Sekal

Jeśli ciekawość to pierwszy stopień do piekła, to Yetar był już przynajmniej na piątym piekielnym kręgu. Ostrożnie przeszedł korytarzykiem i wyjrzał zza rogu. I przeszedł jeszcze trochę, zaglądając za kolejny załom. Wydawało mu się, że ciągle znajduje się pod iluzoryczną podłogą, ale te korytarze tutaj skręcały i wiły się w każdym kierunku, tworząc nieduży labirynt. Gdzieś z pewnej oddali dotarło do niego stłumione nawoływanie Luny. Jednak to na co teraz patrzył, skuteczniej przyciągało uwagę. Słyszany przez niego chrobot najwyraźniej pochodził od odsuwającej się kamiennej ściany! Coś w nieużywanym od lat mechanizmie się zacięło i sunąca w dół ściana zablokowała się po pokonaniu dwóch trzecich swojej wysokości.

Zaraz za nią, w ciemności trudnej do pokonania w tej odległości nawet dla oczu fetchlinga, zajarzyły się dwa czerwone punkciki. I coś skrzypnęło. A potem się poruszyło. I wtedy ujrzał szczegóły. Humanoidalna istota, skrzypiąca, pobrzękująca i powolna, zaczęła przeciskać się przez otwór.
- Innn- tt-tt- ruzzz! - zakrzeczał uszkodzony mechanizm. Golem. To musiał być golem, choć Yetar wcześniej tylko o nich słyszał, nigdy nie widząc na własne oczy.

Luna tymczasem dotarła do fontanny, po drodze macając podłogę i dzięki temu omijając jeszcze jedną dziurę. Fontanna również okazała się mirażem, lecz nie do końca. Nie miała na pewno takich samych kształtów, lecz palce niziołki wyczuwały chropowatą powierzchnię zniszczonej upływem czasu fontanny. Dotknęła jednej rzeźby, wyczuwając jak kruszy się pod dotykiem szczupłych palców. Tu liny nie dało się przywiązać. Elvin był gotowy ją trzymać, lecz jak na razie nie było komu się po niej wspinać. Yetarowi albo się stało coś poważniejszego, albo sobie poszedł. Wyrocznia nic nie słyszała, ale Girlaen gestami dawała znać, że ona również nie usłyszała wołania.

Rexa zaś stała niepewnie przed podłogą, warcząc i obnażając kły, ale każdy kto miał oczy, widział, że półorczyca obawiała się otaczającej ich magii. Choć w życiu do tego by się nie przyznała.

 

Sayane

Luna zaczynała się coraz bardziej martwić. Że ona nie słyszała kompana to nic, ale żeby Gir? Czyżby zabił się spadając? Może były tam jakieś kolce, albo studnia... albo co... Ach, czemuż bogowie dali jej tak mało mocy i wszystką już wylatała?! Zresztą gotowa była szukać Yetara i tak; tylko obwiąże się jeszcze w pasie na wszelki wypadek.

- ELVIN TRZYMAJ! - zakomenderowała, zdecydowana zejść w pierwszą dziurę i poszukać fetchlinga.

 

Eleanor

Cisza ze strony Yetara była bardzo niepokojąca. Tropicielka miała nadzieję, że nie stało się mu nic poważnego, może to tylko magia hamowała głos z tamtego miejsca tak samo jak mamiła ich oczy.
- Zejdę razem z Luną. - Powiedziała do Elvina, który szykował się na trzymanie liny. - Nie wiadomo co możemy tam zastać, a ona zupełnie nic nie słyszy.

 

Pan Elf

Z duszą na ramieniu, ale popychany swoją ciekawością, Yetar brnął korytarzami. Gdzieś ledwo dosłyszalnym echem odbijały się krzyki Luny, ale nie było mu jakoś po drodze odpowiadać. Trochę obawiał się, że jak tylko coś odkrzyknie, to zaraz zbudzi jakieś licho czające się w ciemnych zakamarkach.

Nie wiele się pomylił. Kiedy tylko spostrzegł czerwone ślepia, od razu się zatrzymał i zaczął powoli cofać. Golem? Co w takim miejscu robił golem?! I dlaczego musiał akurat Yetara uznać za intruza (cóż, nie było nikogo innego w tym korytarzu, może właśnie dlatego?).
- Niech to szlag - zaklął pod nosem, cofając się coraz szybciej, aż w końcu odwrócił się i pobiegł drogą, którą przyszedł. - GOLEM! TU JEST GOLEM! - zaczął krzyczeć z nadzieją, że pozostali go usłyszą i pomogą mu się wydostać na górę.

 

TomaszJ

Sir Elvin złapał za linę i zdezorientowany spojrzał na niziołkę. Był kompletnie rozdarty, wiedział że powinien iść pierwszy. Ale z drugiej strony dziewczyny nie utrzymały by jego, było nie było - rosłego mężczyzny zakutego w stal.
-Idźcie i niech Torm wam sprzyja - powiedział cicho, smutno. Poznał się już na obu, wiedział że umieją sobie radzić z niebezpieczeństwami, ale jego honor wył, gdy one schodziły w dół ku niebezpieczeństwu, gdy on zostawał trzymać linę. Gdy tylko zejdą, postanowił że znajdzie miejsce na jej zamocowanie i ruszy zaraz za nimi.

 

__________________
Bez podpisu.

Sekal

Na ich szczęście golem był wolny. Wyczuł pojawienie się Yetara, kiedy tylko ten spadł, wygrzebywał się jednakże ślamazarnie. Zrobiony musiał być z metalu, fetchling dostrzegał łączenia metalowych płyt i pokrywającą wszystko rdzę. Ona musiała stać za powolnymi ruchami tego czegoś. Czy jednak zaryzykują przebieganie obok? Ślepe stworzenia ignorowały iluzje, bez dwóch zdań, ale nie wyglądało też, że używały tego labiryntu. Lub wiedziały jak ominąć pułapki.

Tak czy inaczej, Yetar ścigany niezbyt energicznie, dotarł do liny, po której właśnie zsuwała się Luna. Oczywiście dziewczyna nic nie słyszała, a widziała tylko dzięki kuli, dlatego chwilę potrwało, zanim doszli do porozumienia i już oboje byli wyciągani przez pozostałą na górze dwójkę. Powolne DUM-DUM-SKRZYP-DUM odbijało się stłumionym echem w korytarzach pod posadzką.

Wyglądało na to, że chwilowo są bezpieczni. Łupanie na dole zatrzymało się w końcu, nic nie wydostało się na górę.
Tylko gdzie zniknęli ci, których śledzili aż do tego miejsca?

 

Eleanor

- Jeśli są dziury w posadzce zakryte przez iluzję, równie dobrze mogą być jakieś otwory w ścianach lub drzwi, których nie dostrzegają nasze oczy. - Stwierdziła Girlaen gdy Luna Yetar byli już bezpieczni na górze. - Tak jak proponowałam wcześniej, spróbujmy zbadać komnatę od miejsca gdzie zniknęły ślady. Musimy jednak poruszać się bardzo ostrożnie, by znowu nie wpaść w jakąś pułapkę.

Popatrzyła bezradnie na niziołkę, zastanawiając się jak jej przekazać to, co powiedziała innym. Tropicielka żałowała, że nie ma przy sobie nic do pisania, bo w ten sposób mogłyby się porozumiewać, ale może Luna miała jakieś przyrządy piśmiennicze? Wykonała dłonią ruch jakby pisała coś palcem na drugiej dłoni. Wskazała na dziewczynę palcem i ponownie powtórzyła gest kreśląć na koniec w powietrzu znak zapytania.

 

Sekal

Nie potrafili śledzić śladów, ukrytych pod iluzją, ale wiedząc już w co można się władować, wyznaczyli kilka tras po całym pomieszczeniu, pozwalających uniknąć spadnięcia w labirynt na dole. Dzięki ostrożności udało się im także wymacać ściany, przesuwając po nich dłońmi. Na ich szczęście nic im tych rąk nie urwało.
Niestety efekt okazał się żaden.
Wszystko co wyczuwali pod palcami wydawało się być kamienną, szorstką, chropowatą ścianą, kruszącą się odrobinę w co niektórych miejscach. Nie udało się im wymacać żadnego otworu ani innego materiału od kamienia.

 

Eleanor

Tropicielka rozejrzała się jeszcze raz po pomieszczeniu:
- Jedyna rzecz, której tutaj jeszcze nie zbadaliśmy to fontanna. Spróbujmy wybadać ja dokładnie i spróbować dojść do tego co kryje iluzja. Ech, szkoda że Luna nie potrafi rozpraszać magii. - Powiedziała jeszcze choć zdawała sobie sprawę doskonale, że mała przyjaciółka nie może jej usłyszeć, a chyba nie zrozumiała jej mimicznych pokazów odnośnie jakiegoś innego sposobu na porozumienie lub po prostu nie miała niczego co nadawałoby się do pisania.

Ostrożnie podeszła do basenu, który dzięki iluzji wyglądał tak pięknie i położyła ręce na iluzorycznej cembrowinie. Podobnie jak w przypadku ścian i podłogi miała zamiar podotykać ja bardzo dokładnie. Skoro oczy mamił nieprawdziwy obraz zamknęła je, by lepiej otworzyć się na to co powiedzą jej ręce.

 

Sayane

Luna bezradnie spoglądała na towarzyszy, nie mając własnych pomysłów ani nie mogąc włączyć się w konwersację. Nim wyjeła kredę - jedyne pisadło jakie miała - Gir zabrała się już za oglądanie fontanny. Niziołka znacząco spojrzała na równie głuchą Rexę, lecz półorczyca była wyraźnie bardziej przejęta magicznością miejsca niż sposobami poradzenia sobie z zaklęciem.

Dziewczyna westchnęła i skupiła się na przepływie powietrza wokoło. Przy odrobinie szczęścia i magii może uda jej się znaleźć jakieś ukryte przejscie czy coś. A jeśli nie... cóż, może będzie trzeba zmierzyć się ze stworzeniem, które tak przeraziło Yetara.