Resztki murów wywołały w lurkerze posępne uczucia. Przypomniał sobie pobyt na Serpens i widok tamtejszej świątyni nieznanego kultu, która nie oparła się niszczycielskiej sile natury. Tutaj było podobnie. Roślinność oraz cieknąca woda jeszcze bardziej utwierdzały go w tym wrażeniu. Bluszcz tworzył oryginalne kreacje dla wyrzeźbionych posągów kobiet. Wlewał nieco ożywczego ducha w zimny i popękany kamień.

Pociechą dla poławiacza było to, iż nie był sam. Chociaż milczący Richard i skupiony Cooper nie dawali wyraźniejszych śladów obecności.

Z wolna wyłaniały się obce postacie, które pasowały do atmosfery tego miejsca. Arcon dostrzegł je, ale zachowywał stoicki spokój, tak naturalny dla ich otoczenia. Posłusznie podążył za przewodnikami, w żaden sposób werbalnie nie zakłócając harmonii tego, swoistego ceremoniału. Wreszcie dotarli do skromnego pomieszczenia, które mogło być wyłącznie domem dla ascety lub pustelnika… świętego albo szaleńca…

Ich informator z „bractwa wygnańców” - jak określił je w myślach Arcon. - był niczym zwiastun bliskiej śmierci. Samotnia sprawiała przygnębiające wrażenie. Jednak jakieś podskórne przeczucie sprawiało, że Denis nie lękał się tego człowieka. Obawiał się jedynie, że sami mogą stać się na zawsze uciekinierami i skończyć jak on w odosobnieniu, na jakiejś odległej wyspie. Nie była to perspektywa miła sercu. Miał świadomość, że każde usłyszane i wypowiedziane tutaj słowo, może zaważyć na ich przyszłym losie…
Zebrani wykazywali pewną nerwowość. I słusznie. Red uchodził za najlepiej poinformowanego człowieka na Antigui. Kto wiedział jaki był realny zasięg jego wpływów.
Mężczyzna w habicie rozłożył ręce, ukazując wnętrza dłoń.
- Bastion to miejsce, gdzie każdy potrzebujący odnajdzie bezpieczny azyl. Wszyscy są w nim równi. Nie ma podziału na hanzytów, wolnych czy dzikusów. Przyjmuję was jako swoich braci i odpowiem na pytania zgodnie z moją wiedzą. Musicie jednak wiedzieć, że żyję z informacji tak jak dobry rzemieślnik ze swojego rękodzieła. Są tematy które poruszę pod warunkiem że posiadacie adekwatnie istotne wieści.

Szlachcic zdecydował się zaś nie być zainteresowany szczegółami ustaleń. Powoli rozejrzał się po otoczeniu. Szukał śladów rzeczy osobistych Reda.
Nieopodal, na kołkach wbitych w ścinę wisiało jeszcze parę habitów. Na ostatnim spoczywał też miedziany talizman. Trzymał się na cienkim łańcuszku, mocno kontrastującym wagą z pozostałą częścią ozdoby. Richard nie spodziewał się znaleźć tutaj wielu rzeczy. Kaplica, jak wszystkie inne pomieszczenia była utrzymana w sterylnych, ale surowych warunkach. Niemniej zauważył coś jeszcze. Uchyloną, inkrustowaną skrzynię, około pięć metrów od siebie. Posiadała półtorej metra szerokości i prawdopodobnie była zbita z jasnej gruszy. Znajdowała się ona za plecami Reda, który w tym momencie zajęty był rozmową z Jacobem. Przeglądanie rzeczy gospodarza byłoby niegrzeczne… choć La Croix miał wrażenie, że znalazłby tam najwięcej informacji na jego temat. Szlachcic nie podejmował ryzyka. Dopiero co trafili do człowieka, który miał pokierować ich dalszymi działaniami. Wyjątkowo niepoważne byłoby gdyby zaprzepaścili szansę, przez jego ciekawość. Obserwował rozmówców.

Nastąpiła krótka pauza. Rozmówca wysunął koniuszek języka i powoli oblizał spierzchnięte wargi. Kiwnął na zebranych. Jacob dostrzegł w jego gestach aprobatę. Prawidłowo odgadł zasady gry.
- Kidd nie jest głupcem, lecz wartość pieniądza przyćmiła mu spojrzenie na świat. Minerał może posiadać potencjał cenniejszy niż mnogość karatów.
Przeniósł wzrok na pozostałych.
- Chcę abyście wszyscy czuli się moimi gośćmi. To jednak implikuje rozmowę ze mną. Nie możemy zbudować zaufania, tak ważnego dla newralgicznych tematów, jeśli będę rozprawiać tylko z jedną osobą.
Szlachcic spojrzał w oczy Redowi. W jego oczach znajdowała odbicie desperacja oraz smutek po ostatnich wydarzeniach.
- Wiesz kim jestem. Kamienny Herb przy pomocy Czarnokrzyżowców próbował zabić moją siostrę. Później próbował zabić nas wszystkich. Cudem wyszliśmy z bitwy powietrznej, w której straciłem wielu przyjaciół. Straciłem tam też sporo dobytku. Reszta mojego dobytku jest w Rigel, zamknięta w kleszczach Doktorów, którzy zarządzili kwarantannę. Nie mam pojęcia co miałbym ci dać w zamian za informacje o tym gdzie uderzyć Black Cross, tak żeby zabolało ich najbardziej. Ale wiem, że za taką informację będę bardzo wdzięczny. Z jednej strony wiesz, że ród la Croix potrafi być baaardzo wdzięczny wobec tych, którzy im pomagają. Z drugiej strony w obecnej sytuacji nie istnieją żadne przesłanki, które mogą zapewnić, że ród la Croix następnej zimy będzie czymś więcej niż wersem w książce historycznej.
Szlachcic wziął głęboki wdech
- Potraktuj to jak inwestycje na wyścigach. Odpowiednio pokierowani możemy wygrać bardzo wiele, a twoja inwestycja się zwróci. [Test Obycia]

Zapanowała krótka cisza. Gospodarz przeszedł się wzdłuż kaplicy. Założył ręce za siebie i utkwił spojrzenie w pomniku Matki Ophelii.
- Czuję, że twoje słowa są szczere. Ponadto mamy wspólnego wroga. Black Cross to zagrożenie dla posiadających mniej oczywiste informacje. Ale. Przyznajesz, że wkrótce La Croix może być tylko cieniem historii. I że twój wkład będzie nikły. Nie zgodzę się. Pracujesz dla Delegatury. Istnieją rzeczy, które nie opuszczają jej murów. Takie, których wspomnienie na odległej wyspie w zapomnianym klasztorze nie zaszkodziłoby niczyim interesom.
Richard chyba zaczynał rozumieć. Facet naprawdę traktował informacje jak towar. Bez względu na to skąd pochodziły i czego dotyczyły, zawsze stanowiły jakąś wartość. Którą można było wymienić. Jak teraz.
Red podniósł kościsty palec.
- Niech jednak będzie. Tym razem zacznę ja. Tej wiedzy nie musisz spłacać.
Stanął ze szlachcicem twarzą w twarz. Jego oblicze stężało, choć już wcześniej przypominało kamienny posąg.
- Duża część ich sprzętu idzie przez K’ tshi w Xanou. Mają znaczone balony z purpurowymi wstęgami przy koszach.
Wszyscy spojrzeli po sobie i pokiwali głowami. Słyszeli o tym miejscu. Latająca forteca była ogromną jednostką, unoszącą się w powietrzu dzięki zaawansowanym turbinom oraz rakietowemu paliwu. Można było się tam wyposażyć w najlepsze zdobycze techniki. Podobno posiadając dostateczne fundusze, szło w K’ tshi kupić każdy wynalazek, implant.
- Gdyby odciąć to źródło, Black Cross straciłoby ważny fundament zbrojenia. Nie jest to jednak proste. Więcej nie rzeknę. Przynajmniej na razie.
Szlachcic stał w skupieniu. Osiągnął wiele. Oto wiedział gdzie jest zaplecze logistyczne Black Cross. Nie miał pojęcia jak się tam dostać bez sterowca. W głowie składał plan jak dostać się do banku w Betelgezie i podjąć pieniądze. Może wtedy kupią jakiś tani statek latający. Mogliby też kupić zwykłą krypę i popłynąć pod latającą twierdzę. Ale to stawiałoby ich w pozycji żebraków. Do tego wyposażeni w lepszy sprzęt Black Cross mogą ich statek po prostu zatopić. Sterowiec też można zestrzelić, ale jest on szybszy. Mogliby dotrzeć do celu zanim szpiedzy się zorientują. Wszak jak zauważył Starr ich przeciwnicy mieli ich za martwych.
Z drugiej strony K’tshi było stolicą Xanou. Nie musieli wdawać się w otwartą walkę, ale użyć podstępu albo wydać zabójców tamtejszej władzy. Szkopuł w tym, że dla wszystkich miejsce to było kompletnie obce. W dużej mierze znali tamtejsze zwyczaje oraz hierarchię tylko z opowieści. Tak zwane “żółtki” odnosili się do obcych co najmniej z rezerwą.
Zagryzł zęby. Podjęcie gotówki w banku z pewnością zostanie zauważone. Tu pojawiał się słaby punkt jego planu. Drugim słabym punktem było doprecyzowanie: “co potem?”. Faktycznie gdy dostaną się do twierdzy to powstawało pytanie jak pozbyć się sojuszników Black Cross.

Kiedy Richard analizował swoją sytuację, Denis poczuł się zobowiązany aby przemówić. Wystąpił o krok do przodu.
- Syn Renauda Arcona i wychowanek Louisa Arcona... - pamięć o ojcu i wuju, nakazywała wspomnieć ich imiona. - Prywatny lurker rodziny La Croix, oddany również wyższej sprawie. Wierzę, że ten świat może być lepszy bez Black Cross albo chociaż z powszechnym ujawnieniem ich niegodziwości. Poszukuję również swojego przyjaciela Enzo, który natrafił na ślad Yarvis... - wymawiając te słowa uświadomił sobie, że tego nie może być ostatecznie pewny. - Odczułem zarazę na własnym ciele i umyśle... - nadal był to temat, który powodował mimowolne drżenie głosu młodzieńca. - Cudownie ocalony czuję więź ze wszystkimi cierpiącymi w każdej zonie…
- Na Qard wyłowiłem naszyjnik, który nosi siostra mojego patrona. Spotkałem się z opinią, że może on być wskazówką jak trafić do mitycznego miasta... - brzmiało to zaiste fantazyjnie, lecz z całą pewnością nie można było posądzić Denisa o brak szczerości.
- Przeżyłeś chorobę. Chcę żebyś powiedział coś o tym więcej - Red nie zamierzał tego zdradzać, lecz przez jego twarz przebiegł cień ciekawości - Poszukujecie Yarvis. Nic dziwnego że Black Cross wzięło was za swój cel. Nie dopuszczą byście odnaleźli to miejsce. To ich obowiązek.
Zbliżali się do czegoś. Czuli to w powietrzu.
- Jeśli pokażesz mi naszyjnik, zdradzę ci pewną rzecz.
- Przekleństwo Andromedy dotknęło mnie w czasie pobytu wśród grupy zarażonych na Serpens. – nie był to temat do którego chciał wracać, ale prośby Reda nie mógł zignorować. – Czułem... – lurker niechętnie powrócił myślami do samotni w maszynowni sterowca. - bezradność i cierpienie, przy którym wszelkie znane mi słowa i uczucia wydają się miałkie.
To było pierwsze stadium choroby, lecz większych katuszy nie zaznałem w swoim życiu. Rozrywany bólem nieomal popadłem w obłęd. Widziałem miniaturowe archipelagi układające się w mapę na moim ciele, w krwawym odbiciu znanego nam świata. Rzeczywistość rozmywała się i tworzyła nierealną mozaikę. Nie wiedziałem, co jest jawą, a co snem. Czas przestał mieć znaczenie, byłem wędrowcem po głębinach nieświadomości. Zajrzałem w zasnute bielmem oko Noasa… pana naszego losu. Wróciłem do świata żywych odmieniony i uzdrowiony z cierpienia, choć nie w pełni to pojmuję nawet teraz, kiedy stoję przed tobą. Myślę jednak, że to był czytelny znak od Boga, świadectwo, by przenigdy nie tracić nadziei, nawet w obliczu zarazy… - zamilkł, dając sobie i innym chwilę na własne refleksje.
- Naszyjnik nie jest już moją własnością. Dysponuje nim teraz siostra mojego mecenasa i od jej zgody zależy, czy udostępni go do oględzin. – Arcon spojrzał pytająco w stronę Richarda.
Ten jednak wydawał się pochłonięty czym innym. Trudno było mu zarzucać chwilowy brak uwagi. Po wszystkim co przeszedł, miał prawo wykazywać dozę roztargnienia.
- Pozostawmy zatem tę kwestię na później - odrzekł Red - Musiałeś więc posiadać antidotum. A to oznacza, że druga strona konfliktu obdarzyła was pewnym zaufaniem. Powiedziałeś mi tym samym nawet więcej niż zamierzałeś. A zatem ja nie pozostanę ci dłużny.
Do pomieszczenia wszedł gładko ogolony młodzianin. Na tacy trzymał kromki ciemnego pieczywa oraz wodę. Nie było to wiele, ale zebranym coś mówiło że otrzymali znaczącą część zapasów klasztoru.
- Stworzenie antidotum wymaga zbyt wielu nakładów, aby na stale wypleniło chorobę. Ponadto działa tylko w pierwszym stadium zarażenia. Pozostają również względy polityczne. Azyle są bardzo skutecznymi więzieniami. Zarażeni chcą mieć po swojej stronie również zwykłych obywateli. Dlatego potrzebują tego środka. Podarowali ci go, więc spodziewają się rewanżu. A skoro jesteś lurkerem, chodzi o wyłowienie czegoś ważnego dla ich społeczności. Lub kogoś.
Pożywili się. Choć jadło było drugiej jakości, to poczuli przypływ sił.
- Enzo pracował dla jednego z nich - powiedział mężczyzna strzepując okruszki z szaty - Działają tu również względy osobiste. Zarażeni rzecz jasna posiadają pewien kodeks etyczny. Jakkolwiek tę etykę rozumieć. Nie upominaliby się jednak o zwykłego współpracownika w takim stopniu.
Denis zaobserwował krótki, ale charakterystyczny błysk w oczach rozmówcy. Czuł, iż wiedział on o kim była mowa i jakie relacje łączyły zarażonego z Castellarim.

Richard był zaskoczony, że Jacob nie skojarzył od razu faktu, że to Walker Barens przewodził ucieczce. Jego brew uniosła się do góry, ale po chwili opadła, bo dotarło do niego, że Starr misternie buduje wizerunek siebie jako inteligentnego, ale nie nazbyt inteligentnego. Być może nie chciał zrazić rozmówcy.
- Ten Walker… nie miał sojuszników wśród rodziny. Zatem kto z zewnątrz go wspierał? Jakie rody? Bo o instytucji, która im pomogła już wiemy - uważnie obserwował Reda. Nie chciał wprost mówić o Doktorach. Wszak ta informacja mogła mieć wartość i okazać się kartą przetargową.
- Poparcie zyskał przede wszystkim u zarażonych. Wśród nich było wielu innych więźniów politycznych. Sprecyzowanie jego socjotechnik jest problematyczne. Ściany azylów nie przepuszczają morowego powietrza ani niczego innego.
- Skoro wiele wpływowych rodzin miało w swoim gronie osadzonych, to dlaczego dopiero Barens coś zmienił w układzie sił? Co ich zebrało do kupy? - mimo wszystko drążył szlachcic.
- Niech najpierw usłyszę coś od ciebie. Ufam że twój zawód jest zajmujący.
- Nie wiem czy taki zajmujący. Delegatura jest w rękach Barensów, albo pod ich bardzo dużym wpływem. W zamian za moją współpracę z nimi proponowali mi zajęcie miejsca Lionela Ubertona. Nie wiem na ile rozdają karty, bo przecież Wolne Miasta współpracują z korsarzami i gnębią Hanzę. Może więc mają interes w utrzymywaniu stanu zimnej wojny? - Szlachcic chwilę się nad tym zastanowił. Wszędzie gdzie były walki, była też duża gotówka. Może to tutaj był pies pogrzebany? Zastanawiał się też na ile informacja o wpływach Kamiennego Herbu jest ważna dla Reda.
Zakonnik skinął głową na znak, że wypowiedź go zadowala.
- W polityce nic nie jest jednostronne. Na interes twoich pracodawców może składać się wiele pomniejszych - odchrząknął delikatnie - Mówisz zatem, chcieli poświęcić Ubertona. To dobry pracownik.
Istotnie, Lionel zawsze świetnie oceniał sytuację, wyczuwając z której strony wieje wiatr. Lata na swoim stanowisku nauczyły Richarda, że odwołanie naczelnego delegata wcale nie oznaczało pochopnej decyzji. Gdyby Barnesowi wystawili kandydaturę La Croixa, taki ruch stworzyłby iluzję ich neutralności. On, który nigdy nie umoczył się w rozgrywki lokalnych watażków. I sławna rodzina przedstawiająca go jako swoją propozycję. Gładki, wizerunkowy ruch.
- Powiedz, jak sądzisz. Czym zajmuje się Blazon Stone
- Zarabianiem pieniędzy. Najlepiej zarabia się na wojnie, więc mogą mieć interes w wywołaniu wojny między Hanzą a wolnymi miastami. Choć to tylko moje domysły - rzekł szlachcic.
- Można tak rzec. Mówimy o zbrojeniu. Przy czym broń posiada niejedno imię. Na papierze Barnesowie to przykładowi jubilerzy, jednak w kuluarach mówi się inaczej. Zaś informacja jest jak kropla drążąca skałę. Prędzej czy później przeniknie tam gdzie trzeba. Wróćmy do azylu. Na Southand trafia człowiek z familii szlacheckiej. Co najmniej część więźniów wie co oznacza jego nazwisko. Umie skonstruować bombę. Wiedza wpisana w rodzinny interes. Obiecuje wolność skazańcom którzy nie mają nic do stracenia. Pójdą za nim, będą kolaborować i załatwiać materiały u bardziej przekupnych doktorów przy bramach. Lub tych, którzy nie wierzą że trafiają tu tylko chorzy. Kiedy ładunek jest gotowy i następuje eksplozja, ów człowiek ma przy boku wielu zaufanych sojuszników. Dał im słowo i dotrzymał obietnicy. A kiedy ludzie w kogoś wierzą, potrafią stworzyć machinę pod której koła lepiej nie wchodzić.
Szlachcic ze zrozumieniem pokiwał głową.

Lurker nie miał pojęcia, jak sir Richard wyobraża sobie "uprowadzenie sterowca" z bazy Black Cross. Tak szalony pomysł nosił znamiona samobójstwa. Chociaż fakt, iż uważano ich za martwych mógł być pewnym atutem, przeprowadzenie tak ryzykownego manewru nadal uważał za karkołomne i ostateczne wyjście. Nie wierzył, że pozbawieni są innych opcji. Wolał płynąć przez Quard do siedziby renegata Barnesów. Popatrzył na pannę La Croix i przypomniał sobie o naszyjniku. Może krył on rozwiązanie lub nawet najmniejszy trop? Czy to możliwe, by ta kobieta z portretu powiązana była z kamiennym herbem?
- Panno Eloizo - zwrócił się w stronę szlachcianki. - Pamięta pani podarek, który złożyłem? Mam uzasadnione przypuszczenie, że stanowi jakiś klucz do rozwiązania zagadki Yarvis i mógłby nam pomóc w obecnej sytuacji.
- Co pan o tym myśli, panie Cooper? - Denis nawet nie zauważył, że dał tym samym okazję Jacobowi, aby ten zbliżył się do siostry Richarda…