Klasyczna broń strzelecka była szybsza od magii. Nim obaj czarodzieje zakończyli swoje inkantacje, Santiago zdążył wystrzelić. Była również mniej celna, bo strzała zamiast w łowcę nagród wbiła się w drzewo po drugiej stronie drogi. De Ayolas wyskoczył z ukrycia i popędził za znikającym w zaroślach mężczyzną. Gdy biegł minęły go dwie skwierczące, ciągnące za sobą eteryczne warkocze kule magicznej energii. Z wizgiem wpadły między drzewa. Dwa razy błysnęło i rozległ się krzyk bólu, po czym wszystko ucichło. Santiago ostrożnie zagłębił się w las, rozglądając za łowcą. Zobaczył go leżącego na starym, wilgotnym listowiu, z poparzoną skórą i w tlącym się, dymiącym ubraniu.


Berwin podążał za śladem i z każdym krokiem był bliżej swojej ofiary. Uciekający przed nim mężczyzna tracił siły, zwalniał i coraz bardziej kluczył między drzewami, nie mogąc już utrzymać jednego kierunku. Berwin po przejściu jeszcze około pięćdziesięciu kroków zobaczył łowcę. Tamten zaprzestał ucieczki. Siedział pod drzewem, oparty plecami o pień, w zakrwawionej ręce ściskał szablę.

- Czego chcesz? - zapytał słabym głosem, gdy zobaczył między drzewami Berwina.

Ogólny plan był prosty - opóźnić trójkę łowców nagród. Na przykłąd dosypując im jakiegoś paskudztwa do zupy.
No i wyglądało na to, że plan powiódł się i to aż za dobrze. Jeden łowca został powstrzymany na zawsze, drugi zaś solidnie oberwał od magii. Pozostał jeszcze jeden, ale Wilhelm miał nadzieję, że Berwin zdoła go dogonić.
Z tym tylko, że plan musiał zostać zdecydowanie zmodyfikowany. Skoro padł pierwszy trup, to jedynym wyjściem było dokończyć robotę. Żadne obietnice nie miałyby tu sensu. Wszak rzeczą jasną było, że łowcy nagród będą kontynuować swą 'misję', tym razem mając dodatkową motywację. Złoto i chęć zemsty zedydowanie zachęcą ich do zwiększenia wysiłków.

Wilhelm doszedł do wniosku, że najlepiej by było, gdyby trzech z nich wcieliło się w role łowców nagród i ruszyło przodem, a ostatni (tu by trzeba zdecydować, na kogo wypadnie) pozostanie przy karawanie tak długo, jak długo się da.
I tym pomysłem postanowił podzielić się z pozostałymi.

- Nie zostawiaj mnie tutaj – powiedział łowca nagród. Berwin odwrócił się. Krzyk i przekleństwa mężczyzny słyszał jeszcze długo, gdy wracał ciemnym lasem do obozowiska, gdzie już czekali na niego towarzysze.

Po zebraniu wszystkiego co nadawało się do zabrania, oporządzeniu koni i szybkim pochówku dwóch łowców nagród, którzy swoje miejsce znaleźli w płytkim wykrocie na skraju lasu, czwórka awanturników, drogą przez las przeszła do stacjonującego nieco dalej taboru Stirgan. Kroenert nie był zachwycony tym, co usłyszał o spotkaniu z łowcami, natomiast Salvadore wyraził swoją aprobatę i ze zrozumieniem pokiwał głową.


Następnego dnia pod wieczór, Wiosenny Festiwal Gattich dotarł do Staig. Tutaj mieli popasać przez dwa dni i znów dawać pokazy dla okolicznej ludności. Ziemie, na których leżało Staig należały do Opactwa świętego Aelrica Wędrowca, zlokalizowanego tuż za wsią. To w tej okolicy w roku 1707 KI doszło do klęski wojsk Wielkiego Barona Eduarda von Durbheim w bitwie z orkami pod wodzą Gorbada Żelaznego Kła. Części mnichów udało się zbiec na okoliczne wzgórza, skąd wrócili gdy niebezpieczeństwo minęło i pochowali zmarłych. Cmentarz otoczony murem z białego kamienia, wraz z obeliskiem upamiętniającym poległych żołnierzy i zamordowanych mieszkańców znajdował się w pobliżu klasztoru. Staig odbudowano, a ziemię poświęcono w imieniu Sigmara i Morra. Sam klasztor w obecnej formie również odbudowano, sytuując go kilkaset metrów od pierwotnej lokalizacji.
Stirganie rozbili obóz po przeciwnej od klasztoru stronie osady, pomiędzy drogą a rzeką. Tradycyjnie osiem wozów stanęło w kręgu, a dziewiąty pojazd Boyko ustawił nieco poza kręgiem, bliżej rzeki.

Prawdę powiedziawszy Berwin ostatnio nie spał zbyt dobrze. Miał koszmar i to tak realny, że po obudzeniu przez chwilę jeszcze rozglądał się dookoła przerażony. Wpatrywał się z niepokojem w twarze towarzyszy. Potem westchnął z ulgą i poszedł napić się wody.

Nie odzywał się przez dłuższą chwilę coś rozważając we własnej duszy, ale kiedy towarzysze znaleźli się sami zagadał ostrożnie dobierając słowa:
- Muszę Wam coś opowiedzieć. Jak Wiecie nie jestem raczej przesądny, ale nie kryję mego oddania Pani Verenie. Jak wszyscy wiemy jej małżonkiem jest Morr władca snów i krainy śmierci. Być może więc miałem sen zesłany przez Morra. Co niewątpliwie byłoby dla mnie wielkim zaszczytem, choć i pewnym kłopotem, bo sen był koszmarnym ostrzeżeniem.

Uczyniwszy to usprawiedliwienie Berwin opowiadał dalej:
- Śniło mi się że jestem pogrzebany i że słyszę śpiew. Jakby nieodparte wezwanie. Wygrzebałem się z grobu i zobaczyłem, jak spod ziemi wygrzebuje się Elmer, potem Santiago i Wilhelm. Wszyscy wyglądaliście jak żywe trupy. Siny i paskudni. Byliśmy na polanie na którego skraju śpiewała stara kobieta i wysoki, chudzielec w typie arystokraty. Stali przy wozie, a wszyscy podążali ku nim.

Przepatrywacz wyciągnął fajkę i zapalił ją. Pykając ciągnął:
- Można by to zignorować, ale tak jakby jesteśmy w pobliżu dość sporego cmentarza, a do jednego z wozów nie mamy dostępu. Z kolei sam sen to trochę mało, by ktoś chciał rozwiązać moje obawy. Co tu robić? Pogadać z Salvadore? Jak nie pomoże, to poprosić o pomoc mnichów? W każdym razie powinniśmy przyjrzeć się tej personie z zamkniętego wozu. A jak wszystko zawiedzie i zostanę uznany za wariata, to przynajmniej zanocujmy w klasztorze. Co o tym myślicie?

Zwrócił się do towarzyszy.