Fort

Wypełniony kosztownościami kufer zrobił wrażenie na przybyłych po niego ludziach.
- Gdyby tylko Księżna tak chętnie płaciła... - rzucił jeden z tragarzy.
- No, suka chciała nas wydymać i ma teraz za swoje - wyrwało się drugiemu z nich zanim poseł kazał im się zamknąć i przeprosił za ich zachowanie.

Zgromadzeni w forcie obrońcy obserwowali, jak w obozie Brocka wszyscy zaglądają do środka, a po dłużącej się Loftusowi i Idrze godzinie skrzynia trafiła w końcu na wóz, gdzie została obwiązana solidnym łańcuchem zabezpieczonym jeszcze solidniejszą kłódką.

Ku zdumieniu co niektórych, posłańcy wrócili.
- A żywności nie chcecie kupić? Albo broni? Strzał? Dwieście koron za tygodniowe zapasy żywności dla kompanii. Wóz i konie wliczone. - zapytali ku radości Berta. Ceny były rynkowe - okazyjne jak na czasy wojenne.

Gustaw, który zdążył w międzyczasie dotrzeć do fortu zorientował się też, że w interesie Brocka jest zostawienie za sobą dobrze zaopatrzonego garnizonu, który "da zajęcie" siłom Wernickiego w okolicy dzięki czemu sam Brock i jego Kompania będą mogli bez przeszkód się wycofać.
Tego dnia, mimo swojego niezadowolenia działał tak jak dobry oficer powinien - czyli nie dał po sobie tego poznać i wykonywał rozkazy. Wytłumaczył zachowanie Diuka krasnoludom w sposób, który mogli przyjąć (chociaż nadal oczekiwali na nazwisko oficera, który przeszkadzał Gustawowi w Nuln), a wcześniej przekonał złapanego szpiega, że najlepiej będzie, jeśli zacznie odpowiadać jemu, Baronowi, bo ten drugi pan o imieniu Diuk to taki jakby mniej miły. Klasyczna gra w dobrego i złego przesłuchującego przyniosła skutek i zatrzymany zaczął gadać. Niestety, był mało ważną płotką - ja tylko plotki zbierałem - starał się umniejszyć swoją rolę - spisywałem wszystko na papierze, papier wkładałem do pojemnika i puszczałem wodą. Tam dalej jest taka łacha i tam się zwykle osadza... - tłumaczył.
- Tamten, ja go nie znam, zastraszył mnie, bo jak zdobędą miasto... i on mówił, że zdobędą bo mają w mieście górylisów... czy goryli i sów, a może gerylasów, nie pamiętam, nie róbcie mi krzywdy, proszę - błagał o litość.

Można była domyślić się, że informacje wysyłał dla ludzi Wernickiego, i że znają już skład i liczbę obrońców, znają sytuację w mieście, ale nie wiedzą o problemach z żywnością, planach obrony ani o zmianie dowódcy. Słowo "gerylasi" nie dawało spokoju Baronowi. Już je gdzieś kiedyś słyszał.


Meissen

Detlef szybko ogarnął system komunikacji udowadniając, że krasnoludy potrafią odnaleźć się w każdej sytuacji i zajął się inną robotą. Na baszcie znalazł przeklinających Barona inżynierów, którzy do zmiany położenia balisty zabierali się jak pies do jeża:
- Mówię ci, to jebnie. Znaczy się, to jebnie, Panie Sierżancie - i chętnie przerwali tę czynność, by Glorm jeszcze raz mógł spisać czego potrzebuje: warsztat, najlepiej w budynku z grubymi ścianami i lekkim dachem, jak najwięcej prochu strzelniczego (albo węgla drzewnego, siarki i saletry potasowej), funt wosku pszczelego, puste w środku gliniane kule, tuby i tuleje, zestaw narzędzi alchemicznych, butlę dowolnego kwasu, jak najwięcej pyłu magnezowego albo aluminiowego, albo chociaż magnezytu, olej skalny i krasnoludzki spirytus.
W tym czasie nowo mianowany dowódca obrony patrzył z murów na obóz sił Wernickiego - praca wrzała, a machiny oblężnicze rosły w oczach. Może nie były najlepszej jakości i każdy khazadzki inżynier, który zrobiłby coś takiego ogoliłby większość łba a pozostały czub ufarbował na znak hańby, ale pragmatyczni ludzie wyszli widać z założenia, że to i tak tylko jednorazowe będzie, a połowa i tak się spali przed dotarciem pod mury i szli w ilość, a nie jakość.
Z plusów - obydwa punkty opieki medycznej w mieście były perfekcyjnie zorganizowane przez Waldemara i nie wymagały żadnych uzupełnień i zapasów, choć każdy medyk i tak marudziłby, że nie ma czegoś takiego jak nadmiar czystego płótna czy personelu.
A Starszy Barrudin przyjął Detlefa niemal bez zwłoki...

Akolitka obudziła się wypoczęta przed świtem, gotując się do odparcia ataku przeważających sił wroga. Tyle przynajmniej zrozumiała najpierw z bełkotu budzącego ją żołnierza, a potem z ust samego sierżanta. Na szczęścia atak został odłożony w czasie. Skoro w ociekającym złotem mieście nie udało się znaleźć jednego przyzwoitego rapieru, to może i wróg miał kłopoty ze zorganizowaniem sobie Imperialnych patyków i wykałaczek do ataku. Koniec końców stwierdziła jednak, że należy zintensyfikować działania zmierzające do uzbrojenia Imperialnej armii na wypadek ataku i zaraz po apelu poszła opierdolić po wojskowemu, każdego kto wydawał jej się przedstawicielem wojskowej administracji i miał strach w oczach, gdy zaczynała krzyczeć. Ostatecznie ile można pisać list do tych uprzejmych honorowych krasnoludów o dostarczenie jednego porządnego kawałka broni. Spotkawszy zaś w międzyczasie Detlefa zasalutowała mu uprzejmie. Wczorajszego wieczora był pod tak wielkim wrażeniem jej rozeznania w sytuacji i umiejętności zarządczych, że nic nie mówił tylko jadł i pił. Był on z pewnością właściwą osobą do awansu na dowódcę obrony. Dowódca powinien przede wszystkim umieć słuchać tych, którzy wiedzą więcej od niego, a kapral-nie-kapral znakomicie to potrafił. I za to należał mu się szacunek!

Skończywszy szybki porządek w administracji, pogroziła pręgierzem dla każdego kto spartoli dziś wydawanie żywności, a zorientowawszy się, że zaczepione akolitki Shaylli dziś się nie zjawią uznała, że więcej nie będzie na nich polegać. Obszukała obozowisko na placu i wybrała trzy dziewczęta w młodym wieku z miejsc gdzie panował największy porządek. Zarządziła wydanie im potrójnych racji żywności jeśli dzisiejszy podział jedzenia odbędzie się w spokoju. Do tego wskazała dwóch szeregowych do trzymania ludzi w ryzach przy pomocy końcówek od wykałaczek, które oni uparcie nazywali halabardami.

Następnie w trybie przyśpieszonym, goniąc za pogłoskami zagroziła kolejny raz stosem pilnującemu łodzi pułapki, jeśli ktokolwiek zamierzałby się do niej zbliżać lub w okolicy zaprószyć ogień. Potem dla równowagi podziękowała mu za gorliwą służbę i pognała ratować skrzynię wiezioną dla tego zdrajcy Brocka. Okazało się bowiem, że miasto miało zamiar oddać swoje najcenniejsze skarby temu draniowi. Mag Loftus nie bardzo chciał słuchać jej racjonalnych argumentów o współpracy ze zdrajcami, a ona nie chciała słuchać jego bełkotu o czymś tam. Ostatecznie stwierdziła, że ze zmęczenia, bo podobno nie spał, stracił rozum i wdrapując się na bramę fortu odsądziła od czci i wiary czekających na skarby zdrajców, którzy okradają sieroty i dzieci, grabiąc to co miasto ma najcenniejsze. Wiarołomcy, gorsi od morderców i gwałcicieli, niech ich przez resztę życia chędożą ogry z goblinami na zmianę. Z tej całej bezsilności, aż się popłakała wznosząc modły do Najwspanialszej Bogini, aby ich pokarała, skoro po pierwsze zdradzają, a po drugie bogacą się na ludzkiej krzywdzie. Oczywiście w wykonaniu rozkazu przekazania skrzyni (bo był to rozkaz) przeszkadzać nie mogła więc tylko cierpiała w bezsilności, aż jej ktoś nie powiedział, gdy zeszła wreszcie z bramy do wnętrza fortu, że Brock zadowolił się złotem, a nie rapierami, albo co gorsza żywnością, za którą była odpowiedzialna. Poszła więc sobie stamtąd cichaczem, żeby nie wyszło, że o tym nie wiedziała. Komunikacja w Imperialnym wojsku działała bez wątpienia fatalnie. Dlaczego w słowie skarby nie zawierały się, ani rapiery, ani racjonowane porcje żywności nie chciało jej się pomieścić w głowie.

Pobiegła więc ponownie w stronę murów, oglądnęła po drodze katapultę, zapytała kręcącego się tam krasnoluda, zachwycając się wcześniej jego brodą, odwagą i honorem, czy może mogliby mieć tego więcej. Krasnoludy wszak słyną ze swojej wielkiej inżynierskiej i płatnerskiej sztuki. Podobno potrafią robić nawet wyśmienite rapiery. Leonora chętnie by to oceniła. Oj tak! Bardzo chętnie zobaczyłaby prawdziwy zrobiony przez krasnoludów rapier. Chciałaby go zobaczyć, aby mogła wyrazić swój zachwyt nad wspaniałością tego co dotychczas znała tylko ze słyszenia. Potem obiegła straże na murach i przy bramie, zebrała plotki, rozdała błogosławieństwa, dopytała się, co widać w obozie wroga, a czego nie i z wywieszonym już językiem dotarła z powrotem do garnizonu dzieląc się nowościami z głównodowodzącym kapralem i niedowodzącym sierżantem. Potem sprawdziła jak żywność wydaje tępy kapral i lepiej, żeby robił to dobrze, bo kij który znalazła poprzedniego dnia ponownie wylądował w jej ręce.

Chwała Najwspanialszej i Wszechmocnej Boginii, Pani na lądach i morzu, w wojnie i pokoju, która w potrzebie nie opuszcza wiernych jej sług, a łaskami swoimi hojnie obdarza, każdego kto w pokorze i ze szczerego serca o pomoc prosi. Niech będzie wywyższona nad wszystko.

Wieści zdobyte od przesłuchiwanego potwierdziły przypuszczenia Gustawa. Miejscowi. Może nie wszyscy, ale jakaś część by uchronić skórę kolaborowała z wrogiem. Do tego ci przeklęci "gerylasi". Baron się zastanawiał długo po zakończeniu przesłuchania.
- Jaki tamten?! Gadaj jak wyglądał. Coś charakterystycznego? Miejscowy czy przyjezdny i z bogatych czy biednych. Przypomnij sobie chłopcze.- Podpowiadał człowiekowi by coś jeszcze sobie przypomniał.
- Jak mieliście przekazywać informacje. Jedną drogę już znam. Jakie są inne?- Starał dopytać się złapanego.

- Diuk. Zajmiecie się znalezieniem tych ludzi.- Mówił Karlowi gdy szli do fortu.
- Ci gerylasi to partyzanci. Teraz mi przyszło do głowy. Miej baczenie na grupki takich ludzi i przekaż to pozostałym.- Kończył Baron.

***

Baron dotarł do fortu. Zaczął wydawać rozkazy i okazało się, że złoto już przekazane a posłowie przyszli z propozycją.
- Powiedzcie Panu Brockowi, że jestem zainteresowany żywnością jak i proponowanym wyposażeniem. Katapulta jeśli też jest na sprzedaż też mnie interesuje. W końcu chyba Pan Brock nie chce się z nią do Pfeildorfu tłuc. Może macie także jeńców? Zawadzać będą wam a byśmy wymienili i wykupili ich.- Baron miał plan. Chciał ogołocić z tego co się da siły Brocka. Bełty, broń w Meissen się przydadzą a oni podczas kampanii będą musieli zużyć swoje zapasy. Poza tym po obronie miasta trzeba odbudować tabory i zapasy dla Czwartej.

- Utarguj za to wszystko rozsądne ceny.- Zwrócił się do Berta.
- Dasz radę jeszcze raz wyczarować złoto dla Brocka? Muszę iść do Komendanta załatwić co trzeba by zdobyć fundusze na to od rajców i niego. Ile byście dali radę wyczarować?- Zapytał Loftusa obserwującego jak ludzie Broka ładują na wóz skrzynię.

***

Gustaw zjawił się u Komendanta z szybkością błyskawicy. Sapiąc przedstawił propozycję Brocka i swój plan o zdobyciu żywności i broni, co miało rozbroić częściowo najemników.
Gdy skończył wyszedł by iść do swojej komnaty. Napić się i chwilę odpocząć. Spotkał go jakiś dzieciak i powiedział, że Dowódca Obrony Detlef czeka o południu u siebie. Baron zdziwił się na stwierdzenie "U siebie". Sierżant klepnął młodzika i ruszył do Detlefa.
~ Jak ten pokurcz śmie negować moje rozkazy. Wstrzymywać porządne inicjatywy jego podwładnych?~ Przez zaciśnięte zęby syczał sierżant.

Gdy doszedł do swojej kwatery młody zerwał się z krzesła i wyciągnął jak struna salutując.
- Melduję, że Dowódca Obrony młodszy sierżant Detlef zajął Pańską komnatę Panie Sierżancie.- Zameldował z przestrachem Kadet. Baron zatrzymał się i zaczął robić się purpurowy.
- Wygolę mu tą brodatą gębę!- Ryknął i odwrócił się od młodego. Wziął trzy głębokie oddechy i odwrócił się do żołnierza.
- Pan dowódca obrony dowodzi obroną a nie Czwartą. Dowódcą nadal jestem ja i niech zajmie sobie Pan Dowódca obrony inną komnatę przeznaczoną dla dowódców oddziałów tu stacjonujących.- Zwrócił się spokojnie lecz ciągnę czerwony na twarzy Gustaw.
- Ty żołnierzy nadal jesteście moim adiutantem i niech sobie szanowny Dowódca Obrony znajdzie innego.- Uśmiechnął się lekko a brew mu drżała.
- Gdzie jest teraz?- Zapytał.
- Dowódca obrony wyruszył na miasto Panie sierżancie.- Odpowiedział młody.
- W takim razie weźcie kogoś i niech przywróci z Tobą porządek. Jak wrócę mam mieć swoją komnatę a zebranie, które zarządził Detlef zróbcie w nowej jego siedzibie lub w jednym z wolnych miejsc w koszarach.- Zasalutował młodemu dając znać, że skończył i obrócił się na pięcie by zając się sprawami handlowymi z Brockiem.

Gustaw zamierzał jeszcze odwiedzić biorąc kilku żołnierzy miejscowych rzemieślników. Płatnerzy, kowali itd. Zamierzał przez czas jaki mu pozostał zdobyć od nich broń i uzbrojenie dla obrońców. Proponując weksle i zwrot sprzętu.
Baron zamierza dopilnować wymiany i o południu stawić się przed Detlefem w kwaterze by z nim wcześniej porozmawiać.

Wycofujący się żołnierz woli mieć przy sobie monety, biżuterię lub drogie kamienie zamiast stert żelastwa, nic więc dziwnego, że Ostatni nie mieli problemów z odkupieniem różnych potrzebnych rzeczy, czy były to wozy z żywnością czy rapier, tarcza i ćwiekowana zbroja dla Diuka, czy nawet katapulta, za którą zażądali jedynie siedemset pięćdziesiąt karli. Zgodzili się też na wymianę jeńców, za których zaproponowali wóz z żywnością. Ale Brock postawił warunek - jeśli miasto nie wyda wszystkich jeńców, cała reszta "umowy handlowej" jest nieważna.

Informacje zwykle są droższe, ale dzięki Leo przebywający mogli dowiedzieć się ważnej rzeczy za darmo - zdaniem najemników, to nie oni byli zdrajcami, a Elektorka; a dzięki Gustawowi - że Brock nie wybiera się do Pfeildorfu, a wybywa na południe.