Las. Las nigdy nie był jakoś specjalnie miejscem, w którym lubiła przebywać. Wyboru jednak nie miała, bo prowadząc taki tryb życia, jaki prowadziła, musiała się przemieszczać głównie przez lasy i pola. Inna jednak rzecz iść bądź jechać główną, ubitą ścieżką, a całkiem inna łazić po kniei, gdzie trzeba było patrzeć co chwila pod nogi, żeby sobie karku nie skręcić, a gałązki, krzewiki i inne żyjątka chciały wejść tam, gdzie nie powinny. Brrr... nie lubiła tego.

Coś tam sobie pomruczała pod nosem, tarabaniąc się przez leśne poszycie za kompanami. Przynajmniej pogoda była dobra, co sprawiało, że nie do końca zgubiła dobry nastrój (o ile jakiś kiedykolwiek miała). Nie musieli się długo włóczyć po lesie, bo Zabójca sam ich zaprowadził... w pułapkę. Cóż za bojowy pies! Nie dość, że poprowadził ich wprost pod groty strzał, to jeszcze łasił się do paskudnego typa w błękicie. Mogło to oznaczać, że go znał. Yelenie przeszło nawet przez myśl, że to mógł być ten pomocnik od Krufta, co poszedł sławy w świat szukać.

Rudger szybko wyznaczył cele. Takich mężczyzn Yelena sobie ceniła. Konkretnych. Zdecydowanych. Emmerich i Niklaus próbowali coś tam negocjować, ale Zaitseva nie miała ochoty na takie rzeczy, poza tym jedną rzecz pamiętała z pierwszych szkoleń w Lodowej Fortecy: nigdy nie układaj się z bandytami/kultystami. Niepotrzebne skreślić. Zatem gdy bard i łowca próbowali dogadać się ze złodziejami, Yelena zrobiła delikatny, niemal niezauważalny krok w tył i pochyliła głowę, by kaptur w miarę zasłaniał jej twarz. Moment później zaczęła szeptać pod nosem słowa mocy, czując po chwili, jak przepływa przez nią magia tła biegnąca z najzimniejszych miejsc Kisleva. Fantastyczne uczucie błogości nieporównywalne z niczym innym wypełniło jej ciało i duszę, a zwieszone przy ciele dłonie zaczynały pokrywać się szronem, formując lodowe ostrza.

Moment później lodowa czarodziejka poderwała obie dłonie energicznym ruchem, a jej oczy zapłonęły zimnym błękitem. Magiczne ostrza miały uderzyć w łucznika po prawej, a lewa dłoń poprowadziła kolce wprost przed siebie, celując w towarzyszy mężczyzny w niebieskim płaszczu. Miała zamiar wprowadzić tym trochę zamieszania i pozwolić towarzyszom przeważyć szalę zwycięstwa na swoją stronę. Przy dobrych wiatrach wyłączy też któregoś na tyłach z walki.
- Zostawcie jednego żywego, przyda nam się go przesłuchać! - Krzyknęła szorstkim, zimnym głosem.
Potem już tylko skupiła się na walce.

Kozak szedł w grupie, dawniej przeważnie był na szpicy, jednak tym razem zostawił to młodszym. W lesie czół się dobrze, nawet w tak posępnym, ciemnym i zapuszczonym. Wiedział, że w trudnych czasach las może dać schronienie, opał i jedzenie. Nawet teraz dostrzegł ścieżkę, szlak jeleniowatych. Nie lubi za to deszczu, a zapowiadał się kolejny mokry wieczór.

Wiedział, że hałasują, założona zbroja chrzęściła, płyta rycerza jeszcze bardziej. Jenak nie zwracał na to uwagi, nagroda była spora, ale chodzi tylko o jakiegoś kundla. Stracił na czujności ufając towarzyszą idącym na szpicy. Do tego są dość blisko osady, więc zapomniał o ostrożności. Za to wspominał, osiem lat temu podążając bocznym traktem przez gęstą knieję natrafił na inżyniera wojsk imperium, chłop chyba pochodził z Nuln. Leżał na szlaku pod martwym koniem. Spłoszył mu się od huku wystrzału i w efekcie mężczyzna leżał przygnieciony ze złamaną nogą, wokół niego tańcowało dwóch czy trzech dezerterów, albo kmieci. Zapewne by się nie wtrącił, ale go zaczepili, ograbić chcieli. Życie tylko stracili, a Dimitri nie mógł już go w potrzebie zostawić. Niósł go na plecach do najbliższej osady, nakarmił i napoił. Tym o to sposobem w podzięce otrzymał piekielną broń, sześciolufowy pistolet. Kozak pokochał tą broń, huk, dym i zapach prochu. Coś cudownego. Co prawda nie bardzo wiedział jak został on skonstruowany, ale umiał strzelać i wiedział, że w zlewę używać go nie warto nawet próbować.

Sapieha wspominał by dalej, szło mu się w końcu całkiem przyjemnie, niestety wpadli w pułapkę. Wiele już przeżył nie raz karku nadstawiał, ale nigdy nie lubił wpadać w pułapki i toczyć potyczki na terenie przygotowanym przez przeciwnika. Dlatego nie posłuchał rycerza, żeby ich zajść z flanki najpierw musieli by się wszyscy wycofać, obejść wroga i zaatakować w dogodnym momencie, jednak porywczość młodej rodaczki zaważyła na dalszym działaniu ich wszystkich.
Splunął gęstą śliną i widząc, że negocjacje miały tylko odwrócić uwagę sięgnął po pistolet i huknął najpierw dwa razy w najbliższego strzelca (o ile lodowy kolec go nie strącił), w tym samym momencie poczuł lekkie ukucie, kot mimo prób ostrzelania jeszcze się do huku nie przyzwyczaił. Co prawda nie uciekał z piskiem, ale nadal się stroszy, i wbija pazurki, ale to nie był problem dla kozaka. Dimitri był pewnych swych umiejętności, mimo przekroczenia czterdziestki nadal miał bystry wzrok i potrafił oddać precyzyjny strzał. Dawno temu udało mu się w ciemnościach, w nocy trafić strzałą w otwartą paszczę skavena. ([Warhammer IIed.] Mrok nad okręgiem Breda) Nigdy podobna sztuka mu się już nie udała, ale chętnie wspomniał tamten strzał.

Następnie miał zamiar wystrzelić do kolejnych przeciwników, lufy w pistolecie przeskakiwały, huk, dym huk, dym huk, dym. Łącznie sześć luf zagrzmiało w lesie. Jeżeli nadal walka trwała, albo któryś z obcych zagroził bezpośrednio reszcie towarzyszy to Dimitri miał zamiar stanąć z nim do walki w zwarciu.

Rudger, Emmerich i Niklaus próbowali w taki, czy inny sposób przemówić zbirom do rozsądku, jednak polecenia wydane przez rycerza już wchodziły w życie. Yelena wyrecytowała inkantację, a przez jej ciało przeszła fala mocy. Wycelowane w przeciwników dłonie wypuściły kilka ostrych jak noże, magicznych pocisków, które z oszałamiającą szybkością pomknęły w stronę łucznika na drzewie i mężczyzn stojących za Błękitnym Płaszczem. Strzelec nie zdążył zwolnić cięciwy, gdy trzy sople wbiły się w jego szyję i nogę. Runął bezwładnie w krzaki, a w tym samym czasie stojący obok Rolf zestrzelił drugiego z łuczników, trafiając go w pierś. Tamten co prawda zdążył wypuścić strzałę, ale ta przemknęła kilka centymetrów od Emmericha, a zbir zwalił się ciężko na ziemię.

To, co zdarzyło się później, to była chwila. Dimitri dobył pistoletu i wystrzelił, a z takiej odległości nie było szans, by spudłować. Kolejne pociski docierały do celu, tak samo jak strzała wypuszczona przez Hasmansa i lodowe kolce Zaitsevy. Nim tamci zdążyli jakkolwiek zareagować, zostali spacyfikowani, a huk wystrzałów spłoszył okoliczne ptactwo. Błękitny Płaszcz, stojący najbliżej linii strzału padł jak stał, gdy kula trafiła go w policzek, rozrywając skórę i penetrując mózg. Pozostałe skutecznie wyłączyły bandytów z walki, tak, że Niklaus, Emmerich i Rudger nie zdążyli nawet doskoczyć do wrogów, a przy okazji nie pchając się też na linię strzału.

Gdy wszystko ucichło, usłyszeliście najpierw cichy charkot i kwilenie, a następnie dostrzegliście, że jeden z bandytów się porusza, próbując odczołgać w stronę krzaków. Jego bok znaczył krwawy kleks po kuli, a bark został przebity strzałą Rolfa. Mężczyzna był blady i niemal płakał z bólu. Zdawaliście sobie sprawę, że dużo czasu mu już nie zostało na tym świecie.

Wtem usłyszeliście przeciągłe, psie zawodzenie, jakby go ze skóry obdzierali. Biorąc pod uwagę najgorsze, że Zabójca w jakiś sposób został ranny, odwróciliście się i zobaczyliście psa... siedzącego na jednej z gałęzi drzewa, jakieś dwa metry nad waszymi głowami. Siedząc tam, niczym kot, Zabójca trząsł się jak osika i wył, posyłając wam błagalne spojrzenia. Wyglądało na to, że wejść na drzewo potrafił, ale zejść już nie bardzo.

Uśmiechnęła się do siebie, gdy lodowe ostrza doszły celu, a Rolf z Dimitrim dopełnili reszty. Przy okazji nikt z nich nie ucierpiał, więc powód do radości był podwójny. Zresztą, zostać rannym z rąk takich idiotów, jak ci złodzieje, to byłaby potwarz. Yelena cieszyła się z takiego obrotu spraw, a i jednego z nich udało się zostawić przy życiu. No, przynajmniej jeszcze. Widząc, że zbir jedną nogą był już za bramą śmierci, podeszła i uklęknęła metr od niego, kręcąc głową. Zrobiła przy tym najbardziej przejętą minę, jaką umiała.
- Źle wyglądają twoje rany. Bardzo źle. Jednak jest jeszcze dla ciebie szansa. Powiesz moim towarzyszom, gdzie jest Hanzi, a sprawię, że wszystkie twoje rany się zabliźnią. Mam taką moc. Potrafię leczyć dotykiem. - Przejechała palcem wskazującym po jego policzku, uśmiechając się lekko. - To twoja jedyna szansa, chłopcze.

Oczywiście nie znała żadnego czaru leczniczego, ale skąd ten prostak mógł o tym wiedzieć? Pewnie dopiero dzisiaj, chwilę przed zakończeniem swego marnego życia, widział po raz pierwszy, co potrafi zdziałać magia. Nie zamierzała mu w jakikolwiek sposób pomagać, sam wybrał swoje przeznaczenie, które miało się za chwilę dopełnić.
- Podejmij mądrą decyzję.
Po tych słowach wstała i usłyszała psie wycie. Okazało się, że Zabójca wdrapał się na drzewo i nie umiał z niego zejść. Czarodziejka westchnęła tylko ciężko, kręcąc głową i podeszła do Rolfa oraz Niklausa, wpatrującego się w biedne zwierzę.
- Jak on jest psem bojowym, to ja jestem carycą Katarzyną - rzuciła ironicznie. - Rolf, będziesz po niego wchodzić? Biedak gotów tam zostać do śmierci... Nie mam pojęcia, jak Kruft szkoli te psy, ale one się do niczego nie nadają. No, przynajmniej ten... Pewnie wystraszył go huk twojej broni, Dimitri. - Zwróciła się do rodaka. - Ale żeby pies chodził po drzewach jak kot... takie rzeczy chyba tylko w Imperium. - Prychnęła.

Machnęła na niego ręką, obserwując, co się dalej wydarzy i czy któryś z towarzyszy ruszy na pomoc utkniętemu na drzewie psiakowi. Ona - choć zwierzęta były jej bliskie - nie zamierzała się aż tak poświęcać.