21 maja 3000 roku.

Od razu po wylądowaniu Trevor zarządziła zbiórkę przy McKennie. Następnie wraz z Pandurem na pokładzie, udali się na oględziny wraków.

- Wow... Z bliska wydają się... Olbrzymie - komentarz Leona wydał się najlepiej oddawać ogrom ich odkrycia.
- Zdecydowanie. Ciekawe co jest w środku - pokiwała głową Ursula, która była za sterami mecha.

Highlander był olbrzymim klocem. Tak zwykła określać go Ursula od czasu jak musiała się niemało natrudzić, żeby znaleźć transport lotniczy, który byłby w stanie go unieść. Zdecydowanie kobieta wolałaby mieć teraz poprzedniego mecha, Shadow Hawka.
Niemniej teraz ten kloc Highlander, stojąc przy statku klasy McKenna, wydawał się malutki.

Oba statki były olbrzymie. Stojąc przy rufie od dziobu dzieliło ponad kilometr kadłuba. Przy Aramisie nawet więcej. Rozmiar był przytłaczający, szczególnie dla kogoś takiego jak Ursula, która nigdy nie podróżowała statkami w przestrzeni kosmicznej. Przy takim kolosie cała okolica zdawała się kurczyć.

Pierwsze oględziny ujawniły w jakim stanie znajdowały się oba statki. Nosiły ślady stoczenia poważnej batalii, ale każdy z nich był wciąż w jednym kawałku choć w obu były wyraźne naruszenia poszycia i możliwe że i strukturalne po uderzeniu o powierzchnię Amerigo. McKenna nosi barwy floty Star League, a ten drugi Amaris Empire, z czasów Wojny Domowej w Gwiezdnej Lidze. Piloci wykonali nagrania oraz szkice poglądowe, które później miały pomóc zaplanować dalsze badanie i wrócili do punktu zbornego.

Resztę dnia poświęcono na rozstawienie obozowiska i rozplanowanie działań na kolejne dni.

Mieli sześć dni na zbadanie i ocenienie co można z tym znaleziskiem zrobić.

***

Na początek skupili się na McKennie.

Członkowie wyprawy wyekwipowani w dozymetry zrobili obchód w celu znalezienia miejsca wejścia do wnętrza statku, lub chociaż, gdzie mogliby podpiąć elektronikę i spróbować dowiedzieć się jak najwięcej o jego wnętrzu zanim go spróbują otworzyć. Ursula wyraźnie zabroniła wkraczania do środka statku bez jej wyraźnej zgody.

-Musiały z jakiegoś powodu razem skoczyć w nadprzestrzeń i coś poszło nie tak. Incydent jeden na trylion - ekscytował się Leon.
Kentin go nie słuchał, bo podpinał się pod nadpalony terminal, jaki koło południa udało się namierzyć.
-Nawet nie wyobrażam sobie co musiała czuć załoga gdy się tu rozbili - odpowiedziała mu dopiero przez nasłuch radiowy Ursula, która właśnie pełniła swoją wartę w mechu. Głównie chodziło o obserwowanie radaru, aby nikt niepożądany nie zaskoczył ich swoją obecnością.
-Wciąż jest zasilanie.... - odezwał się nagle programista, bardziej do siebie niż towarzyszy, po podłączeniu pierwszego złącza.

Wszyscy najbardziej wyczekiwali tego co może udać się Keninowi wydrzeć z czeluści baz danych. A to było dla programisty mozolna praca, a dla pozostałych monotonny czas oczekiwania.
Pewnie gdyby nie doświadczenie jakie mężczyzna zdobył dłubiąc w systemach terraformatora, to teraz miałby znaczne problemy. Można było powiedzieć, że zrobił się biegły w łamaniu zabezpieczeń i pobieraniu oraz deszyfrowaniu danych.

Po nocy, wczesnym rankiem kolejnego dnia mieli już na co patrzeć.

Zespół badawczy zebrał się w ich polowym sztabie, jak nazywano sarkastycznie namiot, gdzie mieli rozstawiony duży stół. Mieli tu rozłożone plany statku, z teraz nałożonymi oznaczeniami uszkodzeń kadłuba czy innymi spostrzeżeniami. Była tu też elektronika z akumulatorami zasilanymi przez fotowoltaikę rozłożoną na zadaszeniu.
Kentin odsypiał noc, a Ursula na porannej odprawie zapoznała wszystkich z tym co udało się dowiedzieć.

Dzięki temu, że na statkach zasilanie działało na zupełnym minimum, ale działało to, mogli odsłonić rąbka tajemnic. Mieli więc teraz zaktualizowane plany obu statków. Systemy wewnętrzne dały również informacje o stanie poszczególnych sekcji. Ale najciekawsze było to co znaleziono na listach ładunkowych.
Były tam niewyobrażalne liczby pojazdów i broni. Oraz mechów. Wiele z nich oznaczone jako uszkodzone, ale wciąż sporo wyświetlało się jako "avalible" więc można było założyć, że są pewnie sprawne. Ale to nie było wszystko. Były też trupy, ususzone i rozpadające się. Ale nie to było szokujące, a to, że wewnątrz były całe magazyny wyładowane bronią masowego rażenia. I to pełne spektrum, do wyboru do koloru, od wielomegatonowych głowic nuklearnych, przez chemikalia, na zjadliwych wirusach kończąc. Wszystko było w takich ilościach, że mogłoby zakończyć życie na całych planetarnych ekosystemach.

- Moi drodzy. Znaleźliśmy Puszki Pandory - podsumowała na koniec Ursula.

***

Kolejne dni spędzono na dalszych oględzinach wraku i bardziej szczegółowemu analizowaniu danych z komputerów reliktów. Pewne już więc było, że wnętrza wraków nie były bezpieczne. W zniszczonych magazynach lepiej było nie wchodzić bez skafandrów ochronnych. Newgralniczne punkty statków były chronione takimi zabezpieczeniami, że przy obecnych zasobach nie mieli co nawet zbliżać się do nich. Roiło się tam od pułapek: elektrycznych podłóg i ścian, ale też ukryta broń i drony bojowe. Zdecydowanie ktoś kto to projektował był psychofanem starych filmów przygodowych o poszukiwaczach skarbów.
Co prawda wszystko ledwo działało, ale jednak wciąż działało. Jeśli zdecydowaliby się to spenetrować, potrzebowaliby sztabu ludzi dobrze uzbrojonych i przygotowanych do tego zadania.

***

- Zawsze można spróbować wprowadzić systemy w pętlę, przeciążyć silnik i wysadzić to wszystko - zaproponował ostateczne rozwiązanie Kentin.
- Brzmi dobrze, ale jak te chemikalia i wirusy przy okazji wydostaną się na zewnątrz to nawet nie zdążymy pomyśleć o ucieczce z planety - stwierdziła sceptycznie Ursula.
- Może gdybyśmy mieli więcej ludzi, mechów, wiesz, resztę Minutemen, to udałoby się wydobyć sprzęt ze środka bez naruszania śluz magazynów z tymi badziewiami - zasugerował Leon.
Ich polowy lekarz i Sarah potwierdzili przypuszczenia Trevor, że wybuch nie koniecznie musi wypalić ten cały syf jaki siedział w McKennie i Stefku.
- No i jeszcze pozostaje kwestia opadu radioaktywnego. Nie wiadomo gdzie wiatr go zawieje. Jeszcze tego nam trzeba, żeby ktoś się za jakiś czas mścił za to - Rooikat już głowa bolała od ciągłego wałkowania tego tematu.

W tym momencie tylko Elise cieszyła się, bo, w sumie za namową Marah, Ursula pozwalała małej zasiadać w kokpicie Highlandera. Co prawda jedynie po to by patrzeć na radar kiedy dorośli się namawiali, ale dla Elise to było już jak spełnienie marzeń.

- Wysadzenie wątpię, że cokolwiek zmieni - ciągnęła dalej Ursula. - Comstar będzie wściekły i cholera wie co wymyślą, żeby się zemścić. Pamiętajmy, że wtopili już mnóstwo środków w znalezienie tego.
- Fakt, jakbyśmy choćby kilka maszyn wydobyli to byłby to duże wsparcie dla naszych sił - Leon oczywiście wspierał opcję w której przytulają do siebie sporą część maszyn.
- Mógłbym powiedzieć, że powinniśmy patrzeć realistycznie… - Kentin skrzywił się. - Ale przecież znaleźliśmy statki widma, w co nikt nie wierzył, także… - rozłożył bezradnie ręce. - Równie dobrze możemy spróbować wydłubać maszyny ze środka.
- Gdyby udało nam się je zdobyć to mielibyśmy siły, żeby bronić się przed inwazjami nawet z kosmosu - rozmarzył się Clark.
- Fakt, z tego względu musimy przynajmniej spróbować wydobyć sprzęt - pokiwała mu głową Ursula. - Z resztą wątpię, żeby wysadzenie czegoś co jest opisane "niszczycielem planet" miało obyć się bez echa dla całego Amerigo. Musimy uniknąć tego

***

Trzeba było podjąć decyzję. I to szybko, bo na radarach Highlandera oraz podczas obserwacji za pomocą lornetek, można było zauważyć, że w oddali ktoś się kręcił. Nie było jednak wiadomo, czy były to tylko przypadkowi podróżnicy zmierzający w sobie znane kierunki, czy może Benefaktorowcy węszyli co też tu robią. Dla własnego bezpieczeństwa, trzeba było założyć najgorszą opcję, a więc musieli się

***

27 maja 3000 roku.

Szóstego dnia wyprawy, tak jak było to umówione, na horyzoncie pojawiła się sylwetka samolotu. Członkowie ekspedycji czekali w napięciu na identyfikację jednostki latającej, w obawie przed wrogim atakiem. Highlander był postawiony w stan gotowości.
Wszyscy odetchnęli gdy samolot został zidentyfikowany jako należący do NV.

Wzbijając tumany piachu wylądował pionowo, niczym śmigłowiec dzięki dwóm obracanym gondolom z wirnikami nośnymi. W ładowni tej długiej na 17 metrów maszyny znajdowały się skrzynie z zapasami dla ekspedycji.
W drogę powrotną do Nowego Vermontu ruszyła sama Ursula. Pozostali, w tym Leon i Kentin mieli za zadanie czekać.

W drodze pilot przekazał Trevor dokumenty z informacjami o tym co też wydarzyło się podczas jej nieobecności w Ziarnach.

Pewnym było, że musiała przekazać bratu pomysł co do generała Jacksona. By korzystając ze sprzyjających im mediów nagłośnić jego nie gentelmeńskie zachowanie względem Rycerzy i nie oddania im tego co do nich należało, których to zgodnie z prawdą należało społeczeństwu przedstawić jako bezinteresownych wojowników o wolność, bez których zwycięstwo Nowego Vermontu nie byłoby możliwe. Należało postawić pytanie czy skoro tak potraktował sojuszników to czy równie niehonorowo potraktuje obywateli Nowego Vermontu.

Ale najważniejszym zadaniem Ursuli było zebranie wsparcia. Jak najszybsze skontaktowanie się z Minutemen oraz Rycerzami i przerzucenie ich czym prędzej w strefę reliktów. Oczywiście ich poinformowała dokładnie o tym co na nich czeka na miejscu. Załatwiła im transport by jak najszybciej mogli znaleźć się na miejscu, ochraniając znalezisko, a może nawet uda im się wspólnie wymyślić sposób na dostanie się do tego co było interesujące.

Mając już twarde dowody, znalezienia tego co wydawało się, że się nie uda, miała łatwy dostęp do wykorzystanie swoich kontaktów cywilnych by załatwili wsparcie wojskowych. Ale nie byle jakich, a przede wszystkim tych, którzy zostali odsunięci przez generała Jacksona w celu obsadzenia ich pozycji przez jego ludzi. To było prawie, że miłe ze strony Jacksona, że dał im na tacy właściwych ludzi.

A potrzebowali specjalistów od biohazardu, saperów, pilotów i techników. Oraz cały sprzęt.
Kentin dodatkowo dał Ursuli namiary do osób, z którymi pracował przy wojskowych projektach w tematach informatycznych. Też trzeba było z tego skorzystać, bo każda para rąk mogła się przydać, a jak pokazał mąż Ursuli, jego praca była nieoceniona w tym wszystkim.

Oczywiście lokalizacja terraformatora-bazy Minutemen, niezmiennie miała pozostać ściśle tajną.

Zwycięstwo!!! Victoria!!! Czerwoni pokonani!!!
Głosiły media wszelakie. Mało kogo jednak obchodziła niepewna sytuacja z Rodezją i Workmenami, a co za nimi się też ciągnie z samym Comstarem. Potencjalnie była też groźba puczu wojskowego, a nawet wojny domowej.
Może dlatego nie odczuwał jakieś wielkiej radości i ekscytacji ostatnimi wydarzeniami. Przygotowywał tylko mecha do dalszej walki z wrogami zewnętrznymi jak i przygotowując się do zagrożenia wewnętrznego. Historia pokazywała, że rządy wojskowego betonu źle wpływają na biznes, więc trzeba było powstrzymać gen. Jescksona. Nie miał zbyt wiele opcji przeciw działania i jego działania ograniczały się do kontaktu z znajomymi przedstawicielami Vermonckiego świata biznesu i finansjery w celu wypracowania wspólnego frontu przeciw wszelkim wydarzeniom zaburzającym przepływ pieniądza spowodowanych przez niesfornego wojskowego.
Starał się przy tym wszystkim wyłapywać raportu o tym gdzie jest Julius. Jeśli ktoś ma go zabić to chciał być nim Hadrian i tak miał już doświadczenie w krewnobójstwie.

- Co tam? Jak to jest być bohaterem? - zapytał Juliana jego starszy brat.

- Dobrze póki ktoś nad tobą wszystko ogarnia. Lecz wszystko się odwraca gdy musisz sam wszystko wziąć w swoje ręce. - odparł Jackson.

Nigdy się dobrze nie dogadywali ze sobą. Inne życiowe priorytety, inna perspektywa, inne wartości, inne zainteresowania. Teraz jednak w tej biedzie w jakiej się znaleźli musieli znaleźć wspólny język. Starszy brat zawsze patrzył z góry na młodsze rodzeństwo miał na każdym kroku dowód że Julian przewyższył wszystkie oczekiwania jakie mogła mieć wobec niego rodzina. Ba. Manul przewyższył swoje własne marzenia.

Jednak jego marzeniem nie było prowadzenie wojny. Ta na szczęście miała się ku końcowi, bo NV ze swoimi najemnikami radziła sobie dobrze z pozostałymi frakcjami. Wciąż jednak ponosili ofiary - temu nie dało się zapobiec. Jackson starał się pocieszyć Brandona, który w przeciwieństwie do niego stracił wszystkich swoich krewnych. To był jego obowiązek wobec kamrata.

Gdy ogłoszono koniec wojny radości nie było końca, lecz wszyscy w Camp Blackmore wiedzieli że nie mogą powrócić do domów... jeszcze. Głównodowodzący NV pławił się w chwale i miał zamiar skapitalizować swoje dokonania. Wszystko zmierzało w kierunku przejęcia przez niego władzy nad Nowym Vermontem. Julian Jackson zwołał wszystkich w ich kryjówce na naradę i przedstawił jasno jak się sprawy mają.
Aktualny rząd Nowego Vermontu mógł być nieudolny i rozpolitykowany, ale był jednak rządem opartym o demokrację - o zasady Wolności, która była motorem napędowym ich Przodków oraz nich samych.
Generał przejmując władzę groźbą i siłą deptał wojskowym buciorem to najważniejsze pryncypium. Ba. Jeżeli mu by się to udało czy by chciał czy nie chciał uczyni Nowy Vermont tym co sobie wykreowali Czerwoni - dyktaturą.
Nikt tego nie chciał, choć mogło to oznaczać tylko jedno - może przyjść Minutemenom skierować broń przeciw żołnierzom NV, którzy będą stać murem za generałem.

Wszyscy byli gotowi jednak podjąć się tego. Nawet Julian który przecież czuł wielki żal wobec polityków NV. Jednak jak ktoś już to ujął... lepsze takie państwo niż globalny obóz wojskowy.

Nim jednak doszło do czegokolwiek w obozie pojawiła się Rooikat ze swoimi rewelacjami. To że odkryła wrak na pustyni nie zdziwiło Manula. To że wraki były dwa i były pełnie uzbrojenia klasy "rozpierdolić całą planetę" już tak.
I w przeciwieństwie do Ursuli nie podzielał jej optymizmu. Szczególnie na informację że ktoś już w pobliżu się kręci. Odzyskanie czegokolwiek z tych okrętów mogło być niezwykle ryzykowne. Próba dealowania z ComStarem w zamian za zostawienie ich i Amerigo w spokoju też raczej nie wchodziła w grę - Bractwo okazało się wyjątkowo dwulicowe i zdeterminowane.
I choć istniało zagrożenie że to wszystko uwolni się do atmosfery to Jackson uważał że może lepiej dokonać kontrolowanej detonacji napędów fuzyjnych. Kula plazmy byłaby w stanie rozbić na atomy wszystko co się znajduje w obrębach okrętów. Wymagało to jednak kogoś znającego się na tego typu technologii...

Wszystkie te przemądrzałe, naćpane (nie tylko władzą) leszcze miały zawsze i wszędzie ten sam nadrzędny minus. Nieważne jaki rejon kosmosu, organizacja, pora roku, faza księżyca, religia albo narodowość. Zawsze, ale to kurwa zawsze, masturbowali się brzmieniem swojego głosu i na zdrowy chłopski rozum kogoś pokroju szeregowych najmitów…
-... pierdolą jak potłuczeni - prychnęła van den Akker, wyciszając kłótnię okolicy.
- Ile można tak ssać? - po łączu poszedł zbolały głos łysola.
- Wątpię że zamkną mordy póki się im nie oderwie głów.
- Ha! Czyli wierzysz jednak! - Liam zarechotał z radosnej uciechy, a na ich kanale co chwila rozlegał się świergot gotowanych do użycia dział. Systemy meldowały sprawność jeden po drugim.
- Bawisz się w kolejnego popierdolonego co pierdoli bzdury? - dziewczyna rzuciła mu szybki rzut okiem.
- Wątpić a wierzyć to to samo Piłacie. - najemnik zaśmiał się - Tylko obojętność jest ateistyczna!
- Kurwa za jakie grzechy… - jęknęła, ustawiając jedynie bezpośrednie połączenie z Bishopem aby móc koordynować działania bez zbędnego rozpraszania uwagi.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=sukx4FYTFes[/MEDIA]

Miała dość, serdecznie dość rozwlekłych przemów nadętych pedałów z gwiazd i okolic. Obok Grant chyba myślał podobnie, bo jak na dany sygnał zerwali maszyny do ruchu mimo że nie padł miedzy nimi ani jeden dźwięk w tym temacie.
Dookoła w ziemię uderzały pociski nieprzyjaciela, powietrze powoli zmieniało się w nieprzejrzystą mgłę. Do tego ogień, dym…
- Na drugiej! - pierwszy cel namierzyła Ammit, od razu przekazując to kumplowi. Przed nimi, na długich nogach wyjętych z projektu żółtka który zdecydowanie walnął za dużo sake, poruszał się Stiletto. Skakał jak pojebany, utrzymując ciągły pęd i siekając dookoła we wszystko co podeszło mu w zasięg.
Dwie maszyny Minutemen zaczęły flankować wroga aby nie zwiał po raz kolejny. Panther wykorzystał skoczność swojej maszyny aby zmniejszyć dystans, Kintaro rzygnęło salwą rakiet w biegu.
I wtedy para byłych Workmenów dostała niespodziewanego kutasa prosto w dupę.

Nad ich głowami przefrunął Stinger, rwąc pancerz lewej nogi mecha Ammit.
- Wyjmij oczy z dupy! - warknęła na łączu.
- Nie strasz, nie strasz. Biorę go, ty pilnuj tamtego frajera.
To był jakiś plan, lepszego nie mieli. Tak jak czasu aby go tworzyć. Bishop poszedł w tango z latadłem, ona dopadła do Stiletto, unikając jego salwy skokiem za pryzmę czegoś co kiedyś było maszyną latającą, a teraz miksem złomu, ognia i piachu.
“Pilnuj tamtego frajera” - nic skomplikowanego, nie? Łatwizna jeśli pilot to ciota, ogarniętego też dało się usadzić. Ciul jednak, co dziewczyna musiała przyznać, był dobry.
Kurewsko dobry.

Wykonywał manewry jakie normalnie najemniczka uznałaby za niemożliwe do wykonania na pełnej gurwie i bez jakiejkolwiek redukcji prędkości. Wydawał się przewidywać jej ruchy, a gdy wreszcie go trafiała czy to rakietą, czy pięścią mecha, wtedy wzbijał się do skoku i lądował za jej plecami, dziobiąc po drodze pancerz Kintaro przerabiając go powoli na plaster dziurawego sera. Dziewczyna klęła wściekle kiedy kolejna salwa rakiet mająca już-już osiągnąć cel… przemykała obok pokracznej puszki na długich nogach i wtedy przy wyjątkowo długiej wiązance, kiedy maszyna unikała nowej salwy, Ammit strzeliła bez mierzenia, na pałę i w powietrze. Akurat prosto w skaczącego wroga. Jedna z rakiet zahaczyła o zbiornik amunicji, kolejne rozorały poczynione wcześniej luki zbroi. Następne wgryzły do środka eksplodując prosto przy wciąż niewystrzelonych pociskach wroga. Oba kokpity rozjaśniło białe, ostre światło eksplozji… i wtedy to zobaczyła.
Kątem oka, tuż na granicy rejestracji wzroku ujrzała ruch daleko poza wybuchającą maszyną wroga. Kosmiczny fart, albo palec boży pstrykający ją prosto na ścieżkę przeznaczenia.
- O ty… luju - nie czekała co się stanie, od razu puściła Kintaro sprintem jak najbliżej miejsca, gdzie lądował biały spadochron.
Najemniczka wyskoczyła na spękaną ziemię akurat gdy Sonny Modeno podnosił się do pionu i przecierał zakrwawioną twarz rękawem obszarpanego kombinezonu.
- Ty kurwo! Zajebie cię, słyszysz?! Zapierdole jak jebanego psa! - widząc ją ruszył ku niej, wymachując wojskowym nożem o ząbkowanej krawędzi którym najwidoczniej chciał przejść do drugiej fazy pojedynku.
- Ogłuchłaś pizdo?! Już kurwa nie żyjesz!!! - darł się prawie bez przerwy na złapanie oddechu.

Krok za krokiem zmniejszali odległość, spoglądając wrogowi prosto w oczy i oboje doskonale wiedzieli, że będzie to pojedynek na śmierć i życie. Większy, lepiej zbudowany mężczyzna z każdym pokonanym metrem coraz mocniej górował nad średnio wyrośniętą i o połowę młodszą dziewczyną. W jego przekrwionych ślepiach zaczęła się pojawiać skurwysyńska radość.
Pewność kto z tego starcia wyjdzie zwycięsko. Otworzył gębę aby dorzucić kolejną mądrość życiową, a ten dokładnie moment Marah wybrała aby w milczeniu sięgnąć błyskawicznie po pistolet przy pasie.
Dwa szybkie strzały potem przywódca piratów leżał na ziemi i wrzeszcząc wił się z bólu, próbując trzymać za przestrzelone kolana.
- No siema Sonny. Tym razem my ci pokażemy magiczną sztuczkę - uśmiechając się wrednie van den Akker schowała klamkę za pas.
Z pyłowej mgły po drugiej stronie rannego wyszedł Bishop. Szczerzył gębę od ucha do ucha, niosąc dwa proste, grube na półtora kciuka i długie na ponad metr metalowe pręty. Rzucił jeden z nich dziewczynie, a ona zręcznie go złapała.

- Hokus pokus, czary mary… cwel się zesrał. Nie do wiary - machnęła kółeczko sprawdzając jak kij leży w dłoni. Oboje z Bishopem uśmiechnęli się wesoło, po przyjacielsku wręcz, podchodząc powoli do czołgającego się do tyłu i jakoś dziwnie milczącego Modeno. Potem jeszcze trochę pokrzyczał, ale nic co byłoby zrozumiałe. Krzyki przeszły w bulgot, ten w charchot.
Potem pistolet huknął ostatni raz, dla pewności.
A potem wreszcie zapanowała cisza.

***
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=PXE4jZcL3fU[/MEDIA]
Kilka miesięcy później...

Cmentarze zwykle budziły w ludziach wewnętrzny lęk, tym bardziej gdy zapadał zmrok. Po zachodzie słońca z ludzkiej wyobraźni wypełzały wszelkie upiory, duchy i inne straszydła, a spokojne za dnia alejki zmieniały się w przerażający gabinet osobliwości gdzie zza każdego rogu mogły wyskoczyć nagle i bez ostrzeżenia wszystkie możliwe potwory ożywające wraz z nastaniem ciemności. Po zmroku spacerowały one między kamiennymi monolitami zapełnionymi imionami, nazwiskami i datami śmierci. Szereg kilkumetrowych płyt podzielonych na małe półki idealne do pomieszczenia niewielkich prostokątnych urn. Pomiędzy każdą ze ścian zostawiono tyle przejścia aby mogło się tam mijać dwóch ludzi z wieńcami, a ściany ciagnęły się i ciągnęły przez długie setki metrów jak nie lepiej. Panowała dostojna cisza powagi miejsca ostatniego spoczynku tysięcy ludzi na przestrzeni tysiąca lat.
Tej nocy jednak nie tylko cienie wzięły się za odwiedziny.
- Ja pierdolę… najebali ich tu jak biedaków do Megabloku w slumsach. - zirytowany głos Granta wmieszał się w echo pospiesznie stawianych kroków. Świecił po ciągu wyrytych w kamieniu nazwisk, chociaż bardziej skupiał uwagę na oznaczeniach sektorów nekropolii.
- Przynajmniej sąsiedzi spokojni - Marah parsknęła próbując dotrzymać mu kroku, chociaż szło opornie. - Nikt nie katuje żony o 3 nad ranem, żadnych libacji ani jęków ćpunów. Nikt nie pruje kurew aż trzeszczą, ani nie słychać strzałów.
Czuła się jak beczka, lazła kaczym krokiem opierając się ciężko o ramię Alexa który świecił latarką po oznaczeniach po drugiej stronie alejki RC-213d. Jeśli Dylan niczego nie pochrzanił za parę dni miał nastąpić poród, brzuch już się opuścił i lada moment można się było spodziewać zaczęcia całego cyrku. Na razie jednak szli, musieli coś załatwić. Znaczy van den Akker musiała, a pozostała dwójka postanowiła jej towarzyszyć, bo przecież do walki teraz się nie nadawała.
- I żaden bagietmajster nie napierdala metalową pałą w drzwi - łysol pokiwał głową na zgodę. - Ani nie podkładają bomb pod drzwi dla jaj.
- To cmentarz, może trochę szacunku? - Vaude skrzywił się, oświetlając na chwilę tył jego głowy, na co ten obrócił się przez ramię i posłał mu kwaśną minę.
- A czy ja tu sram na środku? - westchnął i chyba chciał coś dodać, ale mu przerwano.
- Już niedaleko - dziewczyna wcięła się, bo nie miała siły na ich wieczną wojenkę.
- O ile tamten leszcz nie ściemniał. Trochę jebany seplenił.
- Jakbyś mu zębów nie wybił to by nie seplenił - blondyn wciął swoje złośliwe centy, a najemnik momentalnie się obruszył.
- Dałem ci z frajerem gadać po twojemu i co?
- Jajco debilu. Zdążyłem mu zadać jedno pytanie!
- Weźcie się kurwa sklejcie obaj - damski syk dołączył do rozmowy. Oni się kłócili, a ona sprawdzała na zdobycznym tablecie ich położenie, a następnie weryfikowała je z mijanymi numerami aż wreszcie stanęli u celu.
Pozornie kawałek ściany nie wyróżniał się niczym szczególnym i nie był w żaden sposób wyjątkowy - kolejny grób, kolejna tablica. Jedna z tysięcy porcji prochu pochowana na odcinku komunalnym gdzie na koszt miasta grzebano biedaków nie mających pieniędzy na normalny pogrzeb.
Zapadła cisza. Słyszeli ciche zawodzenie i szmer jakby bez ustanku igrającego z marmurem wiatru powodującego otępienie. Ten szum przypominał senne brzęczenie os, które latem budzą się w ziemnym gnieździe, ospałe i groźne.
- Na pewno tego chcesz? - Vaude po raz nie wiadomo który zadał to samo pytanie patrząc na żonę z troską.
- No chyba tak, inaczej byśmy nie zapierdalali na to illyriańskie zadupie tylko od razu lecieli dalej - Liam mruknął, a Vaude syknął krótko.
- Stul pysk, nie z tobą gadam.
- Pierd…
- Obaj się zamknijcie - sapiąc Ammit otarła pot z czoła, a potem przeszła te parę kroków i położyła dłoń na prostych napisach. Zamknęła oczy mając wrażenie że jej życie zatoczyło koło: kwadratowe i pojebane, ale jednak koło.
Pozostała dwójka popatrzyła po sobie, ale nie skomentowała. Dali jej czas, więc skorzystała.
Przed oczami stanęły jej wspomnienia z dzieciństwa, równie zamglone i niepełne co wspomnienia porządnej libacji. Normalnie by to olała. Kiedyś, wcześniej.
Etap wojny na Amergio, prócz nowych blizn, obdarzył ją też zupełnie nową perspektywą na parę ważnych spraw.
- Nie musisz tego robić - za sobą usłyszała Alexa i pokręciła głową.
- Jestem jej to winna - mruknęła głaszcząc kamienne litery - Kiedyś myślałam że mnie nienawidzi, że jej tylko przeszkadzam…
- Była jebnięta.
- Była chora. Przyczyna i skutek - odpowiedziała Grantowi pustym głosem. - Zostawiła mnie ze sobą, a mogła wywalić na śmietnik. Starała… na ile mogła. Odjebało jej, ale… daj - wyciągnęła rękę za siebie, jednak ktoś złapał ją za ramię i odciągnął. Po zapachu poznała męża, wzrok przez hormony zaszklił się, więc kiepsko widziała.
- Jestem tu, zawsze będę - usłyszała jego cichy głos przy uchu gdy ją przytulił i pocałował we włosy. Reszta słów utonęła w hałasie z jakim Bishop przyładował łomem w kamienną płytkę. Kamień z początku nie chciał się poddać, odprysnęły jedynie drobne okruchy co wkurzyło najemnika bo następne ciosy wyprowadzał coraz szybsze i silniejsze, aż przeszkoda chrupnęła. Część odpadła, część jeszcze wisiała, ale szybko dołączyła do reszty na chodniku.
Światło latarki wdarło się do środka skrytki, oświetlając prostokątne metalowe pudełko wielkości Claymora. Przyczepiono doń tabliczkę z zaśniedziałym napisem: Ingebjørg Lindell 04/04/2951 - 02/09/2987.
Marah przełknęła gorzką żółć i sięgnęła w jego kierunku, uśmiechając przez łzy.
- Hej mamo… to ja. Zabieram cię do domu.

***
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=kRvrsm6_msI[/MEDIA]
Epilog

Więzy krwi są przereklamowane. Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach i to stając pośrodku żeby przypadkiem nie wycięli po kłótni ostatecznej jaka i tak nadejdzie, bo takie właśnie były koleje losu. Może właśnie brak pokrewieństwa był kluczem do sukcesu tworzenia stałych relacji o które należy zabiegać i je pielęgnować każdego dnia zamiast traktować jak coś oczywistego ze względu na krew właśnie. Marah, Alex, Liam i Dylan nie byli ze sobą w żaden sposób spokrewnieni, ale los połączył ich drogi więc musieli to jakoś ogarnąć, chociaż nie było prosto. Już sam pomysł opuszczenia Amerigo wyszedł w bólach biorąc pod uwagę wojenne zniszczenia, głód, ciągłe napięcia wewnątrz New Vermont, Nową Rodezję za płotem i szalejące po terenach Ziaren zarazy (plus skażenie ze zdetonowanych bomb oczywiście). Tak właśnie wszystko się kończyło – w małych, brzydkich kawałkach. Ludzie mogli krzyczeć albo tonąć, albo codziennie umierać od chorób, a reszty świata to w ogóle nie obchodziło. Po prostu pędził do przodu ze swoimi sprawami, pracując niestrudzenie jak ludzkie serce. Żadnych zasad, żadnych wskazówek, żadnych odpowiedzi. Tylko żal i udawanie, że krople mącące wzrok to pot z ciężko pracującego czoła, a nie łzy rozpaczy… a oni z tym wszystkim nie chcieli mieć nic wspólnego. Udawane uśmiechy czy napompowana propaganda ich nie kręciła. Wybór mieli prosty: zostać albo odejść. Było ciężko, przy zderzeniach dwóch światów zawsze lecą iskry. Wybór trudny, szczególnie dla dwójki Amieriganów związanych ze swoim domem od urodzenia.
Para najemników nie miała tego problemu, jednak wznieśli się na wyżyny empatii i próbowali zrozumieć drugą stronę. Każdy wędrowiec przecież, choć wybrał swój los i nie zamieniłby do na inny, ma takie chwilę, kiedy przechodząc przez miasto o zmierzchu i widząc przez okno mieszkania, gdzie rodzina zasiada do stołu w kręgu lampy, odczuwa strach przed przyszłością żal za przeszłością i niepewność, czy wybrał właściwie. Wtedy chciałby rzucić w szybę kamieniem. Na pozór po to, by zniszczyć obraz, który uważa za głupi i niedorzeczny. A naprawdę po to, żeby dodać sobie odwagi. Nie wie, że jednocześnie ktoś obserwuje go z głębi domu. Ktoś, kto widząc włóczęgę, zazdrości mu wędrówki, bo sam siedzi przez całe życie w tej samej chałupie, ciepłej i przytulnej, ale za to w bezruchu i nudzie. I ten ktoś ma ochotę wyjść przed dom i rzucić w wędrowca kamieniem. Pozornie z oburzenia na niemoralne, bo bezpłodne życie włóczęgi, a naprawdę z zawiści i zemsty za swoją nudę. Dwa mijające się w locie kamienie - więc po co nimi rzucać? Lepiej niech każdy schowa swój kamień do swojej kieszeni. Po co wymieniać jeden kamień na inny? Dwa takie same kamienie, więc je odłożyli. Po wielu godzinach sprzeczek, tłumaczenia, przekonywania, wyzywania, drobnych rękoczynach, wypracowali we czwórkę kompromis.
Rozchodzenie każde w swoją stronę nie miało prawa bytu. Byli rodziną, wypracowaną w pocie czoła i zahartowaną w ogniu walki. Postanowili opuścić Amerigo, ale nie aby rozpocząć tułaczkę, a znaleźć swoje nowe miejsce i zacząć od nowa: bez bagażu wspomnień wojennych, śmierci najbliższych oraz reszty traum. Bez skażenia w powietrzu i cholera wie czego wypuszczonego z probówek nie tylko przez Kompanię Skurwysynów.

Wybór padł na Kalidasę, planetę położoną na granicy między Wspólnotą Lyran i Ligą Wolnych Światów, a jaka ze względu na strategiczne położenie przechodziła wiele najazdów. Ostatni bardziej znaczący miał miejsce w 2997 roku, więc prawie cztery lata wcześniej - idealny czas na podniesienie się i posprzątanie chociaż z wierzchu gruzów oraz trupów. Idealny moment aby wygryźć swoją własną niszę i zająć budową własnego interesu. W Sakuntalem byli Workmeni mieli paru zaprzyjaźnionych kumpli, którzy znali innych podejrzanych typów i tak się zaczęło… ale nie dla wszystkich. Do celu dolecieli już w piątkę, w drodze z Illyrii (gdzie polecieli na prośbę najemniczki) na świat przyszło pierwsze dziecko Marah i Alexa, syn któremu nadali imię Seth, więc kobieta na dwa pierwsze miesiące została wyłączona z działań. Wykorzystała ten czas aby dopiąć formalności i zmienić nazwisko na te męża bo, jak się zawsze śmiała, zbyt wielu debili nie umiało zapamiętać go w pełni. Następnie wróciła w metalowe buty, gdyż naprawdę mieli co robić. Z dwoma porządnymi mechami bojowymi nie zaczynali jako zwykłe obszczymurki od ściągania haraczu. Mieli w planach założyć własną kompanię najemniczą, jednak podeszli do sprawy inaczej - legalnie, w majestacie prawa handlowego. Założyli nie kompanię, a firmę oferującą ochronę dla korporacyjnych konwojów i transferów - “Uriah”. Szkoleniami z penitarki i zwiadu zajmował się Alex, szkoleniem pilotów Marah, a walki uczył kandydatów Liam… zaś Dylan ich wszystkich łatał gdy przyszła taka potrzeba. Pomysł chwycił, w wojnach wielkich firm zawsze potrzeba mięsa armatniego, metalu, laserów i rakiet, a oni byli zawzięci. Z roku na rok ich mały biznes przeszedł w większy biznes. Kompletowali nowe mechy zaczynając od lancy Locustów oraz ogarniętych operatorów, na boku korzystając z dobrodziejstw czarnego rynku handlowali bronią samodzielnie lub robiąc za pośredników gdy oficjalnie kupiec nie mógł się w ogóle pokazać dla dobra wizerunku danej korporacji.

Przełom nastąpił w roku 3011 - wtedy też podpisali stały kontrakt z Kali Yama Weapons Ind. Inc. Otworzyły się magiczne drzwi do szpeju najnowszej generacji, nielimitowanych zasobów amunicji i cudów o jakim ani prostym najmitom, ani parze trepów z zadupia się nie śniło. Oczywiście były też minusy, a nawet sporo. Opowiadając się po jednej ze stron stawali w opozycji dla innych wielkich kopro… oficjalnie. Nieoficjalnie nadal pośredniczyli w transferach ludzi, sprzętu czy technologii.
To był też etap, gdy nie musieli już osobiście nadzorować każdego ruchu mając od tego swoich ludzi. Wreszcie, po piętnastu latach, przyszedł czas na upragniony odpoczynek, zajęcie rodziną. Ta systematycznie się powiększała. Liam Grant co prawda nie dorobił się tradycyjnej rodziny z kobitą u boku, jednak był ojcem całkiem sporej gromady dzieciaków w odpowiednim czasie wciąganym do “Uriah”. Skupiał się na dwóch rzeczach: robocie i zabawie, co mu w pełni odpowiadało.

Alex i Marah próbowali dzielić uwagę między pracę a rodzinę, niestety przy siódemce dzieci okazało się to niemożliwe. Jeszcze póki na świecie byli tylko Seth, Mareno i Laura jakoś to działało, lecz gdy pojawiły się bliźniaki Djenna i Scott, pani Vaude zrezygnowała z pracy na rzecz wychowania dzieci. Swoich i podrzutków od Granta tak samo. Nie bez znaczenia był również fakt, że ich córka Nikée akurat była w drodze. Ostatni syn dostał za to imię po Dylanie, który odszedł rok wcześniej podczas pewnej lipcowej nocy kładąc się spać i nie budząc następnego ranka. Umarł we śnie, sekcja wykazała pęknięcie tętniaka. Zasnął u boku żony, czując spokój co pocieszało tych, którzy pozostali.

Czasem to tu, to tam, dochodziły wieści z Amerigo, zaś Grant kwitował kolejne problemy słowami “a na Amerigo bez zmian”. Od czasu do czasu Alex wysyłał wiadomości do zostawionych tam znajomych, ściągając na Kalidasę tych którzy chcieli stabilizacji. Mimo że ich nowy dom nie należał do wyjątkowo stabilnych, wciąż było tu spokojniej niż na peryferiach. Przez to zdarzały się Marah bezsenne noce, kiedy siedziała na balustradzie jednego z balkonów i patrząc w niebo przeliczała w głowie ilość mechów, dropshipów, ludzi, sprzętu pomocniczego, broni, amunicji… wtedy nachodził ją spokój, zwykle nad ranem. Byli gotowi, cokolwiek miało nadejść.
Bo tak naprawdę każdy pragnął wiedzieć, że jest dla kogoś ważny. Że bez niego czyjeś życie byłoby uboższe. Marah udało się to osiągnąć i czuła jedno: cokolwiek los miał im przynieść zamierzała bronić ich kawałka świata ze wszystkich sił. Ich rodziny, ich życia. Ich Domu.
Dom… jakie to było cudowne słowo…

Jedyne co Julian miał dla Almasy’ego i jego psów to było milczenie. Milczał kiedy zostali wywołani, milczał kiedy Almasy próbował ich przekonywać. Milczał także kiedy jeden z jego kundli zrobił ze swojego pana idiotę.
Demipreceptor poczynił wiele zła którego nie dało rady odkręcić nic co powiedział i co zamierzał. Samo wyjawianie swoich prawdziwych zamiarów przed Minutemanami a skrywanie ich przed najbliższymi zausznikami też nie świadczyło za dobrze o jego prawdomówności.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=8Xf0j_cbJMA[/media]

Najchętniej Manul skierował by działa Mortar Kombatanta na pyskatego Mondeo, którego krwiożerczość i tępota właśnie rozpętywało piekło w tle. Jednak to nie Mondeo był głównym prowodyrem i to nie Mondeo był tym przez którego zginęli bliscy Jacksona. To nie on zabił matkę Juliana.

Moździerz “pyknął” salwą pocisków na Atlasa w którym podróżował Almasy wybuchami obramowując jego sylwetkę. Mech ComStaru odpowiedział natychmiast salwą rakiet dalekiego zasięgu. Jackson skontrował ją prując ile fabryka dała z karabinów maszynowych - prowizoryczna obrona przeciw pociskom niewiele pomogła jednak część rakiet została zdetonowana zanim sięgnęła celu. Po chwili do moździerza dołączył PPC i lekkie autodziało. Na dalekim dystansie Manul miał zdecydowaną przewagę, więc ComStarowiec szybko ruszył naprzód, lecz jak na złość Ameriganin zatrzymał swoją maszynę i zaczął iść do tyłu by jak najdłużej utrzymać dystans by wróg nie mógł odpalić na raz całego swego arsenału..
Wymiana ogniowa choć potężna była blada w porównaniu z tym czym rzucały w siebie okręty. Dwóch wojaków skupionych na sobie ignorowało szrapnele, rykoszety i przypadkowe postrzały od walczących ze sobą dronów. ComStar przyspieszył, a gdy Julian wiedział już że nie zdoła dłużej przeciągać, ruszył z kopyta naprzód gwałtownie skracając dystans. Jego ulubiona szermiercza sztuczka podziałała - pruli do siebie ile fabryka dała, zdzierając pancerze, jednak odległość malała bardzo szybko. Poza tym… on mógł walić ze wszystkiego i jego Atlas się nie grzał, a wroga maszyna już tak.
Gdy odległość się zmniejszyła dostatecznie Jackson skupił ogień na konkretnym punkcie który wypatrzył podczas majstrowania w swoim Atlasie. Grube kable idące wewnątrz struktury pozwalały głównemu komputerowi synchronizować ogień w systemem celowania. Znając lokalizację tego typu obszarów mógł zakłócić przepływ danych między poszczególnymi częściami mecha. Szczególnie mając w zanadrzu PPC, którego wiązki skutecznie zakłócały elektronikę kiedy zdołały się przebić przez pancerz. Już po chwili celność ognia przeciwnika znacząco spadła przez ziejącą w pancerzu dziurę. Frontowe pancerze obu Atlasów były praktycznie zdarte gdy tytani zbliżyli się do siebie. Zgrzany przeciwnik widząc że komputer nie wyrabia z kierowaniem bronią ruszył do brutalnego melee. Manul nie miał tego typu rozterek i wpakował jeszcze jedną salwę w przeciwnika zanim starli się w walce wręcz. Pomimo wszystko tamten był doświadczonym wojakiem i zdołał wbić srogi cios prosto w korpus Kombatanta. Ameriganinem miotnęło w fotelu, lecz nie pozostał dłużny. Pomny na lekcje udzielone mu w trakcie podróży międzygwiezdnej chwycił ramię które go uderzyło, by przytrzymać przeciwnika i zadał sierpowym cios prosto w baniak wrogiego Atlasa, wgniatając go Dodatkowe guzy na łapach świetnie koncentrowały tytaniczną siłę mecha w konkretnych punktach. ComStarowcy miotali się zadając ciosy praktycznie na oślep, lecz Jackson poczuł już krew - sprawnie chwycił ramię przeciwnika i wyrwał je.
Radio trzeszczało gdy tamci próbowali jeszcze nawiązać z nim łączność, jednak Julian Jackson nie miał nic do powiedzenia Xanderowi Almasy. Chwycił wyrwaną rękę, wzniósł nad głowę i z całą siłą stutonowego kolosa przywalił nią w głowę wrogiego mecha.
Maszyna jeszcze moment stała z łbem całkowicie wbitym w korpus. Po chwili jednak gdy z pilota i pasażera uleciały żywota mech zachwiał się i padł na ziemię.
Manul nie poświęcił im ani chwili dłużej dzierżąc wydarte ramię wrogiem maszyny niczym maczugę ruszył z pomocą pozostałymi Minutemanom i członkom ekspedycji. Panujące wokół pandemonium, prawdziwa orgia zniszczenia, oszołamiała, jednak miała wyraźny wzór - oba okręty skupiały się na sobie. Wraz z pozostałymi muszą tylko uważać na pojedyncze drony.
Jednak najważniejsze - zemsta którą pałał od początku wojny, w końcu się dokonała. Z poczuciem dobrze wykonanej roboty był gotów nawet do końca zajechać Atlasa - teraz już nie musiał myśleć o przyszłych bitwach.
Wystarczyło tylko przeżyć…
Albo “aż” przeżyć.

***

Wraz z zakończeniem bitwy pod dwoma wrakami i niespodziwanym ocaleniu przez Rycerzy Świętej Cameron dobiegła końca wojna o Amerigo.
Julian, opatrywany na pokładzie medycznym nie mógł w to uwierzyć.
Nareszcie… koniec.

EPILOG

[media]http://www.youtube.com/watch?v=UoOXlVBlFRA[/media]
Życie Juliana Jacksona w czasie Wojen Benefaktorowych było intensywne jak nigdy - w ciągu zaledwie kilkunastu miesięcy zaznał więcej goryczy i uniesień niż przez wcześniejsze dwadzieścia osiem lat. Czując dług za ocalenie przez resztę pobytu Rycerzy Świętej Cameron pracował dla nich jako mechtek, naprawiając stalowe wierzchowce Rycerzy i odbudowując maszyny z odzysku. W międzyczasie zadbał o to by jego rodzina z powrotem mogła osiedlić się w Ziarnach i ułożyć sobie na nowo życie. Musiał też do końca wyleczyć ubytki w słuchu, co okazało się, ku jego zgryzocie, niemożliwe.
Kiedy po paru latach Rycerze zakończyli swój kontrakt i mieli ruszyć w dalszą tułaczkę po kosmosie zaproponowali Jacksonowi dołączenie do ich Prawej Krucjaty, na co ten zgodził się bez chwili zwłoki. Jednak ku pewnemu zaskoczeniu Rycerzy nie przyjął ślubów w kompani lecz od Rolanda z Eutin, gdyż duch Randisowców był bliższy Julianowi. Wraz z mentorem podróżowali i walczyli ze wszelkimi niegodziwcami u boku Camerończyków. Jako wzięty inżynier w trakcie tej służby odrestaurował wiele maszyn, nie mówiąc już o skonstruowaniu kilku frankenmechów. I choć nowe życie było intensywne, słuszne i pełne nowych doświadczeń nigdy nie przestał tęsknić za swoim domem w którym pozostawił ojca z bratem i jego rodziną.
Pod wpływem tych uczuć w 3010 roku postanowił opuścić Rycerzy Świętej Cameron by powrócić na Amerigo. Nie mając jednak dostatecznych funduszy zabrał swojego mecha samoróbkę by jako Najemny Rycerz na lepiej płatnych kontraktach zebrać zasoby niezbędne do podróży na rodzimy świat. Szczęście mu jednak nie dopisało - pieniądze z pierwszych kontraktów musiały iść zarówno na naprawę mecha jak i uszkodzonego słuchu. Jednak zarówno wybredność w dobieraniu kontraktów (pomimo opuszczenia Rycerzy nigdy nie porzucił ducha ich zasad i kodeksu) jak i działanie na własną rękę (bez wsparcia doświadczonych oficerów negocjowanie kontraktów było wszak trudne) sprawia że powrót trwa wiele lat.
Jednym niezaprzeczalnym sukcesem w tym okresie jest poznanie wyjątkowej kobiety, którą pokochał i która stała się jego drugą połówką. Podobnie jak on - intelektualistka o idealistycznej duszy, choć w jej wypadku zamiast do mechów wykazała smykałkę do maszyn lotniczych.
W 3020 w trakcie inwazji Circinian Jackson przybywa na Amerigo wraz z małżonką, która z marszu desantuje męża prosto w środek bitwy o Burlington.
[media]http://www.youtube.com/watch?v=CIGHCoVzqtk[/media]
W Warhammerze własnego projektu - WHM-7FS Manul ponownie rusza do walki w obronie Amerigo wywołując tym niemałe zamieszanie i popłoch wśród piratów, walcząc dopóki wróg się nie wycofał. Przywożąc ze sobą żonę, trójkę dzieci, własny niewielki lądownik oraz zapasy włącza się czynnie w dalsze walki o planetę aż do wyparcia napastników. W międzyczasie reaktywuje inicjatywę Minuteman, lecz w dużo skromniejszej i prymitywniejszej formie, zarówno ze względu na konieczność użycia mechów z salvage’u jak i braku solidnej bazy logistycznej. Za swoją bazę operacyjną obierają wrak starego terraformera.

Zmieniony po latach rycerskiego, najemnego i rodzinnego życia Manul w bitwie wykazuje się niezrównanymi umiejętnościami względem pilotażu, taktyk użycia mechów w działaniach wojennych, jak i niegasnącym zapałem bojowym. Wiodąc lancę swoich giermków przeprowadza akcje partyzanckie o niebywałej śmiałości, graniczących ze zwykłą bezczelnością.

Dopiero kiedy wróg opuszcza Amerigo daje sobie chwilę na oddech by móc na nowo zamieszkać na planecie którą przed laty opuścił. Pomimo końca wojny nie zawiesza formacji Minutemanów, szkoląc nowe pokolenie pilotów jak i mechtechów, szykując się na przyszłość, która na Peryferiach zawsze jest niepewna.
Po powrocie przychodzi mu jednak przejść niełatwe pojednanie z resztą rodziny. Po Wojnach Benefaktorowskich jego brat korzystając ze znajomością Manula z Rooikat zdołał załapać się na ważne stanowisko w nowych rządzie stając się jednym z głównych architektów wielkiej odbudowy Ziaren. Wraz z rodziną i Jacksonem seniorem wrócili do Burlington gdzie wiedli dostatnie życie. Niestety Jonathan Jackson nie przeżył Czasu Kłopotów umierając z powodu pogarszającego się stanu zdrowia. Pomimo wiszącej w powietrzu urazy wobec Juliana za to że nie było go na miejscu, z czasem bracia z powrotem nawiązują rodzinną więź.