Podmiejski trakt, 19 shnyk-ranu

Widząc pełne przerażenia poczynania kompanów Bhurrek dosłownie zbaraniał. Przecież tyle co uprzedził ich, że to najpewniej zwyczajne kuny, których nie powinien był się lękać nawet rachityczny elf, a tymczasem jego słowa wywołały wśród gołoskórych istny popłoch. Gnoll zastrzygł niepewnie uszami, znienacka rozdarty pomiędzy sprzecznymi emocjami. Jego towarzysze bez wątpienia byli całkiem szaleni, bo przecie od maleńkości mieszkali w Ostrogarze, ale czy byli głupi? A jeśli wiedzieli o miejscowych wierzchowcach coś, czego Bhurrek sam jeszcze nie odkrył? Coś strasznego?!

Przez rozbiegane myśli barbarzyńcy przemknęło wyobrażenie stworów, które też miały cztery nogi i kopyta, ale bynajmniej kunami nie były. Pół-kuny? Orkuny? A może przyprawiające o dreszcz trwogi alpaki kamieniste?! Gotów jeszcze chwilę wcześniej wymachiwać maczugą i ryczeć Bhurrek stracił w mgnieniu oka wszelką ochotę do heroicznych wyczynów. Niby przed kim miałby ich dokonać, przed tą szajką tchórzliwych ludziów i elfa? Ani jeden z nich nie poznałby się na bohaterstwie emisariusza Węszymordów!

Podjąwszy decyzję, kudłaty barbarzyńca doskoczył do wpychanego w siano wózka, przegryzł kłapnięciem szczęk postronek owcy i zarzucił sobie przerażone zwierzę na grzbiet niczym worek kartofli. A potem wystrzelił co sił w łapach ku najbliższej kępie zarośli zdecydowany zapaść się wśród nich i obserwować dalszy rozwój wydarzeń z bezpiecznej odległości.

Podmiejski trakt, 19 shnyk-ranu

Stukot szedł stępa, cwane mieszczuchy, co dzień narażone w stoicy na zastraszenie, wymuszenia, zasadzki, czy bardziej wyszukane próby ograbiania w mgnieniu oka ukryli dobytek, wcale niemało warty. Z majątkiem w Imperium Orków lepiej się nie obnosić przeciwko sile mięśni i stali.

Jedni jak Rafael, czy Bhurrek ukryci w zaroślach chroniąc trzodę, inni skromnie skuleni pod Cesarską Jabłonią, nasłuchiwali zbliżających się jeźdźców. Wpierw zgodnie z oczekiwaniem pojawiło się trzech. Twarze jaśniały złotem i trudno było rozróżnić płeć czy rasę. Jeden z jeźdźców nosił lśniącą półzbroję, dwoje pozostałych przebijane spiżem grube skóry. Z sajdaków wystawały łuki i oszczepy. Przejechali śpiesznie nieopodal podróżnych pod jabłonią, tylko ostatni, zawył opętańczo od czego członków orszaku przeszły ciarki. Sam Bane Hasarr Gruna nie powstydziłby się wrzasku wojowniczki.

Ledwo trójka zniknęła z pola widzenia na trakcie pojawiła się kolejna piątka, pobrzękiwały godne pancerze i metalowa broń. Wszystkie oblicza świeciły złotem, jedni skrywali twarze pod pozłacanymi maskami, inni oblicza pomalowali na ten kolor, jak wcześniejsza czujka.

Wydawało się że i ci jeźdźcy miną podróżnych bez zainteresowania, kiedy nieoczekiwanie jeden z nich zawrócił. Skierował swego narowistego wierzchowca wprost na Ślepaka.

- Co tu robicie obdartusy? - krzywił swe złote oblicze. Nie czekając odpowiedzi zeskoczył sprawnie z konia, zdjął z głowy szyszak i zatrzepotał lśniącymi jak twarz lokami, dziwnie kontrastującymi w swej delikatności z grubo ciosana twarzą. - Jedziecie żebrać do obozu! Darmozjady, wszy społeczne! To jest święto wojowników! Zwyciężyliśmy, dzięki szaleństwu bliźniaczych sióstr. - ludź ukazał zęby w uśmiechu i te były złote. Niespodziewanie wysunął palec ku niemal niewidocznemu Allenowi. - Czy czcisz Nata Krante, czy potrafisz drwić z własnego zdrowia, wystawiać się na próby? - zapadła niezręczna cisza. Czterech dawno zniknęło, zaś dotarło dwóch z tylnej straży. - Czym mnie zabawisz, albo ty ślepcze?

Wtem ukryty w krzakach Bhurrek widząc już tylko trzech jeźdźców i dorodne trzy kuny z podniecenia kalkulując szanse rabunku ścisnął mocniej kochaną owieczkę i ta boleśnie zabeczała.

Złotowłosy zbaraniał, zaś dwaj na koniach zarechotali gromkimi śmiechami.

- Herman znalazł ślepego co beczy jak owca, to dobry znak! Znajdziemy w burdelu malaukę! Obsłużymy ją we trzech. Chodź Gering, nie strasz świerszczy!

Herman Gering raz jeszcze błysnął złotem. Skierował paluch na Ślepaka. - Módl się za mnie do Szalonych Bogiń! - rozkazał. Dosiadł ogiera, rozdeptał glebę, zerwał złote jabłko i wgryzając się oblał sokiem. - Dobre - zawyrokował. Sięgnął do sakwy i rzucił Milcarrowi złotą monetę. - Zapłata za modlitwę. Jak oszukasz dopadnie cię klątwa.

Wojownicy oddalili się, a podróżni długą jeszcze chwilę trwali w ukryciu, pomni doświadczeń ulicznych. Otrzeźwił ich pierwszy powiew mroźnego powietrza. ujrzeli, że czarne chmury wiszą już nad ich głowami. Pospiesznie zwinęli obóz i udali się w ostatni etap podróży.

Ledwo wyjechali z miedzy zagajników i dzikich gajów na pola do wypasy bydła, sypnęło ostrym grudkowatym śniegiem. Trudno było patrzyć w przód. Opatuleni szczelnie płaszczami postępowali za dwukółką. Jeden gnoll zdawał się nic nie robić z aury, biegał dokoła uwiązanej owcy łapiąc w pysk płatki śniegu.

Wreszcie ork pokazał miejsce odbicia od traktu. Napili się po łyku kwaśnego vina i skierowali na północ. Za sobą widzieli jeszcze ciągnący w zamieci śniegowej kupiecki zadaszony wóz. Bystre oczy elfa wypatrzyły trzech okutych z pancerze konnych ochraniarzy. Wóz zmierzał zapewne do obozu Złotej Ordy, a jego właściciel miał nadzieję zawrzeć czym prędzej najlepsze transakcje. Niewolnicy, rzadkie zioła, przyprawy, manuskrypty, wszystko co zagarnęli barbarzyńcy podczas wyprawy na Wall.

Wkrótce śnieżyca zelżała, choć wiatr na otwartej przestrzeni nie ustępował. przepędził obłoki i ostre shynkowe słonce stopiła szybko cały śnieg pozostawiając po sobie błoto. Krocząc za wozem podróżni mieli już zupełnie przemoczone buty i portki do kolan, do tego ślizgali się w rozmokłej glebie.

Za to rozjaśniony horyzont prezentował rozległe łąki, od przodu to jest północy, ograniczone skrzącym się jeziorem, na którego tafli przemykały maleńkie żaglowe łódki. Od wschodu puszczą i daleko za nią murami miasta, nad którym majestatycznie górował pałac imperatora boga. Od zachodu zaś płaską górą, obrośniętą prastarym lasem, którego nawet orkowie nie ważyli się karczować. Przed lasem zaś przez cały pas ciągnęły się zagrody i tłoczyło się bydło. Z tej odległości niczym mrówki. Między nimi Allen dostrzegł szybciej goniących cowboy'i.

Dostrzegli wreszcie naprzeciwko siebie wysoki wał ziemny, widać było zza niego tylko jeden okazały dom na pagórku, gdzieś w głębi.

- Wypas - poinformował ork.

Wioska jest położona za wałem ziemnym widać tylko jeden dom na pagórku w głębi, ale można naliczyć ponad dwadzieścia dymów z kominów. Dalej za wioską ku jezioru rozciągają się mokradła. Bohaterom nie wydaje się by ktokolwiek zauważył ich przybycie.

Pozwoliłem zrobić sobie pauzę, jak by ktoś chciał coś deklarować. Takim starym wygom nie mam co na tym etapie podpowiadać.
Jeśli ktoś ma pytania, czy chce co poobserwować to można fabularnie i technicznie.

Wypas, 19 shnyk-ranu

Od chwili spotkania ze złotogębymi Bhurrek począł spoglądać na towarzyszy z odrobiną zasłużonego szacunku, bo swymi tchórzliwymi występkami podsunęli mu niechcący słuszną konkluzję. Barbarzyńca wcale się rzecz jasna nie lękał starcia z zakutymi w metal wyznawcami Szalonych Bożków, ale wiedział, że wikłanie się w niepotrzebne boje mogło go kosztować wybicie kła albo zwichnięcie barku, a tego wolał na razie uniknąć. Takie swawole należało odłożyć na później i wpierw zająć się misją, którą złożył na barkach gnolla ludź Shurrelon.

Ekspedycja dotarła w końcu do celu swej podróży. Bhurrek przeciągnął się z lubością i poklepał po głowie przywiązaną strzępem postronka do swej łapy owcę dając starannie baczenie, aby jej niechcący nie zmiażdżyć czaszki. Wystraszone zwierzę dosłownie skamieniało czując na sobie dotyk drapieżcy, ten jednak nie zwrócił na zachowanie owcy najmniejszego wrażenia wbijając rozanielony wzrok w wibrujące porykiwaniem bydła zagrody.

Tyle żarła w jednym miejscu! Całe plemię Węszymordów mogłoby tutaj żerować przez pół roku i jeszcze nie dałoby tym nieprzeliczonym bydlętom rady! Wodząc wybałuszonymi ślepiami po stadach majestatycznych opasów Bhurrek zrozumiał, że Tfam Beziemienny prawdziwie go ukochał i zesłał swego czciciela do krainy wieczystych łowisk.

Teraz trza było dać baczenie na tych błąkających się po okolicy pastuchów. Dostrzegając sylwetkę jednego z poganiaczy gnoll zawarczał nienawistnie, w mig przypominając sobie żądliwy syk bełtów, które ścigały go zawzięcie podczas ostatniej wyprawy Węszymordów na wiejskie osady pod Tagarą Szarą. Przeklęte kusze, przeklęci pastuchowie!

Uniesiony słusznym gniewem Bhurrek szczeknął groźnie, zacisnął prawicę w pięść, machnął nią w wyrazie frustracji uderzając owcę ponownie w głowę. Czaszka zwierzęcia rozprysnęła się pod wpływem siły gniewnego ciosu, krople krwi, drobiny mózgu i kawałki skruszonych kości naznaczyły deszczem zabrudzeń odzienia najbliżej idących kompanów. Czujący uwieszony znienacka łapy ciężar gnoll spojrzał w dół na swoją owcę, zdumiony i jeszcze bardziej rozgniewany jej kruchością.

Powarkując cicho, złapał martwe truchło za tylne nogi i powlókł je w stronę ziemnego wału zdecydowany rozmówić się w imieniu Shurrelona z przywódcą tutejszych gołoskórych!

Wypas, 19 shnyk-ranu

W mocarnej owłosionej dłoni zgnieciony czerp owcy i zwisające bezwładnie ciało, trzymane jak dziecięca popsuta zabawka. Kiedy posmutniały Bhurrek szukał ujścia gniewu w postaciach gołoskórych, wiatr szarpał krople krwi z łba martwego zwierzęcia i zraszał nimi sierść gnolla. Gołoskorzy prawili gdzie się udać wpatrując się w sprawnie manewrujących jeźdźców, gwiżdżących i wykrzykujących komendy. Z tej odległości nierozpoznawane.

Zapatrzony w dal Allen sięgnął odruchowo do kieszeni płaszcza i namacał złota monetę. Ciepłą. Zadał sobie pytanie, czy tak wiele razy ją dotykał, robiąc to odruchowo, że pozostała ciepła, czy moneta faktycznie niosła jakieś przesłanie. Wyjął i spojrzał na numizmat. Z jednej strony miał wytłoczone zrośnięte czaszki, z drugiej sentencję. Nakarm się strachem, zapisaną w języku wspólnym. Moneta wykonana była starannie i miała właściwą wagę. Kontem oka przyłapał orka na wpatrywaniu się z żółty krążek z niemal hipnotyczną fascynacją. Przyłapany zmieszał się, spuścił głowę. Zerknął na Sotto i Milcara, zaczął nerwowo potakiwać głową.

- Tak, tak. To poganiacze. Wykonują swoją pracę jak zwykle, choć dziś dużo ich na polach, z reguły o tej porze powinno być połowę mniej. Przepędzają bydło do paśników, nie tylko żeby się najadło, ale też poruszało. Wtedy mięso jest lepsze, a do świątnika dwa tygodnie. Oj będzie rzeź, mówię wam. Tyle roboty, że przestaje się liczyć poderżnięte gardła. W wypasie nie zabija się maczugą, podrzyna się gardło i spuszcza krew. Taka nowa moda Katanów, przeszła na szlachtę i mieszczuchów. Ale co to ja? Stada są dzielone na setki, ale trzech nie ruszamy, izolowane są bo tam się szerzy zaraza. Dwa jest w dzierżawie sołtysa Gromby, a jedno jego szwagra, szwagry mają po jednym stadzie i inni pastuchowie dzierżawią po kilka sztuk. Reszta jest bezpośrednią własnością pana, ale za dzierżawę i pogłówne od niej wioska opiekuje się wszystkimi bawołami i krowami.
Oni tu we trzech wszystko trzymają. Gromba dzierżawi dwa stada i ma monopol na handel gnojówką, jeden szwagier Mruk ma jedno stado i młóckarnię agawy, a drugi Garb stado i monopol na wódę. Wieczorem to u niego się spotykajo poganiacze i libacują. Oni we trzech tak pożenieni miedzy sobą, że jak by ich dzieciaki razem, to wiecia, jak na tej monecie co zabrał elf. - przerwał na chwilę - Na tym wzgórzu - wskazał widoczny dom, przekrzykując wiatr - mieszka taki miejscowy dziwak, mówio na niego jakoś, że jest Tradycjonalista, może i tak, bo taką młódkę ma. - rozmarzył się - A nasz sołtys to se teraz też młodą taką dziewuchę przyjął pod dach, no wiecie - obscenicznie wypchał policzek językiem - no, nie myślcie, żona mu zmarła pół roku temu, a to zdrowe chłopisko. Sami zobaczycie.

W końcu przypadł do Podpierającego się na lasce Milcarra.

- Panie, może na wóz siądziecie, ja zrobię miejsce. O worek wezmę na plecy. Przyzwyczajony jestem. Ja do dyspozycji jestem do wieczora, jutro idę do pracy w młóckarni. Jak chcecie do cowboyów podjechać nim do wsi zawitacie, to poprowadzę.
Jedyny poczciwy to kapłan. Katanita, ale uczciwy, wszystkie rachunki trzyma i chłopów sprawdza. A jakie groźne kazania prawi...

To dajcie tylko znać czy jedziecie do bydła, czy do wioski. Dam opis spotkania.

Fakt, że bohaterowie są już nieco wyziębieni i zmęczeni. Z tej perspektywy popas był świetnym pomysłem, bo doskwierałby ekipie jeszcze głód.