Furgil zmarszczył czoło jakby się solidnie zastanawiał nad słowami Gnimnyra. Ostatecznie puścił przeciągłego pierda. Potrząchał nogawką.

- Tak między nami mówiąc. - zaczął tonem dumającym. - Tom ja nigdy między ludzkimi królestwami nie był. - zawiesił się na chwile. - No nie mogą być one chyba bardziej cywilizowane od naszych górskich miast?

Hmmmm... Cóżem bym tam robił? Pogładził długą brodę kilkakrotnie.
Nie może być tam chyba bardziej szalenie, niż między tym górskim plemieniem ludzi? Ha! Na pewno są tam jakieś pierdolone elfy!

- Zgoda. Tam też można niejednemu dać w ucho.

Pająki poruszały się po drzewach z zawrotną prędkością.
- Gobliny. Pająki. Górą idą - przekazał pozostałym Yarislav i zachęcając, by podążyli za nim wskazał głową przed siebie.
Prosto między skały, w których jak pamiętał wyłomy były dość duże, by pomieścić nawet wierzchowce. Oby tylko w porę znalazły się aż trzy takie szczeliny.

- Aye! - krzyknął Furgil. - Nie jest godnie ginąć w lesie, jak jaki chędożony elf! - warknął prychnąwszy i popędził między wskazane skały.

Oglądał się co jakiś czas przez ramię, aby dojrzeć co tak przez chaszcze się telepało, coby mógł pokazać goły zadek na podrażnienie wrogom, nim zaprosi Szczerbka do tańca.

Rusłan podążając za wskazaniem Yarisłava ruszył do przodu i rozglądał się, szukając dobrego miejsca na ukrycie się. Albo możliwości skrętu, by oddalać się od trasy przemarszu pająków pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, zawsze jest szansa, że są mniej ważni niż główny cel goblinów i że nie będzie się chciało wrogowi marnować czasu na paru zabłąkanych podróżnych.

- A co to znowu za cholerstwo? – zapytał Gnimnyr. A kiedy usłyszał odpowiedź, zaklął szpetnie. Z każdym przebytym krokiem coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że należy jak najszybciej wynieść się z tych okolic. Ceną pozostania było życie lub zdrowie psychiczne, a obie te rzeczy krasnolud miał w wysokim poważaniu. Nie było czasu do stracenia, więc zeskoczył z wierzchowca i pociągnął go za uzdę w kierunku labiryntu głazów. Tak było szybciej niż jechać na upartej szkapinie wierzchem. Miał pewne obawy, że za chwilę szukając schronienia zabłądzą lub rozdzielą się, ale szybko przegnał mroczne myśli. Teraz liczyło się ratowanie życia.

Popędzili między skały. Kręta ścieżka wiodła między nimi, by już niedługo potem zacząć się rozgałęziać. Yarislav wyglądał jakiegoś schronienia dla krasnoludów, ale nic nie znalazł. Jedyna nadzieja była w tym, ze pająki poszły przez las.

I tak było. Zasadniczo. Kolejna część goblińskiej armii ominęła skały, prawie cała. Prawie.

Usłyszeli gdzieś na sobą złowrogie klikanie. Domyślali się co to. Potwory szły po ścianach wąwozów i zbliżały się z każdą chwilą. Co jakiś czas jakiś cień przemykał nad ich głowami. W końcu stało się to, co musiało się stać. Jeden z olbrzymich pająków wylądował na ścieżce przed nimi, drugi zaś spadł tuż za zamykającymi pochód krasnoludami, blokując odwrót. Zielonoskórzy jeźdźcy wykrzyczeli coś w swoim plugawym języku, poganiając stwory do ataku. Te posłuchały i ruszyły bez chwili zwłoki.

Krasnoludy bez gadania wzięły najbliższego pająka w krwawe obroty. Na przemian Furgil z Gnimnyrem uderzali w pokraczne monstrum dosiadane przez szkaradnego goblina. Bestia po dwóch ranach zadanych żelazem Dawich rozpaczliwie usiłowała zdzielić Długiego, lecz nadaremnie. Wykorzystał to Furgil ostatecznie zadając morderczy cios, ostrym jak krasnoludzki topór, Szczerbkiem. Pająk i jeździec zwalili się miedzy głazy zalani juchą i spienioną owadzią mazią.

Pomarańczowobrody dostrzegł ludzi radzących sobie niewiele gorzej. Yari i Rusłan okazali się równie sprawni w operowaniu stalą, a pomioty chaosu jednakże bezradne w ataku, który szybko zmienił się w walkę o przetrwanie.

Nie zdążył Furgil otrzeć z czułością posoki ze Szczerbka, gdy znowu zeskoczyły kolejne dwie pokraki i zielonymi kurduplami. Ochoczo biegły ku nim po własną zgubę.

- No Gnimnyr, patrz no. - mruknął Krótki. - Jak muchy namolne te pająki...

Komentarz Furgila nie dotarł do jego ludzkich towarzyszy. Przez krótką chwilę walczyli jeden na jednego z jeźdźcami pająków. Mobilność goblinów na owadzich wierzchowcach uniemożliwiła konnym wykorzystanie pędu – stanęli więc w miejscu i manewrując końmi oraz bronią w końcu ubili pierwszego napastnika. To pozwoliło im wziąć głębszy oddech.

Zarówno Yari i Rusłan jak i Gnimnyr z Furgilem rozeszli się na boki okrążając osamotnione gobliny i po raz kolejny walczący skoczyli ku sobie. Gdy kolejny raz zwarcie minęło żaden z bohaterów nie został ranny. Nie można było tego powiedzieć o pająkach: Yarislav jednego zahaczył toporkiem, drugiego Furgil pryecyesa Szczerbkiem, a ranione odnóża ugięły się pod stworem.

Śmiałkowie zadawali ciosy, jedni z grzbietów koni, inni stojąc pewnie na swych nogach. Ostrza cięły to pająki, to ich jeźdźców. Koniec końców pokonali wszystkich wrogów, nie odnosząc żadnych ran. To była dobra wiadomość, skonstatowali, patrząc na jakąś zielonkawą ciecz spływającą po kłach potworów.

Zła wiadomość też była, a jakże. Gonitwa przez skalny labirynt sprawiła, że nie wiedzieli gdzie są. No, przynajmniej nie do końca wiedzieli. Nie było jednak innego sposobu na opuszczenie tego miejsca, jak dalsza wędrówka. Udało się jednak, dotarli jakoś do wyjścia, choć po drodze musieli usiec kilku kolejnych goblińskich jeźdźców i ich wierzchowce. Może wreszcie uśmiechnęło się do nich szczęście, może Goromadny im odpuściły, któż mógł to wiedzieć? Najważniejsze, że droga na równiny stała otworem, nie było widać żadnych zielonoskórych, trolli, drzew obwieszonych martwymi Ungołami czy ludzi o czarnych oczach. Gdzieś na stepie czekało Medvednyj.

TakÄ… mieli nadziejÄ™.

Dwa dni zajęła im droga, sporo więc mieli czasu na myślenie o tym, co zastaną na miejscu. Z daleka wyglądało na to, że wszystko w porządku. Osada stała tam, gdzie wcześniej, proporce powiewały na wietrze, a palisada była nienaruszona. Dodał im ten widok otuchy.

Do bram Medvednyj zostało jednak sporo do pokonania, a za sobą usłyszeli znajome już klikanie odnóży i chrzęst chitynowych pancerzy. Ruszyli w te pędy, ale wiedzieli, że nie zdążą, nie mieli na to szans. Odwrócili się w stronę stworów coraz bardziej zmniejszających odległość między nimi. Gobliny na ich grzbietach najpierw wydały okrzyki tryumfu, poganiając pająki, ale po chwili jakby straciły rezon, a w ich pokrzykiwania wkradła się nuta niepewności.

Ziemia za plecami czwórki gotującej się na śmierć zaczęła drzeć, a powietrze wypełnił furgot skrzydeł. Jedno spojrzenie w tył wystarczyło, by wiedzieć co się dzieje. Z Medvednyj ruszyła odsiecz, i to jaka! Elitarny oddział husarii Królowej Lodu nabierał rozpędu, skrzydła doczepione do pleców wojowników dumnie powiewały, a ostrza włóczni błyszczały w słońcu. Jeźdźcy rozdzielili się na dwie części omijając ich niczym wody opływają kamień w potoku i zaszarżowali. Gnimnyr, Rusłan, Yarislav i Furgil ruszyli za nimi.

To nie była walka, to była masakra.