240.830.M41, godz. 10.20, rezydencja Mandrigalów w Wieży Radbound

Klaudia Mandrigal milczała przez długą chwilę, potem zgasiła cygaretkę i wrzuciła niedopałek do popielniczki.

- Nie wiem, w czym mój mąż mógłby pomóc tak znamienitej instytucji – powiedziała w końcu słabym głosem – Nie ma go od dwóch dni, wyjechał gdzieś późnym wieczorem, nic mi nie powiedział. Gdybym się nie obudziła, to pewnie bym nawet nie wiedziała, że zamierza opuścić dom.

- W jakich okolicznościach wyjechał? – dociekał Graig – Proszę przede mną niczego nie ukrywać, stopień współpracy z Arbites wpływa w ostatecznym rozrachunku na dobre imię Domu.

- Było krótko przed północą – powiedziała Klaudia, ocierając chusteczką wilgotne nagle oczy: w rezultacie rozmazywała coraz bardziej makijaż przeistaczając swą upudrowaną twarz w odstręczającą pomarszczoną maskę – Obudził mnie jakiś hałas w gabinecie męża. Nie było go w łóżku, więc wstałam po cichu i poszłam zobaczyć, co robi. Klęczał na podłodze przed sejfem i pakował do walizki pieniądze. Nasze wspólne pieniądze! Od jakiegoś czasu podejrzewałam, że wdał się w romans, drań! Przez całe życie wykorzystywał mnie i moją rodzinę, żeby się wspiąć wyżej, nieudacznik!

Pani Mandrigal urwała na chwilę, wytarła energicznie oczy.

- Ale kiedy chciałam go zwyzywać, zobaczyłam na podłodze broń. Nigdy nie nosił broni, nawet nie wiedziałam, że potrafi się nią posługiwać. Raz czy dwa razy w życiu został wyzwany na legalny pojedynek, ale zawsze opłacił czempiona z dobrej szkoły walk na zastępstwo. Widok tego pistoletu mnie zmroził, możecie to sobie wyobrazić? Nie wiem, co on takiego zrobił, ale tu nie chodzi o żaden romans, prawda? Proszę powiedzieć mi prawdę! Niechby i kogoś zabił, nie dbam o to, ale chcę wiedzieć, że ten drań nie pohańbił dobrego imienia damy z Domu Clausen!

- Śledztwo nie dotyczy żadnego romansu ani niestosownego zachowania w towarzystwie – powiedział suchym tonem Fenoff – Jak wytłumaczył swój nagły wyjazd? Jak się zachowywał?

- Był przerażony, jak wysłane do Podmieścia dziecko. Powiedział, że zabiera piętnaście tysięcy tronów w gotówce i wyjeżdża na jakiś czas. Gdyby się ktoś o niego pytał, miałam przekazać, że pilnie wyjechał na Fenksworld w interesach rodzinnych i nie wiadomo, kiedy wróci.

- Czy to mogła być prawda, ten wyjazd na Fenksworld? – zapytał arbitrator – Znał tam kogoś, prowadził z kimś interesy? Po co zabierał tyle gotówki?

- Nic mi na ten temat nie wiadomo – odrzekła Klaudia Mandrigal – Od dziesięciu lat nie ruszaliśmy się ze stolicy, mąż nie utrzymywał praktycznie żadnych kontaktów z obcoświatowcami. Co do pieniędzy, i tak zabrał tylko połowę tego, co było w sejfie, a także trochę swojej biżuterii. Pytałam go, co się dzieje, ale mnie zignorował. Zamknął walizkę, ubrał płaszcz i wyszedł. I tyle go widziałam. Od tej pory ani słowem się nie odezwał.

240.830.M41, godz. 10.20, rezydencja Mandrigalów w Wieży Radbound

Klaudia Mandrigal przybrała nieco zdziwiony wyraz twarzy, potem sięgnęła po następną cygaretkę zapalając ją pozłacaną zapalniczką. Graig obserwował kobietę z nieprzeniknioną miną, analizując w myślach każdy gest i każde słowo żony zaginionego lekarza.

- Znam tych ludzi ze słyszenia – przyznała arystokratka wypuszczając z umalowanych ust obłoczek tytoniowego dymu – Ale oni nie byli znajomymi Xandera z czasów studiów. To właściciel handlowego statku, na którym mój mąż służył przez wiele lat oraz jego towarzysze. Forban był tam szefem ochrony, a Dalid bodajże odpowiadał za finanse. Mąż czasami mi o nich opowiadał, ale żadnego nie poznałam osobiście.

- Jest pani pewna, że małżonek nie znał ich wcześniej? – upewnił się arbitrator – Z akt wynika, że studiowali w tym samym czasie. Na pewno się wtedy nie poznali?

W oczach Klaudii pojawił się błysk pewności siebie, podkreślony zdecydowanym uśmiechem kogoś, kto właśnie posiadał wartościową informację mogącą dać mu przewagę w rozmowie.

- Uniwersytet Scintillijski kształci każdego roku pół miliona osób – oznajmiła zdecydowanym tonem – To kilkaset kierunków i specjalizacji, na dodatek zajęcia odbywają się w mnóstwie filii. Fakt, że ktoś studiował w tym samym przedziale czasowym nie oznacza wcale wspólnej znajomości. Rzekłabym nawet, że to bardzo mało prawdopodobne, a wiem, co mówię, ponieważ mam znajomych w kadrze akademickiej Uniwersytetu, bardzo znanych znajomych. W katedrze filologii neogotyckiej zasiada dla przykładu...

- Prosiłbym skupić się na moich pytaniach – rzekł twardym tonem Fenoff – Czym pani mąż zajmował się w latach 797-810?

- Uprawiał tę zwariowaną profesję gwiezdnego obieżyświata! – Klaudia Mandrigal straciła na chwilę panowanie nad emocjami, jej głos przybrał bardziej piskliwą nutę – Zapragnął opuścić stolicę, poznać inne miejsca we wszechświecie, zakosztować przygody! Od początku podejrzewałam, że nie chciał już ze mną żyć, ale był zbyt wielkim tchórzem, aby powiedzieć mi to wprost. Latał na tym Nefricie, najpierw u jednego kapitana, a potem u drugiego, tego Krane, który odziedziczył statek po poprzednim właścicielu. I tak włóczył się byle dalej ode mnie aż do osiemset dziesiątego. Jak mu śmierć w oczy zajrzała, nagle zatęsknił za starym spokojnym życiem, nagle wrócił z podkulonym ogonem.

- O jakiej śmierci mówimy? – spytał beznamiętnym tonem Graig, żadnym gestem nie zdradzając swego zainteresowania.

- O tym buncie, po którym skończyła się ta cała gwiezdna eskapada – odparła Klaudia, po czym zaciągnęła się na chwilę dymem – Cała załoga zwróciła się przeciwko kapitanowi i memu mężowi. Heretyckie ścierwa, pospólstwo bez honoru. Niższe klasy społeczne powinny być ostrzej trzymane, uczone posłuszeństwa od niemowlęctwa... – gospodyni urwała tyradę dostrzegając niepokojącą minę arbitratora, zmieszała się zauważalnie – O czym to mówiłam? Właśnie, o buncie. Xander przyleciał na Scintillę w pierwszej połowie osiemset dziesiątego, po blisko dwóch latach całkowitego braku kontaktu. To wtedy załoga Nefrita podniosła bunt, w odległości praktycznie kilku dni lotu od planety. Próbowali zabić wszystkich oficerów, również mojego męża, wstrętni niewdzięcznicy. Gdyby nie odsiecz marynarki, Xander zapłaciłby pewnie życiem za swe niedorzeczne fanaberie. To była dla niego przykładna nauczka. Krane sprzedał krótko potem statek, rozpuścił całą załogę i ich drogi się rozeszły. O ile mi wiadomo, o ile mój mąż mnie nie okłamywał w tej sprawie, zerwał kontakt z resztą swoich kompanów i nigdy później nie miał z nimi nic wspólnego. Jeśli w międzyczasie zmarli, nic mi o tym nie wiadomo, przynajmniej Xander o niczym takim nie wspominał, tym bardziej o pogrzebach. Czy to znaczy, że ktoś z nich zmarł?

Graig nie odpowiedział od razu, wpatrując się w wzory kreślone w powietrzu papierosowym dymem i zastanawiając się, czy nagłe zniknięcie Xandera Mandrigala naprawdę mogło być pozbawione powiązania z kremacjami jego dawnych kompanów.

240.830.M41, godz. 09:00, Wieża Kodannon – Dominium Dusz Secundus

Nuncjusz Eleander skinął uprzejmie głową, rozłożył ręce w geście dającym do zrozumienia, że gotów jest spełnić każde życzenie swego białoskórego gościa. Hansetus odwzajemnił ów gest pełnym szacunku ukłonem, w głębi duszy gotowiąc się na nieuchronny atak.

Mniszka uspokoiła się równie szybko jak wybuchła, zamilkła postukując ukrytymi w ceramitowej rękawicy palcami w rękojeść noszonego u boku łańcuchowego miecza.

- W duchu wzajemnej współpracy udostępnimy braciom Arbites wszystkie niezbędne informacje – oznajmił nuncjusz nie przestawając się uśmiechać w sposób, który Hansetusowi mroził krew w żyłach – Pozwoliłem sobie na samym początku swego dochodzenia sprawdzić dokumentację Straży Nekropolitalnej i potwierdzają one to, co już odkryło Magistratum. Pięć aktów zbrodniczej desekracji, bezmyślnych, okrutnych i zbrodniczo świętokradczych.

- Oby dusza sprawcy cierpiała wieczne katusze – wtrąciła Adepta Sororitas. Hansetus skwitował jej ostre słowa kolejnym pełnym szacunku ukłonem.

- Proponuję, abyśmy wspólnie odwiedzili zbezczeszczoną kryptę – powiedział nuncjusz – Co trzy głowy, to nie jedna. Być może drogą wspólnej dedukcji odkryjemy owe wzmiankowane przez pana przeoczenie? Musi być zaiste niewielkiej skali, skoro arbitratorzy jeszcze się go nie dopatrzyli.

W głosie Eleandera nie było słychać nawet cienia sarkazmu, a jego promienny uśmiech wręcz ociekał życzliwością, ale Hansetus od razu poczuł wbitą szpilkę.

Powstrzymany rozsądkiem nic nie odrzekł, kiwnął w zamian z aprobatą głową.

- Po oględzinach sarkofagu możemy przesłuchać wszystkich braci Nekropolitów, którzy mogliby coś wnieść do tej sprawy – kontynuował kościelny dostojnik – A potem przejrzeć wspólnie rzeczoną dokumentację. Od zawsze interesowałem się technikami śledczymi Arbites. Jestem przekonany, że nasze wspólne przedsięwzięcie wiele mnie może nauczyć.

- Ku chwale Złotego Tronu – dodała mniszka.

240.830.M41, godz. 10:22, rezydencja Mandrigalów w Wieży Radbound


Klaudia Mandrigal strzepnęła popiół z końca cygaretki, przesunęła czubkiem palca stojącą zbyt blisko krawędzi stolika popielniczkę. Jej nieco teatralny wybuch emocji szybko wygasł, zastąpiony badawczym spojrzeniem, w którym Graig zaczynał wyczuwać niepokojące zainteresowanie Klaudii jego własną osobą.

- Xander spędził w domu niecałe pół roku, nim Barabus Krane przekonał go do ponownego zaciągu. Wałkonił się i przejadał nasze oszczędności, a potem znowu poleciał. Jak się pan zapewne domyśla, byłam głęboko nieszczęśliwa z tego powodu. Kobieta o takim statusie pozostawiona samej sobie naraża się na ogromny stres. Ograniczone kontakty towarzyskie, plotki i pomówienia. Na pewno wie pan, co mam na myśli. Ale mojego małżonka niezbyt to obchodziło, przynajmniej po drugiej wizycie kapitana. Na początku zarzekał się, że już zostanie w Sibellusie, że ma dość tych uwłaczających klasie wyższej wojaży. Ale Krane nie odpuszczał. Nie wiem, co mu takiego obiecał, ale Xander w końcu się zgodził, wbrew moim prośbom i groźbom.

- Powróćmy do tematu buntu – zaproponował Fenoff powtarzając cierpliwie swe pytania. Klaudia potrząsnęła w odpowiedzi głową przesłaniając jedno oko lokami w ewidentnej próbie przykucia uwagi funkcjonariusza.

- Xander nie chciał mi niczego opowiedzieć. Skarżył się na traumę. Myślę, że nie kłamał, przez kilka pierwszych miesięcy po powrocie z ostatniego rejsu zażywał psychotropy i prawie w ogóle nie sypiał, a jeśli już zasnął, dręczyły go koszmary. Wiem tylko tyle, ile znalazłam w oficjalnych komunikatach węzła medialnego. Szeregowa załoga podniosła bunt, kiedy Nefrit zbliżał się do Scintilli. Zbrodniarze próbowali zamordować wszystkich szlachetnie urodzonych, podobno z zazdrości o to, że im się w życiu powodziło, a tamtym nie. Mój mąż i reszta oficerów ukryła się w jakimś pomieszczeniu, a buntownicy zabili samych siebie wysadzając się przez przypadek w powietrze. Do dziś jestem przeświadczona, że była w tym miłosierna ręka Boga. Nie darmo przez te wszystkie lata łożyłam hojne datki na Kościół. Imperator strzeże.

- Imperator strzeże – powtórzył Graig

240.830.M41, godz. 11:12, Wieża Carlito – Dominium Dusz Primus

Korpulentny prałat poczerwieniał tak głęboko i wytrzeszczył oczy tak szeroko, że przez chwilę wydał się Lyrdionowi ofiarą nieuchronnego ataku apopleksji. Łapiąc powietrze na podobieństwo wyciągniętej z wody ryby, mężczyzna dyszał przez blisko minutę, przez cały ten czas nawet na sekundę nie odrywając spojrzenia od twarzy uśmiechającej się sarkastycznie Michy.

- To oburzające! – wyrzucił z siebie, kiedy już odzyskał po części mowę, opryskując oboje rzekomych arbitratorów kropelkami gęstej śliny – I niedorzeczne! Bezpodstawne oskarżenie przedstawiciela Kościoła jest niedopuszczalne, nawet ze strony Arbites! Nie wiem, skąd takie zarzuty?! Który to powiedział?!

Dostojnik obrzucił wściekłym wzrokiem towarzyszących mu Nekropolitów, ci zaś zgarbili się i pochylili głowy wzruszając jednocześnie ramionami. Prałat obejrzał się z powrotem na Michę, wręcz kipiąc zrozumiałym oburzeniem. Stojący u jego boku masywny serwitor sprawiał wrażenie pogrążonego w głębokim transie, co ułatwiło dziewczynie wypatrzenie w międzyczasie wąskiego pasa bladej skóry na jego podgardlu, ledwie widocznego ponad krawędzią płytowego napierśnika.

Oddany w ruchu i bez przycelowania, celny strzał w to miejsce byłby trudny, ale wciąż wykonalny.

- Wbrew tak aroganckiemu potraktowaniu zgadzam się na pełną kooperację z funkcjonariuszami Adeptus Arbites – oznajmił wciąż łamiącym się od emocji głosem – Jednocześnie złożę oficjalną skargę do najbliższej prefektury. Dygnitarze Kościoła mają prawo do odpowiedniego traktowania przez każdą instytucję!

- Edimandius Artrigid – powiedziała stanowczym tonem Micha, nie okazując najmniejszej skruchy – Tu mam jego ITN. Proszę doprowadzić nas do miejsca jego pochówku, natychmiast! Każda zwłoka zostanie zaprotokołowana w formularzu uchybień i występków.

Prałat żachnął się, ale nic więcej nie powiedział. Furkocząc szatami okręcił się na pięcie i ruszył w głąb nekropolii tak szybko, że Micha musiała za nim wręcz truchtać, by nie pozostać w tyle.

240.830.M41, godz. 11:20, Wieża Carlito – Dominium Dusz Primus

Wprowadzeni do zionącej chłodem krypty na którymś z niższych poziomów cmentarnej piramidy, agenci Ordo stanęli przed wysuwanym ze ściany sarkofagiem, poruszanym siłą mięśni po metalowych prowadnicach pogrzebowej wnęki. Wciąż czerwony po twarzy i posapujący gniewnie prałat osobiście wyciągnął przeszkloną trumnę Edimandiusa Artrigida przed oblicza rzekomych arbitratorów, po czym cofnął się o kilka kroków stając u boku swego potężnego niemego serwitora. Pozostali Nekropolici nie przekroczyli progu pomieszczenia, obserwowali intruzów spod woali swych ceremonialnych kapeluszy zachowując niespokojne milczenie.

Micha przestała słać prałatowi złowróżbne spojrzenia, skoncentrowała swoją uwagę na ludzkiej postaci złożonej pod przeźroczystą wierzchnią płytą sarkofagu. Ujrzała zmumifikowaną męską twarz, zakonserwowaną odpowiednio dobranymi chemikaliami, ale wskutek upływu czasu zatracającą coraz bardziej ludzki wygląd. Zmarły, sprawiający wrażenie pogrążonego w głębokiej śpiączce orbitusa, odziany był w eleganckie drogie szaty poświadczające o wysokim statusie społecznym oraz zamożności Artrigida. Ramiona mężczyzny zostały złożone na piersiach, jego ręce spleciono razem i przewiązano białym sznurem. Zdobiące obydwa nadgarstki zmarłego ciężkie ornamentowane bransolety z ciemnego złota stanowiły jedyną biżuterię złożoną do trumny wraz z ciałem, ale ta niecodzienna dla wyższych sfer powściągliwość w szafowaniu bogactwem nie wzbudziła żadnego uznania w oczach Michy. Dla dziewczyny oczywistym było, że spadkobiercy majątku zmarłego natychmiast po jego śmierci rozdrapali między sobą resztę precjozów.

Klansterka pochyliła się nad wiekiem sarkofagu, obejrzała bardzo uważnie ciało nie dostrzegając na nim najmniejszego śladu jakiejś niedawnej manipulacji. Mając w pamięci wspomnienie upiornie powykręcanych czarnych szczątków Eedima Dalida była pewna, że ciało Artrigida pozostawało wciąż w nienaruszonym staniue.

- To zmarły, którego poszukujecie – sapnął prałat – Wykluczone, aby był to ktoś inny, dokładamy niewyobrażalnych starań, by nie popełniać pomyłek, które nam zasugerowaliście. Czego jeszcze oczekujecie oprócz oględzin?