Rudger podszedł powoli do psa z wyciągniętą prawą rękę. Rycerz Płonącego Słońca, nawet nie przejął się ciałami. Trupy widział wiele razy, a po oblężeniu Talabheim trzech lekko śmierdzących bandytów nie robiło na nim wrażenia.
- Spokojnie Hanzi. Dobry pies.- Powiedział dając psu rękę do obwąchania.
Rugder usiadł obok psa, co w zbroi płytowej nie było takie łatwe. Rycerz wziął miksturę od czarodziejki i nalał trochę na rękawicę po czym dał zwierzęciu do zlizani.
- Możemy tu zostać.-
Zamierzał to kontynuować jeśli się sprawdzi.
Rugder potrafił opiekować się zwierzętami, wszakże rycerz co własnego konia nie jest w stanie oporządzić, nie zasłużył na swoje ostrogi. I choć koń od psa niewiele się różni, to rzadko kiedy zdarza się by koń kogoś ze strachu pogryzł. Rudger pomyślał o swoim rumaku, który teraz odpoczywał w stajni przy karczmie.
"Powinienem go odwiedzić gdy wrócimy." Pomyślał.

Kozak miał zamiar poczekać przy drzwiach, powstrzymać ewentualne zapędy niziołka, a przeszukanie leśniczówki zostawić młodszym. Jednak gdy Niklaus sam z siebie i to dobrowolnie postanowił nie zaglądać zbytnio do środka kozaka ogarnęła ciekawość.
Zapach śmierci wyczuwalny był już zaraz za progiem, widok napawał obrzydzeniem. Takich kaźni nie widuje się zbyt często jednak Kozakowi udawało się zachować kamienną twarz. Jedynie dłonie się spociły, a ramiona napięły, Dimitri mocniej chwycił broń.
Emmerich ponownie miał rację sprawa była dziwna.
- Co by to nie było, spalić do gołej ziemi trzeba to będzie. odpowiedział mu krótko.
W pomieszczeniu obok był ich cel, psina zdawała się zdychać nim jednak Sapiecha pomyślał o swoich miksturach leczniczych, Yelena już podawała jedną z nich rycerzowi, a ten próbował napoić nimi psa. Kozakowi nie postało nic innego jak pochwycić koc z łóżka i stanąć z boku. Gdyby pies rzucił się na towarzysza to miał zamiar zarzucić na niego koc, następnie owinąć w niego psa tak żeby nie mógł ruszać kończynami i przytrzymać własnym ciałem do czasu aż towarzysze zabezpieczą pysk psa.
-jakby co daj znak powiedział cicho, jednostajnym obojętnym głosem do Rudgera.

Emmerich nie mówił wiele. Po pierwsze - naładował magazynek kuszy. Najpierw trzeba się zabezpieczyć, a sprawna broń to podstawa. Rozejrzał się przed wejściem do środka leśniczówki. W środku także nic nie powiedział, kiwnął głową czarodziejce - gdyby nie zwróciła uwagi mógłby nie zauważyć, że liczba ciał się nie zgadza. Same ciała też wyglądały dziwnie - już pobieżne obejrzenie sugerowało, że odpowiedzialne są za to jakieś bestie. Wilki same z siebie rzadko atakowały uzbrojonych mężczyzn. Dziwił się do momentu zobaczenia zwęglonej głowy i nienaruszonego ubrania.
- Stwór Chaosu. Wilki i magia - syknął - Sprawa śmierdzi. Ale za wilcze uszy i kultystów często jest nagroda.

Widząc, że psem już się zajęto, skupił się na dokładnym przeszukiwaniu leśniczówki, omijając jedynie okolice psa.

Hasmans poczekał jakiś czas aż wszyscy wejdą do leśniczówki. Rozejrzał się i wrócił wzrokiem nic nie znajdując do wejścia do budynku gdzie jeszcze chwilę temu Niklaus z Zabójcą stali.
- Głupi niziołek.- Warknął pod nosem i ruszył do chaty.
Przy drzwiach mijając trupa mutanta wyciągnął swoją strzałę i schował uprzednio ją czyszcząc od krwi.

Aż kaszlnął gdy wszedł do pomieszczenia po masakrze. Mała rzeź tu się odbyła. Rolf schylił się i zaczął badać ślady jakie pozostawiono w izbie gdy usłyszał warkot w pomieszczeniu obok gdzie udali się kompani.
Spojrzał na drzwi i ruszył zobaczyć co znaleźli.

Wszedł spokojnie do izby. Pies zmaltretowany leżał i szykował się do obrony.
- Czekajcie. Ja się tym zajmę. Zabieracie się za to jak pies do jeża.- Po czym oparł łuk o ścianę i podszedł do zwierzaka powoli w pozycji przyjaznej wydając śmieszne i dziwne dźwięki.
Wszystkim wydawało się to idiotyczne ale...

Niklaus wolał poczekać na zewnątrz. Jednak gdy został sam z psem i nagle zrobiło się tak cicho nie był przekonany czy to był taki świetny pomysł.
Zaczął się szybko nerwowo rozglądać w okół siebie jak by szukając kolejnego pająkowego potwora.
Wtem Zabójca wyrwał się niziołkowi i wbiegł do środka.
Dodatkowo Niklausowi wydawało się, że coś tam na niego spogląda z okolicy drzew. Po chwili zastanowienia stwierdził, że jak wejdzie do chaty i szybko wyczyści jedno okno to przecież będzie mógł ze środka obserwować otoczenia i sprawdzać czy ktoś nie nadchodzi.
Pocieszony takim pomysłem szybko wszedł przez drzwi.
Pierwszemu towarzyszowi miał zamiar powiedzieć o tym co widział ale wtedy ujrzał masakrę jaka dokonała się wewnątrz........
- Wydawało mi się, że......... o żesz Ty! Ale ich ktoś przybandził......- rzekł do siebie i głośno przełknął ślinę.

W czasie swych długich podróży Niklaus nie raz już widział makabryczne sceny ale dalej go one poruszały. Nie zastanawiając się niziołek wyszedł z powrotem na zewnątrz i opierając się o drzwi bacznie rozglądał się czy przypadkiem ktoś nie zmierza w jego kierunku....

Hanzi nie zamierzał współpracować, a przynajmniej nie z Rudgerem i rycerz szybko się o tym przekonał, gdy ranne zwierzę poderwało nagle pysk i kłapnęło zębami tuż przy okutej dłoni mężczyzny. Na szczęście pies był zbyt osłabiony, by zrobić krzywdę, co szybko wykorzystali kozak ze zwiadowcą. Podczas gdy Rolf zajął zwierzę dziwnymi gestami i dźwiękami, Dimitri rzucił się na niego, zaciągając mu koc na pysk. Hanzi przez chwilę walczył, próbując się wyrwać i choć był poważnie ranny, kozak wciąż musiał się postarać, by pies mu nie wyskoczył z ramion.

Ostatecznie Hanzi stracił animusz i Sapieha czuł, jak w każdą kolejną próbę uwolnienia się z objęć wkłada coraz mniej sił. W końcu zwiotczał mężczyźnie w ramionach, a gdy ten ostrożnie zsunął mu z pyska koc, ujrzeliście umordowane, zmęczone oczy, które jasno mówiły, że psu jest już wszystko jedno. W tej samej chwili Yelena wyciągnęła z plecaka niewielką miskę i nalała do niej nieco wody, którą wymieszała ze szkarłatną miksturą leczniczą. Podstawiła psu pod nos, a Hanzi na moment odwrócił pysk, by ostatecznie zdecydować się napić. Najpierw powoli, niepewnie, z każdą kolejną chwilą coraz łapczywiej. Trzymający go Dimitri czuł, że pies zupełnie się rozluźnił, więc nie było sensu go przytrzymywać.

Wyżłopał cały przygotowany dla niego napój, a potem uwalił się na swoim prowizorycznym leżu z ciężkim westchnięciem. Zamknął oczy i o tym że wciąż żyje świadczył jedynie miarowy ruch grzbietu. Potrzebował wypocząć i odzyskiwać siły, co miała zapewnić mikstura krążąca już w jego organizmie. W tym samym czasie Emmerich zabrał się za przeszukanie leśniczówki. W głównej sali, która została przerobiona na ludzką rzeźnię, nie znalazł nic ciekawego, jednak dokładniejsze oględziny sypialni pozwoliły mu odkryć niewielką i dość ciężką szkatułkę, niestety, zamkniętą na kłódkę.

Hanzi zasnął spokojnie, a popołudnie przechodziło we wczesny wieczór. Za oknem robiło się coraz ciemniej, niebo zaczęło płakać, a pierwsze krople deszczu rozbijały się ciężko o brudne szyby. Wyglądało na to, że niebawem lunie jak z cebra. Musieliście podjąć decyzję, co dalej.

Emmerich nie kombinował, nie zaprzątał sobie głowy kłódką. Zwyczajnie osłabił skrzynkę przy zawiasach wydłubując drewno sztyletem i wyłamał wieko, mając gdzieś hałas i poważne uszkodzenie skrzynki w trakcie całego procesu.
Czuł, że nie ma czasu. Pamiętał, że ciała nie wyglądały, jakby okaleczył je ten stwór, którego zabili, a wolał nie dać się zaskoczyć w środku leśniczówki.