Kargar zamachnął się, ale atak spudłował i ostrze przecięło jedynie powietrze. W sukurs rzucił Oghar, Półork wyprowadził z krzykiem potężny cios swoim buzdyganem ale i on chybił. Czarownik widząc to poruszył tajemniczo rękami i kolejne świetliste pociski skierowały się stronę półżywego orka. Kula przeleciała nad głowami najemników i z niesłychaną siłą powaliła orka, który legł na trupa innego z zabitych wrogów. Pozostałe dwie trafiły sąsiadującego wroga. Uderzenia wstrząsnęły całym ciałem zielonoskórego, ale potwór nadal stał na nogach tocząc pianę z pyska. W tym momencie do orka doskoczyło dwóch chłopów stojących z tyłu. Jeden z tarczą i mieczem machnął ostrzem, ale ork doskonale wyczuł gdzie zaatakuje i w porę się odchylił, wykorzystał to drugi, który dźgnął najeźdźcę włócznią w bok. Ork zawarczał z bólu i w odwecie sam machnął wielkim toporem w nieszczęśnika, ale zrobił to tak niezgrabnie, że ostrze skręciło w prawo i wbiło się w ziemię. Ork zdążył jeszcze wyrwać broń z gleby, gdy na palisadzie pojawiła się kolejna trójka wrogów. Tym razem był tam także goblin. Jeden z nich, wielki utyty ork w napierśniku, trzymał w jednym ręku wysoki kij, na którym rozpięta była skóra na której namalowany był topór i miecz całe we krwi. - Yyy, to ich sztandar, Kargarze. - rzekł Oghar wskazując na górę. Trzymający symbol złapał za goblina i jedną ręką rzucił nim na linę prowadzącą na domostwo. Zrobił to z taką łatwością, jakby rzucał worek pierza. Goblin lecąc jakimś niesamowitym sposobem złapał się za linę i zaczął wspinać się w stronę budynku. Zbrojny w towarzystwie drugiego orka zaczął schodzić na dół. Gdy byli jeszcze na linach, jednego z orków dosięgło cięcie Kargara i zamach Oghara. Oba ataki trafiły i słychać było tylko gruchot łamanych kości. Kolejny z najeźdźców padł martwy. Wielki chorąży w tym czasie zdążył zejść na ziemię i wtedy chłop pchnął mieczem gwałtownie w stronę przeciwnika trafiając w bok.


Drzwi z domu, gdzie wcześniej wpadł ork otworzyły się z niewiarygodną siłą. Z budynku wybiegło dwóch orczych watażków kierując się w stronę łuczników. Pierwszy doskoczył do najbliższego z chłopów i pchnął go włócznią,. Nieszczęśnik padł ugodzony w samo serce. Drugi z zielonoskórych zamachnął się toporem, ale łucznik uskoczył w bok. Ostrze o kilka centymetrów minęło twarz owczarza. Reszta ze strzelców na rozkaz Paladyna wystrzeliła równo w jednego z orków. Dwa bełty wbiły się głęboko w ciało wroga, który zabił jednego z mężczyzn. Ork, mimo to stał na nogach. - To cię wykończy. - krzyknął Borivik z uśmiechem na ustach i wypalił ze zdobionej kuszy w stronę przeciwnika. Strzała skręciła wysoko w górę. - Do diabła! - powiedział pod nosem handlarz.

Tymczasem, ze zrujnowanej części karczmy zaczęły dochodzić przytłumione dźwięki. A gruzy i kamienie zaczęły się poruszać. Adryk kierujący gaszeniem pożaru krzyknął w stronę Ivora. - Co do cholery!? -

Mechanika

Kolejne cięcia i wymachy najemników oraz osadników spudłowały. W murach była już trójka orków, a na linach schodzili kolejni. Tym razem były to gobliny.
Jedynie magiczny ogień półelfa trafił w zielonego, który ze złością i krzykiem cofnął się od dziury w dachu. Goblin złapał za łuk na plecach. Wyciągnął jedną ze strzał i począł mierzyć z góry na czarownika. Puścił cięciwę i strzała wbiła się głęboko w pierś półelfa. Zaklinacz upadł na ziemię, a na twarzy strzelca pojawił się szeroki uśmiech triumfu. Widząc to, do ataku ruszyli orkowie pod wodzą chorążego. Gruby zielonoskóry wbił włócznie w ciało najbliższego chłopa. Podniósł owczarza na drzewcu, zbliżył do siebie krzycząc w szale i odrzucił na bok. Wykorzystał to trzeci z chłopów i widząc wolne miejsce do ataku doskoczył do olbrzyma i dźgnął pod ramieniem głęboko w bok. Wielkolud jedynie warknął z bólu. Tymczasem, półżywy ork z niesłychaną siłą zamachnął się na mężczyznę z tarczą. Topór z impetem wbił się w osłonę roztrzaskując drewno, a dalej i ciało chłopa. Kolejny z obrońców, w tej krótkiej chwili padł trupem.

W pobliżu kapliczki Talosa drugi z półelfów wyciągnął kuszę i zbliżył się nieco do walczącego orka, aby mieć czystą linię strzału. Liandon spojrzał jeszcze raz i wystrzelił bełt, który wbił się w ciało zielonego. Do rannego doskoczył także Ivor, szykując się do uderzenia, gdy ork w tym czasie sam machnął toporem w łucznika. Tym razem strzelcowi nie udało się uniknąć ciosu. Broń wbiła się w okolice bioder. Osadnik powoli osunął się na ziemię. Drugi z orków doskoczył do kolejnego z owczarzy nacierając włócznią, która wbiła się w mężczyznę odrzucając go do tyłu. W tej chwili smokowiec dał znak i łucznicy wystrzelili. Strzały położyły jednego z orków. Borivik strzelił chwilę po nich. Bełt z jego kuszy wbił się w plecy orka.
Tymczasem, trebusz był gotowy do wystrzału. Jeśen dał znak i głaz poszybował nad palisadą. Jeden z wdrapujący się goblinów został zmieciony przez kamień, który spadł daleko za osadą.

Wielki smokowiec puścił cięciwę, a strzała wbiła się prosto w oko orka. Zielonoskóry z wrzaskiem wyciągnął bełt i machnął toporem w stronę Ivora. Ostrze popędziło z niesamowitą szybkością i trafiło w okolice żeber żołnierza. Mężczyzna osunął się na ziemię.

Tymczasem, Jaśen znajdujący się przy trebuszu, wyprostował się i przetarł pot z czoła spoglądając na lecący głaz. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, gdy wielki kamień porwał goblina. Po czym odwrócił się w stronę walczących i skrzywił się widząc martwych przyjaciół z osady. Olbrzym złapał za topór oparty o trebusz mówiąc. - Gnomia robota. Zabiłbym więcej machając na oślep, niż strzelając z tego ustrojstwa. - i popędził w stronę leżącego Ivora. Niemal w tym samym czasie łucznicy oddali kolejne strzały. Jeden z pocisków wbił się kolejny raz w głowę orka, który tym razem zielonoskóry powoli osunął się na ziemię. Widząc to, Borivik zaczął biec do Ivora. Po chwili handlarz kucnął przy najemniku i wyciągnął niewielką fiolkę, ze skórzanej torby przy pasie, po czym wlał jej zawartość do ust umierającego. Wojownik odzyskał nieco sił, a rany po uderzeniu przestała sączyć się krew. - No, zadziałało. - odrzekł z ulgą szelma.

Walczący przy palisadzie najemnik dźgnął z całą swoją siłą orka, który przed chwilą jednym ciosem zabił chłopa. Tym razem wielki miecz wbił się głęboko w trzewia ofiary. Kargar kopniakiem wyciągnął broń i zamachnął się w stronę chorążego stojącego obok ucinając mu czerep, który przekoziołkował pod nogi przerażonych goblinów. Jeden z nich spojrzał na głowę toczącą się po ziemi, gdy Oghar z impetem uderzył wielkim młotem w niewielkie ciało goblina. Buzdygan zmiażdżył przeciwnika. Owczarz wykorzystał to, wskoczył na ciała i gwałtownym pchnięciem próbował trafić ostatniego goblina, który zszedł z lin. Potwór sparował uderzenie własną bronią niemal wytrącając drzewiec z rąk mężczyzny i przeszedł do ataku trafiając zakrzywionym ostrzem w gardło chłopa, który osunął się na ziemię dławiąc się swoją krwią. Zielonoskóry, który trafił Randala wystrzelił z łuku mierząc w półorka, ale tym razem strzała wbiła się jedynie w drewnianą palisadę. Trójka najeźdźców na górze spoglądała na śmierć grubego orka niosącego sztandar. Jeden z goblinów miał się już cofać, gdy ork, który przed chwilą pojawił się na murach uderzył go w pysk i z krzykiem zleciał po linie. Oghar trafił go w brzuch, w wyniku czego furiat zgarbił się z bólu, a następnie splunął krwią i złapał za ręczne topory na plecach szykując się do walki. Pozostała dwójka czekała szczeblach przy palisadzie przyglądając się bitwie.

Tymczasem w wiosce ostrzał ustał, nadal jednak paliła się stodoła, a wiele owiec zginęło od ognia i strzał, ocalałe wałęsały się po całej osadzie próbując uciec jak najdalej od walki i ognia.

Liandon zbliżył się do karczmy, gdy sterta gruzów wybiła się do góry. W miejscu wzniósł się tuman kurzu, z którego po chwili wyłoniła się trójka rosłych orków. Zielonoskórzy ciężko dysząc spojrzeli na okolicę. Dwójka z nich trzymająca kilofy rzuciła je na ziemię i z krzykiem złapała za topory na plecach. Ostatni skierował swój wzrok stronę pólefla. Nosił ze sobą kilka oszczepów. W tym monecie trójka kobiet, które gasiły ogień w pobliżu uciekła w stronę Adryka. Krasnolud skierował je do karczmy, każąc zabarykadować drzwi, a sam wyciągnął miecz który miał przy pasie.