Randulf odczuł ten bodziec, który mówi uciekaj albo walcz. Jednak sam wybrał te druga opcję. Nie miał zamiaru zostawić towarzyszy samych sobie. Uskoczywszy wyprostował się, dobrze przymierzył i strzelił. Obie strzały dosięgły celu jakim był wielki wilkołak. Strzały wbiły się nie na żarty. Wyglądało jak gdyby jedna weszła pomiędzy ścięgna, tak że wilkołak przez chwilę miał problemy z poruszaniem ręką. Jednak po chwili porządnie szarpnął strzałą wyrywając ją tym samym z ciała. Trysnęła krew. Wilkołak zawył złowieszczo spoglądając na Randulfa i rzucił strzałą w jedną ze ścian. Było pewne, że zaraz się rzuci w jego kierunku. I już chciał skoczyć gdy to Oswald postanowił wykorzystać tę sytuację.

Oswald był wyjątkowo doświadczony w kwestii tego co taka bestia potrafi. Dodatkowo zwracając uwagę na to, że prawdopodobnie właśnie tak wyglądał tej pamiętnej nocy. Cóż bohater musiał atakować, bo pewnym było jedno, że bestia z pewnością zaatakuje. A takiego stwora ataki są znacznie silniejsze niż stworzenia spotykane dotychczas, które okazały się być przeciwnikiem. Ataki bohatera były celne i silne. Pierwszy zgodnie z założeniem spowodował cofnięcie kończyny i tak samo później z drugą. Słusznym było zakładać, że to powinno utrudnić takiemu stworzeniu jego zwinne poruszanie się, chociaż w małym stopniu. Stworzenie po raz kolejny zawyło donośnie odwracając się tym razem w kierunku Oswalda. W oczach stworzenia było widać wściekłość. Już miało atakować gdy to z drugiej strony zaatakował Otwin.

Otwin szarżował dzisiejszego dnia porządnie. Teraz gdy potwór był zajęty Oswaldem ten rozpędził się z samym mieczem na wilkołaka. Chciał chyba go nadziać jak szaszłyka na kij. Ruszył biegiem na bestię. Atak był celny i co najważniejsze bardzo silny. Wbił miecz w okolice lędźwi potwora. Biegnąc dalej chcąc jak jak najgłębiej przebić potwora. Kreatura zawyła zaskoczona ciosem z tyłu. Otwin parł z całej siły jak tylko się dało. Bohater pchnąć potwora minęli Oswalda i tuż obok niego potwór wywrócił się o przewrócony stół. Miecz zmienił kąt, a Otwin zaskoczony nagłą zmianą poleciał na miecz i potwora. Broń nabiła się jeszcze głębiej. Zwierze leżąc na ziemi zawyło donośniej łapiąc za miecz chcąc go jak najszybciej wyciągnąć. Otwin pewnie napierał na miecz, chociaż było coraz trudniej, bo bestia zaczęła odrywać jego ręce od broni. Stworzenie nie dając sobie rady, obróciło się szybko zwalając z siebie bohatera. Ten ruch wcale nie był taki dobry, jednak bestia zachowywała się dość bezmyślnie. Miecz zagnieździł się jeszcze głębiej poprzez ruch jaki wykonał. Złapał broń i wyciągnął go z miejsca. Pociekła krew, a zwierzę, rozwścieczone rzuciło miecz w przeciwległym kierunku, a samo skoczyło w kierunku Otwina. Skok nie było do końca pewny, bo widać było, że nogi stworzenia były bardzo ranne i obolałe. Będąc wystarczająco blisko bohatera, który właśnie wstawał zawyło i miało już uderzyć, gdy nagle zatrzymało się w miejscu, po czym zaczął powoli opadać na bohatera.

Upadł tuż obok Otwina, a za nim stał Albert drżąc ze strachu. W plecach stworzenia była dosyć wielkich rozmiarów strzykawka. Substancja została prawdopodobnie wstrzyknięta w stworzenie.

A to co się działo było wręcz fascynujące. Stworzenie dychało i zaczęło się zmniejszać jak gdyby się odmieniało, zaczęło opadać futro, a kształt coraz bardziej zaczynał przypominać ten człowieczy. Jednak sylwetka była bardzo dziwna, wyglądało jak gdyby Otwin ją kojarzył, te rany utrudniały identyfikację, ale z pewnością kogoś mu przypominała. Jednak co najdziwniejsze sylwetka także zaczęła znikać za nim ktokolwiek zdołał zobaczyć dokładnie kim mógłby być takowy człowiek. Chwila, a po potworze zostało tylko leżące na ziemi futro.

Albert westchnął głośno, a niemal w tym momencie Oswald stracił świadomość, upadając na ziemię. Albert prędko podbiegł do bohatera starając się go obudzić, co też mu się udało. Bohater otworzył oczy i przed sobą widział Alberta.

- Wszystko w porządku ? - zapytał

Bohater odczuwał ból w plecach i nogach. Miał uczucie jakby stado koni po nim przeleciało. To z pewnością nie było normalne i znacznie utrudniało poruszanie się. Bohater był w stanie poruszać się opierając na Albercie lub innych towarzyszu.

- Jeśli macie zawsze takie przygody to nie wiem jak jeszcze żyjecie. - powiedział zaskoczony medyk.

Oswald słyszał, że kultyści są w pomieszczeniu, coś robili, jak gdyby starali się coś otworzyć. Był to dźwięk, który doszedł jego uszu.

Gdy tylko się uspokoiło, Boschowi momentalnie pociemniało przed oczami. Jakby organizm tylko czekał na tę chwilę kiedy będzie mógł zawieść. Na szczęście po chwili przeszło, kiedy Albert zmaterializował się przed jego oczami z dość głupim pytaniem.

- A wyglądam jakbym się dobrze czuł? Oswald zapytał z grymasem bólu na twarzy i spróbował się podnieść, co mu się udało z małą pomocą cyrulika. - Czuje się jakby mnie kijami obtłukli i tak zostawili żebym cierpiał. Przy tym stole coś się stało. Ta magia jakoś na mnie zadziałała. Przetarł oczy, starając się wrócić do pełni przytomności.

- Właśnie! Skąd wzięło się to bydle? Zapytał rozglądając się dookoła. - Jeno kudły po nim się ostały. Pokręcił głową i końcem miecza przegrzebał kłaki, jakby szukając pośród nich truchła. - Ki cholera... Skomentował pod nosem.

Cyrulik spoglądał na bohatera z lekkim zaskoczeniem po czym zaczął:

- Na magii się nie znam, jednak wiem co nieco o miksturach. Niektórzy czasem mawiają, że to to samo. Z tego co ja wiem, to ta bestia przypominała Ciebie paniczu, nie widziałem Cię dokładnie wtedy w nocy, ale ten kolor i postura były bardzo podobne do takiej jaką przyjąłeś tamtego czasu.

Oswald wzruszył ramionami. - A cholera wie. Ja tym bardziej się nie znam. Czasem czy wszystkie wilkołaki nie wyglądają tak samo? W końcu jeden pies…

- Ten, drugi jeśli dobrze pamiętam, panicz Luis był białego futra, reszta prawie to samo. - cyrulik wpadł w zamyślenie - Zaiste ciekawe od czego to zależy, kolor futra, kto by pomyślał.

- Zaiste… Powtórzył sarkastycznie Bosch.

***

Gdy Randulf zaproponował pościg, Bosch przytaknął.

- Słychać jak się tam mocują z czymś na dole. Ten pod stołem nich tu czeka. Raczej nigdzie nie ucieknie, a jak będzie próbował... Stanął nad kultystą i przyłożył mu sztych do gardła. - Zmęczony jestem, więc nie kombinuj bo jeno umrzesz zmęczony. Zrozumiał? Powiedział chłodno i spróbował zrobić parę kroków w stronę schodów.

- Bogowie, ależ mnie nogi naopierdalają. W takim stanie to nie dam rady tym schodom. Skomentował nieco sfrustrowanym głosem i usiadł na podwyższonej krawędzi kręgu, wydając bolesne syknięcie. - Otwinie, Randulfie, zajmiecie się resztą? Bo w takim stanie to wam się chyba tam nie przydam. Zdjął hełm i zrezygnowany pokręcił głową, czego zaraz pożałował gdy pod czaszką odezwał mu się tępy ból.

***

Gdy po chwili poczuł się lepiej, podszedł do przygniecionego i popatrzył na niego z obrzydzeniem, niczym na prawdziwie paskudnego robaka.

- Cośta tu robili? Jeno nie kłam, bo prawda zawsze się z gówna wygrzebie na wierzch. Szczególnie jak zaczniemy cię przypiekać niczym wieprzka nad ogniem... Zagroził.

Kultysta z początku się lekko wystraszył, jednak po chwili będąc na sytuacji i tak już przegranej zaczął dosyć swobodnie, co mogło być bardzo podejrzane, gadać.

- I tak zniszczyliście wszystko, plugawe szumowiny. Powinieneś być martwy… ty… - zatrzymał się, prawdopodobnie szukając słowa - … ty

- Psie? Oswald dokończył wyraźnie z siebie zadowolony.

- eee miałem na myśli coś co trzyma boga, demona w sobie, ale tak też może być. - splunął, jednak plwocina jedynie przykleiła się do jego policzka, zważywszy na niezbyt sprzyjającą pluciu pozycję. - i tak zginiecie, moi bracia was zabiją, teraz pewnie rozprawiają się w tymi dwoma idiotami, twoimi towarzyszami. - zachichotał - więc pomóż mi wstać i odejść.

- Wstać? I odejść? Powtórzył zamyślony Oswald, a następnie oparł nogę o stół, dodatkowo przyciskając rannego.

- Aauua. Zabierz to… - krzyknął z bólu

- Pomyślę. Gadaj co wiesz o tym trzymaniu demona w sobie, a przysięgam że pozwolę ci odejść. Jednak śpiesz się zanim wróci reszta. Ponaglił.

Kultysta zobaczył iskrę nadziei, bo jasnym było, że albo naprawde naiwnie wierzy, że Otwin i Randulf nie dadzą sobie rady z kilkoma kultystami, albo grał na czas i chciał przestraszyć w jakiś sposób Oswalda.

- Powiem, powiem - krztusił się - jeden z naszych widział cię w nocy jak się zamieniłeś w wielkie stworzenie, co to silniejsze jest od dziesięciu chłopa. W naszych księgach nazywamy to Lupus, to zwierze nocy, co nasycić się musi krwią i mięsem. W naszych księgach wiele o nim było, to i bracia uznali, że taką sytuację należy wykorzystać i cię …. - spojrzał na bohatera, bo prawdopodobnie wiedział, że te słowa mogą mu się nie spodobać - cię zabić, bo potrzebny był tylko ten byt, tylko to stworzenie, aby zaprowadzić nowy porządek na świecie, aby nasze bractwo przejęło władzę nad tym parszywym światem. Aby wyjść z ukrycia. [/i] - pokiwał głową - to tyle, czy mnie puścisz?

- Zaraz. Czyli to we mnie siedzi. A da się tego pozbyć jakoś inaczej? Zapytał Oswald, zdejmując nogę z przyciskającego kultystę stołu.

Kultysta zmarszczył brwi i biorąc głębszy oddech odparł:

- W naszych księgach nie było nic o tym aby osoba była w stanie przeżyć taki rytuał, bracia byli tym zaskoczeni, bo mogłoby to znaczyć, że jesteś znacznie silniejszy niż normalny człowiek. Kim jesteś ? - zapytał zaskoczony

- Jestem, który jestem...- Odpowiedział filozoficznie Oswald.

- Tej nocy walczyłeś ze sobą samym, w tej zdawało by się groźniejszej formie, a ja widząc to zaczełem wątpić w nasz kult. Księga którą się posługiwaliśmy zawiodła, a w niej istnieje wiele zaklęć, które także mogą być zawodne. -



- No dobra. Ostatnia rzecz. Wioska. Ludzie o was wiedzą? Pomagają? Zastraszyliście ich? Bosch spojrzał w oczy jeńcowi.

- Nikt o nas nie wie…. ,- przerwał jak gdyby myśląc - prócz jednej rodziny i kilku ludzi. Nasz przywódca to człowiek, którego nigdy nikt z nas nie widział na oczy, zawsze przekazuje informacje przez kogoś, ostatnio dostaliśmy zaszyfrowaną wiadomość od Borga, tutejszego grabarza, z tym, że ten nic nie widział, tylko miał to przekazać jednemu z naszych który nie wyróżnia się w tłumie, aby ten przekazał ją dalej. - - wyglądało jak gdyby specjalnie gadał nie dając większych konkretów

- Ta rodzina wam pomaga?-

- Rodzina? - zapytał głupio jak gdyby zapomniał o czym właśnie mówił.

- Ta o której wspomniałeś. Czy czasem córki nie mają? Xandry?-

- Tak - odparł zaskoczony - ale to tylko głupie dziecko. Odkąd widziało jednego z nas zaczęło chcieć być jednym z nas, jest bardzo zdolna, ale to tylko dziecko.

- A pomagają wam z własnej woli, tak?- Dopytał Oswald.

- Tak.. znaczy nie wszyscy. Dziewczynka sama, ale niektórzy nie chcieli, ale są zbyt ważnymi osobami i potrzebujemy ich aby więcej znaczyć. -

- Hmm… Ciekawe. A teraz chyba już na ciebie czas. Oswald wyprostował się...

- Tak, dziękuję - odparł kultysta starając się wygrzebać, jednak nie za bardzo mu to wychodziło, gdyż mebel był niespotykanie ciężki. Ewidentnie starej, solidnej konstrukcji.

… i wbił jeńcowi sztych miecza w serce.

Walki kończą się poprzez eliminację jednej ze stron, tak też było i w tym przypadku. Bohaterowie pozbyli się potężnego wilkołaka, który zniknął podobnie tajemniczo jak i się pojawił. Bohaterowie mieli jeszcze kilku z kultystów, którzy jak widać starali się dać nogę.

Randulf ruszył za Otwinem na dół po schodach. Oswald został przy leżącym pod stołem kultystą. Bohater miał co do niego plany niż zabić. Bohater zaczął go przesłuchiwać.

Otwin biegnąc do kultystów spostrzegł kultystę ze strzałą w nodze i w boku. Stał się on dojść do pozostałych. Ortwin prędko dobił kultystę na ziemi i dobiegł do tych co to starali się otworzyć drzwi. Bohater chciał zwrócić ich swoją uwagę, ale z początku ci nie wyglądali na zainteresowanych. Starli się otworzyć zardzewiałe drzwi, które jednak nie chciały puścić. Widząc bohatera postaci się rozdzielili. Jak widać drzwi musiały być mocno zabezpieczone, bo całe próby otwarcia i tak musiały trwać dobrą klepsydrę, tyle co walka z wilkołakiem. Dwóch kultystów rzuciło się na bohatera. Bohater usłyszał świst i zobaczył jak jeden z kultystów przewraca się ze strzałą w piersi. Otwin zamachnął się mieczem przecinając kolejnego kultystę w okolicy podbrzusza; Kultysta złapawszy się za brzuch, mógł mieć uczucie, że zaraz z jego brzucha wszystko wyleci. Zatrzymał się i powoli zaczął siadać na ziemi. W tym momencie panika jaka ogarnęła kultystę była większa niż strach przed bohaterem.

- Pomóż mi - warknął do towarzysza, starającego się otworzyć drzwi, lecz tamten nie wyglądało jak gdyby zwracał na to uwagę, był pochłonięty otwieraniem drzwi.

Rzucał jakieś zaklęcia na nie, to ogień to inne. Ręce drżały, stres dosięgał go porządnie. Ale gdy drzwi się otworzyły, kultysta nie miał szans uciec bo w niemal w tym samym momencie strzałą przebiła jego rękę zatwierdzając ją do drewnianej ramy, a niemal w tym samym momencie Otwin zdzielił go porządnie po plecach, tak mocno, że ten bezwładnie upadł na ziemię.

Za drzwiami był kolejny ciemny korytarz.