Leonora postanowiła spożytkować nadchodzące nocne godziny na regeneracjię sił, choć jak sama przyznawała przed sobą ekscytująca, ocierająca się o śmierć przeprawa dnem rzeki oraz późniejszy wypoczynek na sienniku sygnalizowały, że raczej szybko nie zaśnie. Szczęśliwym zrządzeniem Bogini, która najwyraźniej miała dla niej inne plany natknęła się na przechodzącego kaprala, który ruszał na miasto organizować dodatkową obronę nadbrzeża. W zasadzie ucieszyła się z jego widoku, bo chociaż Detlef machał bronią jak kowal młotkiem, gdy podkuwał konie, to był jednak dzielnym i rozsądnym wojownikiem. I z całą pewnością miał jakieś zasady w przeciwieństwie do tej Imperialnej tłuszczy.

Estalijka ruszyła więc w jego towarzystwie z zamiarem zaoferowania jakiejś pomocy. Jakiej? Początkowo nie było to zbyt jasne, Detlef szybko jednak wyjaśnił plan zorganizowania patroli nad brzegiem wyspy w niechronionej murem obronnym okolicy przystani rybackiej oraz portu. Wrogie wojska miały przypłynąć od strony wieży, tam więc należało przygotować się do odparcia ataku. Plan był prosty i w swojej prostocie skuteczny. Przygotowane wojsko odeprze desant na brzegu. Tyle, że ostatecznie zamiast wojska, którego zdaje się nie było zbyt wiele, nadbrzeże mieli patrolować mieszkańcy uzbrojeni w pałki, kije i inne kawałki mebli, które udało się im znaleźć w domu. W jaki sposób domorośli pałkarze, których największym osiągnięciem było pranie własnych bachorów mieli bronić się przed regularnym wojskiem najemnym tego Leonora pojąć nie mogła. Uznała jednak, że kaprala nie zapyta, bo jeszcze dowiedziałaby się, że żaden plan nie istnieje.
Pomogła zorganizować to co udało się złapać na ulicach w patrole trójkowe, gdzie żołnierze mieszali się z pałkarzami w stosunku 1:2 i ruszyła przygotować własny plan.
Przebiegływszy po porcie raz i drugi ustaliła miejsca, w których barkom najwygodniej byłoby cumować. Szybki rozładunek wymagał dobrego podejścia, to akolitka zdążyła już zrozumieć widząc desant w swojej pierwszej bitwie. Pałkarzami regularne wojsko przejmie się mniej więcej tak bardzo jak stadem kurczaków, więc pewnie wygodniej będzie im skorzystać z udogodnień portowych niż szukać miejsca gdzieś dalej. Co więcej mieszając imperialne i estalijskie kurwy, nazwisko von Gunnenberg, śmierć na stosie, klątwy Bogini oraz tuziny innych przekleństw wymusiła, aby dogodne miejsce do podpłynięcia zorganizować. Sama zaś ruszyła po wszelkich znanych jej miejscach w poszukiwaniu rozmaitych środków łatwopalnych. Świątynne oleje, wosk, oliwę i wszelkie śmieci kazała znosić na jedną z barek, której właściciel nieszczęśliwym trafem, akurat nie znalazł się w porcie. Była to barka sierżanta Barona von Gunnenberga, tak przynajmniej twierdziła sama akolitka Myrmidii. Barkę przy pomocy portowych robotników połączyła solidną liną z pomostem, a sam pomost oblała częścią zgromadzonego oleju. Barkę zaś zakotwiczyła przy pomocy jakiegoś bosmana na tyle daleko od brzegu, aby lina znajdowała się tuż pod powierzchnią wody. Bosman wpław wrócił na ląd, a akolitka, latarnia sztormowa i ładownia napchana łatwopalnymi śmieciami zostali na środku rzeki w oczekiwaniu na gości.

W międzyczasie do kaprala i sierżanta ruszył posłaniec z wieścią, że jeden z pomostów, który w międzyczasie znacznie opustoszał, gdy właściciele łodzi zorientowali się co się dzieje nasmarowany został olejem. Była to arcysprytna estalijska zasadzka. Jeśli żołnierze na nim wylądują to będą się po nim ślizgać i poruszać z trudnością. Przebiegłe, prawda? Bo przecież nikt nie podpali pomostu w środku miasta. To absolutnie wariactwo, jeszcze ogień rozniósłby się na wszystko dookoła.

Leonora w tym czasie przykryła się jakimś śmierdzącym kocem, sprawdziła olej w latarni i zamknęła oczy. Za jakiś czas miało świtać.

Dzień Targowy (Marktag), 31 Vorgeheima 2522, świt
Meissen

Poranek przywitał Ostatnich dymem i ogniem. Dymem z kominów i ogniem w paleniskach. I jedno i drugie konieczne było do przygotowania gorącej strawy, a tej (póki co) nie brakowało. Miasto się trzymało. Żaden z podstępnych nocnych ataków wroga się nie powiódł.

Walter wezwał posiłki gdy tylko zauważył konnych, a kierując się odruchem serca postanowił wpuścić do miasta uciekających, ale wystarczająco szybko zorientował się, że to podstęp nieprzyjaciela. Niestety, dla dziewięciu żołnierzy Czwartej Kompanii, zbyt późno. Choć cyrulika wezwał natychmiast, zmarli najciężej ranni z obu stron. Ale za to zdobył jeńców. Z początkowych siedmiu żyło jeszcze pięciu.
Wróg nie ponawiał prób ataku, a fort miał jedynie osmalone ściany i lekko uszkodzony dach. Walter zamknął bramę i utrzymał pozycję do przybycia posiłków.
Rankiem zauważył ruch w młynie wodnym. Ponieważ młynarz dawno już ewakuował się do miasta wniosek był jeden - w budynku zabunkrował się nieprzyjaciel, a most będzie pod ostrzałem.


Loftus w nocy czarował na wieży. Choć czary mu wychodziły, wróg nie dał się nabrać na tę same sztuczki drugi raz i zignorował światła i dźwięki. Loftus widział strach w zachowaniach żołnierzy, ale podoficerowie trzymali ich twardą ręką i nie pozwalali na głupie zachowania. Bert zebrał łuczników i usiłował skłonić ich do skoordynowanego ataku. Niestety, nie dość, że nie potrafił dowodzić, to jeszcze jego zdolności przywódcze były śmiesznie niskie. Za to pięści, choć małe, okazały się wystarczająco silne i mimo swoich rozmiarów niziołek zdołał "trudniejszym sposobem" przekonać łuczników by robili z grubsza to co on chce.
Strzały też leciały jak chciały - obciążone nasączonymi szmatami dolatywały bliżej i nie zawsze tam gdzie powinny, w większości lądując w wodzie. Za to te kilka które trafiło, podobnie jak wcześniejsze czary Loftusa oraz zauważony ruch w porcie skłoniło napastników do porzucenia planu nocnego ataku na barkach. Wciąż pamiętali jak skończyła się podobna sytuacja kawałek w górę rzeki. Barki zaczęły lądować na zachodnim brzegu rzeki, po stronie, od której Meissen miało mury. Na ile Loftus mógł to ocenić, kilkanaście pewnych trafień, czy to z wieży, czy to przez ludzi Berta spowodowało niewielkie straty, ale w nocy dokładne celowanie było trudne, a kolejne barki nie weszły już w zasięg.
Rano Loftus i obsada wieży doczekali się zmienników, a Bert mógł zostawić łuczników, którzy już jako tako ogarniali co mają zrobić jeśli zobaczą barki.


Detlef spędził noc na murach. Ściślej mówiąc - na wieży, wciśnięty w kąt między blankami i skrzynkami z amunicją do balisty, kusz i łuków.
Rankiem obudziły go krzyki z dołu.
Tych kilkunastu wieśniaków, którzy nie uciekli wcześniej teraz koczowało pod zamkniętą bramą razem z prawie dwoma setkami uchodźców, czekając na jej otwarcie o świcie, a gdy stało się jasne, że to nie nastąpi, rozległy się płacze, krzyki i błagania. Powód wyjaśnił się szybko. Mniej więcej pięciuset Południowców wprowadzało się właśnie do leżących blisko Meissen gospodarstw, rozbijając namioty i kłócąc się o miejsca w zabudowaniach. Niezniszczenie tych budynków okazało się błędem. Dowództwo raczej będzie w jednym z budynków niż w namiocie na wzgórzu.


Uciskanie ran niewiele może pomóc na otwarty ostrzem brzuch albo uszkodzoną tętnicę. Żaden z krytycznie rannych nie przetrwał nocy, a jeden zmarł jeszcze podczas oględzin i rozmów prowadzonych przez cyrulika.
Słabe światło i brak odpowiedniego miejsca nie pomagały Waldemarowi w nocnej pracy w forcie. Rano okazało się, że z piątki, którą się zajął się osobiście dwóch czuje się lepiej (stan: lekko ranni), kolejnych dwóch ustabilizowało się, ale wymagają powtórnego wykonania zabiegów by mogli wrócić do obowiązków w rozsądnym czasie, a jeden wykrwawił się cicho w nocy. Podobnie jak jeden z trzech ciężko rannych jeńców, zostawionych bez pomocy. Z piętnastu lekko rannych sojuszników i trzech wrogów do Izby Chorych zgłosili się oczywiście tylko Ci pierwsi. Większość założyła sobie opatrunki samodzielnie lub z pomocą "sanitariuszy" od Waldemara i po szybkich oględzinach można było dwunastu odesłać do szeregów, dwóm należało dać dzień wolny, a ostatniego trzęsła gorączka, a zaczerwienienie wokół rany i silna opuchlizna sugerowały zakażenie. Raport z celi dotarł chwilę później - wszyscy tam zamknięci żyją i nie wymagają pomocy.


Oleg obudził się jeszcze przed świtem, rozpalił ognisko i poszedł nad rzekę, gdzie spokojnie nałapał sobie rybek na śniadanie. I teraz stał nad wodą, z wędką w jednej ręce i pękiem rybek w drugiej patrząc na rozbijających obozowisko na przedpolu żołnierzy z Księstw Granicznych.


Świt zastał Leonorę na barce zakotwiczonej na środku rzeki. O dziwo, nie spaliła się żywcem, ani nie została zarżnięta podczas snu - przeciwnicy nie dopłynęli w pobliże dzięki zdecydowanej postawie Loftusa i Berta. Nie wiedziała jednak komu zawdzięcza życie. Nie wiedziała także, jak traktowani byli ranni jeńcy. Jej Bogini miała bardzo jasne zdanie na ten temat, ale akolitka przespała noc z dala od tych wszystkich wydarzeń. Nie dowiedziała się też, że to jej działania i ruch w porcie stanowiły ostatni cios w morale wroga, który zdecydował się odstąpić od nocnego szturmu na barkach.


Diuk, choć nie podał szczegółów planu, przekonał lokalny element przestępczy do działań dla publicznego dobra. Głównie dlatego, że działania te miały być także dla dobra tego lokalnego elementu. Rankiem przysłano mu do garnizonu sześciu ludzi, "ochotników", jak wspomnieli uśmiechając się przebiegle (przynajmniej we własnym mniemaniu). Recydywista widział wystarczająco wielu kolegów po fachu by wiedzieć, że to raczej "mięśnie", a nie "mózgi".


Gustaw nie brał udziału w walkach zbrojnych tej nocy. Miał trudniejsze zadanie - negocjacje z Krasnoludami.
Po nich zdążył jeszcze przesłuchać jeńców. Należeli, jak się okazało, do sił Brocka - przy Meissen została niemal cała piechota Wernickyego i najemnicy Brocka (licząc ze stratami z tej nocy zostało ich mniej więcej dwustu sześćdziesięciu), a konnica, nie mając już przeciwnika, poszła dalej, w trzech osobnych zagonach kawaleryjskich. Baron zrozumiał, że przeciwnik się nie boi, bo na głównym kierunku natarcia nie ma już sił Imperialnych. Dowiedział się też, że resztki sił Imperialnych odeszły na wschód, drogą do Finnwaldu - kompleksu leśnego, w którym mogły zablokować liczniejsze siły. Mniej więcej jedna trzecia Imperialnych sił znad rzeki uniknęła rozbicia i wycofała się w ordynku, sporo ludzi także uciekło, a Brock nie kazał ich ścigać.