Mikel uśmiechnął się, widząc że coś jednak dotarło do tego upartego człowieka. Lekko zrzedła mu mina na wieść o chorobie, jaka trafiła tych ludzi. Na szczęście mieli ze sobą Laurę i Hana, którzy doskonale wiedzieli, co robić w takiej sytuacji. Teraz najważniejsze było, żeby nie siać paniki i jak najszybciej udać się po lek.

-Idziemy wszyscy, czy ktoś zostaje? - zapytał drużynę, ale najbardziej interesowała go siostra. Nie zamierzał jej zostawiać samej.

Jarth przez kilka chwil patrzył jeszcze nieufnie na drużynę, lecz magia Jace’a w końcu przyniosła efekty – uparty mężczyzna westchnął niezadowolony i pomógł w rozdzieleniu przywiezionych okryć, skupiając się przede wszystkim na najbardziej potrzebujących uchodźcach. Gdy skończyli, bohaterowie bezzwłocznie wyruszyli z powrotem w las, by zdobyć znaleźć lekarstwo na trawiącą tych biedaków chorobę.

Prowadzeni przez Hannskjalda, pędząc na grzbietach magicznych wierzchowców, dotarli na miejsce w zaledwie kilkanaście minut. Płytki wąwóz przecinał las ze wschodu na zachód, będąc zapewne jedynie pamiątką bo większym dopływie Marideth – gdyby śniegu było więcej niż parę centymetrów, mógłby stać się kompletnie niewidoczny. Jego dnem płynął jedynie niewielki strumień, wzdłuż którego w cieniu rosło kilkadziesiąt drobnych krzaczków o liściach połyskujących w słabym świetle zachodzącego słońca. Na szczęście tego roku nie było jeszcze poważnych mrozów i listki jeszcze nie opadły, więc mieli z czego przygotować lekarstwo.

Laura i Hannskjald nie zdążyli nawet zacząć tłumaczyć towarzyszom trudnej sztuki zbierania roślin leczniczych, gdy do uszu bohaterów dobiegły zaskakujące odgłosy. Głośne śmiechy i piękne brzmienie instrumentów nie były czymś, czego można by spodziewać się w głębi Fangwood, do tego przy takiej pogodzie i takich czasach… A jednak, ktoś niedaleko stąd grał na lirze do wtóru wesołych rechotów. Odgłosy dobiegały zza porośniętego gęstym młodnikiem wzgórza – trudno było je zignorować, dlatego bohaterowie odłożyli na chwilę zbieranie liści i pospieszyli by sprawdzić ich źródło. To w końcu mogli być kolejni uchodźcy, bardzo odważni, bardzo głupi, albo oba jednocześnie…

Chwilę później oczom drużyny ukazała się przedziwna scena. Oto na masywnym pniu drzewa, wygładzonym i wypolerowanym niczym najlepszy stół w karczmie, pyszniła się prawdziwa uczta. Smakowicie wyglądające i pachnące pieczone mięsa, owoce, warzywa na drewnianych misach, podobnie jak w wyczarowywanych przez Hannskjalda ucztach, a do tego jeszcze spora beczułka, zapewne pełna przedniego wina lub piwa. Wokół „stołu” siedziało czterech nagich od pasa w górę krasnoludów, zajadając, czy raczej obżerając się tymi frykasami, opróżniając kielich za kielichem i co jakiś czas wybuchając głośnym śmiechem. Wydawali się w ogóle nie zwracać uwagi na panującą wokół temperaturę, chociaż ich ciała były już sine od zimna. Wokół nich tańczyły dwie przepiękne ludzkie kobiety, przygrywając im na lirach i zachęcając do dalszego ucztowania. Gdy jedna z nich zauważyła bohaterów, uśmiechnęła się szeroko i wykonała dworski ukłon.
- Witajcie, strudzeni podróżni! – zawołała melodyjnym głosem - Zapraszam do naszego stołu, posilcie się, napijcie, zabawcie! – wykonała zapraszający gest, który powtórzyli także biesiadnicy, robiąc miejsce przy wielkim pniaku.

Laura mruknęła spod ciepłych ubrań na widok tak niecodzienny na czasy w których żyli ...nie mówiąc już o miejscu i o porze roku. Rzuciła wykrycie magii i spojrzała na tą scenę jeszcze raz.
Magia fey? Pułapka Iluzji? A może po prostu szaleńcy z lasu.
- Uważajmy, wprawdzie przypadkowe spotkania się zdarzają w naszej profesji włóczęgów po lesie ale to jest niezwykle losowe….- Powiedziała cicho do swoich towarzyszy i pomachała w odpowiedzi istotą biesiadującym.

Mikel nie znał się na czarach, urokach i magicznych stworzeniach. Mimo wszystko, nawet on dostrzegł, że coś jest nie tak. Krasnoludy były już sine, a to oznaczało, że nie mają zbyt wiele czasu, żeby przerwać tą "biesiadę".

Biorąc pod uwagę, że kobiety nie wyglądały na ofiary, uznał, że to one muszą być napastnikami i zapewne to ich tańce i śpierwy trzeba będzier przerwać.
Stał przez chwilę, kiedy Jace rzucał swoje czary i uważnie przyglądał się potencjalnym przeciwniczkom. Później, powoli ruszył w stronę stołu, tak jakby zamierzał się przyłączyć do uczty.

studied target na obie kobiety zanim podejdziemy

- Och, ależ nic im nie będzie, wino i strawa porządnie ich rozgrzeją! – kobieta uśmiechnęła się olśniewająco do Rufusa - Dołącz do nich, potężny wojowniku, i przekonaj się sam! – zachęcająco skinęła ręką, gdy jej towarzyszka zwróciła się do Mikela - Nie krępuj się, przystojniaku, chodź do nas. Wasz towarzysz już jest chętny – obdarzyła uśmiechem także podchodzącego bliżej Hannskjalda.
Krasnolud jednak widział już, że coś jest bardzo nie tak – czerwień jej warg zbyt przypominała krew, a z bliska paznokcie i zęby wydawały się troszkę zbyt długie i ostre. Gdy kobiety mówiły, ich słowa rozbrzmiały mocą, w której rozpoznał magię zauroczeń, skierowaną na Mikela i Rufusa.

Zaklęcie rozpoznali także Jace i Laura, stojący wciąż w bezpiecznej odległości. To, i szczegóły przekazane telepatycznie przez druida sprawiły, że cała trójka szybko domyśliła się z czym mają do czynienia – z parą maenad. Te szalone i mordercze, przypominające ludzi potwory lubowały się w tańcu, ucztowaniu i wszelkiego rodzaju hedonizmach, doprowadzanych do przerażających ekstremów. Krążyły o nich legendy, wedle których potrafiły wpływać na umysły innych, zachęcając ich do śmiertelnego w skutkach nieumiarkowania w jedzeniu czy piciu, podsycając też pożądanie i agresję. Żadne z tych przywar nie mogły się jednak równać tym, którymi odznaczały się same maenady – pochłaniały ogromne ilości jedzenia i alkoholi, a swych wrogów, oraz kochanków, rozszarpywały kończyna po kończynie, by potem kontynuować ucztowanie.

Wiedza ta nie dała jednak szansy na powstrzymanie ich magii – czary zostały rzucone, wszystko zależało już od mentalnej siły ich towarzyszy. Rufus bez trudu odparł napór cudzej woli, lecz Mikel przez chwilę czuł, że kobiety rzeczywiście mają czyste intencje i powinien powstrzymać swoją paranoję, dołączyć do uczty i dobrze się bawić. Zaraz jednak otrząsnął się – nie miał zamiaru pozwolić, by ktoś znowu mieszał mu w głowie.
Widząc, że ich podstęp i mesmeryzm spalił na panewce, obie kobiety odrzuciły na bok instrumenty – ich paznokcie wydłużyły się, zmieniając w groźnie wyglądające szpony, a szczęki rozszerzyły, pokazując garnitury zębisk. Porzuciwszy kamuflaż, obie ruszyły w stronę bohaterów!
- Na nich, zabawimy się! – wrzasnęła jedna z nich do otępiałych krasnoludów, zdecydowanie mniej melodyjnym głosem.