Goniony statek miał, na kapitańskie oko Kuby, dobrą załogę i dobrego sternika. Kto, może i nawet obsługę balisty. Ale miał też pewien problem - uciekał. A będąc tyłem nie mógł z niej skorzystać. Co innego Medera - jej balista na dziobie mogła strzelać ile dusza zapragnie, a prawo wielkich liczb mówiło, że końcu trafi. Może nie narobi wielkich szkód, ale Kuba liczył na efekt psychologiczny.
Goniący statek "kradnie wiatr" uciekającemu gdy są tak blisko, że można kulami ognia się poprzerzucać - Medera musiała więc w końcu dogonić wrogą jednostkę. I staranować.
I na tej przewadze opierał się plan Wróbla. Dziobnice okrętów są wzmacniane metalem, by mogły to wytrzymać. Ale nie burty i nie rufy. Taranujący odnosi mniej niż ćwierć obrażeń które zadaje taranowanemu przy zderzeniu. Cała masa i cały pęd statku, cała energia niesionego wiatrem drewna, metalu i balastu koncentruje się przy taranowaniu na małym kawałku wrogiego statku. Przy uderzeniu w rufę druzgocze ster, a to właściwie koniec walki, wystarczy się wyplątać i pływać za rufą unieruchomionej jednostki waląc do niej z jej martwego punktu. A jeśli się nadstawią rufą... Nawet najlepsza załoga w momencie kiedy po zderzeniu leży na pokładzie i usiłuje się wyplątać z ożaglowania, które zwaliło się na nich może mieć słabszy moment.

- Hej, na tamtym statku! Porzućcie wrogów kraju i oddajcie się w nasze ręce razem z porwaną księżniczką, a nie stanie Wam się krzywda! - moralizował, by uniknąć rozlewu krwi. Ale nie słuchano go. Choć trzeba przyznać, że wiatr pewnie go zagłuszał. Taranowanie pozostało zatem jedyną opcją.

Kuba widział, że Kapitan właśnie do tego zmierza, a sądząc po innych, także spodziewali się czegoś takiego. Żałował tylko, że Eldred nie wspiera go swoją kulą ognia, przydałby się pożar na pokładzie. Na tamtym, oczywista.
- Balista - ognia! A reszta trzymać się! Będziemy taranować!

Anathem zaczynał powoli odnajdować się w sytuacji. Nie spędził w swoim życiu zbyt wiele czasu na statkach i absolutnie nie znał się na marynarskim rzemiośle, ale miał okazję brać udział w bitwie morskiej. Poprzednim razem przyszedł mu do głowy pomysł, który miał okazję teraz przetestować. Kąciki ust uniosły się lekko przy nieudanej próbie zachowania powagi. Walka to było coś, co sprawiało, że diablę naprawdę czuło, że żyje! Tutaj zapowiadało się na niezłą przeprawę.

-Jak już w nich walniemy to postaram się zapolować na kapitana.- mnich odpowiedział na pytanie Makary - Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko. - nie czekając na odpowiedź, ruszył by szubko wdrapać się na bocianie gniazdo. Postanowił wykorzystać impet uderzenia, by przeskoczyć na atakowany statek. Mierzył w żagle i chwycił w dłoń kunai, by spowolnić upadek. Czekał cierpliwie, koncentrując się na wyczuciu odpowiedniego momentu.

stan alfa, mnich, szybki niczym wąż, zwinny i gibki

~Ot, mołodiec - Kuba z uznaniem spojrzał na Anathema. Walka przeciwko przeważającemu wrogowi buduje charakter i sławę. Wróbel miał nadzieję, że "zuch" zrozumie jaką przysługę wyświadcza mu Kuba pozwalając na samodzielne zmierzenie się z przeciwnikami. Był w wielkodusznym nastroju. Udał się arcytrudny manewr taranowania podczas sztormu.
- Chwilę poczekajmy, prawdopodobnie w ładowni albo kasztelu jest żywy ładunek, który musimy odzyskać. Zabicie wszystkich na drugim pokładzie nie jest konieczne - poprosił Kapitana o czas. A jego oczy szukały w tym czasie najbardziej efektownej trasy na przedostanie się od Kapitana taranującej jednostki do Kapitana jednostki staranowanej.
Radosna walka wśród rozcinających niebo błyskawic, ryczących grzmotów i morskich bałwanów przelewających się przez pokłady szczepionych okrętów byłoby czymś o czym warto byłoby opowiadać przy kuflu grogu kubku mleka, ale, niestety, Kuba miał do uratowania Księżniczkę, a gdyby głupio utonęła, żadna, nawet najbardziej klimatyczna historia nie uratowałaby dupy Wróbla. Dlatego też trasa, oprócz efektowności przebiegała tak, by walki możliwie unikać i spaść na Kapitana tej drugiej jednostki niczym oburęczny (równie dobrze łapiący się lin i lewą i prawą ręką), zwinny (wykonujący szybkie, zręczne ruchy) i gibki (elastyczny i wygimnastykowany), swashbuckler (to taki gość co potrafi kopnąć kufel w głowę przeciwnika z którym akurat się szermuje, albo, jak teraz przeciąć odpowiednią linę by spuścić żagiel na głowę ochroniarza Kapitana) i pirat, który na bujaniu się na linach spędził pół życia. Oraz mistrz sztuki zwanej le parkourem oraz rapiera. To ostatnie, by biorąc na siebie trafienie Kapitana (to tylko draśnięcie!) przyłożyć go Kapitanowi do serca i grzecznie poprosić o poddanie się niczym charyzmatyczny, elokwentny duszpasterz z najlepszą gadką o tym, że nie warto ginąć. A że Kuba był znany ze słowności i niezabijania załóg zdobytych okrętów (no bo gdyby ich zabijał to kto by opowiadał wtedy o jego odwadze, wielkoduszności i w ogóle o nim), miał nadzieję, że Kapitan przynajmniej rozważy jego słowa i zagwiżdże na swoich, by się poddali i przeszli na Mederę bez broni, ale za to żywi. Argument, że rufa rozwalona i zatoną w innym przypadku, też mógł pomóc. Bo nawet gdyby chcieli kontratakować, mogą nie zdążyć.

Anathem po dosyć widowiskowej akrobacji całekiem bezpiecznie wylądował w niebezpiecznym miejscu. Widok tylu wyciąganych noży zrobił na nim wrażenie, ale zabawa z załogą nie była jego celem. Bystrooki młodzieniec wypatrzył, w trakcie swojego krótkiego lotu, kapitana wrogiego okrętu i to na nim postanowił skupić swoją uwagę. Cisnął okrągłym shurikenem, wyciągniętym zza pasa w najbliższego z przeciwników, bardziej licząc na to, że rozproszy go na chwilę, i odbijając się zagrozi kolejnemu, po czym gibki i zwinny, szybki niczym wąż mnich Kossutha przemknął pomiędzy nimi, kierując się w stronę, gdzie po raz ostatni widział swój cel. Istniała szansa, że jeśli dopadnie dowódcę to reszta się podda. Równie dobrze mogli tego nie zrobić, ale mnich lubił ryzyko, lubił trudne sytuacje i lubił się testować. Wiedział, że jest zdany na siebie samego i nie bardzo może liczyć na towarzyszy. Główne starcie miało miejsce w miejscu zderzenia statków i byli tam bardziej potrzebni niż tutaj. Większość przeciwników również starała się dostać w tamto miejsce i powstrzymać abordaż. Anathem widział to tak:

~Ci którzy zostali z tyłu to albo tchórze, więc pewnie zbyt wiele nie potrafią, albo byli zbyt wolni by dostać się na miejsce. W jednym i drugim przypadku powinienem dać sobie radę. Zawsze mogę uciec... Gdzieś tu jeszcze powinien być mag. Na szczęście tutejsi mają jakieś ciągoty w kierunku ognia. Z nim również sobie poradzę.~ myślał, wprowadzając swój plan w życie.

Istniała spora szansa, że mnich się mylił. Mógł też mieć rację.