Berwyn i Theo rozpoczęli poszukiwania, które po chwili doprowadziły ich obu do jednego punktu przy ścianie. To w tym miejscu urywały się ślady zabłoconych sandałów, a szpary między kamieniami były nieco szersze niż gdzie indziej. Złodziej uważnie oglądnął ścianę i wskazał na ukryty w spoinie otwór. Klucz, który wcześniej awanturnicy użyli aby wejść do tuneli ściekowych, pasował i tutaj.

Korytarz za drzwiami nie był długi, miał może dwadzieścia kroków. W połowie jego długości z uchwytu w ścianie zwisała olejowa lampa, która rozpraszała ciemności. Korytarz kończył się masywną, kamienną płytą zaopatrzoną od wewnątrz w stalowe klamry, zamontowane po to, aby łatwiej było przesunąć przeszkodę.

Drzwi były dobrze dopasowane - przez szczeliny widać było poblask światła z pomieszczenia, które znajdowało się za drzwiami, ale nie dało się do niego zaglądnąć bez uchylania wrót. Berwyn stanął z uchem przyłożonym do kamienia. Zza przeszkody dochodziły jakieś głosy, ktoś znajdował się w kolejnym pomieszczeniu.

Wszystko szło aż za dobrze. A w takim przypadku zawsze rodzi się pytanie "Co się sypnie...?"
I garść wątpliwości zrodziła się i w głowie Berwyna, gdy wreszcie dotarli do miejsca, gdzie, zapewne, zebrali się wszyscy poplecznicy Nadanidusa.
No, prawie wszyscy, bo paru powędrowało w objęcia Mitry, a jeden, związany, raczej nie mógł wydostać się z piwnicy.
Problem na tym polegał, że z miejsca, w jakim się znajdował, nie mógł usłyszeć ani słowa i naet nie wiedział, czy za drzwiami znajduje się wielka sala, w której właśnie przemawia Nadanidus, czy może jest to przedsionek, gdzie zaufani ludzie lorda pilnują, by dalej nie przedostał się jakiś intruz.
Co gorsza, za chwilę mógł się pojawić kolejny spiskowiec, a pozbycie się go mogło zająć trochę czasu.

- Zajrzę tam - szepnął do pozostałych.

Miał nadzieję, że pod przebraniem nikt go nie rozpozna, a jeśli coś się komuś nie spodoba... Na czarną godzinę miał dobry topór i wiarę w to, że kapłani Mitry nie potrafią sprawnie walczyć, i że zdoła się wycofać, niszcząc po drodze mostki.

Pomieszczenie, do którego wszedł Bossończyk kiedyś służyło za skład towarów. Ciekawe tylko dlaczego było połączone tajnym korytarzem z systemem kanałów? Obecnie zostało zamienione na strażnicę. Na zydlach wokół stołu ustawionego pod ścianą siedziało trzech strażników w skórzanych pancerzach. Ich miecze spoczywały w zasięgu rąk, a oni sami zajęci byli grą w kości. Na stole leżało kilkanaście miedziaków.

- Ej! - wesoło zakrzyknął jeden ze strażników, kiedy Berwyn wychynął zza drzwi. - Dużo was tam jeszcze na tą schadzkę, co?

Dokładnie po drugiej stronie pomieszczenia, w jego prawym i lewym rogu znajdowały się kolejne drzwi. Problemem było to, które wybrać, żeby nie wzbudzić podejrzeń strażników.

Zaskoczenie było, chociaż może nie aż tak wielkie. W końcu rzeczą dość logiczną było, że ktoś musiał, tak na wszelki wypadek, pilnować, by byle kto nie dostał się tam, gdzie nie powinien.

- Ano paru jeszcze idzie - odparł Berwyn. Machnął ręką do tyłu. - Słyszałem za sobą czyjeś kroki.

Spojrzał na podłogę usiłując ocenić, do których drzwi ostatnio wchodzono. A gdyby takich śladów nie dostrzegł ani na podłodze, ani na drzwiach, miał zamiar wybrać prawe drzwi.
Albo strażnicy go poprawią, albo też...
W razie gdyby zaczęła się awantura, to miał pod ręką broń.

Udało się! Berwyn najwyraźniej wybrał właściwą drogę, bo strażnicy nie zareagowali jak przeszedł obok nich i otwarł drzwi do dalszej części lochów pod dworem tarantyjskiego możnowładcy. Kompani bossończyka widząc, że można bezpiecznie przejść, weszli do strażnicy i ignorując zaczepki strażników dołączyli do Berwyna.

Nie przeszli więcej niż dwadzieścia kroków oświetlonym pochodniami korytarzem, a znaleźli się na rozwidleniu. Można było pójść prosto, skręcić w prawo bądź lewo. Wiedziony złodziejskim instynktem Theo wskazał lewą odnogę.

Już po chwili stali w ciemnym, dosyć dużym pomieszczeniu, które pełniło funkcję... piwniczki na wino. Na znajdujących się tu regałach leżało kilkaset naczyń o różnych kształtach i wykonanych z różnych materiałów, od drewnianych beczułek, przez gliniane amfory, kończąc na szklanych, zielonych i brązowych butelkach. Jednak poza winem nie było tu niczego innego... Najwyraźniej nos złodzieja zaciągnął go tutaj z innych powodów.

Wyszli ze składziku. I wtedy z pomocą ruszyli im sami gromadzący się w katakumbach kapłani. Stojąc wciąż w lewej odnodze korytarza, zobaczyli jak naprzeciw otwierają się drzwi i do wnętrza pokaźnej sali wchodzi kolejny z członków Bractwa. Szybko poszli za nim i weszli w prawą odnogę, a potem zajrzeli do pomieszczenia.

Musiało ono pełnić rolę spiżarni, ale wszystkie zapasy przesunięto pod ściany robiąc miejsce na środku, pomiędzy pięcioma grubymi kolumnami wspierającymi łukowate sklepienie. Pośrodku pustej przestrzeni postawiono statyw, na którym spoczywała otwarta księga. Jeden z kapłanów właśnie recytował z niej modlitwę dziękczynną do Mitry, kolejnych dwóch wolno i rytmicznie poruszało kadzielnicami, z których dym wypełniał całe pomieszczenie. Pozostali kapłani w liczbie siedmiu siedzieli w koło na niskich ławkach, powtarzając szeptem słowa wymawiane przez prowadzącego zgromadzenie.