Ranny bandyta nie zastanawiał się długo, bo i nie było nad czym, zwłaszcza, gdy kozak sprawił mu dodatkowy ból. W takiej sytuacji, zdany na waszą łaskę i niełaskę, szybko rozwiązał język.
- Chata... stara... leśniczówka... na zachód... tam jest pies.. I reszta... - Złapał ciężko oddech, wybałuszając oczy. - Franz i reszta... tam zostali... pilnują psa...
- Ilu? - Dopytywał Dimitri.
- Trzech... i Franz... Nie pozwólcie... mi umrzeć... - rzucił tamten z wyrzutem, a chwilę później oczy uciekły mu w głąb głowy i wydał ostatnie tchnienie.

Przynajmniej zdążył powiedzieć to, co najważniejsze, czyli że w chacie ktoś pilnował psa i musieliście brać to pod uwagę. W międzyczasie Rudger przeszukał ciało Błękitnego Płaszcza i oprócz kilku drobnych w sakiewce, sztyletu schowanego w cholewie buta oraz miecza, nie znalazł nic wartego uwagi. Tak samo Emmerich, który pozabierał trupom broń - w sumie wyszło sześć mieczy, dwa łuki i cztery sztylety a także jeden pełny kołczan strzał. Rolf natomiast wszedł na drzewo i dość szybko dostał się do trzęsącego się, kwilącego Zabójcy. Pies nawet nie drgnął, widząc zwiadowcę, więc zgodnie z postanowieniem, Hasmans po prostu zepchnął go z gałęzi.

Zabójca zawył przeciągle, a potem zwalił się z drzewa, wprost w ramiona czekającego niżej Dimitriego. Pies łypnął na niego, a widząc, że jest cały i zdrowy, zaczął wylizywać twarz kozaka, który zresztą chwilę później odstawił go na ziemię. Zwierzak wąchał trupy, wąchał powietrze, aż w końcu złapał chyba trop, bo zaszczekał na was głośno i ruszył w knieje. Nie mając większego wyjścia i nie ociągając się podążyliście za nim.

Las był ciemny i cichy, mimo tego jednak, otoczeniu nie można było odmówić pewnego piękna. Czasami, gdy docieraliście do prześwitu między drzewami, dostrzegaliście faliste, postrzępione wzgórza Gór Środkowych w oddali, z których spływały pośpieszne i swawolne strumienie. Od czasu do czasu wydawało wam się, że dostrzegacie jelenia, albo jakąś inną płową zwierzynę, biegnącą przez las. W pewnym momencie, w oddali zauważyliście wąską kolumnę dymu wznoszącego się ku niebu. Na początku nie byliście tego pewni, ponieważ kolumna stapiała się z grafitowym niebem stając się prawie niewidoczna, ale po kilku następnych milach nużącego marszu, wiedzieliście, że zbliżaliście się do celu.

Nie trwało długo, gdy na horyzoncie pojawiła się rzeczona leśniczówka. Był to niezbyt duży, drewniany dom z ceglanym kominem, z którego - jak już wcześniej zauważyliście - sączył się dym. O dach oparta była wątpliwej jakości drabina, a wokół było cicho i spokojnie.

Przyczajeni za drzewami i wysokimi krzakami obserwowaliście teren, mając do domku kilkanaście metrów. W okiennicach nie mignęły wam żadne sylwetki, choć w środku niewątpliwie ktoś musiał przebywać, biorąc pod uwagę słup dymu uciekający z komina.

Emmerich rozdał znalezioną broń chętnym, zostawiając sobie zapasowy miecz i sztylet, a to co zostało zawinął w tobołek z zamiarem późniejszej sprzedaży.
Ugiąwszy się lekko pod ciężarem, szedł z Rolfem przodem, tuż za psem tropiącym. Gdy dotarli na miejsce poprosił o ciszę, delikatnie odłożył bagaż, zdjął kolczugę i wziął w ręce samopowtarzalną kuszę.

- Pójdę z Rolfem na zwiady, poczekajcie - poprosił cicho. - Rolf, podkradniemy się z dwóch stron? - zapytał go.

Wszedł dwa kroki głębiej w las, przez chwilę widzieliście jego płaszcz, a potem zniknął miedzy drzewami. Starał się zajść do leśniczówki od boku, by "po drodze" zajrzeć, czy nie ma jakiejś niespodzianki za nią. Skradał się jak najciszej potrafił, przemykał między drzewami, trzymał się nisko przy krzakach. Piędź po piędzi zbliżał się do leśniczówki, przyglądając się oknom i tym, co przez nie widać oraz nasłuchując dźwięków za ściany, gdy już się do niej "przytulił".

ROLF I EMMERICH

Ruszyliście na zwiad najciszej, jak potrafiliście, spokojnie i czujnie, na lekko ugiętych nogach obchodząc dom z obu stron. Tak, jak i wcześniej, wszędzie było cicho i spokojnie, nie dostrzegliście żadnego ruchu, ani nie usłyszeliście podejrzanych odgłosów. Wyglądało na to, że dom jest opuszczony, jednak nie można było tego do końca sprecyzować, nie wchodząc do środka. Szyby w oknach były tak zabrudzone, że zerkając zza framugi nie byliście w stanie niczego dostrzec. Dopiero gdy spotkaliście się przy drzwiach, zobaczyliście, że te są... uchylone.

Przez chwilę nasłuchiwaliście i waszych uszu doszedł cichy, dziwny odgłos. Jakby siorbania. Brzmiało to tak, jakby ktoś bardzo szybko próbował opróżnić talerz z zupą, jednak nie byliście do końca pewni, gdyż odgłos był ledwo słyszalny, zatem musiał dochodzić z głębi leśniczówki.

Jakby tego było mało, Zabójca zaczął kwilić i skomleć, rozpłaszczając się na trawie nieopodal. Jeszcze tego by brakowało, żeby pies zdradził waszą obecność.


RUDGER, YELENA, DIMITRI, NIKLAUS

Obserwowaliście, jak Rolf i Emmerich skradają się w stronę chaty, obchodząc ją wokół, gdy nagle Zabójca rozłożył się na trawie przy drzewie, po czym zaczął dość głośno skomleć i wyć. Akurat wtedy, gdy łowca i zwiadowca znaleźli się przy drzwiach do leśniczówki. Bez problemu mógł zdradzić wasze położenie, jeśli się nie uspokoi...

Tym razem Emmerich był bardziej niż zadowolony z przyjaci... z towarzyszy, poprawił się szybko w myślach. Tacy jak on nie mają przyjaciół. Niemniej... Przerwał, ponownie skupiając się na zadaniu. Był zadowolony, że dostał łatwiejszą drogę, Rolf trafnie określił, który z nich jest lepszy w skradaniu się.

Zastanawiał się nad drabiną, ale jej niska jakość podpowiedziała mu, że nie warto ryzykować hałasu, jaki z pewnością wydałoby pękające drewno albo on sam, walący się na ziemię. Pod drzwiami przygotował sieć, by rzucić nią w każdego, kto spróbuje wybiec przez drzwi. Żałował, że nie nauczył się żadnych tajnych znaków języka zwiadowców, ale miał nadzieję, że sytuacja jest na tyle oczywista, że wszyscy się domyślą co zrobić.

Kozak zignorował rycerza. Dobrze wiedział, że jego kompan nie zbyt toleruje takie metody, jednak czasem są one przydatne. Miał zresztą szczere intencję. Gdy oprych zaczął mówić, to Sapieha sięgnął do plecaka wyjmując wino. Ledwo nachylił się z butelką do jego ust, gdy ten skonał. Nie pozostało nic innego jak zamknąć mu oczy i powoli się zbierać dalej. Emmerich miał rację, że niepotrzebne to było, ale jak już się zaczęło, trzeba było to szybko skończyć. Tak przynajmniej wydawało się kozakowi. Ale nie miał zamiary wdawać się w dyskusję, tak jak i nie oceniał zachowania tych co ograbiali zwłoki. Zachowywali się jak hieny cmentarne, z drugiej strony trupą dobytek już nie był potrzebny, a przez najbliższą noc ich truchła zostaną rozszarpane przez zwierzęta. Dimitri miał szczere nadzieje, że jego taki los go nie spotka.
Nikt się nie garnął do łapania kundla, tak więc Kislevczyk musiał się tym zająć.
Po pierwszym liźnięciu twarzy, pies wylądował na ziemi.
- Sobaka!, cholerny kundel. Pilnuj go Niklaus! zwrócił się najpierw do psa, a potem do Niziołka.
Skinieniem podziękował Rolfowi i mogli ruszać w dalszą drogę. Gdy dotarli pod leśniczówkę w napięciu oczekiwał na powrót zwiadowców.
- Dzięki Rudger, mam jeszcze parę rzeczy na czarną godzinę. Wiem, że czasem złe mniemanie o mnie macie. Ale w walce trzeba wyjść z życiem. Jesteście młodsi i sprawniejsi w fechtunku, mi pozostało używanie forteli, sideł i zabawek.
Sapieha mówił ściszonym głosem, starał się też tak ustawić, aby mieć czyste pole ostrzału. Jednocześnie krzaki paprocie i drzewa dawały mu częściową osłonę.
- Niklaus pilnuj psa Zwrócił się do towarzysza nawet nie patrząc w jego stronę. Chwilę później pies zaczął skomleć.
- Niklaus ucisz go! Kozak odwrócił się ale niziołka już nigdzie nie było.
Przestań skomleć głupi kundlu! Dimitri mówił mocnym, niskim głosem.
Miał ochotę go kopnąć, jednak podejrzewał, że nie przyniosło by to pożądanego efektu. Zamiast tego wyjął z torby jeden z smakołyków (Appelbeignet) i podrzucił mu przed nos.
- Stul pysk!
Jeżeli pies się uspokoił i zajął zjadaniem słodkiego placka to wrócił do obserwowania, jeśli nie to siadł okrakiem na grzbiecie psa, tak aby nie miał możliwości wyrwania się. Rękami go lekko przyduszając, do czasu aż zabijaka się uspokoi. Był pewny, że nawet gdyby pies szarpnął i się wyrwał, lub próbował go ugryźć to kolca rękawica uchroni go od rany. Jeżeli nic nie pomaga to Sapieha zwraca się do lodowej dziewicy i rycerza
Yelena, możecie Go jakoś uciszyć?, Rudger macie linę co by go do drzewa przywiązać? I dajcie znać jak by co się działo. W tym momencie puszek zaczął się wiercić i kręcić, pewnie chciał wyjść jednak na widok zabijaki syknął i wycofał się do swojej kryjówki.