W momencie gdy wojownik dokończył swą myśl, na zewnątrz zapanowało wielkie poruszenie, pomieszane z wystraszonymi krzykami strażników. Do gospody, jakby nigdy nic leniwym krokiem wszedł potężny leopard, wolnym krokiem zmierzając w kierunku kapłanki. Dosłownie parę kroków przed nią przysiadł i zwrócił swój pysk w stronę jej oblicza, przyglądając się tabaxi niezwykle inteligentnym spojrzeniem, zamiatając podłogę ogonem w prawo i w lewo.



Zamieszanie na zewnątrz szybko wychwyciło jej wygięte bok, długie ucho ale widok Leoparda zaskoczył tabaxi zupełnie. Przechyliła twarz ukośnie przyglądając się z zaciekawieniem i zapominając na moment o całym tym temacie Farshida. Odruchowo poruszyła wąsikami, niuchnęła nosem i uniosła nieco ogon, jego koniec zawijając raz w jedną raz drugą stronę, by w końcu uśmiechnąć się.

- Kogo my tu mamy? Kto tak straszy ludzi? - Nieznany i nietypowy gość ich był na tyle pocieszny i spokojny że kapłanka nie czując żadnego lęku usiadła naprzeciw wielkiego kota na podłodze. Turkusowe oczy Yasumrae zatrzymały się na oczach zwierzaka, po czym wyciągnęła dłoń by pogłaskać go delikatnie po tym pięknym futerku. Wtedy też tabaxi miauknęła krótko jak najprawdziwszy kot, co mogło zabrzmieć nieco troskliwie, choć tylko koty wiedzą jakie miało znaczenie.
Zwierzę zwróciło także uwagę bardki, która zaskoczona była nie tylko jego samą obecnością, ale i zachowaniem.
- Jest dość spokojny jak na takiego drapieżnika, pewnie jest oswojony. - podeszła bliżej widząc, że wielki kot nie wykazuje wobec tabaxi złych zamiarów i ostrożnie wyciągnęła rękę chcąc pogładzić go po łbie.
- Cześć “mały”, a gdzie twój właściciel?

Na zewnątrz znów dało się usłyszeć zamieszanie, choć tym razem przepełnione szmerami, nie krzykami. W drzwiach stanął mężczyzna. Wysoki, górujący nad większością ludzi, z sięgającymi do ramion czarnymi włosami, częściowo związanymi, i krótką, równie czarną brodą.



Odziany był w luźne ubrania, chroniące przed ciepłem pustyni; przeplatające się ze sobą warstwy koloru czerni i szarości, luźne spodnie, i obszerne, rozcięte rękawy, przez które można było dostrzec zarys dobrze zbudowanych mięśni… i blizny. Na jego ramiona narzucony był krwistoczerwony płaszcz. Jego westchnienie niosło się przez całą karczmę. Tak samo jak jego głos, głęboki, i spokojny, niczym ocean.
- Naveed… - na dźwięk imienia, Leopard odwrócił na moment głowę, po czym zignorował mężczyznę, jak i bardkę, zbliżając się bardziej do Tabaxi, pozwalając jej się głaskać… wręcz się o to dopraszając - Rozmawialiśmy już o tym. Pamiętasz Yarvad? Ja wiem że ci idioci sami zaczęli, ale krew trzeba było sprzątać przez dwa dni.

Kiedy mężczyzna zaczął podchodzić bliżej do kota, można było zauważyć inne szczegóły. Jego krok był pewny, jak gdyby był przyzwyczajony do ludzi ustępujących mu drogę. Ta sama pewność siebie emanowała z jego postury; zrelaksowany, wyprostowany, człowiek który wiele razy spojrzał śmierci w oczy, i stawił jej czoła bez mrugnięcia okiem. Tejże oczy, bladozielone, omiotły całą karczmę, badając, oceniając. Kto jest zagrożeniem, na kogo trzeba uważać, kto budzi zainteresowanie… Był uzbrojony. Miecz u pasa, prosty, bardziej narzędzie niż broń. Przewieszona przez plecy glewia z kolei jest inna, zdobiona na drzewcu obrazami smoków i lwów, z ostrzem które przypomina dzieło sztuki. Medalion, w kształcie zaciśniętej pięści, zwisający z szyi, wydawał się ważny, choć ciężko było stwierdzić dlaczego. Spojrzał na obie kobiety, i uśmiechnął się.
- Ale przynajmniej gust dalej masz dobry. - wojownik przykucnął przy Leopardzie i spojrzał na kobiety raz jeszcze, tym razem dokładniej. Teraz, kiedy był bliżej, od jego ubrań można było poczuć bardzo wątły zapach świeżego dymu. Wydawał się emanować z płaszcza. Na dłużej zawiesił spojrzenie na medalionie Bastet, zdobiącym Tabaxi, i skinął ze zrozumieniem głową, patrząc na nią, i na kota.

- Ach… czyli o to chodziło. Faktycznie, minęło dość sporo czasu. - powiedział, powoli drapiąc Naveeda za uszyma, z zainteresowaniem obserwując Yasu. Kot zdawał się tolerować tylko dotyk jego, i kapłanki.
Gdy Naveed spojrzał na nawołującego jego imię mężczyznę, tabaxi też odwróciła głowę i tak dwa kocie łebki patrzyły przez moment na niego. Kiya skrępowała się jednak trochę gdy zrozumiała, że tych dwoje coś łączy. Ludzie bywali bardzo zaborczy i różnie reagowali na to że ktoś rościł sobie prawa do “ich” zwierzęcia. Tyle że duży kot napraszał się o jej dotyk tak uporczywie że nie przestała, głaszcząc go bardzo powoli. Jej ciekawski wzrok skupił się teraz na patrzącym w jej stronę obcym mężczyźnie. Jego czworonożny kompan był strasznie pocieszny i najwyraźniej to wystarczyło by odwzajemniła się Naveedowi ocierając swoim kocim policzkiem o jego własny. Przez chwilę nie mogąc opędzić się od jego zainteresowania, zachichotała i z trudem próbowała wrócić wzrokiem do mężczyzny który do nich zawitał. Cały widok pewnie wyglądałoby niezwykle uroczo, gdyby nie blade ciało Nyliana leżące nieopodal.
Zachowanie przybysza wydawało się eladrince trochę dziwne. Cały czas rozmawiał z tym wielkim kotem, a ją i jej przyjaciółkę potraktował jak znajdujące się wokół Leoparda posągi.

Postanowiła przerwać tę lekko niezręczną sytuację i zwróciła się do tajemniczego mężczyzny.
- A więc to piękne zwierzę należy do pana? - spytała lustrując wysokiego przybysza wzrokiem.
Leopard spojrzał na bardkę urażonym wzrokiem, i wrócił do skupiania się na kapłance. Mężczyzna zaś roześmiał się, w odpowiedzi na pytanie.
- Naveed nie należy do nikogo, ale pracujemy razem, tak. - spojrzał, dalej rozbawiony, na kota, który właśnie nadstawiał się kapłance do pogłaskania, nie odrywając od niej wzroku. - Bardzo szanuje Bastet. Nie jestem pewny czy rozumie dość by ją czcić, ale jest dużo bardziej inteligentny niż przeciętny kot, więc kto wie? Nie widział jednej z was... - tu skinął głową w kierunku Tabaxi - … od dłuższego czasu. Pewnie dlatego tak się łasi.

Wojownik wstał, i skłonił się dwójce delikatnie. Nie był to wyrafinowany dworski ukłon, bardziej krótkie skinięcie głową. Wydawał się dość sztywny, jak gdyby mężczyzna nie był przyzwyczajony do tego typu gestów.
- Ardeshir Al-Asad. Wybaczcie późne przedstawienie się. A Naveeda już znacie.
Andraste podniosła się i dygnęła grzecznie w kierunku mężczyzny.
- Andraste Ravalar. Wybacz za to co powiedziałam wcześniej. To wspaniałe, że traktujesz Naveeda jako swego towarzysza, a nie… własność. Nie miałam zamiaru urazić ciebie, ani jego. - dziewczyna spojrzała na majestatycznego kota. - Wybaczysz mi śliczny?
Tymczasem tabaxi zaczęła śmiać się od napastliwości zwierzęcia, ostatecznie jednak prostując swoje kocie łapki i wstając, by przywitać nieznanego wędrowca. Radość jaka opanowała leoparda i dzielenie się z nim tak prostą czułością sprawiła że zapomniała że nie jest sama w pokoju, a na oficjalnej misji, i kapłanką którą niby obowiązuje jakaś tam etykieta. Szczerze mówiąc zawsze gardziła nią i nie chodziło tylko o szlacheckie wygłupy. Wolność ceniła ponad wszystko, dlatego właśnie ciężko było wydawać jej polecenia i oczekiwać że dostosuje się do czyichś oczekiwań.

Teraz dopiero uważniej powiodła wzrokiem po Ardeshirze i widać w nim było głębokie zaciekawienie. Zakręciła ogonem ósemkę, chowając na chwilę dłonie za sobą by ukryć je przed łakomym głaskania leopardem. Andraste oczywiście nie marnowała ani chwili i już odprawiła cały ceremoniał przedstawiania się i wdzięcznego dygnięcia, za to Kiya poczuła się skrępowana. Od rana coś się działo, od trupa, po straż, a teraz gdy mieli się wymykać pojawił się on. Całkiem przystojny, choć troszkę dziwny facet który nie wyglądał jakby był tutejszy. Wydawał się.. stanowczy, ale też opanowany. Na pierwszy rzut oka nie było widać po jego twarzy emocji, a by dowiedzieć się więcej trzeba było szukać głębiej. Jak na człowieka miał eleganckie i zadbane na twarzy “futro”, silną szczękę i drobne oczy i prosty, spory nos. Wszedł pomiędzy ich zbrojną grupę jak do siebie zaraz po bandytach, ale tabaxi wyczuła od razu że nie będzie zagrożeniem.
- Miło Cię poznać, choć pewnie okoliczności mogłyby być lepsze. - Powiedziała przechylając twarz w stronę zwłok elfa z troszkę nietęgą miną. - Na imię mi Yasumrae. - urwała po czym spojrzała na leoparda. -Tu Dobra z was para.. Długo się znacie?
Naveed wydawał się bardzo rozczarowany, że Yasu nie poświęca mu więcej uwagi. A na słowa Andraste rzucił na nią okiem, po czym odwrócił się, i prychnął. Ardeshir machnął na niego ręką.

- Przejdzie mu. - Odwrócił się w kierunku kapłanki. Teraz, kiedy był pewny że Leopard nie zrobi czegoś co skończyłoby się dużą ilością zwłok, obejrzał obie kobiety uważniej. Obydwie były niezwykle urodziwe, choć w różny sposób. Elfka była piękna klasycznie. Płomienne włosy, doskonała figura. Wyraźnie wiedziała też jak posługiwać się słowami. To Al-Asadowi spodobało się już nieco mniej. Ludzie o złotych językach często ukrywali w swych słowach trucizny. Yasumrae dawała odwrotne wrażenie. Wydawała mu się niepewna, ale przez to dużo bardziej… prawdziwa. I równie piękna. Spojrzał na nią od łapek do po uszy, śledząc w jaki sposób kolory jej futra przechodziły z jednego w drugi… i przy okazji zauważając jak bardzo… kształtna była jej budowa. Starał się zapamiętać jej rysy, by móc ją później narysować. Kto wie… może nawet zgodziłaby się mu pozować? Te kolory były wprost stworzone by przenieść je na szkic. - A znamy się… będzie już że trzy lata. Czas leci. - Cofnął się o krok. Spojrzał na zwłoki elfa, potem na całą grupkę, potem w kierunku drzwi, za którymi stali strażnicy. Wyraźnie się nad czymś zastanawiał.
- Tak… okoliczności mogłyby być lepsze. - powiedział, zamyślony - To co powiem zabrzmi dziwnie… ale czy potrzebujecie pomocy w opuszczeniu miasta?
- Tak jakbyś zgadł, ale kwestię pomocy to lepiej omówić z tym panem - Andraste wskazała na Nadala. - Facet nie lubi niespodzianek i kiedy plany nie idą po jego myśli.
Kapłanka zaś spojrzała nieco podejrzliwie na faceta który bardzo dziwnym zbiegiem okoliczności pojawił się oferując im pomoc w potrzebie. Zakręciła wąsikami i powiodła wzrokiem na Nadala, uznając że w kwestii takich decyzji to jest jego sprawa. W międzyczasie gdy mężczyźni mieli sobie wyjaśnić sytuację ona wróciła do Naveeda, patrząc ciekawie czy jego ślepka coś jej powiedzą i bardzo płynnym ruchem dłoni głaskała leoparda. Jedną po jego karku, drugą po szyi wielkiego kota.

Ardeshir zaś, słysząc odpowiedź Andraste, zaklął pod nosem, paskudnie, po żołniersku.
- A żeby ich zaraza zjadła… - dodał głośniej - To dlatego byli tacy chętni się zakładać.
Nadal przyglądał się mocno zaskoczony całej sytuacji. Po pewnym czasie, gdy widać już było, że odzyskał nad sobą kontrolę, zwrócił się do przybysza, wyciągając rękę na powitanie.
- Jestem Nadal El-Madani, kapitan Sułtańskiej Gwardii. Chyba powinniśmy porozmawiać w jakimś ustronnym miejscu, z dala od ciekawskich uszu ulicy. Przejdźmy do pokoi na górze - zaproponował surowym głosem, po czym zagwizdał na swojego zwierzaka, a gdy ten usiadł mu na wystawionym ramieniu, mężczyzna wyszeptał mu jakąś komendę, po której stworzonko wyleciało przez jedno z okien.
Ardeshir, słysząc słowa Nadala, skinął głową. Wyglądał na nieco rozproszonego, wyraźnie tak zaskoczony całą sytuacją jak i oni.
- Naveed. - tym razem, kiedy wypowiedział imię kota, w jego głosie pojawiły się nowe nuty, nie znoszące sprzeciwu. Leopard, który dotychczas cieszył się uwagą poświęconą mu przez kapłankę, mrucząc cicho pod jej dotykiem, drgnął słysząc ten ton. Cofnął się o krok, spojrzał Yasu przepraszająco w oczy, i skinął jej głęboko łebkiem… po czym odwrócił się, i dołączył do Al-Asada, idąc za nim krok w krok, niczym jego cień, uważny, i morderczy.
Andraste również ruszyła na górę, ciekawa tego co nowy przybysz ma do powiedzenia.
Rashad, który wyszedł na chwilę upewnić się że strażnicy faktycznie się oddalili i że nikt się na nich nie czaił przy wejściu, spojrzał nieufnie na obcego mężczyznę i jego kota.
- Dlaczego mamy ci zaufać w tym miejscu gdzie czyhają na nas zdrajcy i wrogowie? - spytał się kiedy weszli na górę za sugestią Nadala.
Wojownik i kot spojrzeli po sobie, wyraźnie zaskoczeni, po czym spojrzeli na Rashada, Ardeshir z rozbawieniem, a Naveed z politowaniem. Jeśli przejmowali się różnicą w statusie między nimi, a pytającym, nie dawali tego po sobie poznać.
- Na razie nawet nie znamy swoich imion. Za wcześnie by mówić o zaufaniu.

********

W tym samym czasie

Tymczasem zostawiona na dole tabaxi zamyśliła się, zastanawiając czy iść za resztą. Była ciekawa tego mężczyzny, ale z drugiej strony zmęczona tłokiem i gonitwą za wszystkim. Spojrzała na leżące ciało Nyliana i źle czuła się z tym jak jego śmierć zeszła na ostatni plan. Zastanawiała się czy wszyscy ludzie podchodzą do tego podobnie, ale zamiast dłużej dumać po prostu wstała i podniosła jego owinięte materiałem ciało. Nie sprawiło jej to żadnych trudności, by podnieść rosłego mężczyznę w ramionach niczym dziecko. Słyszała przytłumione odgłosy dyskusji na górze, ale nie obchodziło jej to bo ważniejsze były jej własne zasady. Drzwi gospody otworzyły się, a tabaxi wyszła z Nylianem sama, niosąc zwłoki elfa niczym wdowa. Może było to nieco ryzykowne, ale z drugiej strony mieszkańcy miasta żyli tu jakoś na co dzień nie chowając się bez przerwy po kątach. Poza tym jeśli raz porzuci się swoje zasady, można porzucić je kolejny raz. Szczerze mówiąc nie darzyła elfa wielką sympatią, ale po prostu czuła że tak trzeba zrobić i że nie godzi się inaczej. Wciąż przypominał jej się jego uśmiech i przechwałki, ale teraz zasługiwał na choć odrobinę godności.

Ramad podążał krok w krok za nią.
- Co robisz Pani?
Yasumrae przystanęła na moment, nie odwracając się, niczym w swoim transie.
- Zabieram jego ciało do świątyni, by dusza mogła odejść w spokoju do lepszego świata. - odpowiedziała spokojnie, po czym ruszyła zwyczajnym krokiem dalej.
- Bardzo to szlachetne z twej strony Pani. Szkoda tylko, że ci co za nami idą nie chcą pomóc. - zerknął nerwowo w stronę kilku strażników, którzy również podążyli za kapłanką.
- W takim razie lepiej zmiataj, jeśli Ci życie miłe. Ja nie zamierzam się cofać. - odparła cicho ale stanowczo, przez moment lekko odwracając głowę w stronę Ramada. - Bycie kapłanką to nie to co sobie wyobrażał Farshid, nie cwany sposób by napełnić se kiesę. To też zasady których się nie łamie. - Kocica choć szła dalej, zjeżyła się nieco i położyła uszy za sobą.

Wybrała bardzo uczęszczaną drogę, nie mając zamiaru chować się po ciemnych uliczkach. Symbol jej bogini nie dawał złudzeń kim była.
- Jestem tutaj by was chronić Pani. Może do tej pory nie było to widoczne, ale jestem żołnierzem oddanym służbie i z pewnością nie zostawię cię samej w obliczu niebezpieczeństwa.
- Dziękuję, jesteś odważnym człowiekiem Ramad, ale jeśli będzie trzeba nie bój się uciekać. - Tabaxi w końcu spojrzała na towarzyszącego jej mężczyznę i nadstawiła ucho, zmartwiona że ktoś postanowił jednak za nią podążać. By nie błądzić, kapłanka postanowiła zaczepić kilku przechodniów, by zapytać o to gdzie znajdzie świątynie Anubisa.To nie było zbyt trudne zadanie, w końcu każdy mieszkaniec miasta wie gdzie znajdują się świątynie najważniejszych bogów. Kocica podziękowała grzecznie i ruszyła za wskazówkami, prosto do nie robiącego zbyt wielkiego wrażenia budynku, przed którego wejściem stały dwa przypominające szakale posągi.

Główne wejście przybytku było otwarte i zapraszało przyjemnym, chłodnym cieniem. Yasumrae udała się wprost do środka. Minąwszy przedsionek znalazła się w sporej otwartej sali oświetlonej jedynie lampami oliwnymi, zawieszonymi przy ścianach. W tej chwili musiała się odbywać jakaś ceremonia pożegnania zmarłego, którego ciało spoczywało na granitowym ołtarzu na środku pomieszczenia, rozebrane do naga z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Był to człowiek stary, sięgający pewnie ósmej dekady życia. Dwóch kapłanów głębokimi głosami intonowało modlitwę pożegnalną, balsamując nieboszczyka. Wokół zgromadzona była grupka płaczek, wznoszących łkania ku krainie umarłych. Nieboszczyk był już ogolony, a na jego ciele wypisane było kilka zaklęć mających chronić w podróży w zaświaty. Na osobnym podeście czekały już narzędzia, służące do usuwania narządów.

Kocie oczy powiodły po wnętrzu świątyni spokojnie. Dawno nie była w świątyni Anubisa, ale nie mieli czasu by zostać i pomodlić się. Ruszyła bliżej ku kapłanom, ale zatrzymała się w pewnej odległości tak by zostać zauważona, lecz by nie przeszkodzić w ich rytuale. Uklękła z ciałem w ramionach i czekała.
Za plecami usłyszała odgłos bosych stóp na kamiennej podłodze, zbliżający się w jej kierunku.
- Witaj w przystani wędrowców Pani. W czym możemy pomóc tobie i podróżnikowi, którego przyprowadziłaś?
Głos należał do niskiego, odzianego w czerń mężczyzny w średnim wieku. Twarz jego była podłużna, a głowa ogolona na łyso. Długi nos i kręgi przy oczach wykonane barwnikiem sprawiały sprawiały, że z wyglądu przypominał sępa.

Kotka zerknęła tylko przez ramię, bo w tej pozycji nie bardzo miała jak się skłonić czy inaczej wymienić grzeczności.
- Witaj i Ty, sługo Anubisa. Dziękuję że zainteresowała Cię moja osoba. Służę Pani radości i uciechy, ale niestety wszystko to kiedyś się kończy. Ten oto mężczyzna imieniem Nylian nie uraczy już ciepła Bast, w tym świecie. Chciałabym prosić, by przygotowano go do wędrówki do świata umarłych. Nie odszedł od żywych w pokoju, lecz został zamordowany gdy służył innym swoją wiedzą i doświadczeniem. Nikt z nas nie usłyszy już jego historii, przygód i trosk, ale chciałabym by dusza zaznała spokoju. Na tyle zasłużył. - zrobiła pauzę. - Niestety nie mogę zostać na ceremonii ani ja, ani jego kompani. Nie znałam tego tu elfa dobrze, ale nie mogłam pozwolić by niepochowane ciało więziło duszę w tym świecie. Czy można liczyć na odprawienie go w dalszą drogę?
- Rzadko witamy tu elfów. Żyją długo i przeważnie odchodzą wedle własnych zwyczajów. Nie mogę ci zagwarantować, że odejdzie z należytą mu czcią. Przeważnie rodzina zapewnia podróżnikowi grób, lub opłaca odpowiednie koszty pożegnania.
- Jakie to koszta?

Kapłan spojrzał w stronę zmarłego elfa i spuścił głowę, przymykając oczy.
- Najprostszym rozwiązaniem jest wykopanie zwykłego grobu w ziemi, odpowiednie przygotowanie i zabalsamowanie zwłok, oraz odprawienie rytuału przejścia. Samo to nie powinno kosztować więcej niż dwadzieścia złotych monet. Za kolejne sto sztuk złota znajdziemy odpowiednie miejsce by wykopać i przygotować grób w skale.
Yasumrae przez moment zawahała się, by w końcu westchnąć.
- Nie mam przy sobie tyle by opłacić lepszy pochówek. Zapłacę z góry dwadzieścia, a jeśli uda się to może zjawi się ktoś jeszcze kto wyrówna kwotę za lepszy spoczynek.
Kocica ułożyła ciało na ziemi by odliczyć stosowną kwotę i przygotować monety.

Kapłan przytaknął i z pokorą przyjął pieniądze. Następnie udał się do bocznego pokoju, z którego wyszedł w towarzystwie kolejnych dwóch, odzianych w czerń mnichów, którzy nieśpiesznie podnieśli i zabrali ciało elfa.
- Dziękuję - powiedziała cicho i opadła na twarz, klęcząc i modląc się do Anubisa za zmarłego, jak i do Bastet by prowadziła ją na dobrą drogę. Gdy pokornie się modliła jej ogon wiercił się po posadzce, nie mogąc opanować od wszystkich tych trudnych nowin. Koniec modlitwy oznaczał że czas było wracać do reszty drużyny. Uniosła się i spojrzała za siebie, po czym bardzo ostrożnie podeszła do wyjścia by podejrzeć czy te łachmaniarze nie czają się na nią przed świątynią. Przy wyjściu czekał już na nią Ramad. Mężczyzna trzymał dłoń na rękojeści sejmitara i rozglądał się czujnie. Na widok kapłanki wyprostował się i skłonił.
- Kilku strażników wciąż tam jeszcze jest i obserwuje nas Pani. Wszystko wskazuje na to, że rzeczywiście mają zamiar nas pilnować, nim nie odnajdą Pana Aka Manah.
Kotka położyła dłoń na ramieniu Ramada uspokajająco.
- Niech sobie obserwują, wracamy do reszty.
Tabaxi spojrzała ostatni raz za siebie, gdzie pozostawiła Nyliana po czym ruszyła kocim krokiem przez główną ulicę miasta. Liczyła że nikogo więcej nie będzie trzeba grzebać, choć przy ich misji była to wątpliwa nadzieja.

Gdy mniejsza grupa weszła wreszcie na piętro i zamknęła za sobą drzwi, Nadal wskazał na pobliski stolik i krzesła. Jego skrzydlaty futrzak przysiadł na parapecie i podrapał się za uchem, a następnie uważnie zaczął obserwować okolicę na zewnątrz.
- Zanim zaczniemy, mówiłeś coś o pomocy w opuszczeniu miasta. Zdradź nam, skąd pomysł, że potrzebujemy takiej pomocy?
Po raz pierwszy odkąd go zobaczyli, mężczyzna wygląda dość niepewnie. Jakby miał wątpliwości.
- Nigdy nie wierzyłem w przeznaczenie. Ale kiedy odwiedziłem wczoraj wyrocznię, i zostałem przyjęty… - odchrząknął, i zaczął mówić, bardzo monotonnym tonem, wyraźnie cytując - O świcie, kiedy słońce oświetli miasto, stań przed świątynią mego boga. Kieruj swe kroki na południowy wschód. W przybytku, do którego zaprowadzą cię kroki twego towarzysza, znajdziesz tych którzy przez ludzi pozbawionych sumienia oblegani będą. Pomóż im, a twej przysiędze stanie się zadość. Tę ścieżkę powinieneś obrać.
Naveed miauknął, jak gdyby potwierdzał słowa swego przyjaciela. Ten wzruszył ramionami.
- Precyzyjne to bardzo nie było, ale to zbyt pasujące by było przypadkiem. - Przeklął znowu cicho - Jestem winien dwójce strażników sztukę srebra. Założyłem się z nimi że nie ma możliwości by przepowiednia spełniła się szybciej niż za dziesięć lat, jeśli w ogóle.
Spojrzał na Nadala, jego oczy znowu skupione i bardzo poważne. Wydawał się przeszywać kapitana wzrokiem, badając go jako potencjalnego sojusznika.
- Jestem wierny mojej przysiędze. Chcę wam pomóc z moich własnych powodów.
Kapitan spojrzał po reszcie, po czym westchnął.
- Możemy przynajmniej na razie zdradzić ci nasze imiona. Moje i Andraste już poznałeś. To jest Roshan Shahib, Rashad z rodu Al-Maalthir oraz Akram Kain. Nie możemy ci zdradzić jeszcze celu naszej wizyty tutaj, lecz jesteśmy skłonni rozważyć twoją propozycję wsparcia, o ile rzeczywiście przeznaczenie zechciało skrzyżować nasze ścieżki.
Na dźwięk tego ostatniego imienia, Ardashir drgnął. Wstał, i podszedł bardzo powoli do najemnika, nie spuszczając z niego wzroku.
- Akram Kain? Jeśli faktycznie jesteś Akramem Kainem, te słowa będą ci znane. Jak i odpowiedź. Czy lwy ciągle śpią we wschodnich ogrodach?
Szok a następnie cień zrozumienia przeszedł przez twarz wysokiego mężczyzny.
- A niech mnie. “Obudził je zapach…”... Eeee… zapomniałem - roześmiał się doniośle - Powiedz no co tam słychać u starego lwiątka? Ciągle sieje postrach swymi kłami na prawo i lewo?
Al-Asad uśmiechnął się szczerze, i na moment, bardzo krótki, wydał się bardziej wrażliwy na ciosy. .
- Tak. I powiedział że jeśli znowu zapomniałeś całości, wisisz mu butelkę.
- W takim razie jestem dopiero jedną butelkę w plecy. Nie jest źle - powiedział i ponownie się zaśmiał - Myślę, że możemy mu zaufać. A przynajmniej wierzyć, że mówi prawdę. Zyskał sobie przyjaźń jednego z bardziej honorowych ludzi, jacy chodzą po tym kraju.
- Czyli kogo? Ty też będziesz mówić zagadkami? - Rashad wydawał się wciąż nieprzekonany.
- Pewnego owianego legendą najemnika, którego przydomek zapewne słyszałeś w wielu opowieściach. Prawdopodobnie żadna z nich nie była przesadzona. Mówię o wojowniku znanym jako Złoty Lew.
Bardka uśmiechnęła się, po czym spojrzała na swojego ludzkiego kochanka.
- Widzisz Rashadzie? Bywasz zbyt nieufny wobec nowo poznanych osób. - stwierdziła, po czym wróciła wzrokiem do ich nowego towarzysza.
- A masz już jakiś plan, jak pomóc nas stąd się wydostać? - spytała wyraźnie zaintrygowana.
- Gdybym spodziewał się że przepowiednia spełni się tak nagle, coś bym przygotował, ale jak mówiłem… nigdy nie wierzyłem w przeznaczenie. - Ardeshir wyglądał na dość zmieszanego, nie przyzwyczajony do takich niespodzianek, ani do tego że los tak wyraźnie mieszał się w jego sprawy, po czym rozejrzał się po pokoju - Ale, jeśli dyskutujemy o planach, to czy nie powinna do nas dołączyć reszta waszych towarzyszy? Widzę że kapłanka gdzieś znikła.
Naveed miauknął, wyrażając aprobatę dla pytania… i pewnie mając nadzieję na więcej głaskania.
Mina Andraste zrzedła, gdy uświadomiła sobie, że jej przyjaciółka nie przyszła na górę razem z nimi.
- Została na dole… - mruknęła pod nosem w zamyśleniu. Nagle przypomniała sobie o ciele Nyliana, które się tam znajdowało… a jak bardka znała Yasu, to na pewno…
- O cholera… - mruknęła równie cicho i nie wyjaśniając towarzyszom tego co właśnie przyszło jej do głowy pobiegła na dół.
Reakcja kobiety zdziwiła Ardeshira, ale jego instynkt mówił mu że coś mogło się wydarzyć… a nauczył mu się ufać. Podążył za nią szybkim krokiem, a Naveed nie odstępował go na krok.
- Czekaj! - Nadal starał się zawołać najciszej jak potrafił - Jeśli chcesz nam pomóc to staraj się nie wyglądać jakbyś miał z nami coś wspólnego! Sami zajmiemy się tabaxi. Udawaj podróżnego, który szuka gospody. Po tym jak stąd wyjdziesz, idź jeszcze do paru innych miejsc. Gdy upewnisz się, że nikt cię nie śledzi wyczekuj aż ten mały zwierzak do ciebie podleci. Będzie miał ze sobą lokalizację miejsca, gdzie spotkasz się z człowiekiem imieniem Mustafa. Powiesz mu, że jego tragarze mają zabrać dostarczyć nowe zapasy, te same co wcześniej, do wschodniej bramy. Powiedz że dostanie dwa razy więcej niż obiecałem. Tam czekaj na nas. I niech ktoś powie sowie mistrza Orryna, by poleciała szukać kapłanki!
Ardeshir zatrzymał się, słysząc słowa Nadala… i zastanowił się przez moment. Leopard znajdujący się u jego boku prychnął, z wyraźną irytacją. Mężczyzna westchnął.
- Zgoda. Ale Naveed idzie z wami. Znajdzie ją szybciej niż ktokolwiek inny, i jeśli coś się wydarzy, zaprowadzi was do mnie. A nikt nie zdziwi się że się ode mnie odłącza. W końcu... - Uśmiechnął się do Nadala - Kto byłby w stanie naprawdę kontrolować taką bestię?
Naveed skinął łbem, i usiadł przed Nadalem, patrząc na niego z niecierpliwością.
Andraste widząc, że kapłanka zniknęła wraz z Ramadem i ciałem elfa zaklęła pod nosem po elficku. Chciała pobiec za nimi, jednak zdawała sobie sprawę, że może tym pogorszyć sytuację. Postanowiła więc poczekać, na dalsze decyzje Nadala.
- Kused. Gdzie jest Yasumrae i Ramad - El-Madani zapytał mężczyznę, lecz prawdopodobnie znał już odpowiedź, biorąc pod uwagę, że nigdzie nie było ciała elfa.
- Kapłanka zabrała ciało i wyszła. Nie mówiła gdzie idzie, ale Ramad za nią pobiegł.
- Co jest takiego w tym przeklętym mieście, że każdy co chwilę chce wychodzić sobie na spacer? Andraste, Rashad i ja pójdziemy szukać kapłanki. Sowa Mistrza Leopard pomoże nam ją wytropić. Ardeshirze, nie jestem w stanie zagwarantować, że nikt ze strachu nie będzie chciał zaatakować twojego kota, także jeśli posiadasz jakąś… smycz dla niego, dla niepoznaki, to użycz nam jej. Reszta zostaje tutaj.
- Smycz to przydałaby się na kapłankę - mruknął Roshan pod nosem, wyraźnie podirytowany całą sytuacją.
- Z tego co mówiłeś Ardeshirze, to Naveed nie jest twym zwierzakiem, tylko towarzyszem. W dodatku wyjątkowo inteligentnym i dumnym, więc pewnie nie pozwoli na jakąkolwiek smycz, prawda? - spytała mężczyznę Andraste.
- Nie. - mężczyzna spojrzał uważnie na kota, który miauknął, i kiwnął głową - Ale wie na tyle żeby się od was nie oddalać. Jeśli ktoś spróbuje go zaatakować, mówcie że jest wasz. - Naveed prychnął, a jego ogon poruszał się niespokojnie - Choć jeśli będziecie się dalej guzdrać, pójdzie ją znaleźć sam. Martwi się o nią.
- Nasze ostrzeżenia nie zatrzymają lecącego kamienia ani bełtu kuszy. Tym bardziej zaklęcia rzuconego przez maga. W mieście jest teraz wielu przyjezdnych. Część z nich to paranoiczni możni, otoczeni grupą osobistych strażników. - zaprotestował Nadal.
- A gdybym chwilowo nadała mu inną formę? - zasugerowała bardka.
Naveed spojrzał na nią nieufnie, i miauknął znowu. Ardeshir stanął obok niego, zastanawiając się nad pomysłem.
- Będzie to szybsze niż mordowanie strażników po drodze. - powiedział do kota, który wyglądał na bardzo zirytowanego. - Poza tym, albo to, albo obroża. - Prychnięcie - Tak myślałem.
Wojownik odwrócił się w stronę Andraste.
- Zgodził się. Bardzo ją polubił. Minęło trochę czasu odkąd ostatnio był tak zaangażowany. - Naveed wstał, przeciągnął się, na moment wysuwając pazury które były zdolne by rozszarpać przeciętnego człowieka na strzępy, i przeszedł się po karczmie, wyraźnie zniecierpliwiony, po czym usiadł przed bardką, czekając na to co zrobi.
Bardka sięgnęła tymczasem po swoje skrzypce i zaczęła wygrywać melodię, która jakby zaczęła wpływać na wielkiego kota. Jego postać zaczęła się zmniejszać i przybierać kształty drobnego domowego kota, jednak zachowując piękny cętkowany wzór na jego sierści.
- Teraz raczej nie będzie wzbudzał podejrzeń. - odparła elfka z trudem powstrzymując chęć pogłaskania uroczego kociaka.
Ardeshir skinął głową drużynie, widząc że sprawa jest załatwiona, i wyszedł, pilnując się by nikt go nie mógł skojarzyć z ich grupą. Nie było to specjalnie trudne; na razie faktycznie niewiele ich łączyło. Miał tylko nadzieję że nikt nie zwróci uwagi na zniknięcie Naveeda. I mocne postanowienie że jeśli nie przyprowadzą go z powrotem w perfekcyjnym stanie, głęboko tego pożałują. Lojalność. Bez tej cnoty nie da się przeżyć na szlaku.
Gwizdnął na swojego konia. Potężny ogier, koloru czerni, podszedł do niego spokojnym krokiem. Al-Asad pogładził go powoli po karku, i powiedział, bardzo cicho.
- Przepowiednia się spełniła. Jesteśmy jeden krok bliżej, Govad.
Ten w odpowiedzi zarżał, pozwalając mu spokojnie na siebie wejść. Postanowił, przynajmniej na razie, podążać za planem Nadala: Zgubić potencjalny ogon, jeżdżąc po karczmach, i spotkać się z człowiekiem imieniem Mustafa którego lokację miało mu dać… stworzonko… kapitana.
Zastanawiali go jego nowi towarzysze. Zwłaszcza kapłanka. By zniknąć w ten sposób, z ciałem… jeśli faktycznie poszła go pochować, wymagało to od niej nie lada woli, i wiary we własne zasady, choć nie było najlepszym wyborem w tej sytuacji. Z drugiej strony, nie miał nic przeciwko głupcom skłonnym walczyć o swoje przekonania. W końcu… sam był jednym z nich.
Wyglądało na to że jego droga, choć może prowadzić do śmierci, z pewnością nie będzie nudna.
-Kaplanka i ciało zniknęli… może poszła zająć się pochówkiem? Dobrze, ruszajmy bez zwłoki.. - Rashad z nutą irytacji że nie wyjaśniono mu kim dokładnie jest ten nowy przybysz, ruszył do wyjścia z karczmy.
W przejściu natknął się jednak na zaspanego, i najwyraźniej lekko zdezorientowanego gnoma, który trzymał pod pachą jakąś księgę
- Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, dlaczego nie podano śniadania, i po co stoicie przed karczmą, i czego chcieli strażnicy miejscy, których widziałem zza swojej magicznej bariery w pokoju? - Gnom poprawił okulary na swoim długaśnym nosie, smarknął głośno w rękaw swojej szaty, i uśmiechnął się. Sowa z donośnym trzaskiem pojawiła się na ramieniu, wykonując z grubsza te same czynności jak jej właściciel. Choć zamiast szaty chowaniec zasmarkał pod swoje skrzydło, to jednak całość wyglądała albo przerażająco, albo uciesznie, zależnie od gustu obserwujących. Rozczochrane włosy gnoma wystawały spod narzuconego naprędce na głowę kapelusza. Odór siarki, octu, i jakichś egzotycznych ziół unosił się wokół postaci czarodzieja, oznajmiając światu, że jegomość ten odprawiał niedawno jakieś zaklęcia, a być może rytuały - Doszły mnie słuchy, że jesteśmy...poszukiwani i niemile widziani w mieście? W takim razie przydałby się plan - oznajmił uśmiechając się pod nosem.
- [i]Póki co… znaleźć tabaxi. Kiedy wszyscy poszliśmy na górę zabrała ciało Nyliana i gdzieś zniknęła. A co do poszukiwań, to podobno zawdzięczamy to Farshidowi.
- Wystarczy….słyszałem. To były pytania retoryczne. Strażnicy dostatecznie głośno się na górze darli - uśmiechnął się gnom - ale czemu nie mamy śniadania...to zagadka wymagająca rozwikłania, prawda młoda damo? - zachichotał a przenikliwe oczy spojrzały na otaczający ich tłum przechodniów - Znaleźć tabaxi? Po co? Nic nam nie da bieganie po mieście. Znajdzie się. Duża jest. Trzeba wydostać się z miasta. Pójdę po moje rzeczy i ruszajmy - zawyrokował.
- Nadal pewnie nie zgodzi się na wyruszenie w drogę bez szukania jej, Mistrzu Orrynie, zresztą zgodziłabym się w pełni. Jestem pewna, że jeśli chodziłoby o Pana, czy o mnie bądź któregokolwiek z nas to reszta by go szukała. - zauważyła eladrinka.

Miejskie przygody Ardeshira

Kilka godzin kluczenia po uliczkach Dumatat pozwoliło Ardeshirowi na spokojnie upewnić się, że nikt z pozostawionego przy gospodzie oddziału strażników nie śledził go. Niedługo później, tak jak zapowiedział młody kapitan, to dziwne, przypominające skrzydlatego królika zwierzę przyfrunęło do niego, lądując na jego wyciągniętym ramieniu.

Firu - stworzonko wydało z siebie melodyjny pisk, ciekawie przyglądając się najemnikowi.

Na tylnej łapie posłańca Ardeshir odnalazł przywiązaną wiadomość, która zgodnie z obietnicą Nadala wyjaśniała gdzie i kiedy ma się spotkać z handlarzem, przygotowującym zaopatrzenie karawany oraz wskazówki co do miejsca i czasu jego kolejnego spotkania z resztą jego nowych, tymczasowych towarzyszy.

Interes Mustafy znajdował się we wschodniej części miasta, praktycznie kilkadziesiąt metrów od samych murów. W obszernych magazynach pracownicy uwijali się niczym mrówki, każdy dobrze znając swoje obowiązki. Sam handlarz okazał się być pół-elfem w podeszłym wieku, któremu brakowało lewego oka oraz połowy prawego ucha. Wiek najwidoczniej jednak nie przeszkadzał żwawemu seniorowi w prowadzeniu interesu, gdyż z werwą wykrzykiwał soczyste przekleństwa w stronę swych ludzi, biegając to w prawo, to w lewo. Starzec z początku wydawał się nie do końca skłonny przyjąć wyjaśnienia Ardeshira, co do zmiany planu, lecz stanowczy ton najemnika, widok białego futrzaka i obietnica sowitego wynagrodzenia, ostatecznie go przekonały.
- Jest jeszcze jedna rzecz do omówienia młodzieńcze. Rano przybył tu pewien jegomość, domagając się by dołączyć do waszej wyprawy. I chociaż ty wyglądasz na takiego co bez problemu pokonałby bandę pustynnych zbójów, to bez obrazy, ale po stokroć wolałbym jednak tobie zaleźć za skórę, niż zadrzeć z… nim.
Mustafa dyskretnie wskazał w stronę jednego z placów wyładunkowych swego punktu handlowego. Na lektyce niesionej przez cztery niewzruszone sylwetki, na rzeźbionym krześle siedziała postać wydająca się być ucieleśnieniem dumy. Młody mężczyzna ubrany był w nienagannie czyste, dworskie szaty, a w dłoni jego spoczywała długa, misternie wykonana laska w kształcie węża. Z bliska dostrzec można było, że skóra nieznajomego pokryta była niewielkimi, zielonymi łuskami, sam zaś yuan-ti przyglądał im się z góry wyzywającym spojrzeniem żółtych oczu, które zdawały się znać tajemnice, wykraczające poza ludzkie pojęcie...

Poszukiwacze zaginionej kapłanki

Dostanie się do świątyni Anubisa nie sprawiło bohaterom zbyt wiele problemów, gdyż Nadal miał już okazję zapoznać się z ogólnym planem miasta. Do celu dotarli praktycznie w momencie, gdy Yasumrae wraz z Ramadem kierowali się w drogę powrotną. Naveed w swej nowej formie jako pierwszy pobiegł w kierunku kapłanki, miaucząc radośnie. Kapitan jednak nie wykazywał tyle pogody ducha, witając się z tabaxi.
- Zawiodłem się na tobie kapłanko. Naraziłaś swym zachowaniem nie tylko swoje bezpieczeństwo, ale również nasze i ludzi, o których nawet nie masz pojęcia.
By nie ryzykować bycia podsłuchanym przez nieprzyjazne pary uszu, poszukiwacze zdecydowali, że dalsze ustalenia omówione zostaną wraz z wszystkimi z powrotem w gospodzie. Nie zdawali sobie nawet sprawy, że z cienia pobliskiego zaułka, obserwowały ich czujne oczy Roshana, upewniającego się, że nic im nie grozi.

[media]https://i.imgur.com/RIe9VTZ.png[/media]

Gdy drużyna znalazła się wreszcie razem w miejscu zakwaterowania, mogli wreszcie przysiąść przy stole i zdecydować co dalej. Plan był prosty i zakładał, że gdy tylko każdy przygotuje się już do drogi, niezauważeni wymkną się na zewnątrz i jak najszybciej skierują w stronę wschodniej bramy, gdzie jak mieli nadzieję Ardeshir już na nich czekał. Okazało się, że ich karczma wybrana była nieprzypadkowo, gdyż w jej piwnicy znajdował się podziemny tunel, prowadzący do niewielkiego składziku, w sąsiedniej ulicy. Powodu istnienia tego przejścia gospodarz nie miał zamiaru jednak zdradzać i nikt nie miał mu w tym momencie tego za złe. Trzymając się cieni wąskich uliczek, niczym zbiegowie pospiesznie udali się w stronę wyjścia z miasta, które jak dotąd przysparzało im jedynie kłopotów.

Pojawienie się Yuan-Ti było dla Ardeshira… delikatnie mówiąc zaskoczeniem. Misja grupy, w którą wplątała go ta przeklęta przepowiednia, była wyraźnie sekretna, a stojący przed nim czystokrwisty nie budził, na pierwszy rzut oka, zaufania. Raczej instynktowną niechęć, górując nad maluczkimi w swojej lektyce. Drapiąc siedzące mu ciągle na ramieniu zwierzątko kapitana, obrócił się z powrotem do Mustafy, zerkając na potencjalnego nowego towarzysza, mając nadzieję że nie będzie mu sprawiać problemów… na przykład zmuszając by rozlał jego krew na piasek chrzęszczący im pod stopami.
- Co jeszcze możesz mi o nim powiedzieć? Pojawił się nagle, i zażądał udziału w wyprawie… i co? Ktoś go przysłał? Miał ze sobą jakieś listy?
- Jeśli coś tam ze sobą ma, to nic mi o tym nie wiadomo - starzec odpowiedział, spluwając na ziemię obok siebie - Ja mam swoją robotę do wykonania - przygotować wasz ekwipunek i dostać zapłatę. Dopóki nie wtrąca się w żadną z tych kwestii nie mam do niego żadnego interesu, co jeśli mogę rzec jest mi bardzo na rękę. Jeśli rzeczywiście jesteś od kapitana, to on jest teraz twoim problemem.
Ardeshir spojrzał beznamiętnym wzrokiem na okaleczonego pół-elfa, i przesunął oczy powoli w kierunku Yuan-Ti.
- Jest jak mówisz. - Mężczyzna ruszył w kierunku lektyki, skupiony tylko na niej, i jej lokatorze w tym momencie - Liczę że twoja robota będzie wykonana szybko i sprawnie. Ja zajmę się naszym gościem.
Al-Asad lawirował między robotnikami bez większego problemu, zastanawiając się jak rozwiązać tą sytuację. Dzisiejszy dzień stawał się coraz bardziej skomplikowany z każdą minutą, co mu się nie podobało. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, bardzo niewielki, kiedy uświadomił sobie ironię całej sytuacji: Wyglądało na to że jego zadaniem, teraz, było kwestionować motywy nowo przybyłego, dokładnie jak jego były kwestionowane parę godzin temu. Zatrzymał się, zmuszony by patrzeć w górę na swojego rozmówcę.
- Wierzę że chciałeś ze mną porozmawiać. Jak mogę ci pomóc? - Jego ton był bardzo neutralny, rzeczowy. Jeśli obecność postaci niosących lektykę, jak też ich forma, zrobiły na nim wrażenie, nie dał tego po sobie poznać. Oczekiwał na odpowiedź w ciszy.
- A jesteś pewien, że się do tego nadajesz? - odpowiedział Yuan-ti, patrząc na rozmówcę z góry. Stuknął laską o lektykę, a niosący lektykę słudzy, jak na rozkaz zaczęli się poruszać. Dwóch z nich puściło lektykę, zostawiając cały jej ciężar na barkach pozostałych, a następnie ustawili się obok niej, formując ludzkie schody ze swych pleców. Sposób w jaki się poruszali wydawał się bardzo nienaturalny, wręcz… sztuczny? Nie trzeba było być geniuszem, by zrozumieć, że ci ludzie nie mają wolnej woli, a kierują nimi najprawdopodobniej zaklęcia Yuan-ti. Ten z kolei nieśpiesznie wstał i zszedł delikatnie stawiając kroki po swoich sługach na ziemię. Stanął naprzeciwko Ardeshira i zlustrował go badawczym spojrzeniem.
- Tak... bardzo możliwe. - odezwał się wreszcie - Ty i grupa twoich... towarzyszy... udajecie się w interesujące miejsce. Miejsce, w którym można... bardzo szybko pożegnać się ze swoim żywotem, jeśli nie ma się pojęcia, czego się spodziewać. - wąż zawiesił głos, jakby czekając na reakcję mężczyzny, wpatrując się w niego pionowymi źrenicami.
- W rzeczy samej. Kiedy nie wiadomo czego człowiek może się spodziewać, jego życie może skończyć się bardzo nagle. - Ardeshir wypowiedział te słowa jak gdyby były one stwierdzeniem oczywistego faktu życia. Nie był do końca pewny jak poradzić sobie z Yuan-Ti. Teraz, kiedy stał tuż przy nim, był niemal pewny że byłby w stanie go zabić… ale wolał na razie tego uniknąć. - Muszę więc zapytać o źródła twojej wiedzy, czystokrwisty. Kiedy podróżuje się w miejsca o których lepiej nie mówić głośno, trzeba być pewnym swoich towarzyszy.
- Pytasz tak, jakby ostatnie wydarzenia nie sprzyjały odkrywaniu tajemnic - odpowiedział z udawanym zdziwieniem Yuan-ti, nawiązując do obecności Wyroczni w mieście - Cóż… nazywam się Tet-pthah-af-ankh i jestem... badaczem. Wiedza, którą posiadam, a którą możecie być zainteresowani pochodzi z najznamienitszych bibliotek, do jakich dostać się może uczony używając złota i... perswazji. Jeżeli potrafisz czytać, to chyba możesz sobie wyobrazić wartość takich informacji, które zaoszczędzą wam... niepotrzebnych strat. - odpowiadał powoli, jakby tłumacząc każde słowo.
Al-Asad spojrzał na Yuan-Ti, Tet’a, jak teraz wiedział, i zamyślił się na moment. W końcu, spojrzał na swojego rozmówcę, bardzo neutralnie.
- Nie mnie oceniać wiedzę tajemną przewyższających mnie intelektem badaczy… ale znam ludzi. Mój… kapitan, jest podejrzliwym człowiekiem. Zwłaszcza teraz. - Przeniósł swoje spojrzenie na oczy maga, tym razem samemu oceniając odpowiedź swojego rozmówcy - Ale… gdyby nowy przybysz wyświadczył mu przysługę, jestem pewny że bylibyście w stanie dojść do porozumienia.
- Nie spodziewałem się, by miało być inaczej. Mów zatem, co zadowoli twojego pracodawcę? - zapytał Tet. Nie miał co prawda ochoty wykonywać jakichkolwiek “przysług”, lecz był w stanie się pomęczyć, jeśli przybliży go to do jego celu. W ostateczności, gdyby ten cały kapitan okazał się zbyt wymagający, Yuan-ti zawsze mógł się jeszcze uciec do uroków.
Ardeshir uśmiechnął się, nieco uspokojony skłonnością do współpracy Tet’a.
- Jest to niezwykle prosta rzecz, zwłaszcza dla człowieka o twoich talentach. Mój pracodawca potrzebuje opuścić to miasto. Ma już co do tego plan, ale obawiam się że ktoś może spróbować go powstrzymać. - Wojownik usiadł na leżących w pobliżu skrzyniach, wyglądając na zamyślonego - A ja zawsze byłem ostrożnym człowiekiem… Chciałbym abyś odwrócił uwagę strażników miejskich. Plac przed świątynią Tota jest świetną lokacją w tym celu, z racji obecności wyroczni, i ludzi nią zainteresowanych. Potrzebujemy czegoś widowiskowego, ale z możliwie jak najmniejszą liczbą ofiar śmiertelnych. Następnie, spotkasz się z nami kiedy już opuścimy miasto. To moja oferta.
- Mam być pajacem, którego sobie najmiecie do ściągnięcia uwagi gawiedzi, a którego można bez konsekwencji potem wystawić do wiatru? - oburzył się Tet - Zapomnij. Z miasta wychodzę razem z tobą i twoją grupą. Ale strażników... - Yuan-ti zastanowił się, rozważając opcje - ...jestem w stanie ich odciągnąć, skoro nie wykluczasz całkowicie ofiar. To powinno wystarczyć jako... przysługa.
Tet odwrócił się tyłem do Ardeshira i postąpił parę kroków w stronę swoich sług. Złapał się ręką za podbródek, po czym wskazał laską na najstarszego z nich.
- To będzie nasza dywersja. Jak dobrze pójdzie, to nawet nikt nie zginie.
Al-Asad wzruszył ramionami, przysłuchując się tyradzie Yuan-Ti.
- Strażnicy bram, o tej godzinie, chronią się przed słońcem i upałem w cieniu, z dala od kłopotów, i swojej pracy. O tej godzinie, wychodzą tylko i wyłącznie jeśli coś zwróci ich uwagę. Karawana, wyruszająca z miasta przy takim ruchu, nie przyciągnie uwagi. - Kiedy następnym razem spojrzał na Tet’a, jego spojrzenie było nieco inne. Zimniejsze. Bardziej wyrachowane. - Pełnokrwisty Yuan-Ti z lektyką niesioną przez cztery postaci które, jak bym nie spojrzał, nie zachowują się jak ludzie, z drugiej strony… Rozumiesz moją niechęć do przyciągania wzroku ludzi chcących nas zatrzymać. Chciałbym uniknąć niepotrzebnej śmierci… jeśli będzie to możliwe.
Yuan-ti spojrzał przez ramię na mężczyznę, a następnie ponownie na swoje sługi.
- Zdejmijcie z niego szaty i bandaże - zwrócił się do trzech z podwładnych, a ci zaczęli się uwijać wokół ostatniego z nich, odsłaniając coraz bardziej rozkładające się ciało, na którym widać było jeszcze zaschnięte ślady krwi i liczne rany. Gdy zombie był od pasa w górę nagi, Yuan-ti wstrzymał swoje sługi gestem ręki i odwrócił się z powrotem do Ardeshira - Uważasz, że widok ożywieńca zatapiającego swoje zęby w szyjach przypadkowych przechodniów, w biały dzień przed placem świątynnym, to za mało, by zrobić... zamieszanie? Zawszę mogę posłać ich więcej...
Ah. Nekromanta. To wiele tłumaczyło. Dumny. Pewny siebie, jeśli postanowił mu pokazać swoje dzieła. Z dozą arogancji, bo równie dobrze Ardeshir mógł stwierdzić, że zabije go w momencie kiedy ujawnił mu istnienie swoich nieumarłych.
- Uważam że odciągnie to strażników stacjonujących wewnątrz miasta. - Powiedział, dość zimno. Jeśli Yuan-Ti próbował go zastraszyć, bądź zbić z tropu, wyraźnie to nie zadziałało. - Nie tych przy bramach. A ci, kiedy zobaczą ciebie, zainteresują się tobą od razu. Zwracasz uwagę, bez urazy. Dlatego chciałem byś opuścił miasto inną drogą niż my.
Tet, najwyraźniej zmęczony z użeraniem się z (w jego mniemaniu) uparty i aroganckim imbecylem, westchnął i odpowiedział:
- Niech będzie... Ominiemy ucztę zmarłych na placu świątynnym, a ja odciągnę uwagę strażników moją własną, małą... karawaną. Jednakże potrzebuję czegoś... w zastaw, by mieć gwarancję uczciwości waszych intencji - Yuan-ti złapał się za podbródek. Po chwili zastanowienia uśmiechnął się delikatnie pod nosem i wskazał palcem na egzotycznego zwierzaka, siedzącego na ramieniu mężczyzny - Wezmę jego. Jeśli spotkam was poza miastem, wróci do ciebie cały i zdrowy.
Stworzenie przekręciło ciekawie łebkiem, najwidoczniej zdając sobie sprawę, że przeniesiono na niego uwagę, lecz nie rozumiejąc znaczenia słów.
- Niestety... - Ardeshir podrapał urocze stworzonko pod brodą, i uśmiechnął się do niego lekko - Nie mogę oddać czegoś co nie należy do mnie. Twoja pozycja negocjacyjna słabnie za każdym razem kiedy pokazujesz jak bardzo zależy ci na dołączeniu do tej ekspedycji. A zdrajców w tych czasach na pęczki, prawda, malutki? - zapytał retorycznie zwierzaka, i odwrócił się w stronę Yuan-Ti - Przysługa, dokonana bez żadnych gwarancji, ma większą wartość. Prawdziwą wartość. Przedstawiłem ci warunki. Jeśli postąpisz wedle instrukcji, okażesz w ten sposób swoją szczerość. Jeśli nie… towarzysz któremu nie można zaufać, jest bezwartościowy, nieważne jaką wiedzę posiada. Teraz pozostaje tylko liczyć iż twoje przekonanie jest wystarczająco mocne by dokonać skoku wiary. Życzę powodzenia… i miłego dnia.
To powiedziawszy, Al-Asad wstał, i odszedł, wracając do Mustafy, z zamiarem omówienia z nim trasy karawany przez miasto, jak i potencjalnych przeszkód które mogły czyhać na ich drodze. W końcu… on sam nie posiadał żadnych gwarancji że dobre spisanie się da mu wstęp do wyprawy na którym zależało mu… i możliwość spełnienia postanowień które podjął. A to… to było warte dla niego więcej niż stracony czas, czy nawet jego własne życie. Czasem warto było podjąć ryzyko, by zyskać to czego się pragnęło.
- Masz dziwne pojęcie słowa “przysługa”, skoro rozmawiamy o interesach - “albo jesteś strasznie niedomyślny” dopowiedział sobie w myślach Yuan-ti, a co uważał za bardzo prawdopodobne. Następnie wzruszył ramionami i zaczął odchodzić w stronę lektyki, rzucając tylko przez ramię - Dla mnie żadna strata. Zaopiekuję się tym, co z was zostanie w grobowcu...
Mężczyźni ostatecznie oddalili się od siebie. Ponownie korzystając z pomocy swych nieumarłych sług, Tet-pthah rozsiadł się wygodnie w lektyce i ruszył w swoją stronę. Opuścił zasłony i ruchem ręki przywołał na Plan Materialny niewielką, ciemnołuską, skrzydlatą jaszczurkę.
- Nie spuszczaj go z oczu...

[media]https://i.pinimg.com/564x/70/57/89/705789fd2ceef275ad441f96a6ffa3b1.jpg[/media]

Mustafa i jego współpracownicy okazali się być dobrze przygotowani do odpowiedniego zapewnienia zaopatrzenia dla wypraw, nawet w tak specyficznych okolicznościach. Cztery grupy, każda składająca się z trzech jego pracowników oraz jednego wielbłąda, miały niezależnie od siebie wyjść przez wschodnią bramę i w jej okolicy czekać na pojawienie się klientów. Niedaleko za miastem miało dojść do odliczenia należnej Mustafie kwoty i wyruszenia w dalszą podróż. Trzech z pracowników miało odebrać zapłatę i powrócić prosto do punktu handlowego. Plan był prosty i podobno sprawdzony.
Ardeshir postanowił nie mieszać się w plan Mustafy. Nie znał miasta dość dobrze by przedstawić lepszą alternatywę, a na pierwszy rzut oka, nie widział nic specjalnie błędnego w rozumowaniu kupca. Odszedł na moment na bok, wyjął z juków przypiętych do swego wierzchowca kawałek papieru, oraz przybory do pisania, i szybko sporządził krótką notatkę, upewniając się że nikt go nie obserwował. W wszechobecnym cieple, atrament wysechł szybko. Kiedy wiadomość była gotowa, przywiązał ją do tylniej łapki zwierzątka siedzącego mu na ramieniu, i powiedział cicho, tak by obecni nie mogli go łatwo usłyszeć.
- Zanieś to Nadalowi. On będzie wiedzieć co robić.
Zwierzak zareagował na dźwięk znanego mu imienia i na gest przywiązania papieru do kończyny. Widocznie zrozumiał czego najemnik od niego oczekiwał. Zatrzepotał kilkakrotnie skrzydłami i poleciał w głąb miasta.
Sam Ardeshir zaś wrócił do Mustafy, polecając mu by w miarę możliwości spieszył się. Sam zaś udał się do wschodniej bramy, by upewnić się że na resztę nie czekają żadne niespodzianki, a także by móc interweniować gdyby ktoś próbował zatrzymać karawanę i zapasy.

-Nie jestem pewien czy mamy czas na te przebieranki, po prostu przekradnijmy się do bramy i jak nas zauważą, z naszymi talentami po prostu przedrzemy się bez strażników.. -Skwitował z zniecierpliwieniem Rashad, kiedy podczas narady padł pomysł przebrania się za trupę cyrkową.
- Popieram pomysł Rashada. Uliczek jest tu na tyle dużo, że możemy się nimi spokojnie poruszać niezauważeni. Zwłaszcza, że jak Mistrz Orryn zapewnił, jego sowa z wyprzedzeniem uprzedzi nas o zbliżaniu się strażników. - Akram bez wahania poparł szlachcica.
- Macie chyba rację. Przebieranie się niepotrzebnie nas spowolni i może nawet zwrócić na nas niepotrzebną uwagę - zamyślił się Nadal.
- A rudowłosy demon i szaleniec machający żelazem nie? - Mruknął Roshan w odpowiedzi. - Przebieranki mogą zająć za dużo czasu, ale mamy przecież magię. Lepiej dmuchać na zimne.
- Masz coś konkretnego na myśli? - kapitan zapytał zaintrygowany.
- Iluzje, niewidzialność, et cetera - odparł pół-elf wymijająco, patrząc w stronę Andraste i Orryna, jakby oczekując ich reakcji.
- Domyślam się, że mówiąc o rudowłosym demonie masz na myśli mnie i naszą ostatnią przygodę. Nie mam niestety zaklęć mogących pomóc w naszym kamuflażu, oprócz tego którym wtedy zmieniłam Rashada w orła. Kosztuje mnie jednak ono dużo wysiłku i nie jestem w tej chwili w stanie go użyć. - odparła bardka.
- Powtarzam jedynie epitety, które usłyszałem na ulicach. Wasza eskapada zdecydowanie zapadła tutejszym w pamięć - odpowiedział Roshan. - Lepiej trzymać ciebie i Rashada jak najdalej od ludzi. Bez urazy. Mogę was ukryć pod zaklęciem, jeśli na to przystaniecie.
- To miasto jest duże, nie każdy nas widział, a nie będą chyba aresztować wszystkich rudych kobiet. Zresztą włosy można zawsze zakryć kapturem. - zauważyła bardka.
- A twarz? Bo i ona też zapada w pamięć.
- To działo się tak szybko, że nie sądzę by wszyscy zebrani mieli czas na zapamiętanie naszych twarzy. Nie zawsze zapamiętujemy twarze napotkanych osób mój drogi, szczególnie gdy widzimy je tylko chwilę. - zauważyła. - Wiem, że jak na swoją rasę jestem dość młoda, ale przez moje osiemdziesiąt lat życia, zdążyłam rozmawiać z wieloma ludźmi i nie ludźmi, których nie poznałabym pewnie mijając ich gdzieś na ulicy.
- Może i tak - Roshan wzruszył ramionami - ale jak wspomniałem, lepiej dmuchać na zimne.
- Uważaj z tym zimnym bo się przeziębisz. - burknęła Andraste, która od rana miewała niespodziewane wybuchy negatywnych emocji.
- Zresztą owy "demon" miał rude niczym lis włosy prawda? - dziewczyna ściągnęła z włosów chustę, którą dla jakiegoś dziwnego kaprysu zawiązała nad ranem na głowie, a na jej ramiona opadły długie gęste fale o kolorze głębokiej czerwieni przypominającej barwę krwi. Roshan zdawał się być zaskoczony obrotem sytuacji, bo choć nie drgnęła mu nawet powieka, to patrzył się oniemiały na Andraste i zdawał się szukać słów.
-To prawda, że wiele ludzkich twarzy łatwo puścić w niepamięć, ale twoje nieziemskie oblicze nie tak łatwo… ja też nie jestem kimś pospolitym o kim łatwo zapomnieć - Rashad wyszczerzył się, opanowując zdziwienie na widok zmiany koloru włosów Andraste.
-Ale jak chcesz nas zamaskować iluzją to śmiało, zrób to i ruszajmy, bo czas nie płynie na naszą korzyść - zwrócił się do Roshana, który skinął jedynie głową w odpowiedzi i podniósł się z krzesła. Widać było, że zgadza się z rashadowymi słowami i zdawał się być równie zniecierpliwiony co szlachcic.
Orryn w zamyśleniu skubał swoją brodę, milcząc. Intensywnie myślał, a jego długie uszy łowiły propozycje towarzyszy. W końcu kiwnął głową na plan Roshana.
-Nigdy za wiele ostrożności. Pomysł Roshada z przebierankami nie jest wcale taki zły. Wolałbym uniknąć ofiar. Pomimo oczu mojej sowy, wciąż może się zdarzyć coś losowego i któryś z nieszczęsnych strażników może zginąć, kiedy użyjemy na nich swojej mocy. Cóż winny jest strażnik, któremu jedynie kazano pilnować porządku? Również dysponuję zaklęciami iluzyjnymi, jak i fantasmagoriami pozwalającymi na ogłupianie śmiertelnych. Jeśli się nie uda przemknąć się jako na grupa cyrkowa, może uda się też przebić bez niepotrzebnego rozlewu krwii - Gnom włożył swoje kościste dłonie w rękawy długiej szaty i znów się zamyślił.- Mogę grać kuglarza, żonglującego jakimiś piłkami. Wyczaruję iluzję. Ty Andraste śpiewaj coś, Rashad będzie robił za mięśniaka, kapitan również. Żonglujcie czymś, albo znajdźcie jakieś szczudła albo coś. Zwierzaki będą wyglądać wiarygodnie. A jeśli chodzi o wygląd Andraste...słyszałem, że kobiety na pewnych wyspach na wschodzie malują twarze na biało, a włosy zaplatają w ogromny kok. Owijają się jednym kawałkiem materiału...przez co trudno okreslić ich wiek i wygląd - Orryn spojrzał na Andraste i uśmiechnął się szeroko - Żartowałem. Po prostu się przebierz i umaluj-
Eladrinka przez chwilę spoglądała na gnoma jak na wariata.
- Dziwny moment na żarty. - mruknęła i sięgnęła do swego plecaka, wyciągając z niego szczotkę i wstążkę, po czym zaczęła zaplatać włosy w warkocz.
Tymczasem przez czas całej tej debaty Yasumrae była zajęta głaskaniem Naveeda który wyskoczył na nią znienacka już na początku i teraz odciągał jej uwagę jak tylko mógł. Od kiedy Nadal wyraził swoje rozczarowanie tylko prychnęła ze wzgardą i zażądała by oddał jej złoto jakie musiała uiścić by jego elf otrzymał pochówek. Poinformowała go także że może zapłacić więcej za lepszy, jeśli ceni swoich “ludzi”. Dyskusja o metodach ucieczki wpadała jej do uszu mimochodem i starała się w nią nie wtrącać, ale pomysły w stylu trupy cyrkowej sprawiły że wywinęła oczami z pewną irytacją. Była w końcu kapłanką Bastet w jednym z dużych miast królestwa i nie czuła potrzeby się ukrywać przed kimkolwiek. Gdy Orryn wspomniał o zwierzakach, kocica przerwała pieszczoty Naveeda i spojrzała na gnoma.
- Kogo nazywasz “zwierzakiem”? - wtrąciła kąśliwie. To chyba nie był jej najlepszy dzień.
- Na przykład Naveeda czy sowę... - wtrąciła bardka. - Nikt nie nazywa cię zwierzęciem, chociaż czasem mogłabyś się mniej zwierzęco zachowywać. - dodała nieco kąśliwe, nawiązując do zniszczonego namiotu.
Naveed, słysząc swoje imię, odwrócił się w stronę bardki, poruszając powoli ogonem, i spojrzał na nią urażonym wzrokiem, jak gdyby był zirytowany porównaniem do sowy… albo dlatego że zrozumiał złośliwy ton który kierowała do kapłanki. Ziewnął, pokazując wszystkim zainteresowanym, i nie, swoje okazałe kły, po czym nadstawił się znów Yasu, wyraźnie zdania że drapanie go za uszyma było o wiele ważniejszym zadaniem niż słuchanie gadania innych, mniej ważnych dwunogów.
- Sowa? Jaka sowa? - zapytał Orryn i pstryknął palcami, odsyłając swojego chowańca do międzywymiarowej kieszeni. Potem pstryknął ponownie i sowa znów pojawiła się na jego ramieniu. Znów pstryknął i znów zniknęła. Ponowne pstryknięcie i sowa, która pojawiła się na jego ramieniu zahukała donośnie i ugryzła czarodzieja w ucho
- No dobra!Dobra… - pstryknął palcami.
- Chowańce do nie zwierzęta. To duchy, pewne czarodziejskie koncepcje, odziane w pewną materialną formę. Są duchowo podobne do zwierząt, ale nimi nie są - wyjaśnił w wielkim skrócie i uproszczeniu czarodziej.
Kapłanka wystawiła w stronę bardki swój długi, szorstki język najwyraźniej nie mając zamiaru być bardziej “ludzka”, a jej ogon machnął niespokojnie.
- Jaki piękny jesteś.. tak? tak!
Mówiła do leoparda ujmując jego pyszczek za policzki, patrząc w jego oczka i drapiąc delikatnie.

- Kapitanie - pół-elf zwrócił się do Nadala - szykujmy się do drogi. Za waszym pozwoleniem poprowadzę nas na miejsce spotkania.
Mężczyzna właśnie kończył poprawiać paski na swoim plecaku.
- Świetnie. Myślałem już, że nigdy się nie zdecydujecie. Też mogę wspomóc was niewidzialnością, jeśli przyjdzie potrzeba.
-Ja również, ale nie korzystajmy z tej opcji dopóki nie będzie to konieczne - dodał czarodziej.
Grupa wyruszyła więc, starając się wzbudzać jak najmniejszą uwagę. Roshan będący zawsze kilkanaście kroków z przodu, zaskakiwał wszystkich, uznających go do tej pory za zwykłego urzędnika, swoją zręcznością i sztuką skradania. Co jakiś czas słyszeli też pohukiwanie sowy Orryna, ich podniebnego anioła stróża, która wysyłała im ostrzeżenia, gdy tylko zauważyła w pobliżu patrole straży.
Około piętnaście minut później usłyszeli inny trzepot skrzydeł i znajomy już odgłos.
Firuuuu
Zwierzak Nadala podleciał do swego pana, przysiadając na jego wyciągniętym ramieniu. Mężczyzna przyjrzał się przywiązanej do łapki futrzaka wiadomości, rozwiązał ją i dokładnie przeczytał. Najpierw raz, później ponownie. Następnie zwrócił się w stronę Akrama.
– Wiadomość od najemnika. Nasze zapasy najwidoczniej czekają już na nas, więc zaraz po wyjściu z miasta będziemy mogli ruszyć dalej.
Wschodnia brama o tej porze dnia nie odznaczała się niczym szczególnym. Ruch odbywał się bez żadnych zakłóceń czy kontroli. Najwidoczniej wzmożony ruch przyjezdnych był zbyt duży, by tutejsi strażnicy mogli go okiełznać. A może po prostu chcieli jakoś przeczekać porę, gdy gorąc bez litości lał się z nieba.
Tak czy inaczej, powstała szansa była zbyt kusząca by z niej nie skorzystać. Po tej stronie murów ani Ardeshir, ani najęci tragarze nie byli jeszcze jednak widoczni. Roshan, skryty pod prostą iluzją człowieka, uważnie przyglądał się bramie i strażnikom jej pilnującym. Nie chciało mu się wierzyć w ich szczęście i lenistwo wartowników, co objawiło się zatrzymaniem grupy poprzez uniesienie dłoni. Pół-elf przejechał spojrzeniem po tłumie przelewającym się przez wierzeje, powoli kierując wzrok w górę ulicy, jakby upewniając się czy rzeczywiście sprzyjało im szczęście.
Gnom wyciągnął rękę i pstryknął palcami, a z pod dachu jednego z budynków wyleciała biała sowa, bezgłośnie szybując nad kolorowym tłumem wypełniającym ulicę, po czym zaczęła krążyć coraz wyżej. Gnom zamknął oczy, wchodząc na chwilę w zmysły chowańca, spoglądając w dół, wprost na bramę i ulice miasta.
W tłumie nie udało mu się dojrzeć niczego niezwykłego, w posterunku zaś strażnicy rzeczywiście grali w kości, opowiadając sobie niewybredne historie o niektórych przyjezdnych kobietach, które udało im się niedawno “bliżej poznać”. Kątem oka wychwycił jednak coś niepokojącego. Dwie sylwetki skryte w cieniu pobliskiej alejki, uważnie obserwowały wyjście z miasta, co chwilę wymieniając się jakimiś spostrzeżeniami. Roshanowi nie udało się jednak dokładnie przyjrzeć ich twarzom, a pobliski tłum skutecznie zagłuszał wszelkie odgłosy rozmowy, którą mogliby prowadzić. Pół-elf zmełł przekleństwo cisnące się na usta, nie dając po sobie poznać że coś było nie tak. Odwrócił się w stronę towarzyszy i spojrzał w kierunku bramy.
- Ruszajmy - gestem dał znać, że nie miał zamiaru wyrywać się na szpicę - ale nie wszyscy na raz. Starajcie wmieszać się w tłum.
Gdy jego spojrzenie napotkało Nadala, znacząco spojrzał się w stronę zaułku i dwóch sylwetek, kapitan podążył za wzrokiem pół-elfa, lecz nie na dobrze skrytą podejrzaną parą, lecz na kramik kupca sprzedającego właśnie cudowny lek na kurzajki. Nadal spojrzał pytająco na Roshana z uniesioną brwią, który z trudem powstrzymał się od kąśliwej uwagi i reakcji.
- Kapitan i ja będziemy tuż za wami - Shahib oznajmił stanowczo, odkładając wyjaśnienia na później gdy już zostaną sami.
- Ruszajmy zanim te niedołęgi w czymś się zorientują - Rashad, rozbawiony nieco niekompetencją straży, skinął w stronę Andraste, kierują się powoli w stronę bramy. Szło im dobrze, ale mimo to zachowywał czujność, zbyt wiele zdradzieckich węży się ostatnio wokół nich kręciło…
Śmiałkowie udali się więc w kierunku bramy. Starali się przy tym nie zwracać na siebie zbytniej uwagi, idąc pojedynczo lub w parach, próbując się ukryć w większych skupiskach podróżujących, lub nawet chować twarze pod kapturami płaszczy. Wszystkim udało się bez przeszkód wydostać na zewnątrz, gdzie pustynia kolejny już raz przywitała ich swą świszczącą pieśnią i upalnym powietrzem.

Opuszczając miasto, poszukiwacze mogli odnieść wrażenie, że nie wyruszają by zbliżyć się bardziej do celu ich misji, lecz uciekają z miejsca, które chciało ich zamknąć w szczelnej pułapce. Nerwowe spojrzenia przez ramię towarzyszyły im, gdy Dumatat powoli znikało za linią horyzontu, zniekształconą przez falujące, rozgrzane powietrze.

Poruszali się wolniej niż dotychczas. Nie mieli już do dyspozycji ganta, które zostały naprędce sprzedane lokalnym hodowcom w mieście. Większość zapasów była co prawda załadowana na grzbiety wielbłądów, lecz część i tak musiała być niesiona przez wynajętych tragarzy.

Nerwowej atmosferze z pewnością nie pomagało nieoczekiwane pojawienie się dwóch nowych śmiałków, którzy chcieli dołączyć do drużyny. Po szokujących wieściach o występku Farshida, zniknięciu Sadiba oraz tragicznej śmierci Nyliana, część z karawany miała zapewne trudności w zaufaniu jakiejkolwiek nowej osobie.

Chociaż tajemniczy najemnik zgodził się oddać swą broń, to jego drapieżny kot wciąż biegał swobodnie pomiędzy wielbłądami i dwa razy nawet spłoszył konia Andraste, której z trudem udało się opanować wierzchowca. Tragarzom również nie podobała się obecność bestii. Czułe uszy Orryna dosłyszały jak jeden opowiadał, że takie koty nie raz atakowały i pożerały bydło i dzieci z jego rodzimego plemienia.

Ugiętym pod ciężarem pakunków ludziom, stresowała pewnie również obecność dwóch pozostałych niezmordowanych sylwetek, które bez słowa skargi taszczyły za sobą lektykę drugiego z nieoczekiwanych gości. Mężczyźni nie próbowali się nawet zbliżać w tamtą stronę, lecz nie wykazywali żadnych oznak agresji, w przeciwieństwie do gniewnych okrzyków skierowanych w kierunku wielkiego kota, gdy tylko ten zaczął się zbliżać.

Jeśli chodzi o Tet’a to z powodu utraty dwóch sług, musiał przenieść się na jednego ze swoich wielbłądów i wraz z gnomim magiem omawiali sobie jedynie znane tematy, być może starając się odgadnąć kolejne tajemnice wszechświata.

Do jadących obok siebie Andraste i Rashada, podszedł w pewnym momencie Nadal by podziękować eladrince za wsparcie. Zaczął też pytać wojownika o jego ojczyznę i o to jak wygląda tamtejsze życie. Widocznie interesowało go jak wyglądała tamtejsza codzienność i jakie były wspomnienia szlachcica z czasów, gdy żył jeszcze w Varudżystanie. Raz na jakiś czas jednak jego wzrok umykał w stronę sług maga yuan-ti.

Akram natomiast bez skrępowania dołączył do jadących na bojowym rumaku Ardeshira i kapłanki, wypytując najemnika o jego przygody i o wieści na temat ”Starego Kota”. W trakcie podróży sam też opowiedział im kilka ciekawych opowieści ze swoich wcześniejszych zadań.

-... I wtedy właśnie wyważyłem drzwi do jego sypialni. Gdybym wcześniej wiedział, że ten celnik ma słabość do samic kenku, pewnie poczekałbym aż skończą. Z drugiej strony był już przywiązany do łóżka, dzięki czemu oszczędzili mi kłopotu z obezwładnieniem go...

Po kilku godzinach wędrówki, gdy karawana przygotowywała się powoli do znalezienia dogodnego miejsca na pierwszy postój, sowa Orryna, poczęła ostrzegawczo pohukiwać. Przejmując kontrolę nad jej zmysłami, gnom dostrzegł w oddali tumany pyłu wzbijające się w powietrze. Grupa jeźdźców z dużą prędkością zbliżała się w ich kierunku.