Ostatnim mafiosą zdecydowanie musiała być Jessica .

Lockjaw dyszał z zadowoleniem. Nie pierwszy raz pomagał w ratowaniu świata, był już w tym prawdziwym psim zawodowcem. Widząc taniec Thanosa, zakręcił się kilka razy, jak to zwykły robić mniejsze psy goniąc własny ogon. Rozejrzał się po pozostałych i szczeknął kilkukrotnie.

- Lockjaw dziękuje wam za wspólnie spędzony czas i liczy, ze jeszcze kiedyś spotkamy się walcząc razem ramię w ramię w obronie Wszechświata. - tłumaczył Cezar. - I niech że ktoś w końcu rzuci kija temu psu! - Chwilę później psi treser znikł teleportowany bezpiecznie do domu. Buldog zaś czekał z niecierpliwością na słowa Obserwatora Utatu.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=GpecO2zLvGc[/MEDIA]

- Sorry że nic nie mówiłam. Wiecie, strasznie ciężko doprać krew. Poza tym rozgadaliście się jak rodzina, kłócąca się miedzy sobą o spadek, kiedy trup nie zaczął się jeszcze rozkładać. Padł jeden mafijny koleś co niby miał rodzinę, a grał na dwa fronty. I ten pseudo błazen, który od początku chował się za innymi mu podobnymi. Cóż chyba wypada za to wypić - to mówiąc przechyliła do końca ostatnią butelkę, którą zachachmęciła z poprzedniego świata. Nie bez kozery alkohol stanowił większość jej wydatków.
Piłą by zapomnieć, by te wszystkie wspomnienia i związane z nimi emocje pokryła gęsta mgła za którą będzie widać tylko kształty bez przypisanego znaczenia. Choćby chciała nie potrafiła się upić, może to było przekleństwo jej mocy, nie dając jej choć na chwilę naprawdę zapomnieć i dając tylko pociesznie tak jak przygodny seks do którego się uciekała próbując poradzić sobie z natłokiem myśli.

Jess nie była pocieszona obrotem spraw, pusta butelka stanowiła niejako metaforę jej życia. Było puste, nic nie znaczące, mogące spokojnie wylądować na śmietniku historii. Wydawało jej się, że mimo niewyobrażalnego cierpienia jej życie miało jakikolwiek sens. Lecz tak naprawdę oszukiwała się od samego początku, upijając ułudą poczucia spełniania obowiązku bohaterki jaki sobie podświadomie wyznaczyła.

" Jessico Jones...
jesteś oszustką.

Wierzyłaś że potrafisz ocalić świat
ale boisz się że już zawiodłaś
i zawiodłaś
bo nie jesteś i nigdy nie będziesz...
bohaterką"

W głębi duszy chciała się na coś przydać, być wartościową osobą i te rzeczy uosabiało bohaterstwo. W marzeniach najgorsze jest to, że jak sobie uzmysłowimy że się nie spełnią, to stają się koszmarami. I tak też było z Jessicą, której to koszmary zatruły jej umysł sprawiając, że jej kompas moralny został wykręcony bezlitośnie niczym kark skręcony powodujący zgon. Tak umarła zwykła dziewczyna i zaczął rodzić się potwór. Który nie dostrzegł, że próbował przed tym samym ochronić własną siostrę. Bała się, tak strasznie się bała, że śmierć jej bliskich pójdzie na marne i już nie będzie bohaterką. Próbowała postępować słusznie, ale na dobrymi chęciami wybrukowała sobie osobiste miejsce w piekle. Swoista gra bogów jawiła się niczym czyściec, gdzie mogła odpokutować swoje grzechy. Mając te kamienie mogła zmienić bieg swojej własnej historii, spotkać się z tymi których straciła na swojej drodze. Kim oni byli by ją osądzać? Nadmuchanymi własnym ego narcystycznymi balonami, które w błaznowatych strojach zdawało się odgrywać obrońców ludzkości. Obrońców swojej pychy, arogancji i ignorancji.

Cytat:

Napisał Nami Jak już wiecie, zwykle mam co robić w nocy. Tej nocy również miałam, wiec Jessica Jones to pewny, 100% mafioza. Tak samo pewny jak to, że Strażnika Krypty jest miastowym. Wiecie, te same metody sprawdzenia i pewności.

Spojrzała ze złością na tą, którą przez większość tej diabelskiej gry broniła, gdyż zwyczajnie wydawała się do niej podobna. Kto wie, może w innych okolicznościach byłyby kumpelami? Thena była jednak kimś zupełnie innym, wyróżniającym się na tle większości. Podeszła do niej i złapała za ubranie.
- Było ci kiedyś tak wstyd, że ktoś czuł do ciebie tak wielką pogardę, że widziałaś to w jego oczach? Toczy się w tobie czarne gówno. Wypacasz to przez skórę, ale ono nadal tam jest! - Po czym puściła ją i odeszła na bok, karcąc się w myślach.

Cytat:

Napisał Kolejny - Jessica Jones. Ciekawe, czy posiadałaś wystarczająco punktów, żeby użyć Nietykalności. Ale to już nie zrobi nam dużej różnicy...

- A niby po co? Żebym dłużej była waszą kukiełką, którą możecie pieprzyć jak ksiądz ministrantów? - Dziewczyna nie widziała sensu by przedłużać swój nędzny żywot, zwłaszcza że trafili do jakiegoś kretyńskiego świata, który kojarzyła z bajek Tolkiena. Po chwili dodała w stronę ogółu.

- Jakoś nie mogę się oprzeć wrażeniu, że te głosy podejrzenia, dostałam nie za to co robiłam, tylko za to jaka jestem i za sposób bycia. Nieważne gdzie bym była i tak by wam nie pasowało. Bardzo miastowe. Wyjaśniałam to o co były do mnie przypierdolki i zwracałam uwagę, kiedy nie zgadzałam się totalnie z czyimś rozumowaniem. Nie przywykłam do spokojnych dyskusji i jest to wbrew mojej naturze. Nie muszę dbać o to co mówię, bo nic nie ryzykuję.

Cytat:

Napisał Corpse - Wspaniale rozegrane - stwierdził. Następnie skinął głową kolejno Thanosowi i Strażnikowi Krypty, a wreszcie posłał przepraszający uśmiech do Lockjawa. Na sam koniec puścił oczko do Loki - Jessica Jones.

- A ty magu cieszący gębę jakbyś dostał spadek po matce, jesteś najgorszy ze wszystkich. Gdyby nie to, że miałeś błyskotkę, już dawno byś zawisnął i to bez pomocy swoich mocy, tylko zwykłej liny, która zacisnęłaby się na twoim gardle, raz na zawsze zamykając tę fałszywą gębę bezzasadnych oskarżeń z dupy. Nie przyjmujący głosu sprzeciwu jak gwałciciel.

W tym wszystkim Jess nie zapomniała komu zawdzięcza, że faza nocy nie zakończyła całej tej szopki, jaką bogowie zorganizowali ku swojej uciesze.

- Dzięki wielkie tej pussy, która nie miała odwagi by się mnie pozbyć w fazie nocy. Mogłam powiedzieć wszystko co mi leżało na wątrobie.

- Wy Bogowie, pieprzcie się! Teraz możecie mnie zabić, to ja ostatnia z mafii do ubicia. Nie udawajcie, że teraz was nagle obchodzą jakieś prawa! - Trudno jej było powstrzymać złość na tych którzy mieli się za doskonałych. Być może jednak jest jakaś prawda, że człowiek został stworzony na ich podobieństwo i tak jak on się myli tak i oni nie są nieomylni. Kiedy sami mieli za nic własne zasady od początku jakby kpiąc z niej i jej wyborów. Tą grą tylko udowodnili, że od zawsze bawili się jej życiem.

- No co jest miasto, cieszcie się "waszym" zwycięstwem, wygraliście.

Gilgamesh siorbiąc, wziął łyczek herbatki. Wstał. Zmienił płytę. Odłożył zdjęcie jego miłości. Zamyślił się. Słowa muzyki przypomniały mu o czymś. Powoli kiełkująca myśl wypełniła jego jaźń eksplozją przemyśleń. Herbata osunęła mu się z bezwładnych paliczków. W spowolnionym tempie (ciążenie komety, nie efekty filmowe) filiżanka uderzyła o posadzkę, nie rozbiła się. Płyn rozlał się.

Rzepa! Obiecał jej coś! Pośpiesznie wcisnął kilka guzików na panelu kontrolnym komety. Obrał kurs na Brazylię!

Fury kroczył za jakimś gogusiem w garniturze i dwoma mundurowymi za plecami. Nie znał tych ludzi. To byli agenci SWORD. Wiadomo, że nikt nie pozwoliłby żeby Fury'ego pilnowali jego ludzie, o policji nie wspominając, więc oczywiście wtrącili go do paki, która znajdowała się pod kierownictwem najbliższej konkurencji. Mądry ruch.

Goguś zatrzymał się nagle i odwrócił w miejscu, stając z dyrektorem SHIELD twarzą w twarz.

- Jesteś z siebie zadowolony? - spytał.

- Wyglądam jakbym był?

- Spaprałeś to Fury. Wynająłeś jakiegoś kosmicznego przybłędę żeby odgrywał za ciebie szopkę i o mało co nie doprowadziło to do międzynarodowego kryzysu. Czy wiesz co się mogło stać, gdyby...

- Zrobiłem to, co musiałem! - Nicholas przerwał gogusiowi. - Nie oczekuję, że ktoś taki jak ty to zrozumie.

- Do celi z nim.

Goguś odszedł na bok, a mundurowi wepchnęli Nicholasa do środka przez drzwi, które odsłonił. Fury wszedł do niewielkiego pomieszczenia. Na ścianie zawieszona była prosta prycza. Przy niej stał równie prosty, drewniany stół, na którym ktoś położył aluminiową miskę i takowy łyżelec. Na zewnątrz można było wyjrzeć przez niewielkie, zakratowane okienko. A w zasadzie można by było, gdyby lokator miał przynajmniej trzy metry wzrostu.

Dyrektor SHIELD usłyszał odgłos zasuwającej się kraty. Stał jeszcze przez chwilę nieruchomo, rozmyślając o tym, co się stało. Zrobił to, co uznał za najlepsze wyjście. Nie mógł losów Ziemi powierzyć grupie osób, co do których zamiarów nie mógł być w ogóle pewien. Iron Man mógł być tym złym, a Loki tym dobrym, niczego nie można było być pewnym. Pozostało mu wziąć sprawy we własne ręce. Szybko podmienił siebie na Talosa, nikt nawet się nie zorientował. Niestety Skrull popełnił kilka błędów i dał się rozpracować, skutkiem czego został aresztowany przez agentów SHIELD, a wkrótce potem dopadli i Fury'ego.

Nicholas westchnął ciężko. Miał już swoje lata, być może był już za stary na to... wszystko? Podszedł do pryczy i usiadł na niej ostrożnie, jak gdyby się obawiał czy się nie urwie. Ta jednak mocno trzymała się ściany. Mężczyzna oparł się łokciami o kolana, a palce dłoni skrzyżował i wpatrując się w przeciwległą ścianę, znów oddał się kontemplacji.

Myślał o Coulsonie, o Hill, Burtonie i Romanoff. Co oni myślą o jego postępowaniu? Czy teraz, po tym wszystkim, byliby w stanie jeszcze stanąć po jego stronie? A może zawiódł ich zaufanie? Może skreślił się w ich oczach? Nikomu by się głośno do tego nie przyznał, ale chciałby ich chociaż zobaczyć.

Na korytarzu zabrzmiały kroki, odgłos wojskowych butów odbijających się od posadzki. Zza rogu wyszedł strażnik z tacą w dłoni. Podszedł bliżej i przez szparę między kratami położył na podłodze aluminiową miskę, identyczną jak ta, która stała na stole, po czym odszedł bez słowa. Fury wstał i podszedł bliżej. W misce była jakaś nieokreślona breja. Nie wyglądała zbyt apetycznie, więc to zapewne był jego posiłek.

Dyrektor schylił się i podniósł naczynie, z którym przeszedł do stołu. Tam powąchał ostrożnie zawartość i skrzywił się momentalnie. Przecier z rzepy, ktoś tu miał pokręcone poczucie humoru. Pewnie zakładał, że Nicholas, targany wyrzutami sumienia, będzie się głodził. Ten jednak tylko uśmiechnął się niezauważalnie, zamoczył łyżelec i zaczął jeść.

Nagle gdzieś z daleka dobiegły go dziwne odgłosy. Coś się działo w więzieniu, jakaś walka. Czyżby rozróby? Co by to nie było, powoli się zbliżało, nasilało i gdy już miało przekroczyć ostatnie drzwi, te które prowadziły do celi, w której siedział dyrektor, wszystko ucichło. Światło zgasło, a Nicholas usłyszał szczęk zamka i delikatne skrzypnięcie zawiasów. Ktoś nadchodził.

Fury tymczasem dojadł do końca potrawę, która była okropna, ale pozwoli przeżyć mu kolejny dzień. A to było konieczne. Przypomniały mu się słowa Steve'a Rogersa:

So no matter what, I promise you, if you need us - if you need me - I'll be there.

Z ciemności wyłoniła się sylwetka Kapitana Ameryki. Fury odłożył miskę, uśmiechnął się lekko, wstał i ruszył w kierunku drzwi, które przed nim otworzono.

Gra trwa...