Jessica chciała odpowiedzieć, jednak brakło jej ku temu tchu. To, że jej usta zajęte były nieco inną czynnością, także miało wiele na rzeczy. Czy lubiła zabawy w rodeo?! Głupie pytanie, w końcu pochodziła z Texasu. Takich zabaw jednak, jakie Lester miał na myśli, wbrew pozorom nie znała. Nie da się ukryć, że braciszkowie mieli w tym sporo zasługi, ale i jej jakoś nigdy nie zależało na szukaniu przygód. Ten jeden raz, kiedy wdała się w romans zakończył się przecież szybko i to bynajmniej nie bez udziału tego, z którego właśnie korzystała jak z wierzchowca. Myśl ta spowodowała zmianę barwy skóry na jej policzkach, która teraz lśniła czerwienią nie tylko z powodu wysiłku wkładanego w nadążanie za kochankiem. Chciała mu coś odpowiedzieć, rzuć jakąś żartobliwą docinkę, dogryźć czy cokolwiek, jednak… Jednak zamiast tego przylgnęła tylko mocniej do jego mokrego torsu i odchyliwszy głowę do tyłu, zacisnęła palce na jego włosach i pokierowała jego usta niżej, ku szyi. Z tego co zdążyła się o sobie dowiedzieć, w trakcie dwóch czy trzech razów gdy występowała w roli kochanki, wiedziała że ta część jej ciała jest nad wyraz wrażliwa. Czy zatem można się jej było dziwić, że właśnie tam chciała teraz czuć jego usta?

Chciała poczuć na szyi jego usta i on chyba też chciał poczuć na swoich ustach jej szyję. Poczuła jak jego wargi z pomocą języka podrażniają, smakują i pieszczą jej mokrą i tak delikatną w tym miejscu skórę. Thorne nie przerywał operacji nawet gdy odchyliła głowę do tyłu. Złapał ją wolną ręką i przytrzymał swoim ramieniem jej plecy by pomóc zachować jej odpowiedni pion i odległość od siebie.

Mężczyzna jednak był zachłanny i nie mógł się nacieszyć tylko jednym detalem anatomicznym kochanki. Zsunął dłonie niżej. Odchylił ją bardziej w tył tak by jej piersi były dla niego bardziej dostępne. W końcu jednak i to też mu nie wystarczyło. Rozdymając nozdrza z podniecenia podniósł się z powrotem do pionu i przez moment spojrzał na kobietę. Na jej twarz. Wreszcie przesunął dłonie sunące po jej mokrym od spływającej wody i piany ciele na sam dół. Uniósł ją trochę a potem trochę wolniej opuścił. Ale czuła go już w sobie. Jak się przemieszcza w niej, prąc do góry. - Jedziesz bejbe! - syknął do niej rozgorączkowanym głosem i przez zaciśnięte z emocji zęby.

- Lest… - Jessica zachłysnęła się powietrzem. No tak, jasne że wiedziała że ta chwila prędzej czy później nastąpi i nie było tak, że tego nie chciała, ale… Nie spodziewała się tego co czuła. Czyżby nie wiedział? Serio wydawało mu się, że z tamtym chłystkiem posunęła się aż tak… Jednak te myśli nie zabawiły długo w jej głowie. Zamiast nich pojawiły się odczucia, skoncentrowane na tym jednym fragmencie jej ciała, które właśnie ulegało kompletnej przemianie. Wcale nie bolało tak, jak słyszała że podobno boli. Nie, właściwie to nawet było przyjemne. Na tyle, że naparła bardziej, chociaż ostrożnie, pogłębiając to ich połączenie. Tak, tak być powinno, w końcu był jej starszym braciszkiem. Komu niby innemu miałaby oddać ten pierwszy raz? Tak, był jeszcze Simon, jednak musiała sama przed sobą przyznać, że to Lester zawsze był tym, który cieszył się jej względami. No, cieszył bardziej niż młodszy z Thorn’ów, bo przecież obaj byli jej bliscy. Teraz jednak jej uwaga na powrót skupiła się na tym starszym i tym co działo się w balii, a biorąc pod uwagę co się działo, był to dla niej bardzo ważny moment. Z tego też powodu spojrzała na niego, korzystając z tych chwil trzeźwego myślenia. Nie miała złudzeń co do tego, że Lest nagle zmieni się w romantycznego kochanka z tych powieści, które kiedyś pokazywała jej matka, gdy jeszcze żyła, a Jess była mała. Teraz nie była mała i trochę już wiedziała o świecie. Chciała jednak widzieć jego twarz, spojrzeć mu w oczy i zobaczyć w nich… Nie była pewna co, ale miała nadzieję, że nie będzie to coś, co sprawi że będzie chciała zwiać z tej balii gdzie pieprz rośnie.

Jessica była zadowolona. Nie dało się tego ukryć, nawet gdyby podjęła próbę. Szeroki uśmiech zdawał się być na stałe przyklejony do jej twarzy. Zanim wyszła z wody poświęciła chwilę czasu by skorzystać z szamponu. W końcu po to tu przyszła by się umyć, co nie? Chyba jednak nawet ona nie była naiwna na tyle by w to wierzyć. Czyżby jej pragnienia były na tyle widoczne, że Lester postanowił przynieść jej w końcu ulgę? Nie miała pojęcia i chociaż bardzo jej na odpowiedzi zależało, nie miała też zamiaru pytać. Jedno wiedziała na pewno… Żaden z braciszków nie zrobiłby nic żeby ją skrzywdzić więc przynajmniej z tej strony była ubezpieczona. Mogła mieć pewność, że nie chodziło tu o jakiś zakład, żart czy zwykłą chęć przelecenia laski. Gdyby tak było to Lest by się wycofał, była tego pewna. Tylko czy ta chęć, w połączeniu z jej ochotą by stać się jego kobietą, ich kobietą, nie dawała mu czasem prawa do skorzystania z takiej okazji? Mętlik powrócił, przygaszając nieco radość. Chciałaby żeby jej ktoś wyjaśnił to wszystko. Najlepiej któryś z braciszków bo nikomu innemu nie ufała. Problem polegał na tym, że zdarzyło się jej nie jeden i nie dwa razy nasłuchać jak jeden lub drugi, albo też oboje, narzekali na to że laski nic tylko by gadały w łóżku i co najlepiej się nadaje do tego, żeby je uspokoić.
Kończąc mycie i wychodząc z chłodnej już wody, doszła do wniosku, że ma gdzieś to co gadali. Miała pytania i potrzebowała na nie odpowiedzi. Jakie by nie były. Skoro zaś potrzebowała odpowiedzi, to musiała zapytać tych, do których zawsze się zwracała gdy miała kłopot. Tyle tylko, że to pytanie mogło poczekać aż znajdą się w pokoju. Do tego czasu miała zamiar cieszyć się chwilą, tym że mięśnie przyjemnie bolały, a w środku wciąż czuła delikatne pulsowanie. To, że nieco bolało, dało się przeżyć i Jess nie miała zamiaru się tym przejmować. W końcu wiedziała, że tak będzie. Matka zdążyła jej wytłumaczyć to i owo, a i chłopaki jakoś specjalnie nie taili przed nią tego, co się zwykle działo gdy zgarniali sobie laskę do łóżka. Kilka razy miała nawet okazję poobserwować owe zmagania, czując to przyjemne chociaż uciążliwe mrowienie tam, gdzie teraz czuła pulsowanie. Chociaż już nie tylko pulsowanie, co stwierdziła z pewnym zadowoleniem. Najpierw jednak trzeba było dostać się do pokoju. No i była jeszcze sprawa Simona i tego jak on zareaguje. Ta myśl podziałała nader skutecznie na chaos, który panował w jej głowie. Miała nadzieję, że młodszy Thron’e nie poczuje się urażony. Nie chciała żeby ich stosunki się pogorszyły, bo obojgu darzyła takim samym uczuciem. No, prawie takim samym, dodała w myślach zerkając na Lest’a.


Z ochotą skorzystała z drugiego szlafroka, wcześniej osuszając włosy na tyle, na ile dało się to zrobić jednym ręcznikiem i na szybko. Podobnie jak braciszek, zgarnęła ciuchy, chociaż w przeciwieństwie do niego nie założyła płaszcza. Skorzystała też z okazji by odświeżyć bieliznę. W końcu skoro mieli pod ręką masę wody i środki czystości to czemu marnować taką sposobność?
Wychodząc na korytarz układała sobie wszystko w głowie, tak żeby samej wiedzieć jakie stanowisko chce zająć. Z owego myślenia wybiło ją spotkanie z Simonem, latynoską i kimś kto wyglądał jak lekarz i chyba nim nawet był. W odpowiedzi na uśmiech młodszego z Thorn’ów, przewróciła oczami od razu wracając z chmurek na ziemię. Co ten znowu knuł? Bo że coś knuł to nawet ślepy by zobaczył. Gdy zaś Simon knuł, to niekiedy kończyło się niekoniecznie miło dla wszystkich wokoło, nie tylko tych zainteresowanych. Pod tym względem bywał gorszy od Lestera. Ten ostatni przynajmniej działał w sposób bezpośredni. Simon… Simon wolał podchody.
O co chodziło w ogólnym obrazie to akurat trudne do odgadnięcia nie było. Jess pamiętała tą laskę z wcześniej. Coś było nie tak z jej dzieciakiem przez co narobiła hałasu w barze. Wyglądało na to, że udało się jej zmusić kogoś by poszukał medyka, a Simon swoim zwyczajem postanowił przy okazji nieco namieszać.
- Co ty znowu kombinujesz? - zapytała braciszka wprost, wskazując brodą latynoskę.

- Kombinujesz? Kochana jak możesz tak mówić? - Simon chyba miał ubaw w najlepsze bo choć zrobił zbolałą minę jakby oskarżenie było strasznie niesprawiedliwe to zdradzający figlarski ton uśmiech i dopasowane do niego spojrzenie aż nadto go zdradzały. Starszy brat wymownie uniósł brwi posyłając młodszemu krytyczne spojrzenie by dać znać, że nie chce mu się bawić w pośrednie zabawy brata.

- No to dowiedziałem się, że ta Latina wraca z północnego brzegu. Tam tego dzieciaka coś użarło czy co. Nie wiem bo szybko mówiła i coś o jakichś diabłach więc nie wiem o co jej chodziło. Ale słuchajcie co najlepsze. Tam mówiła coś o jakiejś kawalkadzie samochodów. Starej i porzuconej. Na mojego nosa to o tym właśnie mówił nasz słodziutki Kyle Rogers. I tam się ma czaić mr. Brown. Tylko właśnie tak mówiła, że musiałem kombinować by się nie skapnęła co nam leży na sercu a i ten doktorek się nie skapnął. Więc tyle. Ale można by coś z nią pocisnąć. - Simon wypruł się ze swojej zdobyczy patrząc wymownym wzrokiem na parę o wciąż mokrych włosach i szlafrokach. Chyba liczył, że po odwaleniu swojej działki jakoś go wesprą czy wymienią w tej doli zdobywania informacji z latynoskich źródeł.

Nazwisko Brown’a jak zwykle podziałało na Jess niczym lekki kop elektryczny. Zbliżali się do skurwiela, niemal czuła satysfakcję która na nią czekała gdy starszy z braciszków zabawi się z tym skurwielem. Miała nadzieję, że jej też pozwoli się pobawić. Mało kiedy była tak cięta na drugiego człowieka, jak w przypadku tego gnojka. Ale już niedługo…
Jako że ręce miała zajęte, podeszła do Simona i zamiast mu je zarzucić na szyję, stanęła na palcach i obdarowała młodszego z braci, buziakiem. Należało mu się w końcu.
- Dobra robota - puściła do niego oczko, wcale nie sprawiając wrażenia chętnej żeby go w jakikolwiek sposób wesprzeć. W końcu od gadany to był on, chociaż ostatnio miała dziwne wrażenie, że z jakiegoś powodu próbuje tą robotę zrzucić jej na głowie, co nie miało sensu. Czuła jednak, że coś chyba powinna zrobić, jakoś mu pomóc, tylko że… Rzuciłą spojrzenie starszemu z Thorn’ów, który w końcu nimi dowodził i z którym miała nadzieję spędzić jeszcze trochę czasu sam na sam.
- W sumie… Może przed drugą kobietą otworzyłaby się bardziej…? - Mruknęła, dalej stojąc przy Simonie i wpatrując się w Lest’a. Sama nie była w stanie zdecydować za którym pragnieniem iść w tej chwili. Za tym dotyczącym jego czy za chęcią dorwania Brown’a. Miała mętlik w głowie i chyba było to po niej widać, no ale miała też do tego prawo, co nie?

Nie podobała się jej cała ta sytuacja. Po pierwsze, zamiast siedzieć z Lest’em w pokoju i być może korzystać w sposób przyjemny z chwil samotności, stała teraz w pokoju z nadpobudliwą latynoską i jej dziećmi. Po drugie, cała sprawa też się jej nie podobała. Fakt, Brown był ważny, ale z każdym słowem jakie udało się Simonowi wyciągnąć z kobiety i kulawo przetłumaczyć, cała sprawa robiła się mniej zrozumiała. Diabeł? Ugryzienie? Cholera wiedziała czym ten dzieciak się zaraził i na ile to będzie zaraźliwe. Jess dla pewności stanęła nieco z tyłu, co w sumie nie odbiegało zbytnio od jej zwyczajowego miejsca w szeregu grupy. Jedną dłonią ściskała swoje rzeczy, drugą zaś opierała na ramieniu Lestera, całkiem jak mała dziewczynka uczepiona spódnicy mamusi.

Gdy dzieciak się ocknął nastąpił wybuch, całkiem jakby ktoś walnął granatem. Jess ciaśniej przywarła do Lest’a, jednocześnie unosząc ciuchy by zasłonić nimi usta i nos.
- Wynośmy się stąd - rzuciła do braci, ciągnąc wpierw starszego, a następnie puszczając go i ciągnąc za rękaw młodszego. Nie miała ochoty zostawać dłużej w pokoju, tym bardziej że wcale nie zanosiło się na to, że poszerzą już posiadane informacje. No i ktoś chyba powinien zawiadomić tego lekarza, który badał dzieciaka.
- To jakieś szaleństwo. Lest, Simon, chodźmy już - nalegała, cofając się. W jej głosie brzmiał zwyczajny strach, taki który towarzyszy spotkaniu z czymś nieznanym i możliwie niebezpiecznym. Na dzieciakach się nie znała, na chorobach też ale to jej wcale dobrze nie wyglądało.

- Dobra spadajmy, bo jeszcze będzie na nas. - mruknął po chwili Lester podczas której ciekawość walczyła u niego z ostrożnością. W końcu chyba jednak punkt widzenia Jess wydał mu się jednak słuszny. Machnął zachęcająco głowa w stronę młodszego brata i otworzył drzwi do pokoju. Znów mieli na oścież otwarte przed sobą główną salę. Ta zaś z zaciekawieniem w większości zwróciła ku wychodzącym swoje głowy. Raz, że byli jakimś tam ruchomym elementem w naturalny sposób przykuwającym uwagę a dwa za ich plecami odbywał się krzykliwy, latynoski spektakl. Latynoska krzyknęła raz, drugi i trzeci to już właściwie wrzasnęła dość głośno. Słów nie rozumieli ale emocje kobiety były dość czytelne. Coraz mniej było zaskoczenia i niedowierzania a coraz więcej bólu i strachu. Gdy wychodzili z pokoju właściwie wyglądało jakby matka siłowała się z synem. Dziewczynka zaczęła płakać na całego i przytłoczona całą sytuacją kurczowo trzymała wyrywającego się brata od tyłu za jego pierś. Jakby chciała go swoim tuleniem ukoić. Ludzie z głównej sali patrzyli najwyraźniej zaskoczeni i oniemieli tym co się działo wewnątrz pokoju latynoskiej rodziny.

Kobiecie pewnie trzeba było pomóc i Jessica zdawała sobie z tego sprawę. Coś w niej aż rwało się do tego by odwrócić się na pięcie i wrócić do pokoju. Tyle tylko, że nie bardzo wiedziała jak miałaby pomóc tak, żeby przy okazji nie zaszkodzić. Tą całą sprawą powinien zająć się lekarz.
- Simon - zwróciła się do młodszego z braci. - Skocz po lekarza, co?
Sama nie mogła. Wystarczyło jedno spojrzenie za okno, by jej wszelka ochota na wycieczki poza jasno oświetloną salę, przeszła. Odruchowo też przylgnęła do Lestera, który to całkiem nieźle sprawdzał się jako poskramiacz wszelkich strachów. To że przy okazji popychała go byle dalej od chaosu panującego w pokoju, to już inna sprawa. Nie miała pojęcia jak się w to wpakowali, chociaż nie miała też problemów z tym, żeby winą za wszystko obarczyć Brown’a. Gdziekolwiek ten dupek się pojawiał tam zawsze działo się coś złego, a że coś złego właśnie się działo to było raczej oczywiste. Nie mogąc wytrzymać tych całych wrzasków, postanowiła zatrzasnąć za sobą drzwi żeby chociaż trochę uciszyć przepełniony bólem krzyk. Ręka nieco się jej trzęsła gdy wyciągała ją w stronę drzwi. Popieprzony świat…

- Dobra! - Simon zgodził się bez oporów i chyba nawet mu bardzo pasowało takie rozwiązanie. Ruszył biegiem przez główną salę. Do baru. Tam zatrzymał się przy tej dziewczynie która odprowadziła mokrą obecnie parę do łazienki i coś jej szybko gestykulując sporo na drzwi latynoskiego pokoju tłumaczył. Dziewczyna wydawała się być zaintrygowana tymi hałasami z pokoju. Ale szybko kiwnęła głową i razem z młodszym Thornem wybiegli przez główne drzwi sali na zewnątrz.

- Co tam się dzieje? - zapytał jakiś facet siedzący z innymi przy jednym z najbliższych stolików. Właściwie to już wstał i w głosie pobrzmiewała mu niepewność. Coś za zatrzaśniętymi przez rusznikarkę drzwiami się działo. Krzyki nie ustawały i robiły się coraz bardziej desperackie i bolesne. To zaś było coraz bardziej niepokojące. Przecież nawet jak dzieciak dostał drgawek czy jakiegoś napadu to po co się tak opętańczo darła jego matka? Ludzie coraz częściej więc zerkali na siebie niepewni co robić. Gdy nie wiedzieli co robić a sytuacja była niejasna dłonie tradycyjnie zaczęły kierować się ku broni. Lester też jednym ramieniem opiekuńczo objął Jess a drugą nie sięgnął po broń tylko dlatego, że pas z kaburą leżał mu na ramieniu. Ale dość znacząco zerknął na nią dając znać, że myśli biegną mu podobnym torem jak i u reszty. Coś tam się w pokoju działo. I wyglądało coraz bardziej, że nic dobrego.

Nagle jednak wiele sylwetek drgnęło gdy coś uderzyło w drzwi. A potem znowu! Ktoś walił w drzwi! Dziewczynka! Ta mała. Chyba płakała i krzyczała coś na tyle głośno, że dało się ją słyszeć przez hałasy dobiegające z pokoju. Matka coś dalej krzyczała ale chyba była gdzieś w głębi pokoju. A dziewczynka nadal waliła w drzwi płacząc i krzycząc coś prosząco pełnym trwogi głosem.

Jessica się bała. Tak po prostu i zwyczajnie. I wcale nie chodziło tu o to, że sytuacja przybrała zły obrót i wkrótce mogło się rozpętać piekło. Nie, świszczące kule jej nie przerażały, tak samo jak widok wyciąganych gnatów. Do tego przywykła, to było znajome i w jakiś pokręcony sposób bezpieczne. To jednak, co kryło się za zatrzaśniętymi przez nią drzwiami, to już była inna bajka i to taka, w której najchętniej odmówiłaby udziału. Problem polegał na tym, że nie mogła odmówić bo już w tej cholernej bajce była. Czuła jak zaczyna się trząść, całkiem jak w momentach, w których w nocy gasła jej latarka i nie mogła za nic znaleźć do niej baterii ani nawet zapalniczki. Cokolwiek działo się za drzwiami, budziło w niej wręcz pierwotny strach. Strach który człowiek czuł przed nieznanym.
Słysząc walenie w drzwi, przylgnęła ciaśniej do Lester’a, który w tej chwili stanowił jedyne, pewne i bezpieczne oparcie. Widząc że braciszek nie sięga po broń, sama to zrobiła i korzystając z większej niż on swobody, wydobyła także jego gnata i mu podała. Chłodny dotyk, znajomy ciężar. Mając w dłoni zaufanego Korth’a, a u boku mężczyznę, któremu ufała ponad wszystko, uspokoiła się nieco, a przynajmniej na tyle żeby zachować twarz przed resztą zgromadzenia. I chyba tylko ta świadomość że inni patrzą, powstrzymała ją przed zakryciem sobie uszu dłońmi.
- Niech ona już przestanie - jęknęła cicho, tak żeby słowa dotarły jedynie do braciszka. Przed nim mogła okazać słabość, ale tylko przed nim i Simonem. Słabość nie była bowiem mile widziana i zwykle oznaczała jedynie to, że prędzej czy później znajdzie się chętny by ją wykorzystać. W trakcie swoich podróży napatrzyła się dość na takie sceny, a i niekiedy w nich uczestniczyła. Żadne z ich trójki do świętych wszak nie należało.
- Wycofajmy się - dodała już pewniej, chociaż serce wciąż jej łomotało w rytm kolejnych uderzeń w drzwi. Zaczęła też ciągnąć Lest’a, byle dalej od tego pokoju i zamkniętej w nim rodzinki. Współczuła małej, matce i chłopakowi. Nie była ze stali, miała serce. Miała też dość doświadczenia by wiedzieć, że niezdrowo było znajdować się w pobliżu tarczy strzeleckiej gdy do strzelania była gromada chętnych. Taką tarcze stanowiły obecnie drzwi, a oni stali zdecydowanie zbyt blisko.

Starszy z Thornów chwycił podaną broń. I wciąż trzymając wolną dłonią ramię Jess zgarnął ją niejako cofając się od tych cholernych drzwi. Dziewczynka coś wciąż krzyczała płaczliwie, kobieta coś też. Coś tam gruchnęło jakby tępy, dość ciężki przedmiot jak na przykład ciało, upadło na podłogę. Dalej jednak hałasy i kakofonia dźwięków nie ustawały. Ludzie wewnątrz sali już prawie gremialnie wstali a drzwi zdawały się ich hipnotyzować wręcz tak samo jak Jess i Lestera. W łapach już chyba co drugi miał jakiegoś gnata. Patrzyli na drzwi to na siebie nawzajem niepewni co dalej robić.

- Człowieku co tam się dzieje? - zapytał zdenerwowanym głosem jakiś średni wiekiem mężczyzna w rozpiętej z gorąca koszuli. W dłoni trzymał rewolwer. Profesjonalne oko Jess nawet w takiej nerwowej sytuacji rozpoznało klasyka. Colt Army. Skonstruowany w przededniu wojny. Secesyjnej. Ale nie mając go w dłoniach nie była pewna czy oryginał czy jakaś współczesna kopia. Znaczy współczesna przed tą wojna przez jaką wszystko wokół wyglądało jak wszystko wokół.

- Odwal się! - syknął w odpowiedzi Lester przenosząc agresywne i wyzywające spojrzenie na pytającego. Nagła agresja słowna wprowadziła nieco dekoncentracji u niektórych ale te drzwi do pokoju, płacze i odgłosy walki były zbyt absorbujące by pojedyncze warknięcie odwróciło na dłużej uwagę słuchających tego ludzi.

- Kurwa co tam się dzieje?! Kto tam jest?! - jakaś dziewczyna nie wytrzymała napięcia i krzyknęła głośno rozglądając się po swoich sąsiadach najpierw bliższych a potem dalszych.

- No chyba ta co tu tak gdakała po kaktusiemu. I jej bachory… No ci byli ale wyszli… - odpowiedział jakiś facet w brudnym podkoszulku na ramiączkach wskazując głową w stronę Lestera i Jess.

- Jest tam ktoś oprócz nich? - zapytał kelner patrząc na Jess i Lestera. Podchodził z wolna nabierając odwagi do tych drzwi. Z bejzbolem w ręku. Zgrzytnął gdzieś pierwszy kurej odbiezpieczanej broni. Lester oblizał wargi. I nagle nastała cisza. Krzyki nagle ustały. Cisza aż dzwoniła w uszach. Wszyscy chyba jak na komendę znów skupili wzrok na drzwiach. Kelner stał nagle jak wmurowany w podłogę unosząc na wszelki wypadek kij. Stał kilka kroków od drzwi więc te nadal były dla większości luf eleganckim celem. Zgrzytnął kolejny zamek odbezpieczanej broni. I kolejny.

- Tylko… Tylko ta trójka - odpowiedziała kelnerowi Jess, sama trzymając broń w gotowości. Nawet jednak uspokajający dotyk stali nie był w stanie powstrzymać zająknięcia, które w sposób nader dobitny, wykazywało jej zdenerwowanie. I to nie takie, przy którym ktoś obrywał w mordę, ale takie przy którym brało się nogi za pas. Cisza, która nastąpiła, brzmiała w jej uszach nawet gorzej niż wcześniejsze krzyki. Cisza oznaczała bowiem, że coś się skończyło, a przeczucie podpowiadało jej, że w tym przypadku to że coś się skończyło, wcale nie było dobrym znakiem. Dźwięki odbezpieczanych broni także nie pomagały w uspokojeniu się, chociaż odciągały nieco myśli o powodów, dla których po broń sięgnięto. Czułe ucho wyłapywało te zgrzyty, starając się ocenić stan reszty mechanizmu. Wzrok badał kolejne egzemplarze, dokonując wizualnej oceny. To było silniejsze od niej i od strachu, zdolne na te kilka sekund odciągnąć myśli od nieznanego zagrożenia i skupić je na czymś znanym z czym potrafiła sobie radzić. Nie na długo jednak, bowiem uparte myśli i ów strach, który udało się na chwil kilka odgonić, powróciły, zmuszając ją do ponownego skupienia wzroku na drzwiach. Dlaczego nastała cisza? Co takiego się tam stało, że te pełne przerażenia i bólu krzyki, umilkły. Dlaczego nikt już nie walił w drzwi? Ktoś powinien, prawda? Ta dziewczynka chociażby. Jeżeli wszystko się uspokoiło to powinna nacisnąć klamkę i otworzyć drzwi. To przecież było takie proste, więc dlaczego te drzwi nadal były zamknięte? Wyobraźnia, ta siła, która cień potrafi przeobrazić w potwora, zaczęła podsuwać jej kolejne scenariusze. Nie chciała ich. Przypominały o tym co kryło się w mroku nocy i sprawiały, że pomimo tego że znajdowała się w oświetlonym pomieszczeniu, to i tak czuła jak coś chwyta ją za gardło, dusząc. Mocniej przylgnęła do Lestera, nie bacząc na to, że pewnie przez to nie dość że zabiera mu resztki swobody ruchów to jeszcze sprawia wrażenie wystraszonej, słabej dziewczynki, która nie jest w stanie stawić czoła rzeczywistości. W tej chwili była taką dziewczynką i walczenie z tym wydawało się ponad jej siły. Nie opuściła jednak broni, nie uciekła ani nie wybuchnęła płaczem, więc tak całkiem źle nie mogło być. No i nie histeryzowała jak ta laska, co to zaczęła krzyczeć. Nie mogła przecież narobić wstydu chłopakom, prawda? To że Lest widział co się z nią działo, nie znaczyło że reszta też ma o tym wiedzieć. Co się działo między nimi, w gronie ich małej rodzinki, to było i zostawało między nimi. Całkiem jak w Vegas. Ich małym, trzyosobowym Vegas.
- Otwórz te drzwi - ponagliła kelnera, bo nie była pewna ile jeszcze tej niepewności i napięcia wytrzyma. Cokolwiek stało się w tym pokoju i cokolwiek spowodowało całe to szaleństwo, nie mogło przeciwstawić się wycelowanym gnatom. Jess zwyczajnie nie brała takiej możliwości pod uwagę. W pokoju była zamknięta trójka latynosów. Kobieta i dwójka dzieci. Nie mogli stanowić aż takiego zagrożenia. Po prostu nie mogli, bo to było nielogiczne. Cała sytuacja, gdyby Jess miała siłę na to, mogłaby wręcz wydać się komiczną. Nieuzbrojona matka z dwójką dzieci, w tym jednym złożonym chorobą, była w stanie wystrachać całą salę uzbrojonych po zęby mężczyzn i kobiet. Tak, bo byłoby śmieszne i Jessica nawet po trochu liczyła na to, że takim się stanie. Jedną z tych opowieści, które szwędają się od miejsca do miejsca. Tyle tylko że coś w jej głowie szeptało cichym, acz natarczywym głosem, że tyle szczęścia to oni nie mają. Przypominało krew na ustach dzieciaka, przypominało przerażenie w głosie matki i córki. Przypominało niektóre z tych krążących od baru do baru opowieści, które wcale śmieszne nie były. Przypominało też dlaczego zasypiała z włączoną latarką. I dlaczego trzymana w jej dłoni broń była gotowa do strzału.