Noc 21 Brauzeit 2518 KI, domostwo Valdemara

Zahipnotyzowana postacią wpół śpiącej czarodziejki, zakuta w kajdany ciekawości opowieścią Valdemara, Olivia tkwiła na swym chwiejnym trójnogu, na domiar wyniosłe słowa Leto zamykały jej usta niczym knebel.


Powiadają, że czarownice mają ostre języki, żeby ich nie kneblować bo knebel językiem przetną, lepiej od razu jęzor wyciąć, żeby zaklęć nie mieliła.

Język Olivii Hochberg nie miał właściwości cięcia materii, ale prawdą było z pewnością, że nad to zuchwale go używała. Choć przedstawiała się tamtej chwili nad wyraz marnie, niczym pątnik przed wyrocznią, trzymając w jednej dłoni misę z wodą, a drugą w owej misie, zdołała wkraść się między słowa kapłana i śniącego.

- Widzieliśmy po drodze powieszone martwe ptaki, czy to wy ludzie z Herrendorfu uczyniliście? To było z pół dnia drogi stąd, skoro ktoś zaszedł tak daleko, dlaczego nie zbiegł dalej? A Pan Wron, o którym mówiłeś czcigodny kapłanie, czy ktoś go widział w ciągu owego kilkunastodniowego. - zmięła słowo - oblężenia? Czy tylko założyliście jego udział?

A! - uniosła palec - mówiłeś też o zapisanych i schowanych gdzieś skrawkach wiedzy, które mogłyby rzucić światło na wydarzenia przeszłości. - zaczekała, sama wystraszona wypowiadanymi słowami - może nawet na przebieg, lub założenia rytuałów.

Zapał dziewczyny by biec na mur i bohatersko odpierać żywe trupy, stopniowo topniał w ciepłym oddechu tajemnicy.

Poranek 22 Brauzeit 2518 KI, Herrendorf

Zgromadzeni na szczycie kamiennego muru oraz za trzeszczącą złowróżbnie bramą ludzie nie zmrużyli przez całą straszną noc oka, z wszelkich sił starając się odeprzeć ożywieńczych nieprzyjaciół. Wrota trzeszczały ustawicznie pod naporem pozornie nieprzeliczonych martwych ciał, podparte z przeciwnej strony grubymi drewnianymi palami i mięśniami przerażonych wieśniaków; wytrzymały jednak dzięki męstwu obrońców.

Peter Karl Niers, Felix Mayer i Hans Hans walczyli na murze przez całą noc, chociaż w godzinach przedświtu ich mięśnie już im drętwiały od potwornego zmęczenia, a dzierżone w rękach długie drewniane tyczki wyślizgiwały się z pozbawionych czucia palców. Odpychani od muru nieumarli nie ustępowali mimo niepowodzeń. Morze jadowicie zielonych światełek płonących w pustych oczodołach ożywieńców mroziło ludzką krew, niosło złowieszcze przesłanie nie bacząc na płynące z góry przekleństwa i groźby.

Kiedy czarny nieboskłon jął przybierać jaśniejszą barwę, upiorna mgła oplatająca nogi zombi zrzedła, cofnęła się ku mokradłom, a wraz jej bladymi oparami znienacka odeszli również sami nieumarli. Gorzejąca w ich oczach zielonkawa poświata przygasła, sztywne ruchy spowolniały. Słaniający się ze zmęczenia ludzie odprowadzili nieumarłą hordę wzrokiem aż po granice bagien, poza zasięg światła padającego od zatkniętych wysoko na murze pochodni. Nikt nie był już w stanie wykrztusić słowa, przez zaschnięte gardła nie przechodziła nikomu nawet dziękczynna modlitwa.

Kiedy na wschodzie pojawił się w końcu upragniony skrawek słonecznej tarczy, ponad dachami Herrendorfu popłynęło dziarskie pianie jakiegoś wciąż oszczędzonego przed siekierą i saganem koguta. Hans Hans odrzucił na ów dźwięk swoją tyczkę, a potem usiadł bez słowa na szczycie muru, oparł się plecami o wspornik pomostu nad bramą i przymknął oczy, skrajnie wycieńczony stoczoną walką. Spod jego kolczego kaftana sączyła się strużka ciepłej krwi, wieszcząca rozdarte pod wpływem przemożnego wysiłki szwy na świeżej wciąż ranie brzucha.

Pan Niers i młody Felix zeskoczyli z muru, kiedy czwórka noszących się na czarno rębaczy Śniącego otwarła bramę. Wspólnie wyszli ostrożnym krokiem na przedpole wioski, pławiąc się w pierwszych promieniach słońca. Dzień zapowiadał się na chłodny i wietrzny, ale w myślach wielu jawił się najpiękniejszym z wszystkich dotąd przeżytych.

Nieumarli zniknęli, również ci powaleni wcześniej uderzeniami tyczek i bosaków. Podnieśli się z gruntu, w który wcześniej wdeptały ich członki innych zombi i odeszli wraz z nimi, pozostawiając po siebie jedynie nieliczne szczątki w postaci odrąbanych głów czy rąk.

Poranek 22 Brauzeit 2518 KI, Herrendorf

Z lewym okiem zalepionym jeszcze ropą, prawe nieco mrużąc, Olivia Hochberg niepewnie rozglądała się po pomieszczeniu domu zgromadzeń. Przez szpary w okiennicach wlewało się dzienne światło, z cienia dochodziły równe, ciężkie oddechy mężczyzny srodze utrudzonego robotą.

-Cholera zaspałam - zrozumiała. Zamierzała chwilę odpocząć i wyjść rano przed mury, spróbować przekonać się gdzie odchodzą nieumarli, ale Morr porwał ją i tańczył nie zważając na świt. Próbując poukładać w głowie co z tego co pamiętała wydarzyło się na prawdę, a co zaś było senną fantazją, niechętnie opuściła ciepły koc i chwiejnie podeszła do ławy.

Spojrzała w zwierciadło wody w cynowej misie. Uznała, że do stereotypu brakuje jej tylko miotły. Jendo oko zamknięte, zalepione wydzieliną, drugie ślepie czarne, włosy skołtunione, lico nieczyste, z ust, przystawiła dłoń, z ust odór. Przemyła zimną wodą twarz, usta. Lewe oko zawsze bardziej męczyło się kiedy głębiej sięgała w eter, było też na niego bardziej czułe. Odlepiła je, zmieniła wodę, nastawiła sagan z wrzątkiem, zaparzyła zioła. Zapachniało. Korzystając z chwilowego spokoju, rozebrała się i umyła. Odświeżona raz jeszcze spojrzała w misę zadowolona z odmiany, zamyśliła się, obraz się rozmył i jak w magicznym zwierciadle zobaczyła twarz Sigmaryty.

Czy stetryczały kapłan był łowcą czarownic? - chodziło jej po głowie. Przypomniała sobie jak przeszkadzał w skupieniu Ametystowej Czarodziejce na przedpolu, z jakim dibolizmem doszukiwał się związku anatomii Olivii z jej darem. Po prawdzie słusznie, ale to tylko ona wiedziała. I ta histeryczna nienawiść do pożytecznych zwierzątek, jak nie złe wrony to nietoperze. Postanowiła tego jeszcze dnia podzielić się swymi obawami z czarodziejką, jeśli tamta zgodzi się jej słuchać.

Przygotowała dla wszystkich posiłek z zapasów i rozczesała włosy. Wreszcie znalazła mocną miotłę i zaklęła w sali porządek. Czyniąc tą prostą czynność powróciła pamięcią na nocny mur.

Odór kwaśnego potu i smród rozkładu, lekko owiane zapachem lasu. Perfumy dla degeneratów i szaleńców. Szaleństwo było najlepszym słowem mogącym określić to, co działo się w Herrendorfie owej nocy. Niestrudzona mechaniczność z jednej i drugiej strony. Ta walka nie była dla Olivii, ona szukała, nadwyrężając umęczone zmysły szukała w kłębach Dhar jakiejkolwiek iskry innego wiatru.

Niefrasobliwa panna tak zbliżyła się do krawędzi muru, że zachwiała się, zamachała rękami, świetlisty kostur zatańczył w powietrzu, odzyskała równowagę, pochwyciła lśniący kij, odwrócona plecami do lasu, uśmiechnęła się zwycięsko do Hansa kiedy coś pociągnęło ją mocno w tył. Przez ułamek chwili była pewna śmierci w zimnych ramionach zombi, ku swemu zdziwieniu zawisła w powietrzu jak pająk na nitce. Zbir zdołał zaczepić swoją tyczkę o szelki jej torby. Pamiętała tylko, że cisnęła światło w ożywieńca i ten ją puścił, zaraz potem znalazła się na powrót na murze. Tych wrażeń było zbyt wiele dziewczynie. Pocałowała Hansa Hansa w policzek i godnie udała się do domu zgromadzeń, wiedząc, że powinna zachowywać siły.

Jedno jeszcze nie dawało jej spokoju, taktyka pani Kateriny. Czy znów zamierzała odbyć z nekromantą podobny pojedynek, skoro pierwszy był nieudany? Tylko kiepski generał powtarza nieskuteczną taktykę.

Moi drodzy, Olivia pragnęłaby przekazać to czego się dowiedziała grupie i podzielić się wątpliwościami. W wycieczce weźmie udział bardzo chętnie, choć bardziej interesują ją grobowce niż kaczki - wiem kaczki tez ważne, nie samą żabą żyje człowiek -
Pamięta również, że Lautermannową trzeba nakarmić. Po wycieczce chciałaby się do niej udać i zaprosić do domu zgromadzeń. Może na posiłek.

Najważniejsze. Wstający w domu zgromadzeń zastają pannę Hochberg tańcująca z miotłą.

Zmęczenie.

Nawet nie fizyczne, bo ból w zdrętwiałych od wysiłku ramionach znosił nie raz. Obrzęk z dłoni, które trzymały twardy, i wyślizgany od częstego użytkowania trzonek bosaka też powinien zejść. Niers wiedział, że w studni znajdzie lodowato zimną wodę, więc fizycznie nie ucierpiał.

Najbardziej dobijająca była końcówka nocy, kiedy zwalone na całkiem sporą stertę, zepchnięte z palisady trupy po prostu wstały, animowane przeklętą magią swojego stwórcy i odmaszerowały, nieporadnie niczym lalki na przedstawieniu. Niers chciał rzucić za nimi bosakiem, ale stwierdził, że szkoda było dobrego bosaka. No i ramię mu zdrętwiało, więc nie wiadomo, czy ciężki pocisk w ogóle by doleciał.

Szybki rzut oka na palisadę potwierdził jego przypuszczenia. Trupy nie dały rady sforsować korony umocnień i zostały odparte z niewielkimi stratami. Ot, widział nieco ran i kilku poturbowanych wieśniaków, ale nikt nie ucierpiał, choć rana Hansa Hansa paskudnie się otworzyła.

Młody Felix też nie ucierpiał, choć wyglądał na zmęczonego.
- Ostatni raz tak mnie zmogło, jak wiozłem Frau Blumentritt na Cesarski Ostrów. W chuj bąbli na łapach dostałem, ale warto było. Takie cyce miała - Niers mrugnął okiem, pokazując rękoma kule wielkości sporych arbuzów, następnie zszedł po drabinie w dół, kierując się w stronę kaplicy Sigmara, gdzie po zmówieniu szybkiej modlitwy dziękczynnej za swoją parszywą, łotrowską duszę, zamierzał zrobić przegląd lokalnych, rozmodlonych dziewic które umiliłyby mu przedpołudniowy odpoczynek.
Najwięcej dewotek było właśnie w kościołach, i niejeden kawaler robił fortunę, bałamucąc śliczną dewotkę, wraz z jej kiesą. Lub kiesą jej męża. Niersowi nie robiło to żadnej istotnej różnicy.

Mijając studnię, wysilił się jeszcze jeden raz, aby pokręcić nieco korbą, zaczerpnąć kilka wiaderek zimnej wody, i zdejmując jedynie kubrak i koszulę, stojąc na placu w samych pludrach i butach, dokonał szybkiej ablucji, kojąc zdrętwiałe ręce, plecy, i dłonie.

Trzeba mieć nie do końca poukładane wszystko w głowie albo wyjątkowo beznadziejne poczucie humoru, żeby porównać noc, podczas której odpiera się atak zombie z nocą pełną alkoholu i picia, a jednak kilka szczegółów z obu tych scenariuszy się pokrywa.
Walka z przeciwnikiem do bladego świtu, którego nadejścia i tak się nie donotowuje? Jest.
Brak jakichkolwiek wspomnień z drogi do miejsca spoczynku? Zgadza się.
Runięcie jak kłoda na posłanie, w odzieży, nie zdejmując nawet butów? Tutaj również mamy zgodność.
W końcu: nieprzyjemne bóle i dolegliwości tuż po przebudzeniu? Komentarz chyba nie jest potrzebny.

Hans Hans otworzył oczy i przez pierwsze kilka minut była to jedyna fizyczna czynność na która mógł sobie pozwolić. W jego myślach (a czasami nawet i pomrukach, gdy w końcu udało mu się rozkleić wargi) odbywała się właśnie taka wiązanka przekleństw, że gdyby istniał jakiś mroczny bożek od poprawnej, staroświatowej mowy, to oprych po śmierci stanął by po jego prawicy w zaświatach.
- SMARK! - próbował krzyknąć Hans, ale z ust wydostał się bliżej niezidentyfikowany skrzek, który na pewno nie zwrócił uwagi wołanej wiedźmy. Hans przełknął ślinę i spróbował jeszcze raz.
- OLIVIA KURWA CHODŹ NO TU!!! - wydarł się na całą salę zgromadzeń, prawdopodobnie po raz pierwszy od czasu jak się poznali, używając imienia dziewczyny.
- Po pierwsze nie gadaj tak głośno. Po drugie, zanim zaczniesz opowiadać jak Lautermann spierdoliła sprawę, zostawiając cały ten syf na nas, podczas gdy ona sobie odpoczywała całą noc, weż zerknij na tą sznytę. Cieknie ze mnie jak z jakiejś wieśniary gdy ma cieczkę. Potem sobie idę, nie chce mi się tego wszystkiego słuchać, wszystko mnie boli, śmierdzę... - Hans kontynuował marudzenie jeszcze przez kilka chwil.

Jak powiedział, tak zrobił. Wyszedł na zewnątrz, zabierając ze sobą coś do przekąszenia na śniadanie i poszukał beczki z możliwie najczystszą wodą. Rozebrał się do naga, nie do końca przejmując się jak na tej wsi podchodzą do takiego ekshibicjonizmu, przy okazji też wprowadzając rozmiarami swojego przyrodzenia w osłupienie i zarumienienie kilka wieśniarek. Będąc zbyt zmęczonym na amory zignorował ich atencję i skupił się na wyszorowaniu całego ciała z brudu, krwi i odoru śmierci po truposzach. Wyprał też, na ile tylko sytuacja pozwolała, swoją odzież. Nie chodziło tylko o walory estetyczne: cholera wie jakie choróbsko czy robale mogły przejść na niego po tych nieumarłych. Zbir usiadł po wszystkim na pieńku, podjadając, ciesząc się ciszą i jednocześnie cierpiąc wszelkie bóle w milczeniu.