Poradziliście sobie z atrapą okna i zniknęliście w środku budynku. Przodem szedł Aelfric, za nim Galdor, Kori i zamykający pochód Eshu. Pierwsze, co ujrzeliście wewnątrz, to niemal całkowicie zawalony gruzem pokój - runęła tu większa część podłogi z piętra oraz schody tam prowadzące. Powoli przedzieraliście się w głąb pomieszczenia, gdzie znajdowało się przejście do kolejnego pokoju, stawiając czujnie stopy na osuwających się tu i ówdzie kawałkach kamienia. Tutaj również dostrzegliście linę biegnącą od klamki przy drzwiach do zakamuflowanego miejsca pod lżejszą partią gruzu. Aelfric delikatnie odkrył tę część i ujrzeliście tam załadowaną, ciężką kuszę. Bełt wycelowany był wprost w drzwi, zatem tak, jak podejrzewał wojownik, wystarczyło pociągnąć za nie, aby uruchomić pułapkę.

Obeszliście linę i znaleźliście się w kolejnym pomieszczeniu, które musiało być kiedyś salonem. Świadczył o tym postrzępiony dywan pośrodku pokoju a także stara, uszkodzona szafa i dwie komody w takim samym stanie. Na podłodze zalegały kawałki gruzu, ale było go zdecydowanie mniej, niż w poprzednim pomieszczeniu. Przeszukaliście meble, jednak nie znaleźliście tam niczego. Kori i Aelfric zauważyli jednak, że dywan leżący na podłodze musiał być ostatnio przesuwany, gdyż znajdowały się tam wyraźne ślady po tym. Wojownik odgarnął zielony materiał i waszym oczom ukazał się właz w podłodze.

Nie posiadał żadnego zabezpieczenia, więc wystarczyło pociągnąć za metalowe kółko i klapa uniosła się z potwornym zgrzytem. Zejście wiodło prosto w ciemność, jednak dzięki światłu wpadającemu przez nierówno przybite do okien deski dostrzegliście, że do jednej ze ścianek przybito metalowe uchwyty, które nie wyglądały jednak zbyt solidnie i bezpiecznie. No i pewne było, że bez dodatkowego źródła światła schodzenie w dół będzie dość karkołomne.

Galdor co prawda nie wszedł do domostwa Halroda jako ostatni, ale cofnął się i spróbował ponownie umocować dyktę. Udało mu się to tylko częściowo, a to znaczyło, że z bliska każdy zauważy, ze ktoś wtargnął do domu. No ale na to już nic nie można było poradzić.

Wnętrze przedstawiało obraz nędzy i rozpaczy i Galdor nie bardzo sobie wyobrażał, jak można w takich warunkach mieszkać. No chyba ze był to tylko pozór, by zniechęcić potencjalnych złodziei.

- Tak raczej nie powinien mieszkać ktoś, kto kto kupował od Borta drogie rzeczy - powiedział cicho do pozostałych. - No chyba że to po prostu zmyłka dla ciekawskich oczu - dodał.

Oczywiście mogło być i tak, że Hallod wszystkie pieniądze wydawał na kupowane od krasnoluda składniki i na remont go już nie było stać. Albo też, że jest mu wszystko jedno, w jakich warunkach mieszka.

Jak się wnet okazało, Hallod nie lubił gości, a swoje sekrety chciał ukryć przed intruzami. Na szczęście pewne rzeczy nie umknęły oczom Kori i Aelfrica. Cóż, widocznie Hallod nie do końca zadbał o wszystkie szczegóły. Albo stał się nieostrożny.
Ale dzięki jego błędowi można było spróbować odkryć sekrety, które Hallod próbował ukryć przed wszystkimi.
Zejście do piwnicy nie wyglądało zachęcająco. Wprost przeciwnie. No ale najwyraźniej Hallod tam schodził, o czym świadczyły wbite w ścianę uchwyty. A to znaczyło, że trzeba tam zejść.
No chyba że to była kolejna pułapka...

- Mam co prawda pochodnię - powiedział - ale proponuję zostawić je na później, jak tam zejdziemy.
Podniósł z podłogi coś, co niegdyś było nogą od krzesła, i rzucił zaklęcie, dzięki któremu ten kawałek drewna zaczął świecić.
- Może przywiążemy do liny i opuścimy, by się przekonać, czy tam nie ma jakichś niemiłych niespodzianek - zaproponował.

- To było pomysłowe. Dobra robota, Galdorze. I ty również, Aelfricu - powiedziała do kompanów Kori, gdy podwoje tej wątpliwego stanu budowli stanęły przed nimi otworem.
Kapłanka weszła za zaklinaczem, rozglądając się wokół. Wnętrze wyglądało dużo gorzej, niż sądziła. Piętro zawaliło się w pewnym stopniu do pokoju, w którym obecnie przebywali i trzeba było się trochę nagimnastykować, żeby przejść do kolejnych drzwi i nie skręcić sobie przy okazji nogi w kostce. Albo zrobić coś poważniejszego.
- To z pewnością tylko przykrywka - rzuciła do Galdora, gdy ten skończył mówić. - Skoro to były najemnik, na pewno wie, jak się urządzić, żeby nie zwracać niczyjej uwagi.

Sznur przywiązany do klamki okazał się prowadzić do sporej, ukrytej pod gruzem kuszy, zatem Hallod nie życzył tu sobie żadnych gości.
- Zamaskowane wejście do domu, załadowana kusza… Sporo zachodu jak na kogoś, kto tylko kupował odczynniki od Borta - rzuciła, przechodząc nad wiszącą w poprzek pokoju liną. - Nie wygląda na zbyt gościnnego osobnika, ale coś mi mówi, że to jakaś grubsza sprawa.

Sąsiedni pokój wyglądał dużo lepiej niż ten, z którego przyszli, ale początkowo nie znaleźli niczego, co mogłoby naprowadzić ich na jakiś trop. Na szczęście czujne oko kapłanki i wojownika uchwyciło przesuwany po podłodze dywan, który skrywał pod sobą klapę. Skrzywiła się tylko, słysząc okropny zgrzyt i spojrzała na kompanów.
- Mam nadzieję, że nikogo tym hałasem nie zaalarmowaliśmy.

Podczas gdy Galdor zrobił pseudo-pochodnię z kawałka nogi od krzesła, Kori sięgnęła do swojego plecaka i wyjęła z niego latarnię.
- Też mogłabym użyć zaklęcia, żeby oświetlić sobie drogę, ale chyba nie ma sensu, skoro prosta latarnia też zda egzamin. - Uśmiechnęła się do reszty i odpaliła ją a najbliższą okolicę momentalnie zalało przyjemne, żółte światło.

- Pomysł, żeby sprawdzić wcześniej, jak głęboki jest ten szyb i co jest na dole jest dobry. Mogę użyczyć wam liny, jeśli takowej nie posiadacie. - Spojrzała po nich.
Gdy już wszystko sprawdzili, poczekała, aż pierwsi zejdą wojownicy, po czym ruszyła za nimi, zachowując wszelkie środki ostrożności przy pokonywaniu kolejnych uchwytów.

Aelfric nie miał problemu ze znalezieniem odpowiedniego bala drewna, by wykonać z niego prowizoryczną podporę. Gdy ta była gotowa, Eshu przewiązał się liną i z przytroczoną do paska latarnią zaczął powoli schodzić w dół po niezbyt pewnie wyglądających metalowych uchwytach. Jeden, drugi, trzeci. I tak dalej. Dzięki światłu latarni mógł spokojnie patrzeć, gdzie stawia stopy, dzięki czemu bezpiecznie dotarł na sam dół.

Szyb kończył się jakieś trzydzieści stóp poniżej i przechodził w krótki, wąski korytarz wiodący do drewnianych drzwi w ścianie naprzeciw metalowej drabinki. Nie znajdowało się tutaj nic szczególnego, dlatego Eshu szarpnął za linę raz, dając znać pozostałym, że jest bezpiecznie i można schodzić. Co też pozostali uczynili a po kilku minutach powolnego schodzenia wszyscy spotkaliście się na dole.

Przeszliście pod drzwi, które okazały się być lekko uchylone. Galdor pociągnął za klamkę i otworzył je a zawiasy zaskrzypiały przeciągle, aż zacisnęliście wszyscy szczęki. Oświetlając teren, weszliście do prostokątnego pokoju oświetlonego jedną pochodnią na sąsiedniej ścianie. Niemal od razu, gdy pojawiliście się w komnacie, do zakratowanego, węższego odcinka po lewej dopadły cztery spore, ujadające na was psy stróżujące, które z niebywałą wręcz determinacją próbowały przedostać się na zewnątrz, wpychając wypełnione zębiskami pyski między kraty. Wszystkie osobniki wyglądały na mizerne i wygłodzone, jakby ktoś od bardzo dawna ich nie karmił. Tym większa była ich determinacja, by wydostać się z miejsca, w którym zostały zamknięte.

W mroku pokoju zauważyliście stosy małych skrzynek i na oko sześć beczek porozrzucanych po południowej stronie pokoju. Naprzeciw wejścia, którym się tu dostaliście znajdowały się solidne, drewniane drzwi. W powietrzu unosił się gryzący zapach dymu i swąd mokrego psa. Nie zdążyliście nawet ruszyć w głąb pomieszczenia, gdy jakiś mechanizm w ścianie zazgrzytał przeciągle, a zaraz po tym kratownica oddzielająca was od psów zaczęła się unosić. Jazgoczące i ujadające zwierzęta pchały się na nią, nie mogąc się zapewne doczekać, kiedy do was dopadną. Mieliście dosłownie kilka sekund na reakcję, nim wystrzelą ze swojego więzienia jak z procy.

Zejście, na szczęście, okazało się nie aż tak trudne, jak się tego początkowo Galdor spodziewał. Na dodatek na samym dole, u podnóża niby-drabiny, nie czekały żadne pułapki. Ale za to czekały drzwi, których zawiasów - jak się okazało - nikt od dawna nie oliwił. Być może był to jakiś system ostrzegania, a może Hallod był taki leniwy lub po prostu przygłuchy - trudno było orzec.

Znajdująca się z drzwiami komnata pełna była pudeł, skrzynek i beczek, lecz nie to w niej było najważniejsze. Dużo ważniejsze były cztery psy, uwięzione za solidną kratą. Jeśli miały pilnować pomieszczenia, to znajdowały się po nieodpowiedniej stronie tejże kraty.
Tak przynajmniej sądził Galdor - do chwili, gdy krata zaczęła się podnosić.

Zaklinacz lubił zwierzęta, a te chętnie by nakarmił, ale nie swoją osobą. Na szczęście inni podzielali tę opinię i nie mieli wątpliwości, co zrobić w takiej sytuacji.
Pierwszy zareagował Aelfric, a pod ciosami jego broni padły dwa psy. Kori przypaliła trzeciego, a elektryczne zaklęcie Galdora zakończyło walkę.

- Sprawdzamy, co tu jest ciekawego, czy idziemy dalej? - Zaklinacz wskazał na kolejne drzwi. - Proponowałbym to drugie.

Lina, latarnia i asekuracja wystarczyły, by przy zejściu na dół nikt się nie połamał. Swoją drogą sprytnie to sobie Hallod obmyślił - zrujnowany dom stanowił jedynie wydmuszkę dla ukrytego pod ziemią korytarza. Kto wie, może nawet prowadził gdzieś na zewnątrz, albo okrężną drogą do miasta? Na pewno się wkrótce przekonają, bo musieli odnaleźć najemnika w ten, czy inny sposób.

Skrzypiące drzwi sprawiły, że Kori aż się skrzywiła, zadzierając lekko nosek w górę.
- Jeśli wcześniej nikogo nie zaalarmowaliśmy klapą na górze, to teraz już na pewno wie, że tu jesteśmy. - Skomentowała szeptem felerny mechanizm.

Wiedziały też cztery wychudzone psy, które przywitały ich ujadaniem zza kraty. Kori zrobiło się żal zwierząt, zwłaszcza że te były mocno zaniedbane, ale nie mogła oprzeć się wrażeniu, że celowo trzymane są tutaj w takim stanie. Potwierdzać to mógł fakt, że krata zaczęła się powoli unosić, mając za chwilę uwolnić wygłodniałe psy. Czyżby mechanizm uruchomił się automatycznie? A może Hallod ich obserwował?

Nie było czasu się zastanawiać, bo trzeba było zneutralizować czworonogi. Kapłanka nienawidziła krzywdzić zwierząt, ale te, pełne agresji osobniki nie pozostawiały jej żadnego wyboru. Cofnęła się za kompanów i podeszła pod ścianę, w tym samym czasie wypowiadając pod nosem formułę prostego zaklęcia. Wkrótce potem z jej dłoni wystrzeliła kula ognia, która trafiła jednego z psów. Zwierzę zawyło i rzuciło się w tył, gdy płomienie zaczęły lizać jego pysk i resztę ciała.

Resztę potyczki już tylko obserwowała, gdyż Aelfric i Galdor szybko i skutecznie poradzili sobie z pozostałymi psami, nie dając nawet szansy na reakcję Eshu. Kori tylko poklepała Mwangijczyka po barku.

- Jeszcze będziesz miał swoją szansę - rzuciła do niego wesoło, nie patrząc już nawet w stronę trucheł. Na pytanie Galdora odrzekła. - Skoro już tutaj jesteśmy, nie zaszkodzi się rozejrzeć. Pewnie nic ciekawego tu nie znajdziemy, ale warto sprawdzić te skrzynki i beczki.

Na potwierdzenie tych słów ruszyła, by nieco się rozejrzeć. Gdy przeszukała wszystkie dostępne miejsca, przeszła z kompanami do kolejnego pomieszczenia, przygotowując się na każdą ewentualność.

Kori przeszukuje pokój w poszukiwaniu czegokolwiek ciekawego, dziwnego, osobliwego.
Rzut na Percepcję: 24