Wspomnienie o magu, fragment przesłuchania z pokładu jeszcze sprawnego Bełta, wywołało w Karaluchu refleksje na temat niszczącej siły magicznych płomieni, których był świadkiem, na szczęście nie był ich celem.

Droga pod górę zdawała się wić w nieskończoność, dwójka mężczyzn lawirowała pomiędzy drzewami którymi zdążyły obrosnąć pobocza utwardzonej dawno temu drogi. Przewodnik nie oglądał się za bohaterem, tylko posłusznie szedł przed siebie. Bedąc wyżej Nicollo zarządził postój podczas którego rozejrzał się po okolicy, znajdował sie na wyspie, a sądząc po wrakach przy plaży, była to ta sama wyspa. Strona od której przybyli, pokryta niewinnie wyglądającą plażą, naznaczona była niezliczoną ilością wraków. Nabrzeże płynnie przechodziło w osade-port w którym kręciło się trochę ludzi. Pozostałe strony wyspy były niewidoczne z jego aktualnej pozycji. Nad zalesioną częścią wyspy unosiła się łuna dymu, a w oddali widać było zgliszcza. W głowie Bohatera pojawiła się kontynuacja poprzedniego wspomnienia... Nie był celem, a wręcz przeciwnie, to on wydał rozkaz.

Po krótkiej przerwie i kolejnym żmudnym odcinku drogi, Karaluch zauważył pierwsze umocnienia, które pomimo upływu czasu dalej mogły spełniać swe zadanie, aczkolwiek mury oraz brama gdzieniegdzie wymagały naprawy. Nicollo spostrzegł dwóch mężczyzn na flankach. którzy mimo iż prawdopodobnie pełnili wartę, nie byli swym zadaniem zbytnio przejęci. Jedno skrzydło bramy było uchylone.

- To ... ja ... może pójdę tam ... - mężczyzna cedził słowa jakby obawiając się natychmiastowej reakcji - sam. I przekaże że chcesz gadać.

Bohaterowie ruszyli śladem Towarzysza. Po drodze bacznie obserwowali otoczenie, aczkolwiek nic ani nikt już ich nie niepokoił. Droga pod górę zdawała się wić w nieskończoność, lawirowała pomiędzy drzewami którymi zdążyły obrosnąć pobocza utwardzonej dawno temu drogi. Po pewnym czasie musieli przystanąć, aby Karaluch ich nie dostrzegł. Bohaterowie rozejrzeli się po okolicy. Strona od której przybyli, pokryta niewinnie wyglądającą plażą, naznaczona była niezliczoną ilością wraków. Nabrzeże płynnie przechodziło w osade-port w którym kręciło się trochę ludzi. Pozostałe strony wyspy były niewidoczne z jego aktualnej pozycji. Nad zalesioną częścią wyspy unosiła się łuna dymu, a w oddali widać było zgliszcza.

Po krótkiej przerwie i kolejnym żmudnym odcinku drogi, Bohaterowie zauważył pierwsze umocnienia, które pomimo upływu czasu dalej mogły spełniać swe zadanie, aczkolwiek mury oraz brama gdzieniegdzie wymagały naprawy. Przez lunetę spostrzegli dwóch mężczyzn na flankach. którzy mimo iż prawdopodobnie pełnili wartę, nie byli swym zadaniem zbytnio przejęci. Jedno skrzydło bramy było uchylone. Nicollo i jego jeniec stali w pewnej odległości od bramy i rozmawiali.

Jeniec nie wyrażał sprzeciwu, bez słowa dał się pchnąć i prowadzić. Gdy Karaluch znalazł się zdecydowanie za blisko murów, dopiero wtedy wartownicy raczyli wypełnić powierzone im zadanie.

- Hej, stójcie, gdzie reszta? Kogo tyś do nas przyprowadził?!? - jeden z wartowników wypowiedział swoją kwestie głosem ni to zdenerwowanym, ni zirytowanym

- Reszta ... nie wiem - odpowiedział jeniec, chociaż z tyłu głowy Nicollo miał przeczucie graniczące z pewnością, że mężczyzna z jakiegoś powodu kłamie - To jest ten ... z tego ostatniego okrętu, TEGO okrętu - zaznaczył. - Chce się widzieć z szefem, jest sam.

Wartownicy nie specjalnie uwierzyli w słowa swojego towarzysza. Karaluch zauważył brak jednego z mężczyzn, lecz ten musiał zrobić to niepostrzeżenie, gdyż Nicollo dopiero teraz zauważył ten fakt.

- Możecie wejść, ale broń zostawiacie tutaj. Jeśli chcesz rozmawiać, to broń ci niepotrzebna.

Wartownik sprawiał wrażenie pewnego siebie, aczkolwiek jednocześnie jakby bardziej skulił sie za ochronną flanką. Czekał na decyzję Bohatera.

Jeniec już chciał się odezwać, ale w porę jakby ugryzł się w język, co Karaluch doskonale odczuł. Mogło to mieć związek z utratą pamięci. W głowie Nicolla pojawił się obraz amfiteratru, przedstawienia, na moment przed oczami wyobraźni pokazali się aktorzy odgrywający jakąś sztukę.

- Ale ccco... Nie wiem. To ty chciałeś tu przyleźć, nie wiem na co liczyłeś, że wpuszczą Ciebie z bronią? Wódź nie jest głupi. Podaj sie to z nim pogadasz. W końcu to prawda że macie maga, czyż nie? Mogę poświadczyć. Uwierzy mi!

Wartownik który pozostał na murach wyglądał na zestresowanego, lecz po chwili dołączył do niego drugi, oboje wyglądali już pewniej aniżeli jeszcze przed chwilą.

- Spokojnie - odrzekł ten który właśnie przyszedł - Będzie jak chcesz, szef zaraz do Ciebie zejdzie. Spokojnie - powtórzył.

Jednakże Karaluchowi ciężko było zachować spokój gdy do jego czujnych uszu doszedł dźwięk kilku par ciężkich butów uderzających w pośpiechu o kamiennej podłoże. Dźwięk dochodził od strony zamku.

Felix korzystając z dobrodziejstwa swej lunety doskonale widział co dzieje się pod zamkiem i w jego okolicy. Jednakże bardziej interesujące było to co działo się kawałek dalej. Krasnolud zauważył ruch poniżej zamku, w pewnej odległości od drogi. Z kępy krzaków wyłoniło się trzech piratów którzy wyglądali jakby wyruszyli na przeszpiegi. Poruszali się bardzo wolno, zupełnie jakby przed kimś się ukrywali, lub czegoś szukali.