Początkowo wyglądało, że z oswajania koni nic Wilhelmowi nie wyjdzie. Nie miał o tym zielonego pojęcia, ale najwidoczniej jego determinacja albo podejście sprawiły, że zwierzę, do którego się zbliżył tylko przez chwilę wyglądało na zaniepokojone. Słowa i gesty von Dohna spowodowały jednak, że koń położył uszy i delikatnie obwąchał wyciągniętą w jego stronę dłoń. Wilhelm poklepał konia po szyi i chwycił za krótki postronek. Zwierzę było jego!

Znając już położenie ukrywającego się łowcy, Berwin ruszył szerokim łukiem w jego stronę. Przypadł do ziemi i przemykał od pnia do pnia, uważając aby nie nadepnąć na suchą gałąź bądź szyszkę. Cały czas też nasłuchiwał, czy aby jego przeciwnik nie zmieni pozycji. I gdy już prawie znalazł się w miejscu, z którego mógłby dostrzec łowcę nagród, stąpnął niepewnie, zachwiał się i odruchowo chwycił cienkiego drzewka. W odpowiedzi na hałas, w jego kierunku poleciał ze świstem nóż, który uderzył w drzewo nieopodal, zrykoszetował i upadł w igliwie. Łowca nagród zerwał się ze swojego miejsca i znów rzucił do ucieczki w głąb lasu.

Santiago przeszukał zastrzelonego łowcę, przy którym znalazł sztylet i solidny pas wraz z sakiewką, zawierającą kilkanaście szylingów i czarny kamyczek. Potem zabrał się za grzebanie w ułożonych obok ogniska jukach i pakunkach. Znajdował się tu pełny ekwipunek obozowy czyli koce, naczynia, śpiwory, bukłaki z wodą, lina, siekiera. Ciepłe ubrania, zapasowe gacie, onuce oraz peleryny wypełniały skórzane sakwy. Santiago znalazł też kilka wykonanych ze skórzanych pasków kajdan i lakierowany na czarno, skórzany czepiec, który pasował mu na głowę. Na koniec Estalijczyk znalazł też suszone mięso i podpłomyki, a także dwa zwoje płótna i bandaża, które podał jęczącemu Elmerowi.

Wioskowy magik Lutefiks wziął się za opatrywanie swojej nadwyrężonej ręki, co przychodziło mu ze sporym trudem. Dopiero gdy Ayolas mu pomógł, udało się powstrzymać krwawienie. Elmer wyczerpany i oszołomiony usiadł przy ogniu.

Chwilę potem czający się w ciemnościach Santiago usłyszał zbliżającego się drogą od strony obozowiska Stirgan samotnego mężczyznę.

Wilhelm po pierwszym sukcesie miał już znacznie łatwiej. Dwie pozostałe kobyły, widząc że obcy mężczyzna nie stanowi zagrożenia, poddały się jego woli, dały dotknąć, złapać za postronki. Mag zajęty uspokajaniem wierzchowców nie zwrócił uwagi na zbliżającego się drogą trzeciego z łowców.

Elmer jak gdyby nigdy nic siedział przy ogniu, nieopodal w krzakach ukrywał się Santiago. Idący drogą łowca do ostatniej chwili nie spodziewał się zasadzki. W pobliżu obozowiska pozwolił sobie na rozluźnienie i szedł pogwizdując. Jednak w pewnym momencie zatrzymał się, coś przykuło jego uwagę, zaalarmowało. Być może był to Wilhelm stojący między końmi, może okryta kocami sylwetka Elmera pochylającego się nad ogniem, a może leżące na środku obozowiska, ledwo widoczne w mroku nocy zwłoki...
- Joerg! Hense! Wszystko w porządku? - krzyknął, równocześnie przesuwając się szybko w stronę porośniętego krzakami skraju drogi.

Tymczasem w głębi lasu, Berwin wziął na celownik uciekającego znów łowcę. Krzyk z ciemności świadczył o tym, że strzała mimo trudnych warunków dosięgnęła celu. Jednak postrzał nie był na tyle poważny, żeby uniemożliwić mężczyźnie dalszą ucieczkę. Z pewnością go spowolnił, a do tego krew z rany mogła ułatwić podążanie za nim...

Jeden był zysk z powrotu trzeciego łowcy - poznali imiona łowców nagród. No i nie musieli szukać tego trzeciego.
Ale niestety, ten trzeci był zbyt wielkim bystrzakiem i zorientował się, że coś nie pasuje i zaczął uciekać.

Zdaniem Wilhelma pozostało tylko jedno - dopaść tamtego, nim zdąży zniknąć w krzakach i rozpłynie się jak mgła... a potem sprowadzi na głowę Wilhelma i jego towarzyszy jeszcze więcej i jeszcze większe kłopoty.

Żadne porządne rozwiązanie nie przyszło mu do głowy, wybrał więc rozwiązanie zdecydowanie nie pokojowe, ale, miał nadzieję, skuteczne - posłał odrobinę magicznej energii w usiłującego się schować łowcę.