WSZYSCY

Część zgromadzonych przy Hansie prawie podskoczyła, gdy ten wypuścił pierwszą strzałę. Zanim zdążyli się zorientować, co się dokładnie dzieje i czy to nie jest atak nieumarłych, leciała już druga. Zauważywszy, że to tylko kury zostały naszpikowane grotami, poczuli ulgę i jednocześnie radość. Świeże mięso, pieczeń czy zupa, brzmiało smakowicie.

Zawołani, Sesslerowie ruszyli w stronę chaty, a za nimi ulrykanin. Pastuch został, dotrzymując swojego postanowienia, że nie podejdzie bliżej Heppingen. Gdy tylko podeszli, niezwłocznie zajęli się szabrowaniem domu zielarki. Matka z synem wynieśli jajka oraz kosz z warzywami i zaczęli wybierać zgniłki, które nie nadawały się do jedzenia, ojciec zaś wziął kury i wyciągnął strzały, jak poprosił łowczy. Zawołał syna, dał mu je i kazał zanieść Hansowi.

HANS

- My... myślisz, że wszystko stracone? - zapytał Klaus, gdy znalazł się sam na sam z łowczym - Zostawiłem tam wszystko, co kiedykolwiek miałem... i moją śliczną Marlene... Wydaje mi się, że widziałem ją w tłumie, jak uciekaliśmy... miała twarz wykrzywioną z bólu i takie puste oczy... wszyscy mieli puste oczy...

Zanim Hans był w stanie odpowiedzieć, przerwał im młody Sessler, który spełnił prośbę ojca. Podbiegł do łucznika i wręczył mu strzały. Niestety, tylko jedna się zachowała, dwóm pękł promień i były do wyrzucenia, oprócz grotów i lotek.

GRUPA PRZY CHACIE

Sigmaryta zamyślił się. Zadał sobie mądre pytanie - czy zna jakieś miejsce odpowiednie do schronienia? Podróżując przez Averland widział wiele posiadłości, rozciągających się na długości całego ubitego szlaku. Jeżeli jednak skończyły tak, jak te na Starym, Krasnoludzkim Trakcie, nie było dobrze. Punkt mytnika pamiętał jeden niedaleko Heideck, drugi na rozwidleniu między Grenzstadt a Hochsleben. Nie potrafił przypomnieć sobie niczego wartościowego, co szczególnie utrudniał mu fakt, że większość drogi z Reiklandu pokonał rzeką i najbliższym, najlepiej mu znanym miejscem był Averheim, ale nie wiedział, co się z nim stało. Wysepki jakieś by się znalazły, ale nie miał pojęcia, jak daleko, nie przykładał do nich wtedy uwagi.

- O co chodzi z tym pomaganiem komuś? - zapytał ulrykanin po usłyszeniu Lothara, zaglądając przy tym do chaty, czy aby nie było w środku kogoś rannego. Nie słyszał wcześniejszej konwersacji, gdy Galnir oznajmiał, co widział w oddali.

- Czy to tak wypada? - odezwała się również Jutta - Okradać tę zielarkę. A co, jak wróci? - spojrzała pytająco na kapłanów, szukając duchowego kompasu.

Grupa zdobywa 3 kurczaki (9 jedzenia) i kosz warzyw oraz jajek (14 jedzenia).

Hans odzyskuje 1 strzałę i 2 groty oraz lotki.

- Nie widziałem skąd nadeszła. Tu od naszej strony była. Ruszyła za skarpę w kierunku wioski. - odpowiedział na pytanie elfki Galnir.

Rozejrzał się jeszcze po zagrodzie i towarzyszące.

- Hans ma rację. Zbieramy się stąd. Z takim zapasem możemy dojść gdziekolwiek w Averlandzie... A nawet w góry.

Erica sama zastanawiała się nad losem zielarki. Nie chciała tu przychodzić, nie chciała wracać do Heppingen. Nie chciała po raz kolejny widzieć tych wykrzywionych w bólu pustych twarzy nieumarłych. Nic jednak nie będzie już takie jak dawniej.

Na pytanie Jutty odpowiedziała - Nie mamy pewności, że zielarka żyje. Nie znaleźliśmy jednak, żadnych rzeczy których mogła używać. Wielce prawdopodobne jest, że dawno już uciekła w las. Być może, że spotkamy ją gdzieś po drodze. A teraz nie zatrzymujmy się tu na długo, czas ruszać w drogę.

GRUPA PRZY CHACIE

Krzyk, jaki wymsknął się zdenerwowanej Ullianie, rozniósł się po okolicy. Do tej pory byli względnie cicho, ale teraz nie mogli mieć pewności, czy zostali usłyszeni.

Jutta wystraszyła się i odezwała drżącym głosem.
- Nie krzycz że pani, bo zwołasz te poczwary.

- Dobrze, niech krzyczy. Jak coś się zbliży, zastrzelicie to. Ja idę poszukać tego mikrusa - Unrecht połączył fakty i ułożył odpowiedź na swoje pytanie. Bogatszy o tę wiedzę, poszedł w stronę skarpy, by zejść na dół.

- Na Sigmara, niech ktoś z nim idzie! - oburzył się Wolfgang, ale szybko zamilkł, zdając sobie sprawę, że za bardzo się uniósł.

Galnir nie wypatrzył żadnego poruszenia ze strony Heppingen. Truposze w oddali jak stały wcześniej, tak stały nadal. Nie widział jednak, co dokładnie działo się w samej wsi. Nie widział go za to nikt z dołu, co było zamierzone.

Pytanie Lothara zaś obiło się bez echa. Ani Sesslerowie, ani Ulliana z Ericą i Galnirem nie znali okolicy. Ten ostatni często kursował między różnymi miejscami, lecz nie tutaj, a na terenach khazadów. Co najwyżej do Averheim prosto drogą, nie zbaczając z kursu, spełniając swój gończy obowiązek. Wiedział za to, co stało się z Heideck, doświadczył tego na własne oczy.

HANS

Odpowiedź musiała przybić trochę pastucha, który spuścił głowę i w milczeniu, przytaknął jedynie. Młody Sessler zaś wzdrygnął po tym, co usłyszał. Technicznie był już dorosły lub może jako mieszczuch, brakowało mu do tego z dwóch góra lat, ale na tak brutalną prawdę gotowy nie był. Popatrzył na łowczego wielkimi ślepiami, jakby usłyszał właśnie coś zakazanego.

Oprócz tego, jakoś bardzo dobrze dźwięk niosło w jego stronę, bo Hans usłyszał pytanie sigmaryty dobrze i wyraźnie. Kaplic większych nie znał za bardzo, najbliższa była w Heideck, dla odważniejszych w Agbeiten - wszak mało kto przeprawiał się przez wzgórza - oprócz tego kapliczki rozrzucone po trakcie, żeby przejezdni mogli odprawić modły, ale to sterty kamieni. Znał za to dwie miejscowości, mniej więcej w tej samej odległości - utartym szlakiem nie chadzał, toteż dla niego nie miało to większego znaczenia.

Ostatecznie, coś się działo po chatą zielarki. Ulrykanin odszedł od reszty, a elfka wydarła się wcześniej, zaraz po niej Sessler. Coś o ratowaniu dzieciaka i pójściu z kimś.