vanadu

Widząc że abdul zbieraniu strzał niechętny, skończywszy ślady opatrywać sam swoje i jego wystrzały zebrał. Później zaś magowi się do opatrzenia podstawił.

 

Szamexus

- Jeśli nie będziemy spoglądać na braci to sami zginiemy. Odparł Naribowi. Popatrzył jak Eyjolf opatrzył mu ranę, nie był zbyt skory do używania magii ... a Naim wiedział i szanował decyzje maga, wiedział że nie można naciskać, pamięta swoją Matkę i co go uczyła o magii. Zresztą on też był ranny ...

- Napij się tego, pomoże, zniesie skutecznie ból. Podał Naribowi nalewkę z kory. - Łyknij, zaufaj mi. Dalej pojedziesz na koniu, musisz odpoczywać.

Rozejrzał się za innymi rannymi - Zresztą poprostu niech bardziej ranni pojadą konno.

Poprawił miecz na plecach, wziął łuk w rękę i popatrzył na ścieżkę ...
- Ja i Abdul pójdziemy przodem ... Spojrzał na Rusanamani pytająco ...

 

__________________
Pro 3:3 bt "(3) Niech miłość i wierność cię strzeże; przymocuj je sobie do szyi, na tablicy serca je zapisz"

vanadu

Słysząc to Faro rzucił: - Nie jest ze mną aż tak źle, spokojnie. Dodatkowy tropiciel nie zawadzi.

 

Coen

- Niech będzie... Próbował ukryć zdenerwowanie pod zasłoną obojętności, aczkolwiek chyba słabo mu to wyszło. Dobrze wprawiony wojownik od razu mógł poznać rozemocjonowanie młodego Abdula.
Rozejrzał się po całej drużynie, jakby licząc, że ktoś zbeszta ten pomysł, niestety.
- Prowadź Naimie.

 

__________________
"Wyobraźnia jest początkiem tworzenia.
Wyobrażasz sobie to, czego pragniesz,
chcesz tego, co sobie wyobraziłeś i w końcu
tworzysz to, czego chcesz."

Szamexus

- Faro, Ty decydujesz o swoim losie ... ale pamiętaj, że czasami też o losie innych. Uważaj na siebie. Ruszajmy zatem.

Zaakceptował decyzję Thoera, choć nie był szczęśliwy widząc jak krwawi. Dyskretnie potarł runy na nadgarstkach gdy tylko zrozumiał jak wiele od jego spostrzegawczości może zależeć ...

 

__________________
Pro 3:3 bt "(3) Niech miłość i wierność cię strzeże; przymocuj je sobie do szyi, na tablicy serca je zapisz"

xeper

Hallex podszedł do miejsca, w którym po raz pierwszy dostrzegli nieumarłe bestie. Zaczął rozgarniać krzaki w poszukiwaniu tego, na czym pożywiały się żwarce. Obawiał się, że mogą to być jeńcy z konwoju. Nie znalazł żadnych ludzkich ciał tylko poszarpane i lekko już zaśmierdłe truchło niewielkiego jelenia. Odetchnął z ulgą.


Relhadzki mag z wprawą opatrzył rany swoich towarzyszy i powstrzymał krwawienie. Nie poprawiło to ich stanu zdrowia, ale rany były przynajmniej oczyszczone i zabandażowane. Narib po wypiciu podanej mu przez Naima nalewki poczuł się zdecydowanie lepiej.


Prowadzeni przez trzech zwiadowców nie mieli najmniejszych problemów z podążaniem za śladami. W tym samym czasie Eyjolf rozglądał się uważnie w poszukiwaniu jakichkolwiek przydatnych ziół. Mimo, że wszędzie wokoło pełno było znanych mu i nieznanych roślin, to jednak nie wypatrzył niczego przydatnego.

Do samego wieczora podążali za śladami, klucząc po lesie. Gdy dotarli do obozowiska, jakie przed kilkoma dniami rozbili na polanie bandyci, było jeszcze w miarę jasno.


Na podstawie śladów i ognisk Narib oraz Fabius byli w stanie określić ilu było napastników. Wszystko wskazywało na to, że grupa która napadła na konwój liczyła co najmniej trzydzieści osób. Narib znalazł też miejsce, w którym przetrzymywano jeńców. Było ich pięciu i siedzieli w jednym miejscu, pośrodku obozu. Tuż obok znajdowały się ślady łupów, jakie nieśli na swoich barkach mutanci - kilka potłuczonych amfor z wina i zapomniana, zagrzebana w podeptanej trawie stalowa siekiera.

Skoro pozostało jeszcze trochę czasu do zmierzchu, można było nadgonić i zmniejszyć dystans do objuczonych łupem napastników. Jednak w lesie zmierzch zapadał szybko i po godzinie musieli już szukać miejsca na nocleg. Znaleźli obszerny i suchy wykrot, doskonale nadający się na obozowisko.

Następnego dnia rano las spowijała gęsta mgła. Temperatura spadła, było znacznie zimniej niż poprzedniego dnia. Wyruszyli w drogę.


Tym razem to Thoer prowadził. Nie minęło dużo czasu, a trop opuścił ścieżynę i zagłębił się między drzewami. Chcąc nie chcąc, musieli nim podążyć. Zeszli do głębokiego, ciemnego parowu, dnem którego płynęła wątła, rdzawa struga.


Relhad podszedł do cieku i z jego brzegów począł wyrywać niewielkie roślinki o długich, pociągłych liściach. Zioło nazywało się Stiurga i przyrządzona z jego liści pasta przyspieszała gojenie się ran. Było to dokładnie to o co Eyjolfowi chodziło.

W końcu opuścili parów, który otworzył się na sporych rozmiarów kotlinę. Pierwsze co rzucało się w oczy to zgliszcza kilku budynków stojące pośrodku kotliny, na niewielkim pagórku. Z pogorzeliska unosił się jeszcze dym, a wokoło czuć było smród spalenizny. Jeden z budynków oparł się działaniu ognia i stał niemal nietknięty, tylko osmalony i z lekka nadpaloną strzechą.

 

vanadu

- Dzięki przyjacielu - rzekł kłusownik do maga - Jestem ci dłużny

*******

Grupa napastników była całkiem spora, pokonanie ich zapowiadało spory wysiłek. Były i plusy - jeńcy i łupy opóźniali gromadę. Faro starał się na podstawie śladów zorientować się ilu, o ile cokolwiek, zyskali w czasie pościgu w dystansie do nieprzyjaciela. Zabrał również siekierę - mogła się przydać.

Po zbadaniu śladów zwierzył się towarzyszom:

- Wydaje mi się, że będziemy musieli wziąć ich na raty. We dwóch lub trzech zdejmiemy wartowników podczas postoju i wykradniemy jeńców podczas gry reszta będzie nas osłaniać. Gdy to się uda ostrzelamy ich i znikniemy. Dalej będziemy zdejmować wartowników, czujki, szpicę czy chętnych do załatwieni potrzeb fizjologicznych unikając otwartego starcia. Sądzę że jeśli w ciągu odbijania jeńców zdejmiemy ze trzech czterech a odbitych obdzielimy zapasową bronią to mamy szansę ich po trochu wyciąć. Co sądzicie?

*******

Ich marsz trwał, Faro starał się ze wszech sił by nie zgubić tropu. Musieli zdążyć.

*******

Wyjście z ocienionej kotlinki zaskoczyło ich spalonym...czymś. Widać karawana nie była jedynym celem ataku bandy. Szkoda. I dobrze jednocześnie - to zdecydowanie ich spowalniało.

- Abdulu, weź kuszę i choć ze mną, sprawdzimy ten budynek. Naim, weź resztę i rozejrzyjcie się po cichu po reszcie, jeśli możecie rzucił cicho - Musimy rozegrać to szybko, ten atak kosztował ich trochę czasu i szkoda go zbyt wiele tracić

Faro dobył topora i patrząc czy abdul posuwa się zanim ruszył ostrożnie w stronę zachowanego budynku, rozglądając się za śladami czy czymkolwiek co powiedziało by mu cokolwiek o ataku. Planował na wszelki wypadek przeczesać zachowany budynek osłaniany prze kuszę swego towarzysza. Jeśli szybko to rozegrają, zwiadowca i reszta drużyny sprawdzi zgliszcza i w kwadrans ruszą dalej. Byle zyskać czas....

 

Yzurmir

― Że oszalałeś, Druzyliusie Faro.

Wiadomość o tym, iż mają przeciwko sobie przynajmniej trzy dziesiątki wrogów, przyjął, jakże inaczej, z jękiem. Zapowiadała się przewaga co najmniej czterech na jednego. Jedyną pociechą było to, że jak dotąd za każdym razem, gdy przeszukiwali miejsca, gdzie odmieńcy musieli przebywać przez jakiś czas, znajdowali te skorupy dzbanów z winem. Całkiem możliwe, że dzikusy będą pijane, gdy do nich w końcu dotrą.

― Jak zamierzasz wykraść jeńców bez walki, jeśli oni będą najprawdopodobniej związani na samym środku obozu, tak jak tutaj? ― ciągnął. ― I jaką masz pewność, że będą w ogóle w stanie, by się potykać? A także jak zamierzasz sukcesywnie zabijać mutantów w sposób, o którym mówisz, bez zwrócenia uwagi reszty na to, że ich towarzysze znikają? ― Pokręcił głową smętnie. ― Pomyślmy o planie, gdy już dojdziemy na miejsce.

Gdy później rozbili wieczorem obozowisko, zaczął skarżyć się, że jest mu zimno i polecił Faro, aby zrobił użytek z siekiery, którą zabrał, i narąbał drewna na porządne ognisko. Zaczął żałować, że na początku drogi poradził wszystkim zabrać tylko najbardziej niezbędne rzeczy, ale wtedy nie mógł podejrzewać, iż będzie to coś więcej od zwykłej, krótkiej misji zwiadowczej.

Następnego dnia w kotlinie Hallex zdjął tarczę z pleców i wyciągnął miecz, po czym także ruszył ostrożnie w stronę budynków, przemykając od drzewa do drzewa, lekko schylony. Trzymał się kilka metrów za Faro i Abdulem, nie zamierzając bynajmniej oglądać ruin. Na wzgórzu wciąż mogli być barbarzyńcy i głupio byłoby się beztrosko rozłazić po okolicy, grzebiąc w popiele. Zamiast tego miał nadzieję, że jeśli dwaj mężczyźni na czele wpadną na mutantów, to on pozostanie niezauważony i będzie mógł zdecydować, czy chce zaatakować wrogów z flanki, czy też dokonać taktycznego odwrotu.

 

vanadu

- A jakieś konstruktywne uwagi?Jak? Ostrożnie, to chyba oczywiste. Wróg nie spodziewa się pościgu bo podążałby szybciej. Skoro się nie spodziewają mamy duże szanse - uściślił kłusownik i wyjaśnił wzdychając zniesmaczony.

******

- Gnejuszu, może zapomniałeś ale w przeciwieństwie do ciebie jestem ranny, może sam to łaskawie zrób odrzucił zirytowany Fabius podając mu siekierę.

******

Rzucił spojrzenie zwiadowcy kierującego go w stronę ruin i skinąwszy uprzejmie Abdulowi ruszył jak zamierzał w stronę budynku.

 

AJT

- Zaplanujemy, jak będziemy wiedzieć jaka jest sytuacja – wyraził swoją opinię Balbinus. – Teraz możemy tylko gdybać i liczyć, że zastaniemy ich w sytuacji przez nas wymarzonej.

***

Balbinus odprowadził Fabiusa i tych, którzy z nim poszli wzrokiem. Również uważał, że dobrze by było, by sprawdzili ten budynek, który ostał.
- Tylko uważajcie na siebie i postarajcie się być niewidzialni - rzekł im zanim skończył.
- My spróbujmy obejść kotlinę górą - zaproponował, tym którzy nie udali się z Fabiusem. I tak też miał zamiar zrobić, nie iść wprost na spaloną wioskę, tylko ruszyć obchodząc ją.