Zapytana przez Anathema o słowa kapłanki Maelane nie potrafiła rozwikłać ich znaczenia.
- Nie wydaje mi się bracie, by to były słowa skierowane do mnie. Nie znam też ich znaczenia. Żałuję... Srebrna Ćma, jak wiesz, to jeden z symboli Pani Tańca. Nie spoczywaj w zrozumieniu, ja także będę myśleć o tych słowach, ale pamiętaj też, że dziś się radujemy - z powodu nadziei jaką nam daliście. - zdanie to zakończył rzadko widywany na drowich twarzach, życzliwy uśmiech.

Kiedy pewne było, że stan Tancerki jest stabilny, a nadzieje rosły, w komunie zapanowała radosna atmosfera. Towarzystwo zatopiło się w opowieściach, rozmowach, a także z początku pięknych i pełnych gracji tańców dziękczynnych, które później stały się nieco bardziej swobodne i spontaniczne (i już bez ostrzy). Wtedy to też Oberik został wchłonięty przez grupę drowek i drowów do wspólnych tańców.

Okazało się, że wśród mrocznych elfów były także osobniki uzdolnione muzycznie. To nie Sorcane przygrywał im do radosnych podrygów, lecz i jego kolej przyszła, gdy usiedli do posiłku. Sorcane zagrał jedną ze swych pięknych spokojnych i tęsknych melodii. Po czym schemat powtarzał się.

Oberik: zręczne dłonie (D - zmęczenie) - ledwo zdany!
Oberik: zyskuje kamień księżycowy wart około 60 złotych lwów

Oberik wykorzystał to rozluźnienie. Mimo, że zaraz potem jedna z drowek ponownie zaciągnęła go do tanecznego kręgu, skradziony błyszczący kamień, przyjemnie ciążył mu już w kieszeni.

Świętowanie, ale też trudy wcześniejszej podróży nie pozostały bez wpływu na siły Oberika następnego dnia. Z tego tez powodu, prym co do dalszego przecierania szlaku oraz nawigowania, wiódł sędziwy, ale przez to jak soczek z żyta, z wiekiem mocniejszy, krasnolud z rodu Battlehammer.

Profesor: survival (DC 12) (silny wiatr Z, pomoc Lotty P) - zdany!

Warunki sprzyjały, mimo silnego wiatru widoczność była dobra, dzięki nieomal pełnemu księżycowi. Drużyna szła również zaskakująco sprawnie pod przewodnictwem krasnoluda. Rychło odnaleźli rzekę, która wpadała do Redwaters - jeziora, które swoja nazwę zawdzięczało niegdyś zaistniałej waśni pomiędzy mieszkańcami Łowiska Dougana oraz mieszkańcami Dobrego Miodu.

Profesor: survival (DC 12) - ledwo oblany!
Losowy gracz - Oberik: akrobatyka (Z - zmęczenie) - oblany!
Oberik: skręcenie kostki - szybkość zmniejszona o 10ft do kolejnego długiego odpoczynku lub magicznego leczenia!
Profesor: survival (DC 12) - zdany!

Jednakże nawet idąc dogodnym szlakiem zdarzają się wypadki, oblodzenia czy niepewny grunt. Tutaj nie było mowy o dogodnych warunkach. W pewnym momencie musieli przebyć skutą lodem taflę jeziora i to wtedy Oberik poślizgnął się nagle i próbując zachować równowagę, niefortunnie stanął na nodze, wykrzywiając kostkę.

Na szczęście było to jedyne zdarzenie jakie im towarzyszyło, a z pomocą towarzyszy Oberik bez większych kłopotów (acz potwornie zmęczony) dotarł do swojego rodzinnego miasta, gdzie obeznani w technikach leczniczych towarzysze będą mogli mu bardziej pomóc.

Anathem: zmęczenie (DC 6) - zdany!
Bran: zmęczenie (DC 6) - zdany!
Oberik: zmęczenie (DC 6) - oblany! (2. poziom zmęczenia)
Profesor: zmęczenie (DC 6) - zdany!

Dawniej niewielkie miasteczko, zwane dziś Dobrym Miodem, podobnie jak inne miasta w Dolinach bazowało na bliskości wody oraz połowach pstrąga. Lecz już wtedy produkowany tu wyśmienity miód pitny zasłynął w pozostałych miastach. Blisko cztery dekady temu wybudowano okazały budynek, zwany Salą Miodową lub Domem Pszczół, czy Wielkim Ulem. Wtedy też miasto przestawiło swoja produkcję w dużej mierze właśnie na ów złoty trunek. Sala Miodowa, była ogrzewana w zimę w trosce o zamieszkujące go pszczoły. Nawet dzisiaj słychać było bzyczenie. Bzyczenie do którego mieszkańcy byli tak przyzwyczajeni, jak mieszkańcy Termalaine do ciągłego wiatru. Niestety z uwagi na pogodę produkcja miodu praktycznie już nie miała miejsca, lecz mieszkańcy z nadzieją spoglądali na zbliżającą się kalendarzową wiosnę. Myśl, że któregoś dnia wyjdą na zewnątrz i doświadczą ciszy, pozbawionej bzyczenia była nie do przyjęcia.

Drużyna zmierzała do miasta od strony północnej. Teren wokół był dość gęsto porośnięty iglakami. Gdzieś zza drzew dostrzegli inną grupę awanturników. Z którą wkrótce zeszli się, by razem wkroczyć do miasta. Napotkanej grupie przewodził znany Oberikowi krasnolud Shandar Froth, bitny drwal, który do miasteczka zawitał kilka, zdaje się około cztery lata temu i zyskał posłuch wśród drwali swoją zaradnością, siłą i pracowitością. Część z nich zresztą mu towarzyszyła. Shandar nigdy nie był zbyt rozlewny, ale tym razem miał czym się pochwalić.

- Aye, olbrzym to... - rzekł, gdy Lotta zagaiła o przekrwawiony worek na saniach, leżący obok trzech beczek - ...a raczej jego głowa. Dorwaliśmy sukinsyna.

Podchwyciwszy temat, niestety poznali także tę mniej radosną stronę owej informacji. Okazało się, że olbrzym zaatakował miasto i śmiertelnie ranił Kendrick'a Rielsbarrowa. Następnie zbiegł, kradnąc trzy ogromne beczki miodu, które były szykowane do Bryn Shander dla Bigby'ego Tallfoota.

- Powalił zarządcę i trzy razy dźgnął go w tors, a był to chłop rosły i silny prawie jak ten olbrzym. - kontynuował Shandar. - Zwiał nim zjawił się Taur ze strażnikami. Zwołałem chłopaków i ruszyliśmy za nim i oto jesteśmy, aye! - poklepał jedną z beczek na saniach - I to nie sami!

A więc okazało się, że Dobry Miód był pozbawiony zarządcy i na dniach miał zostać wybrany nowy. Po godzinie w miasteczku, wiedzieli już, że kandydatów było dwóch. Napotkany i wyjątkowo sławny (po zabiciu olbrzyma) Shandar Froth oraz Olivessa Untapoor, szanowana i mądra kobieta, choć zwłaszcza ostatnio mocno wycofana, w dodatku wedle różnych głosów, niechętna pomysłowi pozostania zarządczynią.

Jednakże okazało się, że również opowieści o naszej drużynie dotarły do Dobrego Miodu. O wytropieniu seryjnego mordercy, o zabiciu bestii na cmentarzu oraz o niedawnych wydarzeniach w Łowisku Dougana (co było dość zaskakujące). Wystarczyło tylko poczekać, aż ktoś zasugeruje by to ktoś z nich objął zaszczyt bycia zarządcą miasta.

- Aye, paskudny ryjec. - Shandar wstrzymał pochód i podszedł do sań, na których prócz broni i beczek leżał skrwawiony pakunek.

Rozchylił w dwóch ruchach płótno, ukazując drużynie szarą, pociągłą twarz. Była mniejsza niż można było się spodziewać, a to dlatego, że należała do mniejszego kuzyna olbrzymów - Verbeega. Długi jęzor stwora przymarzł do prawego policzka, a czarne oczy wpatrywały się martwo w horyzont.

Oberik: historia - oblany!

- Słuchajże... - rzekł do Profesora - widzę, że podróżujesz z młodzieńcem Gnarala - miał na myśli Oberika -, a słyszałem to i tamto o waszych przygodach. Może wychylimy wieczorem kielicha i tedy wymienimy się opowieściami? Myślę, że co nieco z tych beczek należy się nam w nagrodę, co? Wtedy opowiem jak to było, a i sam nadstawię ucha. Chłopak wie, gdzie nas znajdziecie. Widzę herb Battlehammerów, to i po królewsku powitać wypada.

Shandar Froth już miał odpowiedzieć na zadane pytanie Anathema, kiedy jego oczy zwęziły się, a usta złożyły do splunięcia. Shandar świdrował wrogo półdorwa i odpuścił dopiero gdy spostrzegł paladyński emblemat. Po pewnym czasie wydawał się nawet z czegoś zadowolony, lecz szybko ponownie zmrużył oczy.

- Słyszałem, ale myślałem, że to zwykłe plotki - rzekł oskarżycielsko w stronę Brana oraz Profesora Battlehammera - żeby bracia ramię w ramię... - pokręcił głową w niezadowoleniu - Nie chcę by mnie kojarzono z jednym z tych pajęczych ylfów. Do was nic nie mam (miał na myśli całą resztę, prócz Anathema), ale ten... lepiej, żeby nie pokazywał się w okolicy mojego domu. Bywam porywczy, jak trochę wypiję, nie chciałbym sobie rąk ubrudzić.

Anathem: wiedza (natura) - krytycznie zdany! (poszło PW)

Jeszcze nim, Shandar wypowiedział swoją tyradę, coś dodatkowo przykuło uwagę Anathema. Przypatrywał się głowie półolbrzyma z zaciekawieniem, więc przynajmniej z początku uraza Shandara mogła dlań pozostać niezauważona lub nieistotna.

Shandar chcąc najpewniej dodatkowo wyrazić swoją niechęć, ponownie zakrył twarz Verbeega sztywnym od krwi i mrozu płótnem.

Domostwo rodzinne Oberika było podzielone na cześć warsztatową z sieciami, skrzyniami do uli i narzędziami, oraz drugą część, bardziej mieszkalną. Oczywistym był fakt, że zajmowano się tu rybołóstwem oraz miodowarstwem. Przynajmniej w czasach, gdy miodowarstwo jeszcze było możliwe.

Ojca i brata w domostwie nie było, najpewniej jeszcze nie wrócili z połowów, lecz Oberika w drzwiach przywitała wylewna w swej miłości matka - Olga. Kobieta z ciemnymi włosami spiętymi w luźny warkocz, sięgający pasa.

Oberik postanowił udać się do domu samemu, bez towarzyszy. Przynajmniej póki nie omówi tej kwestii z rodziną. Podczas naprawdę długiej rozmowy.

Olga poruszała mnogość różnych tematów, w większości skupiając się na bezpieczeństwie wypraw i dalszych planach swojego syna (po cichu pewnie mając nadzieję, że uzna za właściwe osadzenie się z powrotem w Dobrym Miodzie). Siłą rzeczy temat rozmów przeszedł także na śmierć zarządcy Kendrick'a i wyborów. Olivessa Untapoor z racji na zawód matki Oberika, była jej dobrze znana. A teraz gdy obie miały mniej pracy, miały tez więcej czasu na rozmowy. Oczywiście miały one często miejsce podczas napraw sieci, czy innych pracach zastępczych.

Od matki, Oberik dowiedział się, że Olivessa wcale nie chce zostać zarządczynią.
- ...z chęcią oddałaby swoje poparcie komuś innemu, gdyby ktoś taki się znalazł. Każdemu byle nie Shandarowi. Nie ufa mu i w zasadzie jej się nie dziwię. Mnie też dreszcz po plecach przebiega, gdy go widzę. Gnaral, uważa, że miastu potrzebna jest teraz silna ręka, ale choćby dowódca straży byłby lepszy... - Olga nalała synowi gorącej zupy - Chociaż po tym co się stało, ludzie pewnie by za nim nie poszli. Jeszcze mawia się, że ludzie z Łowiska mogą napaść na nasze domy. Podobno źle tam się dzieje. To dlatego, Taur nie wysłał ludzi za olbrzymem. Źle się dzieje, oj źle. Słyszałeś, że kilka dni temu powieszono w Termalaine Oarusa Masthew? Olivessa twierdzi, że to nie przypadek - to że ginie dwóch zarządców w tak krótkim czasie. Jeden były zarządca... sama nie wiem co o tym myśleć. Uważaj gorąca, mam nadzieję, że smakuje ci jak dawniej?