Amerigo dawno nie widziało takiego starcia – a w zasadzie, to nigdy. Piraci rzucili do obrony lotniska i bazy lotniczej w Newport praktycznie wszystko, co mieli naziemnego. Grubo ponad trzydzieści BattleMechs, ponad dwadzieścia ciężkich czołgów oraz szereg innych machin, w tym klucz lotnictwa. Jak czas miał pokazać, była to dopiero pierwsza z wielkich bitew 'mech vs mech' – ale to wcale nie umniejszało skali zjawiska. Wpierdol lał się cysternami po polu bitwy, bezlitośnie naznaczając swym piętnem obydwie strony konfliktu.

Podczas gdy Minutemeni pojedynkowali się z lancą Sonny'ego Modeno, to Itan-sha i 'dropsy' tańczyły na nocnym nieboskłonie, pogrążone w szybkim i zajadłym starciu na śmierć i życie z wrażejskim lotnictwem. Trzy nowoczesne lądowniki typu Ares Mark VII przerobione na kanonierki, poparte kluczem ciężkich myśliwców różnego autoramentu oraz wlokącym się za nimi patrolowcem klasy Saturn. Wszystko to opatrzone pilotami i załogami w klasie weteranów. Gdyby mieli więcej szczęścia i lepsze maszyny, to być może wyszliby górą z tego starcia... a tak wyszli dołem. Płonące resztki ich maszyn spadły na ziemię niczym deszcz meteorytów. Detonacje tych pojazdów na mrocznym niebie przypominały pokaz fajerwerków. Dość rzec, że potężne uzbrojenie Leopardów i Uniona, oraz zdolności Itan-shy wystarczyły, aby przeważyć szalę. Najdłużej trzymał się Saturn – choć większy od Aresów i mniej zwinny, to jednak nieco lepiej opancerzony (choć prymitywną 'zbroją') i wytrzymalszy, przytrzymał lotnictwo sprzymierzonych na parę krytycznych chwil (nim wreszcie spadł jak meteor prosto w terminal, by tam się zdetonować).

Te cenne chwile zostały bezlitośnie wykorzystane przez mechwojowników i czołgistów Blood Raiders. Z początku ich rzeźnicze nawyki działały przeciw nim – nie mieli ani zdolności, ani cierpliwości do walki na daleki dystans, a także lubili się przepychać między sobą o „prawo do zwierzyny”, co znacznie osłabiało ich jako całość. Potracili sporo maszyn od dystansowego ostrzału, ale kiedy tylko dopadli Maruderów, to zaczęła się jatka. Cios za cios, oko za oko, nawałnica ognia i stali. Marksonowcy szybko musieli opuścić dogodne pozycje obronne i biegiem się cofać, waląc we wrogów w ramach fighting withdrawal. Kolejne wrażejskie retro-mechy padały pod kombinowanym ogniem formacji strzeleckich, doświadczonych w walce z piratami i znających ich wszystkie sztuczki. Ale wrogów, nawet z ich ułomnościami, było po prostu zbyt wielu. Pomimo swej przestarzałości, prym zaczynały wieść nie tyle retro-mechy, co czołgi. Nawet z mało doświadczonymi załogami. Łomot z armat i autodział Merkav, Marsdenów, Korvinów, Estevezów i (a może przede wszystkim) Alacornów, poparty rakietami, laserami i kaemami robił parszywą robotę. Potężny superciężki kolos wlokący się z tyłu „dopomagał” skurwielom w dziele zniszczenia, a i retromechy dawały radę. Mimo piętrzących się strat, piraci wygrywali starcie. Kolejne maszyny Maruderów pękały pod naporem wroga. Obydwie strony nakurwiały ile fabryka dała, przegrzewając mechy na maxa, w niektórych przypadkach aż do awaryjnego wyłączenia (co skutkowało szybkim obskoczeniem i rozszarpaniem przez czołgi). Nawet kiedy wreszcie przyleciało lotnictwo i wraże mechy zaczęły się spalać jak zapałki, to ogarnięci bitewną gorączką rzeźnicy z gwiazd wciąż niczym rekiny czuli krew w wodzie. Wciąż zadawali straty, a nawet zaczęli się odgryzać dropsom – w okrutny sposób strącili „Sluga”, dropshipa kl. Manatee należącego do Minutemen. Rozsypujący się na kawały konstrukt roztrzaskał się gdzieś na trawiastym terenie obok pasa startowego, rozlewając w płonącą ścieżkę. Załoga nie miała szans.

Dopiero po jakimś czasie, zniszczeniu wszystkich retromechów i przerobieniu na płonące wraki większości kolegów, część pirackich czołgistów opamiętała się i zaczęła uciekać – była to formacja Marsdenów. Nie ujechali daleko. Nikt nie przeżył. Ocalali sprzymierzeni zadbali o to, by resztki uciekających załóg i piechociarzy nie mogli nikomu opowiedzieć o grozie swej klęski. Lanca dowódcza też gryzła beton, choć pieprzonemu Modeno, pilotowi Stalkera i wielu innym mechwojownikom udało się uciec katapultami. „MegaMek” niestety nie przypadł Minutemenom w łupie: po katapultowaniu się został rozerwany szeregiem eksplozji amunicji, rakiet i napędu – ani chybi „prezent” od Modeno (czy samego „Benefaktora”) na wypadek takiej sytuacji. O mały włos ta autodestrukcja nie rozwaliła mechów Manula i Hermita. W podobny sposób wybuchł także STK-4P Stalker, zadając dalsze uszkodzenia maszynie Kriegera.

Ale było to bardzo gorzkie zwycięstwo. Jeden z dwóch minutemanowych dropsów utracony. Aż piętnaście z osiemnastu Maruderów leżało na deskach, a dwa z trzech pozostałych były praktycznie odarte z pancerza. Minutemeni mieli szereg uszkodzeń i poważnych ubytków w pancerzu, w tym rozwalone po jednym pepecu u Maraudera i Warhammera oraz większość małych laserów u Chargera. Lotnictwo też miało braki, szczególnie Union robił za gąbkę na obrażenia.

Nie było jednak czasu na rozpaczanie nad poległymi czy naprawę uszkodzeń. Byli na terenie wroga. Przybyli po coś i mieli zamiar to coś dokończyć. Podzielili się zadaniami. Zbieranie salvage, wymiatanie ostatnich grupek pieszego i stacjonarnego oporu, rozwalanie ostatnich struktur, zapasów i pojazdów użytkowych, zabezpieczanie perymetru, zbieranie katapultowanych pilotów Markson's Marauders, załadunek. To ostatnie było szczególnie ważne, bo cała ta ostatnia (a przecież kluczowa) część operacji została im brutalnie przerwana. Według umowy sprzymierzeni mieli mieć możliwość swobodnego szturmu na lotnisko w Newport i eliminację Blood Raiders.

Nikt jednak nie mówił o tym, co dalej.


Od strony częściowo zrujnowanej bazy wojskowej (m.in. należącej do nieistniejącego już 77th Anti-Aircraft Battalion, 'macierzystej' jednostki Asagao) nadeszła czereda BattleMechs. Świeże siły, w pełni gotowe do walnej bitwy, wysmarowane barwami i nadające sygnałami IFF kompanii najemnej Little Richard's Panzer Brigade. Kilkanaście z tych maszyn zaczęło bić na dalekim dystansie lekką bronią – bardziej ostrzegawczo i na pokaz, niż aby zadać uszkodzenia. Odpowiedział im dość paniczny i nieskoordynowany ogień o podobnym skutku. Panzerowcy wezwali Maruderów do kapitulacji i zatrzymali się.

Za pomocą szczekaczek i radia podali swoje warunki: Maruderzy mieli zachować życie i swoje maszyny oraz salvage z własnych utraconych mechów, w zamian mając wypierdalać z planety (wszak Blood Raiders byli rozbici – w Newport utracili praktycznie całą naziemną efektywność bojową). Minutemen dostali kwadrans na to by „po prostu” wypierdalać. Szczyt kurtuazji: „a mógł zabić”.

Ani Maruderzy ani Minutemen nie byli w stanie oprzeć się kolejnej dwudziestce mechów, nawet ze wsparciem (nadwątlonego już) lotnictwa. Ci drudzy zgarnęli co mogli na Leoparda i czym prędzej się ewakuowali z gorzkim posmakiem pyrrusowego zwycięstwa na ustach. Ci pierwsi pozostali jako zakładnicy – przynajmniej ci naziemni, bo lotnicy udali się z Minutemen do planowego punktu zbornego pod Middlebury. Mieli wziąć udział jeszcze w walkach w przestrzeni kosmicznej, wszak piraci wciąż mieli silną flotyllę łajb, a kontrakt opiewał na całkowitą eliminację Blood Raiders jako grupy.

Podczas gdy mechy, ten znikomy salvage i mechwojownicy ogarniali się w mobilnej bazie naprawczej pod miastem, to lotnictwo czym prędzej udało się na orbitę – do naziemnych uszu dotarł wreszcie przekaz: wezwanie o pomoc ze strony flotylli sprzymierzonych. Blood Raiders atakowali. Leopardy, Union i Royal Lightning ruszyły na ratunek z ponurym przeświadczeniem, że czekała ich jeszcze cięższa bitwa. Nie mylili się. Wkrótce nocne niebo daleko ponad Fort Ticonderoga zostało rozświetlone wybuchami i smugami z broni energetycznej starcia toczącego się w termosferze planety. Kiedy wreszcie się uspokoiło, jeszcze przez długi czas ci na ziemi nie znali wyniku starcia (zakłócenia dawały mocno w kość ostatnio – plus taki, że wszystkim stronom konfliktu). Dopiero kiedy Itansha i Warthog wróciły do bazy dowiedzieli się wszystkiego.

Starcie było bardzo zażarte, a dysproporcja sił olbrzymia - kilkanaście dużych DropShips w typie sferoidalnym oraz garść mniejszych aerodyn, lądowników oraz kilka kluczy ciężkich myśliwców wroga stanęło naprzeciw o ponad połowę mniejszych sił z Palatynatu Illyriańskiego i od Rycerzy Św. Cameron. "Problem" w tym, że... Panzersi i Abased nie wzięli udziału w bitwie. Blood Raiders byli bez wsparcia, ale i tak mieli przewagę liczebną i rzucili się na prawilnych z niezwykłą zajadłością - oraz niskim stopniem koordynacji, dając się podzielić i zablokować. Klucze myśliwców Seydlitz, draconisjańskich i Hellcat należące do obrońców (czyli swojaków) skutecznie zablokowały wrażejskie latadła (choć Seydlitze poniosły spore straty) na skrzydłach, podczas gdy eskortowce kl. Lyonesse i Aquarius przyblokowały "słabsze" dropsy na jednej z flanek. W centrum zmagały się potężne siły w postaci pełnowymiarowych sferoid plus wsparcie. Sytuacja wyglądała nieciekawie już w pierwszych minutach starcia, gdyż 'drops' Cameronowców kl. Union zaliczył koszmarnie niefortunne trafienia prosto w składy amunicji i został rozerwany na strzępy. Ciężar starcia przejęły na siebie dwa dropsy kl. Dictator - i ciężar ten udźwignęły i poniosły, zmiatając po kolei każdą opozycję na jaką natrafiły i idąc w sukurs innym odcinkom pola bitwy. Hellcaty też dawały solidny odpór, a eskortowce zgromiły naczelną swą opozycję w postaci dropsów Gazelle. Niestety, na zaplecze sprzymierzonych dorwała się jedna aerodyna kl. Vampire, która dorwała statek skokowy kl. Invader Cameronowców. Ów 'skoczek' był uzbrojony, ale niedostatecznie - miał raptem dwa duże lasery na dziobie, a wróg bezlitośnie wjechał mu w rufę i - nim został zdjęty - zdołał unicestwić ten szalenie drogi i rzadki okaz prawie-LosTechu. Potężny cios.

Wkrótce potem było już pozamiatane, pomimo tych strat. Na zaplecze wroga wdarły się przylatujące z atmosfery posiłki - dropsy Maruderów Marksona oraz Warthog i Itansha od Minutemen. Wrażejskie nieuzbrojone promy próbowały uciekać, a eskortę wkrótce dorwały prawilne myśliwce i owe posiłki. Wróg miał na tym odcinku także dwa retrotechniczne skoczki - nieuzbrojony kl. Liberty całkiem nieźle opancerzony, solidny i uzbrojony kl. Aquilla. Mimo to wróg nie miał już szans - i wiedział o tym. Więc podjął szaloną decyzję. Zamiast się poddać, piraci zaczęli zbierać moc do skoków. Daleko od właściwych punktów skokowych zenit / nadir, czy nawet od pirackiego. Ich cel był jasny - wjebać się w planetę jako samobójczy super-pocisk, broń masowego rażenia, która zdruzgotałaby cały rejon Ziaren, Pogranicze i kawał planetarnej okolicy. Co gorsza podobną decyzję planował podjąć także trzeci ich retro-skokowiec, olbrzymi i potężny kl. Leviathan. Tak potężne uderzenie mogłoby doprowadzić do nieopisanych zniszczeń i zrujnować ekosystem całej planety. W tym momencie aktywowali się Panzerowcy i Abased, broniąc swoich towarzyszy zdesantowanych na planecie - zorganizowali nieudany abordaż, a potem szybko zniszczyli Leviathana. Piraci próbowali przeciw nim użyć paru satelit wyposażonych w broń, ale to były jeszcze łatwiejsze cele. Był też dowódczy okręt wyposażony w szereg średnich laserów i dużo pancerza oraz solidną strukturę - ten próbował abordażem wziąć skoczka kl. Invader od Panzerowców. Invader bronił się parą pepeców, ale i tak nie miałby szans. Tylko coś poszło nie tak - felerny ostrzał, friendly fire, sabotaż. Invader został zniszczony, podobnie jak wkrótce potem ten korsarz.

W wyniku tej bitwy praktycznie cała fota Blood Raiders przestała istnieć. Po jej zakończeniu przejęto także garść dryfujących, podziurawionych, ale wciąż trzymających się kupy łodzi - wspomniany już kl. Vampire, dwa myśliwce (jeden ze zniszczonym napędem fuzyjnym), jeden prom KR-61 wypchany kosztownościami zrabowanymi z Newport jeszcze z Dni Masakry. Po zwróceniu łupów prawowitym właścicielom i wynegocjowaniu sprawy z ComStarem, spylono te łodzie (oraz zdobycznego Esteveza MBT z lotniska w Newport) za 100% średniej wartości rynkowej, i to bez konieczności napraw - Błogosławiony Zakon wyraźnie szedł tutaj na rękę Ameryganom. Uzyskany (gruby) hajs w większości spożytkowano na dopełnienie hazard pay najmów, bieżące naprawy i uzupełnienia oraz bonus do war chest.

Wkrótce potem to, co zostało z kompanii Markson's Marauders (po zwolnieniu przez Panzerowców i zabraniu swoich zdruzgotanych maszyn & żywych bądź poległych pilotów) zebrało się w Fort Ticonderoga, gdzie rozmówiło się z rządem NVR i dowództwem NVDF. Kontrakt został zrealizowany, tym bardziej, że propagandowe media Armii Czerwonej Wstęgi „chwaliły” się zadaniem wielkich strat „ciemiężycielowi” w „zasadzce” pod Newport oraz „fortunnej decyzji” jaką Blood Raiders podjęli – mieli bowiem „raz na zawsze zadać kłam kontrowersjom o rzekomym statusie spiracenia” i... rozwiązać się oraz dołączyć do ACzW. Szybka analiza faktów pozwalała stwierdzić, że straty zadane BR były wystarczające, aby grupa ta się po prostu rozpuściła. Niedobitki zostały (siłą lub polubownie, bez znaczenia) wcielone do sił Bandytów. Tym samym kontrakt Maruderów został wypełniony. Wypłacono im stosowne wynagrodzenia, premie i bonusy stypulowane w kontrakcie (co kosztowało Republikę słono – ale bez Maruderów byłoby cienko). Próby wynegocjowania nowego kontraktu spełzły na niczym, Maruderzy wymigali się wysokimi stratami, utratą efektywności bojowej i koniecznością powrócenia do reszty batalionu. W parę dni zawinęli się i zabrali w cholerę. Grupa za grupę, formacja za formację, koszt za koszt. Czas miał pokazać, po czyjej stronie bilans się nie zgadzał.

Następne dni i tygodnie Minutemen spędzali w bazie pod Wielką Górą Zieloną. Ich mechy przechodziły gruntowną reperację (tym razem z wykorzystaniem świeżych pancerzy kl. standard), a nawet refit w miejsce zniszczonych pepeców, laserów czy innej broni. Barnes i reszta techników dwoili się i troili aby to wszystko zgrać, aby działało na tip top. Jackson i inni przykładali do tego rękę, choć na przykład Trevor spędziła więcej czasu w lazarecie na bardziej 'normalnej' kuracji antyradiacyjnej i regeneracyjnej.

Przez ten czas spokój był towarem deficytowym. Likwidacja Blood Raiders i odejście Markson's Marauders poruszyło obydwie strony konfliktu. Nad Lake Varmint siły Bandytów, poparte w ograniczonym stopniu przez (najwyraźniej niechętnych do grzęźnięcia w mule) Abased próbowały napierać, natykając na skuteczny opór asymetryczny ze strony Rangersów gen. Jacksona i plutonu mechów pod mentoratem Doe. Wyglądało na to, że ten front był z grubsza zabezpieczony (choć namnożenie szturmowych mechów Abased wymuszało nerwowe spojrzenia na ich nową bazę na zgliszczach Camp Varmint).
Zdecydowanie gorzej – choć póki co też stabilnie – było pod Middlebury. Miasto zostało wzięte w prawie całkowite okrążenie. Rozpoczęło się oblężenie. Każdego dnia i nocy Armia Czerwonej Wstęgi ostrzeliwała je na najdalszych możliwych zasięgach oraz sypała na domy Vermontczyków dziesiątki rakiet, granatów moździerzowych i pocisków artyleryjskich. W tym ataku brali także udział „rekruci” od BR i „przyjacielskie wsparcie” ze strony Workmenów, zauważono także osłonę ze strony sił Panzerowców. Rycerze Św. Cameron przerzucili tam część swoich mechów i trzymali kanał logistyczny oraz osłaniali ewakuację cywilów, podczas gdy Gwardia Republikańska oraz siły ochotnicze obsadzały i fortyfikowały miasto. Oblężenie to nie miało jednak trwać w nieskończoność, nie było na to środków i cierpliwości po obydwu stronach. Następowała powolna akumulacja sił; zwiastun prawdziwie wielkiej batalii.

Konieczność napraw i przebudowy mechów po kabale pod Newport poskutkowała odwleczeniem w czasie ataku na główną bazę Bandytów na Barierze. Niemniej jednak... temat wygasł "samoistnie". Daleki zwiad lotniczy Border Patrol osiągnięty ryzykownymi przelotami Boomerangów odkrył, że baza i okalająca ją mieścina zostały doszczętnie zrujnowane. Dalsze śledztwo wykazało, że ktoś musiał wykorzystać nieobecność "elitarnych" guntrucks i wieżyczek obronnych (wszak przesuniętych do Newport) oraz innych znaczących sił garnizonowych by przeprowadzić druzgoczący rajd. Rajd połączony z masakrą. Udział Jane Doe, NVDF czy kogo innego z Ziaren był wykluczony przez WSI. Najemnicy też zarzekali się, że nic takiego nie zrobili. Propaganda ACzW wspominała tylko o zdradzieckim ataku i masakrze urządzonej przez "znienawidzonych ciemiężycieli", ale bez podania konkretów. O co tu chodziło i kto to zrobił? Śledztwo wykazało jedynie, że zniszczeń dokonano bronią klasy wehikularnej (czyli równie dobrze lotnictwo, jak czołgi czy mechy), nie było strat pośród napastników, a na koniec użyto gazu bojowego - cyklosarinu. Ktokolwiek uderzył na to miejsce, zrobił to bez litości i z zamiarem wybicia wszystkich, w tym non-combatants.

Były też dalsze sukcesy w zbrojeniówce. Dyplomatom, handlarzom, naukowcom, wywiadowcom i inżynierom udało się zebrać do kupy szereg rozsypanych puzzle. Do produkcji wdrożono cięższe typy prymitywnych laserów (średni i duży), pełną gamę laserów chemicznych (niewymagających amplifikatorów mocy, ale za to większych i zaopatrywanych w amunicję gazową) oraz specjalne pociski rakietowe, moździerzowe, artyleryjskie i armatnie typu smugowego, dymnego/gazowego oraz Inferno. Dla Royal Lightninga kontynuowano także ściśle limitowaną produkcję rakiet AAM „Thunderstrike”, z powodzeniem przetestowanych przez Itan-shę w Newport. Arsenał rozszerzył się, a wraz z nim opcje taktyczne. Wieści mówiły też o zakupieniu, odrestaurowaniu bądź wybudowaniu dużej ilości czołgów wz. New St. Andrews (Scorpiony i Vedette) oraz paru innych – pogłoski mówiły nawet o pięćdziesięciu maszynach albo i więcej; pancerna pięść w sam raz do kontrataku u boku MechWojowników na tych oblegających Middlebury.

Prędzej czy później ta pożoga się wreszcie rozpęta. Pytanie, gdzie będą wtedy Bohaterowie Vermontu. Czy będą w stanie raz jeszcze rzucić swe życia i swe maszyny przed surowe oblicza Marsa i Bellony.

Bitwa o Newport Airport była największa w dotychczasowej historii republiki jak i najpewniej całego Amerigo. Dała ona sporo do myślenia Hadowi i uświadomiła mu wiele rzeczy. Niestety czasu na większe rozmyślania nie było. Piraci może i rozbici. Niestety sojuszcznicy najmici kontrakt wypełnili i się zwinęli, a wróg wykorzystując to przystąpił do ofensywy na Middelbury. Trzeba było się sprężać i przygotować do następnej walki. Charger ucierpiał dość mocno podczas ostatniej misji, a braki poszczególnych komponentów plus preferencje, których Spencer nie mógł do końca wyjaśnić doprowadziły do pewnych modyfikacji w maszynie. Wymontowana ostatni SL i Prototype Medium Pulse Laser(slavage z piratów z lotniska coś się jednak uszczkło), dodano kolce w celu wzmocnienia zdolności do walki w zwarciu, oraz dołożono VGL z granatami dymnymi (w założeniach ma umożliwić skracania dystansu). Ograniczenie broni dystansowej umożliwiło odciążenie mecha poprzez wyciągnięcie paru niepotrzebnych heat sinków, a wolny gabaryt dopchać dodatkowym pancerzem. Skąd się wzięła preferencja walki z biskiego dystansu? Cóż podejrzewa się wpływ implantu, a po przeróbkach Charger stał się prawdziwym mechem do szarży. Diablo zabójczym jeśli tylko dobiegnie.

Jedna lanca to zarówno dużo jak i mało. Dużo jeśli chodzi o nagłe uderzenie w określony punkt w wrogą maszynkę wojenną i mało jak patrzy się na bitwę z ponad setką mechów. Myśląc na tym i doniesieniach wywiadu zapaliła się pewna lampka Hadowi z pomysłem, ale do końca nie wiedział co. Chciał jednak poruszyć pewne zagadnienie w wspólnym gronie Minutmenów.

Wspólny doc:

Po sesji VR, podczas której rozegrali lekko zmienioną Bitwę o Autostradę Śmierci i przygotowania tego co mogło się wydarzyć pod Middlebury, Had wykorzystał okazję zebrania się większości Minutmenów i ich szeroko rozumianego wsparcia i poruszył temat, który go ostatnio nurtował.
- Jak byście widzieli… jakby zamiast brać udział w bitwie o Middelburry zrobili dywersję w Newport? Sporo sił wysłali do oblężenia, a walka o lotnisko nadwyrężyła obronę już wcześniej. Jak dla mnie to szansa. - zagaił temat Spencer.

- Na co? - zapytał Jackson pocierając kciukiem bok nosa.
Na potrzeby symulacji Manul zmienił konfigurację swojego warhammera na niestandardową. Praktycznie co starcie ustawiał co innego starając się sprawdzić różne zestawy broni w związku z utratą części sprzętu w swoim mechu.
- Na co to szansa? - ukonkretyzował

- Szansa na realne przeważenie w bitwie. Widzieliście już w symulacjach i podczas prawdziwych walk jakie przełożenie ma jedna lanca, kiedy w grę wchodzą setki mechów, ale jakby wykorzystać to iż lanca Alpha jest dość potężnie dozbrojona jak i opancerzona i pieprznąć im na Newport to może odwrócimy ich uwagę na tyle, by siły broniące Middelburry mogły to jakoś wykorzystać - zakończył wypowiedź Hadrian.

- Pamiętasz że Ziarna są samowystarczalne, a nasza lanca nie będzie w stanie okupować Newport? - zapytał spokojnie Julian.

- Ziarna może i są, ale armia nie. Od początku wojny nasze działania skupiały się przeważnie na niszczeniu wrogich baz. Baza Workmenów, port nad Grand Lake, bazę morską gdzie zapaliliśmy im flotę, Vergennes i Newport Airports, oraz ta na Barierze w prezencie od kogoś, ale obecnie mamy inne zmartwienia niż patrzeć darowanemu koniowi w zęby. W końcu nie dadzą rady operować armią tracąc tyle placówek, bo zapomniałem o tej na Magellanie jeszcze. Nie wiem gdzie jeszcze mogą trzymać swój szpej jak nie w Newport. Miasta nie zdobędziemy, a tym bardziej go nie utrzymamy. My mamy tam tylko dokonać jak najwięcej zniszczeń, by to Ziarno przestało być jak najbardziej samowystarczalne. - odpowiedział Had już nie tak spokojnie jak kiedyś. Implant i wojna swoje zrobiły.

- Czyjego szpeju? - zapytał Manul - Panzerowcy teraz siedzą w Newport, ale ich logistyka to dropshipy. Chcesz uderzyć na Czerwoną Wstęgę. Ich bazę na Barierze ktoś unicestwił. Myślę, że ktoś Czerwonych sprząta. Tak na wszelki wypadek. Ale nawet jeżeli im dowalimy to Middlebury jest za daleko od Newport by się cofnęli czy rozdzielili. Najemnicy zlewają na Newport.
Przesunął językiem po zębach.

- Ta propozycja jest kusząca. Tylko dysproporcja sił pod Middlebury będzie duża. Ciężka lanca z solidnym przywaleniem może być rozstrzygająca. Na lotnisku Newport trzy hordy ciężkich mechów były w stanie zmieść gigantyczną ilość sprzętu. Panzerowcy jednak nie mają retrotechu. Dysponują lepszym sprzętem niż piraci.

- W znacznej mierze… - włączył się do dyskusji Viktor - Kwestia wywiadu. Będzie wielka bitwa. Czy nasza lanca nie zrobi dużej różnicy? Ja nie potrafię odpowiedzieć. Czy któryś z wrogów, powodu tej bitwy, otworzy się na mały blitzkrieg? Tego musimy się dowiedzieć. I musimy też wciąż mieć nasze flanki bezpieczne aby nie zrobili nam tego samego numeru i oni też o tym wiedzą. Samo to, że MOGLI się otworzyć, nie oznacza, że się otworzyli. Potrzebujemy zwiadu, wywiadu… bez tego jakiekolwiek decyzje to zgadywanki i ja-chciejki.

-Piraci stracili prawie wszystko co lata. Dlatego teraz Lightning jako myśliwiec rozpoznawczo szturmowy bardzo zyskał na znaczeniu. Mogę zrobić wystarczająco dużo nagrań fortyfikacji naziemnych w dowolnym mieście, zanim najemnicy poderwą swoje skrzydła. O ile w ogóle poderwą, bo z komunikacją bywa różnie. Uroki Amerigo - włączyła się do rozmowy Iroshizuku.

- Rozważyć możemy też rozdzielenie lanc, jedną posłać na szabry do Newport, drugą do Middlebury. Jeśli tylko, jak mówił Viktor, wywiad da nam podstawy do takiej decyzji - odezwała się Trevor.

Roland z Eutin słuchał swoich towarzyszy z zasępioną miną. Nie widać jednak było po nim oznak zmęczenia, gniewu czy innych negatywów. Emanował prezencją, spokojem. Ani chybi pewnie dlatego, że z dojebanego śmietnika przesiadł się na szturmowego Emperora - może nie najnowszy, ale jako taki.
- Itansha - rzucił callsignem Asagao - Co właśnie z lotnictwem najmitów? Abased mają myśliwce, Panzerowcy dużo desantowców. Bandyci przejęli też część maszyn piratów i mają parę własnych. Raporty ze zwiadu waszych… naszych Rangersów mówią o samolotach atmosferycznych. Myśliwce, zwiad. Nie tak dużo jak przedtem, ale to nigdy nie był sprzęt wybitnie bojowy, więc trzymali go z tyłu. Twoja koleżanka coś wspominała też o Bennington Airport. Nie ruszone, a jest. Więc Czerwoni mają przynajmniej jeszcze jedno lotnisko, znacznie bliżej Pogranicza i Bariery. - spauzował i pokiwał głową w zamyśleniu - Nie będą robić częstszych patroli lotniczych? Bóg ich ukarał za siermiężną pychę. Nie będą już tacy niefrasobliwi. Za dużo stracili i za dużo mają wciąż do stracenia.

-Patroli? Z pewnością będzie ich więcej. Ale czy będą mieli wystarczająco dużo sił, aby mieć samoloty zarówno na patrolu jak i w pobliżu miast, ot tak jako myśliwce przechwytujące? Wątpliwe. Jeżeli skupią siły w jednym miejscu i będą je stale patrolować, wtedy będą zagrożeniem. Ale teraz to my dyktujemy warunki zwiadu a oni muszą się przed nim obronić. Nie wiedząc gdzie ani kiedy nastąpi. Ani jakimi siłami. Bo jak dotąd LTN nie był wykorzystywany do rozpoznania, tylko do ataku. A po drugie, Newport i Middle to nasze miasta i dobrze znamy miejsca, gdzie systemy radarowe mogą szwankować. I jak bardzo. Najmici spoza planety mogą jeszcze nie być do tego przyzwyczajeni. A co do rozeznania jakie zrobili w kwestiach monitorowania radarowego - czas pokaże. Zasięgnę jeszcze opinii w inspektoracie WSI, może mają jakąś siatkę agentów w tych Ziarnach i będą posiadali konkretne informacje.

- Leopard ma miejsce na szóstkę maszyn, więc jeden może bronić Middlebury. Bennington jest jeszcze dalej, prawie, że na Pograniczu, a my walczyć będziemy na naszym terenie. Kolebce Vermontu można rzec. Armia Czerwonej Wstęgi to nasz póki co główny oponent. Najmici walczą za pieniądz. Pozbędziemy się banitów, to kontrakt zawarty z Abased, czy Panzersami dobiegnie końca, a jak nie to ten ktoś pociągający za sznurki będzie musiał się ujawnić i dowiemy się w kogo naprawdę trzeba bić. - zakończył swoją wstawkę w rozmowę Spencer.

- Jednego mecha? To już równie dobrze żadnego można nie dawać - Ursuli nie podobał się ten pomysł. - Jak dzielimy to przynajmniej dwa, żeby było jak sobie pleców pilnować. Mamy 5 mechów lancy alfa i trzy dla bravo. I do Newport posłać wtedy tą silniejszą.

- Większość Rycerzy stawi się pod Middlebury. Choć nie do końca można się zgadzać z ich… poglądami religijnymi, to jednak czynią właściwie. Bronią waszego miasta i życia waszych ludzi. I my też powinniśmy postępować właściwie w oczach Boga. Natomiast równie właściwym działaniem jest skrócenie tej wojny poprzez zadawanie celnych ciosów karzącym mieczem. Newport będzie wystawione na nasze rajdy. Może Bennington też, z ich funkcjonującym lotniskiem. Może też udałoby się wypracować kolejne zwycięstwo na orbicie, tym razem przeciw najemnikom. Ciężka decyzja. Nie umiem wam doradzić, bo i serce, i rozum przemawiają za różnymi opcjami. - wypowiedział się stary templariusz.

- Jakakolwiek decyzja nie zostanie podjęta zgłaszam się na ochotnika by pozostać w Middlebury. - rzekł Julian patrząc się gdzieś w przestrzeń.
Nie wyglądał jakby się zastanawiał, wahał czy kalkulował.
- Victorze? Chcesz wymienić PPCa w Maruderze na sprawny? - zapytał nagle.
Krieger zmarszczył brwi na to pytanie.

- Oferujesz tego który ci na Warhammerze został? Wtedy ty bez swoich zostaniesz. Rzeczywiście preferowałbym nie uczyć się na nowo nowej broni i byłoby mi to na rękę, ale nie prosiłbym o to. - Heisenberg był odrobinę zmieszany i nie do końca wiedział jak powinien odpowiedzieć, no ale skoro Julian sam proponował…

- Tak. Siedziałem ostatnio nad obliczeniami. Nie mamy na podorędziu nic co by było w stanie zastąpić solidnego PPCa. Ja mam natomiast parę pomysłów co mogę zrobić z Warhammerem, ale potrzebuję zluzować trochę tonażu pod to. A wiem że dobrze wykorzystasz taki podarek. - Julian poprawił okulary na swoim nosie.
Viktor kiwnął głową kilka razy, bardziej do siebie.

- No to oczywiście akceptuję go i dziękuję ci. To mi ułatwi życie.
Uścisnął mu dłoń po czym wrócił do wcześniejszego tematu.

- Jeśli cele są równo otwarte myślę, że powinniśmy uderzyć w lotnisko. Mają jeszcze jakieś porządne poza tym w Bennington? Jeśli nie i byśmy je zlikwidowali… to powinien być bardzo bolesny cios.

- Obecnie główne działania wojenne dzieją się na północnym zachodzie i południowym wschodzie, a Bennington jest dość oddalone od nich. Zniszczenie infrastruktury w Newport miałoby na moje większy wpływ na obecne działania w kluczowym regionie. Proponuje, aby Itansha jeśli się zgadza dokonała zwiadu i dopytajmy wywiad, czy czegoś nie wiedzą. Jak pozyskamy informacje można będzie zdecydować co robimy nawet podczas lotu. Czy większy wpływ na działania wojenne na tym teatrze zmagań będzie miał rajd na Newport, który posiada jeden z większych terminali portowych i stanowi dobrą bazę zaopatrzenia dla wstęgowców, czy wspomożenie obrony Middlebury i bezpośrednie starcie z panzerowcami.- zakończył Hadrian czekając na decyzje pozostałych.

- To w takim razie co chciałbyś osiągnąć tym Hadrian? - dopytała Ursula. - Zniszczenie lotniska? Szabry? Musimy wziąć pod uwagę, że tym razem teren tam może być zaminowany, a jakkolwiek przydatny złom uprzątnięty przez rezydentów. Do większego zniszczenia infrastruktury poza tym, które już się stało jak wywaloną radiolatarnią, magazynem paliwa, hangarami i tym co w nich było, to nawet ze wszystkimi naszymi mechami będzie zadaniem mozolnym i mocno wystawiającym nas na ataki - wymieniła problemy jakie pierwsze przyszły jej do głowy.

- Portu morskiego nie tknęliśmy, a zanim utopiliśmy im flotę wojenną to lwia część ich zaopatrzenia szła wodą. Zajęli nam całe wybrzeże, więc obstawiam, że ewentualne braki statków mogli uzupełnić po części zajętymi jednostkami cywilnymi. Zniszczyliśmy lotnisko, dowalimy im z drugiej strony, a bandyterka może przestać nadążać w ofensywie za najmitami. Potencjalnie chcę też sprawdzić ich obronę w czasie tak wielkiego natarcia jakie obecnie prowadzą. Mwabutsa jest formalnie liderem, a bandyterka to plemienni ludzie. No przynajmniej tacy byli przed tym wszystkim, a władza u takich wspólnot polega na autorytecie jaki potrafi sobie wyrobić wódz. Ośmieszymy go i pokażemy, że cały czas kąsamy, a zacznie wydawać się słaby i niekompetentny. W kwestii niszczenia to jeśli zrobimy dywersję na ziemi to Warthog i Moose powinni móc bez przeszkód zbombardować żurawie i tym podobne rzeczy. - odpowiedział Had ma zadane pytania dość nieskładnie. Coś mu świtało, ale sam do końca nie wiedział co to było.

- Dobrze, ale moje pytanie odnosiło się konkretnie o Newport, choć ten ogólny zarys, który nakreśliłeś też coś wniósł - powiedziała Ursula i zamyśliła się nad tym co jej zaświtało w głowie. - Padł pomysł by ruszyć jeszcze raz na Newport, które już jest styrane, ograbione z co cenniejszych rzeczy. Jedynie co pozostało zniszczyć to pasy startowe i chyba już tylko nalot dywanowy może je wykluczyć z działania. Lanca Alfa może i nie jest duża, ale wielokrotnie była tym ziarenkiem, które przeważało na naszą korzyść. Nie możemy sobie pozwolić na porażki w bitwach, a już szczególnie straty pilotów. Najbardziej optymalnie jest posłać wszystkie maszyny do Middlebury, bo to daje największe szanse na powodzenie. Łapanie kilku srok za ogon nigdy nie pójdzie ani łatwo ani dobrze. Jeśli jednak wywiad da nam jakieś przesłanki że można będzie podzielić siły Minutemenów to może lepiej nie kierować się na Newport tylko wykorzystać okazję do uszkodzenia lotniska w Bennington? Wiemy po Newport, że wysadzenie składu paliwa czy systemu radiolatarni to chwila, szczególnie, że nasze służby mają dane techniczne tych obiektów i taki atak może być wykonany z chirurgiczną precyzją. I jak najbardziej taki zabieg podkopie autorytet Mwabutsy.

- Stara taktyka Wielkich Domów za czasów wcześniejszych dwóch Wojen o Sukcesję. Bić w centra przemysłowe i logistyczne tak silnie, że przeciwnik nie będzie w stanie ich wykorzystać. - przyrównywał Roland - Porty morskie w Bennington, Vergennes i Newport oraz Bennington Airport to kluczowe cele. Lotnisko w Newport uszkodziliśmy na tyle, by odbudowa była czasochłonna, pracochłonna i materiałożerna, a ewentualne zyski wątpliwe, skoro tyle pirackich maszyn aerospace zostało zniszczonych. Fakt, że jest jeszcze baza lotnicza zaraz obok, jej nie tknęliśmy… ale jest mała i dopiero ją rozbudowywano w ramach projektu Itanshy. - kiwnął jej głową - Według mnie musicie dalej uderzać w logistykę.

- Musicie? - kwaśno zauważył Pandur - To nasze miasta i ziemie. Rozumiem, że musimy tą wojnę wygrać, ale co, na zgliszczach będziemy żyć?

Roland pokręcił wąsem parę razy.

- Stare nawyki. Oczywiście, też masz rację, młody żołnierzu. Pytanie gdzie leży złoty środek. Narobić dość szkód aby szybciej i łatwiej wygrać wojnę, a zarazem nie skazać rodaków na dekady nędzy. Z przykrością stwierdzam, że w przygranicznych prowincjach i na spornych terytoriach Wielkim Domom się to nie udało. Może tutaj, na mniejszą skalę… A “musicie”, bo ja zostaję z Manulem. Emperor 1A jest zbyt powolny na rajdy, a wystarczająco twardy aby skutecznie się bić w obronie. Pochodzę ze Wspólnoty Lyrańskiej. Służyłem w armii Steinerów. Mechy szturmowe i defensywa to nasze stare specjalności.

- Głównym i oficjalnym wrogiem Vermontu jest Czerwona Wstęga z ich Królem na czele. To oni tą wojnę zaczęli i to oni okupują nasze ziemie i to oni niewolą naszych współobywateli. Bicie w nich, a w szczególności w ich logistykę, aby nie zdołali się tu osiedlić jest dla mnie priorytetem. Wolę też już mieszkać na ruinie niż nie mieć w ogóle gdzie mieszkać. W dyskusji wyszło, że jak rajdować to lotnisko w Bennington, więc i ja to poprę. Problem ograniczonych miejsc w leopardzie rozwiązali nasi ochotnicy. Reszta co uważacie? Rajd, czy bitwa? - zadał pytanie Spencer chcąc zakończyć zapoczątkowaną przez siebie dyskusje.

- To już raczej nie kwestia tego kto gdzie chce tylko, które nasze maszyny nadają się najbardziej na taki hit-and-run rajd do Bennington Airport - to pytanie Trevor skierowała do Juliana, ich nadwornego speca od mechów.

- Marauder, Zeus, Shadowhawk, Charger. Są dostatecznie szybkie i dobrze uzbrojone by prowadzić walkę na różnych odległościach. Ze wsparciem Leoparda i Lightninga powinniście sobie poradzić jeżeli wróg będzie zaskoczony i nie będzie mieć czegoś "super". Plus dwa mechy mają dłonie więc w razie szybkiego wycofania się możecie nawet zgarnąć jakieś łupy lub salvage - odpowiedział bez mrugnięcia okiem - Do obrony wziąłbym natomiast jeszcze Mackiego, jego wytrzymałość i siła ognia będą poważnym atutem. Myślę też, że musimy już teraz zacząć ścisłą współpracę z obroną Middlebury - zwrócił się do Hermita. - Kwestia skorzystania z naszej ekspertyzy i zintegrowania działań. Panzerowcy to nie żółtodzioby, trzeba się na nich dobrze przygotować.

- Czyli mamy plan działania - podsumowała Ursula z zadowolonym uśmiechem. - Teraz tylko pozostaje przekazać go dalej i czekać na informacje od wywiadu

Wreszcie, przygotowania do wielkiej batalii zostały ukończone – tak na ziemi, jak i w przestrzeni kosmicznej. W samą porę. 31 października 2999 roku, akurat w dzień Halloween, znaczące siły Little Richard's Panzer Brigade oraz Armii Czerwonej Wstęgi i Workmenów przypuściły szturm na ufortyfikowane miasto Middlebury.

Batalia trwała przez ponad tydzień, całymi dniami i nocami. Skala przedsięwzięcia nie była tak wielka jak za czasów pamiętnego „Hartfordzkiego Stalingradu”, ale była zdecydowanie bardziej dynamiczna i zmienna. Oprócz setek, tysięcy szturmowców z ACzW (przede wszystkim większości ex-Blood Raiders) popartych sporą ilością lekkich pojazdów, było dużo prymitywnych acz skutecznych wieloprowadnicowych wyrzutni „tępych” rakiet, a także obecność sporej ilości dział artyleryjskich różnego typu. Nieprzyjaciel powyciągał ze swych arsenałów wszystko co waliło na daleki dystans. Wspomniane rakietnice, ciężkie moździerze, LRMy, działa Thumper, Sniper czy nawet potężne Long Tom (w tym ich mobilne wersje). Nad miasto rzucił cięższe samoloty skonfigurowane jako kanonierki, korzystając z małego nasycenia całych Ziaren bronią p.lot.

Na miasto ciągle spadał śmiercionośny deszcz wybuchowych i zapalających pocisków. Na przedpolach, skrajach i nieco głębiej w mieście co chwila dochodziło do walk, strzelanin, szturmów. Słychać było karabinową palbę, terkot broni maszynowej, pękające granaty i wizgi laserów. Dobitne przypomnienie o tym, że ta wojna wcale nie miała się ku końcowi.


Choć skala nie była taka jak pod Hartford, to dynamizmu nadawały wzajemne rajdy lanc bitewnych mechów. Rycerze Św. Cameron byli tutaj mniej poradni od swoich oponentów, jednak nawet i oni potrafili narobić szumu – choć ich mechy były w złym stanie technicznym, ich umiejętności niewyrobione a ich kodeks moralny nie zawsze przystający do brutalizmu pola bitwy, to jednak odnosili sukcesy dzięki szybkości i waleczności. Niestety, „Brygada Panzer Małego Richarda” była twardym orzechem do zgryzienia i bardzo przebiegłą bandą. Ich średnie mechy bez większego wysiłku łamały lekkie umocnienia na obrzeżach Middlebury i pozwalały wdzierać się doń transporterom z „elitą” Bandytów i ex-piratów. Tylko zaminowane drogi i zasadzki z wykorzystaniem broni p.panc. spowalniały ten pochód.

Do przełomu doszło 5 listopada. Nadwątliwszy obronę Middlebury i odparłszy większość prób kontr-rajdów i kontrnatarć, Panzerowcy zebrali ponad połowę swych sił i przypuścili szturm na miasto. Na orbicie również rozgorzała batalia między ich siłami aerospace, wspartymi przez Abased, a flotyllą rycerzy i Palatynatu Illyriańskiego. Batalia o losy Middlebury rozgorzała na dobre.


Ku zgryzocie dowódców NVDF, Minutemanów i wszelkich innych myślących ludzi w NVR, Rycerze zdecydowali się wydać Panzerowcom walną bitwę na obydwu polach. O ile na orbicie było to zrozumiałe i podzielane przez Illyrian, to już pod Middlebury wydawało się być szaleństwem - „plan” ów odrzucał wykorzystanie przygotowanych pól minowych, fortyfikacji i stref śmierci na rzecz „honorowego starcia”. Rycerze byli uparci. Chcąc nie chcąc, cięższa lanca Minutemen pozostała przy obronie miasta – Manul, Hermit, Mandaryn, a nawet specjalnie na tą okazję ściągnięta Beton ze swoim Crabem – musiała ich wesprzeć aby nie dopuścić do masakry. Starcie było niezwykle zajadłe – Rycerze uderzyli na nadchodzących Panzerowców z zapałem i gniewem, chcąc wymierzyć szemranym najmitom karę za ich niehonorowe praktyki. Ci natomiast bezlitośnie wykorzystywali są liczebną i masową przewagę oraz ekspertyzę we flankowaniu... i podszywaniu się pod wrogie siły. Jedna trzecia ich sił była w barwach różnych sił obrońców oraz nadawała ich sygnały radiowe i IFF. Na szczęście łatwo udało się przejrzeć ten fortel i w porę go zaniechać, a Panzerowcy stracili cenny czas i do bitwy wchodzili stopniowo. Okazało się to być naprawdę nieudanym gambitem, który odmienił losy batalii. Rycerze błyskawicznie skracali dystans i wykorzystywali prędkość oraz zwinność swych lekkich maszyn aby unikać ataków i boleśnie żądlić cięższe maszyny. Panzerowcy mieli pewne problemy z trafieniem przeciwnika, choć nadrabiali to odpornością i zdolnościami. Minutemen natomiast, skryci za stosownymi umocnieniami i raz po raz odtwarzaną zasłoną dymną, ostrzeliwali wroga na dystansie, eliminując groźniejsze maszyny skoncentrowanym ogniem.

Obydwa starcia były wybitnie zajadłe. Pardonu nie dawano (choć odpuszczano katapultującym się pilotom), wycofywać się nikt nie miał zamiaru. Wreszcie, po kilkunastu minutach ciągłego łomotu autodział, wizgu laserów, terkotu kaemów, ryku rakiet oraz płomieni oraz ciągłych detonacji, trzasków i zgrzytów masakrowanego metalu i myomerów, wreszcie się uspokoiło. Pole bitwy zaściełały dziesiątki wraków – w sumie nawet i setka mechów. I jakimś cudem... dzięki swej waleczności, wsparciu Minutemen oraz odsieczy ze strony swych dropshipów (z czego jeden, dowóczy Dictator, przypłacił to swym istnieniem)... obrońcy odnieśli krwawo wywalczone zwycięstwo. Sześćdziesiąt Panzerowych mechów legło pokotem, tylko nieliczne lance skrzydłowe (i tym samym nie biorące udziału w głównej bitwie) zdołały się wycofać, opuszczając pole bitwy i wracając do Newport (gdzie miały siedzieć już „na fest”). Rycerze okupili to jednak aż czteroma dziesiątkami maszyn oraz wspomnianym desantowcem i jednym z myśliwców aerospace (SL-25 Samurai).

Szturm nieprzujaciela się załamał i jeszcze tego samego wieczoru przeprowadzono dewastujący kontratak, który unicestwił mało ruchliwe i pozbawione już osłony stanowiska artylerii rakietowej i działonowej. Tylko część formacji tyłowych zdołała się wycofać i przegrupować... ale wcale nie miała zamiaru rezygnować z dalszej batalii o te miasto. ACzW ściągała posiłki w postaci pojazdów bojowych oraz lotnictwa oraz prowadziła dalsze bombardowania miasta. Panzerowcy natomiast zinfiltrowali wreszcie wnętrze miasta za pomocą szybkiego, małego desantowca z doborową lancą mechów. Trzeba było zdeterminowanych i szybkich działań Minutemenów, aby wykończyć tych infiltratorów i artylerzystów. Jedno z tych działań zostało podjęte z inicjatywy Rolanda z Eutin.


To była długa noc.


Panzerowcy wycofywali się z miasta i jego obrębu, ale nie robili tego bez ładu i składu, tylko w ramach taktyki fighting withdrawal. Pomimo swej... wątpliwej moralności, byli wszak doświadczoną grupą najemników. Najstarsi z nich byli nawet kiedyś żołnierzami Sfederowanych Słońc, jeszcze jako „po prostu” pułk o nazwie Panzer Brigade.

Na własne oczy widział ich zajadłość. Byli uparci, kompetentni i bardzo chcieli wygrać. Pewnie Król Bandytów obiecał im wielką nagrodę za wręczenie Middlebury na srebrnej tacy. Niemniej jednak popełnili szereg strategicznych i taktycznych błędów. Aby zdystansować się od Blood Raiders, nie wsparli ich ani na lotnisku w Newport, ani na orbicie. Zastosowali „dziel i rządź”, ale w sposób, który odbił się im czkawką. Co z tego, że zyskali prawie cały salvage z lotniska, kiedy praktycznie pogrzebali szanse na zwycięstwo na orbicie? Piloci myśliwców Palatynatu okazali się bardzo dobrzy, a Rycerze zachowali przewagę liczebną. Desantowce może i były potężne i dobrze opancerzone, ale to nie był problem aby chmara myśliwców wsiadła im na ogon i zdjęła. To raz. A dwa... ex-piraci i tak wzięli udział w starciu o Middlebury, ale nie w mechach i czołgach. Wciąż byli mięsem armatnim... ale tylko nim, nie mieli prawdziwej siły uderzeniowej. To dwa. A trzy – podzielili swe siły. Wprawdzie próba flankowania Clintami udała się, ale zabrała cenny czas, który Rycerze spożytkowali na wejście w zwarcie swoimi szybkimi, małymi mechami. Natomiast całą jedną trzecią mechów próbowali posłać okrężną drogą jako infiltratorów. Ryzykowny plan. Gdyby im się udał, weszliby na plecy jemu i reszcie Minutemenów. Straciliby mechy, a może nawet życie. Przegraliby bitwę. Ale zostali w porę zdemaskowani i zmuszeni do wejścia do akcji w połowie pola bitwy.

On i jego towarzysze mogli więc w „spokoju” siedzieć za umocnieniami, stawiać zasłonę dymną i raz po raz łomotać z broni dalekiego i średniego zasięgu, zmiękczając różne twarde cele które następnie były obskakiwane przez „robal-mechy”, albo z miejsca powalając pojedyncze walkery. Byli kluczowym elementem układanki. Gdyby nie oni...

Jedna chwila i jedna decyzja potrafi odmienić batalię, a jedna batalia całą wojnę. Bóg czuwał nad wszystkim, każąc nikczemników i wspierając prawowiernych. Ale nie można było spocząć na laurach. Trzeba było czynić Bożą pracę na Amerigo. Pokonać Zło raz jeszcze.

Nie sądźcie, że przyszedłem nieść pokój po ziemi.
Nie przyszedłem nieść pokoju, lecz miecz.

Teraz więc kroczył wewnątrz swego Emperora 1A, świeżo po załadowaniu zasobników do pełna standardową amunicją do autodział klasy piątej. Napęd był rozgrzany, myomery spięte, lasery gotowe do przyjęcia prądu, a armaty odbezpieczone. Było wiele pracy do wykonania. Na miasto wciąż spadał grad pocisków artyleryjskich i rakietowych. Bandyci i Workmeni nie odpuszczali, wciąż łudząc się, że Middlebury będzie ich. Nawet pomimo totalnej klęski na orbicie i łomotu jaki obskoczyli ich naczelni „przyjaciele”. Drużyny piechoty wspierane przez przenośną broń ciężką, technicale i lekkie pojazdy bojowe wciąż wdzierały się w głąb miasta. Naćpani Bandyci i piraci walczyli jak szybkie zombie, spędzając sen z powiek Vermontczykom z NVDF. Najgorsze jednak były te bombardowania. Należało ukrócić ten proceder.

Teraz wiódł drużynę mechów rycerskich pomiędzy budowlami, magazynami, maszynami użytkowymi, piramidami z kontenerów. Centrum logistyczne. Middlebury było piastą koła od którego odchodziły autostrady i drogi kolejowe do Fort Ticonderoga, Essex, Newport, a nawet odległego Hartford. Całe obrzeża miasta były dedykowane wielkim parkingom, zajezdniom, estakadom. Znaczna część tego leżała już w gruzach, zniszczona w pierwszych dniach zażartych walk.

Nagły błysk i wizg zmusił go do zogniskowania zmysłów i zaprzestania rozmyślań. Salwy rakiet. Blisko. Ogłuszający wizg, tylko częściowo wytłumiany przez kokpit. Ryk, smugi dymu, oślepiające błyski dziesiątek „fajerwerków”. Nieco dalej potężny rumor, aż trzęsło mechem. Znaleźli niegodziwców. Synowie Lilith rozstawili się tam ze swoimi Lewiatanami. Potężne, precyzyjne i zaawansowane haubice – „małe” Thumpery, precyzyjne Snipery i obłędnie potężne Long Tomy. Nie musiał odwracać mecha aby wiedzieć, że pociski te znalazły swe cele, burząc kolejne budynki, tworząc głębokie kratery, zwalając kolejne wieżowce. Zacisnął oczy, zmówił modlitwę za tych, na których padał ogień z nieba. Radio zaszczekało kobiecym głosem.

Znaleźliśmy ich. – to była Beton, jedna z Minutemen – Właśnie je ładują. Spodziewajcie się fajerwerków na prawej flance.

Przyjąłem. My znaleźliśmy haubice i Workmenów. Z Bożą pomocą ukarzemy ich.

Cokolwiek ksiądz powie. – prychnęła kobieta, słychać było też dźwięk wydychanego dymu papierosowego – Ale macie ich wszystkich posłać do Piekła, jasne? Bez odbioru.

Nie mógł się z nią nie zgodzić. Wydał szybkie rozkazy towarzyszącym mu Rycerzom. Przyjęli je bez gadania. Rzadko kiedy mieli okazję współpracować z tak doświadczonym mechwojownikiem, w dodatku w mechu szturmowym. I nie było czasu do stracenia. Wróg już ich wykrył. Ku nim leciały gęste salwy z wyrzutni LRM, poparte ogniem armat. Rozproszyli się. Beton, asfalt, gruzy i złomy wokół nich pokryły się siatką rozbłysków. Puścił swojego powolniaka w bieg, krusząc pod potężnymi butami co się napatoczyło. Po lewej w powietrze właśnie wyskakiwał rycerski Jenner JR7-P, rycząc dyszami rakietowymi. Nieco dalej biegły – a wręcz pruły powietrze – dwa osobliwe trójnożne mechy typu Hedgehog. Po prawej natomiast miał dwa Commando w rzadziej spotykanych konfiguracjach skupiających się na broni laserowej. Lekkie wsparcie. Być może za lekkie na to, co na nich czychało. Ale nic to.

Nastawił bara i z rozpędu wbił się wraz z wrotami do jakiegoś hangaru. W środku burdel. O mały włos się przez to nie przewrócił. A wróg wiedział gdzie był. I był blisko. Ściany prysnęły resztkami i waporami po ciętym laserem betonie. Był bardzo blisko, bo kolor laserów był czerwony. Małe emitery fotonów, typowe dla „unowocześnionych” IndustrialMechów od Workmenów. Przez chwilę myślał czy nie lepiej byłoby wyjść drugimi drzwiami i zajść ich z flanki... Nie tym razem. Wykorzystał fakt, że ściana została osłabiona. Wybił w niej przejście salwą pojedynczych wystrzałów z AC/5 i poszerzył ją swoim cielskiem. Naprzeciw niego stała nieświęta trójca workmechów typu Daedalus. Tak podpowiadał komputer. Ciężkie czworonogi wykorzystywane do przenoszenia cargo. Być może kiedyś, i w innych okolicznościach, mogłyby znaleźć swe miejsce na tych właśnie jardach logistycznych. Ale teraz narzędzia zbudowane aby czynić miłą Bogu pracę zostały sprzeniewierzone w morderczej służbie Szatanowi. Tak być nie mogło. Czerwony miecz Chrystusa miał opaść, a wraz z jego klingą poczerniała łapa demona.

Splunął parą boczno-torsowych średnich laserów. Ułamek sekundy potem syknął też ten przy głowie. Trzy zielone smugi przeorały „pysk” jednego ze „Stevedore'ów”. Krótkie salwy z AC/5 dopełniły dzieła zniszczenia, pojazd runął na klepisko i zaraz potem rozbrzmiał wybuchami zebranych weń rakiet LRM. Pozostałe dwie maszyny splunęły dziesiątkami podobnych rakiet, ale te nie miały szans na rażenie tak blisko położonego celu. Parę z nich nawet odbiło się od pancerza i wybuchło dopiero po czasie, 'świrując' po ziemi. Reszta rozleciała się na wszystkie strony, rażąc rzeczy na średnim dystansie bez kontroli, ładu i składu. Co innego prymitywne małe lasery, które raziły jego lewą rękę. To było jednak zbyt mało i zbyt późno. Pełne salwy laserów i autodział spowodowały eksplozje kolejnych dwóch składów rakietowych, kończąc istnienie obydwu Daedalusów. Jakby na potwierdzenie, pomiędzy innymi budynkami oraz daleko na flance ku niemu wzbijały się snopy płomieni, a ziemia drżała jak przy trzęsieniu. Widoczność została pogorszona przez gęstą mgłę z pyłu budowlanego. Pozostali krzyżowcy likwidowali haubice i rakietnice.

Raczej usłyszał niż zobaczył, jak obydwa Commando na prawej flance wpadły na drugą trójkę workmechów – potężne Kiso klasy „szturmowej”. Ruszył na pomoc. Wiedział, że rycerze, choć waleczni i prawi, nie dadzą rady. Słyszał jak miotają w nie SRMami, średnimi laserami i jednym ciężkim. Te na szczęście były lekko uzbrojone – ich wyrzutnie RL wystrzelane z pocisków i niezdolne do prowadzenia dalszego ognia bez ręcznego załadowania. Ale miały wciąż dorabiane laserki, a dowódczy Kiso miał trzy kaemy... a wszystkie trzy miały cały zestaw wielkogabarytowych narzędzi.

Kiedy dotarł na odsiecz, dwa z nich właśnie pruły i rąbały jednego z Commando, COM-7X. Pilot w ostatniej chwili zdążył się katapultować. Ale oprawcy nie cieszyli się, bo karma wróciła do nich niczym bumerang – wybuch rakiet w Commando osmalił im czoła i pourywał co nieco. Zaraz potem rozbrzmiała broń drugiego Komandosa, poparta tą Cesarza. Obydwa Kiso wreszcie padły na pysk, choć z pewnymi oporami. Trzeci próbował się wycofać. Musieli go nieźle ostrzelać, by wreszcie rozpuknąć mu silnik i zasobniki nabojowe.

W międzyczasie Hedgehogs i Jenner siały zniszczenie pośród innych wrogów. Ich znaczna prędkość uniemożliwiała celne wstrzelenie się rakietom LRM i pociskom z haubic – co nie zmieniało faktu, że spanikowani artylerzyści walili wszędzie dookoła, w efektowny sposób wzmagając demolkę okolicy. W odpowiedzi raz po raz obrywali parą małych laserów i jednym średnim od Jeży, oraz zestawem broni nietypowego wariantu Jennera – parą zwykłych i parą chemicznych średnich laserów, popartą SRM-2. Pierwszym sukcesem była eliminacja jednego z samobieżnych Long Toms, LT-MOB-95. Lasery wreszcie przeorały pogrubiony pancerz i spowodowały eksplozję amunicji, a ta istną reakcję łańcuchową. Wybuch ten był naprawdę potężny, niczym mikro-atomówka demolując całą okolicę. Emperor ledwo utrzymał się na nogach, Commando wpadł gdzieś w jakąś kanciapę. Detonacja rozjebała szereg innych wyrzutni i armat, a także ich amunicję, potęgując Armageddon... ale także łapiąc nieustraszonych rycerzy w swóch zasięg. Nie było co zbierać po tamtej trójce.

Wkrótce potem podobna eksplozja przydarzyła się na dalekiej flance. Beton raportowała, że „wreszcie dorwała tych skurwieli”. LT-MOB-25. Ten sam, który rozpoczął Masakrę swoim wystrzałem i ten sam, który Doe uszkodziła w zasadzce parę godzin później. Teraz sprawiedliwości stało się zadość.

Ale wróg nadal nie odpuszczał. Szaleńcy. Wycofali samobieżną artylerię, przegrupowali ją i zaczęli walić. I to całkiem celnie. Masa salw rakietowych LRM z czołgów wsparcia typu Hunter, poparta ogniem haubic z samobieżnych wozów TAV-1, Ballista, Reaper i Apostle oraz ogień z improwizowanych, ruchomych trailerów – też artyleria i LRM, ale także i zestawienie ciężkich moździerzy. Był też ex-piracki mech artyleryjski, HEP-1H Helepolis. Na głowy prawowiernych posypał się deszcz śmierci. Drugi z Commandosów nie miał szans, a Emperor ledwo wytrzymał. Jeden z pocisków ze Sniperów (ani chybi z lufy przeklętego Helepolisa) jebnął mu prosto w centrum korpusu. Na szczęście, bo mógł oderwać kończynę. A tak huknęło, bryznęło w przeciwległą stronę dymem i ogniem na kilkanaście metrów. Mechem zachwiało, Roland z ledwością zdołał wbić jedną ze stóp w kruszonkę za siebie by nie dać się powalić. Komputer krzyczał o przebiciu pancerza, o uszkodzeniach. Beton w radiu też raportowała uszkodzenia i straty. Mieli ich na widelcu.

Na szczęście także i tym razem przybyła odsiecz... choć nie do końca spodziewana. Ocalili ich ci, których oni sami mieli ocalić. Oficerowie wojsk pancernych NVDF meldowali rozpoczęcie natarcia flankującego. Z lewej flanki, wyczyszczonej detonacjami i zakopconej pyłym i dymem po LT-MOB-95, wjeżdżały pokaźne ilości czołgów. Lekkie Scorpiony i średnie Vedette, siepiące zaporowym ogniem z wielu kaemów i raz po raz bijące z ciężkich armat gwintowanych. Nie była to skuteczna broń na nowoczesnym polu bitwy, ale było jej dużo. A poza tym były też Bulldogi ze sprzeżonymi autodziałkami klasy drugiej, a nawet dwa ciężkie Demolishery i jedna Puma. Mnogość uzbrojenia z tej ostatniej w połączeniu z podwójnymi AC/20 tych wcześniejszych oraz natężeniem siły ognia pozostałych to było zdecydowanie zbyt wiele. Wróg próbował ostrzeliwać się bronią defensywną, głównie laserami, kaemami, flamerami, ale oprócz uszkodzeń w pancerzach nie zadał strat. Ostatecznie żaden z nich nie uszedł z życiem. Każdy trailer, wóz i mech zostały dokumentnie rozjebane. Helepolis padł ostatni, spruty do zera ze względu na jego LosTechowe komponenty przedłużające żywotność na polu bitwy.

Ledwo trzymając zmasakrowanego Emperora na nogach, Hermit mógł tylko podziękować czołgistom za wsparcie, a Matce Boskiej za wstawiennictwo u Syna.


W międzyczasie skończyła się bitwa na orbicie – Palatynat i Rycerze znów stracili sporo maszyn. Pięć myśliwców, aż dziewięć LAMów (wszystkie jakimi dysponowali Cameronici), patrolowiec. Jednak także i tutaj odniesiono zwycięstwo, i to totalne. „Poniżeni” i Panzerowcy utracili wszystkie pozostałe siły aerospace – odpowiednio jedną uzbrojoną satelitę, dwa desantowce i sześć myśliwców, oraz aż pięć kolejnych DropShips. To była katastrofa dla obydwu kompanii najemnych. Ostatni desantowiec Panzerowców, maszyna klasy League, próbowała się wycofać w rejon księżyca Columbus, ale także i tam (za cenę dość pokaźnych ubytków w pancerzu) dorwali ją i zestrzelili. Mimo wysokich strat całkowitych, orbita Amerigo wróciła w ręce obrońców.

Kolejny szereg sukcesów został odniesiony przez Minutemenów jeszcze tego samego dnia, kiedy Leopard, wsparty przez Royal Lightning i przewożący lancę 'rajderską' – Highborna, Kriegera, Rooikat i Pandura – uderzył na Bennington Airport. Opozycja – ex-piraci i Bandyci – była czujna. Poderwali w niebo co tylko mogli z pozostałych im myśliwców atmosferycznych oraz (ostatniego już w tej wojnie) DroSTa w typie IIa, i aktywowali okopaną piechotę wyposażoną w ręczne wyrzutnie rakiet oraz inną broń wsparcia. Ubytki w pancerzu (szczególnie LTNa i Leoparda) były znaczące, ale ostatecznie wróg poniósł klęskę a lotnisko zostało skutecznie sabotowane. Siły powietrzne Bandytów zostały znacząco uszczuplone.

W samą porę, bo nim się zwinęli z miasta, dostali cynk od lokalnego agenta WSI. W porcie morskim Bennington było zgromadzenie statków należących do armii państwa „króla” Mwabutsy, relatywnie odsłonięte. Korzystając z okazji oraz efektu shock & awe, czym prędzej przegrupowali się i przelecieli tam Leopardem, by wykonać drugi tej dobry (już nocny) rajd. Uderzenie to bardzo przypominało Heisenbergowi i Spencerowi czas, kiedy zdruzgotali bazy nad Grand Lake i Morzem Chłodnym. Tym razem jednak oprócz lekkiej piechoty, paru technicali oraz nielicznego uzbrojenia na statkach, opór był praktycznie znikomy.

Nim opuścili Bennington i wrócili do bazy, to lotnisko, port morski i centrum telekom były kupami gruzu zasłanymi wrakami trawionymi przez płomienie. Po szybkich naprawach i dozbrojeniu mieli polecieć na końcówkę Bitwy o Middlebury – ale WSI miało dla nich misję typu last minute: zlokalizowano konwój VIPowski mający niedługo wyjechać z Newport, prawdopodobnie w stronę Essex. Podejrzewano „króla” Mwabutsę z delegacją do Workmenów. Taka okazja mogła się już nie powtórzyć. Highborn dostał to, czego chciał i czym prędzej powiódł ekipę aby przechwycić ważniaków.

Czas miał pokazać, jakie efekty wywrą rajdy na Bennington, obrona Middlebury i kasacja tego konwoju.

Choć zwątpienie nachodziło i wydawało się niekiedy, że ni chuj nie da się to jednak ostatnie wydarzenia przywróciły Hadrianowi nadzieję na zwycięstwo. Choć ku niezadowoleniu Spencera Rycerze unieśli się honorem i postanowili wypowiedzieć walną bitwę Pancerowcom to dzięki Bogu, albo zwykłemu szczęściu starcie zakończyło się victorią. No prawie. Gdzieniegdzie słychać jeszcze było odgłosy walki, ale wróg jest w rozsypce co udało się wykorzystać i przygotować rajd na Bennington, a łaska Pana nadal przy swoich sługach trwała. Nie dość, że zniszczyli tamtejsze lotnisko to natrafili w porcie morskim na sporą część wrogiej floty, a przez to ile siły pchnęli do ofensywy to prawie nie napotkano oporu. Minimalny koszt, a straty wróg powinien znacznie odczuć. Chwaląc Pana po trzykroć wracając dostali cynk od wywiadu o VIPowskim konwoju zmierzającym do Essex. Tak liczne dary Boże na nich spływały, że Spencer postanowił częściej pojawić się w świątyni niż tylko w czasie wyborów dla dobrych fotek do massmediów. Niech Bóg błogosławi Amerigo.
Choć do końca wojny jeszcze daleko, bo wróg zdążył się już u nich zadomowić, oraz najemnicy z the Abased zachowali swoje siły naziemne niemal nietknięte, a Workmeni też nadal byli w posiadaniu przynajmniej paru potężnych maszyn. Dobrze zapamiętał je ze spotkania w dżungli. Nie było ich pod Middlebury, a przynajmniej informacja o nich do Hada nie dotarła. Może dlatego ten konwój do Essex, aby przekonać Juliusa, by w końcu je pchnął do walki... zastanawianie się nad tym zagadnieniem Spencerowi przerwał komunikat od Itan-sha, że cel w zasięgu. Znacznej obstawy nie wykryto co najwyżej Support Vehicles były, więc postanowili załatwić to prosto i szybko. W końcu trzeba jeszcze było dobić wstęgowców pod Midelburry. Atak rozpoczął Lightning niszcząc pojazdy na przodzie, a Leopard w tym czasie trochę ryzykując desantował ich lancę dość blisko nieprzyjaciela. Ochrona się starała, ale nie mieli szans. Ta garść LRM, SRM i laserów wsparcia wszystko w wersji przenośnej, albo co najwyżej lekko cięższej jeśli było zamontowane na pojeździe nie było w stanie powstrzymać Battlemechów ze wsparciem lotnictwa. Sądzono najpierw, że VIPem może być sam Mwabutsa, ale patrząc na powściągnięcie środki bezpieczeństwa, albo na ich brak Had zaczął skłaniać się bardziej iż trafił się im jakiś co najwyżej zaufany człowiek bandyckiego króla. Pośród unoszącego się kurzu i dymu z wraków spostrzegł jednak główny cel tych łowów. Knox Armored Car chciał się ulotnić korzystając z zamieszania. Spencer znał ten typ pojazdu. Służył do przewozu kosztowności czy innych ważnych rzeczy, ale przy drobnych przeróbkach mógł jak najbardziej służyć do transportu ważnych osobistości przez tereny podwyższonego ryzyka. Był gotów postawić cały majątek rodziny, że VIP jest właśnie w nim i bez wahania zaszarżował z pełną furią.
-Za Amerigo! Za Vermont!
Osiemdziesiąt ton wkurwienia za wojnę, za Marka, za wszystko pieprznęło w pojazd, który aż obróciło. Robactwo próbujące wypełznąć z wraku traktował bez litości z piąchy mecha, a ostatniego pochwycił w dłoń Chargera chcąc zadusić bandyckie ścierwo. Jak tylko zrozumiał kogo pochwycił to bitewna furia prysła... Choć korpus stał się mielonką to głowa ocalała, a twarz była Spencerowi nad wyraz znajoma. To był przewożony przez banitów VIP... Wilford Spencer, minister rozwoju i infrastruktury w rządzie Republiki Vermontu… Ojciec Hadriana.