Jedenasty dzień. Późne popołudnie. Sektor Testowy

Zanosiło się, że stanie niczym słup soli nie będzie owocne w cokolwiek. Wszystkie osoby, od których Bezimienny wyczuwał obecność na 3 piętrze były mu znane. Jednak cierpliwość została wynagrodzona. Uwagę lustrzanego bytu przykuł Yoto. Za nim udał się do zaułku Gotharda i znajdującej się tam drukarni. Zastał tam też Harolda.
- Witam serdecznie panów. - Bezimienny pojawił się na poddaszu. W jego dłoni znajdował się kij Jaxa. - Coś mi mówi, że mieliśmy podobną przygodę nie tak dawno temu. A przynajmniej byliśmy na tym samym piętrze. Rozwalającym się piętrze. Nie mylę się?
- Heh, raczej się pomyliłeś - uprzedził go blondasek w kraciastej koszuli i dżinsach. W obecnej chwili czyścił okulary rękawem koszuli. - Nie wiem nawet kim jesteś ani czemu.
- Ja również jestem ciekaw, co cię tu sprowadza - dołączył się fioletowowłosy, odziany w ciemny płaszcz. - Trzecie piętro, o czym ty w ogóle mówisz? - dodał, zwężając oczy.
Bezimienny wciągnął powietrze niczym pies.
- Tak, trzecie piętro. Piętro, na którym ktoś rozwalił portal. Byliśmy tam, ale z pewnością po innych stronach. Ale mniejsza o to. Porozmawiajmy. Co wiecie o Shiraseiu? - zapytał. Usiadł jakby nigdy nic przy jednej ze ścian. Jakby od niechcenia wpatrywał się w twarze dwójki mężczyzn.
Harold sprawiał wrażenie jakby słowa Bezimiennego wielce go nie zdziwiły. Jego twarz niczym maska nie zdradzała choćby cienia emocji.
- Nadal nie wiem, o co chodzi. - wypowiedzi blondyna towarzyszył pobłażliwy uśmiech.
Yoto nie panował nad twarzą tak dobrze jak jego towarzysz. Zaniepokoił się lekko. Jednak nie powiedział nic.
- No cóż… - Bezimienny powstał gwałtownym ruchem. - W takim razie będę musiał poszukać nowego źródła informacji, a was… tak dla bezpieczeństwa unieszkodliwić. - mówiąc to spojrzał znacząco na Yoto.
Mężczyzna w odpowiedzi zwęził oczy i machnął ręką. W tym samym momencie Bezimiennego otoczyła chmura mroku.
- Naprawdę wolicie trudniejszą drogę? Możemy zwyczajnie porozmawiać. Nikt, nikogo nie musi torturować. - lustrzany byt złożył ręce jak do modlitwy, a po chwili nad jego dłońmi zawisła jego mniejsza forma. Eksplodowała natychmiast, zasnuwając okolicę oślepiającym blaskiem. Jednak jedynym efektem było zniknięcie mroku. Dwójka mężczyzn niestety też zniknęła.
- Czyli trudniejsza wersja. Sami chcecie. - Bezimienny mrugnął. Jego percepcja przełączyła się na postrzeganie shinso. Rozpoczęło się polowanie na zbiegów.
Shinsoista zaklął pod nosem. Użył mocy shinso sense, by ustalić gdzie wcięło tamtą dwójkę.
Yoto miał na tyle pecha, że nie uciekł wystarczająco daleko. Korzystając ze swojego czasu jak i kija, lustrzany byt przycisnął chłopaka i zmusił do udzielenia potrzebnych informacji. A później zaproponował układ. Na którym cała trójka mogła skorzystać… lub zginąć. Pierwszym celem do likwidacji był Dopel.

=***=
Dwunasty dzień. Południe. Sektor 14. Okolice metra

Plany trójki osobników potoczyły się jednak nie do końca tak jak chcieli. Co prawda w wybuchu metra zginął Shirasei i Thak, ale Dopel - w ciele Cienia - został pojmany przez rankerów. To skutecznie uniemożliwiało wysłanie go na tamten świat. I jeszcze rozpoznał całą trójkę, odmachując zupełnie jak… Ryo.
Zuu i Aki kręcili się po miejscu wybuchu. Bezimienny postanowił porozmawiać z kobietą. Nic konkretnego się jednak nie dowiedział, a na miejsce zamachu nie mógł się dostać. Postanowił więc naradzić się ze swoimi towarzyszami.
- Z Doplerem jest tak, że gdy się w kogoś zmienia, przejmuje jego charakter. Nie wiem, czy wiedzę też. Aczkolwiek mógł przeczuwać, że ktoś na niego poluje. - powiedział Yoto.
- Mógł się też dowiedzieć. Wiesz, starczy, że się pod kogoś podszyje i wyniucha informacji, ile tylko będzie mógł. Nie wiem jednak, jak mógł się o nas dowiedzieć. Ja i Yoto kryjemy się od początku na strychu, tam gdzie nas widziałeś. Na pewno nie mieliśmy styczności z Doplem, on z nami też. - dodał Harold.
- Wydaje mi się, że podszył się wcześniej pod moją znajomą. Jeśli przejął jej charakter, to mógł z powietrza wziąć podejrzenie, że ktoś na niego poluje. Ale mniejsza. Nie dostaniemy się do niego. Więc teraz Piaskowi.
- Piaskowi najłatwiej by się skryli tam, gdzie jest pełno piasku - wysunął Yoto. - Mamy do wyboru plaże, place budowy…
- Których jest pełno na tym piętrze - mruknął Harold.
- Tak więc widzisz, posiadanie latarnika nie było głupim pomysłem.
- Damy radę, nie musimy nikogo w to więcej wmieszać. Jeszcze trafimy na paranoika jak znajoma naszego kolegi - mruknął blondas, zerkając na Bezimeinnego. - Albo na kogoś, kto będzie chciał nas sprzątnąć.
- Nie traćmy czasu na gadanie, tylko bierzmy się za szukanie. Zaczniemy od tych gorszych dzielnic. Jak znajdziecie kogoś innego od Shiraseia lub Flinta to zajmiemy się nim.
- Flintem nie ma co się zajmować teraz. Pewnie o nas zapomniał, zresztą on nie działał dla V, szkoda się nim zajmować. Na razie szukamy Shirasei’a i jego ludzi - stwierdził Yoto. - Co prawda mój były szef nie żyje, ale pozostali jeszcze chociażby Delish czy Piaskowi.
- Słyszałem, że sektor trzynasty to nieciekawa dzielnica - odezwał się Harold. - Może tam się ukrywają, wśród równych sobie. Można tam zerknąć.
- Więc chodźmy.

=***=

Piaskowi zostali odnalezieni w Sektorze 13, w jednej z poniszczonych kamienic, która miała niebawem iść do remontu. Wznosiła się w pobliżu placu remontowo-budowlanego. Gdyby nie to, że Yoto wyczuł shinso jednego z piaskowych, to trójka by przegapiła tych zbirów. Znajomi postanowili wejść do budynku - tutaj pomocny okazał się Harold, który rozbroił zamki, które nie należały do tych najwyższej klasy. Piaskowy trop doprowadził ich do mieszkania, gdzie Bezimienny wyczuł jeszcze kogoś - nieżywego. Dziecię czasu dowiedziało się od Yoto, że denat pracował na trzecim piętrze dla Shirasei’a - ot, jeden z szeregowych. Bezimienny wszedł do mieszkania, aby rozprawić się z Piaskowym. Nie cackał się z ciepłym powitaniem - Builder porozstawiał na wszystkie wyjścia z pomieszczenia - tak by Piaskowy nie miał jak się wyślizgnąć bez rozwalania czegoś. To zaskoczyło włamywacza - znalazł się w potrzasku. Poza stworzeniem zasłony z piachu nic nie zrobił. Bezimienny dotknął ścian, by wystrzelić z nich włócznie nasycone mocą czasu - wycelowane tak, by jemu nic się nie stało, a Piaskowy raczej nie miał gdzie się sunąć, ewentualnie sunąć się w róg. Piaskowy próbował uniknąć włóczni, jednakże szczęście mu nie dopisywało. Chmura pyłu w niektórych miejscach stanęła w miejscu. Piaskowa mgła nadal unosiła się w powietrzu. Wtenczas ściany z shinso Bezimiennego zwiększyły swoją grubość, aby zagęścić piach unoszący się w powietrzu. Pojedynek magów stawał się coraz bardziej zacięty - przynajmniej stawało się to widoczne z jednej strony. Piaskowy prawdopodobnie schował się gdzieś w pomieszczeniu. Nie przeszkadzało to Bezimiennemu przywołać brakujące ściany, by utworzyć sześcian do zamknięcia całego piachu wewnątrz bryły. Następnie bryła zaczęła się szybko kurczyć, do tego stopnia, że lustrzana zbroja podniosła sześcian jedną dłonią i go pochłonęła.
Po zakończeniu walki Bezimienny sprawdził budynek i jego okolicę w poszukiwaniu drugiego Piaskowego. Zajęło mu to trochę czasu, ale poszukiwania zaowocowały znalezieniem tropu drugiego piaskowego bliźniaka w piasku niedaleko placu budowy. Tutaj na nieszczęście dziecięcia czasu brat poległego Piaskowego przyuważył trójcę i natychmiastowo zwiał od nich. Szybkość ucieczki zaskoczyła przybyłe trio, jednak Bezimienny zażarcie kontynuował pościg wraz z Yoto i Haroldem. Trójka ścigała zbira po całym placu, brakowało jeszcze tylko słynnego tematu z programu pewnego brytyjskiego komika. Piaskowy ciskał po drodze chmura pyłów, aby spowolnić ścigające go “psy”. Bez względu na utrudnienia Bezimienny z determinacją biegł za Piaskowcem, nie przejmując się swymi dotychczasowymi towarzyszami.
Bezimienny zaczynał doganiać Piaskowego. Niebawem Piaskowy gwałtownie zawrócił, zadając powalająco precyzyjny cios shinso Bezimiennemu. Oponent wykorzystując przewagę znalazł się kilka kroków za powalonym zmiennokształtnym. Tutaj Harold próbował chmurą mroku zatrzymać Piaskowego - najwyraźniej bez skutku. Bezimienny nie zamierzał dać uciec przeciwnikowi cało, ale że miał już małą szansę na celne uszkodzenie uciekiniera, zastosował jedną ze swoich sztuczek związanych z czasem - Time Resonance. Pozwalała ona na dokładną nawigację wroga - co robił, gdzie robił, kiedy robił.
Miał już nadzieję, że trafił w jedynego pozostałego przy życiu szkodnika z piasku.
Nadzieja pokazała mu wała - Time Resonance trafił w Harolda.
Piaskowy uciekł z życiem. Bezimienny dość poważnie poturbowany przez dotychczasowe starcia zaniechał pościgu. Przeciwnik okazał się zbyt szybki i zwinny.

Mógł jeszcze zwalić winę na Yoto, że ten nie zatrzymał piaskowego, gdyby nie to, że coś mu się stało. Harold był w miarę cały i zdrowy, natomiast Yoto gdzieś duchem odleciał czy dokładniej mówiąc - leżał na ziemi i nie kontaktował. Harold sprawdził jego stan zdrowia - pomijając powyższe komplikacje, również był zdrowy.
Bezimienny też postanowił sprawdzić, co się stało z Yoto. Zdrowie istotnie nie szwankowało. Jeśli chodziło zaś o jego osobisty czas, to zdaje się, że ktoś przejął część jego czasu. Prawdopodobnie to się stało. Yoto po paru minutach się obudził. Jego czas powrócił do normy.
Bezimienny sprawdził shinso w okolicy szukając jakichkolwiek anomalii. Przypomniało mu się coś - miał już z tym raz do czynienia. Widział to przy seansie hipnotycznym, z udziałem Edwina i Ryo, na pierwszym piętrze. Postanowił poszuka w okolicy tego, który to zrobił (lub śladów po nim - cokolwiek co nie pasowało do reszty). Tego kogoś nie wyczuwał, tego kogoś nie było w pobliżu. Postanowił głębić się w historię tego miejsca. Zobaczył dużo ludu, codzienne życie… jednak to go nie obchodziło. Żaden chuj nie będzie się bawił czasem oprócz niego.
Yoto ktoś zabrał parę minut z jego życia. Tak jakby się ktoś bawił w jedną z mitycznych Mor - uciął kawałek nici czasu, obwiązał tak, by to się nie urwało przy byle zaciągnięciu i prządł dalej. Bezimienny wiedział mniej więcej, który strumień czasu został naruszony - ten związany z tym piętrem. Ktoś kupił sobie parę minut więcej, żeby zrobić coś niecnego na tym piętrze. I wyciął je sobie z życiorysu Yoto.
Bezimienny bez względu na wszystko postanowił wejść w ten strumień, nie przejmując się tym, że może to być jego ostatnia droga…

Once upon a time-stream…

Rozpoznawał to miejsce. Wtedy był w nim z Eggo i Dante, na trzecim rozwalającym się piętrze. Teraz powrócił do niego drugi raz.

Na pierwszy rzut oka w świątyni nic się nie zmieniło, lecz Bezimienny czuł, że wszystko tutaj jest nie tak. Przede wszystkim nie był tu sam. Ktoś medytował pod posągiem, niższym od reszty pomników stojących w ogromnej sali. Postać ta siedziała na podłodze i miała na głowie kaptur.
Bezimienny wiedział, że to nie Mroczny tutaj siedział.
- Cześć czarownico. Nie powinno cię tutaj być.
Na te słowa zakapturzona postać zdjęła kaptur z głowy prawą ręką. “Czarownica” nie miała lewej ręki. Odsłoniła się głowa, Bezimienny widział już twarz starej znajomej. Coś się w niej zmieniło, choć zmiany te nie były drastyczne. Czarne oczy uważnie obserwowały lustrzaną zbroję. Poza ewidentnym zaniedbaniem, świadczącym o tym, że nie doświadczało się od tygodnia przyjemności prysznica czy wychudnięciem - nic się nie zmieniło.
- A ty powinieneś tutaj być? Po co tu przyszedłeś? - po chwili z jej ust padły słowa. Po raz pierwszy Bezimienny zarejestrował gładki, chłodny, niski, kobiecy głos zamiast tego silnie zachrypniętego.
- To moja świątynia, jakby nie patrzeć. - odparł również beznamiętnie Bezimienny, - Dobrze wiesz po co tutaj przybyłem. Narozrabiałaś ostatnio.
- I co zrobisz, pójdziesz poskarżyć się Aki? - dziewczyna z goryczą spytała się dziecięcia czasu. - Śmiało, na co czekasz?
- Nie przyszedłem by cię ratować. Odrzuciłaś pomoc innych dawno temu. Przyszedłem posprzątać.
- Pomoc? - cichy i zimny chichot wydostał się z ust Ryo. - Kto komu chciał pomagać? Dlaczegóż byłam dla was taka ważna?
- Bo byłaś moją przyjaciółką. Tylko dlatego. Ale teraz nie ma to najmniejszego znaczenia.
- Dlaczego mnie chcesz karać? Czy to ja sprawiłam, że Draugdin nie żyje? Czy to przeze mnie regularni z naszej akademii stracili życie? - padły pytania, tym razem zaintonowane zdziwieniem.
- Nie dlatego. Chociaż może kara to złe słowo. Przyszedłem cię uratować. Po raz ostatni.
Bezimienny zamierzał wziąć całą swoją moc, by zniszczyć to wszystko, łącznie z jego dawną przyjaciółką. Kiedy jednak zdał sobie sprawę, że to nie wystarczy, postanowił to wszystko wymierzyć w Ryo. Moc czasu i reszta energii rozbiła się o kilka płyt stworzonych z shinso w tym samym czasie, gdy ciemnowłosa prawą ręką machnęła. Iskry rozprysnęły się na wszystkie strony. Część pomników doznała uszczerbków i podłoga została zarysowana lub popalona, jednak dziewczyna nie doznała żadnych poważnych obrażeń.
Wszystko poszło na marne.
- Bezimienny… myślisz, że cię nie znam? - Ryo uśmiechnęła się smutno, wyglądała nawet na rozczarowaną. - Nie podoba mi się to słowo “byłaś”, ale cóż, skoro to tak widzisz, niech ci będzie. Tylko powiedz mi, co mam teraz z tobą zrobić? Uratować cię po raz ostatni?
- Więc taka naprawdę jesteś. - zdawał się nie przejmować swoją sytuacją. - Ludzie nie zasługują jednak na istnienie. - dodał i zaczął się dziko śmiać.
Śmiech Bezimiennego rozbrzmiewał w całej sali. Postać nic sobie nie robiła z tego - poczekała nawet, aż lustrzana zbroja się wyśmieje do rozpuku. Kiedy skończyła, Bezimienny dostrzegł, że Ryo uśmiechnęła się pod nosem.
- Masz rację, że nie zasługują. Dlatego dostaną wkrótce za swoje. A nie chcesz się może jeszcze spytać, czemu to zrobiłam? Ach, zapomniałam, nie interesuje cię to - tutaj uśmiechnęła się demonicznie. Rzadko się uśmiechała w taki sposób. Lecz teraz dobitnie podkreślało to, jak mało Bezimienny wiedział o starej znajomej.
- Poniosłaś klęskę Ryo. Najgorszą z możliwych. Przegrałaś sama z sobą. - odparł, a na jego twarzy widać było uśmiech wyższości - No śmiało, zrób to. Na co czekasz Paranojo? Czy jak tam się naprawdę zwiesz.
- Nie przegrałam ze sobą. Po prostu już nie jestem tą Ryo, którą znałeś. Zmieniłam się - Ryo powstała powoli z podłogi. Wyprostowała się; mimo żałosnego stanu, jaki prezentowała, biła z niej jej zwyczajowa pewność siebie, a wręcz arogancja. - Stałam się w pełni sobą, jak ty to kiedyś określiłeś o sobie.
- Niepotrzebnie zawierałem przyjaźń z humanoidami. No cóż. Mam za swoje. Przynajmniej zobaczę się z rodziną. I ty też się zobaczysz ze swoją.
- Zanim cię ewentualnie zabiję, powiem ci prawdę. Chociaż i tak nigdy cię nie okłamałam, ale teraz szczególnie niespecjalnie mam cokolwiek do stracenia.
- Znam prawdę. Nie musisz nic mówić.
- O tym, dlaczego nie możesz niczego dowiedzieć się o Dzieciach Czasu w Wieży również? - Ryo uśmiechnęła się niecnie. Po czym ten uśmieszek zszedł z jej twarzy. - Czy Aki opowiadała ci, co się z nimi stało?
- Nie musiała. Trochę szkoda, że się za nich nie zemszczę. Postanowiłem ratować przyjaciółkę, która tak naprawdę nigdy nią nie była. Cóż za ironia. - kolejny śmiech, chociaż zimny. - Mam nadzieję, że szybko biegasz.
- Sam uznałeś, że nią byłam. Ale mimo to powiem ci jak było naprawdę. Wiele tysięcy lat temu Dzieci Czasu było tu naprawdę sporo i zostały bezpośrednio zaproszone. Ale to rankerzy zaczęli je zabijać na rozkaz z góry. Zabili wszystkie, co do jednego. Jax również brał udział w tej rzeźni. Cóż za ironia, uznać za nauczyciela kogoś, kto wymordował twoich braci.
- Nic nowego nie usłyszałem. - odparł z dziwnym uśmiechem. - Czas jest potężnym narzędziem. A najlepsze jest to, że jeśli go uszkodzisz, to sam się naprawi. Niszcząc wszystko co zostało nim zrobione. Jeśli uda ci się stąd wyjść, raczej nie wracaj na czwarte piętro.
- Więc chcesz ze mną walczyć - Ryo stwierdziła ze smutkiem. Wyglądała na ogółem rozczarowaną wizytą Bezimiennego. - Brniesz w ślepą uliczkę, Koryu. Ale nie mogę ci tego odmówić, skoro tak usilnie o to prosisz.
- Mylisz się. Mam coś lepszego do zrobienia. Bardziej… bombowego. - zaśmiał się dziko i chwycił za kij. Jedna z jego części oddzieliła się od reszty i… została wycelowana w głowę lustrzanego bytu. - Do zobaczenia po tamtej stronie. - rzucił uwalniając energię.
Ryo tutaj ewidentnie zdziwiła się zagraniem. Niemniej nie sprawiło to, że zamroziło ją w miejscu. W prawej ręce błysnął dziwny klucz - w tym samym momencie, gdy Bezimienny zamierzał popełnić samobójstwo.
Eksplozja rozerwała całą świątynię czasu na kawałki, ubranie Ryo mignęło w portalu otwartym przy pomocy czegoś błyszczącego, co wyglądało jak długi klucz, a Bezimienny odszedł - jako ostatnie Dziecię Czasu, zabierając ze sobą dziedzictwo swego ludu...

Podczas gdy regularni przeżywali swoje piekło na ziemi, czas stanął w miejscu dla całego czwartego piętra. A potem najwyraźniej poszedł ostro balangować.
Wstał nowy dzień. Dzień, w którym nie wszyscy pójdą do pracy. Ci bowiem nie zażyją przyjemności delektowania się słońcem. Chmurami unoszącymi się pod sztucznym niebem stworzonym przez Pana Wieży. A nie ucieszą się dniem, ponieważ czas się dla nich skończył.

Ranek odsłonił podwójne, potrójne, miejscami nawet wielokrotne oblicze kwitnącej metropolii. W pewnych miejscach zachowała swoje stare oblicze, kuszącego rozrywkami i względnie łatwym życiem metalowo-szklano-betonowego molocha. Były jednak takie dzielnice, gdzie czas starł budynki i istoty żywe na proch.
Ci, których czas oszczędził od swego szaleństwa, stali się świadkami pierwszego od dłuższego czasu aktu gniewu bodaj samego Boga. Ci, których pokarała wyższa siła, straciła jednej nocy najlepsze lata swego życia, teraz niedołężnie idąc do kuchni, z bólem w krzyżu schylając się czy biorąc z nieoczekiwanym trudem kolejny wdech. Byli też ci, którym czas odebrał trochę lat na ich korzyść, niegdyś zmęczeni wiekiem, teraz ku swemu zdumieniu wstawali rześcy jak poranek i zdrowi jak przysłowiowe konie. Były takie miejsca, gdzie wznosiły się budynki, które niegdyś istniały tylko we wspomnieniach najstarszych mieszkańców piętra, teraz prezentowały się w pełni swej zapomnianej doskonałości.

=***=

Setzer nie poszedł tego dnia do pracy. Nie obserwował zmian, jakie zaszły na piętrze, w którym mieszkał. Siedział w swej nadrzewnej, wyremontowanej rezydencji w Sektorze numer 23, w pomieszczeniu, które na co dzień służyło mu za salon. W tym, gdzie tydzień wcześniej gościł Quena i Ansarę - teraz stała tam spora baza operacyjna. Na biurze leżały niebieskie latarnie - teraz nieaktywne, które Quen wcześniej zrabował Zeyfie. Setzer jednak w obecnej chwili nie zajmował się ani latarniami ani bazą, która nieustannie przetwarzała jakieś dane, które wpłynęły przez kilka kabli podpiętych do magicznych sześcianów. Sofia przybyła do pokoju w tacą, z filiżanką kawy i buteleczką whiskey, zaś Setzer rozmawiał z kimś przez telefon. Nie wyglądał na zbyt zadowolonego z czegoś. Sofia postawiła tacę na stoliku obok fotelu, na którym rozwalił się Setzer. Nie wyglądał na wyspanego. Odstawił na chwilę telefon od ucha, kiedy Sofia znalazła się przy jego fotelu.
- Dziękuję, Sofia - orzekł do różowowłosej pokojówki. Dziewczyna ukłoniła się i wyszła z pokoju. Kiedy ta wyszła, Setzer ciągnął dalej.
- Nie obchodzi mnie, co obiecywałeś w zeszłym tygodniu. Za dużo obiecywałeś, żebym wierzył teraz w twoje jakiekolwiek deklaracje - sarknął przez telefon. - ...Może zmień branżę. Zatrudnij się w reklamie i tam myśl, jak wciskać ciemnotę innym, ale nie mnie, Silver - przez chwilę rozmówca coś tam mówił, a twarz Setzera skrzywiła się z gniewu. - A co na to poradzę, że zginął V? - po drugiej stronie osobnik zwany Silverem chciał coś powiedzieć, jednak Setzer przerwał mu, zdenerwowany. - Podałem wam właściwy adres, ja zrobiłem swoje, reszta to już wasz zasrany problem. Jak macie nieudaczników, co nie potrafią nawet złapać byle jednego regularnego, to o czym my w ogóle rozmawiamy?! - zdenerwował się. - To nie moja sprawa, przestań mnie nachodzić… To nic nie róbcie…. Tak, nic nie róbcie, co jest w tym trudnego?... To przeczekajcie aż sprawa przycichnie. Ludzie przegadają, a potem o tym zapomną.
- Panie Setzer, poczta przyszła - Sofia w tym czasie znalazła się w progu pokoju, cicho zasygnalizowała gospodarzowi, pokazując mu paczkę.
Setzer odsunął ponownie od ucha telefon i bardziej zmęczonym głosem orzekł do niej:
- Świetnie. Sofio, połóż ją na biurku, zaraz się nią zajmę… - potem niechętnie powrócił do rozmowy telefonicznej. - To co chcesz mi jeszcze przekazać, Silver?

=***=

Jednooki obudził się w namiocie. Głowę miał w większości opatuloną bandażami. Powstał z trudem z podłoża. Mózgownica mu nawalała, zwłaszcza, że kilka temu znalazł się w pancernej skrzyni, którą ktoś wraz z kotwicą wrzucił do głębokiej wody. A zanim to nastąpiło, to dostał czymś ciężkim w łeb. Zdziwiłby się, jakim cudem czaszka nie zmieniła mu się w puzzle. Również mógłby stwierdzić, że miał wyjątkowe szczęście, że w tym zbiorniku mieszkały syreny i jedna z nich znalazła ten “kontener”. Jeszcze trochę, a udusiłby się lub utopiłby się na amen. W obecnej chwili odebrał wiadomość od Zafary, którą czerwonowłosy posłał mu kilka dni temu. Wyczołgał się z namiotu, który sam rozbił byle jak, byleby się tylko utrzymał i nie zerwał go byle wicherek, i udał się na plażę, nad wodę, by obmyć sobie twarz. Zdziwił się, jak w ciągu nocy miasto zmieniło się nie do poznania. On w przeciwieństwie do wielu mieszkańców tego Piętra poznawał budynki, które jeszcze poprzedniego dnia nie wznosiły się w niektórych miejscach. Znajdował się w Sektorze Czwartym w pobliżu przystani żeglarskiej. Wieża obserwacyjna była w znacznie lepszym stanie niż wówczas, gdy Quen i Ansara obserwowali z niej mimochodem przez chwilę pokaz sztucznych ogni.
Zanurzył głowę w zimnej wodzie. Potem ją wynurzył. Czuł się już lepiej.
Było tak cicho i spokojnie. Lecz czy to miała być cisza przed burzą… czy może przed tornadem?

=***=

Legion siedziała na samym dachu najwyższego budynku w mieście. Jej beztroska nie znała żadnych granic. Machała wesoło bosymi nogami, a jej ciało okryte bandażami tylko w strategicznych miejscach rozkoszowało się lekkimi podmuchami wiatru. Z szerokim uśmiechem na twarzy obserwowała zamieszanie, jakie kroiło się na dole. Nawet nie przyłożyła do tego paluszka, a mimo to mogła oglądać spektakle różnych histerii, pojedynczych zamieszek na ulicach, reakcji różnych istot na to, co się podziało z Piętrem.
To się jej podobało. I oto chodziło.
Chichotała, kiedy jakaś stara, wkurzona babcia odziana jak nastolatka okładała plecakiem jakiegoś młodego, małego cyklopa. Ta sama babcia jeszcze chwilę temu mogła cieszyć się młodością, którą pewnie bezpowrotnie utraciła.
Z ATSa rozległ się dzwonek, przygrywający utwór niejakiego Vivaldiego pt “Cztery Pory Roku - Wiosna”.
- HELLou? - zapiała wesołym głosem.
- Legion, pogięło cię? Gdzie ty się szwendasz, kurwo jerychońska?
- Jestem w kinie. Chujowy jest, popcornu mi nie serwują, ale za to jakie seanse. Nawet nie wiesz, co tracisz - zaszczebiotała swawolnie. - Poza tym jak ty się do mnie wyrażasz, Plissken?
- Adekwatnie co do osoby? Szef cię wzywa, ma coś dla Ciebie do zrobienia. Będzie liczył do dziesięciu i masz się wstawić. A wiesz, że szef nie umie liczyć do dziesięciu. Dla niego po “dwójce” zawsze jest “dziesięć”.
Po chwili Plissken dodał:
- Ale za to umie dać solidnie popalić.
Legion zachmurzyła się, stęknęła, po czym burknęła.
- Powiedz mu, że zaraz będę, jak za kiwnięciem ogona.
Po czym pstryknęła palcem i zdeportowała się z miejsca.

=***=

Najmniej zastanawiali się ci, którym czas niczego nie zabrał.
Na przykład ci, którzy nie znajdowali się na czwartym piętrze, bo przykładowo - wzięli sobie do serca radę istot, które były potomkami samego Czasu. Czy do czegokolwiek, co pełniło u nich rolę serca, choćby nawet małego i smoliście czarnego.

=***=

Ryo siedziała w ciemnym, skrajnie surowym pomieszczeniu, w którym nie można było uraczyć nawet doniczki z kwiatami. Był to pokój jeszcze uboższy, gdy chodziło o wyposażenie, niż w przypadku gabinetu Zuu, gdzie przynajmniej stało biurko czy biblioteczka z książkami o ogrodnictwie. Poza tym jego gabinet ktoś otynkował, wyłożył w nim panele czy cokolwiek na podłodze; tutaj dosłownie jedynym wyposażeniem “mieszkania” był stary futon oraz drewniana kolumna, teraz podziurawiona jak ser szwajcarski przez liczne shurikeny. Nie widać było nigdzie lampy, a żarówka, która swobodnie wisiała pod sufitem, miała przepalony rdzeń i nadawała się tylko do wyrzucenia.
Ruina. Raczej nikt normalny nie chciał mieszkać. To musiał być jakiś stary dom, który miał iść na zburzenie.
Ciemne włosy były splątane, ułożone byle jak i domagały się solidnego mycia. Także ubranie wymagało ręki krawieckiej oraz mnóstwa środków piorących. Najczystszym przedmiotem w pokoju okazała się katana, której rękojeść dziewczyna przytrzymywała łydkami i próbowała nią balansować, żeby grawitacja ją nie przyciągnęła. Pojedynek między istotą a fizyką
- Durna lustrzana pacynka... - cedziła do siebie pod nosem. - Po co się z tobą trzymałam, mogłam cię zwyczajnie zabić. Ciebie i te wszystkie odpady mięsa... - wymyślała na Bezimiennego, za każdym słowem z jej ust ulatywała strużka ciemności. Czyściła zawzięcie jedyną ręką katanę otrzymaną u mistrza Hanke. Pomimo braku światła wiedziała gdzie trafił, a mimo to nie szło jej to wcale gładko - była mańkutem, a pozostała jej prawa ręka, czyli ta gorsza. Tą lepszą zabrał ze sobą na “tamten świat” cybernetyczny zabójca; przez kogo nasłany… kto by się tym teraz przejmował.
- Matka cię nie uczyła, że to nieładnie podsłuchiwać - burknęła na wprost ściany, pod którą pojawił się Mroczny - w oficjalnym stroju.
- Ajajaj, cóż za chłodne powitanie - Mroczny nie promieniał taką wesołością, jak wcześniej.
- Nie przypominam sobie, żebym cię tu zapraszała ani witała - orzekła sucho jednoręka.
- Nie ty mnie tu zaprosiłaś… a twoja desperacja - odparł tajemniczo Mroczny.
- Moja desperacja też nie przypomina sobie, żeby cię tu zapraszała. Ale do rzeczy: czego ode mnie chcesz? - położyła miecz na bok i zaczęła wyliczać na palcach jednej ręki. - Chcesz Bezimiennego? Zapomnij, załatwił się bez twojej pomocy - wystawiła kciuk. - Sharrath? Nie zwrócisz mi jej, na pewno nie za darmo - wysunął się wskazujący palec. - Mam ci się odwdzięczyć za pomoc przy V? Zapomnij. - a tu mu pokazała środkowy palec.
- Ojoj, wszystko źle zrozumiałaś, moja droga - zacmokał z dezaprobatą. - Nie mi jesteś dłużna za pomoc V… tylko Eggo - wyciągnął zza pazuchy kontrakt podpisany przez jajeczko, co wyraźnie nie spodobało się Ryo, sądząc po wąskiej wykrzywionej linii, jaką stały się jej usta. - Poza tym jesteś strasznie agresywna - zauważył. - Powinnaś bardziej uważać, do kogo jak się zwracasz, moja droga… inaczej ofiara twojego przyjaciela pójdzie na marne - zwinął kontrakt podpisany przez Eggo i włożył za pazuchę, kierując tą możliwe że zawoalowaną groźbę do Ryo.
- Nie nazywaj mnie “moja droga”. Może jak już przechodzimy do dobrych manier, to przedstawiłbyś się jakoś ładnie.
- Jestem Mroczny.
- Ja chyba nie muszę się przedstawiać. Ponoć zwę się Cholerą. Ale do rzeczy - burknęła Ryo, której nie podobała się ta wizyta. Wszystko u niej ostatnio szlag trafiał. Odstawiła niezdarnie na bok katanę, oparła głowę na ręce, po czym rzuciła sucho. - Siadaj proszę, nie lubię, jak ktoś nade mną stoi. Co ciebie do mnie tutaj sprowadza… Mroczny?
Mroczny usiadł na podłodze po turecku. Na jego twarzy wciąż nie widziała, żeby mu się zepsuł humor. Drań, pewnie przyszedł jej humor spieprzyć jeszcze bardziej. Jakby reszta żywych śmieci już tego nie robiła.
- Sprowadza mnie to, że mam dla Ciebie małą propozycję nie do odrzucenia.
Brew Ryo nieznacznie się uniosła. Przez chwilę w pomieszczeniu panowała cisza.
- Dobra, zobaczmy, Mroczny, jak bardzo nie do odrzucenia będzie ta propozycja. No to dawaj.

===***===