Akial z niewielkimi problemami, ale wdrapał się na najbliższy z lodowych bloków i mogliście ruszyć w głąb labiryntu. Mihael szedł przodem, za nim Draugdin, dalej Astrid i Traivyr. Gdy doszliście do miejsca, w którym przedtem stała dziewczynka, tym razem usłyszeliście jedynie jej zdesperowany głos, dochodzący z korytarzyka po lewej stronie, czyli tam, gdzie wcześniej wam zniknęła.
- Nie chcę twojej głupiej lalki! Chcę wracać do domu! Zabierz mnie tam!

Nigdzie jej nie dostrzegliście, a że korytarz wiódł głębiej, podążyliście dalej, zachowując wszelką czujność. Nawet Akial poruszający się po lodowych blokach nie był w stanie dostrzec dziewczynki ze swojej pozycji. W końcu dotarliście do miejsca, gdzie korytarz skręcał w prawo i tam znów pojawiła się szczupła blondyneczka. Jej twarz zdjęta była smutkiem mieszającym się z przerażeniem.
- Nie powinniście tu być - tym razem odniosła się do was. A przynajmniej tak się wam zdawało. - Muszę przed nią uciec i wy też powinniście. Nie może was tu być, gdy was zobaczy. Uciekajcie!

Po tych słowach wbiegła w kolejną odnogę korytarza, znikając wam z oczu. Ruszyliście za nią i wtedy wydarzyło się coś osobliwego. Zerwał się zimny, przenikliwy wiatr, temperatura między lodowymi blokami spadła tak, że na waszych policzkach zaczął tworzyć się szron. Akial skulił się w sobie i wbił pazury w lodową strukturę, by się na niej utrzymać.

Nagle w otaczających was lodowych taflach dostrzegliście ruch. Unieśliście broń, jednak mogliście być jedynie obserwatorami historii, którą miał do opowiedzenia labirynt. W lodowych bryłach przewijały się wyraźne, ruchome obrazy, jakbyście oglądali je w magicznym zwierciadle. Czyimiś oczami widzieliście okrucieństwo. Masę okrucieństwa. Widzieliście białowłose kobiety odziane w bladoniebieskie futra, które z uśmiechem na ustach zabijały dzieci, a ich kości mieliły na proch, by potem wypiekać z nich chleb. Przerażone, małe twarzyczki przeskakiwały wam przed oczami.

Wtem obraz się zmienił. Teraz patrzyliście jako postronny widz na dziewczynkę, którą spotkaliście niedawno. Stała wśród ludzi na głównym rynku w jakimś zasypanym śniegiem miasteczku. Była tam też białowłosa, wyniosła kobieta, którą od razu - jakby podświadomie - skojarzyliście z Białą Wiedźmą z Irrisen. Mała odezwała się nagle do kobiety, choć nie usłyszeliście, co powiedziała, a ta z nienawistnym spojrzeniem odpowiedziała coś, po czym chwyciła małą za ramię i pociągnęła na swoje sanie. Dwóch mężczyzn próbowało interweniować, jednak jeden ruch kosturem kobiety wystarczył, by zamienili się w lodowe posągi.

I znów inna wizja. Ciemna chata, zapłakana blondyneczka i kobieta, która ją zabrała. Mała znów coś powiedziała, jednak tamta nie siliła się już na odpowiedzi; w jej dłoni pojawił się nagle długi sopel lodu, który wraziła prosto w lewy oczodół dziewczynki. Widząc to okrutne zdarzenie, Astrid nie wytrzymała i zwymiotowała na śnieg. Co najgorsze, ostatnia wizja powtórzyła się, jednak tym razem zamiast zamordowanej lodowym soplem dziewczynki ujrzeliście po kolei własne twarze. Poczuliście mimowolne ukłucie strachu w sercach, a po kręgosłupach przeszedł wam lodowaty dreszcz.

W tym momencie wszystko się skończyło. Wizje zniknęły, a wy potrzebowaliście chwili, by sobie wszystko uporządkować. I nagle, na końcu korytarza znów ujrzeliście dziewczynkę, jednak tym razem jej lewy oczodół zionął nieprzeniknioną czernią. Popatrzyła na was beznamiętnie, po czym rozpłynęła się w powietrzu. Wiatr ucichł, a temperatura zdawała się ustabilizować.

Rozmyślając nad tym, co się tutaj stało, ruszyliście dalej, aż w końcu wyszliście z labiryntu na niewielką polankę. Jednak to nie był koniec dziwnych wydarzeń; jakby na pstryknięcie palców dzień ustąpił nagle pola późnemu wieczorowi. Na delikatnym wzniesieniu nieopodal ujrzeliście solidną, acz niewielką drewnianą chatę, w której paliło się światło.

Podchodząc bliżej, dostrzegliście też kolejny, wąski szlak między drzewami, odchodzący na lewo od domku. Co ciekawe, drzwi do chałupy były otwarte i przyglądając się wnętrzu zauważyliście stojące pośrodku krzesło odwrócone tyłem do drzwi. Znajdował się na nim jakiś niewielki kształt, wyglądający jak lalka, jednak nie byliście w stanie do końca tego stwierdzić, nie wchodząc do środka. Na niewielkiej półce przykręconej do ściany stała latarnia oświetlająca pomieszczenie przyjemnym, ciepłym światłem.

Mając mieszane uczucia względem dziewczynki i zachowując odpowiednią czujność, ruszyła za Mihaelem i Draugdinem w głąb labiryntu, co jakiś czas oglądając się też za siebie, jakby chciała się upewnić, że Traivyr wciąż tam jest. Zachowanie nieznajomej było bardzo dziwne i wcale nie zdziwiłaby się, gdyby zaprowadziła ich wprost w pułapkę. Tymczasem czekało na nich coś innego.

Wizje, które ujrzała nagle w lodowych ścianach wprawiły ją w głęboki smutek i jednoczesne zniesmaczenie. Wyglądało na to, że Lodowe Wiedźmy nienawidziły dzieci a co gorsza, jeszcze robiły z ich kości… chleb? To było obrzydliwe, jednak jakimś cudem Astrid nie mogła oderwać wzroku od tego, na co patrzyła. W końcu jednak nie wytrzymała i opróżniła zawartość żołądka w śnieg za plecami, gdy ujrzała przerażającą śmierć dziewczynki, którą widzieli niedawno żywą. Czyli to był duch? Jej wątpliwości zostały rozwiane, gdy okaleczone dziecko pojawiło się znów nieopodal i zniknęło, rozwiane przez wiatr.
- Straszne to było - powiedziała jedynie, gdy wizje zniknęły. - Tyle strachu, tyle cierpienia musiała przeżyć ta mała... i inne dzieci...

Przez chwilę miała jeszcze przed oczami swoją własną twarz i oczodół, w który wbił się sopel. Mimowolnie wzdrygnęła się, choć nie czuła aż tak zimna. Sięgnęła do swoich rzeczy na saniach i wyciągnęła z nich najpierw bukłak, by przepłukać usta, w których wciąż czuła posmak śniadania, a potem chusteczkę i dokładnie wytarła wargi. Wzięła kilka głębszych oddechów, wpuszczając do płuc mroźne powietrze. Przynajmniej żołądek się uspokoił, co po obrazach, które widziała, było niewielkim pocieszeniem.

Wstrząśnięta tym wszystkim ruszyła za towarzyszami i w końcu udało im się wyjść na polanę, prosto w… wieczór…. Druidka czuła, że coś jest nie tak, przecież bez użycia magii nie możesz ot tak zmienić sobie pory dnia.
- Bądźmy czujni - powiedziała do kompanów.
Chałupa, do której podeszli, była otwarta, a w środku znajdowało się krzesło z czymś, co mogło być lalką. Aaasimarka skupiła się, rzucając prosty czar wykrycia magii i po dłuższej chwili dostała wszystkie odpowiedzi, które chciała.

- Chata nie kryje żadnej magicznej energii, ale pora dnia jest iluzją. Od siedzącej w krześle lalki wyczułam aurę nekromancji, zaklinania i iluzji. Musimy być ostrożni. - Wyjaśniła. - Moim zdaniem wyjścia są dwa: albo zostawiamy tę lalkę tak, jak jest i ruszamy dalej, nie mieszając się w to, co tu się wyprawia, albo powinniśmy ją spalić, bo nekromancka aura nie wróży nic dobrego. Co myślicie? - Spojrzała po twarzach towarzyszy.

Wędrówka przez lodowy labirynt nie była idealnym rozwiązaniem - wszak zastawienie pułapek na jedynej drodze i 'upolowanie' nieproszonych gości mogło wpaść do głowy największemu nawet tępakowi. Innego jednak wyjścia nie było i należało wędrować między lodowymi blokami.
Traivyr przez moment zastanawiał się, czy nie iść w ślady Akiala i nie ruszyć górą. A parę chwil później dziękował bogom, że jednak tego nie zrobił, bo jeśli kotoczłek omal nie poleciał na pysk, to Traivyr z pewnością nie zdołałby się utrzymać i spadłby... i z pewnością coś by sobie złamał.
O komentarzach i wątpliwej jakości komplementach na temat takiego zachowanie wolał nawet nie myśleć.

Obrazy, jakie nagle pojawiły się w lodowych taflach, śmiało można było zaliczyć do najgorszych koszmarów, jakie mogły się komuś przyśnić, a jeszcze gorsze było to, że Traivyr był przekonany, że oglądają coś, co wydarzyło się w rzeczywistości. Przerażającą zbrodnię, pokazującą, do czego zdolne są Białe Wiedźmy.
Zrobiło mu się niedobrze i omal nie poszedł w ślady Astrid.
- Powinny zniknąć z powierzchni ziemi - powiedział cicho, ale z głębokim uczuciem. - A z nami też nie będą się patyczkować - dodał.
Teraz nie dziwił się, że bandyci ze strachu przed Izoze robili w gacie. I że dziewczynka (bez względu na to, czy była duchem czy nie) była przerażona.
Chociaż to też mogła być kolejna sztuczka, która miała ich zachęcić do zawrócenia.

Chata wyglądała normalnie, ale nagła zmiana pory dnia już nie. Podobnie jak i mieszkanka chaty, zapewne lalka, od której cuchnęło magią nekromancji.
- To wcale nie musi być lalka - powiedział zaklinacz, żałując, że nie potrafi rozproszyć magii. - Najchętniej zamknąłbym drzwi, zastawił kołkiem i podpalił chatę.
- Ale wtedy cała okolica by się o tym dowiedziała - dodał.

Mihael był tym pierwszym odważnym, który postanowił wkroczyć do chaty i przyjrzeć się lalce, więc pozostali mimo wszystko podążyli za nim. Wnętrze chaty nie było duże i tak jak wcześniej zauważyliście, znajdowało się tutaj tylko krzesło stojące pośrodku i półka z latarnią. Podeszliście ostrożnie do siedzącej nieruchomo porcelanowej lalki i z zaskoczeniem stwierdziliście, że ubrana jest w tę samą sukienkę, w którą ubrana była dziewczynka spotkana w labiryncie.

Twarz zabawki poorana była zmarszczkami i wyglądała na wysuszoną, przypominającą bardziej twarz staruszki, niż dziecka. Najbardziej zwracały jednak uwagę oczy lalki - jedno z nich było normalne, wykonane z niebieskiego kamienia, a drugie zaś przypominało małe, okrągłe lusterko wielkości monety, odbijające otaczający ją świat.

I nagle, w mgnieniu oka lalka poderwała się w górę, unosząc ponad waszymi głowami. Usłyszeliście złowieszczy, dziecięcy chichot, który zdawał się dochodzić z każdego kąta chaty, gdy lalka znalazła się pod sufitem nieopodal drzwi. Jej niebieskie oko lśniło dziwnym blaskiem.
- Thora lubi krzywdzić tych, którzy ją odwiedzają! - Krzyknęła głosem rozeźlonego dziecka. - Thora was zabije!

Zamknąć i spalić.
Rada była słuszna, ale nie wszystkim mądre rady przypadają do gustu i postępują wbrew nim. Innych gna ciekawość... bez względu na ewentualne skutki. A są też tacy, co działają z obu tych powodów.


Mieszkanka chaty wyglądała na zdecydowanie nietypową lalkę.
Co prawda Traivyr lalkami nigdy się nie bawił, ale był pewien, że żadne dziecko nie chciałoby się bawić taką maszkarą. I że prędzej by uciekło z krzykiem.
Oczywiście gdyby zdążyło, bo jak się okazało, lalka nie żywiła przyjaznych uczuć w stosunku do gości.

Czy Thora była dzieckiem, po śmierci zamienionym w krwiożerczą lalkę, tego Traivyr nie wiedział. Czy można było jakoś odwrócić zaklęcia kierujące lalką albo uwolnić ducha, jeśli takowy siedział wewnątrz lalki? Z pewnością, ale zaklinacz nie miał pojęcia, jak by to zrobić. Pozostawała ucieczka lub walka.
Nie było gwarancji, że ucieczka się uda, bowiem laleczka zajęła strategiczną pozycję niedaleko drzwi i mogła rzucić się do gardła któremuś z uciekających. Mogło się też okazać, że nie była zbytnio przywiązana do chaty i mogła zacząć gonić tych, co nie chcieli się z nią bawić...
Zamiast szybkiego odwrotu zaklinacz wybrał walkę i poczęstował Thorę magicznymi pociskami.

Mage’s Tattoo - evocation
you cast spells from this school at +1 caster level.

Magia nekromancka i iluzji, którą Astrid wyczuła wcześniej sprawiła, że kobieta miała ochotę spalić lalkę siedzącą na krześle i po prostu ruszyć dalej. Ale Mihael miał inne plany i postanowił sprawdzić o co w tym wszystkim chodzi. No a skoro on wszedł do chaty, to druidka również, bo przecież nie zostawia się towarzysza, gdy potencjalnie może narazić się na jakieś niebezpieczeństwo.

Widząc lalkę, skrzywiła się. To była najbrzydsza lala jaką kiedykolwiek widziała i w jakiś pokrętny sposób miała wrażenie, że tak właśnie miała wyglądać. Zastanawiające było to małe lustereczko w oku i choć lalka ubrana była jak dziewczynka-duch (czy kimkolwiek była), to z oblicza przypominała paskudną staruchę. Biorąc pod uwagę, jaką aurę Astrid od niej wyczuwała, jakoś jej to nie dziwiło. I sprawiało, że nie czuła się zbyt komfortowo w jej obecności.

- Jeśli ta lalka jest jakoś powiązana z tą dziewczynką, co ją spotkaliśmy w labiryncie, to powinniśmy jak najszybciej ją spal…
Nie dokończyła, gdy zabawka po prostu uniosła się w powietrze a przez domek przetoczył się złowieszczy, dziecięcy rechot. Lalka przedstawiła się jako Thora i zapowiedziała, że ich zabije, więc trzeba było jak najszybciej ją unicestwić. Dryden miał rację, szkoda tylko, że nie napisał nic więcej ponad to, żę lala jest “dziwna”.

No ale nie było sensu się teraz nad tym zastanawiać. Astrid chwyciła szybko swoją włócznię, po czym cisnęła nią w stronę demonicznej zabawki.

włócznia w Thorę - 1k8+3.