Wchodząc w kazamaty Templum Mechanicum wiadome było że prędzej czy później będą musieli walczyć i nie uda się wszystkiego zrobić po cichu. Głównie dlatego że drużyna nie została do takich działań przygotowana i wyszkolona. Fabio widział frustrację lepiej wyszkolonych w sztuce wojny akolitów na “zielonych”. On sam mógł się tylko uśmiechnąć. Inkwizycja wymaga - akolici robią, bez względu na to czy są do tego przygotowani czy nie.

Lecz pierwsza walka wynikła dużo szybciej niż psyker przypuszczał.

Najpierw raban w podwójnym korytarzu a potem wysyp cyber-sługusów. Akurat wchodzili do hangaru w którym tamci się czaili, lecz co mogła banda zlobomizowanych obdartusów przeciw “dobrze” wyposażonym członkom Świętego Ordo?
Akolici bez większych problemów pozbyli się mobilnych przeszkadzajek wkraczając do hali, czy to przy pomocy pistoletów, ostrzału wyprzedzającego czy broni białej. Ostrzał z flanki przy pomocy prymitywnej broni też został szybko odparty. W popisowym wykonaniu Fabio pstryknął dwa razy palcami, a dwóch strzelców spadło z platformy na której się zasadzili by strzelić do lojalistów. W dzikich drgawach wykonali skok na główkę i zakończyli swój smutny żywot na tym padole. Trzeciego zdjął Bertam z laspistoletu. Jedynie co realnie zdołali osiągnąć to postawić zasłonę dymną, która w panujących w hangarze ciemnościach była wyjątkowo irytująca.

Walka skończona. Akolici rozeszli się by zabezpieczyć magazyn. Wynikiem tego były łupy z trupów i wysadzony walker, którego jakimś cudem zdołał unicestwić Perkele po prostu go dotykając. Na szczęście nikomu nic się nie stało, ale jakby był to jakiś umówiony znak na drużynę ruszył kolejny atak. Pod platformą na której stali “strzelcy wyborowi” z prymitywną bronią wybuchły kolejne dymne granaty zagęszczając atmosferę. Z tego przeklętego kłębu zaczał się sypać ogień broni karabinowej i ciężkiej zmuszając akolitów do szukania osłon. Kładąc ogień zaporowy zajęli pozycje za osłonami i odpowiedzieli - dużo celniej i śmiertelniej bo już po chwili zaczęły milknąć kolejne gnaty - jak się okazało kolejni cyber obwiesie, lecz tym razem ze wsparciem serwitorów bojowych. Na szczęście dzięki jednorazowym wyrzutniom oraz ciężkiemu stubberowi który targał Fabio udało się ich wszystkich ostatecznie i elegancko załatwić tak jak Bóg Imperator przykazał, choć było groźnie kiedy z dymu pojawił się jeden strzelec z pojedynczym kadriżem typu Exterminator na broni - narzędziem mogącym potencjalnie ostro namieszać w szykach Akolitów. Podobnie było z bombą umieszczoną w bojowym serwitorze, na szczęście jedyna osoba, która mogła od tego oberwać zdołała uskoczyć przed eksplozją.

Lecz i tutaj zdołali odnieść zwycięstwo. Pytanie ile jeszcze walk pozostało do końca? Ile jeszcze będą musieli wysprzątać cyber-typów by oczyścić to gniazdo zarazy?

Siostra Merchand szybko kazała znaleźć gaśnice i ugasić pożary wzniecone przez ostrzał, wybuchy oraz uszkodzenie Powerliftera. Mieli też zgromadzić sprzęt zabitych do uzupełnienia amunicji i własnego sprzętu.
Fabio przypomniał sobie że łupienie poległych heretyków było standardowym sposobem na podreperowanie budżetów inkwizycyjnych nowicjuszy i taka praktyka trwała już od tysięcy lat. Dzięki temu drużyny mogły praktycznie same siebie finansować pod względem wyposażenia.
Część drużyny upewniła się że hangar nie kryje kolejnych niespodzianek, po czym zajęła się obstawieniem przedsionka Sortowni. Siostra od razu zaproponowała by się tam podzielić - część miała się udać do Laboratorium a część do Magazynu Bioniki. Żaden z mężczyzn nie polemizował, więc wyszło na to że pół pójdzie na zwiad do jednej sali, a pół do drugiej.
Cóż… była w tym jakaś logika - jeżeli nie czekały by na nich kolejnie niespodzianki to mogliby zaatakować centrum dowodzenia wroga z dwóch stron.
A tak zwiad do sąsiednich pomieszczeń dawał możliwość w razie kłopotów wsparcia drugiej grupy. Gorzej gdyby zostali zaskoczeni “głębiej” na terenie wroga…

Wchodząc w zakamarki budynku, odetchnął z ulgą. Konstrukcja z stali i betonu była tym, czego potrzebował kopcowy prol. Czuł się tu bezpiecznie, paradoksalnie jak na obecną sytuacje. Zamknięta przestrzeń była jego naturalnym środowiskiem.
Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że było tu nienaturalnie. Echa ich kroków odbijały się po pustych, wręcz martwych korytarzach. Kilka kroków nieuwagi, ktoś wpadł na coś. Nawet Bertan się rozproszył, co skutkowało tym, że kilka rewolt-małp wyskoczyło z czapki i zaatakowało czujkę. Jego i Cariusa.

Zaskoczyli go na tyle, że wypuścił lasguna z rąk. Broń opadła na pas, zwisając na ciele Gwardzisty, gdy ten ostatkiem sił przeciwstawił się przeciwnikowi by nie polecieć na plecy. Zaparł się, ścierając w uścisku z typem. Nie miał czasu rejestrować tego kim jest jego napastnik. Najważniejsze było to, że miał na sobie..

"Znowu był na Tranch. W tą felerną noc, tamtej daty, w tym przeklętym i zapomnianym przez Imperatorze placku ziemi niczyjej, w przeklętej wojnie domowej.

Zerwał się z miejsca, gdy Jor oraz kapral położyli ogień osłaniający. Lekko pochylony, biegł przed siebie do budynków w których ulokował się kapitan. Wszędzie było to samo - kanonada, malowana laserowymi krechami i pociskami, wrzaski rozkazów i umierających, z podkładem kopców ziemi podrywanych wybuchami.
Widział już budynki, gdy coś wytrąciło go z równowagi i runął w lej. Gruchnął o ziemię z niesamowitą siłą, tracąc na chwilę oddech. Impet zderzenia wytrącił mu z rąk karabin.
Odzyskując ostrość dostrzegł, że to co go przewróciło było żywą istotą. Człowiekiem. Okropnie śmierdzącym, ubranym w mundur o nieokreślonym brudnym kolorze i hełmie z maską. Poturlali się w dół małego leja, a Bertan dostrzegł błysk ostrza. Zdołał wepchać nogę pod przeciwnika i odkopać go w tył. Teraz mógł dostrzec go jeszcze lepiej.
Mundur wyglądał jak zlepek przypadkowo dobranych sortów, pomalowanych breją i dziwnymi symbolami, od których zakręciło mu się w głowie. Przeciwnik burknął coś, dość wyraźnie, machnął nożem dwa razy i ruszył na Bertana. Młodziak w ostatniej chwili odskoczył w tył, lekko zachwiał się na śliskiej ziemi, co dało napastnikowi szansę na potężne ugodzenie nożem z góry. Berti wystrzelił w górę, wprost do lecącej ręki, cudem omijając ostrze noża. Nie utrzymali równowagi i runęli na glebę. Przeciwnik mocno trzymał nóż, ale był równie silny co on. Miał przewagę, gdyż usiadł na zamaskowanym. Ten nie dając za wygraną, zaczął wolną ręką okładać mężczyznę po boku. Nie byłoby to niczym nieprzyjemnym, gdyby nie trafił w punkt który prawię zgiął w pół żołnierzem Imperatora. Złapał mocniej rękę z nożem, przyciskając ją do siebie tak by brudny nie mógł jej wyrwać, a następnie krzycząc ile sił w płucach uderzył kantem czoła w maskę przeciwnika. Raz, drugi. Delikatnie zamroczyło go, a struga ciepła spływająca z czoła świadczyła o krwawieniu. No tak, hełm też stracił podczas tego zderzenia..
Dwa potężne ciosy nie tylko ogłuszyły przeciwnika, ale zrobiły wyłom w masce. Wyłom, przez który Bertan dostrzegł to, czego nie powinien. Abominacje. Skazę. Coś, co może kiedyś było człowiekiem.
Krzycząc ze strachu, uderzył jeszcze raz. Wyrwał nóż i zaczął dźgać nim w twarz napastnika. Raz za razem. Gdy wreszcie się opamiętał, nie było już upiornej deformacji. Wymazał ją brutalnie, odsyłając w niebyt."

Z przerażeniem na twarzy, zaczął krzyczeć. Nie był to krzyk śmiertelnie wystraszonego człowieka, a pierwotny ryk. Odgłos wydobywający się z głębi gardła. Tak jak wtedy. Koszmar powrócił, znowu musiał się z nim zmierzyć. Rycząc co sił, zerwał uścisk przeciwnika i odepchnął go, gdy ten zachwiał się pod wpływem siły jaką wkładał w uścisk, a dzięki wyrwaniu się Bertana, siła jaką wkładał zachwiała nim w przód. Gwardzista wykorzystał to - pchnął go do przodu. Nim zdążył doskoczyć, jeden z Akolitów wpadł z impetem w niedoszłego przeciwnika, kończąc jego żywot.
Radzili sobie nieźle i nim zdołał podnieść swój lasgun, pierwsza zasadzka zniknęła w furii Akolitów.

Strzelali do nich z platformy. Nim zdołał zareagować, psyker zrobił swoje sztuczki, przeszkadzając rewolt-małpom. Marion biegła od przeszkody do przeszkody, prowadząc natarcie. To on powinien iść na szpicy, nie oni.
On był Młotem Imperatora.
Nie uszli daleko. Granaty dymne wybuchły tumanami osłaniającej chmury, z której posypały się strzały. Pociski, śrut, laserowe kreski - wszystko co mieli przeciwnicy. Przygwoździli ich. Koszmar trwał w najlepsze.

"Siła podmuchu przewróciła Bertana i Jora. Łysy mężczyzna już nie spał, przerażonymi oczami obserwując to co się działo.
- Jor, wstawaj. - złapał kolegę. Ten szybko pojął jego intencje. Podnieśli się do góry.
Wycelowali w mgłę, oczekując na wroga. Nad ich głowami powietrze przecięły kule, a zaraz potem pojedyncze laserowe krechy. Ktoś krótko wrzasnął i padł z przestrzeloną piersią. Zaczęli strzelać w kierunku, skąd padał ogień.
- Wal do ciemnych smug które pojawiają się w mgle - krzyknął do ucha Jora. Posłuchał się młodego. Za każdym razem, gdy dostrzegali taką smugę, strzelali do niej. Mglista zjawa zamiast przenikać z miejsca do miejsca, padał w dół. Ku ziemi i zastygła w tej pozycji.
- Osłaniaj mnie!"

To nie Jor uratował go z tej sytuacji. To nie kapral Sayer przyszedł z odsieczą, śląc laserowe krechy w ogniu seryjnym. To znowu ten tech-kapłan, nieszablonowy i dziwnie niestabilny.
Nazywał go Świątobliwym ze względu na szacunek. Nie mógł mu go odmówić, gdy ten powstał i wycelował w środek dymu. Tym co dzierżył, była jednorazowa rakietnica. Odpalił ładunek, który opuścił rurę z przeraźliwym świstem.
Huk eksplozji odbił się po ścianach i dotarł do nich, nieco osłabiony. Mikenheim wciąż krył się za przeszkodą, w tym wypadku masywnymi kontenerami. Sam nie wiedział dlaczego biegł z laspistolem, nie był sobą. Schował nieprzydatną broń i zmienił na lasguna. Szybkie sprawdzenie stanu naładowania, był gotów.
Czekał.
Doczekał się, wyławiając z ogólnej kanonady i nieustannego hałasu dźwięk przeładowywania. Pamiętał to z szkolenia na Fenksworld..

"- To jest heavy stubber. Broń wsparcia drużyny. Na drużynę przypada taki jeden. Nie jest zbyt ciężki, ale nie jest też lekki. Nie napierdala boltami, tylko zwykłymi pociskami - sierżant ubrany w zgniło zielony mundur uniósł do góry nabój, jakim ładowało się heavy stubbera. Robiło wrażenie. - Strzela z taśmy oraz bębnów, wy będziecie napierdalać z tego pierwszego wariantu. Jasne?! - wrzasnął. Kompania odpowiedziała mu chórem.
- Teraz, heavy stubbera przeładowuje się tak. Otwiera pokrywę zamka, wkłada taśmę, zamyka - sierżant cały czas mówił, jednocześnie pokazując rekrutom. - I na samym końcu przeładowuje się tak.
Charakterystyczny dźwięk skończył prezentacje. Karabin był gotów do strzelania."

Wychylił się znad osłony, wiedziony słuchem. Dostrzegł go, gdy kończył ładować broń. Szczęk przeładowania.
Gwardzista był jednak szybszy. Lasgun podskoczył sam, odruch trenowany godzinami, wbity w pamięć mięśniową. Nacisnął spust. Z końca lufy wystrzeliła czerwona kreska laserowego światła, która ugodziła przeciwnika. Charakterystyczny trzask laserowej broni był ostatnim dźwiękiem, jak usłyszał niedoszły cekaemista.


Radzili sobie nad zwyczaj dobrze, a przeciwnik choć zdeterminowany, był kiepskim wojownikiem i strzelcem, toteż nim się obejrzał wybili wszystkich co do jednego. Podniósł się za osłony, nie zmieniając sektora w który celował. Był gotów do dalszej walki. Zdołał zabrać dla siebie dwa magazynki overcharge, które wraz z jego i tak zmodyfikowanym lasgunem, stanowiły morderczy argument. Będzie przepalał na wylot wrogów Złotego Tronu.

Poruszali się dalej, torując sobie drogę przez świątynie. Świątynię, którą w mniemaniu Bertana należałoby zrównać z ziemią. Śmierdziało tu herezją, w dodatku była to tech-herezja której nie rozumiał, a smród mógł rozlać się na resztę planety. Coś niedopuszczalnego.

Niedopuszczalne, a jednak stało się to, że znowu ich zaskoczyli. Granaty które rzucono w ich stronę okazały się uzbrojone w gaz oraz inne halucynogenny. O ile Mikenheim zdołał przetrwać gazowanie..

"- To jest granat z ładunkiem gazowym. Konkretniej, jest to gaz łzawiący. - mówił instruktor, który na czubku głowy nosił maskę przeciwgazową. - Zawiera substancje, które nie są groźne, ale są cholernie wkurwiające. Powodują duszności, a z oczu lecą łzy. W chuj dużo łez, co przeszkadza w normalnym działaniu. I właśnie teraz... - przerwał, naciągając maskę na twarz i wyciągając zawleczkę. - .. poznacie skutki, byście zapamiętali czym się je. - dokończył, pozwalając by łyżka odskoczyła, a gaz uwolnił się z sykiem.
Zamknięci w pomieszczeniu, całym plutonem, dość szybko zaczęli odczuwać skutki gazu. Pierwsi zaczęli kaszleć, odkrztuszać i pluć na ziemię. Skutki intensyfikowały się i gdy cały pluton podskakiwał, krzyczał i huczał, próbując radzić sobie z skutkami, drzwi otworzyły się i kolejny instruktor w masce przeciwgazowej głośną komendą kazał wypierdalać wszystkim w równym szyku.
O dziwo nie pozabijali się przy wychodzeniu, ustawiając się w jedną linię. Świeże powietrze było niczym łaska samego Imperatora, choć Bertan radził sobie z skutkami gazu jeszcze przez jakiś czas."

Chwile potem dojebał go kolejny granat, wywracając jego percepcję do góry nogami. Mieszanina bodźców oraz wykręcenie zmysłów sprawiły, że czuł się.. niewidzialny. No, jak mogłoby być inaczej, gdy stał przed resztą Akolitów i nikt do nie widział? Chodził, podskakiwał, machał rękoma przed ich twarzami, ale oni go nie widzieli. Dość szybko się otrząsnął, gdy zaatakowali ich kolejni. Na całe szczęście było ich zbyt mało, a Akolicie poradzili sobie z nimi błyskawicznie.
Marchand zarządziła postój, bo niektórych efekty działania granatów docisnęły mocniej, niż można było przypuszczać. Oparł się plecami o skrzynię. Zdjął hełm i odetchnął chwilę. Z kieszeni wyciągnął baton proteinowy i pochłonął go kilkoma kęsami, popijając wodą z manierki, którą podrzucił mu któryś z jego nowych braci.

**

To, co wydarzyło się w następnych pomieszczeniach, przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Góra metalu i poskręcanego ciała, która z łatwością mogła rozszarpać ich na kawałki, wbiła się w środek Akolitów. Tym razem nie szedł w awangardzie, toteż oszczędził sobie przykrości płynącej z walki w zwarciu. Nigdy za nią nie przepadał, była jego słabością. O wiele bardzie wolał strzelać.
Lasgun nakierował się na potwora samoczynnie. Pojedynczy strzał, z zmodyfikowanej broni, doładowanej zmodyfikowaną baterią. Standardowa broń, która stałą się śmiercionośną maszyną do pielenia herezji. Suchy trzask - charakterystyczny dla broni laserowej - przeciął pomieszczenie, wgryzając się w cielsko potwora. Abominacja nie wydała z siebie dźwięku, ale wiedział, że trafił i to porządnie. Mógłby rzucić granatem, ale zbyt wielu jego braci walczyło w zwarciu, parując i unikając ciosów stalowego potwora.
Doskoczył do kolejnej przeszkody, otwierając sobie kolejne podejście do strzału.
Kolejna kreska, tym razem zaabsorbowana przez metalową powłokę. Istnienie tej biegającej herezji zakończył Carius, pakując długą serię z pistoletu maszynowego. Najwyraźniej magazynek był załadowany specjalną amunicją, bo stworem potężnie szarpnęło przy przyjmowaniu dawki ołowiu i zwalił się z łoskotem.


Nie uczestniczył w przeszukiwaniu pomieszczenia, zabezpieczał ich działania. Przysłuchiwał się rozmowie i wtrącił swoje trzy grosze na temat tego co sądzi o tutejszej herezji.
Oczami wyobraźni widział, jak świątynia jest ostrzeliwana z wszystkiego, co posiadali. Co prawda, musieliby posiadać ilość takich stalowych puszek równą ilości ich samych, które otwierając ogień jednocześnie z wszystkiego, poważnie nadwyrężyłby konstrukcje, choć szczerze wątpił, by bez szturmu na świątynie i wybicia heretyków, rozwiązaliby sprawę. Może ostrzelanie świątyni z kilku Leman Russów załatwiłoby sprawę.
Jego rozmyślania przerwały rozkazy Marchand, szczególnie te o niebraniu jeńców. Cóż, tego mogła być pewna. Bertan nie zamierzał pozostawić przy życiu jakiekolwiek heretyka, nawet jeśli oznaczałoby to postawienie schwytanych przed ścianą i rozstrzelanie.
Czym innym jest mordowanie niewinnych i nieuzbrojonych cywili na Tranchu, czego był świadkiem podczas wyzwalania planety z rąk buntowników, a czym innym było oczyszczanie imperialnej ziemi z herezji.