Oswald i Randulf

Ludzie na słowa Oswalda zareagowali z zainteresowaniem i się ich posłuchali. Nastała cisza, a każdy wychylał się by zobaczyć co właśnie się stanie, co bohater powie czy co zrobi.

Witold z kolei robił to co robił gdy tylko przyszli pod jego dom. Zbierał kamienie były one różnej wielkości zarówno te malutkie jak i te większe. Oswald odezwał się do niego, a ten dopiero po chwili na niego spojrzał i odparł:

- Idź sobie bestio lasu. Po co mnie męczysz? Powiedz swoim demonom aby odeszli stąd - patrzył na ludzi stojących za bohaterem, w jego oczach dało się zauważyć strach, jak gdyby widział coś zupełnie innego niż ludzi. - Ja nic nie wrzuciłem, nikt mi nic nie kazał. Nie chce rozmawiać, zbuduję mur. - postać gestykulowała dłońmi w sposób chaotyczny, jak gdyby nakreślając granice swojej posesji, widząc jednak, że bohater ani też ludzie za nim nie chcą sobie pójść, zaczął kierować się w stronę swojej chatki, które wyglądała jak gdyby była czymś wysmarowana, bohater wolał nie zastanawiać się co to mogło być, bo prawdopodobnie było to właśnie jakieś błoto bądź łajno.

Randulf trzymał się bliżej Oswalda, odczuwał on że od chatki cuchnie, jednak widział też, że Oswald ma z tym większe trudności. Wyglądał wręcz trochę blado.

Oswald miał już dość. Bezsensownej paplaniny i przeraźliwego smrodu. Dość zabawy w kotka i myszkę. Szybkimi krokami podszedł do Witolda, złapał go za koszule i siłą odciągnął od chaty, gdzieś gdzie dało się choć trochę łatwiej oddychać.

- A wcześniej gadałeś co innego jakżeś pomylił Otwina z chuj wie kim. Więc jak w końcu było? - Bosch obejrzał się na paskudną chatę i ponownie na Witolda. - Nie dość że zaraza, to jeszcze taki syf. Zresztą po co z szaleńcem gadać. - Machnął ręką i odstąpił od głupka.

- Wasz sąsiad, wasza wieś. Wy decydujcie co z tym zrobić ludzie. Ja ruszam sprawdzić te studnie. Niech jeden pójdzie ze mną, żebym żadnej nie przeoczył. Reszta ma swoją robote. Nie ma co robić zbiegowiska. - W tej właśnie chwili przyszło mu na myśl, czy czasem sam nie będzie w stanie wywąchać, jeśli coś będzie nie tak z wodą.

"Oszalał", pomyślał Randulf, widząc zachowanie i wsłuchując się w słowa Witolda.
Łatwo można było dojść do wniosku, że przy zastosowaniu odpowiedniej perswazji można było namówić szaleńca do wszystkiego.
Gorsze było to, że po słowach Oswalda mieszkańcy wioski mogli wybrać najprostsze rozwiązanie - spalić szaleńca wraz z całym obejściem.
Ale Randulf nie miał zamiaru stać na straży bezpieczeństwa Witolda.

- Zostawcie go - powiedział. - Są ważniejsze sprawy do zrobienia. Trzeba sprawdzić i zabezpieczyć studnie. No już... Idźcie z panem Oswaldem. Tam się bardziej przydacie.

Nie czekając na efekt swoich słów ruszył za kompanem.

Kapłanka nie miała ochoty rozmawiać w drodze do cyrulika. Głowę zaprzątały jej problemy, planowała już za wczasy co i jak zrobić. W związku z tym, Rudi wiele się nie dowiedział. Ot, Klara miała trudne dzieciństwo i w wierze odnalazła ukojenie i zapragnęła nieść je innym. Dlaczego było trudne już się nie dzieliła.

Na miejscu dla pewności wypytała medyka, czy z chorym działo się coś niepokojącego. Sama nie miała zamiaru go badać, było to stratą czasu, zamiast tego skupiła się na jego aurze. Po tym mogli już iść. Trzeba będzie się przegrupować i podjąć decyzję jak całą okolicę zebrać, gdzie powinien znajdować się szpital. Wiedział też, że ma przed sobą obchód po domach z chorymi.

• Wiedźmi wzrok na Eryka. Sprawdza czy coś się zmieniło w sferze magicznej.

Klara dowiedziała się od medyka, że chory leżał spokojnie w łóżku. Jego stan nie poprawił się znacząco. Nie widział niczego podejrzanego, no może prócz, że gdy przebywał przy nim dłużej odczuwał ból głowy, jednak mógł być to po prostu przypadek.

Kapłanka widziała swym wiedzmim wzrokiem, że tak jak w przypadku jej brata na chorego działa coś silnego z czym organizm nie potrafi się uporać. Była to z pewnością jakaś trucizna. Nie było tutaj aury, która jak to było w przypadku chorych najemników prowadziła w te okolicy. Z pewnością przypadek jej brata i ten był tym samym z czym zmagali się najemnicy.

Otwin nie przykładał zbytnio do niczego uwagi po prostu towarzyszył kapłance. Nie miał zamiaru się rozpraszać, był małomówny i czujny.

Rudi z kolei kręcił się koło kapłanki, szukając jakichkolwiek drobnostek w których mógł by ją wyręczyć.

Oswald złapał Witolda za ściery w jakie był ubrany i odciągnął go od domu. Ubrania niemal się nie rozleciały, gdy to bohater uniósł go dosłownie w powietrze. Wyglądało to widowiskowo, chłopi patrzyli z zafascynowaniem. Reakcja Witolda była jednoznaczna, chłopina wystraszył się co niemiara. Zesztywniał, jak gdyby miał za chwilę umrzeć, tak więc bohater nie miał nawet co liczyć na jakiekolwiek odpowiedzi. Od chłopa śmierdziało co nie miara, tak samo jak i od jego posesji, być możne nawet w tej chwili, gdy został podniesiony popuścił w portki. Dopiero gdy bohater go puścił, ten upadł bezwładnie na ziemię i patrząc na bohatera zaczął na czterech kończynach się cofać.

- Zgadza się. Jak bliżej powąchać to chuchną trupem albo chuj wie czym. - Przytaknął Randulfowi i zwrócił się do chłopów którzy ciągle podążali ich śladem.

- To te studnie są zatrute. Nie czerpać z nich wody, nie poić tym zwierząt, nie zbliżać się bez potrzeby. Powiedzcie wszystkim żeby ich unikali i zaznaczcie je kredą albo czym. Trzeba wziąć jakieś deski i je przykryć. Sprawdzę z kapłanką czy uda nam się je jakoś oczyścić. - Bosch miał zamiar chwilę pozostać przy studniach, dopilnować i pomóc przy ich zamknięciu, po czym chciał wrócić do Klary żeby sprawdzić jak jej idzie z chorymi.

Oswald rozkazał chłopom zająć się studniami. Ci zapatrzeni w bohatera robili dokładnie to co on im nakazał. Już po chwili kilku chłopów latało z deskami. Ludzie byli nawet zgrani ze sobą i wszystko szło dosyć żwawo. Po chwili do bohaterów podbiegło 2 chłopów i jeden z nich wyrwał się jako pierwszy:

- Policzyłem, mamy 21 ludzi chorych… i 23 już nieżywych - ale po chwili przerwał mu stojący obok:
- wcale, że nie, bo jest 23 ludzi chorych i 21 martwych...
Chłop spojrzał na tego obok i kontynuował:
- Liczyłem, że jest 21 ludzi chorych - powtórzył poirytowany
- a ja liczyłem i jest 23 …


Nagle Oswald nie był w stanie skupić się na tym co działo się tuż obok niego, bo poczuł jakiś innym zapach, smród, coś nadzwyczaj intensywnego, coś czego nigdy wcześniej nie czuł. Coś się zbliżało w niesamowicie szybkim tempie. Bohater był w stanie pod sam koniec usłyszeć ruchy skrzydeł, jak te potężnie odpychają powietrze. Jednak w tedy już był w stanie jak, jak i każdy inny znajdujący się na placu zobaczyć to co stało za tym wszystkim. Na niebie pojawiło się owe stworzenie i nie trwało długo, gdy to podeszło do lądowania. Uderzyło w ziemię, miażdżąc przy tym kilku chłopów swoimi ogromnymi zakończonymi pazurami łapskami tak, że za trzęsło się. Bohaterowie ledwo zdołali ustać na nogach.

Stworzenie zawyło donośnie i pochwyciło swą paszczą kilku chłopów stojących najbliżej. Nastała panika, zamieszanie jakie ciężko było by kontrolować. Ludzie zaczęli uciekać w popłochu, chowając się po domach. Otwin z daleka zdołał zobaczyć stworzenie, wiedział, że wylądowało ono gdzieś w pobliżu owych zatrutych studni. Klara poczuła wiatry chaosu, jednak cały budynek za trząsł się, jak gdyby ziemia się miała zaraz rozstąpić. Coś się działo.


Oswald wraz z Randulfem byli w dosyć bezpiecznej odległości od potwora, który w tym momencie zajmował się rzezią chłopów. Jednak było pewne, że stworzenie w pewnym momencie zainteresuje się też i nimi.

Spór nad ilością chorych i nieżywych przerwało pojawienie się ogromnej, nieumarłej bestii, która wylądowała wśród chłopstwa i zaczęła sieć zniszczenie. Bosch aż cofnął się o krok wytrzeszczając oczy w zdumieniu.

- Czy to jest jakiś żart?! - Wydusił z siebie oniemiały starając się złapać za miecz. Udało mu się trafić na rękojeść dopiero za drugim razem.

- Rand, masz może jakąś balistę za pazuchą, albo przynajmniej oddział pikinierów schowany za okolicznym krzakiem? Swój chyba zostawiłem w domu... - Zwrócił się do towarzysza nie odrywając wzroku od poczwary. Na dobrą sprawę nie wiedział jak w ogóle zabrać się do walki z czymś tak wielkim, wymachującym pochwyconym chłopem jak szmaciana lalką.


Tarcza. Było to pierwsze co mu przyszło na myśl, ale swoja miał przytroczoną do juków, a konie stały przywiązane przed karczmą. Choć może i dobrze się stało, bo po czymś takim to pewnie musieliby ich szukać po okolicznych wsiach, o ile tak czy inaczej się nie zerwały spłoszone i nie uciekły. Tak czy inaczej nie było czasu po nią biec. Trzeba było działać już teraz, niezależnie od przygotowania.

- Odwrócę jego uwage, a ty spróbuj to obejść. Myślisz, że łuk coś da? Jakbyś zdołał jakoś uszkodzić mu skrzydło to uziemimy suczysyna. Chyba... -

Oswald ruszył powoli do przodu. Podniesionym kamieniem cisnął w stwora. - Kurwiu brzydki! - Krzyknął starając się zwrócić jego uwagę i zaczał wymachiwać mieczem nad głową.

"Zły pomysł. Zły pomysł..." Krążyło w jego głowie. Ale z wolna formował się jakiś plan. Pierwsze co, musiał uniknąć pochwycenia przez zabójcze szczęki. Reszta jakoś przyjdzie sama. Taką przynajmniej miał nadzieje.