Krótkie włosy na karku Dietmara zjeżyły się, a po kręgosłupie przeszedł mu dreszcz strachu. Szkielety były już w klasztorze. Najważniejsze wydawało się pilnowanie przeklętej skrzynki, żeby nie wpadła w ręce wroga.

- Grimmie! – zawołał do krasnoluda, który był przecież znacznie lepszym wojownikiem od niego. – Daj skrzynię, zaniosę ją do budynku! Osłaniajcie z Sophie odwrót!

Kątem oka zobaczył, jak mag wysyła golema w stronę ożywionych trupów.

- Niech ich bije, pokieruj nim jakoś!

Nic lepszego nie wpadło mu do głowy.

Golem działał w bardzo ograniczonym zakresie, który właściwie ograniczał się do poruszania się. Skierowany przeciwko wyłaniającym się z mgły szkieletom, po prostu pomaszerował w tamtą stronę. W tym samym czasie, Grimm i Sophie postawili na ziemi nieporęczną skrzynkę i wyciągnęli broń. Dietmar chwycił spaczeniową skrzynkę i starał się ją podnieść. Była zbyt ciężka, więc w grę wchodziło tylko ciągnięcie jej po kamieniach bruku w kierunku klasztornego budynku.

Automaton ciężko stąpając szedł naprzód, z przeciwnej strony zupełnie ignorując go pędziły szkielety. Wpadli na siebie kilka kroków od grupy śmiałków. Jeden ze szkieletów zderzył się z Żelaznym Człowiekiem bezpośrednio. Efekt był taki, jakby z rozpędu wpadł w ścianę. Kości poleciały na wszystkie strony, a czerep w dziurawym hełmie potoczył się po kamieniach. Mechaniczna istota niewzruszona szła dalej…

Gdzieś dalej we mgle słychać było szczęk broni. Ktoś walczył w innym miejscu dziedzińca. Nie kontrolowane bezpośrednio szkielety zaatakowały najbliższe żywe istoty na swojej drodze. Był to akurat Grimm, Sophie i nowicjusz. Mimo przewagi liczebnej ożywieńców poszło szybko. Pozbawione inteligencji i instynktu przetrwania szkielety nie były wymagającymi przeciwnikami. Zwłaszcza, że Caspar tak kierował ruchomą statuą, że ta gniotła i spychała nieumarłych, wytrącając ich z rytmu. Skończyło się na kilku powierzchownych ranach. Rache, zdyszany i spocony w tym czasie zdołał dociągnąć skrzynkę niemal do wejścia.

Już razem weszli do wnętrza, gdzie czekał zdenerwowany przeor. – Macie to? – zapytał bez ogródek. – Cokolwiek to jest… - dodał patrząc na czarną skrzynkę.

- Mamy - potwierdził Caspar - Wasz były Przeor planował wykorzystać tę skrzynkę do zasilenia golema - wyjaśnił - Dotarło może tu coś po jego śmierci? Jakaś przesyłka albo coś? Na przykład od niejakiego Gugelmina z Paravon? - zapytał - Bo nie bardzo wiemy jak ją otworzyć, a zmuszanie jej do pracy "na ślepo" nie wydaje się najlepszym pomysłem, jeśli chce się zachować relatywnie zdrowe zmysłu. Ja wolę się nawet nie przyglądać za bardzo tej skrzynce bez potrzeby, już i tak przeciążyłem swoje zdolności magiczne - teraz nie widział już powodu by ukrywać, że jest czarodziejem.
Zajął się za to studiowaniem innych magicznych znajdziek - pierścienia z nieznanym zaklęciem i fiolek, które były w posiadaniu Dietmara.

Skrzynka niemal rzucona przez krasnoluda przygniotła Dietmara do ziemi. Szczęśliwie zatrzymał ją zanim rąbnęła o kamienną płytę dziedzińca. Cyrulik zastanowił się przez chwilę co by się wtedy stało. Nic? Wybuch? Czy wyskoczyłby ze środka demon?

Pociągnął ją w stronę głównego wejścia. Grimm niósł ją, jakby nic nie ważyła. Rache musiał się jednak sporo namęczyć. Zdyszany, otworzył usta, by odpowiedzieć przeorowi, ale uprzedził go Caspar. Poczekał więc na koniec ich rozmowy o golemie i skrzyni.

- Czy wszyscy są bezpieczni? W murach klasztoru? Trzeba szykować obronę, skoro szkielety już tu dotarły. Pewnie niedługo rozpocznie się główny atak nekromanty.

- Nic nie wiem o przesyłce z Parravon ani o tym Gugelminie – odparł przeor wpatrując się w skrzynię. – To Arca Chaotis… - mruknął w końcu. – Chyba Muscadet wspominał o niej… To ponoć zakazana moc przeklętych szczuroludzi, ale była mu niezbędna. Nie zdołał jej użyć. Czyli też nie wiecie jak ją otworzyć? – wzniósł oczy ku niebu i złożył ręce do modlitwy. – W takim razie jedyna nadzieja w stawiennictwie Panienki…

- Otaczają klasztor – odparł Jean-Louise Dietmarowi. – Co jakiś czas mała grupka uderza z przypadkowego kierunku. Chcą nas osłabić. Kto mógł poszedł na mury. Jak na razie dajemy radę, ale jak przyjdzie do szturmu, to obawiam się… Nie będziemy mieli szans… A jeśli Kemmler użyje swojej plugawej magii aby osłabić nasze serca, to koniec nadejdzie szybciej niż się spodziewamy…

W tym czasie Caspar usiadł w kącie nad zabranymi z krypty magicznymi przedmiotami i korzystając ze swojej, jak na razie skromnej i ograniczonej magicznej wiedzy usiłował dociec, do czego służą przedmioty zgromadzone przez martwego przełożonego Maisontaal. Poszło mu całkiem nieźle. W materiał płaszcza wplecione były pasma Eteru, ułożone tak, że zapewniały noszącemu szatę osłonę równą co najmniej dobrej skórzni, a przy tym nie krępujące ruchów i nie ograniczające swobody. W pierścieniu natomiast umieszczone zostały dwa czary, zupełnie nie związane z kolorem osadzonego w obrączce kamienia. Pierwszy z nich, uruchamiany frazą-wytrychem „quallis vermis nona apsum” znany był młodemu adeptowi pod nazwą Eteryczna Zbroja, natomiast drugi umożliwiał wzniesienie się w powietrze po potarciu oczka i wypowiedzeniu zaklęcia „somba umba trocca gal!”. Oba czary były powtarzalne i odnawialne, ale bez dokładnych i dłuższych badań Caspar nie był w stanie określić ani interwału ani fazy, jak również warunków ładowania.

Grimm i Sophie zamiast wdawać się w rozmowę z przeorem popędzili wspomóc obrońców. Mgła w znaczący sposób ograniczała widoczność i powodowała iluzje dźwiękowe, ale udało się im trafić w miejsce, gdzie dwóch młodych mnichów, krasnoludzki górnik i Antoine Lapin tłukli wdzierające się na mur szkielety. Z dołu, z oparu skrywającego podnóże muru i całą okolicę słychać było przerażające, mrożące krew w żyłach jęki.

- Z pism Waszego przyjaciela wiemy, że skrzynka daje moc, ale wygląda na to, że trzeba ją wcześniej otworzyć. Może wyczytacie z nich więcej niż my? - zapytał czarodziej wręczywszy Jeanowi-Luisowi znalezione dzienniki.
- Obawiam się, że jak używać skrzynki wiedzą tylko skaveńscy czarownicy. Jeśli nic nie wyczytacie, możemy tylko zgadywać, albo rzeczywiście liczyć na pomoc bytów nadprzyrodzonych.

Zarówno pierścień jak i płaszcz były nadzwyczaj przydatne dla czarodzieja, dlatego Caspar niezwłocznie się w nie wyposażył. W razie czego odda je walczącym na pierwszej linii, ale oni zwykle już i tak mieli co najmniej skórzany pancerz na sobie, a i jeśli się wzniesie, będzie idealnym celem, dlatego warto będzie mieć jakąś osłonę. Nawet jeśli nie wiedział jak często będzie mógł powtarzać czar Eterycznej Zbroi, to przynajmniej raz go rzuci, tuż przed walką.
Na razie jednak skupił się na fiolkach i ostatecznie na skrzynce skavenów. Ktoś musiał.

Wyglądało na to, że narażanie życia w podziemiach poszło na marne. Golem bez mocy skrzyni nie był zbyt użyteczny, a tej nikt nie potrafił użyć. Rache był zaskakująco spokojny, jakby świadomość nieuchronnej śmierci dodała mu odwagi.

- Nie, przeorze, nie potrafimy jej otworzyć. A skoro wy też nie, to czas szykować się na ostateczną obronę. Trzeba ściągnąć wszystkich z murów i zebrać ich tu, w klasztorze. Zabarykadować drzwi.

Umilkł. Zorientował się, że nie wie, co jeszcze można albo powinno się robić w takiej sytuacji. Niezręczną ciszę przerwał Caspar, mówiący coś o skaveńskich czarownikach.

- No tak, przecież spotkaliśmy jednego po drodze do Maisontaal, w górskiej chacie. Gdyby tak... Nie, chyba nie... Nie można tak... Ale przecież... Może to jedyna szansa?

Skrawek nadziei na przeżycie wrócił, i przyniósł ze sobą strach i zwątpienie.