Brzmi to banalnie, ale wszystko na tym świecie ma swoją cenę. Czasem cenę w pieniądzach, czasem w czasie. Istnieje przy tym pewna progowa wielkość, powyżej której nie ma sensu podnosić tego kosztu: poziom pewnego mistrzostwa został już osiągnięty, a całkowitego zabezpieczenia przed eliminacją z walki i tak nie da się osiągnąć.
Po co więc tracić siły na zostanie wojownikiem najwyższej klasy, skoro i tak nie ustrzeże go to ani przed bełtem z kuszy, ani, co jest jeszcze bardziej ponure, od trucizny w jedzeniu?

Weźmy na przykład walkę wręcz. Sztuka, na pewno, pożyteczna, ale do osiągnięcia doskonałości potrzebne są lata nieustannych ćwiczeń, a łowca nagród, jak wiadomo, ma również inne zajęcia na głowie. Istnieje kilka wyjść z sytuacji; on sam na przykład uważał, że o wiele ważniejsze jest celne strzelanie z kuszy i ukrywanie/skradanie się. Niemniej pewne chwyty (może ze trzy) dawały się wykorzystać przy skradaniu się i podchodzeniu wartowników.
Oczywiście, nie da się przewidzieć wszystkich ewentualności, ale założenie duszącej dźwigni od tyłu wchodziło w tę trójkę na pewno.

Należy otoczyć gardło ofiary zgiętą w łokciu prawą ręką, następnie prawy nadgarstek zwiadowcy wczepić się w biceps lewej ręki, a lewą, jak dźwignię zaprzeć się o jego kark, spłaszczając chrząstki krtani i zamykając tętnice szyjne. Morderczy Chwyt Canthartiego — straszliwie skuteczne duszenie. I cześć, utrata przytomności gwarantowana. To nie wyszukany balet dalekowschodnich sztuk walki, gdzie hieroglify pozycji są tylko nutami służącymi do zapisu Muzyki Sfer. To jest uliczna szkoła walki wręcz, tu robi się wszystko prosto i na serio.

Oczywiście, nawet mając zaledwie trzy chwyty do wyboru, istnieją też inne opcje.
Gdy Niklaus podchodził do drzwi i miał łowcę nagród za plecami, obleczona w czarną rękawicę dłoń Emmericha wystrzeliła do przodu i nakryła od tyłu usta niziołka uniemożliwiając mu wydanie jakiegokolwiek dźwięku. Następnie przyciągnęła go zszokowanego do Vendena i obróciła, by patrzył na twarz łowcy nagród. Palec drugiej w tym czasie pokazał gest "Ćśś". Ufając swojemu ciężkiemu wzrokowi, który chwilę wcześniej spoczywał na Niklausie odsunął go za siebie i ponownie przyjął poprzednią pozycję, przygotowany do rzucenia sieci.

Dimitri odczekał swoje, uniósł do ust róg i zadął. Grzmot sygnału przetoczył się po okolicy i urwał tak samo szybko. Przez chwilę wpatrywaliście się w wejście do chaty, przygotowani na wszystko, z bronią w gotowości. Dobre piętnaście uderzeń serca nic się nie wydarzyło, potem drzwi zostały pchnięte z niemałą siłą i na zewnątrz wypadło coś, czego się zupełnie nie spodziewaliście.

Mutant był połączeniem człowieka i pająka, splugawiony i przemieniony dziwną magią Chaosu. Od pokrytego gęstymi włoskami pajęczego łba z energicznie pracującymi szczękoczułkami pokrytymi ciemną krwią i resztkami rozerwanego mięsa, odchodziły trzy długie odnóża. Prawa ręka, zaczynająca już mutować w kolejne odnóże dzierżyła miecz, a trzy pary czarnych, niczym obsydian oczu patrzyło na was z zaskoczeniem. Nim mutant zdążył rozeznać się w sytuacji i zaatakować, Emmerich cisnął w jego stronę sieć, która owinęła humanoida niczym kokon.

To wystarczyło. Mutant z niewyobrażalną wręcz mobilnością począł szamotać się wewnątrz sieci, próbując się oswobodzić. Szczękoczułki zacisnęły się na splotach, miecz próbował ciąć więzy. Przeciwnik rzucając się wewnątrz, niczym dzikie zwierzę, przywalił o drzwi i wyrżnął plecami o ziemię, wciąż wierzgając nogami i wydając z siebie przerażające dźwięki niepodobne do niczego, co słyszeliście. Wciąż był unieruchomiony i bezbronny. To była wasza szansa.

Dziesięć bełtów. Tyle mieści się w magazynku kuszy samopowtarzalnej.
Naciąg? Sto funtów.
Szybkostrzelność? Wszystkie dziesięć bełtów można wystrzelić w dwadzieścia sekund, bez przeładowania.

Stwór chaosu nie musiał pytać. O wszystkich zaletach ulubionej broni łowcy nagród przekonał się osobiście. Gdy próbował wydostać się z sieci Emmerich wyciągnął kuszę samopowtarzalną i z myślą "Pająkogłowego i tak nie ma jak przesłuchać" nacisnął spust. Natychmiastowe przeładowanie lewarkiem. Kolejny strzał. Powtarzane do skutku, aż cel nie przestał się ruszać.

Mutanci dowód, że chaos sięga po dawno wyczekiwane zwycięstwo. Ludzie, który stają się wyrzutkami społeczeństwa. W tym przypadku sprawa była oczywista. Jednak przez te 40 lat na karku Kozak widział już nie jedno, szczególnie w trakcie "burzy chaosu". Nie wszyscy chcą jeść skrwawione mięso, niektórzy z przerażeniem wyczuwają na swoich czołach zalążki rogów, dodatkowych kończyn. Przecież takie coś może przytrafić się każdemu, a przyjaciele, rodzina natychmiast się odwrócą. Przerażenie, strach i głód, a zaszczucie i prześladowanie zawsze wzbudza pragnienie odwetu. Nie takie myśli były niebezpieczne, lepiej nie wahać się z zadaniem ciosu.
Dlatego też Sapieha nie zdziwił się gdy Emmerich zrobił z tego stwora krwawego, martwego jeżyka. Kozak wyszedł za zasłony, i zbliżył się do towarzyszy przy drzwiach.
- Dobra robota, truchło potem spalić trzeba będzie. A w środku leśniczówki uważać trzeba. Niklaus, żeby Ci przypadkiem, coś do ręki dziwnego się nie przykleiło, bo podobnie skończysz. Kozak delikatnie przestrzegł ciekawskiego niziołka.

Towarzysze radzili, radzili, aż uradzili i wpadli na całkiem dobry pomysł z tym rogiem. Jedynym minusem, którego nie wzięli pod uwagę, był fakt, że w promieniu kilku mil ktoś mógł ich usłyszeć. Lub coś, w końcu to był Las Cieni. Pomijając to, co znajdowało się w chacie. No ale plan wszedł w życie, a czarodziejka ustawiła się nieco z tyłu, za plecami Dimitriego, gdy ten zadął w róg.

Mutant, który po chwili wyleciał ze środka sprawił, że na chwilę zamarła w miejscu. Co prawda nie takie rzeczy widziała już w życiu, ale nie spodziewała się, że w starej leśniczówce będzie czekać na nich takie obleśne paskudztwo. Zmrużyła oczy, przyglądając się, jak stwór próbuje zrzucić z siebie sieć zarzuconą przez Emmericha.

Nie wtrącała się w to, co Rolf i pozostali mieli zamiar zrobić ze spętanym mutantem. Nie musiała dokładać cegiełki do jego śmierci, gdyż ta i tak była już przesądzona. Bardziej interesowało ją, co zastaną w chacie, a biorąc pod uwagę, że siedział w niej stwór Chaosu, Yelena miała swoje podejrzenia. W końcu nie został sobie tam dla zabawy. Miała tylko nadzieję, że pies jest cały i zdrowy.

Poczekała, aż kompani skończą z mutantem i wraz z nimi skierowała się ostrożnie do chaty, mając z tyłu głowy formułę zaklęcia, gdyby należało szybko reagować.