Pan z blizną był super! Angela wiedziała to odkąd tylko zaproponował jej sernik, a potem jeszcze powiedział, że oskórował tego który zostawił mu brzydkie znamię! No i był taki miły i fajny! I też lubił serniki! I miał broń! Tyle ich łączyło! Wrócili na piętro razem, nastolatka cała trasę trzymała go za rękę, szczerząc się szeroko.
- Pan też przejazdem? Z panią doktur i małą ludzią zza deski z alkoholem?

- Z małą ludzią? - mężczyzna w kapturze zmrużył brwi spoglądając w bok na idącą obok blondynkę. Wrócili do głównej sali i tam kapturnik skierował się do baru gdzie znowu było widać pogrążoną w skupieniu młodą barmankę. - Ona ma na imię Maggie. A ja jestem Robert. Ale wszyscy mi mówią Rob. A ty jesteś Angie? - zapytał Rob przechodząc przez główną salę by usiąść naprzeciw tej małej dziewczynki. - I tak, ta pani doktor to Izzy, moja żona i mama Maggie. I jesteśmy przejazdem. A wy? - mężczyzna zapytał i razem usiedli naprzeciw Maggie.

- A gdzie mama? - dziewczynka przywitała ich pytaniem gdy podniosła głowę na dwójkę ludzi jaka właśnie się dosiadła.

- Zaraz przyjdzie. Jak sernik? Dobry był? - zapytał i odpowiedział ojciec dziewczynki a ta spojrzała na korytarz z jakiego wyszli a na pytanie odpowiedziała uśmiechem i kiwaniem głową. - To jest Angie. Angie też lubi serniki. Mike daj tym dwóm młodym damom jeszcze po kawałku. - łowca mutantów zwrócił się do młodego barmana i ten coś znowu zapisał w notesie po czy znowu poszedł gdzieś na zaplecze.

Nastolatka wyglądała jakby zaraz miała zjeść wielki kawałciasta… a nie, właśnie zaraz będzie go jadła! Szczerzyła się szeroko nie puszczając ręki pana w kapturze. Roba. Pana Roba. Był starszy, musiała go kulturować.
- Cześć jestem Angie - przywitała się z małą ludzią, siadając na taborecie przy barze - Jesteśmy przejazdem. Jedziemy do cioci Eliie do Yarnhill. Wujek musi wracać do bazy bo ma kontrakta, ale za rok wróci i razem zamieszkamy i już na zawsze i będziemy mieć krowy i dom i tam będzie zielono i dużo wody! - tryskała entuzjazmem, patrząc na pana Roba - I już nie będzie trzeba biegać po pustyni, ani polować na ludzi, ani ich trupić a-ani… - zawahała się, gładząc palcami przewieszony przez ramię pas od karabinu - Bedzie… normalnie. Tak wujek mówi.

- Cześć. - przywitała się dziewczynka po drugiej stronie lady patrząc ciekawie na nastolatkę. Równie ciekawie przysłuchiwała się rozmowie jej i swojego ojca. Ten zaś też wydawał się być zaciekawiony tym co blondynka ma do powiedzenia. Ale zanim zdążył cos powiedzie wrócił Mike z dwoma talerzykami a na każdym leżał kawałek sernika. Postawił po talerzyku tak przed dziewczynką jak i przed dziewczyną. Potem spojrzał na Roba i coś w jego spojrzeniu sprawiło, że odsunął się o kilka kroków w kierunku innych gości przy barze.

- Ciekawe plany. - pokiwał głową w kapturze mężczyzna z brzydką blizną na policzku. Był duży. Prawie tak duży jak wujek. Dało się to zaobserwować tak wcześniej gdy stali lub szli blisko siebie jak i teraz gdy siedział obok a nastolatka wiedziała, że gdyby zamiast niego siedział obok wujek to też by podobnie musiała trochę zadzierać głowę by spojrzeć na jego twarz. - A gdzie jest Yarnhill? My wracamy do Teksasu. I chyba też raczej tam zostaniemy. - powiedział Rob o planach jego rodziny. - A w ogóle widziałem, że nieźle radzisz sobie z bronią. Zwłaszcza jak na tak młody wiek. To wujek tak cię wyszkolił? - Robert wydawał się naprawdę zaciekawiony tą sprawą. Chociaż Angie widziała w piwnicy, po tym jak posługiwał się pistoletem, że też raczej w posługiwaniu się bronią nie jest amatorem.

Ciasto! I jeszcze mogła je zjeść! Angeli niewiele więcej trzeba było do szczęścia. Z radosną miną rzuciła się na słodkie, pakując lepkie kawałki sera do buzi palcami.
- Yarnhill jest w Teksasie. Wujek tak mówi, a on się zna i jest bardzo mądry i to na pewno prawda. I umie mapy. Zawsze wie gdzie iść jak na mapa popatrzy. Ja tam widzę tylko kolorowe plamy i te no… literki. Literki są strasznie dziwne - powiedziała przełykając pospiesznie i popatrzyła na Pana Roba ciekawie - To będzie pan mieszkał w Teksasie i zostanie kowbojem? Albo szeryfem z gwiazdą i lassem? Umie pan jeździć na krowie w rodele? - wyrzuciła entuzjastycznie garść pytań, mieląc intensywnie szczękami - Nie jestem młoda, tylko duża! Wujek tak powiedział - wyjaśniła bo chyba pan z blizną jeszcze tego nie wiedział - Miałam dziadka i dziadek był najlepszy na świecie! I najmądrzejszy. Miał włosy białe jak mleko i umiał walczyć i wiedział wszystko. - kiwała entuzjastycznie głową, pochłaniając dalej sernik z miną najszczęśliwszej Angie na ziemi - On mnie uczył. Jak się skradać i zasadzkować i walczyć i strzelać i trupić i toruro… - zacięła się, uśmiech na chwilę spełzł z umazanej ciastem buzi, ale szybko tam wrócił - Był najlepszy! - powtórzyła - Nigdy nie pudłował i umiał bardzo ważne rzeczy. Strzelanie jest ważne. Bo można upolować obiad i nie chodzi się głodnym. I można się obronić jak trzeba i swoje stado. Z karabinu, strzelby, maszynówki, pistoletu, rewolwera. Tego też mnie nauczył - nagle w dłoniach blondynki pojawił się Miś. Podrzuciła go w powietrze, łapiąc za rękojeść i zakręciła nim wokół nadgarstka, chwytając za ostrze palcami. Znowu je podrzuciła, tym razem łapiąc za rękojeść - Umiem noże i kije i kastety i maczety i te takie długaśnie ciężkie noże też, a teraz Roger dał mi topora - powiedziała konfidentowym szeptem ciągle kręcąc Misiem - Lubię polować, a tu jest tak fajnie! Inaczej niż na pustyni! Dużo wody… lubię wodę, chociaż ta tutaj co wylała jest zła - wzruszyła ramionami - Ale tyle tu zielonego… i widziałam śnieg! - przypomniała sobie bardzo ważną rzecz - Jak szliśmy z wujkiem z domu przez góry. Wyglądał jak piasek, ale się lepił i był zimny. A pan miał dziadka? To on pana nauczył walczyć?

- Yarnhill? To nie słyszałem. - pan Rob zmarszczył brwi gdy chwilę zastanawiał się nad nazwą wymienioną przez siedzącą obok blondynkę. Kiwał zakapturzoną głową obserwując jak nastolatka a z drugiej strony dziewczynka pałaszują kawałki ciasta. - Ale my też jedziemy do Teksasu. Ciekawie się składa. - Robert pokiwał głową z pobliźniona twarzą.

- Ale chyba kowboj czy szeryf byłby ze mnie słaby. Ja raczej zajmuje się czym innym. I to mi sporo czasu zajmuje. Jestem myśliwym. - powiedział pan w kapturze a do rozmowy niespodziewanie włączyła się jego córka.

- Tata poluje na potwory! A mama jest lekarzem. - rzuciła wesoło dziewczynka chyba zadowolona z kawałka ciasta tak samo jak o kilka lat starsza blondynka po drugiej stronie stołu. Jej ojciec uśmiechnął się do niej i słysząc co mówi i pokiwał twierdząco głową na jej słowa.

- A to jest nasza najmądrzejsza córka na świecie. - ojciec zrewanżował się córce komplementem a ta się uśmiechnęła zadowolona tak bardzo, że aż jej w oczkach widać było ten uśmiech.

- Ale to widzę dziadek nauczył cię bardzo ciekawych rzeczy. I przydatnych. - ojciec Maggie wrócił do rozmowy z siedzącą obok nastolatką. - A śniegi widziałem kilka razy. U nas na Ścieku to czasem człowiek może się zdziwić co tam z tego syfu potrafi spaść. Albo wypaść. Na przykład śnieg. - mężczyzna trochę pokręcił głową nieco mniej zadowolony jakby temat z radosnymi rzeczami mu się nie kojarzył. - Z tą wodą faktycznie, masz rację mnóstwo z tym się kłopotów narobiło. - kapturnik podniósł głowę i zerknął za okna. Wodę z głębi sali słabo było widać ale i tak wszyscy wiedzieli, że tam jest. Obserwował chwile ten niezbyt ciekawy miejsko - wodny krajobraz za oknem. - I Roger dał ci toporek? - odwrócił się znowu do blondynki jakby przypomniał sobie o tym jej zdaniu. - Znasz go? - zapytał zaciekawionym głosem.

Nastolatka dojadła ciasto i w międzyczasie jak pan z blizną mówił, wylizała talerz do czysta. Był taki fajny! I też polował!
- Poluje na potwory? Takie z Nowego Jorku? - popatrzyła na dużego mężczyznę wielkimi, zachwyconymi oczami - Lubi pan polować? Ja też! Na obiady, bo jak się upoluje obiad to się nie chodzi głodnym. Nie lubię być głodna, to smutne i przykre - humor się jej zważył, spuściła wzrok na deski baru i zaczęła w nich dłubać Misiem. - I na wrogów też poluję. Jak chcą zrobić krzywdę wujkowi, bo mam… tylko jego. Dziadek usnął jak byłam mniejsza i zmienił w kości… a ja czekałam w domu na piasku aż wróci wujek, bo obiecał że wróci. To czekałam, bo on zawsze dotrzymuje słowa. Długo czekałam… włosy mi urosły - chwyciła jasny pukiel i okręciła go na palcu a potem spojrzała w dół na swoje ciało - No wszystko mi urosło… trochę miesiaców to było, albo dłużej. Ale przyjechał - rozweseliła się, ciągle dłubiąc w stole - Zabrał mnie i teraz jedziemy do cioci Ellie. Bo on musi wracać żeby nie być dezerterem, ale za rok przyjedzie i już zawsze będziemy razem. Jak rodzina. To moja rodzina - uśmiech nastolatki stał się smutny - Nie mam mamy, ani taty. Dziadek usnął… jest wujek. I jest najlepszy. Chciałabym być taka jak on, ale… - wzruszyła nerwowo ramionami - Ciągle robię problemy. Nie umiem ludziów. Słów. Ciagle coś mieszam albo źle powiem. Albo nie tak zrobię. Albo zatrupię kogo nie trzeba… no i czasem zasadzkuję jak mnie ktoś przestraszy… a potem on musi sprzątać i się denerwować i… - wzdrygnęła się i spojrzała przestraszona na pana z blizną, bo za dużo powiedziała. Zamrugała, odetchnęła. Ścisnęła mocniej Misia - Uważam że nie powinnam mówić. Jak teraz. Bo jak powiem to pan przestanie mnie lubić. Zacznie bać, albo będzie chciał żebym… żebym sobie poszła.

- Poszła? Taka ciekawa partnerka do rozmowy? No nie żartuj. - ojciec Maggie uśmiechnął się znowu łagodnie. - No i twój wujek musi być niesamowitym facetem. Pasujecie do siebie. Słyszałem trochę o takich jak on. O Pazurach. Chociaż wcześniej żadnego nie spotkałem. Ale patrząc po twoim wujku myślę, że spora z tych opowieści jest prawdziwa. - łowca pokiwał głową i machnął przyzywająco na Mike. Ten podszedł do nich zerkając pytająco.

- A może jakiś koktajl dla tych dwóch młodych dam? - trochę zapytał a trochę zaproponował patrząc i na dziewczynę, i na dziewczynkę, i na kelnera. Maggie błyskawicznie pokiwała brązową główką.

- Bez alkoholu? No to mamy mleczny z kakao i posypką. Taki deser. - powiedział młody kelner gdy zobaczył potakujące skinienie głowy mężczyzny, że bez alkoholu. Patrzył jednak na nóż dziadunia żłobiący blat i wyglądał jakby chciał coś powiedzieć.

- Angie, może nie dłub po tym blacie? Mike będzie miał kłopoty u szefa a przecież takie dobrze rzeczy nam przynosi prawda? - zaproponował łowca i zerknął na kelnera. Ten trochę skrzywił się i pokiwał twierdząco głową.

- A na potwory ja poluję różne. I zwykle nie pytam skąd są. No ale za każdym razem jest inaczej albo całkiem inaczej to pytać trzeba. - odpowiedział na jej pytanie o jego zajęcie. Zaś młody kelner poszedł pewnie przygotować tą porcję dla obydwu panienek.

Nastolatka zrobiła się czerwona i odłożyła Misia na miejsce. Dmuchnęła na blat, ale kreski zostały. Postawiła więc na nich talerzyk i trochę się rozweseliła. Przynajmniej nie było widać… no i pan Rob też zauważył jaki fajny jest wujek. Ją chyba też lubił i jeszcze nie wygonił. No i chyba powiedział o czymś słodkim, ale do picia. Słowo deser jak najbardziej blondynka rozumiała.
- Ja rozumiem - powiedziała cicho, patrząc na talerz nieobecnym wzrokiem - Przychodzą, są groźni. Chcą zrobić krzywdę, nie ma czasu na słowa. Robi się to co trzeba. Trupi zanim podejdą bliżej i zrobią kłopot. Albo ranę… nie lubię ran. Bo potem boli i często się robi gorączka. Nie chcę żeby wujek znowu dostał ranę, już ma jedną na nodze a drugą na ramieniu… przeze mnie - zacisnęła splecione dłonie oparła o nich brodę, ciągle gapiąc się w talerzyk - Nie powinnam wtedy mierzyć, tylko od razu strzelać. Szybko… a potem w kolejnego i kolejnego i znowu. Ale… no nie jestem dziadkiem. - pokręciła smętnie głową - Bo pojechaliśmy po dobrą wodę do studni, a tam przyjechali tacy niemili panowie i zaczęli strzelać. To ich utrupiliśmy. Ale mogłam ich trupic bardziej - powiedziała z dziwnym zacięciem i westchnęła ciężko - Moze wtedy wujek by nie oberwał. - wzdrygnęła się, spoglądając żywiej na pana z blizną - Nie wiem gdzie Yarnhill, ale wujek wie. Spytaj go i tak. Jest super - pokiwała entuzjastycznie głową - Co to jest kakao? A ścieku? Nie znam tych słów. Znam Rogera od wczoraj. Jest fajny, tylko ludzie na niego dziwnie patrzą i dziwnie mówi, ale to nie szkodzi, bo ja też jestem dziwna. No i rozmawia z Khainem, którego nie widzę. I zbiera mu czerwoną wodę bo jest teraz Arena i próba. Wojna… no i robi obrazki! - życie całkowicie wróciło w Angie. Odwinęła rękaw i pokazała ciemne linie na przedramieniu - Zrobił mi go wczoraj, zanim przyszła zła woda. Powiedziałam że lubię motylki które latają nocą i cukierki… to mam - koniec wyszedł jej wyjątkowo zadowolony.

- No faktycznie, bardzo ciekawy. - powiedział Robert oglądając rysunek na skórze nastolatki o wciąż bardzo mocnym kontraście. Chciał pewnie coś powiedzieć jeszcze ale przerwała mu córka. Wychyliła się wyżej by zobaczyć obrazek jaki pokazywała nastolatka.

- O! Ale ładny! - powiedziała dziewczynka z entuzjazmem patrząc na wytatuowanego nocnego motyla z czaszkami i cukierkami na skrzydłach. - Tata też ma! Ale nie motylka tylko wilka. - córka rezolutnie spojrzała wyżej na siedzącego naprzeciw ojca. Ten uśmiechnął się i rozłożył w geście bezradności ramiona. Potem podwinął bluzę i kurtkę do łokcia i na ramieniu ukazał się jego tatuaż.

[MEDIA]http://i.pinimg.com/474x/f7/69/5e/f7695ea2a22c3d625ba6cdaad0434823--real-estate-tree-tattoos.jpg[/MEDIA]

- A kakao to chyba jakaś roślina była. Ale teraz to takie coś do rozpuszczania i picia jak kawa. - powiedział z zastanowieniem chyba sam się właśnie nad tym zastanawiając nad tym całym kakao po jakie poszedł Mike.
- Ściek. To tak mówimy… Albo zobacz. - zaczął mówić ale chyba sobie o czymś przypomniał bo odwrócił się znowu w stronę okna. Chwilę przez nie zerkał aż pewnie dostrzegł to co chciał dostrzec by pokazać blondynce. - Widzisz tą ciemną smugę na horyzoncie? - zapytał wskazując ramieniem w dal. Angie widziała, że pokazuje na wschód. Przez okna lokalu trzeba było się bardziej domyślać, że tam jest bo aż tak wyraźna nie była. Ale wiedziała, że tam jest. Wcześniej od dobrego tygodnia jak nie dłużej wędrowali z północy i każdego dnia zamiast wschodu Słońca była ta ciemna smuga albo czarna ściana. W zależności od tego jak blisko niej podróżowali. Wujek mówił, że lepiej się trzymać od niej z daleka. No i właściwie trzymali się od niej z daleka. - No to jest nasza sławna Mississippi. Różnie ją wołają. U nas utarło się mówić, że to Wielki Ściek albo po prostu Ściek. - powiedział i opuścił ramię przez chwilę nadal wpatrując się w ten niewyraźny obrazek.

Pan z blizną też miał obrazka! I to z piesem i drzewami! Nastolatka ledwo go zobaczyła, zrobiła “wooooow” i zaraz zaczęła go macać, jeżdżąc palcami po namalowanych pniach i pyszczku. Las. Pan Robert miał na ręku las. Angie lubiła lasy - były zielone.
- Wiem co to kawa. Wujek czasem ja pije… dziwna. Gorzka i szczypie w język - powiedziała nie przerywając badania atramentowego wzoru - A ściek… to rzeka? Taka inna nazwa? To tutaj też był ściek, tylko mniejszy i wylał. - próbowała ułożyć w głowie zdobyte informacje - Pan też robi obrazki?

- Hmm… - myśliwi zrobił trochę niepewną minę i zwlekał z odpowiedział. Albo się nad nią zastanawiał. - Nie, to kiedyś jeden taki wisiał mi przysługę a robił dziary to sobie kazałem taką zrobić. - odpowiedział ojciec dziewczynki siedzącej po drugiej stronie lady. - No, znaczy właśnie tak, kakao jest podobne do kawy, też gorzkie no chyba, że słodzone trafisz, ale można posłodzić cukrem albo miodem. - kapturnik zdawał się wybrnąć wreszcie ze zmieszania ale znów chyba nad czymś się zastanawiał. - Nie no wiesz, rzeka to rzeka a ściek to ściek. - powiedział trochę z zakłopotaną miną. - Po rzece to się pływa łódką albo statkiem jak większa, czasem mosty nad nią są. A ściek to takie jak pod miastem. Takie kanały. Pod ziemią. - mężczyzna mówił trochę niepewnie i z zauważalną rezerwą. Trochę machał przy tym rękami chyba chcąc pomóc sobie i rozmówcy zwizualizować ten problem ale ruchy też za bardzo pewnością nie ociekały.

Z kłopotu wybawił go Mike który wrócił z dwoma, smukłymi pucharkami. Podobnie jak wcześniej postawił talerzyki tak teraz postawił te pucharki. Tym razem wystawały z nich łyżeczki a nie słomki jak przy drinkach po których wciąż stały szklanki na blacie. Sama masa w pucharkach była jasnobrązowa, na wierzchu była taka pianka jak wujek używał do golenia a pod spotem inna, taka skłębiona jak przy gotującym się mleku. Tylko się nie ruszała. No i sama szklanki i ten gesty napój który wydawał się równie dobry do picia jak do jedzenia łyżeczką był jednak chłodny. A w ten tropikalny, gęsty ukrop wszystko co chłodne wydawało się dobre. A na samym wierzchu tej białej pianki i ten jasno brązowej pod spodem były czekoladowe okruszki.

Maggie znowu zaświeciły się oczy i uśmiech.
- Dziękuję! - krzyknęła radośnie na raz i do ojca i do kelnera po czym od razu złapała za łyżeczkę i zaatakowała koktajl.

Mina blondynki wyrażała czyste niezrozumienie, gdy padły dziwne nazwy jak kanały, ścieki i to jeszcze pod miastem. Chyba musiała zapytać o to wujka… potem.
- To tu też jest ściek? Taki tunel z wodą! - skojarzyła o co może chodzić i z uciechy aż klasnęła w ręce.
- Oooo… - skwitowała nagłe pojawienie się kubka z mlekiem i pianką. Patrzyła na niego, a on odwzajemniał spojrzenie, mrugając do niej małymi, kolorowymi kamykami. Bardzo ładnie pachniał, jak cukierek albo ciastko, aż ślinka ciekła. Tytanicznym wysiłkiem nastolatka powstrzymała się od rzucenia na desera. Zamiast tego popatrzyła w napięciu na pana z blizną. Kupował jej dobre rzeczy, bo już wiedziała że za takie cosie się płaci. Były za dobre żeby rozdawać je za darmo.
- Nie jest zatrute… tak? - zadała pytanie, spinając się nagle na stołku i patrząc uważnie w buzię pana taty Maggie - Pan chce za to rzeczy? Pestki albo nóż? Mam… zapłacić?

- Truciznę miałbym podać własnej córce? - mężczyzna w kapturze lekko zmrużył oczy z wyrzutem ale jakoś blondynka wyczuwała, że to tak na niby ten wyrzut. - I nie chcę nic za to, potraktuj to jak prezent. Za sympatyczne towarzystwo. - wyjaśnił Robert lekko rozchylając ramiona. Mała dziewczynka po drugiej stronie blatu pałaszowała deser bez mrugnięcia okiem. Zerkała na nastolatkę i ojca po drugiej stronie ale nie przeszkadzało jej to w pochłanianiu jasno brązowej i chłodnej masy. - A ze ściekiem właśnie, brakowało mi słowa, no taki tunel z wodą pod ziemią. - myśliwy zmienił temat i chyba też się ucieszył, że blondynka pomogła znaleźć wyjście z tych rozmów o rzekach i kanałach.

- Mogła być w jednym kubku - Angela wymamrotała i nagle sięgnęła do bioder. Rozpięła pasek od knujowego pistoletu i razem z nim i kaburą połozyła mężczyźnie na kolanach.
- Prezent - speszyła się, sięgając po jedzenie. Bez dalszej zwłoki zabrała się za jedzenie, mrucząc pod nosem z przyjemności.
- Dlaczego pani doktur tak strasznie mówi? - zadała pytanie kiedy już musiała przełknąć i złapać oddech. Zimny płyn był lepki, słodki, czekoladowy i jeszcze te zamrożone kwadraciki. Jak lód z jeziora - coś idealnego na upał. - Czasem nie rozumiem o czym ludzie mówią. Dziwnych, obcych słów… a ona takie całe zdania mówi - wyjaśniła i wróciła do jedzenia.

- O. Dziękuję ci bardzo Angie. Hej! Zobacz Maggy jaki Angie mi prezent dała! - Robert wyglądał najpierw na zaskoczonego gdy pistolet wylądował na jego kolanach a potem na ucieszonego. Córka się uśmiechnęła ale dalej bardziej wydawała się zajęta pochłanianiem deseru więc tylko pokiwała głową.
- Pani doktor? Znaczy Izzy? - spojrzał na siedzącą obok blondynkę lekko mrużąc oczy. Zerknął ponad nią na drugi koniec sali gdzie widać było rozmawiającego wujka nastolatki i jego żonę. - Izzy jest bardzo mądra. Przeczytała więcej książek niż ja widziałem. Mówię więc mądre rzeczy. Ale dla mnie czasem za mądre. Dobrze, że jak do mnie mówi to tak bym nawet ja zrozumiał. Taka jest dla mnie dobra. - powiedział Robert znów opuszczając pochylając się w stronę blondynki i lekko ściszając głos. - Ale wiem, że można ją zapytać jak coś niejasne i ona wtedy umie to powiedzieć inaczej, prościej. Mówię, ci, że jest bardzo mądra. - wydawał się o tym przekonany i pokiwał do tego głową.

- Musi być bardzo mądra, skoro umie literki i książki - blondynka przytaknęła zlizując z palca kawałek bitej śmietany - Ja próbowałam te książki, ale mi nie idą. Mają dziwne literki, inne niż dziadkowe. One były jak ptasie ślady, takie ostre i kanciaste. Ciocia Vex mówiła że to jakaś cyrulica, ale z niej też nie byłam dobra. Wolałam… no nie umiem mądrych rzeczy - przyznała szczerze - Pan też ma włochate nogi, tak?

Robert kiwał lekko głową słuchając blondynki bawił się jakąś łyżeczką obracając ją w dłoniach ale pytanie o nogi chyba kompletnie zbiło go z tropu. - Eee… No tak, chyba można tak powiedzieć. - powiedział stropiony podobnie jak niedawno pytaniem o kanały i ścieki. - A dlaczego pytasz? - spojrzał zaciekawiony na nastolatkę.

- Sprawdzam czy to prawda że każdy pan ma włochate nogi… jak pająk. - nastolatka odpowiedziała rozbrajająco poważnie, kończąc desera - Lubie pająki, bo są mięciutkie… prawie jak małe futerka. Kotki… mam jednego, nazywa się Uzi. Został w bryku przy domu pani mamy Jamesa i Johna. Bo jego gniazdo było przy złej wodzie, to zabraliśmy je żeby się nie potopiły. I czarna mamę też. Oprócz Uziego są jeszcze cztery małe - pokazała odległość małego futerka rozkładając dłonie. - No… i dziękuję. Za słodkie. - uśmiechnęła się i kiwnęła głową jak uczył wujek - Roger pewnie kończy piwo, a mamy wścieknietego pana do utrupienia.

- Masz kotki?! A pokażesz mi? - tym razem Maggie była szybsza w reakcji od swojego ojca. W lot wyłapała co powiedziała nastolatka po drugiej stronie blatu i wychyliła się w przód by przysunąć się bliżej do blondynki. Ojciec uśmiechnął się lekko.

- Maggie też lubi kotki. - wyjaśnił na wypadek gdyby było trzeba. - Ale Maggie może porozmawiaj z Angie o tych kotkach ale nie wiem czy teraz jest pora by gdzieś wychodzić. - ojciec zwrócił jej uwagę.

Puste kubki po shake’ach, talerzyki po cieście - dla Izzy cała ta góra cukru równała się próchnicy. Widząc że deser przeciągnął się z jednej porcji ciasta na o wiele więcej sapnęła Robowi w kark i zacisnęła mu palce na ramieniu. Mocno.
- Z wycieczkami na razie musimy poczekać kochani - powiedziała uśmiechając się do dziewczynek, a męża gromiąc wzrokiem - Cieszmy się tym, że możemy odpocząć od podróży i posiedzieć w cieniu. Jak się bawiłaś Myszko? Znasz nowe przepisy? - spytała córki.

- Jakby co to… no potem możemy pojechać do kotków. Są tam, gdzie nasze rzeczy - Angela odstawiła pusty kubek i westchnęła. - Pani doktur ma rację, na razie… nie ma co nigdzie chodzić. Tu jest dobrze. - wzruszyła nerwowo ramionami.

- No dobrze mamo. - westchnęła córka i klapła z powrotem na stołek. - Mike mi pokazywał jak robić różne rzeczy. Ale teraz nie mam składników to nie mogę pokazać. - podniosła wzrok na rodzicielkę odpowiadając z poważną minką na jej pytanie.

- No właśnie, potem spróbujemy się przejść czy pojechać. - Robert skinął głową wspierając pomysł i żony i nastolatki. Zaciśniętych na swoim ramieniu palców udawał, że nie zauważa. Za to odwrócił twarz od córki ku niej i zapytał z sympatycznym wyrazem twarzy. - A potem będzie jeszcze ciasto, zjesz z nami kochanie? - zapytał zupełnie jakby pytał się o najsympatyczniejszą rzecz na świecie.

- Ciasto? - nastolatka od razu zbystrzała, oblizując wargi z resztek kremu i czekolady. Przez sekundę dopadło ją pytanie czy jeszcze ma ochotę na coś słodkiego. Szybko się rozpromieniła. Odpowiedź była oczywista - No tak, ciasto! A pani zje z nami? Jest dobre. Serowe i słodkie i smaczne. Możemy jeszcze zjeść ciasto? Ach… - westchnęła. No tak, najpierw musieli jeszcze kogoś utrupić.

- Chętnie aniołku, ale później. Mamy troszkę pracy wpierw… - lekarka uśmiechnęła się ciepło do blondynki, a mężowi wciskała paznokcie w ciało.
- Dobrze słyszałam że rozmawialiście o kotach? - tu popatrzyła na Maggie i udała że się nad czymś zastanawia. Mogli jej załatwić zwierzątko, była już na tyle duża aby o nie zadbać i zacząć uczyć się odpowiedzialności - Nic nie szkodzi Myszko, potem porozmawiamy z Mike’iem i poprosimy żeby coś przyniósł. Tatuś na pewno chętnie będzie testował twoje dzieła - drugą ręką poklepała Roberta po ramieniu i stanęła mu za plecami żeby patrzeć w dół bezpośrednio na jego głowę - Jesteś taki kochany że pytasz… co ja bym bez ciebie zrobiła - mówiła lekko, śląc mu gromy wzrokiem. - Z pewnością nie musiałabym wspominać o próchnicy.

- Tak, Angie ma kotki. Jeden jest jej, Uzi, ale ma jeszcze inne. - córka lekarki i łowcy mutantów szybko podchwyciła wdzieczny dla niej temat.

- Tak kochanie. - Robert uniwersalnie kiwnął głową zgadzając się do całości wypowiedzi żony. - A może sobie usiądziesz co? - zaproponował klepiąc stołek obok niego. Na tym z drugiej strony siedziała już Angie.

- Kotki to wspaniałe, śliczne zwierzęta, do tego bardzo czyste i urocze, ale trzeba się nimi zajmować. Karmić, dbać aby były zdrowe i szczęśliwe… myślisz, że potrafiłabyś też zająć się takim kotkiem? - spytała córki. Do drugiej połówki zwróciła się mniej ciepło, ale nadal uprzejmie - Dziękuję, postoję. Stąd mam dobrą perspektywę.

- Ja mogę pomóc! - Angie wyprostowała plecy gotowa do wsparcia małej ludzi. Małe futerka były super, każdy powinien takie mieć! - Pokazać jak się poluje i zdobywa jedzenie. Mogę to robić najpierw sama, ale się nauczysz, to łatwe - popatrzyła na Maggie z szerokim uśmiechem - Znajdujesz obiad, strzelasz i skórujesz. A potem dzielisz i jesz. Gotowanie też jest fajne. To jak z… - zacięła się, bo nie za bardzo wiedziała do czego porównać, więc zmieniła temat - A jakie będzie potem to ciasto?

- O tak! - mała dziewczynka z entuzjazmem pokiwała głową zgadzając się i z mamą i z blondynką. - Będę się nimi zajmować! Jak coś nie będę wiedzieć to zapytam taty! Albo Angie! - dziewczynka spojrzała pytająco z matki na ojca i nastolatkę chyba czekając na jakieś wsparcie w tej materii przekonywania.

- Ciasto to chyba sernik. Take ja zamówiłem przynajmniej. - odpowiedział nastolatce pan O’Neal. Potem zwrócił się do pani O’Neal. - Ależ kochanie to jest nieco kłująca perspektywa. - mąż zadarł głowę do góry by spojrzeć w twarz żony ale, że stała za jego plecami patrzyli na siebie do góry nogami. Za to poczuła jak jego dłoń wędruje przez jej biodro w kierunku jej pośladków sunąc jak rozleniwiony wąż.

Lekarka uśmiechnęła się ciepło do blondynki, kiwając głową do tego co mówiła.
- Będzie nam bardzo miło Angie, jeżeli pomożesz Maggie i wytłumaczysz jej jak się zajmować kotkami. - pogłaskała lekko jasne włosy - Tylko nie odchodźcie nigdzie, dobrze? Jak będziecie chciały pić poproście Mike’a. Niech nam doliczy do rachunku. Myszko słuchaj się Angie, my niedługo z tatą wrócimy. Musimy porozmawiać o tym kotku dla ciebie - zdradziła część planu obu dziewczynkom, a Robowi przestała wbijać paznokcie w bark.

- Tak jest! - nastolatka wyprostowała się na krześle i spojrzała bystro na panią doktur. Dotyk na głowie powitała ze zdziwienie, zesztywniała… ale to było miłe. Przyjemne. Zrobiło się jej ciepło w środku, a potem jeszcze usłyszała że mogły z małą ludzią coś jeszcze wziąć! Na przykład takie drugie picie z czekoladą! - Pani się nie martwi, będę bezpieczyć Maggie. Nikt nie podejdzie - poklepała karabin, uśmiechając się szeroko - Pan też się nie martwi, idzie mówić. Ja wszystko wytłumaczę!

- Oczywiście. - zgodził się młody kelner słysząc odpowiedź Vex. Ktoś jeszcze go wzywał więc odszedł w tamtą stronę.

Vex zaś wylądowała przy zwalistej sylwetce ciemnego blondyna z karabinkiem zawieszonym na ramieniu.
- Naprawdę? No to nie byłby najlepszy ruch z jego strony. - Sam lekko uniósł brwi do góry i usta skrzywiły mu się w oszczędnym uśmiechu. Spojrzenie jednak wydawało się ciepłe i rozbawione. - A właśnie rozmawiałem z Lou. Dogadał się co prawda z O’Nealami ale ja dogadałem się z nimi więc moglibyśmy się razem zabrać. Lou ma łódź. Dałoby się ją zabrać na autobus myślę a nim dojechać do rzeki. A samą łodzią przez rzekę. - najemnik streścił motocyklistce efekt swoich rozmów i z lekarką i z barmanem. - A ty co załatwiałaś z tamtym irokezem? - Sam lekko poruszył głową w stronę stołu gdzie niedawno Vex rozmawiała ze Spencerem.

Mąż Izzy pokiwał głową w kapturze zgadzając się ze słowami żony skierowanymi tak, do córki jak i do nastolatki o blond włosach. Ale żonie nie zamierzał tak łatwo ustąpić. Odwrócił się na stołku tak, że teraz bar miał za sobą a żonę przed sobą. A nawet między sobą bo przesiadł się tak, że stojąca kobieta znalazła się między jego kolanami. I dłońmi bo oparł swoje dłonie na jej biodrach przez co właściwie oplótł ją swoimi kończynami.
- No, musimy powiedzieć Mike’owi, chyba poczciwiec z niego, by się tu wami zajął jak my będziemy omawiać te kicie. - mimo, że Rob mówił bardziej do córki niż kogoś innego to jednak spojrzenie i uwagę zdawało się mu bardziej koncentrować na żonie. Zwłaszcza przy tych “kiciach” jakoś wydawał się mieć bardzo kosmate spojrzenie gdy jakoś w tym momencie doszedł spojrzeniem ku jej twarzy którą w przeciwieństwie do zwyczajowej sytuacji miał nad sobą.

- Będziemy koleżankami? - zapytała Maggie kiwając rodzicom głową ale bardziej chyba interesowała ją siedząca naprzeciw niej blondynka. Robert chyba nadal czekał na Mike’a a chłopak już wracał w stronę baru. Ale Roger był szybszy. Złapał go mocno za ramię kompletnie zaskakując i jego i pewnie większość okolicznych gości. Twarz kelnera wykrzywił grymas bólu gdy khainita prawie podniósł go tak, że aż musiał stanąć na palcach by zmniejszyć nacisk bólu.

- Dość czekania! Prowadź mnie do niego! Czas przelać krew! - warknął agresywnym tonem i jęczący z boleści kelner zaczął prowadzić go w stronę korytarza prowadzącego do piwnicy. Większość towarzystwa była chyba zbyt zaskoczona a może i zadowolona, że khainita zajął się kimś innym niż nimi. Najbliżej nich stali Vex i rozmawiający z nią Sam.

Ten spojrzał ponad barem na nastolatkę i skinął wyzywająco głową do siebie. Ruszył za khainitą i jego ofiarą.
- Oj Mike chyba trochę się spóźni. - powiedział Robert widząc, że powrót młodego kelnera został tak brutalnie przerwany.

Nastolatka dogoniła wujka już na dole w piwnicy. Miał już karabinek w dłoniach. Kilka kroków dalej Roger stał przed drzwiami do piwnicy z tym zarażonym a wyraźnie przestraszony Mike kończył otwierać skobel piwnicznych drzwi.
- Spadaj! - syknął do niego pogardliwie khainita gdy kelner uporał się z tym zajęciem. Mike niezwłocznie skorzystał z okazji by się wydostać z nieprzyjemnej dla siebie sytuacji. Czmychnął mijają wujka i jego podopieczną. Roger zmrużył zaś oczy oceniając sytuację wewnątrz piwnicy. - Hej ty! Stawaj! Nadszedł czas próby! Czas areny! Czas Khaina! - krzyknął w głąb piwnicy. Odpowiedziały mu głuche warkoty, sapanie i stukoty ale ciężko to było uznać za odpowiedź. - Stawaj tchórzu! - wrzasnął rozzłoszczony khainita. - On jest związany?! - Roger dostrzegł chyba wreszcie dlaczego wybrany rywal ma takie opory przed przyjęciem wyzwania. - Nie może tak być! - syknął znowu rozzłoszczony wkraczając do piwnicy.

- Roger nie rób tego! Nie rozwiązuj go! - krzyknął ostrzegawczo wujek i przebiegł te kilka kroków oddzielających go od wejścia do piwnicy. Ale i Roger miał podobną odległość do więźnia. Razem z Angie dobiegli w momencie by w świetle karabinowej latarki wujka i postawionej w progu lampy widzieć opadające rogerowe ostrze tomahawka rozcinające więzy przy belce.

[MEDIA]http://imgs.inkfrog.com/pix/blade.addict/XBK01_(2).JPG[/MEDIA]

- Krew na kielich krwi! - krzyknął bojowo Roger korzystając z okazji, że przeciwnik wyszarpuje się z więzów. Ale nie docenił przeciwnika. Ten nie dokończył rozsupływać więzów z nadgarstków, nawet zwyczajowo w takich wypadkach nie roztarł nadgarstków po związaniu i trzymaniu w górze ramion tylko rzucił się z dzikim wrzaskiem na mężczyznę z wymalowaną czaszką na twarzy. Roger zdążył zamachnąć się tomahawkiem ale prawie z miejsca musiał ustąpić przed furią przeciwnika. Cofając się uderzył plecami w półki co zaowocowało grzechotem pustego szkła. Część butelek i słoików przewróciła się, część spadła na podłogę ale walczący byli już kolejny krok i następny dalej. Piwnica choć niedawno pomieściła kilka swobodnie stojących i rozmawiających osób to jako arena okazała się bardzo ciasnym polem walki. Tomahawk Rogera co chwila zahaczał jak nie o półkę, regał to o ścianę czy sufit. Przeciwnik atakujący gołymi rękami nie był aż tak skrępowany tymi warunkami walki ale za to dobranie się do Rogera przeszkadzała mu jego okrągła tarcza która okazała się bardzo pomocna niczym poręczna, mobilna ściana dająca zasłonę przed jego atakami. Niemniej Roger został zmuszony do defensywy i cofał się. A, że miejsca do cofania się było mało więc lawirowali obydwaj skacząc i próbując dorwać jeden drugiego. Roger wbrew zdrowemu rozsądkowi nie cofał się w stronę otwartych drzwi w których stała reszta towarzystwa a przeciwnik wydawał się zbyt być pochłonięty walką by zwracać na coś więcej uwagę.

Khainicie udało się jednak wykorzystać nieuwagę obcego mężczyzny. Ten walczył bardzo dziwnie. Ruchy miał niezgrabne, nienaturalne i jakieś kanciaste. To można było jeszcze wytłumaczyć odrętwieniem ramion, jakąś chorobą czy skutkiem ubocznym jakichś leków, używek czy ich braku. Jednak nawet gdy Roger go atakował ten nie zważając na groźbę oberwania wciąż na niego napierał. To zaś wymuszało na khainicie prawie ciągłą obronę, jedynie czasami udawało mu się wykonać wypad by zaatakować przeciwnika. Roger wyraźnie górował sprawnością w walce i doświadczeniem nad przeciwnikiem ale jego zaskakujący styl walki sprawiał, że na pewno nie było mu łatwo gdy jego szpony non stop drapały i uderzały w jego tarczę zmuszając go do ciągłych uników i krążenia po pomieszczeniu o powierzchni paru kroków na krzyż. Ale trafił! Wreszcie tomahawk Rogera trafił w ramię mężczyzny i ze zranionego bicepsa trysnęła krew. I nic. Facet zdawał się nawet nie zauważyć tego trafienia jakby go ktoś scyzorykiem zadrapał.

Angie czuła, że wujek też z napięciem obserwuje pojedynek. Uniósł karabinek do klasycznej pozycji strzeleckiej ale w takiej ciasnocie mógł zarówno oświetlać walczących jak i celować. W końcu ten wyzwoleniec w każdej chwili mógł się rzucić na nich. Roger znowu został zepchnięty do obrony. Facet napierał do niego mimo krwawiącego rozcięcia na bicepsie. Ruchy choć szybkie i nieskładne jakoś mu nie zwalniały dalej uporczywie rozbijając się o tarczę Khainity. Obydwaj rozdeptywali butelki i słoiki, ślizgając się a czasem rozgniatając tak całe szkło jak i chrzęszczące na podłodze resztki. I nagle stało się!

Chaotycznie poruszający się mężczyzna poślizgnął się na jakimś słoiku tak jak i przed chwilą także i Roger ale tym razem Roger był we właściwym miejscu i czasie. Tomahawk pewnie wykonał łuk choć po drodze zahaczył o sufit zostawiając na niej jasną rysę i z chrzęstem wbił się w czaszkę przeciwnika. Ten znieruchomiał.
- Krew na kielich krwi! - zawył triumfalnie pomalowany mężczyzna widząc nieruchomiejącego przeciwnika. Kopnął go w stronę regału przy okazji wydobywając z czaszki swoją broń. Wzniósł triumfalnie ramiona w górę i tomahawk i tarcza stuknęły o sufit. Rana przeciwnika tryskała strugami krwi i jasne było, że tak mocne trafienie musiało być mordercze. Słoiki z butelkami zatrzęsły się gdy przeciwnik Rogera uderzył w nie plecami. A potem wciąż grzechocząc znowu od kolejnego ruchu opierającego się o piwniczny regał ciała. Ale nie jak powinno to być gdy ono zwala się w końcu na podłogę. Tylko jak odpycha się od niego do kolejnej szarży.

Roger okazał się niesamowitym refleksem bo zdążył z powrotem opuścić broń i ofensywną i defensywną. Ale moment zaskoczenia zrobił swoje. Przeciwnik runął na niego mimo śmiertelnej rany głowy obryzgując krwią i tarczę i pomalowane na biało ciało mężczyzny. Teraz Roger z impetem uderzył plecami w przeciwległy regał. I zanim khainita zdążył coś przedsięwziąć oberwał kułakiem w głowę. Cios był mocny bo nie dość, że głowa mu odskoczyła jak piłeczka to jeszcze zamroczyło go na tyle, że upadł na zasypaną całym i potłuczonym szkłem podłogę. A jego przeciwnik dopadł go natychmiast przygważdżając go do podłogi. Sytuacja odwróciła się i teraz Roger był w poważnym kryzysie.

Niemniej khainita wciąż żył i nadal walczył. Przez chwilę siłowali się. Roger leżał na ziemi, z głową blisko ściany z drzwiami na korytarz. Zasłaniał się tomahawkiem ale robił to o wiele mniej składne niż dotąd. Nadal musiał odczuwać skutki tego bardzo mocnego ciosu w głowę. Przeciwnik zaś choć był w o wiele lepiej pozycji nadal miał trudności ze sforsowanie zapory z tarczy Rogera i jego tomahawka. W makabryczny sposób zalewał khainitę krwią z roztrzaskanej głowy która powinna g przed chwilą zabić. Obcy mężczyzna chrypiał i ciężko dyszał mając wyraźne kłopoty z koordynacją.
- Krew na kielich krwi… - syknął z trudem umęczonym głosem. Udało mu się odepchnął napierającego przeciwnika i ostrym krańcem swojej broni z impetem trzasnąć w ramię przeciwnika. Ostrze wbiło się głęboko chrzęszcząc na kości. Siedzący na przywódcy khainitów mężczyzna jęknął, sapnął i zarzęził. Roger z trudem odepchnął go zwalając go wreszcie z siebie. Ten przewrócił się z łoskotem na zawaloną szkłem podłogę. Wciąż leżący na podłodze khainita uniósł dłoń do własnej twarzy przeczesując zmęczonym ruchem włosy a potem przysłaniając sobie oczy. Zwalony mężczyzna zaś przestał rzęzić. W ogóle przestał się ruszać.

Manewr Furia - podręcznik podstawowy str. 193. Furia jest jednym z czterech podstawowych manewrów jakie może próbować stosować każdy uczestnik walki bez względu na swoje skille o ile spełni się podane w tej tabelce warunki. Pozostałe trzy manewry to Zwiększone Tempo, Szarża i Pełna Obrona. Furia daje bonus +2 do trafienia dla tego kto jej używa w ataku czyli gdy ma inicjatywę. Ale gdy ją utraci otrzymuje trafienie jak za 1 seg mimo, że zazwyczaj 1-szy seg jest poświęcony na zamianę inicjatywy i dopiero kolejny sukces w kolejnym segmencie może być traktowany jak sukces. Dlatego Roger w Turze 2 zadaje R.Lekką w 3-cim segmencie mimo, że normalnie dopiero powinien w nim przejąć inicjatywę.

Tryb berserkera - podręcznik podstawowy str. 196. Ktoś/coś walczące w trybie berserkera nie musi się bronić gdy nie ma inicjatywy w zwarciu. Potrafi to wymusić u przeciwnika przejście do obrony gdyż musi on poświęcić swój sukces tak jakby nie miał inicjatywy na sparowanie ciosu berserkera. Tryb berserkera fabularnie oznacza że ktoś/coś walczy jak w amoku czy jakimś szale albo zgodnie z programem (maszyny) nie zważając na własny instynkt samozachowawczy (nie próbuje unikać trafień w zwarciu jak robi to większość. Każdy może próbować wejść w tryb berserkera by to zrobić musi zdać Ch.Trudny test Morale. Chyba, że w bestiariuszu jest podane, że dane coś walczy w takim trybie albo MG tak powie.

Tarcza - użycie tarczy w taki sposób to moje homerule. Tarcza jest w walce w zwarciu utrudnieniem dla przeciwnika tarczownika. Dokładnie to zwiększa mu trudność trafienia o 1 PT. Dlatego przeciwnik Rogera miał całą walkę ten modyfikator o 1 PT.

Walka w tłoku - podręcznik podstawowy str. 195. Uznałem, że piwnica ogranicza swobodę walki więc spełnia warunki by liczyć jak walkę w tłoku/ciasnocie. Tomahawk Rogera jako broń jednoręczna dostała mod. -2 do trafień za niewygodę w użyciu. Jego przeciwnik walczył gołymi łapami więc nie miał żadnych kar do trafienia za takie warunki.

Awantura wisiała w powietrzu, a jej sprawca ściskał topór i tarczę, krzycząc coś o religijnych zabobonach i tym podobnych bzdurach. Wyglądało, że jeńca chce załatwić w pojedynkę. Izzy z całego serca życzyła mu szczęścia, byle tylko zszedł z oczu jej córce i przestał ją denerwować.
- Poczekaj - powiedziała cicho do męża i przytrzymała go za ramiona żeby siedział kiedy inny zbierali się do zejścia do piwnicy. Ich sprawą była walka, lekarka miała zbadać to co pozostanie i połatać rannych jeżeli jacyś się pojawią. Dopiero gdy ogonek zniknął w przejściu na dół, zwolniła uścisk i uśmiechnęła się do Maggie - Myszko poczekaj tu i nigdzie się nie ruszaj, dobrze? My zaraz wrócimy.

Maggie skinęła głową i chyba próbowała trzymać się dzielnie. Rodzicie jednak widzieli, że dziewczynka czuje się niepewnie gdy tak w pobliżu tyle krzyków i nerwów.
- Poczekajcie tu z Lou na nas dobrze? - Robert dorzucił swoją propozycję wskazując na starszego, łysiejącego barmana i wskazując go palcem. Ten gdy usłyszał swoje imię spojrzał w ich stronę a widząc całą scenkę skinął swoją łysiejącą głową. Podszedł w stronę siedzącej na stołku dziewczynki po swojej stronie baru.

- Dobrze, może zostać ze mną, nic się nie bójcie. Ale proszę was, zobaczcie co z Mike. To taki dobry chłopak no przecież nic mu nie zrobił. - barman też wydawał się być przejęty i zaniepokojony rozwojem sytuacji chociaż chyba bardziej martwił się o młodego kelnera niż o Rogera czy tego co miał być związany w piwnicy.

- Spokojnie, do niego ten świr nic nie ma, ale tak… sprawdzimy i zobaczymy co z nim. Będzie dobrze Lou, nie martw się - Izzy uśmiechnęła się jakby chciała tym dodać córce i barmanowi otuchy. Mike nie figurował na liście celów khainity i tamten wydawał się być skupiony na człowieku z piwnicy. Taki mały plus.
- Załatwimy to szybko i niedługo wrócimy - powiedziała lekko i wymownie spojrzała na męża - O ile tatuś się nie zgubi po drodze. Wiesz Myszko jak on lubi się czasem zapodziać - pogłaskała dziewczynkę po głowie i pocałowała ją w czoło - Będziemy z powrotem zanim się zorientujesz. A teraz bądź grzeczną dziewczynką i pomóż Lou pozmywać albo powycierać kufle, dobrze?

Walka za zarażonym, niemiłym panem przebiegła szybko i dynamościowo. Było dużo hałasu, krzyków, syczenia i tłukowania szklanych rzeczy. Angela z zapartym tchem przypatrywała się jak pan z obrazkami bije się z tym gryzącym ludziem, którego powinni uśpić ołowiem w czachę i tyle.
Kiedy w końcu przeciwnik Rogera znieruchomiał po raz drugi, nastolatka wydała z siebie radosny pisk, skacząc do przodu tam gdzie jej leżący kolega. Teraz tym bardziej cieszyła się, że jednak go nie utrupiła.
- Woooow! - wyraziła werbalnie zachwyt nad dopiero co zakończoną potyczką. Pan z obrazkami był taki super! A jak się bił! Toporem machał prawie jak dziadek! Kucnęła obok niego, macając po kieszeniach za piersiówką od pana żula.
- Ale byłeś super! - patrzyła rozpromieniona w pomalowaną w czaszkę i pokrwawioną buzię, podziwiając jaki jest ładny i bojowy. Znowu gdzieś w dole brzucha czuła te dziwne robaczki. Pochyliła się, całując dyszące usta. Wcisnęła mu piersiówkę w ręce - Chcesz alkohola, albo wody?

Vex zdążyła jedynie się uśmiechnąć i otworzyć usta by odpowiedzieć najemnikowi gdy Roger postanowił zakończyć celebrację piwa. Rzuciła pod nosem cichym przekleństwem i ruszyła za blond rodzinką ponownie wydobywając broń. Czemu ten dzień musiał tak wyglądać? Mogliby już dawno być w Pendelton. Szła o krok za wujaszkiem.Powinni porozmawiać, a znowu brakowało im na to czasu. Psy, wściekli ludzie i jeszcze ta nadęta lekarka.
- Musimy w końcu pogadać. - Powiedziała to trochę ostrzej niż planowała, ale starała się mówić na tyle głośno by Sam usłyszał w całym tym zamieszaniu.
Dopadła do drzwi chwilę po blondynach po to by zobaczyć jak Roger odcina zarażonego faceta. Od razu wycelowała broń, jeszcze nie do końca wiedząc kogo będzie trzeba zaraz zabić. Już chciała strzelić gdy bestia runęła na khainitę, ale… cholera bała się, że trafi tego świra. Poradził sobie sam! Vex odetchnęła z ulgą i oparła się o ścianę opuszczając broń.
- Angie… Rogerowi chyba przyda się doktor. - Odezwała się dosyć cicho. Po wcześniejszym fochu od nastolatki nie była pewna czy ta w ogóle chce z nią gadać… Niczego nie była pewna. Chciała się wymyć, przebrać, wsiąść w końcu na swoją maszynę. Przeniosła wzrok na stojącego obok wujaszka. No i chyba chciała by ten typek zwracał na nią więcej uwagi, ale na to nie miała żadnego wpływu.

Z głębi korytarza dobiegło zmęczone szuranie. Walka dobiegła końca, a jej finał był zaskakujący, przynajmniej dla Izzy. Nie wierzyła, że wymalowany świr poradzi sobie z opętanym szałem… drugim świrem. Niestety nie pozabijali się wzajemnie, co zapewne byłoby na rękę zarówno Pazurowi, jak i pozostałej okolicy, gdyby nie szczegół - tylko Roger znał położenie dziwnego transportera z wirusem i prochami. Chyba wirusem, albo czymś równie paskudnym. Przez całą krótką potyczkę lekarka stała obok Roba i ściskała go za rękę. W drugiej dłoni ściskała rewolwer. Preferowała karabiny, ale na tak wąskim i ciasnym terenie bywały nieporęczne i zawodne.
- Widziałeś to… Widziałeś - szepnęła do niego, patrząc na poruszającego się niemrawo topornika. Oberwał w głowę, musiało go srogo zamroczyć. Była szansa, że doszło do wstrząśnienia mózgu, ale to drugie ciało przykuwało uwagę brunetki - te które nie powinno się podnieść po pierwszym ciosie, bo powinno być martwe. Odchrząknęła.
- Nigdy czegoś podobnego nie widziałam. Musi być naukowe wyjaśnienie - powiedziała głośniej, podchodząc do zgromadzonych nad ciałem. Chciała wypaść poważnie i profesjonalnie. Nie jak ktoś kto jest śmiertelnie przerażony - Pewnie doszło do uszkodzenia wzgórza mózgu odpowiedzialnego za bodźce czuciowe co może powodować blokadę odczuwania bólu. Stąd pozorna niewrażliwość. Martwica płata czołowego? - zapytała i sama odpowiedziała na to pytanie zanim ktokolwiek zdążył zareagować - Płat czołowy, usytuowany w przedniej części mózgowia. Odpowiada za wszelkie czynności ruchowe oraz kierowanie czynnościami psychicznymi: budowanie norm etycznych, konstruowanie sfery emocjonalnej, podejmowanie decyzji, myślenie abstrakcyjne. Gdy ulega awarii zostają odruchy podstawowe. Podwzgórze też musiało oberwać, tak samo jak móżdżek. To wyjaśnia dziwną motorykę, bardzo nieskoordynowaną - westchnęła bardzo ciężko - Dobrze że Roger zaczął już trepanację, łatwiej będzie otworzyć czaszkę do końca. Chcę zobaczyć jak wygląda jego mózg… to co zostało - popatrzyła na Pazura i pokręciła głową - Nie wiesz czy gdzieś tu maja sprawny aparat EEG? Wygląd tkanek to jedno, przewodzenie impulsów elektrycznych… to coś zupełnie drugiego. Zawroty głowy, nudności i rozdwojenie obrazu? - pytanie zadała khainicie. Głos miała troskliwy - Poleż jeszcze parę minut, na razie nie wstawaj. Świetna robota.

Z tego co pamiętała nastolatka z poprzedniej nocy to pocałunek Rogerowi wyszedł dość słabo i niemrawo. Właściwie to raczej dał się jej pocałować. Przyjął jednak piersiówkę i łyknął z niej trochę. Zachłysnął się ale trudno było powiedzieć czy to przez moc alkoholu, niewygodną do picia bo leżącą pozycję czy jeszcze coś innego. Kaszel jednak pobudził go do tego by podnieść się do pionu. Usiadł ale wyglądało, że na tym jego moce przerobowe się skończyły. Gdy usiadł okazało się, że drobne kawałki potłuczonego szkła utkwiły mu w skórze pleców. Jedne krwawiły tak, że krew spływała strużkami, inne trochę a inne zdawały się w ogóle nie krwawić. Pewnie zależało od wielkości czy głębokości wbijającego sie szklanego rykoszetu.

Na pytania lekarki Roger podniósł w jej kierunku głowę. Trochę zmrużył oczy choć może to od bijącego z przejścia światła lampy. Która o dziwo nieniepokojona przez nikogo przestała w progu całą walką i wciąż działała i stała jak i przed walką. Chwilowo jednak Roger chyba zbierał siły by dojść do dalszych etapów wstawania. Ale nie tylko dla lekarki wyglądał na nico oszołomionego. Chociaż gdy nic nie mówił a z jego reakcjami na słowa i czynności innych było tak sobie to wyglądało na poważne. Ale też z tego względu mogło właśnie wydawać się na poważniejsze niż jest. Równie dobrze mógł po złapaniu oddechu pozbierać się za parę chwil jak i zostać w tym oszołomieniu do końca dnia czy następnego ranka.

- No nieźle dostał w ten czerep. Wygląda trochę jak nokaut. Ale taki lżejszy. Wiesz, nie za każdym razem padasz jak dętka jak dostaniesz w baniak. - Robert też odpowiedział cicho swojej żonie. Ale tak samo wydawał się poruszony całą walką. Też przeczekał ją z pistoletem w dłoni i dopiero teraz chował go do kabury. - No ale, że go załatwił tym tomahawkiem… Po taki strzale w baniak… - łowca pokręcił głową i taki obrót spraw wydawał się robić na nim spore wrażenie. I najwyraźniej jak wyczuwała Izzy był zaskoczony właśnie takim wynikiem tej walki.

- Angie. Rogera trzeba obmyć. Ale załóż do tego jakieś rękawiczki. Nie wiadomo czyja to krew jest na nim. - wujek wszedł do piwnicy i zabezpieczył karabin a potem zarzucił go na ramię. Pochylił się nieco nad siedzącą przy Rogerze blondynką. Z kieszeni zaczął wyjmować swoje rękawice taktyczne i wyciągnął je w stronę nastolatki. Pazur otarł pot z czoła i pokręcił głową. Popatrzył na zabitego przez Rogera mężczyznę. I znowu pokręcił głową. Potem zwrócił się do kobiet stojących w przejściu. - Jakie EEG? Nie wiem o co mnie pytasz. Ale nie jestem stąd więc może Lou albo Maria coś wiedzą. Odpowiedział O’Neal na jej pytanie. - Obejrzysz go? Jakby trzeba było go przenieść to dajcie znać. Ja i chyba ty. Moglibyśmy coś poradzić. - dorzucił wskazując na siedzącego przy regale pomalowanego mężczyznę. Zaś przy prośbie o pomoc w dźwiganiu na rosłego i prawie równego mu rozmiarami męża Izzy.

- No jak trzeba to nie ma sprawy. - zgodził się Robert.

- Co się stało? - Sam wrócił na korytarz i odszedł kilka kroków w głąb razem z Vex.

Motocyklistka westchnęła ciężko.
- Chciałam pogadać o naszych dalszych planach, tylko… - Zerknęła w stronę piwnicy. Cała ta sytuacja tylko paskudziła się z każdą chwilą. Chwilę nasłuchiwała odgłosów, oczekując wezwania do przeniesienia khainity, po czym spojrzała na Sama ze słabym uśmiechem. - … chyba musimy się najpierw zająć tym bałaganem, prawda?

Lekarka popatrzyła na wojskowe rękawice i wyciągnęła z torby inne: cienkie, białe i lateksowe.
- Myślę że te się lepiej nadadzą - powiedziała nastolatce - Po wszystkim można je wyrzucić, nie trzeba prać. Przytrzymasz Rogera kiedy będę go badać? - poprosiła.

- Ooooo… - Angie od razu chwyciła te nowe plastikowe ręce i powąchała je. Dziwnie pachniały, ale skoro pani doktur mówiła że będą lepsze to musiały być. W końcu pan z bliznami powiedział, że jest bardzo mądra. Pokiwała zaraz energicznie ładując się Rogerowi na kolana i obejmując nogami w pasie. Siedziała z nim twarzą w twarz i patrzyła z niepokojem. - Trzeba cię umyć, zaraz to zrobię. Ale najpierw pani doktur zobaczy czy ten niemiły pan nie zrobił ci ran. - mówiła powoli, rękawem bluzy ścierając czerwone kropki z jego policzka.

Rękaw nastolatki rozmazał czerwone kropki w czerwone smugi. A gdy potarła jeszcze raz biała farba na policzkach przetarła się się i barwa skóry była bardziej wyraźna. Za to rękaw nastolatki miał na sobie biel tej farby. Właściwie obecnie po tylu godzinach i przygodach z bliska było widać, że farba na ciele khainity pościerała się tu i tam a pot, krew i inne przygody też już wyraźnie odcisnęły na niej swoje piętno.

Na białej farbie jaka dominowała na ciele szefa khainitów wyraźnie widać było wszelkie mocne barwy. Jak czerwień choćby. Widać było, że tors ma mocno zachlapany krwią. Lampa dawała przyzwoite światło ale ta krew na jego torsie wyglądała dość dziwnie i niepokojąco. Była gęsta, prawie tak gęsta jak rzadki keczup. I jakaś ciemna. Przez co gdyby nie było wiadomo co to to mogła się kojarzyć z krwią ale raczej nie ludzką albo w ogóle z jakąś wydzieliną czegoś innego niż człowiek.

Z bliska Izzy klęcząc przy Rogerze widziała te wszystkie szklane odłamki w jego ciele. Głównie na plecach i ramionach. Nie były to poważne obrażenia ale na pewno dokuczliwe. Ze szkłem trzeba było uważać by przy wyjmowaniu nie zostawić w ciele jakichś szklanych odłamków bo rany mogłyby się zacząć paskudzić od zwykłego zakażenia. Do tego taki okruch potrafił być bardzo dokuczliwy sam w sobie. Tym razem jednak niebezpieczeństwo tkwiło nieco gdzie indziej. Podczas walki na Rogerze wylądowała spora ilość różnych rozbryzgów i plam tej dziwnej krwi. A każda rana była otwartą bramą do zmieszania się tej krwi i wniknięcia w organizm Rogera. I tak nie była pewna czy krew nie jest w stanie przeniknąć przez całą skórę. Jeśli była taka jak zwykła ludzka krew to nie powinna. Ale mogła zostawić po sobie jakieś paskudztwo i takie rzeczy potrafiły utrzymywać się całkiem długo czekając np. Na skaleczenie by wniknąć do organizmu. Pomóc powinno pozbycie się tej krwi czyli wymycie delikwenta. Ale tutaj w piwnicy nie było do tego warunków czyli wody. Mogła spróbować zmyć z niego tą krew i przemyć dezynfektantem.

- Nie wygląda mi na mutka. - powiedział Robert kucając przy zabitym przez Rogera mężczyźnie i oglądając go uważnie. Przyglądał się twarzy, ramionom i dłoniom. Nie było wiadomo co facet ma pod ubraniem ale Robert coś na razie nie kwapił się by to sprawdzać. - Trzeba się tego jakoś pozbyć. Przez tą powódź zakopanie w ziemi może być trochę trudne. - zauważył zerkając na obydwie kobiety skupione wokół siedzącego khainity.

- Łupie mnie. - Roger od zakończenia pojedynku pierwszy raz powiedział coś zrozumiałego. Sięgnął ręką za plecy by pokazać gdzie i pewnie chodziło mu o któryś z tkwiących tam szklanych odłamków. Sam jednak raczej nie mógł sobie wyjąć wszystkich kawałków jakie tam utkwiły. Ale z wolna zdawał się wracać do piwnicznej rzeczywistości po tym łupnięciu w głowę.

Lekarce coraz mniej podobało się to, co widziała. Każdy nowy element tylko pogłębiał niechęć do dalszego przebywania w tym miejscu i wzmagał chęć żeby opuścić miasto czym prędzej.
- To nie mutek, tylko coś innego. Nie dotykaj go bez rękawic. Pomyślimy co z nim zrobić kiedy pobiorę próbki, ale najpierw żywi. - popatrzyła na męża przerywając na chwilę pracę przy rannym. Ciemna, galaretowana jucha przyciągała jej uwagę nawet bardziej niż leżące o dwa metry dalej ciało - Rogera trzeba przenieść, tylko ostrożnie. Najlepiej też w rękawicach. Tutaj mam za mało światła i brak czegokolwiek do umycia. Poza tym… spójrzcie, tak nie zachowuje się normalna, świeża krew. - pokazała na ciemne gluty i zmarszczyła czoło - Jest skrzepnięta, a to przecież niemożliwe - pokręciła głową - Krew krzepnie dopiero po śmierci, nie za życia - odwróciła się tam gdzie ciało, patrząc ile dziwnej juchy wypłynęło już po zgonie. Z torby wyciągnęła butelkę wódki i gazę żeby wstępnie oczyścić rany i wyjąć odłamki.

- Nie ruszaj bo się poranisz bardziej - Angie nadal gapiła się uważnie na pana z obrazkami, uśmiechając się kiedy powiedział wreszcie coś zrozumiałego. Pokiwała głową do słów pani doktur i wstała mu z kolan, zaczynając powolny i ostrożny proces podnoszenia do pionu - To co, miał w sobie trupią krew? Ten wścieknięty? Zawsze możemy na niego zawalić dom, jak na pana Bena. - popatrzyła na pana z blizną i zrobiła proszącą minę - Pomoże mi pan zanieść Rogera na piętro? Potem tu wrócimy i posprzątamy, pomogę. Jak go juz umyję. Trzeba go umyć, jest brudny - przeniosła wzrok na pana z obrazkami i westchnęła ciężko. Trzeba było go przytrzymać żeby się nie wierzgał przy operacji. Ona nie lubiła jak w niej grzebali, albo szyli. To bolało i było niemiłe.

- Khain był w nim silny. Dobre trofeum. - Roger pokiwał głową znowu zaczynając bardziej kontaktować co się wokół niego dzieje. W tym czasie lekarka wydobywała z jego ciała szklane okruchy. Na szczęście było to dość proste zajęcie choć wymagające wyczucia i uwagi w czy jej medyczna praktyka bardzo jej się przydała. Na ile mogła stwierdzić obeszło się bez komplikacji i chyba udało jej się odnaleźć i wydobyć wszystkie kawałki szkła jakie wczepiły się w jej pacjenta.

Potem musiała jeszcze przemyć alkoholem rany. Roger skrzywił się, syknął i stęknął gdy palące promile zalały mu otwarte rany. Ale raczej zniósł ten zabieg dość dzielnie. Zostało najbardziej niebezpieczny manewr czyli zmycie tej dziwnej, zakrzepłej krwi która nie powinna być zakrzepła po tak świeżym zgonie delikwenta. Sam zabiegł właściwie był całkiem prosty. Wziąć kawałek materiału i ściągnąć nim z torsu pomalowanego faceta tą krwistą breję. Jednak prostota kończyła się gdy miało się świadomość zagrożenia jakie to ze sobą niesie. Niemniej Izzy udało się zatrzeć większość tej krwi. To co zostało mogło być zmyte w bardziej sprzyjających warunkach. Jednak już nie groziło, że transportując khainitę będą zostawiali za sobą plamy tej dziwnej krwi.

- No pewnie. - odpowiedział enigmatycznie mąż lekarki wracając do nich. Nie bardzo było wiadomo czy zgodził się z tym co właśnie powiedział Roger, czy na pytanie nastolatki czy na uwagę swojej żony. W każdym razie stanął z drugiej strony khainity i wziął go pod ramię. - No to chodź chłopie, idziemy na górę. - powiedział do niego zarzucając sobie jego ramię na swoje. - Zamkniesz tu drzwi? Lepiej by tu chyba nikt nie wchodził. - zapytał patrząc na żonę.

- Zamknę - O’Neal nie widziała powodu żeby się spierać. Wzrok jej jednak uciekał do nieboszczyka. Był już absolutnie martwy czy jeszcze wytnie im kolejny niemiły psikus, wstając po raz trzeci? - Idźcie, dogonię was i Angie… mogłabym pożyczyć twoją maczetę? - spytała, spoglądając na broń za pasem nastolatki.

- Maczetę? Moją? - blondynka zamrugała z zainteresowaniem i wzruszyła ramionami. Wyciągnęła dużego nożyka zza pasa i podrzuciła żeby złapać za ostrze, a rękojeść skierować ku pani doktur - Tylko się pani nie skaleczy… no albo powie co trzeba zrobić. Obciąć głowę? - ożywiła się nagle, a oczy jej zaświeciły.

Lekarka uniosła brwi i bardzo powoli kiwnęła na potwierdzenie. Coś zbyt entuzjastycznie mała reagowała na robienie krzywdy, choćby było tylko profanacją zwłok.
- Póki nie wiemy którą część mózgu trzeba uszkodzić aby ich powalić, proponuję… odciąć mu głowę. Będzie też później prościej przy przenoszeniu i badaniu - wyjaśniła co i jak ze sprawą dekapitacji.

- No dobrze - Angela przyjęła wytłumaczenia bez mrugnięcia okiem. Miało sens, sama chciała obciąć głowę panu Benowi kiedy wstał po pierwszym postrzale. Jeszcze raz podrzuciła dużego noża znowu chwytając rękojeść. - No i poza tym i tak Roger potem obetnie głowę temu wściekniętemu. Bo zbiera trofea dla Khaina, a Khain lubi głowy. I kubki. Takie na czerwoną wodę - dołożyła swoje wyjaśnienia i zwróciła się do pana z blizną - To pan potrzyma chwilę Rogera. Utnę jedną głowę i pomogę go dalej nieść, tak?

- Dobra - rosły mężczyzna bez większego trudu wyszedł na korytarz i tam oparł siebie i podtrzymywanego khainitę o ścianę. Przy nim Roger nie wyglądał zbyt okazale, zwłaszcza, że głowa mu zwisała raczej bezwładnie czasem jedynie wykonując mało skoordynowane ruchy. Cała sylwetka była dość “opuszczona” sprawiając mało przytomne wrażenie.

Zaś nastolatka wróciła do piwnicy i stanęła przy nieruchomo leżącym na podłodze ciele. Cel był nieruchomy i nie stawiał oporu więc wydawało się, że kwestia paru chwil by zrobić co miała zamiar. Maczeta świsnęła przy pierwszym uderzeniu i z miejsca blondynka odkryła ten sam feler jaki towarzyszyć musiał Rogerowi podczas walki. Niski sufit. Maczeta brzdęknęła zahaczając o niego ale i tak trafiła w szyję zabitego. Wokół rozbryzgły się ciemne strugi wytryskające ze zranionej szyi. Po pierwszym uderzeniu przyszły kolejne. Szło całkiem nieźle choć Angela przy tym rozgrzała się jak przy rąbaniu drewna. Maczeta jednak miała wyraźne trudności z pokonaniem oporu kręgów. Tutaj bardziej przydatny okazał się toporek. Po kilku mocnych trafieniach kręgi puściły i została końcówka roboty z pozostałym mięsistym kawałkiem szyi. Nastolatka pamiętała, że przy autobusie Roger używał do tej roboty tylko toporka. Chociaż on nie miał maczety.

Robota była skończona. Głowa wreszcie razem z resztką porąbanej szyi odskoczyła od korpusu. Nastolatka sprawdziła maczetę i chyba po tych Psach nie była najlepszej jakości bo zauważyła kilka szczerb. Czyli zbyt długo to narzędzie nie mogło posłużyć ale w końcu wydawało się dość improwizowanym narzędziem.

Izzy obserwująca proces oddzielania głowy od reszty ciała widziała inny problem. Teraz to dopiero ta ciemna jucha była rozchlapana po całej piwnicy. Co prawda w większości przy ciele, odrąbanej głowie ale pojedyncze rozbryzgi właściwie były w całej piwnicy. Co więcej sama Angie też miała tego sporo na sobie, głównie na spodniach poniżej kolan i na dłoni operującej narzędziami. No i same narzędzia również były uwalane tą gęstą juchą. Czyli powtarzał się ten sam problem jaki właśnie udało im się zażegnać przy Rogerze.

Nastolatka obejrzała ostrze maczeta pod światło lampy. Nowe szczerby… nie potrzebowała broni która się tak szybko psuje. Ta dziadkowa wytrzymywała całe lata, no ale była dziadkowa, więc najlepsza.
- Gotowe - zakomunikowała wesoło i odrzuciła maczetę na bezgłowe ciało. - Mam jeszcze dwie takie - powiedziała równie pogodnie, biorąc się za wycieranie rogerowego toporka o spodnie niemiłego, wściekniętego i już bardzo, bardzo martwego pana.
- A co z tym? - podniosła czerep za włosy, wyciągając w stronę pani doktur. Lubiła panią doktur, była super! Pozwalała ucinać głowy i nie robiła z tego powodu problemów! I jeszcze sama to chciała zrobić, ale po co miała się brudzić? - Bierzemy na górę? I Rice! Musimy znaleźć Rice. Też jest dziabnięta.

Lekarka nabrała powietrza i pokręciła głową. Jeden kłopot został zniwelowany, na jego miejsce pojawiły się następne, ale powinni i z nimi dać sobie radę.
- Nie kochanie, głowę zostawimy tutaj na razie. Bardzo ci dziękuję. A teraz chodź, wytrzemy ci ręce żeby nie roznosić tej krwi dalej. Potem i ciebie trzeba będzie umyć - powiedziała pogodnie podchodząc do blondynki - Dam ci swoje ubranie, to które masz na sobie oddamy Lou do prania. Będzie czyste i bez tych paskudnych zacieków. Wyschnie do wieczora i będzie gotowe… kto wie, może nawet z sernikiem? Do tego czasu na pewno znajdziemy tą… Rice. Ale najpierw Roger - przymknęła oczy. Zapowiadał się męczący dzień bez zbytniego wolnego na zwykłe, codzienne sprawy.

- Jeżeli będziemy się ociągać to jest szansa, że szczepionka może zadziałać słabiej i… - lekarka zacięła się, patrząc bezradnie w twarz Roba i w niej szukając odpowiedzi. Brakowało jej zamienników, niektórych zwrotów, terminów i reakcji nie dało się opisać prosto. Siedziała tak przez kilka sekund aż zamknęła oczy, upiła wodę i wypuściła powoli powietrze.
- Karabin pozostanie karabinem przez ograniczony czas bo tak - wirusy mutują. Nawet zwykła grypa. Co sezon pojawiają się nowe szczepy, coraz lepiej przystosowane i bardziej zajadłe - otworzyła oczy i przekręciła głowę do Pazura - Jest taki termin: pacjent zero. Pierwszy zarażony, ten który ma najczystszą, pierwotną wersję choroby. Każda kolejna fala i zakażenie to następne… pokolenia. Pacjent zero zakaża powiedzmy jedną osobę i to pierwsze pokolenie: przejmuje w domyśle najlepsze cechy rodziców, wzmacnia się. Ta zakażona osoba zakaża następną: drugie pokolenie. Ono przejmuje cechy rodziców, czyli znowu mutuje. Albo ewoluuje. Darwin wolał to drugie pojęcie - wzięła następny łyk przyjemnie zimnej wody - Na pocieszenie mogę tylko powiedzieć, że główny ładunek wirusa, jego trzon, pozostaje w formie pierwotnej. Przekładając na zrozumiałe: jeżeli w tym transporterze jest szczepionka na tą pierwszą, podstawową formę to jesteśmy w domu i sobie poradzimy. Z mikroskopem - dodała bez krztyny ironii.
- Pomysł z podzieleniem się jest bardzo dobry - tu pokiwała głową z łagodnym uśmiechem, widząc przejętą nastolatkę i jej minę - Popieram też pomysł z przydziałem. Rice może być w tym domu, a może jej też nie być. Podmokły teren i zbieg, Rob ma w tym doświadczenie - poklepała męża po dłoni i zacisnęła ją swoją, głaszcząc kciukiem wierzch skóry - Powinien pojechać, ja natomiast nie pogardzę wsparciem na wypadek gdyby pojawiły się nowe, gryzące kłopoty. - przymrużyła oczy wzorem najemnika i to w niego się teraz gapiła - mamy środek dnia, do zmierzchu zostało sześć, może siedem godzin. Transport waszych rzeczy, Rice… liczmy dwie godziny. Zostaje cztery lub pięć godzin zapasu. Możemy się nie wyrobić do zmroku. Dlatego to miejsce trzeba zabezpieczyć i zrobić plan co dalej. Na jutro. Wstaniemy o świcie wypoczęci i pojedziemy. Przyda się wyspać i najeść przed przedzieraniem przez błoto. Mówiłeś że znaleźliście tam świetny koks - zwróciła się pogodnie do topornika - Pierwszorzędny towar i nic nie zostawiliście… nic z towaru. Jak to medyczny transporter, mogły zostać też składniki do zrobienia tego koksu i recepta. Przepis. - uśmiechnęła się szeroko - Bez składników sobie poradzimy, wystarczy dorwać sam przepis. Widzisz Roger znam się na chemii, robiłam już najróżniejsze narkotyki, a na piętrze mam torbę odczynników. Znajdź mi przepis na ten superkoks to ci go zrobię. I policzę jak za przysługę dla starego znajomego - na koniec szczerzyła się ewidentnie.

- Mówiłam że pani doktur jest bardzo mądra - Angie pochyliła się i powiedziała do wujka wymownym szeptem. Zaraz też rozpromieniła się. Jednak była szansa że pójdą z panem Robem polować! I jeszcze z Rogerem! - Spytamy pani spod studni o to egiegiegie i komputra i miro… mirk… no to to pozostałe. Ze szkoły - wzruszyła ramionami i już miała zadać wujkowi pytanie, ale się opamiętała. Potem spyta… jak nie zapomni o dziwnych słowach - No i ten bryk wściekniętego pana z dołu. Może miał tam cukierki - westchnęła z nadzieją. Reszty wolała nie komentować, bo i tak nie wiedziała o czym rozmawiali. Za to czuła zapach sernika i chyba to ją powstrzymywało przed odruchem ucieczki od dziwnych słów. No i wujek. Trzymała go mocno za rękę i nie puszczała. Póki był obok nic złego się nie mogło stać, żadna krzywda.

- Ja bym wolała się nie rozdzielać, ale ja tu tylko prowadzę. - Vex dopiła swoje piwo i zaczęła się bawić szklanką rysując na wilgotnej powierzchni jakieś znaczki. Prawda była taka, że wolała nie jechać z Angie bez Pazura. Nastolatka była dobrym zabójcą i ufała jej w tym względzie, ale pod blond fryzurą czaił się jakiś zamęt, nad którym zdawał się panować tylko Sam. - Sprawa wygląda tak, że możemy tam rzeczywiście przyjechać i w najbardziej optymistycznej wersji zastać Rice normalną i wymagającą co najwyżej związania, ale jak będziemy mieli pecha powita nas nie jeden ludek z apetytem, a kilku. - Spojrzała na lekarkę. - A tutaj niestety, jeśli obaj mężczyźni na górze okażą się zarażeni sam wujaszek może sobie nie poradzić. - Wzruszyła ramionami i odstawiła na stół szklankę, na której widniał nieporadnie namalowany symbol gangu. Uśmiechnęła się do tylko dla siebie rozpoznawalnej czaszorki. - Ale jak już mówiłam zdaję się na speców od zabijania.
Chwilę analizowała rozmywający się wzór. Jednego była pewna, nie ważne w jakim składzie jechali, planował tu wrócić i się wymyć. Będzie musiała pogadać z Lou o tym by ogarnęli to na wieczór. Może powinna zaproponować to także Angie? Tylko cholera wie czy zaraz nie oberwie od wujaszka, który pewnie niezbyt chętnie oglądałby swoją córunię w kąpieli z kostuszkiem. Nagle jakby przypomniała sobie o Rogerze i spojrzała na niego.
- Nie wiem jak tam z tymi prochami, przepisami i całą reszta szpeju, którą moglibyśmy znaleźć znaleźć na tamtym “cholerstwie” ale jeśli chodzi o trasę do busa… - Już odruchowo wymusiła na twarzy uśmiech. - Tutaj też było fifty fifty że trafisz na coś dla siebie lub nie. Tam jest opcja na coś podobnego lub więcej. Uda się będziesz miał znów radochę, nie uda… cóż bywa. Ale czaję, że możesz być zmęczony, tamten gostek nieźle dał ci popalić. Jeśli macie jakieś kluczyki do auta, mogę spróbować je zlokalizować. Może jeszcze odpali przy odrobinie pomocy. - Zerknęła na Roba i Izzy. - Ja na pewno będę chciała odstawić kawałek dalej co by nie informować całej okolicy o tym, że tu kimamy. Jest spora szansa, że Pieski zorientują się rano, ale jest też cień szansy, że zorientowali się już. Przeładowałabym nasz szpej do drugiej fury, a jak już zostawię w jakimś miejscu busa, wróciłabym tu na Spiku.

- Nie chodzi tylko o zabijanie, ale ten detal może umykać. Pewnie się nie znam, bo tu tylko gadam, ale na moje oko dwie grupy załatwią równolegle to co jedna i zaoszczędzą czas. Nie musisz się bać, Robert doskonale radzi sobie z bronią. On i Angie to dwa karabiny, ty chyba też coś masz - lekarka obróciła głowę i popatrzyła na gangerkę spokojnie - Tutaj prócz Zordona jest cały lokal. Ktoś coś musi mieć, chociażby ja. Samochodem stąd zajmą się ci, którzy tu zostają - popatrzyła na najemnika - Zobaczymy ile się zejdzie z resztą. Jak zrobi się gorąco nie będę ci zawadzać. Rob uczył mnie strzelać, będzie miał ci kto osłaniać plecy, a tych z góry zwiąże się profilaktycznie. Nie minęło chyba tyle czasu żeby zaczęli odwalać zanim to zrobimy. Martwią mnie tylko ci ludzie z którymi się strzelaliście. To większa grupa, może lepiej utopić busa za miastem? Żeby nikomu nie przysporzył kłopotów.

- W pobliżu nie ma takiej dziury by utopić taką landarę. Dopiero rzeka. - odezwał się nie pytany khainita. Podrapał się po żebrach i wydawało się, że zastanawia się nad czymś odkąd i Vex i Izzy wspomniały mu o innych możliwościach.

- Niech będzie. Spróbujmy posprzątać i załatwić na miejscu co się da dzisiaj. Zobaczymy ile czasu nam zostanie i czy jest sens ruszać nad rzekę dzisiaj czy jutro z rana. - odparł po zastanowieniu Pazur. - Myślę, że powinniśmy dać radę załatwić sprawę z busem i tutaj w tym samym czasie. W razie kłopotów ja i Angie mamy radio. To możemy dać znać reszcie grupy. - najemnik lekko pacnął dłonią w krótkofalówkę wpiętą w kamizelkę taktyczną. Z tego lokalu w okolicę gdzie mieszkała Kate z chłopcami, Jane z rodzicami i gdzie był zostawiony autobus było na tyle blisko, że krótkofalówki powinny się nawzajem łapać.
- Z resztą Psów sprawa jest trudna do przewidzenia. Załatwiliśmy ich dziś rano. Na upartego już teraz mogliby przybyć tutaj. Albo wieczorem. Albo jutro. Albo w ogóle. Zależy jak im zależy na tych co nie wrócili stąd. - wskazał na Vex i to o czym mówiła i ona i lekarka. Upił końcówkę piwa ze szklanki i odstawił ją przypatrując się leżącemu na blacie karabinkowi.
- Przydałaby nam się druga maszyna tutaj. Bo jeśli trzeba będzie interweniować u was to pieszo nie będzie to zbyt prędka interwencja. Ale w tej chwili chyba niewiele na to poradzimy. Potem możemy ściągnąć ten autobus albo samochód tego z piwnicy. - powiedział obracając w dłoniach szklankę z ostatnim łykiem piwa.

- Dobra. Zawiozę was. Może znów się trafi ofiara dla Khanina. Ma nadzieję, że Khain w swojej łasce obdarzy mnie tak silnym jak ten z piwnicy. - pomalowana na twarzy czaszka skinęła głową i chyba jako jedyny przy stole zdawał się przyjemnie wspominać niedawne wydarzenia z piwnicy. W odpowiedzi wujek spojrzał na niego lekko drgnęły mu zaciskane szczęki o w końcu potarł kciukiem nasadę nosa zaglądając do wnętrza swojej szklanki.

- Dzięki Roger to by nam bardzo ułatwiło sprawę. - Robert pokiwał głową i podziękował khainicie.

- Ale przed odjazdem muszę zabrać moje trofeum z piwnicy. - powiedział spokojnie Roger kończąc dopijać swoje piwo.

- Musimy wrócić na wieczór, bo wieczorem będzie sernik - nastolatka przypomniała o bardzo ważnej rzeczy, jakby przypadkiem ludzie przy stole zapomnieli, chociaż ona nie wiedziała czy to możliwe przy dobywającym się z kuchni zapachu. Spojrzała na pana z obrazkami który chyba już doszedł do siebie po walce, co ją cieszyło. Martwiła się jak był taki skołowaciały, na szczęście mu przeszło - Głowa jest już odcięta w piwnicy, ale pani doktur chciała zobaczyć co ma w środku i wziąć jakiegoś… cosia. Ale chyba same kości zostawi. W trasie i tak tej głowy nie wyczyścisz, po powrocie ci pomogę. Khain już dostał od tego wściekniętego krew do kubka, kości dostanie wieczorem. Jak my sernik - przypomniała zezując na wujka - Będzie miał dobrą kolację.

- Pani doktor mi też nie chodziło o zabijanie… - Vex podrapała się po głowie. - Strzelać co nieco potrafię, ale powiedzmy sobie, że mogę te bestyjki co najwyżej połaskotać i w takich momentach wolę by wypowiadała się grupa walcząca. Może głupie ale stare przyzwyczajenia. Busa odstawię przy drodze gdzieś w okolicy, przy i go zablokuję, na wypadek gdyby był potrzebny. - Uśmiechnęła się do siedzącego obok pazura. - Na tyle blisko bym mogła po niego szybko skoczyć na Spiku.

- A o co w takim razie jak nie o zabijanie, bo chyba mamy problem z komunikacją - O’Neal postawiła łokcie na blacie, a brodę opadła o złączone dłonie, patrząc prosto na gangerkę - Wypowiada się właśnie grupa walcząca, więc o co chodzi? - brwi podjechały jej do góry - To że nie noszę przyklejonego do pleców karabinu nie znaczy że go nie mam i nie umiem korzystać. Jestem z Teksasu - dodała jakby to miało wszystko wyjaśniać i sapnęła cicho, przenosząc oczy na topornika - Obiecuję, że czaszki nie uszkodzę bardziej niż ty toporem. Muszę pobrać próbki i zobaczyć jak wygląda mózg tego gościa, którego załatwiłeś na dole. Może tam kryje się podpowiedź dlaczego są tacy wytrzymali i nieskoordynowani ruchowo. Potem oddam ci ją w stanie bazowym. Potrzebuję jej na… maksymalnie dwadzieścia minut.

- No to leć. Ale nie odjadę stąd bez mojego trofeum. - khainita odpowiedział spokojnie, prawie, że obojętnie. Wskazał przy tym kciukiem za siebie mniej więcej w stronę korytarza prowadzącego do zejścia do piwnicy.

- Tak. Jak nie wrócicie do wieczora to znaczy, że coś poszło bardzo nie tak. - westchnął wujek wracając spojrzeniem do wychowanki. Tej zaś wydawało się, że zmienił temat rozmowy by nie dyskutować z panem z obrazkami.

- Na moje oko to Izzy znacznie zawyża średnią uliczną w strzelaniu. Nawet w teksaską średnią. Po prostu zwykle pracuje w innej branży. - Robert uśmiechnął się do żony i pocałował ją w policzek. - Dobrze to ja pójdę do pokoju po swój szpej skoro jakoś mamy w końcu stąd jechać. - powiedział wstając z ławy i choć mówił z pozoru dość lekko to jednak spojrzał na siedzącego Rogera dość wymownym spojrzeniem.

- A tymi dwoma na górze bym się aż tak nie martwił. Jeśli uda ich się związać to chyba nawet jedna osoba z bronią powinna sobie poradzić. Ta dziewczyna w motelu do końca nie dała rady się rozwiązać. No chociaż miała trochę inne priorytety. W każdym razie myślę, że nawet w pojedynkę damy radę dopilnować co trzeba. - Pazur wydawał się spokojnie patrzeć w przyszłość w której obydwaj poranieni na górze lokatorzy zdemolowanego pokoju mieli by się okazać zarażonymi.

- O to chodzi. - Vex wskazała na odchodzącego Roba. - Ja zawsze zaniżałam średnią jeśli chodzi o strzelanie i co gorsza za bardzo tego nie lubię. - Motocyklistka uśmiechnęła się do lekarki. - Ale postaram się pomóc.

- Nie zawsze mamy szansę robić to co lubimy - Izzy powoli wyprostowała się na krześle - Umiesz prowadzić to rób to i nie pchaj się na pierwszą linię. Pozwól pracować tym którzy się na tym znają. Każdy ma jakieś predyspozycje i zadanie do wykonania. Gdyby każdy znał się na tej samej puli zrobiłoby się ciężko - wzruszyła ramionami i wstała, zwracając się do córki - Myszko bądź grzeczną dziewczynką i pomóż panu Lou pozmywać po obiedzie, dobrze? I nie odchodź nigdzie bardzo cię proszę. Idę na górę po rzeczy i zaraz zejdę. Zajmę się twoim trofeum, jak skończę dostaniesz je w worku. Nie ma co niepokoić dobrych ludzi stąd - powiodła wzrokiem po sali i skończyła na Rogerze. Kiwnęła mu głową i popatrzyła na Pazura - Spróbujcie przez ten czas zagadać z Marią. O mikroskopie i reszcie. Nie zajmie mi to długo.

Nastolatka w tym czasie przyglądała się cioci, wujkowi, odchodzącemu panu z blizną, Rogerowi, małej ludzi i niestety pustemu już talerzowi. Na tą pierwszą zerkała od początku narada, obserwując minę i słuchając. Ciocia znowu miała minę jak wtedy kiedy blondynka mówiła o odcięciu głowy panu z domu Jane, zwłaszcza na początku.
- Zanim wyjedziemy będzie jeszcze za wcześnie za sernik, tak? - zapytała bez zbędnej nadziei, ale szybko sie rozpogodziła - Nie martw się ciociu, wieczorem się potulasz od środka z wujkiem. Jak jest ciemno nie ma co chodzić po obcym terenie. Może coś nowego pokażesz… jak z obciąganiem! - klasnęła w dłonie ucieszona i popatrzyła na wujka - Bo już umiem! Ciocia mi wyjaśniła jak to sie robi, a potem widziałam. Fajne, ale wole sernik - skwitowała kiwając blond głową.

Vex roześmiała się.
- Nie martwię się Angie. Zanim się spotkaliśmy zrobiłam solidny kawałek trasy i prawie nie przespałam nocy i od tamtej pory też nie za bardzo była okazja. Obawiam się więc, że to co będę mogła dzisiaj pokazać to jak wygląda ktoś śpiący jak kłoda. - Motocyklistka podniosła się od stołu. - Poproszę Lou żeby załatwił nam tą kąpiel na wieczór, co?

O’Neal zamarła w połowie ruchu obracania się do schodów i stała tak przez całą krótką wymianę zdań między dwiema kobietami.
- Po powrocie każdy z nas będzie musiał się dokładnie umyć - powiedziała bardzo powoli, równie powoli odwracając się do stołu. Jej głos nagle zrobił się oschły i lodowaty. Równie przyjaźnie popatrzyła na najemnika. Jak na kogoś kto próbował wychować córkę stawiał na priorytety, których ona nie pochwalała, a na pewno nie w takiej formie. Były sprawy które należało wpierw porządnie wytłumaczyć, pokazując plusy i minusy. Wyjaśnić skąd dane zachowanie się bierze i kiedy jest dopuszczalne. Lekarka rozluźniła zaciśnięte szczęki i dodała - Powódź to nie tylko zagrożenie zalaniem. To dezyderia, malaria, dur brzuszny i szereg zakażeń. Dziś jeszcze nie, ale za dwa dni będziemy tu mieli plagę komarów. Do tego czasu musimy być daleko. Chyba że ktoś ma inne priorytety - zmrużyła oczy i ruszyła za mężem.

Dwójka mężczyzn pozostałych przy stole obserwowała rozchodzące się towarzystwo. Ciemny blondyn wydawał się być poważny i zamyślony czy zmartwiony jak zwykle a na wymalowanej w czaszkę twarzy drugiego z mężczyzn ciężko było wyczytać coś poza obojętnością. Wydawał się w ogóle nie być zainteresowany tym co się wokół stołu dzieje. Najemnik przeniósł wzrok na swoją broń leżącą na stole i zaczął gmerać po niej palcem.

Angela też została, bo gdzie miała iść? Mówić słowami nie umiała, patrzeć na trupa też nie wiedziała jak żeby zobaczyć dlaczego się wściekł. Siedziała więc przy stole czekając, a czekanie uprzyjemniała sobie dłubaniem Misiem za paznokciami. Jeszcze przed chwilą wydawała się wesoła i radosna, ale z każdym ukradkowym spojrzeniem na wujka robiła się smutniejsza. W końcu odłożyła Misia obok karabinu i ścisnęła oburącz dłoń opiekuna.
- Nie smutkuj wujku, będzie dobrze - uśmiechnęła się chcąc pokazać że tak właśnie myśli i inaczej nie będzie - Poradzimy sobie, zobaczysz. Pójdziemy po Rice, a jak nie będzie jej u pani mamy Jane to ją upolujemy z panem Robem. On jest myśliwym ze ścieka. - powiedziała poważnie i z namaszczeniem. Lubiła myśliwych, ich akurat rozumiała… chyba - Potem wrócimy, a ty pomożesz pani doktur z mądrymi rzeczami. Lubię ich, są mili i fajni. I pan Rob mi dał sernika i takie coś z kakao do picia, ale bardzo dobre i słodkie.

- Naprawdę? - wujek zerknął na siedzącą obok nastolatkę ale w końcu ominęła go jak nie cała to pewnie większość uczty jaką załatwił blondynce i dziewczynce pan O’Neal. - To w takim razie miłe z jego strony. - znowu spojrzał na leżący na stole karabinek i na chwilę zamilkł. - Tak, Angie, wiem, że sobie poradzicie. Ty na pewno. Zwłaszcza jakby trzeba było strzelać. - uśmiechnął się lekko Pazur znowu zerkając na chwilę na podopieczną. - Ale z tą Rice uważaj. Jak będzie taka jak ten Ben albo ten tutaj w piwnicy to wszystko jasne. Ale jak nie i nadal będzie taka jak my ludzie mogą mieć nam za złe jeśli ją zastrzelimy. Poza tym mimo wszystko jednak jest jakaś szansa, że nic jej nie jest. - wujek ostrzegł Angie przed tym co ją może czekać na miejscu. Potem nieco wychylił się by spojrzeć na siedzącego po drugiej stronie khainitę. - Właściwie jak Vex i Robert wrócą to moglibyście już jechać. - powiedział chyba raczej do nastolatki ale też jakby trochę i do Rogera. Roger podniósł nieco głowę w stronę siedzącego najemnika ale nijak więcej nie zareagował. Otarł ramieniem pot z czoła. W końcu była najupalniejsza pora dnia i zwyczajowej sjesty.

- Naprawdę! Takie coś z białym na górze jak na cieście od tej pani z domu z wielkim krzyżem. I z czekoladą! On jest bardzo miły i super! Poluje… na potwory! Ma obrazek z wilkiem i lasem na ręku i trochę porozmawialiśmy. I tłumaczył! Co to ściek. Mówił że kakao to chyba jakaś roślina… pani doktur będzie wiedziała! - blondynka nadawała przyjęta, potrząsając wujkową ręką - I wujku! Oni jadą do Teksasu! Bo tam mają dom, ale pan Rob nie jest szeryfem… to by się zgadzało, bo nie ma gwiazdki. Ale nie spytałam czy umie jeździć na krowie… i ma włochate nogi! I mówił że pani doktur jest bardzo mądra od książek, dlatego tak strasznie mówi że nie wiem o co chodzi. Tak całymi zdaniami, nie tylko jednymi słowami. Ale powiedział że też jest miła, to jak się poprosi to powie to inaczej, że łatwiej zrozumieć. Pani doktur też jest super, nie uciekła, ani się nie zrobiła zielona jak odcinałam głowę! Sama chciała to zrobić, ale ja chciałam pomóc. Widziałeś jaka ona czysta? Po co miała się brudzić. I mają małą ludzie i poprosili o futerko dla niej. To jak je przywieziemy Maggie sobie jedno też weźmie do opieki, dobrze? A jak tu skończymy moglibyśmy razem pojechać do Teksasa? Byłoby fajnie, nauczyłabym Maggie jak się opiekować futerkiem i polować. Bo chciała… i ona też jest miła. No i obrazki lubi. Jedźmy z nimi - zrobiła wielkie, proszące oczy, gapiąc się nimi na twarz opiekuna, a potem posmutniała - Dobrze, nie utrupię Rice jak nie będzie wścieknięta. Złapiemy ją, zwiążemy i zostawimy… może w tym domu, gdzie zawaliliśmy ścianę na pana Bena. Albo… no coś znajdziemy - obiecała poważnie i wychyliła się żeby spojrzeć na pana z obrazkami - Roger jedźmy zanim nam ucieknie ta Rice. A jak tam są inne wścieknięte ludzie? Będzie więcej trofeów dla Khaina- do niego też nadawała wesoło, przesuwając się żeby móc i jego złapać za rękę przez stół - No i jak się pospieszymy to wrócimy na sernik! Poza tym… tam na górze leżą tacy którzy się mogą wściec. Albo tam spotkamy Piesy! Będzie nowa czerwona woda do kubka Khaina. Nudzi mi się… zróbmy już coś fajnego! - jemu też zrobiła proszące oczy.

- Rozmawiałem z Izzy. Myślę, że skoro i oni i my jedziemy do Teksasu to razem będzie bezpieczniej podróżować. - wujek pokiwał krótko ostrzyżoną głową zgadzając się z pomysłem podopiecznej. - Myślę, że ich adres gdzie oni chcą dojechać jest nam po drodze. Mogli byśmy się tam zatrzymać. Właściwie Izzy sama to zaproponowała. - wujek lekko zmarszczył brwi gdy wspominał niedawaną rozmowę z lekarką i jak to miało się to do planów blond dwójki. - Ale z tą czystością dobry pomysł. - wujek spojrzał na sylwetkę nastolatki przesuwając się po niej i kończąc na najbardziej pobrudzonych krwią dole spodni. - Lepiej byś nie chodziła w tych spodniach. Lepiej dla ciebie i dla nas. Nie wiadomo jak ta wścieklizna się roznosi. Pogadam z Lou czy czegoś ci nie znajdzie. - wujek skinął głową i wstał kierując się w stronę baru.

- No dobra. Zawiozę was. - Roger po krótkiej chwili namysłu wzruszył pomalowanymi ramionami i bez większych oporów zgodził się z pomysłem nastolatki.

- Ooo, to ja zaraz przyjdę! - blondynka poderwała się energicznie z miejsca i prawie skoczyła pod sufit. Mogli razem pojechać, wujek się zgodził! I pani doktur sama ich zapraszała! Dopadła opiekuna i złapała go w pasie, przytulając się do szerokich pleców - Będzie fajnie, zobaczysz! Nie trzeba spodni, pani doktur powiedziała że mi coś da… no to pójdę na górę i wrócę zanim się zorientujecie. Pij piwo i bądź miły. I weź od pani spod studni linę… żeby tych na górze związać. Na wyszelakiego wypadka - Podskoczyła żeby pocałować go w skroń zanim ruszy biegiem po schodach. Gdzieś ten pokój był, chyba jak zawoła to jej otworzą odpowiednie drzwi.

- Ah. No dobrze, leć. - wujek znowu dał się zaskoczyć nagłemu atakowi radości swojej podopiecznej. Też ją lekko objął gdy się w niego wtuliła a potem dał gestem wolną drogę ku schodom prowadzącym na piętro. Sam ruszył znowu w kierunku baru gdzie była i pulchna Latynoska i Lou rozmawiający z Vex.

Nastolatka zawinęła półobrót i jak powiedziała, pędem pobiegła ku schodom, pokonując je po dwa naraz. Na górze pojawił się dylemat, ale szybko go rozwiązała.
- Pani doktur! Panie Rob! - krzyknęła w głąb korytarza, patrząc uważnie które drzwi się otworzą i nasłuchując czy przypadkiem żaden wścieknięty ludź nie postanowi wyskoczyć jak spod ziemi.