Praca dla Kartelu w charakterze chemika-rezydenta i konowała z doskoku miała swoje niewątpliwe zalety. Od kiedy Alshran podjął brzemienną w skutki decyzję poświęcenia swoich niewątpliwych talentów na rzecz zorganizowanej przestępczości, nie mógł w zasadzie narzekać na brak czegokolwiek co, było solą jego życia: alkoholu, tytoniu, dragów... i panienek. Jego “dziupla” - połączenie laboratorium z szemraną salą chirurgiczną, mieściło się w piwnicy nocnego klubu ze striptizem (i innymi przyjemnościami) “Akwarium”, a do przywilejów rezydenta należał stale otwarty rachunek na barze i dostęp wszędzie tam, gdzie zwykli goście nie mieli czego szukać.

Jasne z takim zawodem były związane pewne niedogodności: zdarzające się czasem naloty policji czy konkurencji, okazjonalne awarie sprzętu i harówka przy większych zleceniach, ale która inna praca oferowała darmowe pokazy tancerek, odbywające się zaraz za drzwiami “biura”?

Cyrulik skończył niedawno pracę przy nastawie większej partii “wspomagaczy”, rozprowadzanych później wśród gości klubu - i teraz zażywał zasłużonego odpoczynku, sącząc drinka i leniwie gadając z podobnymi mu ekspertami na usługach Kartelu, okupującymi najlepsze miejsca przy scenie na której właśnie zaczynała swój występ rudowłosa dziewczyna. Jej biodra poruszały się hipnotyzująco, idealnie zsynchronizowane z bijącym z głośników basem, a tatuaże na jej niemal nagim ciele przemieszczały się płynnymi ruchami: wytatuowane na ramieniu maski stroiły miny i gadały coś niemymi ustami, a macki głowonoga pełzły w górę delikatnie obsypanego brokatem, wysportowanego ciała, obejmując ssawkami krągłe piersi i jędrne pośladki.

Skądkolwiek menedżer klub ją wytrzasnął, nowa tancerka była prawdziwą bronią masowego rażenia; nawet stojący przy mniejszych scenach faceci zagapili się na zmysłową, rudowłosą piękność, która tańczyła tak, jakby poza kawałkiem oświetlonej podłogi i wyrastającą z niego chromowaną rurą nie było innego świata. Ale wszystko, co dobre, kiedyś musi się skończyć. I tak dziewczyna w końcu zniknęła ze sceny, żegnana pożądliwymi spojrzeniami i cichymi westchnieniami. Czas mijał Ashtariemu przyjemnie; kilka drinków później, kiedy klientela nieco się już przerzedziła, a jemu lekko szumiało w głowie, ktoś przysiadł się do jego stolika. To była ruda tancerka, tym razem ubrana w “cywilne” ciuchy, jeśli tak można było nazwać opięty top i przylegające do ud spodnie z eskóry.

- Cześć! Widziałam jak na mnie patrzysz... chyba mam nowego fana, co? - roześmiała się perliście - Mów mi Robin. - wyciągnęła do mężczyzny ciepłą, delikatną dłoń - Słyszałam że u ciebie można dostać cukierki?

Cyrulik spojrzał w kierunku baru; zasady klubu były jasne - obsłudze wolno było brać tylko określone rzeczy, pod ścisłym nadzorem kierownictwa. Ale menadżer sali uniósł w górę kciuk; dziewczyna najwidoczniej zasłużyła. Nie miał przy sobie pełnego wyboru “słodyczy” więc trochę żartując, trochę się drocząc, namówił Robin, żeby zeszła razem z nim do jego podziemnego “królestwa”. Wybrała zielone kryształki - daleki analog metamfetaminy, znacząco podnoszący libido, i patrząc Alsharanowi prosto w oczy rozgryzła największy z nich pomiędzy karminowymi wargami. I przylgnęła ustami do jego warg, pozwalając zmieszanemu ze śliną narkotykowi przeniknąć na śluzówkę ust mężczyzny.

A potem poszło już szybko. Jej drobne ciało miało w sobie zaskakująco wiele siły i zwinności; czuł pulsujące pod jasna skórą twarde mięsnie, kiedy siłowali się z nagle cisnącymi ich ubraniami, a rude włosy i złote oczy niemal natychmiast objęły Cyrulika w bezwarunkowe posiadanie; szaleństwo narkotyku i wzmocnionej przez niego przyjemności wyniosło mężczyznę wprost w bezdenną otchłań ekstazy, i sam nie wiedział kiedy nawet zapadł w głęboki, ciemny sen, pokonany zalewającym jego umysł strumieniem rozkoszy, jaką niosła mu Robin.

***

Cytat:

Było wspaniale ;* Przepraszam za bałagan, R.

Pomarańczowe litery ekranu stojącego na nocnej szafce komputera tańczyły zmaltretowanemu Cyrulikowi przed oczami, kiedy w końcu się przebudził. Długo usiłował złapać ich sens; czuł się nadzwyczaj fatalnie, bardziej niż wskazywałoby na to zwykly kac i zjazd po dragach. Aż puścił sobie szybki skan medyczny; wyniki nie pozostawiały wątpliwości, że przytruł się czymś podobnym w działaniu do pigułki gwałtu - toksyną wyłączającą przytomność i świadomość na kilkanaście godzin, która atakowała organizm dopiero po określonym czasie. Sam świadomie na pewno nie brałby takiego gówna... ale może ostatnia partia jego własnej produkcji była czymś zanieczyszczona, a on to przegapił?

Robin, wbrew notce, nie zostawiła po sobie żadnego bałaganu. Z piwnicy nie zniknęło nic, poza wczorajszym batchem - ale ten równie dobrze mogła zabrać o poranku obsługa, bo ze wskazań zegara wynikało, że Alsharan przeleżał w betach ostatnie 15 godzin... a więc było długo po godzinie, o której zwykle zaglądał do baru, by omówić z menadżerem plan na następny nastaw i ewentualnie odebrać instrukcje od “góry” Kartelu. Na szczęście, jak na tą porę, muzyka nie nawalała specjalnie. Właściwe jej nie słyszał, co miało same zalety, bo w stanie, w jakim się znajdował - struty, na kacu, odwodniony i wściekle głodny (a także obtarty w niektórych wrażliwych miejscach oraz pogryziony i poorany na plecach czyimiś pazurkami), ostatnie czego potrzebował to wbijające się pod czaszkę basy.

Lodówka, oprócz imponującej kolekcji nie do końca opróżnionych flaszek i odczynników do produkcji dragów, nie zawierała nic, co mogło pomóc mu na ból istnienia. Ashtari wziął więc tylko szybki prysznic i postanowił wybrać się na górę, by zamówić u barmana jakąś “kurację” na zbolałą głowę.

***

Główna sala klubu, zwykle tonąca w błękitnym świetle, była zaciemniona i dziwnie cicha. W powietrzu unosił się jakiś dziwny, nieprzyjemny zapach, ale medyk nie bardzo potrafił zidentyfikować jego źródła. Czuł się paskudnie; żołądek wykonywał dziwne akrobacje, błędnik nie chciał działać jak należy, raz na kilka kroków gubiąc równowagę. W uszach mu szumiało, a wzrok rozmazywał się, z trudem skupiając się na szczegółach otoczenia.

W basenie ciemności, jakim w tej chwili było “Akwarium”, tylko jeden punkt przyciągał wzrok: łagodnie oświetlony bar.

Za barem stał zwalisty facet w ciemnych goglach i z brodą, ubrany w wojskowy pancerz, który popijał z wysokiej szklanki jakiegoś fikuśnego drinka z parasolką, a na stołku przy ladzie prężyła swoje wdzięki dobrze zbudowana kobieta o bordowych włosach, postawionych w pokaźnego irokeza i luźnym ubraniu, odsłaniającym wytatuowany dekolt. Tą dwójkę Ashtari widział po raz pierwszy w życiu. Poza nimi na razie nie było w zwykle tłocznym klubie nikogo.

Dziewczyna odwróciła się, słysząc kroki Alsharana i uśmiechnęła się do niego, szeroko wyszczerzając zęby.

- Popatrz Zack. To nasz spóźnialski! - zagadnęła “barmana”, kiwając głową w kierunku medyka, jakby zapraszała go do podejścia. - Ominęła cię fajna impreza, ‘Sharan... - pokręciła głową, jakby nie mogła tego przeboleć.
- Ominęła. I to przez narkotyki. Te nałogi go kiedyś zabiją, prawda, Zigg? - facet zza baru miał przyjemny, głęboki głos, ale zupełnie wyprany z emocji, jak robot, albo ktoś kto w życiu widział zdecydowanie za dużo.
- Może tak być. - odpowiedziała dziewczyna - Ale chyba nie musi się tym martwić teraz. Wcześniej zabije go Kartel...
- Albo prawo. - dopowiedział Zack - Tyle się ostatnio słyszy o wysokiej śmiertelności wśród więźniów na Markash... Wiesz... - zwrócił się do Zigg tonem, jakby opowiadał jakąś zabawną ciekawostkę - ...że średni czas życia skazańca w kolonii to całe cztery miesiące? Cztery! Wyobrażasz to sobie? Padają tam jak muchy...

Alsharan zrobił kilka kroków w kierunku dyskutującej sobie lekkim tonem parki. Cokolwiek chciał uczynić, w tej właśnie chwili jego struty organizm odmówił posłuszeństwa; przed oczami zatańczyły mu czarne plamki, a żołądek podjechał do gardła; zgiął się wpół, rzygając na podłogę wodnistą papką. Kiedy otrząsał się po gwałtownym ataku, na ziemi dostrzegł coś, co na chwilę przyciągnęło jego wzrok. Rozbite szkło; fragmenty szklanki z logiem klubu. Powiódł spojrzeniem za śladem kryształowych okruchów, by dostrzec, że zanurzone były w plamie czegoś ciemnego i lepkiego... czegoś co wypływało spod leżącego niedaleko ciała. Trup musiał być klientem klubu; ubrany był w elegancką koszulę i pasujące do kompletu spodnie. I nie miał głowy. A raczej miał mniej więcej połowę; górną część czaszki musiał przeorać wysokokalibrowy pocisk, rozbryzgując mózg i fragmenty kości po całej okolicy. W tej chwili światła w klubie zapaliły się jak na komendę, ukazując widok krwawej masakry: ściany były poryte śladami po kulach, podłoga lepka od krwi, alkoholu i wymiocin. Ciała gości i obsługi rozsiane były po całym parkiecie, pojedynczo i grupkami; ci, którzy uniknęli rozdeptania przez panikujący tłum, zginęli od skoncentrowanego ognia broni maszynowej. Nie trzeba było być specjalistą, żeby odgadnąć że napastnicy użyli railgunów - nie było mowy o wybieraniu celów czy przypadkowych ofiarach. Strzelano, by zabić wszystkich - bardzo, bardzo dokładnie. I bardzo krwawo.

Asthatri słyszał o takich akcjach. Opatrywał nawet człowieka, który brał udział w jednej z nich - głośnej swojego czasu strzelaninie w restauracji “@gama”, gdzie lubili zbierać się pomniejsi bossowie podziemnego świadka. Poszczególne “rodziny” Wolnej Floty, choć zjednoczone wspólnym celem, bynajmniej nie kochały się wielką miłością. Przeciwnie, tarcia i okazjonalne vendetty były na porządku dziennym. Ale medyk nie brał dotychczas w żadnej takiej akcji bezpośredniego udziału... i nie słyszał nigdy wcześniej o równie wielkiej masakrze.

- To nie nasza robota, jakbyś pytał. My nie odwalamy takiej fuszerki. - Zigg wzruszyła ramionami - Ale wiemy, kogo. I kilka innych rzeczy też wiemy. Na przykład coś o pewnej rudej pani. Może chcesz usiąść tu z nami i o tym wszystkim pogadać? Aha... - dodała lekko - Nie radziłabym ci teraz wychodzić. Na zewnątrz jest kilka ciężarówek SWAT’u, a chłopaki są lekko wkurwione, że muszą tyle czekać przed wejściem i z tych nerwów mogą kogoś przypadkowo postrzelić... A my nie chcemy żadnych przypadkowych i niewinnych ofiar. Przynajmniej jeszcze nie teraz! - posłała medykowi promienny uśmiech, zapewniający o jej najszczerszych i dobrych intencjach.
- Czego się napijesz? - spytał Zack, odstawiając drinka i przyjmując rolę barmana. Zigg przesunęła nogą jeden ze stołków, zapraszając Alsharana do usiąścia. Dwójka dziwnych “gości” spojrzała ciekawie na stojącego pośrodku sali mężczyznę, najwyraźniej czekając na jego reakcję.

Praca dla Karteru może nie była nadzwyczajnie dochodowa, ale pozwalała bezpiecznie trzymać głowę nisko... a tego właśnie potrzebował. Miał ważną sprawę do załatwienia. Vendettę właściwie, ale nie o niej tutaj mowa... przyjdzie na to pora kiedy indziej...

Miał wszystko. Kąt do spania, laboratorium do pracy i naście pięknie rosnących roślinek o jednym szczególnym zastosowaniu... by się skuć jak świnia, a przy okazji i cały klub. Część już dojrzała do zbiorów, część jeszcze rosła wesoło, tak czy inaczej był potencjał! No i ten lazaret, jego chluba i miejsce nieboskich krzyków operowanych. No może trochę tutaj przesadzamy... przecież jego klienci to byli twardzi ludzie. Mafiozi, poplecznicy i ludzie od brudnej roboty. Choć kilka razy dane mu było operować jakiegoś gościa co to naraził się Kartelowi... nerka, serce, wątroba... to były cenne części zamienne!

No i była Robin... lisica wredna i nieokrzesana co to drapać umiała... a przynajmniej tak pamiętał bo teraz miał zgoła inny problem. Problem natury chemicznej. Ot, był struty. Bioscanner wskazywał że struł się substancją którą dobrze znał, a było to nic innego jak... tetro-enfernae amifilazja kwasu d-likospokowego... czyli bardzo podła substancja której nigdy by nie skosztował, a co dopiero polecił innym. Tak czy inaczej, umierał z głodu, suszyło go, zbierało się na mdłości, był diablo głodny... a to dopiero wierzchołek negatywnych odczuć które przechodziły przez jego ciało. Niemożliwe by partia jego dragów była tym zanieczyszczona... ta podła dziwka musiała mu to podsunąć!

Tak czy owak, notatka od Robin nie dawała żadnej odpowiedzi. Tylko pytania. Z bólem zwlókł się z łóżka i zaczął się ubierać. Szara koszula, czarne skórzane spodnie, brązowa kamizelka i gruba, brązowa, skórzana kurta... oraz wysokie wojskowe buty. jego strój powszedni. Musiał jednak zdjąć kurtę, by po chwili raz jeszcze ją założyć, bo z wycieńczenia zapomniał założyć szelek z kaburą i naładowanym rewolwerem. sprawdził jeszcze czy u pasa był nóż... był i tak gotowy ruszył by wydostać się z piwnicy i dostać się do baru... potrzebował lekarstwo na swoją niechcianą przypadłość!

Ledwo kontaktował, ale po puszczeniu pawia i zapaleniu się świateł przez chwilę stał jak wryty rozglądając się wokoło z trudną do sklasyfikowania miną. Kawałki układanki powoli zaczęły się ze sobą łączyć. Gdyby nie "prezent" od Robin byłby martwy, skądś wiedziała co się wydarzy... a cała ochrona terenu? Prawda, było parę trupów, głównie z ochrony "Akwarium", a co z ochroną laboratorium i hodowli? Nie powinno być takich strat. Czyżby to On był celem. Tylko dlaczego?

Mina przybrała postać lekkiej pogardy. Cywile cywilami, ale obsługę znał bardzo dobrze. To byli jego bracia i siostry, wszyscy zatrudnieni w jednej wielkiej rodzinie zwanej Kartelem, a Kartel pozbył się ich jak gdyby nic nie znaczyli. Wzbierał w nim gniew, ale szybko ukrył te uczucia i przybrał obojętny wyraz twarzy. W końcu kto pierwszy straci kontrolę nad emocjami ten pierwszy robi błąd i pierwszy umiera, nie? Tak to już z nimi jest. Należy je rozumieć, szanować i kontrolować...

Słowa kobiety docierały jak przez mgłę, ale wychwycił sens. Mieli interes do niego i byli z psiarnią. Ba, pewnie nawet byli nadrzędni jej skoro suki i szczeniaki grzecznie czekały na zewnątrz. No... to kurwa wdepnął, ale co zrobić? Trzeba grać na zwłokę...

Ruszył więc w stronę baru starając się iść w miarę prosto, a kiedy tam się znalazł usiadł na zaoferowanym siedzisku i powiedział do nowego "barmana".

- Red Eye. - powiedział lekko zachrypniętym głosem. Tak, stary dobry przepis na kaca. Nic wykwintnego, ot piwo z sokiem z pomidorów, ale za to potrafiło stawić na nogi... takie elektrolity prosto z baru...

Kiedy barman przyrządzał napój spojrzał na kobietę.
- Z chęcią dowiem się o wszystkim co tutaj zaszło i wysłucham waszą ofertę. Inaczej nie czekalibyście tak długo na mnie, prawda?

Konglomerat Lotus... tak, Jack zdawał sobie wielce sprawę w tego w jakim gównie siedział i nie potrzebował jakiejś tam dzidzi by mu o tym mówiła. Zresztą, co ona wie? Prawda była taka, że mogli mu przedstawić każde zarzuty i sprawić, że by były prawdą. Co więcej, był jedynym ocalałym poza tymi co uciekli, a to znaczyło, że i Kartel będzie na niego patrzał spod byka. Może był użyteczny, ale plotka potrafiła zniszczyć każdego, a większość nie borykała się ze sprawdzaniem wiarygodności. Ot, ludzie to byli prości debile, owce prowadzone na rzeź...

Nieśpiesznie sięgnął po napój i zamoczył w nim usta delektując się smakiem. Wysuszone gardło poczuło się choć trochę lepiej. Jak pustynia ciesząca się na nastanie pory deszczowej. Po dwóch większych łykach odstawił kufel na blat i powiedział.

- Powiedzieliście, że wiecie kto spierdolił ten burdel, że macie info na temat tej lisicy i jeszcze parę rzeczy... - wyklarował wyliczając na palcach punkty którymi podzielili się do tej pory - ...i nie uwierzę, że sobie czekacie spokojnie ciągnąc drinki jak gdyby nigdy nic w trupiarni kiedy za drzwiami pałarze pod bronią.

Prychnął rozbawiony i sięgnął do zewnętrznej kieszeni kurtki z której wyciągnął paczkę fajek i zapalniczkę na ropę. Sekund dwie potem wyciągnął szluga zębami i odpalił. Gryzący dym wtargnął do płuc by po chwili zostać wydmuchniętym pod sufit. Tak, był zadowolony, "dziunia i szczepionek" nie chcieli powiedzieć tego wprost, ale do czegoś im był potrzebny. Zabawne, bo nie miał nic do zaoferowania. Wszystko co miał to trochę wiedzy naukowej i zdolność zszywania skrawków ciała...

- Zasmucę was. Moje kontakty z półświatkiem leżą tu na podłodze. Dilerem nie jestem, tylko artystą. Prawda, czasem coś zapalę, ale własnego towaru z założenia nie biorę. To się źle kończy. - uśmiechnął się tutaj krzywo i upił większy łyk piwa z pomidorem - Co do reszty zarzutów to możecie śmiało wpisać co chcecie... takie prawo Konglomeratu, ale jednemu nie zaprzeczycie. Jesteście tu i czekaliście na "spóźnialskiego" i oto jestem.

Zaciągnął się mocno tlącym się szarawo-niebieskim dymem "Imperial'a" i wydmuchnął dym... tym razem przez nos i wyciągnął dłoń z paczką w kierunku to jej to jego w niemym geście poczęstunku.

Alsharan prychnął w ni to irytacji, ni to rozbawieniu po tym jak zapalniczka ugodziła go mostek, a ludziska skończyły swoją szopkę. Cóż, przynajmniej przeszli do rzeczy. Czekaliśmy na ciebie, mówili, czego się napijesz mówili, trzy pytania gratis, mówili. Cóż, odpowiedzi się nie doczekał, bo ich fasada pękła i ukazała to jakimi są naprawdę.

- Bawię się? - zapytał pogodnie - Nie, po prostu mam bardzo życiowe podejście. Coś się spierdoliło i mogę coś z tym zrobić? Zrobię. Spierdoliło się i nic nie mogę zrobić? Po chuj się martwić i wyrywać kłaki z głowy? Lepiej robić tak by coś z tym zrobić, nie?

Dopił tutaj do jednej trzeciej napój haustem.
- I rozwieje wasze wątpliwości. Tak, ruda wpadła mi w oko, ale to ona mnie wyhaczyła i chciała bym jej wsadził krecika po wąsy.

Dla nich może i był nikim, co do tego nie miał wątpliwości, i nie potrzebował jakiejś sziksy coby mu to mówiła. Lecz dla tych co leżeli tu trupem był członkiem rozszerzonej Rodziny, dalekim krewnym. Szanował ich, a oni szanowali jego. Niektórych nawet lubił, a tych tutaj? Po fikuśnym pokazie psioniczki i ofercie człowieka-plastiku wiedział, że może dla nich pracować, nie musi ich lubić ani szanować. Na to trzeba było sobie zasłużyć, a ta dwójka choć robiła dobre pierwsze wrażenia, tak z czasem traciła na kolorach, a on? On nie miał nic do stracenia, i tak gardził swoim życiem.

Zaciągnął się głęboko Imperialem i wypuścił dym ku podłodze. Jak nic miał do czynienia z psiarnią podatkową, a przynajmniej takie miał odczucie. No cóż, gorzej wdepnąć nie mógł, choć ich wersja wydarzeń nie trzymała się kupy ani trochę, a nie trawił kłamców i manipulantów...

- Deal. - powiedział i zaciągnął się raz jeszcze - Tylko wezmę mój sprzęt i uncję spokoju, przy dobry dawkowaniu starczy mi na pół roku jak nie więcej. Nie macie nic przeciwko, prawda?

Potęga. Moc, władza, strach, tajemnica.

Znała te wszystkie słowa i kryjące się za nimi historie. Opowieści zakorzenione tak głęboko w świadomości, że nawet przekazywane z pokolenia na pokolenie, z ust do uszu, z planety na planetę, z sektora na sektor, nie traciły nic z swojego szokującego wydźwięku. Historie o psionikach: tytanach umysłu, zdolnych drgnieniem powiek podpalać światy, całkowicie wyzwolonych z okowów czasu i przestrzeni, półbogów na barkach których opierały się najpotężniejsze imperia czasów przed Krzykiem i Ciszą. Bytach na poły legendarnych, budzących po równo grozę i fascynację.

Ale w tych wszystkich przekazach, jakie zasłyszała w szemranych barach, poczekalniach kosmicznych portów i innych miejscach, nieodmiennie ukrytych w ciemnych podbrzuszach miast, anegdotach, o których opowiadający zarzekali się, że wszystko widzieli na własne oczy (albo przynajmniej znali kogoś, kto widział), nie padło nigdy jedno słowo:

Samotność.

Być może żadnemu z opowiadających te historie grozy o p-poztywnych nie przyszło do głowy, że ktoś obdarzony takim nadludzkim talentem, czegoś w życiu będzie jeszcze potrzebował, ale Mila BYŁA psionkiem. Naprawdę. I mogła wiele o samotności powiedzieć.

Na swojej rodzinne planecie - skutej lodem bryle, znajdującej się w sektorze, w którym przebiegała umowna granica między końcem ludzkiej strefy wpływów, a Unią obcych, Salarian - Mika była być może jedyną osobą, pierwszą w ciągu dekad, która posiadała dar psioniki. Dar, długo nierozpoznany, budził w jej rodzicach i znajomych raczej przestrach niż podziw - niekierowane "wybuchy" mocy, objawiające się samodzielnym "lataniem" przedmiotów wokół Mili albo jej nagłe, niekontrolowane znikanie i pojawianie się w innym miejscu, skazywał ją raczej na podejrzliwe spojrzenia i podszyty lękiem dystans.

Dopiero Bel Sotak - naukowiec zajmujący się badaniem pretechu pozostałego na Noverii - domyślił się, co "dolega" młodej pannie Milton i zaproponował rozwiązanie. W wysuniętej daleko na północ, odosobnionej od cywilizacji bazie Mika stawiała pierwsze kroki w niełatwej sztuce kontroli swojego umysłu. Sama; oprócz zgryźliwego, gburowatego Sotaka i służącej mu armii droidów-idiotów, baza nie miała stałej załogi, a jeśli ktoś się w niej pojawiał, zwykle były to także niewielkie, zajęte sobą grupki Salarian.

Sotak nie był psionkiem; to czego uczył Mikę, sam poznał z mozolnie odcyfrowanych zapisków pozostawionych przez poprzednią falę kolonizatorów, wtedy jeszcze dysponujących zaawansowaną psi-technologią. Ale kiedy archiwalia się skończyły, nie mógł oferować jej niczego więcej, niż tylko kilku dobrych rad i szczerych życzeń powodzenia oraz sugestii, gdzie (jego zdaniem) Mika mogłaby szukać dalszych wskazówek, jak rozwijać i kontrolować swoją moc.

I tak zaczęła się samotna odyseja Milton. Od planety do planety, od sektora do sektora, w poszukiwaniu odłamków wiedzy i mistrzów, którzy mogliby pomóc jej zrozumieć i ujarzmić drzemiące w niej energie. Droga zaprowadziła ją w dziwne miejsca; niemal wszędzie jednak napotykała milczący mur niechęci, strachu czy niezrozumienia... albo zwyczajnego egoizmu.

Psionicy w Znanym Kosmosie nie byli aż tak rzadcy, jak się na początku jej wydawało, niemniej nadal można było mówić tylko o setkach osób z darem w przeliczeniu na planetę - może tysiącach, jeśli jakiś świat miał tradycję związaną z psi. Jednak ci, którzy skłonni byli jej pomóc, wiedzieli mniej lub tyle co ona - a ci, którzy mogliby ją czegoś nauczyć, strzegli swoich sekretów niczym najcenniejszych skarbów, z nieufnością patrząc na "dzikuskę" z rubieżny kosmosu.

W końcu jednak, po długiej i bezowocnej wędrówce po kolejnych zamkniętych drzwiach do Miki uśmiechnęło się szczęście. Ktoś skierował ją do sektora Lotus - i wspomniał nazwisko Sang Do. Według zapewnień, był to doświadczony i bajecznie bogaty psionik, który na planecie Nowy Eden miał otwierać Akademię, miejsce, gdzie uczyć mieli się adepci psionki niezależnie od tego, skąd pochodzili - i teraz rekrutował wszystkich chętnych i obdarzonych darem.

***

Podróż na Nowy Eden trochę się Mice przedłużyła - co miało pewien związek z kilkumiesięczną odsiadką w areszcie w jednym z tranzytowych sektorów za szereg naruszeń związanych z bycie w miejscu, w którym nie powinna się znaleźć i ze sprzętem, który nie należał do niej - ale w końcu dotarła na miejsce.

Planeta oszałamiała, szczególnie w kontraście z jej rodzinną okolicą - i w pełni zasługiwała na swoją nazwę. Bezkresne morze zieleni, tętniące dzikim życiem i unoszące się nad nim majestatyczne miasta-statki, same też tonące w zieleni. Wszystko tu dawało wyraz wysokozaawansowanej technologi... i bogactwu.

Niestety, kłopoty zaczęły się już w porcie: odebrano jej cały osobisty dobytek, przepuszczono przez niekończące się testy medyczne, przeskanowano i pobrano od niej wszystkie możliwe identyfikacje, a na koniec ostrzyżono i poddano drobnym korekcjom kosmetycznym (!) oraz kazano ubrać się w jakieś eleganckie, ale kompletnie niepraktyczne fatałaszki (!!). Dopiero wtedy pozwolono postawić jej stopę na nieskazitelnie białej posadzce miasta. Mika nie była sama w tym całym nieszczęściu; najwidoczniej, w trosce o utrzymanie idyllicznego obrazu planety podróżni nie spełniający określonych norm estetycznych byli obejmowani specjalną troską.

A potem było jeszcze dziwniej: na pytanie o Akademię Jina Sang Do pani w informacji turystycznej zrobiła naprawdę wielkie oczy, w panice poprosiła Milę, żeby chwilę zaczekała, a potem zaprowadziła ją do saloniku dla VIPów w porcie, gnąc się w ukłonach, przeprosinach i nadskakując, by spełnić każda jej zachciankę; po niedługim czasie pojawiło się zaś dwóch młodych mężczyzn, ubranych w jednakowe chińskie koszule, w których Mila od razu, okiem doświadczonej kryminalistki, rozpoznała "smutnych panów" z jakiejś tajnej służby.

Panowie, równie mili jak pracownica portu, zachowując pełne powagi milczenie, odeskortowali ją do nieoznaczonego promu, i wciąż nic nie rozumiejącą, powieźli na inną latająca platformę, znacznie oddaloną od portu. To miasto, w odróżnieniu od niskiego, pełnego otwartych przestrzeni kosmodromu, naszpikowane było iglicami strzelających w niebo wieżowców; prom wylądował na dachu jednego z nich, i tajniacy zaprowadzili ją do apartamentu połączonego z lądowiskiem - a potem ulotnili się jak kamfora, zostawiając Mikę samą w luksusowym penthousie z imponującym widokiem na las szklanych wież.

***

Pokój był rozległy i urządzony ze smakiem, choć wyglądał na zupełnie nieużywany. Tu i ówdzie stały drobne bibeloty i kilka większych rzeźb; szybkie zerknięcie na nie wystarczyło Mili do stwierdzenia, że zawartość mieszkania spokojnie można byłoby kupić mały, ale za to w pełni wyposażony statek kosmiczny, a na przykład geometryczny gadżet, niewiele większy od jej dłoni i służący tu jako łapacz kurzu, był cennym archeologicznym artefaktem i kosztował kilkakrotnie więcej niż cały jej osobisty dobytek. O kradzieży jednak nie było co marzyć; czujne oko psioniczki wychwyciło też i to, że całe pomieszczenie było tak napakowane highendowymi systemami monitoringu i bezpieczeństwa, że prawdopodobnie zostałaby złapana, zanim jeszcze na poważnie pomyślałaby o tym, żeby coś zwinąć. Ktokolwiek był właścicielem tego przybytku, kochał mieć wszystko pod kontrolą i nadzorem.

Gdzieś w głębi apartamentu delikatnie syknęły przesuwane drzwi, a potem rozległ się odgłos kroków; w polu widzenia Mili pojawiła się szczupła postać androida; "ciało" ukształtowane była na podobieństwo wysokiej azjatki, choć ceramiczny pancerz nie pozostawiał wątpliwości, że jest to twór jest całkowicie sztuczny. Robot niósł tacę z kilkoma karafkami i jakimiś przekąskami; postawił ją przed Milą i ukłonił się lekko.

- Jestem Xu Ji - przedstawił się przyjemnym, naturalnym głosem - Witam cię w gościnie Lotusa i przepraszam za tak nietypowy obrót spraw. Służby Lotusa mają przykazane wyłapywać osoby takie jak ty bez żadnej zwłoki... - mechaniczna kobieta z gracją usiadła na krześle przed psioniczką i otaksowała ją uważnym spojrzeniem ciemnych soczewek - Niestety, obawiam się, że spóźniłaś się na otwarcie Akademii mistrza Do. Ale w świetle ostatnich wydarzeń skłonna byłabym zasugerować, że to dobra wiadomość. - android mówił składnie i płynnie, ze swadą dość nieoczekiwaną jak na konstrukt - Niemniej jednak Lotus jest tak samo zainteresowany obecnym miejscem pobytu Jina, jak zapewne ty. Możemy zatem dobić korzystnego dla obu stron interesu. Pod warunkiem... - maszyna zawiesiła głos - Że nic, co dalej zostanie tu powiedziane, nie opuści tych czterech ścian. Zgodzisz się?