"Jeśli wam się nie uda...", powtórzył w myślach Berwyn.
Był pewien, że w takim przypadku nie będzie im potrzebna żadna pomoc, chyba że sam wielki Mitra miałby zstąpić na ziemię, by ukarać tych, co nadużywali jego imienia dla ukrycia swych niecnych czynów.

- Dość trudno będzie zdobyć takie dowody, które przekonają każdego - powiedział - ale postaramy się.

- I jeszcze jedno... - dodał po chwili. - Gdybyśmy nie wrócili do rana, to jest dwóch kapłanów Mitry, którzy przyczynili się do naszego odkrycia. Schowaliśmy ich w pewnym miejscu, ale boję się, że bez nas zginą.

- Jeśli będziecie musieli go zabić, zróbcie to, ale nie pozostawcie żadnych świadków. Jeżeli ktokolwiek będzie wiedział o śmierci Nadanidusa z Waszych rąk, wówczas zostaniecie uznani za zwyczajnych morderców i nie będę mógł Wam w jakikolwiek sposób pomóc. Chyba wyrażam się jasno - głos kanclerza znów był chłodny i opanowany. Wyglądało na to, że Publius znów przejmuje stery państwa i widzi wyjście z tragicznej sytuacji, w jakiej znalazła się Akwilonia. - Nie zatrzymuję Was dłużej. Wyjdźcie bocznym wyjściem, nie chcę aby ktokolwiek Was tu widział i wiązał Wasze osoby ze mną...


Oczekiwanie w pobliżu starej wieży dłużyło się niemiłosiernie, ale jakiś czas po zmroku okolica ożyła. W nierównych odstępach czasu czy to pieszo, czy powozami przybywali odziani w ciemne szaty kapłani Mitry. Wszyscy oni ukradkiem kierowali się do na wpół zrujnowanego budynku i znikali w jego wnętrzu. Barthias mówił prawdę - wewnątrz musiało znajdować się zejście do podziemi, które prowadziło do lochów pod siedzibą Nadanidusa.

Obserwując okolicę starej wieży Berwyn doszedł do wniosku, że byli głupcami.
Bynajmniej nie dlatego, że podjęli się tego a nie innego zadania. W końcu najemnicy ryzykowali życie dla mniejszych (zapewne) pieniędzy, a żyć i tak nikt nie mógł wiecznie (prócz, być może, jakichś plugawych magów). Lepiej było zginąć z przytupem, a nie z głodu, w jakiejś zapomnianej przez bogów dziurze.
Mogli się lepiej przygotować i, na przykład, zdobyć odpowiednie wdzianka. Kapłani, w tych swoich szatkach, nie róznili sie zbytnio keden od drugiego.
Problem na tym mógł polegać, że spiskowcy mogli się posługiwać jakimś hasłem, którego nie wyciągnęli od Barthiasa...

- Złapmy jakiegoś idącego pieszo kapłana - zaproponował. - Jest ich tylu, że nawet nie zauważą zniknięcia jednego z nich. Wydusimy z niego hasło, a potem zdobędziemy kilka szat i wejdziemy do środka.

Zdobycie dwóch mitrańskich szat nie stanowiło żadnego problemu - dwaj pojmani kapłani nadal byli zamknięci w piwnicy. Teraz trzeba było jeszcze znaleźć sposób na zdobycie trzech habitów. Ale i na to znalazło się rozwiązanie...

Wieczorem, po zapadnięciu zmroku w tak opustoszałym miejscu jak okolice zrujnowanej wieży, ukrycie się i zaczajenie na schodzących się członków Bractwa Byka było sprawą nad wyraz prostą. Potężna siła barbarzyńcy i jego pewne ciosy sprawiły, że jakiś czas potem trzech ogłuszonych, zakneblowanych i związanych kapłanów zostało pozbawionych szat, które narzucili na siebie awanturnicy. Może nie pasowały najlepiej, ale w półmroku podziemi pod siedzibą Lorda Nadanidusa nikt nie powinien się zorientować. Przynajmniej do czasu...

Pięciu przebierańców wybrało odpowiednią chwilę i zeszło do piwnicy wieży. Od razu skierowali się do drzwi, które jak wcześniej zdążyli sprawdzić, były zamknięte. Do pracy przystąpił Theo, obeznany w złodziejskim fachu. Pozostali czatowali przy schodach, aby nie zostać zaskoczonym przez innych zmierzających na spotkanie kapłanów.

Czy zawiodły umiejętności aquilończyka, czy może mechanizm był zbyt skomplikowany, w każdym razie Theo nie udało się otworzyć drzwi. Na górze słychać było kroki kogoś, kto zmierzał w dół do piwnicy. Berwin i Aeron zaczaili się z bronią gotową do walki, a w tym momencie Arslan nieskładną mową stwierdził, że ma klucz!

Zupełnie przypadkowo znalazł go w kieszeni znajdującej się po wewnętrznej stronie habitu. Błyskawicznie przypadł do drzwi i przekręcił zamek. Drzwi otworzyły się na wąski korytarz wiodący w mrok. Buchnął z niego nieprzyjemny smród fekaliów i rozkładającej się materii. Wejście do systemu kanałów znajdujących się pod zamożniejszymi dzielnicami Tarantii stało otworem. Na schodach widać już było nogi schodzącego kapłana.