Adryk, który znajdował się w pobliżu karczmy przytaknął na słowa Kargara. - Psia mać. Trzeba było schować te cholerne owce wcześniej. - Siwy krasnolud obleczony w metalową kolczugę machnął w stronę dwóch kobiet i młodego chłopaka mówiąc. - Schować zwierzęta do łaźni. A resztę zostawić. Chyżo! - Trójka ze strachem na twarzy skierowała się do najbliższej zagrody na północy. Jak tylko otwarto furtkę spanikowane stworzenia zaczęły uciekać w stronę centralnej części wsi, jedynie młodemu chłopakowi udało się skierować do kamiennego budynku kilka owiec, a jedną którą podpaliła goblińska strzała ugasić. Reszta zwierząt wałęsała się po całej osadzie bez celu.

Kolejne płonące salwy spadały na wioskę. Jeden z domów zajął się ogniem. Kilku ludzi nie biorących udziału w walce na rozkaz krasnoluda zaczęło gasić budynek. Tymczasem jeden z chłopów zgodnie z poleceniem Ivora począł wspinać się na najbliższy budynek należący łowczyni. Po paru chwilach znalazł się na dachu z drewnianego gontu i krzyknął obracając się dookoła. - Eee widzę tylko niewyraźne łuny od pochodni. Dwa z północy i dwa z południa. Ciemno. - Na twarzy chłopa pojawiło się przerażenie. - Na dziewięć piekieł. Coś zbliża się do palisady. Mrowie potworów. - W tej chwili nadleciały płonące pociski. Pierwszy spudłował, ale drugi dosięgnął celu, owczarz osunął się bezwładnie i spadł na ziemię. Strzała wbiła się w okolice serca. Dobrze widoczny z dachu mężczyzna był łatwym celem dla goblinów za palisadą.
Paladyn krzyknął na czekających łuczników. Zgodnie z rozkazem w stronę południa wystrzeliło kilkanaście strzał, które znikły w ciemności za drewnianymi palami.
Tymczasem, jeden z chłopów nałożył głaz na Trybusza, a Jeśen i Ivor zaczęli naciągać liny, gdy na palisadzie, na północy, pojawiły się cztery drągi z świeżo ściętych sosen.

Po salwie łuczników pod komendą Draugdina strzały z południowo-wschodniego kierunku ustały. Z pozostałych stron jednak nadal nadlatywały płonące pociski. Kargar wraz z czwórką owczarzy popędził w stronę palisady, gdzie pojawiły się sosnowe drągi. Zza drewnianej fortyfikacji poczęły wyłaniać się surowe twarze przyozdobione wielkimi kłami wyrastającymi z dolnej szczęki. Orkowie. Pierwszy uśmiechnął się widząc płonącą wieś i zrzucił linę na ziemię, obok niego pojawiło się trzech kolejnych. W tym momencie Smokowiec dał znak łucznikom, kolejna salwa pocisków skierowała się z niesamowitą szybkością w kierunku zielonych. Strzały pomknęły nad głowami lub wbiły się drewniane pale. Jedynie jeden wystrzał trafił i wbił się w pierś orka, który w jednej chwili wyciągnął bełt szczerząc kły w kierunku łuczników.
Tymczasem, trebusz gotowy był do strzału. Ivor puścił linę i wielki głaz niesiony siłą wyrzutu poszybował w górę. Kamień przeleciał nieznacznie nad murami i dosłownie urwał orkowi głowę. Truchło bezwładnie spadło z murów i znikło w ciemności. Pozostali zieloni z krzykiem poczęli schodzić na dół po wcześniej zrzuconych linach. Jeden z grabieżców, który zajął miejsce zabitego zaczął kręcić sznurem z kościaną kotwiczką na końcu. Ork zamachnął się i zaczepił linę o najbliższy dach oddalony o parę metrów. Płonące pociski niczym piekielny deszcz zalewały wieś. Grupa łuczników pod komendą Paladyna gotowa była do kolejnego ataku. Tym razem salwa była o wiele cenniejsza, dwóch z orków schodzących po linie zostało trafionych czterema strzałami wbitymi w plecy i bok.

Kargar, Randal, Oghar i trójka owczarzy już czekali na parę orków, którzy zeskoczyli na ziemię. Trzeci z nich wdrapał się na dach. A słychać było że po szczeblach wspinały się kolejni. Jeden z chłopów szturchnął Kargara mówiąc. - To kogo? -

-Owczarze niech nie pozwalają przechodzić, pozostali atakować tych co zeszli! - Odpowiedział Kargar.

Nie tracąc czasu, doskoczył z morderczym błyskiem w oku do orczego bydlaka, który sforsował palisadę. Zatoczył młyńca swoim dwurakiem, zapominając chwilowo o dowodzeniu - teraz liczyło się tylko przelanie krwi przeciwnika.

Ivor spojrzał w górę i próbował po ilość strzał rozeznać ilu łuczników strzela. Na pewno pociski nadlatywały z trzech miejsc, a łuczników było od kilku do kilkunastu.

Przy palisadzie Kargar jednym zamachem przeciął w pół orka. Zielonoskóry osunął się na ziemię i niemal w tej samej chwili najemnik zamachnął się w stronę drugiego z wrogów. Cios był idealny. Pewnie i sam Tempus, bóg wojny i młot na wrogów zachwyciłby się atakiem zbrojnego, którego miecz rozłupał czerep wroga. Półork przyskoczył do walczącego i szykując swój olbrzymi buzdygan czekał na kolejnych schodzących orków. Trzech już pojawiło się ponad palisadą. Jeden z nich zaczął iść po linie zaczepionej za dach budynku. Dwóch znów złapało za linę opadającą na ziemię i wtedy jeden z bełtów wystrzelonych przez łuczników trafił w orka przebijając skórzaną zbroje i wbijając się w okolicy bioder. Wykorzystując to półelf machnął rękami i przed nim pojawiły się świetliste kule, które po paraboli skierowały się w stronę rannego orka. Magia trafiła w zielonego, który zaczął warczeć z bólu. Zielonoskórzy zeskoczyli z lin i wtedy Kargar i Oghar zamachnęli się wykorzystując chwilę utraty równowagi wrogów. Najeźdzcy widząc ciosy odskoczyli w bok unikając ciosu.

Tymczasem, dach na który wdrapał się ork załamał się i potwór wpadł do środka budynku, kolejny z orków podążał za nin zbliżając się do otworu w poszyciu domostwa.