Randulf ruszył w kierunku ściany, którą widział w jednej ze swoich wizji. Dotknął cegły i poczuł jak gdyby jakąś iskrę na swojej dłoni, nie zraził się tym jednak zbytnio zaczął odgarniać piasek, a starał się wyciągnąć jakąś cegłę. Z początku nie szło tak łatwo, ale po chwili udało się wyciągnąć jedną, a potem kolejna i tak to oczom bohatera okazała się dziura. Randulf dokładnie się przyjrzał otworowi, był taki jak widział w wizji. Delikatnie ostrożnie włożył dłoń i wyczuł coś co mogło przypominać księgę. Było tam coś jeszce jednka księgę wyciągnał jako pierwszą. Po chwili był pewny widząc na swoje oczy, była to dokładnie ta, którą pamiętał, ta którą wyrzucił do drzewa.

Nie czekając zbyt długo sięgnął poraz drugi, okazało się, że się nie mylił był tam woreczek, dosyć przeczący woreczek, bo jak się okazało były tam złote monety (10 zk), kilka kryształków (dwa niebieskie, czerwony i zielony) i metalowy pierścień.

Randulf miał nieodparte wrażenie, aby zobaczyć do środka, aby otworzyć księgę, nie potrafił się oprzeć i otworzył. Widział co prawda ją raz, ale tym razem wydawało mu się jak gdyby więcej rozumiał. Z tego co rozumiał to księga była pisana w innym języku, albo po prostu zaszyfrowana. Tylko pierwsza strona była dla niego zrozumiała. Była to Przysięga wieczysta.

Przysięgam, że będę chronił księgi wszelkimi posiadanymi talentami i swym życiem. Czerpiąc z niej wiedzę i umiejętności, nie podzielę się wiedzą z niej z nikim innym, będą służyła tylko mi do moich celów. Raz na miesiąc wykonując zaklęcie ze strony 31 i raz w roku ze strony 99. Jestem gotowy na oświecenie i połączenie ze źródłem.

Pod tymi kilkoma linijkami widoczne było wiele czerwonych odcisków kciuków. Bohater bez problemu domyślił się, że była to właśnie krew.

Bohater nie był w stanie przeczytać co jest zapisane na podanych stronach.

Nagle poczuł coś z tyłu coś go dłubało. Z początku poczuł dreszcz, przestraszony obrócił się gotowy do ataku, jednak okazało się że to mały gryf skubał go za ubrania. Przyglądał się wszystkiemu co otaczało ich z zaciekawieniem. Bardzo zaciekawił się błyszczącymi kamieniami, które chciał przez chwile zjeść. Dopiero ingerencja bohatera powstrzymała go przed tym.

Oswald ruszył z Albertem w kierunku opuszczonego domostwa, gdzie jeszcze przed chwilą przemknęła dziewczynka. Zatrzymał się i nasłuchiwał przez chwilę. Dziecko wszedł po schodach na górę. Dzięki nasłuchiwaniu był niemal pewny, że jest ona na górze.

Weszli obaj do środka, ostrożnie aby nie narobić hałasu. Na dole nie było za wiele, resztki po podpalanych mebli, zepsute jedzenie, krew na ścianach. Obaj skierowali się ku górze, okazało się, że dziecko siedziało w jednym z pomieszczeń. Na początku było dosyć cicho jednak po chwili zaczęła coś mówić. Nie było tak aby było ciężko zrozumieć czy usłyszeć. Bohater doskonale słyszał:

- Głupcy, chcą wszystko sami, ja im pokaże. To jeszcze nie koniec.

Słychać było jak coś przekłada, jak gdyby czegoś szukała. Oswald starał się wychylić lekko aby dostrzec coś więcej. Co też mu się udało zobaczył jak dziecko rysuje coś na podłodze. Obok niej leżały jakieś pergaminy. Gdy tak się wychylał, nagle poczuł ukłucie w udzie, cofnął się lekko do tyłu, jedna drewno na którym stanął zaskrzypiało hałasując w całej chałupie. Brzmiało jak gdyby dziecko się zatrzymało w tym co robiło i dosyć pośpiesznie wstała. Oswlad nawet jak gdyby zacząłby się cofać nie zdążył by wyjść.

- To znowu wy. - powiedziała bez emocji. - czego tu szukacie? - zaczęła podejrzliwe

Otwin w tym czasie szedł przed siebie z początku jak gdyby ścieżką idąc prosto, jednak będąc lekko za domem wskazanym przez Borga skręcił. Zakradł się i zaczął dokładnie przyglądać przez okna. Wewnątrz nie działo się za wiele, z początku wyglądało jak gdyby nikogo tam nie było. Jednak po chwili Otwin dostrzegł kobietę. Siedziała w fotelu, wyglądało jak gdyby spała. Nigdzie w pomieszczeniu nie było widać mężczyzny. Panowała cisza. Na przodzie domu był maly ogródek z kwiatami okrążony małym płtem, a z tyłu większy ogród gdzie były warzywa. Bohater nie obszedł całości do okoła, ale analizował z tego co widział do tej pory. Całośc okrążona była normalnym płotem, jednak bohater nie miał by problemu z przejściem przez niego nawet w swojej zbroi. Płot był mocny i by nie pękł. W domu było uchylone jedno okno od kuchni. Jednak trochę ciężko było by przez nie wejść. Przednie drzwi były zamknięte, ale nie wiadomy było czy na zamek czy tylko tak.

Otwin po obejściu całego domostwa uświadomił sobie, że do środka są dwie pary drzwi, przednie i tylne. Jednakże tylne były zbyt oddalone i przejście nimi do salonu zajmowało o wiele więcej czasu niż tymi z przodu. Przednie drzwi okazały się być otwarte i bohater nie musiał robić hałasu dostając się do środka. Delikatnie otworzył drzwi i zakradł się w salonie. To okazało się być cięższe zważywszy na jego zbroję, która co jakiś czas lekko wydawała charakterystyczne dla niej dźwięki, jednak kobieta spała tak mocno, że to nie było w stanie jej obudzić.

Kobieta była ubrana na w ciemny płaszcz, którego kaptur lekko okalał jej głowę, tak że dopiero teraz bohater mógł dostrzec, że jest ranna. Na twarzy miała wiele ran i siniaków, ciężko było powiedzieć jak mogło wyglądać jej ciało. Bohater przycisnął dłoń do jej ust , tak aby kobiecina nie była w stanie krzyczeć i zagroził mieczem. Reakcja kobiety była przewidywalna, była zaskoczona gdy się obudziła i gdyby nie dłoń to by rozległ się krzyk, ale bohater był na to przygotowany. Kobieta wytrzeszczyła oczy i lekko drżąc zaczął się uspokajać.

Oswald postanowił zobaczyć co tam wyprawiała mała czarownica.

Dziecko zachowywało się zupełnie inaczej niż ostatnim to razem, wyglądąło na to, że nie jest już tym samym cichym dzieckiem. Zarechotała parszywie i rzuciła:

- Nie wchodź tam bo tego pożałujesz. - zaprotestowała.

Bohater jednak miał za nic jej słowa, jedynie chłodno zakończył swój wywód.

- Niczego ci nie powiem, nie będziesz mi groził - rzuciła i zaczęła coś seplenić w jakimś niezrozumiałym języku, brzmi dosyć podobnie to tego którym posługiwali się kultyści na dole.

Randulf postanowił wyjść stamtąd. Z dwóch decyzji które wcześniej powziął w związku z księga to ta druga okazała się być tą którą postanowił wybrać. Gryf wyglądał na bardzo zadowolonego, gdy bohater zaczął się do niego zwracać. Kiwał wesoło swoją głową, jak gdyby rozumiał o co bohaterowi chodzi. Doszli do drabiny i w tedy gryf miał lekki problem z przejściem po niej. Dopiero pomoc bohatera mogłaby mu pomóc w pokonaniu tej przeszkody. Bohater wystawił głowę przez otwór i zobaczył tam stojących gapiów. Stało tam dwóch chłopów, którzy przyglądali się prawdopodobnie pierwszy raz widzaianemu otworowi w ziemi w tym miejscu. Bohater pamiętał obydwu z nich jednym z nich był lepiej już mu poznany Artur, a drugim był Reimdar i to właśnie on szorstko rzucił do bohatera:

- Coś tam szukał? Coś tam robił? Co tam masz? - zaczął podejrzliwie serie pytań