Lekarka była w magazynie medycznym dobierając do swojego wyposażenia potrzebne medykamenty i apteczki. Dodatkowo postanowiła zaopatrzyć się w Neupogen. Tak na wszelki wypadek jakby się okazało że jednak promieniowanie będzie problemem. Kolejna generacja leku na chorobę popromienną była bardzo wydajna ale tak jak w takich sytuacjach im szybciej podasz tym lepiej.
Idąc z pudłem wypełnionym medykamentami Hansen zastanawiała się czy nie za szybko zrezygnowała z wypadu. Z drugiej strony wiedziała, że jej aktualny stan sprzyja nadużyciom kolorowych drinków a w LasVegas kiepskim pomysłem jest bycie na ‘alkoholowym luzie”.
- Jeszcze wróciłabym jako mężatka człowieka którego widziałam po pijaku pierwszy raz życiu...- Mruknęła do siebie idąc w stronę hangaru ze sprzętem. Argentyńczyk hasał koło niej radośnie z patykiem w zębach.

Do środka dostała się głównym wejściem wystukując swój kod na panel zamka elektrycznego. Psa w puściła najpierw, ten dumnie wkroczył do środka nowego terenu i zabrał się za obwąchiwanie kątów. - Dobry pies. - Skomentowała Ash i ruszyła w stronę swoich medycznych walizeczek. Z skupieniem chirurga zaczęła dopełniać swoje zasoby jak i podręczne apteczki reszty. Za każdym razem wprowadzając odpowiednie dane na panel potwierdzenia zaopatrzenia. Było z tym trochę zabawy zwłaszcza jak medyczka chciała być dokładna.

Po skończonym uzupełnianiu sprzętu medycznego Hansen przeszła do miejsca gdzie znajdowały się ich nowe zbroje. Ze względu na użytkowność takiej Ash nawet doceniała nową zabawkę. Ale wizualne odczucia zostawiała wiele do życzenia.
- No...to się zapoznajmy. - Rzuciła do nieożywionego sprzętu i zabrała się za zakładanie zbroi.
Gdzieś tam, pomiędzy rzędami pancerzy, posłyszała znajomy głos. Tym razem w postaci wesołego pogwizdywania. Było to wręcz oczywistością dla niej, że Gilles przebywał tutaj. Wszak musiał się zapoznać z dokumentacją techniczną nowych zabawek. Na razie nieświadom, że nie jest tu sam.
Ashley nie przejęła się tym, w końcu mechanik praktycznie mieszkał tutaj i podobnie jak ona miał do wykonania niezbędną pracę. Skończyła zakładać zbroje i ruszyła w niej do “Klatki”. Czyli odizolowanej przestrzeni do ćwiczeń w ciężkim sprzęcie. Ustawiła podstawowy program i weszła do środka zaczynając program sprawnościowy. Podstawowe manewry sprawdzające czas reakcji siłę, szybkość. No i ogólnie czekała ją seria programów o powoli narastającej trudności. Na razie starała się być optymistycznie nastawiona do nowego sprzętu.

***

W tym samym czasie Buch chodził sobie po otwartych korytarzach, obwąchują kąty. Tarzając się w różnych rozlanych płynach i wyciągając z otwartych skrzynek ciekawe podłużne przedmioty i znoszenie je koło miejsca gdzie zostawił patyk.

***

- Do licha! Coś ty narobił?! Kto to będzie sprzątał!- wrzaski Russella były bardziej pełne żalu niż gniewne. A towarzyszyło im wesołe szczekanie Butcha, który uwielbiał być w centrum uwagi ludzi.
Ashley chwilowo zignorowała tą scenę i poszła zdjąć zbroje. Na jej pecha miłość jej psa nie dała być jej zignorowana i czarny od smarów pies pognał do niej z kluczem hydraulicznym w paszczy.
Ash uśmiechnęła się do niego - Co tam masz? - Zapytała psa na co ten potrząsnął głową jakby droczył się ze nie odda przedmiotu.
- Grzeczny pies, daj. - Powiedziała wyciągając dłoń. Butch przywarował po czym rzucił się do ucieczki. Ash wróciła do ściągania zbroi. Pod spodem była cała spocona, a kombinezon który nosiła pod wyposarzenie był ściśle przylegający potem do ciała.
- Asshleeey… ta twoja bestia…- dyszący Russell zbliżał się do dziewczyny i do psa. Musiał za nim ganiać, co też Butchowi się podobało.- Rozwalił magazynek z częściami mechanicznymi, wywrócił wszystkie pojemniki… to wygląda jak po przejściu tornada. Musisz go w końcu nauczyć, by nie pchał wszędzie nosa.
- Dobrze Russel. - odpowiedziała Ashley, nie mając całkowicie siły czy ochoty by się droczyć, czy kłócić. Wstawiła swoją zbroje do odpowiedniego kontenera. złapała pudełko po przyniesionych medykamentach i poszła do "Gniazda”. Zaczęła wkładać rozsypane części do pudełka kiedy miała w nich na tyle dużo by było sens z nimi iść a na tyle mało by nie rozwalić pudełka wstała i zaczęła chodzić po hangarze odnosząc i odkładając na miejsce zaślinione narzędzia.
- I jak? Jak się sprawdza moja dziewczynka odnowiona przez inżynierów? Są opóźnienia w interfejsie? Stawy się nie zacinają?- zapytał mimochodem Russell również zabierając się za porządkowanie zdemolowanego magazynka.
- Jest inna niż poprzednia. - Skomentowała poprawnie politycznie Hansen. - Pewnie jeszcze dwie serie treningów i się do niej przyzwyczaję.
- A pazurek wysuwa się bez problemów? Przyznaję, że niepewnie czuję się z czymś takim. Na pewno nie wstawili tego przewidując takie bezpośrednie starcia w przyszłości. To raczej rozwiązanie na wydarzenia, które już ktoś miał okazję doświadczyć.- rozmyślał na głos mechanik.
- Nie mam zdania więc wierzę na słowo. - Powiedziała Ash i wróciła do odkładania kolejnych narzędzi. W pewnym momencie zobaczyła białe znane jej coś. - No hej przyszedłeś oddać co żeś zabrał ? - Powiedziała wesoło jak do dziecka i przykucnęła. Argentyńczyk podchasał do niej z kluczem w pysku ale otarł się o medyczkę i pozwolił sobie go wyjąć kiedy go drapała.
- Proszę. - Powiedziała oddając narzędzie Russellowi. Ten mógł zobaczyć na metalu rysy po zębach.
Widać było na Russella obliczu, że każda rysa na narzędziach zadawała mu niemal fizyczny ból, gdy się im przyglądał, a potem odkładał je na miejsce.
Westchnął ciężko dodając.- No cóż. Przekonamy się na miejscu. Ja jeszcze będę kalibrował parametry pancerza Guerry. Chyba nieco schudł ostatnio.*
- Mhmmm. - Przytaknęła grzecznie Hansen i poszła po kolejną porcję części i narzędzi. Wróciła z pudłem i psem który mocował się z trzymanym przez nią, w drugiej ręce, patykiem.
Kolejne wypowiedzi ze strony Gilesa nie padły. Mechanik coraz bardziej zajęty wzdychaniem pod nosem i porządkowaniem magazynu, coraz mniej uwagi poświęcał dziewczynie. Zresztą Russell nigdy nie był duszą towarzystwa.
Pracowali tak w ciszy chociaż Ash rzuciła komentarz, by szedł do swoich spraw ona skończy.
Gilles skinął głową.- Jasne… Dzięki.
I uczynił tak jak zaproponowała. Samej Ash robienie porządku zajęło dłużej zwłaszcza że Butch co jakiś czas broił i dokładał jej roboty. Wyszła z hangaru w nocy, głodna, zmęczona i brudna. Przechodząc koło messy kupiła batonik energetyczny który robił za jej kolację tego dnia. W domu wykąpała najpierw psa z plam po smarze potem siebie z plam po psie.
Wpełzła do łóżka koło drugiej w nocy z myślą czy przegapia dobrą zabawę w Las Vegas i tym że kolejny dzień pewnie też spędzi na treningu w hangarze.

Ashley wstała późno sprawdziła telefon i mail. Odpisała na parę wiadomości jedząc tosty z bananami i masłem czekoladowym. Pobawiła się z psem a potem spakowała torbę z drugim śniadaniem które pewnie będzie robić jako obiad.
Wzięła Butcha na smycz i wyszła z mieszkania zostawiając bałagan, jakoś ostatnie dni nie wpływały dobrze na jej zachowanie czystości. Chociaż sprzątanie po psotach psa wychodziło jej jako tako w porządku.

Po hangarze krzątali się standardowi ludzie z dostępem. Hansen poprzedniego dnia uprzątnęła jeden magazynek kratowy teraz wyciągnęła jeden z starszych kocyków. Ułożyła na podłodze kocyk i wyrzuciła parę przyniesionych gryzaków.
- Proszę, świetlica. - Powiedziała do psa a ten uraczył ją bolesnym spojrzeniem przyszłego więźnia. -[i] Oj nie patrz tak na mnie nabrudziłeś wczoraj więc dzisiaj masz izolatkę. Do środka.
Pies wszedł do środka i zwinął się w kłębek na kocyku i kiedy drzwiczki zamykały się nadal patrzył na nią skrzywdzonym wzrokiem porzuconego zwierzęcia. Medyczka prawie nie domknęła przez to wzrokowe oskarżenie drzwi.

Kolejne godziny spędziła na kolejnym treningu w zbroi. Przyzwyczajając się do niej i podwyższając stopień trudności toru. Chociaż daleko było o prawdziwą potyczkę z drugim przeciwnikiem to powinno wystarczyć na razie.

Po paru godzinach poczuła się głodna. Zostawiała zbroje w magazynie i poszła po psa. Wyszli na zewnątrz hangaru na mały nieużytek porośnięty trawą i chwastami regularnie koszonymi. Butch obdarowany darem wolności biegał po nieużytku w kółkach, czasem też skakał. Hansen w tym czasie rozłożyła sobie kurtkę na trawie na której przysiadła i wyjęła pojemnik z drugim śniadaniem.
Kanapki z chlebem kukurydzianym, mięsem z indyka i multum pokrojonych warzyw.

Podobnie jak w normalnych zbrojach szybko robiło się gorąco. Ashley czuła na sobie warstwę lepkiego potu. Na dworze też było gorąco ale co jakiś czas lekki powiew wiatru chłodził skórę. Po jakimś czasie pies zwrócił uwagę że jego właścicielka ma jedzenie i przyszedł udawać diabetyka z niskim poziomem cukru.
- No nie, żebrzemy dzisiaj na maksa…
Pies zapiszczał żałośnie jak umierający i zrobił podający ruch łapą.
- No dobrze dobrze masz. - Kawałek indyka poleciał wprost do paszczy psa. Ostatnią kanapkę zjedli na spółe. Ashley jadła warzywka a Butch zajął się mięsem.
Hansen kiedyś nie uwierzyłaby w “uzdrawiającą moc psów” ale teraz kiedy argentyńczyk potrafił rozproszyć jej uwagę od natrętnych myśli zmieniła zdanie.
Zwierz odwrócił jej uwagę od mijającego czasu. Mijającego czasu nadal bez odpowiedzi od Hamato. Tyle że kiedy wróciła na hale treningową te myśli wróciły. Natrętne, mroczne i smutne. Zamiast skupić się na tym co robić w treningu jej myśli wędrowały po fatalistycznych i oczywistych dla niej wniosków.

“Nie odzywa się bo wie że odpowiedź mi się nie spodoba…”
”Trzeba było nic nie robić...nie wtedy..to była zła chwila
”To było głupie…”
”Paul. On przynajmniej miał plany się oświadczyć...biedny Paul...nie powinnam uciekać z Hawaii...”
”mógłby przynajmniej mieć odwagę powiedzieć mi w twarz że zostaje z Yoko…”

I tak to trwało póki w końcu jej myśli nie sprawiły że dostała obrotowym ramieniem mechanicznej przeszkody i wylądowała na plecach z wypchniętym powietrzem z płuc.
- Cholera…- Powiedziała rozgniewana na siebie, na maszynę na zbroje i na Hamato. - ...nie, mam dość.
Skończyła symulacje, o ile poranna była jeszcze w granicach normy to pomiary tej były, delikatnie mówiąc ‘tragiczne”. “Dobrze, że nikt tych statystyk nie ogląda...chyba” Pomyślała rejestrując wynik który świadczył, że maszyny, w przenośni, pozamiatały nią podłogę. Miała dosyć, nie było późno ale pora obiadowa dawno minęła. Wysłała sms do messy zamawiając sobie pewną formę obiadokolacji na wynos. Pod prysznicem, zastanowiła się jak reszta spędza czas w Vegas i pożałowała, że nie pojechała z nimi.
Pozostało jej spędzić spokojny wieczór z butelka wina, psem i duża pizzą z pieczarkami, papryką, kurczakiem i podwójnym serem, zagłuszając swoje myśli puszczając playliste z odmóżdżającymi filmami.

Guerra, Pearson i Kit weszli do swojej kwatery. Większej od innych pokoi, ale też jednocześnie ciasnej.
- Nora.- skwitował Dominic, choć bardzo przy tym przesadził. Pokój był spartański, ale zadbany. Łóżka w miarę duże i szafa też. A że było mało wygód, to czegóż się spodziewać za taką cenę?
- Może jednak zrobimy wypad w trzech muszkieterów, co? Obejdziemy bary i kasyna pochwalimy się szramami? Laski lecą na weteranów wojennych - zaproponował nieśmiało Ważniak.
- Ronnie… odpuść sobie. Przybyłem do Las Vegas dla hazardu i striptizerek, a nie po to by łazić przylepiony do dwóch parówek. Bez urazy… - skwitował Handsome - ... ale dość gapienia się na wasze gęby codziennie w bazie, tu wolę zobaczyć nowe twarze. No i to samo wam radzę. Nie ma co trzymać się w kupie. To nie jest wieczór kawalerski.

Kit przez moment się zastanawiał, potem sprawdził coś w internecie.
- Zobaczmy - zaproponował - jakie rozrywki znajdziemy na własną rękę, a za pięć godzin spotkamy się przed La Bayou. Jeśli nie znajdziemy odpowiednio ciekawych zajęć.
- Brzmi dobrze dla mnie.- ocenił Ronald i spojrzał na Dominica. Ten milczał długo, ale w końcu rzekł.-Zgoda.
- No to trzeba się ogarnąć po podróży. - Kit wyciągnął rzeczy, które - jego zdaniem - nadawały się na zwiedzanie Miasta Grzechu i kosztowanie znajdujących się w mieście uciech, po czym udał się pod prysznic. Po niedługiej chwili był gotowy do ruszenia na podbój miasta.
- Tylko się nie pogubcie wśród tych licznych uciech - zażartował.
- Ty też.- odparł Pearson szykując swój strój, podczas gdy Guerra zajął się okupowaniem łazienki jako następny w kolejności.
- Postaram się - rzucił z uśmiechem Kit, wychodząc na korytarz. Zamknął za sobą drzwi i po chwili opuścił hotel, uśmiechem żegnając dziewczynę urzędującą w recepcji.

Plany Kit miał proste. Zacząć od automatów, a skończyć w barze ze striptizem. Wymagania te nie były spore. I łatwo je było je zrealizować. Automatów wszak było sporo. W każdym kasynie, w każdym hotelu, w każdym sklepie stały ich rzędy.

Nic więc dziwnego, że Carson nie zaszedł zbyt daleko. Usiadł przy pierwszym jednorękim bandycie ( po uprzednim uzyskaniu kubełka pełnego monet u obsługi). Początkowo szło nawet nieźle. Spora dwustudolarowa wygrana po wrzuceniu kilku monet, potem kolejna mniejsza i po wrzuceniu kolejnych kilkudziesięciu… potem… potem… monet zaczęło szybko ubywać, a zyski robiły się coraz mniejsze. Nawet dostarczony Carsonowi egzotyczny drink nie pomagał wygrać. Dlatego zanim zysk zamieni się w stratę, Carson zdecydował się na inny sposób tracenia pieniędzy.
Ruletka jednak tak powszechna nie była i Kit musiał się w tym celu udać do kasyna. Los skierował jego kroki do Bellagio. Po wejściu do środka mężczyzna skierował się do stołu z ruletką.

Sala przeznaczona do hazardu pełna była gości. Większość z nich wyglądało na niedzielnych graczy, którzy przybyli do Vegas na noc pełną szaleństwa i zabawy. Stół z ruletką, który wybrał Kit otoczony był chyba przez właśnie przez takie podekscytowane lub/i na rauszu. Gdyż byli głośni i wyrażali śmiało swoje emocje. Szczególnie ładny rudzielec w granatowej sukience w tym przodował. A Christopher nie miał szczęścia w ruletce, przegrywając spore sumy dwa razy pod rząd.
Kit chuchnął na trzymaną w dłoni garść żetonów, po czym postawił część z nich na 22, a część na czerwone. Kulka zatańczyła kole ruletki przyciągając spojrzenia wszystkich. Oddechy wszystkich zamarły w płucach. Ruletka zwalniała, kulka skakała i…. 14.
Czerwona czternastka, więc Kit trochę zarobił, trochę stracił. Większość uczestników gry swoje żetony przegrała, acz Azjatka przy stole wytypowała właściwie i zyskała najwięcej.
Kit gestem pogratulował jej zwycięstwa, zgarnął swoją wygraną, po czym poszedł wymienić żetony na żywą gotówkę.

Kolejnym punktem zabawy, był… klub ze striptizem, uroczo nazwany

“Eden”. Był to jeden z tych lepszych przybytków wizualnej rozpusty, oferującym widoki grupowe, jak i salki widokowe. I pełen zestaw striptizerek z całego spektrum “tęczy”... a także.
androidy. O ograniczonej AI pozwalającej wykonać tylko kilka określonych zadań, ale przynajmniej taki poziom sztucznej inteligencji nie odbijał się zwichrowaniem wywołanym kontaktami werbalnymi z ludźmi.
Kitowi pozostało więc wybrać usługę jaka go interesowała.
Androidy, nawet najbardziej zaawansowane, Kita nie interesowały. Zdecydowanie wolał żywe kobiety, nawet jeśli popełniały błędy, które obce były maszynom. Wolał też skupiać swą uwagę na jednej tancerce, niż przyglądać się całej wyczyniającej różne wygibasy grupce. Jeśli zaś chodzi o kolorystykę... Być może kolorowe dziewczyny były bardziej "wygibaśne", ale Kit postanowił okazać się tradycjonalistą i swą uwagę skierował na szczupłą brunetkę... by po chwili, po przeliczeniu wszystkich za i przeciw, zdecydować się na pokaz prywatny.

Pomieszczenia do prywatnych zabaw było przytulne i dźwiękoszczelne. Z dużą rurą pośrodku i wygodną sofą. I paroma drinkami “on the house”. Wybrana przez Kita dziewczyna zjawiła się dość skromnie ubrana.

W obu znaczeniach tego słowa. Z drugiej strony… w końcu z czegoś musiała się rozebrać, prawda?
-Witaj kowboju. Masz jakieś specjalne życzenia?- zapytała wesoło chwytając się rury i robiąc obrót wokół niej.
Kowboj? Kit się nie poczuwał, ani z racji zawodu, ani z racji miejsca urodzenia... lecz nie wyprowadzał dziewczyny z błędu.
- Chciałbym, przed podróżą, nacieszyć oczy jakimś pięknym widokiem - powiedział z lekkim uśmiechem.
- To z ciebie z pewnością ciebie czeka. Rozsiądź się wygodnie. Jaką muzykę lubisz?- zamruczała ocierając się o rurę.
- Zdam się na twój gust - odparł Kit. Nalał sobie odrobinę wody i dorzucił trochę lodu, po czym zajął na sofie wygodną pozycję.
Dziewczyna wybrała jakiś rockowy kawałek i zaczęła się wić jak wąż wokół pionowo rozmieszczone rury. Z początku popisywała się swoją gibkością i wysportowaniem nadal w pełni ubrana, ale wkrótce… szara bluzka zsunęła się z niej gładko pomiędzy jednym a drugim wygibasem odsłaniając koronkowy stanik.
Do drzwi kabiny Carsona ktoś załomotał, ale striptizerka nie przerwała koncertu sugerując. - Zignoruj to.
Kit, postąpił zgodnie z sugestią dziewczyny.
Prawie.
W rzeczywistości usiadł nieco mniej wygodnie, by móc w każdej chwili zerwać się na równe nogi i zareagować, gdyby się okazało, że nieproszony gość ma do niego jakieś mniej czy bardziej urojone pretensje.
Kolejny był stanik i nagi biust lubieżnie tulił się do rury. Dziewczyna oplotła ją swoim ciałem niczym czułego kochanka. Niemniej muzyka nie mogła zagłuszyć głośnego łomotu dochodzącego zza drzwi.
Hałas nieco zakłócał przyjemność podziwiania ruchów i coraz lepiej widocznych kształtów, ale Kit postanowił się tym nie przejmować, więc, nie odrywając wzroku od dziewczyny, tylko machnął ręką w stronę drzwi, jakby miał nadzieję, że to zniechęci intruza.
Kolejne spadły na ziemię majteczki dziewczyny, niewinne w porównaniu ze stanikiem. Dziewczęce nawet. Striptizerka wiła się teraz lubieżnie, mając na sobie tylko podkolanówki.
Muzyka puszczana w tym pomieszczeniu dopełniała nastroju… aczkolwiek dźwięki zza drzwi były równie głośne. Krzyki pełne wściekłości i odgłosy szamotaniny połączone z uderzaniem ciała o drzwi przez które Kit wszedł do tego prywatnego pomieszczenia.
- Mąż czy natrętny wielbiciel? - rzucił od niechcenia Kit, dochodząc do wniosku, że coś w tym lokalu szwankuje z wytłumieniem. I z ochroną.
- Eks-chłopak… zapewne. Jeden z tych co sądzą że mogą meblować mi życie. I nie rozumieją słowa nie.- odparła dziewczyna siadając na kolanach Kita. I ocierając się o niego dodała.- Możesz dotykać i całować od szyi w dół i od pasa w górę. I pośladki też.. możesz nieco pomacać. Taki mały bonus na końcówkę przedstawienia dla grzecznego chłopca.
- To można dotykać dzieła sztuki...? - Kit przesunął dłońmi po bokach dziewczyny, zatrzymując się na biodrach. - Przyznaję, bez przymusu, że to było piękne. - Pokiwał głową z uznaniem.
- Odrobinkę można - odparła z uśmiechem striptizerka. - Macają głównie cycki i tyłek. Pamiętaj kowboju, że to tymczasowa oferta, więc korzystaj póki możesz.
- Piękna kobieta zawsze wywołuje emocje. - Kit lekko, grzbietem dłoni, pogładził biust dziewczyny. - Często łamiesz zasady?
- Od czasu do czasu - odparła z ironicznym uśmiechem striptizerka i odetchnęła głośno. - Jak jestem w dobrym nastroju, lub mogę liczyć na dobry napiwek. Niemniej to jedyna zasada którą naginam. Nie umawiam się po występie. Na to nie licz kowboju. Ale z taką buzią i w mieście pełnym turystek… raczej nie zaśniesz sam w łóżku.
Kit, swoim w każdym razie swoim zdaniem, z twarzy wyglądał bardziej na zbira, niż telewizyjnego amanta, ale niektóre kobiety lubiły niegrzecznych chłopców. Może więc striptizerka miała rację...?
- Nawet nie pomyślałem o tym, żeby zasypiać - odpowiedział. - To by była zdecydowana strata czasu, nieprawda?
- Z pewnością w Las Vegas, bo to miasto nie śpi. A ja…- kobieta odsunęła się od Kita.- ... ja pracuję i zamówione przedstawienie już się skończyło kowboju. Jeśli chcesz powtórki, to zamów mnie jeszcze raz… za piętnaście minut. Bo tyle mamy przerwy między występami.
- Dzięki, skarbie. - Kit również się podniósł. - To było piękne. - Z uznaniem skinął głową, po czym ruszył w stronę drzwi.

Przy hotelu spotkał Carson spotkał Ronnie’go. Bo Guerra wolał być samotnym wilkiem najwyraźniej. A Cook… cóż… Cook był sobą, cokolwiek to oznaczało. Razem z Pearsonem ruszyli na poszukiwanie barów i przygód. Bar i to obiecujący znaleźli dość szybko. Mermaid Lounge w kasynie Silverton. Piękne kobiety, widoki, alkohol. Było idealnie. Prawie. Drinki tu były dobre i tanie, bo były wabikiem na hazardzistów. Niektóre kobiety też… Inne jednak kręciły się z ciekawości. Dwie ślicznotki nawinęły się w okolicę Pearsona i Kita. Poflirtowały z nimi, pobawiły się w półsłówka i niestety… na słówkach się skończyło. I Christopher musiał podpierać kumpla w drodze powrotnej, bo pijany Ronnie ledwo trzymał się na nogach.
- Nie ma to jak przyjaciele - mruknął Kit, targając kiwającego się na wszystkie strony Ronnie'ego. - Rozsądny człowiek woli panienki, od drinków...
Pearson nie zareagował.
A po przetransportowaniu go do pokoju Kit chwilowo miał dosyć rozrywek. Po rzuceniu Pearsona na łóżko poszedł się umyć, a potem sam się położył spać.