Okrzyk krasnoluda pomógł Yarislavowi otrząsnąć się z zadumy. Do reszty zdumiewały go te góry i rytuały, jakie odprawiał ród czarnookich górali. Zdumiewała, ale i wzbudzała respekt, naga kapłanka – bo taką rolę wojownik w myślach przypisał napotkanej dziewczynie.
Dobył broni, pobiegł za Furgilem. Starając się omijać drzewa kluczył, uskakując przed niskimi konarami i wystającymi korzeniami. Zwolnił, dając tym samym krasnoludowi przewagę, gdy dotarło doń, że kapłani w jego kraju nigdy nie odprawiali rytuałów w samotności. Rozejrzał się czujnie, nie dostrzegając nikogo. Pogonił więc za Furgilem.
- Kurwa - sapnął.

Ruszyli, nie zastanawiając się wiele. Krasnoludowie dobyli broni jako pierwsi, z zamiarem zabicia kobiety. Z tyłu został Rusłan, nakładając strzałę na cięciwę i unosząc swój łuk. I tylko Yarislav, ostatni z czwórki, zastanawiał się, czy ta czarnooka szamanka rzeczywiście jest sama.

Nie była.

Yari powtórzył przekleństwo widząc pierwszego wojownika wyłaniającego się za grzbietu kotliny. Potem przeklął jeszcze raz. I jeszcze raz. W końcu przestał. Wychodzili kolejni, a było ich w sumie tylu, co trupów na drzewie, albo i więcej. Wszyscy z takim samymi, w pełni czarnymi oczami. Uzbrojeni w łuki i toporki, a część miała na sobie przypadkowe elementy pancerzy, hełmy czy tarcze.

Byli gotowi do walki i mieli wystarczającą przewagę liczebną, by zmiażdżyć czwórkę intruzów, nie atakowali jednak.

To wytrąciło z rytmu całą czwórkę. Niektórzy zatrzymali się w miejscu, inni zawrócili, ale droga do krypty była już zablokowana. Zostali otoczeni, a tamci zacieśniali powoli krąg wokół nich. Dopiero teraz zauważyli, że sporo członków tego górskiego plemienia ma jakieś mutacje, wykręcone kończyny, narośle na skórze, wargi rozszczepione na kształt koźlego pyska. Rusłan spostrzegł u jednego z nich swój stary łuk, a u innego utracony toporek. Chwilę później jego uwagę przykuł jednak biegnący w jego stronę i ujadający głośno pies, już po chwili łaszący się do jego nóg i obijający mu łydki merdającym mocno ogonem.

Dwóch mężczyzn rozstąpiło się lekko, a między nimi stanęła blada kapłanka. Było w niej coś dziwnie znajomego. Gnimnyr i jego zwiadowcy, Yarislav i Rusłan, daliby sobie głowy uciąć, że gdzieś ją widzieli. Coś w jej ruchach, lekkim zgięciu głowy w bok, sposobie, w jaki układały się jej włosy... Nim jednak zdążyli się nad tym porządnie zastanowić, zaczęła mówić. To była dziwnie brzmiąca mieszanka kislevickiego, starośwwiatowego i dawno już nieużywanych, nieznanych im słów.

- Bežite odavde. To nije mesto za vas. Idite dole, u Medvednyj. Recite ljudima, da smrt ide preko šume i planine. Neka se spremaju za rat. Brzo.

Zranioną dłonią przesunęła po twarzy, z góry na dół, zostawiając na niej krwisty ślad mocno kontrastujący z jasną skórą i ciemnymi włosami. Pokazała potem palcem za siebie, w kierunku Medvednyj, jak podejrzewali. Ludzki krąg został przerwany, mogli odejść bezpiecznie.

Gnimnyr od razu, jak pojawili się czarnoocy wojownicy stracił ochotę na walkę. Właściwie to nie planował sam walczyć z zakrwawioną kobietą, ale wykorzystać do tego innych, zwłaszcza bojowo nastawionego Furgila. Kiedy ich otoczyli opuścił ręce i wpatrywał się zza tarczy w kobietę. Znał ją skądś. Gdzieś ją niedawno widział. Nie w Middenheim, zbyt dawno. Może gdzieś na bojarskich dworach… Nie. Wspomnienie krążyło mu w głowie, bliskie wypłynięcia na powierzchnię. Rytuał w Medvednyj. Starucha. Wiedząca. I jej pomocnica. Alyana! Tak. To była ona… Prawie, bo tamta miała jasne włosy i normalne oczy. Co tu się kurwa działo?

No tak. Góry Szaleństwa!

- Alyana? – skierował pytanie do umazanej krwią kobiety. Za grosz nie rozumiał co mówiła, ale najwidoczniej dziwni górale jej słuchali. Droga wolna. – Mówże po ludzku. To Ty, Alyana? Ta z Medvednyj? Co tu się dzieje?

Nie mając wiele, a praktycznie wcale, dystansu do siebie Yarislav nie mógł śmiać się z własnej zapalczywości, choćby bardzo chciał. Źle się czuł w tłumie owianych złą sławą czarnookich. Nie mógł również uwierzyć, że to Alyana stała przed nimi.
- Chodźcie stąd, zanim i nas te góry dziadoskie odmienią jak tych tu - syknął do kompanów.
Otaksował raz jeszcze dziewczynę wzrokiem dostrzegając coraz więcej podobieństw. Nie podobało mu się to. Zganił się w myślach by nigdy już żadnej kobiecie nie zaufać.

Zaufał Rusłanowi, który pierwszy rozgryzł słowną łamigłówkę. Rada przekazana przez szamankę zdawała się być trafiona w punkt. Yarislav, z opuszczoną bronią, pierwszy ruszył ku luce w pierścieniu górali rozglądając się czujnie.

Szamanka w żaden sposób nie zareagowała na słowa krasnoludzkiego alchemika, nie odpowiedziała też na żadne pytania o zarżniętych ludzi. Ci wyglądali na mieszkańców trawiastych równin, choć żaden nie przypominał im nikogo poznanego w Medvednyj.

Powoli ruszyli między członkami tego tajemniczego, zmutowanego plemienia, niektórzy z solennym postanowieniem pozostawieniem Goromadnych za plecami. Na zawsze. Najpierw jednak musieli je opuścić, a to mogło nie być łatwe. Nie uprzedzajmy jednak faktów.

Górale hardo zastąpili wejście do podziemnego kompleksu, co źle wpłynęło na samopoczucie Yarislava. Zdrowy rozsądek nie był jego mocną stroną – mężczyzna ryknął więc na głos potrząsając toporkiem lecz widząc żelazną dyscyplinę zrezygnował. Cofnął się do towarzyszy, którzy również opuścili już pierścień czarnookich wrogów.
- Nu, to w drogę. Musimy znaleźć pracownię i odzyskać konie. Jak matka Olga nie wie o co tu chodzi to ja jestem trollem. Chcę moje złoto – rzucił odwracając się plecami.
Starał się sprawnie wyznaczyć kierunek, ale po wycieczce pod ziemią świeże zmąciło mu myśli. Mógł spytać Rusłana o opinię, nawet nań spojrzał, ale zrezygnował klnąc pod nosem. Tęsknił za ubraną, skromną Alyaną. Odczuwał zawód, że nie jest tą, którą poznał.

Złota nie ma. To minus. Skarbu też nie. To dwa minusy. Nie dostali wpierdolu, to plus. Pies się znalazł. To dwa plusy. Ogólnie remis, z lekkim wskazaniem na plus, o ile znajdą konie. Rusłan był prostym człowiekiem i tylko pokiwał głową na słowa Yarisława. Brzmiały jak plan. Słowa Gnimnyra także. I też były mądre, nawet jeśli nie bardzo je rozumiał.
~ To na niedźwiedzie pomoże, żeby nie wyczuły, nie na wiewiórki - chciał podpowiedzieć, ale machnął ręką. Gnimnyr mądry, wie to na pewno, pewnie to jakaś jego magia albo co.
Zagwizdał na psa, pokłonił się dziewce, - To mój pies - wyjaśnił i ruszył za resztą - Toporek i łuk też, ale uczciwie zdobyte, niech Wam dobrze służą - dodał. Idąc odwrócił się, tylko na chwilę:
- A to ostrzeżenie, to od kogo jest? Jak powiedzieć w Medvednyj? - zapytał.