w dół na rozglądającego się żółwia. Czuła, że przydałby się jej odpoczynek, ale nie mogli na to pozwolić skoro coś mogło zagrażać życiu jakiegoś dziewczęcia. Pogładziła głowę A'Tuina, który na chwilę spojrzał w jej kierunku i uśmiechnęła się. To musiało jej wystarczyć.

Ustawiła się na końcu szeregu nasłuchując czy nikt nie próbuje zajść ich od tyłu trzymając łuk w pogotowiu.