Przez chwilę się paliło, ale w końcu przestało. Zrobiło się trochę dymu. Jak dla krasnoluda zbyt mało, by mógł być zadowolony z uwędzęnia kilku zielonych szkodników. Ale przynajmniej było wiadomo, że w skalnej siedzibie alchemika był drożny komin. Gnimnyr uśmiechnął się pod nosem, co spowodowało napływ bólu do nadwyrężonej czaszki i wszedł za kompanami do wnętrza góry. Goblinów nigdzie nie było widać, za to resztki dymu niekorzystnie wpływały na oddychanie.

- Khe. Khe. Ekhem – odkaszlnął i rozglądnął się wokoło. Potarł oko, bo trochę mu łzawiło. – No i co tu mamy? Zmieniło się coś aby?

Najwyraźniej nic się nie zmieniło. Zastanawiające było tylko, to skąd w jaskini wzięły się czarnookie gobliny i gdzie się podziały? W ogóle sprawa czarnych oczu coraz bardziej Gnimnyra interesowała? Czy to była jakaś choroba? Czy może mutacja? I w jaki sposób wpływała na postrzeganie świata. Krasnolud stwierdził, że w końcu trzeba by kogoś o takich oczach złapać żywcem i dowiedzieć się co nieco. Troll nie był dobrym kandydatem, gobliny też, więc ten temat musiał poczekać.

- Czekaj chwilę – rzucił do Yarislava i wrócił po sakwę. Wygrzebał latarkę, podkręcił knot i rozpalił. Z światełkiem wszedł do tunelu. Poniuchał swoim krasnoludzkim kinolem, czy aby nie wyczuwa woni goblinów. Był niczym ogar, gotów podjąć trop.

- Jak tu nihoho nema i tsza iś wgłomb jaskini, to tsza najsampierw o kunie zadbać. Napoić, wytrzeć, dać żryć. I przypilnować, coby ich nam nie ukradły jakieś psiajuchy. Takie małe toto, i przez komin wylezie alebo co - przypomniał Rusłan, którego w tych górach już raz okradziono. I gotów był się tym zająć od razu.

Rusłan pozostał na zewnątrz, by przypilnować zwierząt i dobytku. Gnimnyr i Yarislav musieli radzić sobie sami z ewentualnymi zagrożeniami. Tych jednak nie było widać, choć wypatrywali ich w każdym kącie, a nawet nad głowami. Przy zamurowanym niegdyś wejściu do korytarza prowadzącego w głąb jaskini znaleźli jednak w pyle sporo śladów, tych mniejszych pozostawionych przez gobliny, i większych, pasującym rozmiarem do ubitej bestii. Im dalej zagłębiali się w korytarz, tym wyraźniej krasnolud wyczuwał smród znienawidzonego wroga. Tym razem nie słyszał jednak upiornego wycia powodowanego przez wiatr wiejący w ogromnej, podziemnej sali, a coś przypominające buczenie w ulu. Z każdym krokiem dźwięk ten przybierał na sile i dało się odróżnić pojedyncze okrzyki, warkot i skrzeki.

Zbliżali się już do końca tunelu, gdy zorientowali się, że pieczara przed nimi nie jest ciemna. Wypełniał ją jakiś blask, migotliwe odblaski rozświetlały skaliste ściany. Pod nimi, na dnie jaskini, zgromadziła się mała armia zielonoskórych. Gobliny, podobne do tych widzianych wcześniej, pokrzykiwały, szturchały się, tu i ówdzie wybuchały bójki między niektórymi z nich. Były ich dziesiątki, a kolejne dołączały do nich wychodząc z innego korytarza. Nad nimi górowały trolle, kierowane przez poganiaczy kłującymi ich w zady długimi włóczniami. Nie dwa, nie trzy, ale z tuzin trolli.

Na krawędzi urwiska zauważyli trzy wbite w skałę haki, do każdego przywiązano grubą linę. Po każdej z nich w dół schodziły dwa gobliny, były już w połowie drogi na dno jamy.

Na Yarislavie piorunujące wrażenie zrobiło wejście pod ziemię. Gobliny były zupełnie niepotrzebne, by pogłębić poczucie zaskoczenia. Kocioł kulturowy, jakim były te góry nie ustawał w zaznaczaniu swej unikalności.
Dolganin ciął, zgodnie z poleceniem, nożem dobytym z rękawa. Ciął również drugi raz, bowiem tak długo Gnimnyr mocował się z jedną liną.Trwało to dosłownie mgnienie oka, po którym gobliny runęły na dno jaskini. I wtedy mężczyzna zdał sobie sprawę ze swojego położenia. Szarpnął krasnoluda na ziemię przypadając na kolano do podłoża. Musieli się skryć przed oczyma ścierw, jak o swych mniejszych kuzynach mawiały stepowe hobgobliny.
- Sef - mruknął szeptem. - Na górę? Czy sanie z goblina?

Rusłan zajął się zwierzętami, obejrzał okolicę starając się pozostać w ukryciu i czekał na powrót kolegów. I ewentualnie na tych, którzy ruszą tu zwabieni dymem.

Stwory na linach zaczęły krzyczeć, gdy tylko poczuły wibracje od uderzeń przenoszone przez sploty, a potem po kolei krzyki zamieniły się we wrzaski, gdy przecięte liny spadały razem z nimi ku ich pewnej śmierci.

Gobliny, wbrew pozorom, zawsze były na swój sposób sprytne i ogarnięte. Skoro coś spadło, to zaczęło to robić gdzieś wyżej, tyle wiedziały. Tam też popatrzyły te stojące na dnie jaskini, pokazując coś lub kogoś palcami i niezrozumiale pokrzykując. Jak się okazało, niektóre z nich miały łuki, zbyt słabe jednak, by zagrozić Gnimnyrowi i Yarislavowi. Strzały uderzały w skalną ścianę, dobre dziesięć metrów pod nimi.

- Do tyłu – warknął Gnimnyr, wściekły że zielona zaraza ich zauważyła. Na szczęście goblinie łuki były za słabe i strzały nie dolatywały. Lepiej jednak było dmuchać na zimne, a nuż znajdzie się ktoś z lepszym łukiem i co wtedy? Krasnolud wycofał się i rozglądnął wkoło, w poszukiwaniu jakiegoś w miarę dużego kamienia lub odłamka skały, który mógłby unieść. Gdyby tak zepchnąć go na dół, to może kilka zielonych gnid przerobiłby na miazgę. Aż mruknął z zachwytu nad swoim pomysłem. A gdyby nie znalazł odpowiedniego kamienia, to nie pozostawało nic innego jak wycofać się i przyczaić gdzieś przy wejściu. Nie wiadomo dokąd wiodły podziemne korytarze. Później, gdy ruch tam na dole nieco zmaleje, można to było sprawdzić.

Dolganin nie ukrywał, że w lot zrozumiał zamysł Gnimnyra. I choć w ciemności widział znacznie gorzej niż krasnolud również zbadał wzrokiem otoczenie. Naparł nawet o wystającą z półki skalnej skałę w nadziei, że nie jest na stałe zrośnięta z podłożem. Nie był jednak zupełnie nierozsądny i nie odwlekał ucieczki w nieskończoność! Na końcu to on był tym, który szarpnął towarzysza za łachy by ostudzić jego temperament.