"Tą dziewkę".

Aleksandrowi nie spodobało się polecenie. Wybitnie się nie spodobało. Przyzwyczaił się, że byle przyjezdny myśli sobie nie wiadomo co o strażnikach miejskich. Przyzwyczaił się do połajanek. Ale nie do tego, aby szlachciura wydawał mu dyspozycję co do bicia własnych kamratów.

"Niedoczekanie twoje, kurwa twoja w dupę mać", myślał gorączkowo udając durnia. Kiedy Jagoda zrobiła swój niezbyt zgrabny acz wybitnie skuteczny piruet i wymyk, który kojarzył się Aleksowi z szarżą kopijnika co najmniej, syn kupca zrobił jedną rzecz, aby ucieczkę jej ułatwić, a jednocześnie sprawiać wrażenie, że wręcz pali mu się robota w rękach

- Łapaj, trzymaj...aj aj..! - zakrzyknął gromko obracając się wokół własnej osi, niby przypadkiem trącony ramieniem Jagody, aby po chwili posłać krzesło kopniakiem pod nogi ewentualnego pościgu, który zechciałby próbować gonić dziewczynę.

-Złapię ją, panie złoty! lecę pędzę - ciało Aleksa próbowało nadążyć za rozpędzoną Jagodą, a właściwie roztrącić lub przeszkodzić ewentualnym ścigającym ją awanturnikom, tudzież innym cudakom, którzy nie okazali się być tacy bohaterscy, jak się im wszystkim zdawało.

Koniec targów wszystko poszło zgodnie z planem. Pieniądz skasowany, archiwum przeszukane, a że nic tam nie ma to nie jego sprawa. On swoje zrobił. Usługa wykonana reklamacji nie ma i nie będzie. Trzeba się jeszcze tylko po to piwo zgłosić. Ruszył, więc z powrotem do gości i reszty straży.

Gdy tak wracał spostrzegł biegnącą Jagodę.
-Ale cyc- tylko mu w myślach przemkło.
Potem widział Wielkiego Gie co jakiegoś typa niesie.
-Oho kogoś zgarnęliśmy.-
Następne co ujrzał to spostrzegł to Szlachetka i resztę bandy.
-Panie robota skończona. Jak mówiłem najszybszy na rynku Jacek Dydulski polecam się na przyszłość, a tak to w archiwum nic nie ma. Nawet księgę wcięło. To co rozliczamy się do końca?

Sierżant Krieffort zauważył zamienianie "o" na "a" u Timiego i szybko dodał dwa do dwóch.
- Wysłoł Cię, boś pedoł?! - aż się zagotował ze złości. W dobie relatywnej prosperity i niskiego poziomu bezrobocia mało kto czuł powołanie do służby publicznej i władze robiły wszystko by przyciągnąć jak najwięcej chętnych. Z różnych, nie zawsze tradycyjnie kojarzonych ze strażą, środowisk. Poza tym, gatunkizm był o wiele łatwiejszy. Biali i czarni mogli wspólnie prześladować zielonych.
- Pedoł, nie pedoł, w straży wszyscy równi i nie wolno kogoś dyskryminować tylko dlotego, że na boby się nie oglądo. Granicę wyznacza tylko poziom Twojej kompetencji. A czasem i on nie... I mówi się woginosceptyk. Nie ma w niej miejsca dla seksistów, homofobów, rasistów i jebanych w dupę elfów! Kołogzystencja, kurwa! Ma zielonoskórych, Chaosytów, skavenów, mutantów, heretyków, nekromantów, magów, elfy, może sobie wybrać kogoś do nienawidzenia i prześladowania. Już ja mu powiem - perorował wściekły.
I powiedziałby zapewne rzeczy straszne, gdyby nie to, że mowę mu odjęło, gdy zobaczył kotłowaninę, w której uczestniczyli jego strażnicy i Poszukiwacze Przygód.
I mowę mu odjęło.

Jagoda wymknęła się krasnoludowi, a Alexander uratował ją przed dalszym pościgiem. To było jasne. W jaki sposób obecni w budynku zmienili się w kłąb kończyn i rozbitych nosów - nie do końca. Jakoś się jednak rozplątali. Mieli powód.

Księga, której nie było, leżała na podłodze. Wszyscy doszli do pewnego konsensusu, że właściwie to nic się nie stało, takie, wiecie Sierżancie, nieporozumienie. No chyba, żeby jednak nie. Ale za to o zwrocie pieniędzy nikt nic do Jacka nie mówił.

Na razie jednak skupiono się na księdze leżącej na podłodze. Zawierała informację, datowaną na tydzień temu, że zostało zgłoszone zaginięcie Nessie von Hore, możliwe porwanie przez znanego reketera zwanego "Belką", częstego bywalca knajpy “Pod tłustym qniem”, ulubionego miejsca spotkań wszelkich mętów społecznych.
Był także drugi wpis, już z następnego dnia, że wszczęto dochodzenie i poszukiwania. I kolejny, wpisany godzinę później, o umorzeniu postępowania wobec niewykrycia sprawców. Wszystko czytelnie opisane, podpisane i podstemplowane zgodnie z prawem. Znakomity przykład policyjnej roboty.

Zadowoleni z siebie i uzyskanych rezultatów Poszukiwacze Przygód zebrali się do odejścia, tylko krasnolud mamrotał coś o skarbie. Pozostała jeszcze kwestia przesłuchania w sprawie kradzionych koni...


- Mości panowie, a można na chwile by jeszcze. Jakiś głos z tyłu głowy kazał mi się zapytać o pochodzenie Qni co macie. Pochodzenie, rasa itp. Ano takie służbowe formalności.
- ej, mistrzu. Skąd my je właściwie mamy? Dostaliśmy je przecież od Ciebie. A nie, chwila, to na samym początku było… stały sobie przy drodze, pamiętacie? - strażnik, który zadał pytanie przez moment słyszał wielogłos, ale po chwili otrzymał odpowiedź adresowaną do niego, tak jakby wcześniej nic nie mówili:
- A czemu pytacie?
- Taka praca. Protokolo trzeba zrobić. Czy jakoś tak to się zwie. - Strażnikiem co ich pytał okazał się ten obwieś co go zatrudnili do roboty w archiwum.
- Ale w jakiej sprawie? My żadnego przestępstwa nie popełniliśmy.
- Konie rzadkie, cenne zwierzę, więc do rejestru wpis zrobimy. Chwila pisania i będzie spokój.
- Normalne wierzchowce Imperialnej rasy. Pochodzą z Imperium - błysnął wiedzą Poszukiwacz Przygód.
Jacek zabrał przybory do pisania i zaczął spisywać zeznania.
- Tak to tylko jeszcze skąd są w waszym posiadaniu?
- Dostaliśmy. Żadnego przestępstwa nie popełniliśmy - powtórzono Jackowi jeszcze raz, nerwowym tonem.
Spisał wszystko zwinął rulon i położył go gdzieś tam w strażnicy gdzie trzyma się coś takiego.
- Dobra, to wszystko. Tak to idziecie do Qnia? Bo wiecie za archiwum pieniądze dostałem, ale w umowie jeszcze piwo było.

Sierżant Krieffort podszedł do Strażnika i reszty Ochotników ze Straży Miejskiej. Poprosiło raport. Usłyszał co się działo. No, z grubsza. Nabrał tchu...
- Gratuluję Strażniku Nichtmachen. Doskonale wyszkoleni ludzie, a przecież mieliście tylko jedną noc na to. Poznali już jak widzę najważniejsze zasady naszej ciężkiej pracy, takie jak "Bierz gdy dają. Gdy nie dają, przekonaj że powinni" i "Każdemu można przypierdolić, ale nie każdemu można". Zwłaszcza ochotnik Dydulski. Zapamiętajcie - w naszym zawodzie musimy uczyć się słuchać i szybko oceniać dowody. Na przykład - skąd wiemy, że ci byli niewinni? Bo nam powiedzieli. A skąd jeszcze? Ocena dowodów - Dydulski trafnie ocenił, że było ich więcej niż nas i byli lepiej uzbrojeni. I ładnie mi to opisać w raporcie. No, a teraz ci co na służbie wracają do roboty, a reszta ma wolne. Na przykład ja. A, i waginosceptyk, nie pedał, żeby mi tu nikt kolegi nie dyskryminował - zakończył i sobie poszedł. W końcu miał wolne.

Z przesłuchaniem poszło łatwiejsze niż myślał Dydus. Wszystko odbyło się w miłej i spokojnej atmosferze, a po wszystkim ruszyli zgodnie do Qnia na piwko.

Knajpa “Pod tłustym qniem” znajdowała się w pobliżu murów w pewnej piwnicy. Było to ulubione miejsce spotkań szemranych typków i innych osób co jakość alkoholu oceniają na podstawie proporcji ceny do procentów. Ściany z grzybem, obrzygane menele walające się po okolicy i zapach wszelkich przyjemności jakie można sobie kupić na tym świecie. Co tu dużo gadać. Jacek czuł się tu lepiej niż w domu. Jak tylko wparowali do środka to zakrzyknął do karczmarza.
-Dawajta piwa no ino szybko. Oni płacą..- wskazał przy tym na swoich nowych towarzyszy.

Darmowe piwo to było coś, co Aleksander popierał. Nie, aby rozumiał te wywody sierżanta o jakichś waginosceptykach i innych takich dziwnych kultystach, ale skoro służba wypadała w karczmie, i jeszcze było piwko dla ochłody, robota leciałaby jak po maśle.
Podążył wiec za resztą strażników do karczmy, z obietnicą składaną sobie w myślach, aby zamówić całą pintę złocistego trunku. I może jeszcze jakiś wurst. Nic tak nie krzepi po robocie, a nawet w trakcie jej jak piwko z wurstem.

Jagoda uważała swój biust za jeden z najważniejszych assetów w jej stanie posiadania. Nie żeby była materialistką (tileański kupiec mówił, że to coś jak kurwa, tylko ze szlacheckim rodowodem). Skoro Wielmożne Panie z legend o smokach i goblinach mogły olśniewać swą urodą, to czy ona, która nie posiadała nic nie mogła cenić tego czym obdarzyła ją Shallyi w dniu urodzenia (albo półtorej dekady później)? Można powiedzieć, że jest to pytanie retoryczne, ale w nomenklaturze Jagody nazywało się to “Co się baranie głupio pytasz?”

Czasami jednak biust przeszkadzał. Na przykład, gdy próbowała wymknąć się z objęć spragnionego skarbów krasnoluda. Gdyby był spragniony czegoś innego, to może by się nawet nie wymykała. Aleksander Wspaniały (jeszcze nie Wielki, ale może w przyszłości) stanął jednak na wysokości zadania i stopie innego cudoka doprowadzając do całkowitego burdelu w miejscu, które rzekomo miało nim nie być. Jagoda przez krótkie tchnienie narzekała na piersi, ale zaraz potem cieszyła się, że nie ma jaj, bo jedna z zaplątanych nóg wylądowała tam gdzie mężczyźni nosili zwykle swoje klejnoty rodzinne. Jęknęła, zagryzła zęby i wykonując skręt niczym akrobata na targowym przedstawieniu wylądowała w kącie sali.

‘Ja wam kurwa dam, cudoki!’ pomyślała sobie, ale z jej ust wydobyło się tylko dyszenie nawet pomimo tego, że słowo ‘cudoki’ zostało rozłożone na trzy długie, groźnie brzmiące sylaby. Nikt nie wchodził w drogę Jagody nie potykając się nieszczęśliwie i nie lądując mordą w rynsztokowym gównie. ‘Nie-do-cze-ka-nie’ (równie groźnie brzmiące choć podobnie niewypowiedziane). Jagoda lubiła to słowo, było w nim dużo ‘nie’ oraz ‘czekan’, który dobrze wbijał się w głowy.

Jej myśli ociekały krwią i tłuszczem, najpewniej zwierzęcym, gdy gdzieś pomiędzy końcem przesłuchania, a wizytą w barze znalazła się w okolicy rynku. Od plotki, do plotki, które wymieniła na dwa jabłka, kawałek chleba, suchar i dobrze wyważoną drewnianą lagę, którą ojciec Aleksandra przeganiał ptactwo oraz podbijał wysoko wiszącą deskę od straganu, gdy lubiła się przesuwać nie tam gdzie powinna. Bezimienny tłum jakimś sposobem dowiedział się od nikogo, że cudoki przybyły, podpaliły karczmę, ukradły konie, chciały zgwałcić miejską dziewkę, bałamucą kogo się da gadaniem o złocie, może nawet złoto mają, a teraz siedzą w karczmie. Straż miejska w obawie o życie mieszkańców podjęła próbę separacji grupy od zdrowej tkanki społeczeństwa i zmożenia jej rozwodnioną trucizną. Natomiast nieistniejąca Jagoda, komórka bezimiennego organicznego tłumu zassała poprzez osmozę społeczną wszelkie informacje na temat niejakiej Pani Nessie Fonchory lub też Niessie Bo Chory. Potem odłączywszy się od ameboidalnej substancji społecznej pojawiła się w drzwiach karczmy niczym kropla deszczu pojawia się na szybie opuściwszy w niewyjaśnionych okolicznościach burzową chmurę.

‘Nie-do-cze-ka-nie’

Przyjezdny cyrk stanowił wielki problem dla Miasteczka i jego straży. Baby były zagrożone, mienie również, gospoda poszła z dymem, a cyrkowcy ciągle zgłaszali jakieś pretensje. A potem, po przedziwnej kotłowaninie w strażnicy, bardzo nagle wszystko się zmieniło i już było w porządku. Nic specjalnego się nie wydarzyło, po prostu w jednej sekundzie problem był, a w drugiej wszyscy, jak jeden mąż lub Jagoda, uznali, że problemu już nie ma i przeszli nad tym do porządku dziennego. Georg zamrugał oczami, jak zawsze gdy coś go ominęło.

Nie miał jednak czasu, sił ani chęci na podjęcie wysiłku umysłowego. Znacznie łatwiejsze i przyjemniejsze było tym razem słuchanie sierżanta. Gie aż pokraśniał na licu przy kolejnych pochwałach, ale wszystko co dobre, kiedyś się kończy. Dla niego się skończyło gdy Krieffort wspomniał o pisemnym raporcie. Nichtmachen najpierw wpadł w panikę, potem wypchnął przed szereg Aleksandra krzycząc „On umie pisać!” i wybiegł z budynku.

Zadowolony z tego, że tak subtelnie udało mu się uniknąć tej przykrej sytuacji postanowił wynagrodzić to sobie kolejką lub dwoma. „Dziko-kraken” poszedł niestety z dymem, ale nie był to jedyny wódopój w Miasteczku. Wielki Gie znał jeszcze „Czerwonego jeżo-smoka”, ale znacznie bliżej było do „Hitopotamusa”. Nie wiedział co to ten hitopotamus jest, ale na szyldzie z pewnością nie było tłustego konia. Co to, to nie.

Za to w środku byli i cyrkowcy, i strażnicy.